Highlights της χρονιάς, είχαμε δύο: το πρώτο, ήταν η επική του εμφάνιση στο Σουκρού Σαράτσογλου, όπου πάλι χωρίς τον Βιτόλο (που έχει αποβληθεί στο πρώτο ματς) παίζει για δύο, και στην παράταση δείχνει εικόνα ανθρώπου που είναι έτοιμος να καταρρεύσει, αλλά απλά δεν το επιτρέπει στον εαυτό του.

Μάλιστα, στις δηλώσεις του μετά το ματς, το παραδέχεται εμμέσως.

"Το μόνο που σκεφτόμουν, γνωρίζοντας και την ιστορία του ΠΑΟΚ, είναι ότι δε γινόταν να φύγουμε από το γήπεδο χωρίς να έχουμε προκριθεί. Είχα κουραστεί, ναι, αλλά δεν το σκεφτόμουν καθόλου"

Το δεύτερο, είναι το παιχνίδι με την ΑΕΚ στην Τούμπα για τα πλέι οφ: μετά το ξαφνικό 0-1 της σιχαμένωσης, ισοφαρίζει με απευθείας εκτέλεση φάουλ, λίγο διαφορετικά από αυτές που μας έχει συνηθίσει, άλλο ένα δείγμα της πολύ σπάνιας ποδοσφαιρικής του ευφυΐας: προβλέποντας ότι οι παίχτες τους στο τοίχος θα σκεφτούν ότι θα δώσει καμπύλη στη μπάλα και θα πηδήξουν, την περνάει από κάτω με συρτή εκτέλεση. 1-1 πριν λήξει το ημίχρονο.

Στο δεύτερο κάνει επίδειξη δύναμης απέναντι στα οικόσιτα που έχουν αυτοί στο κέντρο, και κάπου στο 90', μετά από ενάμιση χρόνο (και βάλε) φρονιμότητας, θολώνει ξανά:

Ένας από αυτούς τον βρίσκει άτσαλα, αυτά όπως έχουμε ξαναπεί δεν τον αρέσουν καθόλου, απαντάει με μπουκετίδι, τρώει κόκκινη, ένας άλλος από αυτούς (ήταν και όλοι ίδιοι τότε) περνάει από δίπλα του κάτι να τον πει, τρώει κι εκείνος μία, και μετά έρχεται ο Ντιοπ.

Έλα εδώ ρε φλώρε

Ο Ντιοπ για όσους δεν ξέρετε, ή δε θυμάστε, ήταν ο πελώριος εκείνος τύπος που έπαιξε στο πράσινο μίλι.

( Disclaimer: Μάλιστα, για να το κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό, επέλεξε για μικρό όνομα το Μπάπα Μπούπα, όλοι ξέρουμε ότι οι Αφρικανοί είναι λίγο γιόλο στα ονόματα και μπορούν να δώσουν στα παιδιά τους οτιδήποτε τους κάνει εντύπωση: από Χριστιανικό, μέχρι Μουσουλμάνικο, ή απλά ήχους ζευγαρώματος, η ονοματολογία είναι ένα ακόμα σημείο που η ήπειρος αυτή είναι έτη φωτός μπροστά από τους υπόλοιπους.)

Ο Μπάπα Μπούπα λοιπόν χώνεται να πει κι αυτός κάτι στον Παύλο, και ο ήρωας μας τον αρπάζει από το λαιμό, γιατί έτσι. Προς στιγμήν έχουν παγώσει τα πάντα. Το πλήθος που παρευρίσκεται εκεί, ο Ντιοπ που πιθανότατα ακόμα προσπαθεί να καταλάβει τι έχει συμβεί, όσοι το βλέπουμε ζωντανά - όλοι εκτός από τον Παύλο, που άμα τον άφηνες ελεύθερο επί τόπου, δε θα μας έκανε καμία εντύπωση να τον δάγκωνε στο λαρύγγι ξερωγω, δύο χρόνια στερητικά ήταν αυτά, ούτε κίτρινη δεν είχε φάει, εδώ μόλις αντίκρισε την κόκκινη, είπε προφανώς να το φχαριστηθεί.

Η χρονιά με το πείραμα "Πάμε χωρίς προπονητή" ολοκληρώνεται χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, με την ομάδα να μην πετυχαίνει απολύτως τίποτα, εκτός ίσως από την πρόκριση της στους 32 του Γιουρόπα, άντε βαριά βαριά και το έπος -ελικοπτερο επί του γάβρου του νεόκοπου Μαρινάκη, στα προημιτελικά του κυπέλλου.

Η έλευση του (ακόμα σε φυσιολογική κατάσταση τότε) Λάσλο Μπόλονι δίνει νέα κίνητρα στον Παύλο ο οποίος ξεκινάει με γκολ μια χρονιά στην οποία χωρίς Βιτόλο οριστικά μεν, αλλά με Λάζαρ παρτενέρ, θα δούμε πολλά πράγματα στο επιθετικό του παιχνίδι.

Είναι η χρονιά κατά την οποία είδαμε ένα διαφορετικό μοντέλο στα χαφ, είδαμε αρκετά λιγότερο Ίβιτς, είδαμε ένα κέντρο χωρίς το καθαρό εξάρι, με τον Γκαρσία να παίρνει περισσότερα μέτρα, και να έχει περισσότερες ευθύνες στη δημιουργία.

Είναι, να μην μακρυγορούμε (καθώς πρέπει να βρεθεί χώρος για τη λαίλαπα Δώνη) η χρονιά στην οποία είδαμε τη μαγική κάθετη στο Ουάιτ Χαρτ Λέιν, αλλά και γκολ με απευθείας κόρνερ στην Κέρκυρα.

Σε γενικές γραμμές, το μέταλλο έχει ψιλοχαθεί, αν και περνάμε ως πρώτοι (και αήττητοι) από όμιλο με Τότεναμ και Ρούμπιν Καζάν, τα οικονομικά προβλήματα στα ταμεία της Ρεβολούσιον επιβάλλουν ξεπούλημα, και το Γενάρη το ρόστερ αδειάζει: Βιερίνια και Κοντρέρας την κάνουν για αλλού, η ολοκλήρωση της χρονιάς αποτελεί απλά τυπική διαδικασία -τα παιχνίδια με την Ουντινέζε θα τα θυμόμαστε μόνο για την εκδρομή στο Ούντινε του πρώτου αγώνα (όσο υπάρχεις θα υπάρχουν εκδρομές) αυτά με τον Ατρόμητο στο κύπελλο για το γλυκό αεράκι που φύσηξε ξαφνικά, και τα πλέι οφ - Ω  μα ποια πλέι οφ λέμε τώρα; Έχουμε πλέον την πεποίθηση, ότι σε αυτά, σταθερά και αδιαπραγμάτευτα, τα κοράκια κατεβαίνουν με μόνο σκοπό να μας αφήσουν εκτός διαδικασίας.

Οι φήμες περί πώλησης της παε γινόντουσαν πιο έντονες από ποτέ, είναι ξεκάθαρο προς πάσα κατεύθυνση ότι ο Εμ Βι Πι του Γιούρο έχει τερματίσει, η στήριξη έχει χαθεί, η γκάβλα έχει χαθεί, κάτι λεφτά από τα ταμεία έχουν χαθεί κι εκείνα, και η πώληση είναι επιτακτική.

Ο Μπόλονι, δίνει στεγνά όσους συνεργάστηκε, τη θέση του παίρνει ο καλύτερος Έλληνας (εκείνη την περίοδο), προπονητής ο οποίος, και του το δίνουμε αυτό, απολαμβάνει μια εξωπραγματική ασυλία από σύσσωμο το επιτελείο των δημοσιοσχετιστών αβανταδόρων που παριστάνουν τους δημοσιογράφους.

Δηλαδή μόνο για Υπέρκομψη Δέσποινα δε διαβάσαμε εκείνες τις μέρες, αλλά από την άλλη διαβάσαμε τρισχειρότερα, και καλό θα ήταν να μην τα ξεχνάμε αυτά, ούτε δηλαδή τι γράφτηκε, και κυρίως, ούτε από ποιους.

Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

Η πώληση έχει όντως ολοκληρωθεί, ο Χοσάδας είναι όντως ιδιοκτήτης, απλά το μνημονιακό ρόστερ που στήθηκε, δεν το γλιτώσαμε, και η χρονιά ξεκινάει με μουρμούρα: ο αποκλεισμός από τη Ραπίντ, μαζί με τα επεισόδια του πρώτου παιχνιδιού της Τούμπας, δεν είναι να πεις ότι βοηθάει στη δημιουργία όμορφου κλίματος, ενώ και η χρησιμοποίηση του Γκαρσία αριστερά στο ρόμβο, στον επαναληπτικό της Αυστρίας, δημιουργεί απορίες τουλάχιστον ως προς το πώς το αντιλαμβάνεται το άθλημα ο "καλύτερος Έλληνας προπονητής"

Όχι και τόσο σταδιακά, και ούτε εξίσου κομψά, ο ήρωας μας χάνει τη θέση του από την ενδεκάδα, κάτι που δε θα γινόταν τόσο εύκολα χωρίς το σιγοντάρισμα των κλακαδόρων που παριστάνουν τους δημοσιογράφους: από τα all time classic "δεν πατάει περιοχή", μέχρι τα new entries "το άθλημα τον έχει ξεπεράσει", αυτά είναι τα καινούρια κάλαντα που ψέλνει ο τύπος της πόλης, και φυσικά υπάρχει κόσμος που τα υιοθετεί.

Συνεντεύξεις- πλυντήριο του καλύτερου Έλληνα προπονητή μας διαβεβαιώνουν ότι όλα αυτά περί Γκαρσία είναι "φθηνό μάρκετινγκ". 

Όλοι μέσα απ'την ομάδα μιλάνε για προβλήματα υγείας του Κανάριο, που δεν του επιτρέπουν να λάβει μέρος στις αποστολές των αγώνων.

Κι ενώ έχουμε πειστεί ότι όλα είναι καλά και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα μεταξύ τους, οι τολμηροί κάνουν λόγο για παραγγελίες μάτε του ΓΔ από την Ουρουγουάη, παραμονές ενός Άρη - ΠΑΟΚ σκάει η βόμβα: ο Πάμπλο αφού άκουσε ότι μένει εκτός αποστολής, έφυγε από την προπόνηση, και ο καλύτερος Έλληνας προπονητής είναι αποφασισμένος να μην τον δεχτεί πίσω.

Το PFU (εμείς στο προηγούμενο τσαρδί μας δηλαδή) έχει το θέμα νωρίτερα απ'όλους τους δημοσιογκράφιτι, και ακριβώς επειδή το κομμάτι των δημοσίων σχέσεων μας αφήνει παγερά αδιάφορους, εξαπολύουμε επίθεση στο Facebook: Κάτω τα βρωμοχερα σας από τον Πάμπλο Γκαρσία.

Αυτό είναι το μότο, αυτή είναι η επωδός των ημερών, ανυποψίαστοι αναγνώστες μας ρωτάνε για το τι συμβαίνει, άλλοι πάλι μας βάζουν χέρι γιατί τορπιλίζουμε την ενότητα παραμονές ενός ντέρμπι, όμορφες εικόνες όπως και να χει.

Στις 20 Μαρτίου 2013, η ΠΑΕ εκδίδει ανακοίνωση, η οποία κυκλοφορεί στα περισσότερα σαιτς με αυτόν τον τίτλο:

"Ο ΠΑΟΚ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΓΓΥΗΘΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗ ΜΟΝΙΜΗ ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΕΝΔΕΚΑΔΑ”

 Παράλληλα, ο Παύλος δίνει συνέντευξη τύπου, που ανάμεσα σε όλα τα άλλα, μένει στην ιστορία για αυτό:

"Περάσαμε στιγμές καλές και κακές, μην ξεχνάτε ότι ο ΠΑΟΚ είναι μάχη και θυσία, θα είμαι για πάντα ΠΑΟΚ"

Τελικά, με τις ευλογίες του ομίλου paok24, ο Πάμπλο λύνει το συμβόλαιο του, ο κόσμος παρακολουθεί φιμωμενος, ευνουχισμένος, αποχαυνωμένος το συμβολισμό της αποπομπής Παύλου την ίδια μέρα με την ανανέωση του Θλιμμένου Νάνου.

Hail to the king, αν και είναι πολύ νωρίς ακόμα, ζούμε τις πρώτες μέρες του "Αν δεν ήταν ο Ιβάν θα είχαμε γίνει Ηρακλής", και αυτό περνάει στο μεγαλύτερο κομμάτι του λαού της ομάδας.

Το πρότζεκτ Δώνης αποτυγχάνει παταγωδώς (αν και δε θα μας κάνει καμία εντύπωση να πάρει κόσμος το μέρος του στα σχόλια), η χρονιά σώζεται όπως όπως στα πλέι οφ (σε μια διαδικασία βέβαια που οι υπόλοιποι συμμετέχοντες είναι ο Ατρόμαχτος, ο Αστέρας Τρίπολης και ο ΠΑΣ Γιάννινα, αν έχετε τον Μαρξ σας) και το καλοκαίρι έρχεται η ώρα για τις πρώτες γκλαμουριές της εποχής Μπλαγκαραζουμιο: και Στέφενς, και Λούκας, και Στοχ, και Νέτσιντ, αλλά και μετά από αφόρητες πιέσεις από όλες τις πλευρές, και επιστροφή Παύλου.

Ο Στέφενς δε μπορεί να συμεριστεί το hype γύρω από τον Ινδιάνο, το δικό του ποδόσφαιρο είναι εντελώς διαφορετικό, και μπορεί κάποιος κακοπροαίρετος να ισχυριστεί ότι δεν είναι να πεις ότι τον έκαιγε η ταχύτητα στο χώρο του κέντρου, γιατί αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε ίσως βλέπαμε λιγότερο Τζιόλη.

Ο ήρωας μας, παίρνει κάτι συμμετοχές σε παιχνίδια κυπέλλου, και στον επαναληπτικό με την Αναγέννηση Καρδίτσας, φοράει τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας για τελευταία φορά, χωρίς φυσικά να το ξέρει κανείς μας.

Στις μέρες που ακολουθούν, ο Πάμπλο διαμηνυει σε όλες τις κατευθύνσεις ότι θέλει απλά να παίζει, στο σύλλογο δε μπορεί να του το εγγυηθεί κανείς, και ούτε λίγο ούτε πολύ, οδηγούμαστε σε μια ακόμα αποχώρηση, η οποία θα είναι κι η τελευταία που θα βρει τον Παύλο να φεύγει σαν παίχτης από την Τούμπα.

Ένα σύντομο κι αδιάφορο πέρασμα από την Ξάνθη, θα είναι η τελευταία του στάση, πριν τη νέα του επιστροφή στον ΠΑΟΚ, αυτή τη φορά ως προπονητής των τμημάτων υποδομής.

Τα υπόλοιπα είναι πολύ πρόσφατα και φρέσκα, και η καταγραφή τους το μόνο που θα κάνει είναι να βγάλει νεύρα και σε μας που θα τα γράψουμε, και σε σας που θα τα διαβάσετε.

Η ιστορία είτε το θέλουν κάποιοι, είτε όχι, έγραψε και δεν ξεγράφει: ο Πάμπλο Γκαρσία ήταν ένας από τους ξένους παίχτες με τη μεγαλύτερη προσφορά στο σύλλογο, και ένας από τους ελάχιστους τροπαιούχους προπονητές. Προσέφερε σε όσα πόστα του ζητήθηκε να το κάνει, ενώ δεν έβαλε ποτέ το προσωπικό του συμφέρον πάνω από την ομάδα.

Φέρθηκε σαν ΠΑΟΚτσάκι από παιδί σε πλείστες όσες περιπτώσεις, ενώ επανέφερε τη σπίθα στο λαό του ΠΑΟΚ, σε δύσκολα χρόνια για το οπαδικό.

Είτε τον αγαπάς, είτε τον μισείς, δε μπορείς παρά να τον κατατάξεις πολύ ψηλά στη λίστα των ανθρώπων με τη μεγαλύτερη προσφορά και το σημαντικότερο impact στο σύλλογο, και αυτό από μόνο του είναι αρκετό.

Πάμπλο, σε ευχαριστούμε για όλα αυτά που ζήσαμε μαζί, και μακάρι να τα φέρει έτσι η πουτανα η ζωή, να ζήσουμε ακόμα περισσότερα κάποτε.

Τιμή και δόξα.

..

 Η χρονιά της σαρδέλας είχε ολοκληρωθεί, και παρά τους φόβους μας, οι πληγές επουλωθηκαν σχετικά γρήγορα.

Δεν ήθελε και πολύ: 2-3 μεταγραφές ποιότητας υπόθεση ήταν, κάτι φήμες για Λόπεζ Ζεράρ από τη Μπάρτσα, κάτι φωτογραφίες από την προετοιμασία με τον Κονσεϊσάο δέκα κιλά ελαφρύτερο και εικόνα  κανονικού ποδοσφαιριστή, και η αισιοδοξία- ρεαλισμός του "πρωτάθλημα φέτος ο ΠΑΟΚ", είχε επανέλθει.

Ένα απόγευμα του Ιούλη, ακούμε στο ράδιο κάτι ακαταλαβίστικα: ο τύπος που έκανε εκπομπή είχε βάλει ΠΑΟΚ, Μίλαν, Ρεάλ, Ατλέτικο Μαδρίτης και Εθνική Ουρουγουάης στην ίδια πρόταση.

Μπορεί να έφταιγε το τσίπουρο το μεσημέρι που μας έπεσε βαρύ, μπορεί το τυπάκι να ήθελε να μας πει για την αγαπημένη του Εθνική (but still, η Ρεάλ, η Μίλαν και η Ατλέτικο που κολλούσαν?) ή μπορεί να ήθελε να μιλήσει για το ντέρμπι μίσους της Μαδρίτης (εδώ βέβαια δεν έχουν θέση η Μίλαν και η Εθνική Ουρουγουάης) ή τέλος, να κάνει ένα αφιέρωμα στις ομάδες που έχουν τις περισσότερες κατακτήσεις Τσάμπιονς Λιγκ. Σε αυτή την περίπτωση, οι παράταιροι ήταν η Ατλέτικο με την Εθνική - όπως και να χει, σε οποιοδήποτε συνδυασμό, ο ΠΑΟΚ δεν κολλούσε πουθενά.

Ή μήπως όχι;

Διαβάζετε το Paoktales Golden Edition, κι αυτός είναι ο Πάμπλο Γκαρσία.

Την επόμενη μπροστά από το περίπτερο, οι πιστοί συρρέουν γονατιστοί- μπορεί να ιάθηκε και μια γυναίκα στην Καλαμαριά.

Το πρωτοσέλιδο των Σπορ του Βορρά έχει φωτογραφία ενδεκάδα της Ρεάλ, το δε μέγεθος της γραμματοσειράς είναι ικανό να προκαλέσει προσωρινή τύφλωση.

Ο Πάμπλο Γκαρσία στον ΠΑΟΚ!

Ναι ρε μουνάρες, ναι!

Ήταν μια από τις μεγαλύτερες στιγμές στην καριέρα μας σαν οπαδοί, μιλάμε για παίχτη τον οποίο αγόρασε η Ρεάλ από την Οσασούνα, σε μια ακόμα από εκείνες τις απόπειρες που έκανε να δώσει λίγη σκληράδα στο κέντρο της. Όσοι παρακολουθούσαμε Πριμέρα, είχαμε εικόνα από τον παίχτη, κανονική, τον ξέραμε, τον είχαμε δει, τον θυμόμασταν από τη θητεία του στους Βάσκους της Οσασούνα ακόμα, θητεία η οποία σίγουρα ήταν η πιο πετυχημένη της καριέρας του ως τότε.

Στις ώρες που μεσολαβούν μέχρι να ολοκληρωθεί και τυπικά η μεταγραφή, επικρατεί ένας παροξυσμός. Θραύση κάνει μάλιστα ένα βίντεο που κυκλοφορεί με στιγμιότυπα από ένα Ρεάλ - Ατλέτικο, στο οποίο ο Γκαρσία μόνο κόβει.

Πάλι ένα απόγευμα, ένα από τα τελευταία απογεύματα μας χωρίς τον Πάμπλο Γκαρσία στη ζωή μας, το ίδιο τυπάκι στο ράδιο λέει κάτι ακαταλαβίστικα εκ νέου, για εμπλοκή του συμπολίτη στη μεταγραφή.

Είναι η εποχή της μπάντας των μούργων, του Βάμος Καμπεον και των επιστολών αγάπης του Ροναλντίνιο, σε μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Παπαναστασίου.

Τώρα μπορεί να έφταιγε το τσίπουρο (ναι ρε πίναμε κάθε μέρα), αλλά χωρίς να το ψάξω ιδιαίτερα, θυμάμαι κάτι για "200.000 επιπλέον σε ο,τι δώσει ο ΠΑΟΚ".

Δηλαδή πόσα δίνει ο ΠΑΟΚ; Διακόσια παραπάνω εγώ, όχι τίποτα άλλο, αλλά μη νομίζετε ότι γίνανε μπέμπηδες τώρα στα γεράματα, μια ζωή μαλάκες ήταν.

Η ανταπόκριση που έχουμε από το δάσος που κυνηγούσε αντιλόπες λέει ότι είναι αρσενικός παλιάς κοπής, και αφού έδωσε το λόγο του στον ΠΑΟΚ, θα έρθει στον ΠΑΟΚ, απλά η φοβία μας έγκειται στο γεγονός ότι εκπρόσωπος του είναι ο Πάκο Κασάλ, κάτι σαν να λέμε ο Μέντες της εποχής.

Τελικά, το μεσημεράκι της 30ης Ιουλίου του 2008, το αεροπλάνο που κουβαλάει τον Ινδιάνο, προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Μακεδονία, και με το λαό εκεί, και τις γνωστές (μακριά από υπερβολές) εκδηλώσεις λατρείας, έχουμε το πρώτο, το πιο δυνατό ως σήμερα, love at first sight.

Είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον, και το καταλάβαμε από τα πρώτα δευτερόλεπτα που τον είδαμε, κάτι που ένιωσε κι ο ίδιος.

Αγάπη είναι..

Κάτι θέματα με τη μέση του και τη φυσική του κατάσταση, τον κρατάνε έξω από τα φιλικά, αλλά ο Στρατηγός με το Καφέ Δερμάτινο δεν είναι από κείνους τους κομπλεξικους, και στο Ηράκλειο, στην  πρεμιέρα του νέου πρωταθλήματος, του ολότελα νέου ΠΑΟΚ που θα πάει για πρωτάθλημα, ξεκινάει βασικός.

Και μας δείχνει από πολύ νωρίς το τι θα ζήσουμε μαζί: εκτέλεση φάουλ, συστημένο, προβολή Μάρκος Αντόνιο, γκολ , 0-1.

Ο Πάμπλο δεν είναι το δρεπανηφόρο που ήρθε με σκοπό να κόψει καριέρες αλλοθρήσκων.

Καλά είναι κι αυτό, αλλά είναι κι ένας παίχτης με σπάνια αντίληψη του αθλήματος, και με αριστερό πόδι διαβήτη.

Και τσεκούρι ίσως.

Διαβήτη και τσεκούρι τέλος πάντων, και όποιος αντέξει.

Στο ημίχρονο γίνεται αλλαγή από τον Μπαλάφα, και αυτό είναι κάτι που θα δούμε αρκετά εκείνα τα χρόνια: η πρώτη επιλογή όταν δεν είναι διαθέσιμος ο Παύλος, θα είναι πάντα ο Σώτος, σαν να πηγαίνεις σε ένα εστιατόριο ένα πράμα, για να φας μια ωραία σιτεμένη t-bone Steak, και αφού δεν έχει, να παραγγέλνεις σπανακόρυζο.

Το βλέμμα του, το ποδοσφαιρικό του IQ, οι κινήσεις του στο γήπεδο, οι μπαλιές του, σύντομα θα τον κάνουν αγαπημένο της κερκίδας, ανάμεσα σε μια πλειάδα υποψηφίων αγαπημένων της κερκίδας, εκείνης της χρονιάς, τίποτα όμως δεν προμήνυε αυτό που θα συμβεί στο Καραϊσκάκη.

Ήταν η πρώτη φορά μετά από πάρα (μα πάρα) πολλά χρόνια που κατεβαίναμε Καραϊσκάκη, κοντά δέκατη αγωνιστική χέρι χέρι με τον γαβρο. 

Τρέχαμε και ένα αήττητο σερί εννιά αγώνων, χωρίς να εντυπωσιαζουμε μεν σε θέαμα, εντούτοις σοβαροί και σταθεροί, και σίγουρα αρκετά διαφορετικοί σε μέταλλο, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.

Τώρα, δεν έχουμε μάθει ως σήμερα αν κάποιος τον μίλησε, ή κυρίως, τι τον είπε, παραμονή του ντέρμπι, αλλά ο ήρωας μας, μπαίνει δαιμονισμένος.

Τους κυνηγάει, τους βρίζει, τους κλωτσάει, τους φτύνει, σε μια φάση πριν το ημίχρονο ρίχνει κι ένα ωραιότατο μπουκετίδι στον κατσίφλωρα τον Ντιόγκο - δε θέλει πολύ.

Στη Θεσσαλονίκη κατεβάζουν τις εικόνες του Χριστούλη από τα εικονοστάσια, και τις αντικαθιστούν με αυτές του Γκαρσία.

Για να δέσει το γλυκό, στο δεύτερο ημίχρονο, ρίχνει άλλο ένα κλωτσίδι ολκής, τρώει κόκκινη, την ώρα που βγαίνει πάει να ξανακλωτσήσει τον κατσίφλωρα τον Ντιόγκο, και καθώς κατευθύνεται προς τα αποδυτήρια, θυμάται ότι κάτι ήθελε να πει στον Ντουντού και τον παίρνει στο κυνήγι.

Πες αλήθεια τώρα. Ούτε που θυμάσαι το σκορ.

Το μόνο που θυμάται ολόκληρη η Μακεδονία από κείνο το ματς, είναι ο συγχρονισμός στη φράση "να αγιασει το χέρι σου", σε εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια, ταυτόχρονα.

Οι βουτυροχλεχλέδες που θέλουν να κάνουν δημόσιες σχέσεις με τους χάμου, σοκάρονται, αλλά αυτό δεν είναι ξένο, εκτός του ότι το έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν, θα το δούμε ακόμα περισσότερες και στη συνέχεια.

Η κανονική περίοδος ολοκληρώνεται σχετικά ήρεμα, σε ένα εντός με τον Ηρακλή (εδώ το λινκ με το τι ακριβώς είναι αυτό το "Ηρακλής" για τους νεότερους αναγνώστες της στήλης που δεν το πρόλαβαν  ) ένας από αυτούς πέφτει αγαρμπα πάνω του και τον αφήνει δύο μήνες έξω.

Κλάιν βέβαια, όχι επειδή έχουμε Σότο, αλλά επειδή ο Παύλος δεν πολύμασάει ούτε από αυτά, και επιστρέφει στο μήνα πάνω.

Ακριβώς δηλαδή με την έναρξη των πλέι οφ.

Όπου υποδεχόμαστε τον καινούριο κόκορα στο κοτέτσι, τον πολυμετοχικό βαζελο.

Τούμπα καζάνι, Κάκος διαιτητής, και λίγο πριν τη λήξη του ημιχρόνου γίνεται η φάση που ίσως περισσότερο κι από του κατσίφλωρα του Ντιόγκο, θα σημαδέψει το πρώτο κομμάτι της θητείας του εδώ: σε μια διεκδίκηση, ο Σιμάο αυτωνών πάει εντελώς άτσαλα με τη σκαριά να τον βρει στο γόνατο. Ο Παύλος το αντιλαμβάνεται, και τραβιέται, αλλά πιθανότατα εκεί τα θυμάται όλα. Αγκωνιά, ξανά αγκωνιά, και σφύριγμα από τον Κακο.

Σύρραξη, ένταση, μια ψιλή τρώει κι ο Ίβιτς που πάει να τον μαζέψει.

Διαβουλεύσεις, ξανά μανά συστάσεις, και ο Κολίνα από τα λιντλ φωνάζει τέσσερις παίχτες κοντά του. Κίτρινη σε όλους, κόκκινη στον Γκαρσία.

Αυτό ήταν.

Εκεί ο ήρωας μας θολώνει κανονικά, δεν υπάρχει κανείς να τον κάνει ζάφτι, την πληρώνουν όσοι είναι κοντά του, η φάση είναι release the Kraken.

Ξεκινάει μαραθώνιος στα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης για το πόσο επιζήμια για την ομάδα είναι η συμπεριφορά του, ακούγονται κάτι φήμες για λύση συμβολαίου, η ομάδα συν τοις άλλοις καταποντίζεται στα πλέι οφ, γενικότερα το κλίμα δεν είναι το καλύτερο δυνατό.

Σε μια στιγμή διαύγειας, ίσως σπάνια τέτοια στιγμή τώρα που τα αναμοχλευουμε, ο λαός παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, και το τελευταίο παιχνίδι του μίνι πρωταθλήματος μετατρέπεται σε εκδήλωση αγάπης και διαμαρτυρίας για τον ήρωα μας.

Τελικά, πάνω στη σύγχυση, ο Εμ Βι Πι του Γιούρο εκμεταλλεύεται την ευκαιρία, και αφού βλέπει ότι δε μπορεί να φάει τον Γκαρσία, τρώει τον Μπακαγιόκο, γιατί έτσι.

Η νέα χρονιά ξεκινάει με όνειρα χίλια, αλλά και διαβεβαιώσεις ότι θα είναι καλό παιδί.

Η ομάδα έχει ενισχυθεί με 10 μεταγραφές, κυρίως από τον Ελληνικό χώρο, από τις οποίες δεν αποδίδει σχεδόν καμία, και μπροστά στο φάσμα του οικονομικού κραχ μετά τον αποκλεισμό από τη Χεεερεενφεεειν, το όνομα του Παύλου βρίσκεται πάλι στην επικαιρότητα για πώληση.

Ο στρατηγός με το καφέ δερμάτινο δοκιμάζει κάτι σαν 4-4-1-1, στο οποίο χωράει μόνο ο Βιτόλο, οπότε εκ πρώτης όψεως δε φαίνεται να έχει ιδιαίτερο προβλημα.

Βέβαια επειδή ο Καρλ Μαρξ τα πάντα εν σοφία εποίησε, σε ένα παιχνίδι με την Τρίπολη, λίγο πριν αποχαιρετήσουμε οριστικά τον Παύλο για τα ξένα, ο Βιτόλο τραυματίζεται σοβαρά, και ο ήρωας της ιστορίας μας επιστρατεύεται ξανά.

Και δε γυρίζει ποτέ να κοιτάξει πίσω.

Κάνει ίσως την καλύτερη χρονιά της καριέρας του, δε βλέπει όχι κόκκινη, αλλά ούτε καν κίτρινη, πατάει το πόδι στο γκάζι και δεν το σηκώνει ποτέ από κει -μαζί με την ομάδα.

Μάλιστα, χαρίζει σε όλους τους αληθινούς φίλους του ποδοσφαίρου, μια στιγμή μαγείας, σε ένα σκηνικό βγαλμένο από κεινες τις μυστήριες σειρές του Νετφλιξ: το φάουλ στο ντέρμπι τίτλου με τον βαζελο, ώρες μετά την κηδεία της μητέρας του, είναι ένα στιγμιότυπο που στοιχειώνει τα όνειρα μας μέχρι και σήμερα. Όποιος δε δακρύζει βλέποντας τη φάση από την αρχή της, από το βλέμμα του, από τα μέτρα που παίρνει, την πορεία που διαγράφει η μπάλα, και κυρίως, τις αντιδράσεις του μετά, είναι πιθανότατα ρομπότ, και καλό είναι να σταματήσει να διαβάζει, γιατί τα μποτ δεν τα θέλουμε εδώ.

Για να καταλάβετε πόσο καλό παιδί ήταν εκείνη τη χρονιά, μέχρι και στο σόου του Σπάθα αποδεικνύεται κύριος και δεν αποβάλλεται, και αυτό το αναφέρουμε γιατί ήταν παράσημο για όσους αγωνίστηκαν σε εκείνο το ματς.

Το να μην αποβληθούν.

Στα πλέι οφ σπάει πλάκα σε όλους τους αντιπάλους του, άλλωστε το δίδυμο που έχει φτιάξει με τον Βιτόλο στο κέντρο μνημονεύεται ακόμα και στις μέρες μας.

Φυσικά στον πλανήτη ΠΑΟΚ, ο,τι πάει καλά, μπορεί πάντα να πάει χειρότερα, για αυτό και το καλοκαίρι που ακολουθεί θα το θυμόμαστε για πάντα ως το καλοκαίρι που σε όσες αποφάσεις είχαμε να πάρουμε, επιλέγαμε πάντα τη λάθος.

Παρόλα αυτά, κι ενώ στο πρωτάθλημα βρισκόμαστε σε μια ημιξενέρωτη κατάστα, τα πραγματικά μεγάλα παιχνίδια γίνονται στην Ευρώπη, με τον Παύλο σταθερά διακριθέντα σε όλα.

Ένας νέος σοβαρός τραυματισμός του Βιτόλο αφήνει τον ήρωα μας μόνο του στο κέντρο για κάνα δίμηνο (εκτός αν υπάρχει άνθρωπος που θεωρεί παρτενέρ του τον -φιλοτιμο πάντως- Τσουκαλά), ενώ στη διαδικασία των πλέι-οφ γίνονται αισχη από κάθε κοράκι που μας σφυράει, απλά και μόνο για να μη βγούμε δεύτεροι.

Αύριο το δεύτερο μέρος.