Από τις πρώτες σου μέρες στο σύλλογο, όντας ακόμα το wonderkid που ήρθε απ την Πόρτο. Θυμάμαι ένα δυο φίλους να μου λένε στα πρώτα ματς που σιγά σιγά έπαιρνες συμμετοχή ¨αυτός θα παίξει μεγάλη μπάλα να ξες¨. Και έπαιξες. Δε πίστευα στα μάτια μου την ευκολία που έκανες ντρίπλες, που έκοβες εσωτερικά να αποφύγεις το μπακ, που επιζητούσες το σουτ. Σουτ ρε φίλε, τι σουτ ήταν αυτό. Σπάσιμο λίγο τη μπάλα και καραβολίδα που την λέγαμε πιτσιρικάδες. Γκαύλωνα. Γεννιότανε ένας δικός μου ποδοσφαιρικός ήρωας. Ήρθανε τα πρώτα σου γκολ σιγά σιγά, ήρθε μια τρομερή εξέλιξη, να κόβεις, να τρέχεις, να σεντράρεις, να πηδάς στο πρώτο δοκάρι για κεφαλιά , να σουτάρεις ξανά και ξανά. Να μας κάνεις να νιώθουμε μια σιγουριά σε κάθε σου κίνηση. Αυτός ο παικταράς παίζει στο μεγάλο ΠΑΟΚ.
Το απίστευτο γκολ με ΑΕΚ στο τέλος. Τα ματς με Άγιαξ και Φενέρ. Το γκολ ισσοφάριση στο Καραϊσκάκης. Ότι και να θυμηθώ από εκείνες τις μέρες, όλα μου θυμίζουν τον παιδί απ την Πορτογαλία που γούσταρε να παίζει μπάλα. Γούσταρε τόσο πολύ. Αδύνατον να σε κρατήσει ο τότε ΠΑΟΚ.
Μετά από κάποια χρόνια στην Γερμανία και αφού κάθε χρόνο λέγαμε τώρα θα γυρίσει , φέτος θα γυρίσει, ήρθε η ώρα να γυρίσει, έγινε. Επέστρεψες με την υπόσχεση ότι θα πάρεις πρωτάθλημα με τον ΠΑΟΚ. Και βλέπουμε τα απίστευτα. Παιδί ήρθες στον σύλλογο, ηγέτης γύρισες. Με την ίδια δίψα για ποδόσφαιρο. Κάθε ματς τα πόδια στη φωτιά. Οι ντρίπλες που έκανες πιτσιρικάς έγιναν απίστευτο κοντρόλ. Οι πάσες έγιναν πάσες σιγουριάς για γκολ. Να κόβεις, να σουτάρεις, να φωνάζεις, να κρατάς την ομάδα δεμένη. Αρχηγός, με όλη τη σημασία της λέξης. Αρχηγός σε μια ομάδα που φώναζε ότι δε το χάνει. Και όταν το έχασε, όπως το έχασε, να την σηκώνεις επί δέκα φορές. Αγωνιστικά με τη γκολάρα ΈΠΟΣ στον τελικό, σε μια στιγμή που θα μείνει για πάντα στο Hall of fame, στιγμή που πρέπει να γίνει σημαία μπλούζα και γκράφιτι, να κλωτσάς την πινακίδα και να βγάζεις από μέσα σου όσα θέλαμε να βγάλουμε όλοι εμείς. Να σηκώνεις την ομάδα και ηθικά, στην καλύτερη στιγμή της καριέρας σου κατ εμέ όταν μπήκες μπροστά τον μεγαλομέτοχο για να του πεις να κάνει πίσω να παίξουμε ποδόσφαιρο.
Η επόμενη χρονιά, ότι καλύτερο μπορούσε να ονειρευτεί η ψυχούλα μας. Πάτησες τους πάντες και τα πάντα, με μια ομάδα που δεν έχανε, γιατί δεν ήθελες να χάνεις. Ήθελες να παίζεις ποδόσφαιρο. Αυτό έκανες πάντα. Τα πήρες όλα. Μου έδωσες τόσα συναισθήματα κάθε Κυριακή, όσα ίσως δε πάρω ποτέ ξανά στη ζωή μου. Έκανες γκολ, έσωσες από γκολ, μάρκαρες, έτρεξες, μπήκες με κομμένο χιαστό και έπαιξες κλαίγοντας. Έπαιξες ρε μπαγάσα γιατί αυτό γούσταρες να κάνεις πάντα. Και τα σήκωσες όλα.
Αυτός ο ηγέτης παίζει στο μεγάλο ΠΑΟΚ.
Δυστυχώς για όλους εμάς που θέλαμε να σε βλέπουμε να παίζεις με τα ασπρόμαυρα , ήρθε η στιγμή του δεύτερου πιο πικρού αποχαιρετισμού. Τώρα δε μπορούμε να αναμένουμε να γυρίσεις να κλείσεις την καριέρα σου στον ΠΑΟΚ, εσύ το ήθελες το έκανες, εμείς το θέλαμε σε περιμέναμε, άλλοι πάλι όχι.
Και όταν θα γίνω παππούς γκρινιάρης και μίζερος ΠΑΟΚτσής (όπως τώρα), όταν θα μου φταίνε όλα και όλοι στον ΠΑΟΚ του μέλλοντος γιατί αυτή είναι η μοίρα του κλαμπ, όταν μετά από χρόνια θα κάθομαι και θα συζητάω για το τι ΠΑΟΚ βλέπαμε κάποτε, θα θυμάμαι την αήττητη ομάδα του νταμπλ, θα γυρίζω και θα κοιτάω την ζωγραφιά που έκανα το 2011. Θα λέω ¨είδα με τα μάτια μου ένας απ τους καλύτερους παίκτες που φόρεσαν την φανέλα του ΠΑΟΚ¨.
ευχαριστώ για όλα Αρχηγέ.