Ονειρεύομαι μια ομάδα που την φανέλα της φορούν οι καλύτεροι των καλύτερων: πρωταθλητές ΝΒΑ, πρωταθλητές κόσμου, πρωταθλητές Ευρώπης, Ολυμπιονίκες, hall of famers.
Ονειρεύομαι μια ομάδα που σκορπούσε τον φόβο και τον τρόμο σε κάθε αντίπαλο, που σκορπούσε έκσταση κι ενθουσιασμό στον λαό της.
Ονειρεύομαι μια ομάδα που για να βρεις εισιτήριο στους αγώνες της έτρεχες στην μαύρη αγορά, που δεν άκουγες την περιγραφή από την τηλεόραση από τις ιαχές του κόσμου.
Ονειρεύομαι μια ομάδα που κέρδιζε τους πάντες, αλλά και όταν έχανε, είχαν οι ήττες της το ίδιο μεγαλείο με τις νίκες.
Ονειρεύομαι μια ομάδα που ήταν η καλύτερη στην Ευρώπη.
Ονειρεύομαι μια ομάδα που αποκαθήλωνε τους καλύτερους, που έβαζε τέλος σε δυναστείες και αυτοκρατορίες.
Ονειρεύομαι μια ομάδα που δεν κέρδιζε απλά, προσέφερε και θέαμα, απλόχερα, αφειδώλευτα, όπως καμία άλλη στο ευρωπαϊκό στερέωμα.
Ονειρεύομαι μια ομάδα που ακόμα και οι ορκισμένοι της εχθροί την αναγνώριζαν, και υποκλίνονταν ταπεινά μπρος στο μεγαλείο της.
Ονειρεύομαι μια ομάδα που δεν τα παρατάει ποτέ, που παλεύει για την νίκη ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, που ακόμα κι αν όλα δείχνουν το αντίθετο, θα κερδίσει ή θα πεθάνει όρθια μες στο γήπεδο.
Ονειρεύομαι μια ομάδα-γροθιά, αλύγιστη, που δεν μασάει από τρομοκρατίες και ψευτομαγκιές και σηκώνει το γάντι πρόθυμη να σπάσει και να χάσει δόντια.
Ονειρεύομαι μια ομάδα που πολεμάει πάντα και παντού, όπως ο λαός της. Που έχει αλώσει τις πιο καυτές έδρες της Ελλάδος και της Ευρώπης, όπως οι τρελοί που την ακολουθούν έχουν πατήσει σις πιο αφιλόξενες κερκίδες.
Ονειρεύομαι μια ομάδα που θα ξανακάνει όλον τον κόσμο να παραμιλά, που θα την συγκρίνουν με τα αμερικανικά μεγαθήρια του ΝΒΑ και ομάδες μύθους του παρελθόντος.
Ονειρεύομαι μια ομάδα. Μια ομαδάρα.
Πάμε τώρα να το κάνουμε πράξη. Ως τις 2 Απριλίου.
Το ίντερνετ είχε γεμίσει όλη τη βδομάδα με πάνω κάτω τις ίδιες φωτογραφίες:
Ο Πρέλεβιτς με τον Αρτσέγκα, ο Μπάρλοου με τον Αντρέου, ο Μακαράς με τον Μαγκί - μην τις αναποστάρουμε, όσοι παρακολουθείτε, πιθανότατα θα βαρεθήκατε να τις βλέπατε.
Είναι κι αυτό το γαμήδι το παράδοξο στη μέση, πως βρέθηκες μετά από 28 χρόνια με μια ομάδα η οποία είχε εξαφανιστεί για ένα διάστημα από το χάρτη, και δεν είναι να πεις πως εξαφανίστηκες κι εσυ. Εσύ με τα στραβά σου, και τα ανάποδα σου, ημιθανής, ψιλοανάπηρος, κουτσός, εδώ είσαι και παλεύεις. Αυτοί με τους οποίους πάλευες, χάθηκαν, αλλά να έρχονται κάτι blast from the past σαν κι αυτό της Τετάρτης, και στα ξαναθυμίζουν όλα, αναμνήσεις από μια άλλη εποχή, μια γλυκιά καλτίλα με χαίτες, ραφτά στα τζιν μπουφάν και τα φλάι και ευρωπαϊκές βραδιές του μεγάλου ΠΑΟΚ..
Βγαίνεις λοιπόν από το γήπεδο γεμάτος, με μια αίσθηση σιγουριάς για την ομάδα σου, πήγε λίγο στραβά το πράγμα στην αρχή, αλλά god damn, έχεις καλούς παίχτες, ο προπονητής είναι νέος και ταλαντούχος, και αφού παίζεις τέτοιο μπάσκετ, ε δεν γίνεται να κινδυνεύσεις
Σωστά;
Λάθος.
Η ευρωπαϊκή διοργάνωση στην οποία συμμετέχουμε είναι για τα θηρία, και το ίδιο και οι περισσότερες ομάδες που βρίσκονται εκεί . Οι διαιτητές είναι σε πλήρη συνάρτηση με το όλο επίπεδο, και το μόνο που μπορεί να σκεφτεί κανείς είναι πως όλο το κόνσεπτ στήθηκε για να κονομάνε κάποιοι στη Μαλαισία.
Ομάδα Σαραγόσα, τρίτη στην Ισπανία, ή ομάδα Μπρίντιζι, 2η στην Ιταλία, και να χάνουν τόσο ευκολα από αυτόν τον περιοδεύοντα θίασο που έτυχε να φοράει ασπρόμαυρες φανέλες, δεν ξέρουμε αλλά δεν μας κάθεται και τόσο απλό.
Θα με πεις, η φανέλα είναι βαριά, και θα σε πω πως είναι το ίδιο και περισσότερο βαριά από αυτή του Προμηθέα ή του Περιστερίου ξερωγώ, αλλά εκεί χάνεις κάτω τα χέρια.
Και φυσικά το θέμα μας δεν είναι αν είναι (που μάλλον είναι) στημένα όλα τα παιγνίδια αυτής της αστείας (αλήθεια, μπορεί να μας βρει κάποιος αυτόν τον φωστήρα που όταν διαλέγανε ονόματα, είπε "μάγκες, το χω! Τσάμπιονς Λιγκ!") αλλά το ότι η ομάδα φέτος δείχνει να είναι πιο τραγική από ποτέ, πιθανότατα πιο τραγική κι από τη χρονιά Μπάλντουιν - Σόντερς - Τσιάκος.
Το τραγικότερο όλων, ίσως είναι πως τα ήδη κοιμισμένα αντανακλαστικά μας, κοιμούνται ακόμα πιο πολύ μετά από τέτοιες νίκες - παρωδία και αχρείαστες, απέναντι σε ομάδες που έχουν μια κάποια δυναμική, καθώς δημιουργείται η (πέρα για πέρα) λανθασμένη αίσθηση πως το υλικό μας δεν είναι για φούντο. Όχι. Είναι, και μάλιστα είναι ένα από τα χειρότερα της κατηγορίας.
Καλό είναι δε να μη ξεγελιόμαστε ούτε από τις (εντυπωσιακές, είναι η αλήθεια) επιδόσεις του Ανταμ Σμιθ, ο οποίος παίζει ξεκάθαρα για τα στατιστικά του, και το επόμενο συμβόλαιο του. Το οποίο καλά θα είναι να του προσφερθεί όταν θα έχουμε κάνει τουλάχιστον άλλες 3-4 νίκες ακόμα στο πρωτάθλημα. Πράγμα το οποίο γεννάει δύο καινούρια ερωτήματα: απέναντι σε ποιους, και δεύτερον, τι κάνουμε μετά;
Αλήθεια έτσι όπως είναι δομημένη η ομάδα, όταν (και δεν χρησιμοποιούμε καν το αν) φύγει ο Σμιθ, έρχεται η απόλυτη μαυρίλα και η κατάθλιψη - το ρόστερ είναι εντελώς για τα πανηγύρια, και πραγματικά, δεν ξέρουμε που βασίζονται όλοι εκείνοι οι επιφανείς ΠΑΟΚτσήδες παράγοντες, και δεν κάνουν την παραμικρή κίνηση να αρθεί τουλάχιστον το μπαν, και να προχωρήσεις έστω σε δύο αλλαγές.
Που κι εκεί δηλαδή, δεν ξέρεις τι να πρωτοαλλάξεις: ο Εζελεκεκεζε σε κάνει να απορείς με το τι είδε αυτός που τον επέλεξε, ο Νόουλς είναι πιθανότατα ο χειρότερος σέντερ που έχει φορέσει τη φανέλα, Μπεστ και Ουίγκινς είναι εντελώς με τα φεγγάρια τους (απλά στο καλό τους φεγγάρι θα δώσουν 10 πόντους ξερωγώ και 4 ριμπάουντ) και ο Λιούις είναι ένας παίχτης ρυθμού και ψυχολογίας, από αυτούς που κυκλοφορούν με το κιλό δεξιά και αριστερά. Στους Έλληνες τα πράγματα είναι ελαφρώς χειρότερα, καθώς το ήδη ταλαιπωρημένο κορμί του Μαργαρίτη έχει προσθέσει άλλον έναν χρόνο στην πλάτη του, ο Τσόχλας, εεε, οκ, είναι ο Τσόχλας, όποιος έχει απαιτήσεις από τον Τσόχλα, ας πάει να τον δει ένας γιατρός, ενώ Σαρικόπουλος και Σχίζας, θα μένανε συνέχεια εκτός αποστολής όχι στην καλή ομάδα των early 90's αλλά ακόμα και στις πρώτες ομάδες του κόουτς Μπάνε στα middle 00's.
Και τι να κάνουμε ρε συ Butters να πούμε αυτοί είμαστε τώρα, θα ρωτήσεις, κι εγώ δεν είμαι αυτός που θα δώσω τη λύση. Αυτό που έχουμε να προτείνουμε είναι το μόνο που ξέρει να κάνει ο ΠΑΟΚτσής: κινητοποίηση.
Μαζική παρουσία στο γήπεδο. Εγγραφές στον ερασιτέχνη. Παρουσία στους συνδέσμους.
Απαίτηση συναντήσεων με την ΚΑΕ.
Παλμό τέλος πάντων, ένδειξη ότι υπάρχουμε ακόμα κι εμείς, και δεν είμαστε και λίγοι. Ο παλμογράφος δείχνει ευθεία γραμμή εδώ και χρόνια, κι αυτό βοηθάει αφάνταστα στην παγίωση καταστάσεων σαν κι αυτών που είμαστε τώρα.
Βλέπεις ο μέσος ΠΑΟΚτσής που παρακολουθεί την ομάδα από το milennium και μετά, αυτόν τον ΠΑΟΚ έμαθε, αυτόν τον ΠΑΟΚ ξέρει: ένα ΠΑΟΚάκι που βγαίνει μια 5ο, μια 6ο, δύο τρίτο, μια δέκατο, ε κι άμα πέσουμε μωρέ τι έγινε.
Έγινε. Γιατί όσο μεγάλο κι αν είναι το διάλειμμα που κάνουμε από τους τίτλους και τις επιτυχίες, διάλειμμα είναι.
Και θα επιστρέψουμε.
ΥΓ Η ιερόσυλη φωτογραφία είναι από τη σελίδα του φίλου - συντρόφου - συναγωνιστή PAOK Basketball Retro
ΥΓ 2 Επιστρέψαμε, μέχρι να ξαναπέσουμε, αλλά αν δεν πέφταμε συνέχεια σε λούπες, τι Loopers θα ήμασταν;
LOOPER5-ART : Μπορεί η τέχνη του Μιχάλη Ρακιτζή να μας βάλει στο μυαλό του μέσου αρειανού;
Αφορμή για αυτό το ποστ ήταν μια στιγμή επιφοίτησης μετά το ΠΑΟΚ-Αρης στο μπάσκετ. Κατά την προσφιλή μου τακτική μετά απο ντέρμπι με τον συμπολίτη, έβαλα να ακούσω τον ύμνο του Μιχάλη Ρακιτζή "Την άλλη Κυριακή". Συνήθως το ακούω μια φορά και μετά επιλέγω κάτι άλλο, προφανώς όχι Ρακιτζη. Αυτή την φορά όμως άφησα το youtube να παίζει. Και κάθε τραγούδι του Ρακιτζή που ακολούθησε μπορούσα να το συσχετίσω με το αποτέλεσμα του ντέρμπι.
Μαγικό ε; Και απο εκείνη την στιγμή γεννήθηκαν πολλές απορίες. Είναι ο Μιχάλης παοκτζής; Είχε φίλους αρειανούς και έγραφε τραγούδια για να τους πικάρει; Είχε γκόμενα σκουλήκι; Έχουμε σχεδόν ερωτική σχέση με τους συμπολίτες; Είναι όλα αυτά μια τεράστια σύμπτωση;
Έτσι λοιπόν έκατσα έψαξα και βρήκα τα 8+1 τραγούδια που γράφτηκαν για να περιγράψουν την σχέση μας με τους ανθρώπους που είχαν την ατυχία να ζουν και να συνεχίσουν να ζουν στην σκιά μας. Δυναμώνουμε τα ηχεία και ας αφεθούμε σε αυτήν την καλτ εξτραβαγγάντζα!!
Προκαλείς 1990 Δίσκος : Απαγωγή
Εδώ ο καλλιτέχνης ξεκάθαρα περιγράφει οπαδό της ομάδος του άρεος μια εβδομάδα πριν απο ντέρμπι. Μεγάλα λόγια, παίχτες Β τοπικού που ξαφνικά γίνονται Πελέ και Μαραντόνα, παλαιότερα είχαμε και εξώφυλλα πριν ο Σκορδας φαλιρίσει την εφημερίδα τους. Το αποτέλεσμα όμως απέχει κατά πολύ απο την φαντασία και έτσι το κοντέρ γράφει 4αρες, 3αρες κ.ο.κ
Στίχος-κλειδί: "Προκαλείς σου το λέω προκαλείς και από φίλο αν στριμωχτείς σε καμιά γωνιά μην εκπλαγείς"
Μεγάλα λόγια 1990 Δίσκος:Απαγωγή
Άριστη εκτίμηση του αρειανού ψυχισμού απο τον Μιχάλη. Σε συνέχεια του προηγούμενου τραγουδιού ο καλλιτέχνης σαν άλλος Σάντος έχει βαρεθεί να ακούει τα μεγάλα λόγια τους και τους κλείνει το στόμα μια και καλή με μια 4αρα
Στίχος-κλειδί: "Μεγάλα λόγια είχες πει και τα θυμάμαι
σαν να ταν τώρα πριν απο μισό λεπτό και εγω σου έκλεινα το στόμα αν θυμάσαι"
Την τύχη μου 2008 Δίσκος : "ENERGIA" (ναι σοβαρά έτσι λέγεται)
Πάμε σε πιο πρόσφατες κυκλοφορίες. Εδώ ο καλλιτέχνης μπαίνει στο πετσί του συμπολίτη μετά απο ντέρμπι. Όνειρα φιλοδοξίες όλα έχουν γκρεμιστεί και αναρωτιέται ποίος του φταίει. Ο διαιτητής, ο γείτονας, οι προσκλήσεις ή τελικά η τύχη μου γαμώτο;
Στίχος κλειδί : "Κάθε φορά που αρχίζω να ελπίζω μου δίνεις μια και με γυρίζεις πίσω
την τύχη μου γαμώ......"
14 Φλεβάρη 1995 Δίσκος : "Η πρώτη απειλή"
Πάμε στο 1995. Ωραίες εποχές, έχει μπει το ντόπινγκ κοντρόλ στο μπάσκετ και το παραμύθι με τον αυτοκράτορα αποτελεί παρελθόν. Αλλά στο ποδόσφαιρο αρχίζει να πλανάται το φάντασμα της Β εθνικής το οποίο έρχεται σαν λύτρωση το 1997 με τα δελτία, το παιχνίδι της ζωής του Βρύζα και άλλα χαριτωμένα. Και θα μου πεις που κολλάνε όλα αυτά με ενα τραγούδι που λέγετε 14 Φλεβάρη; Εδω χρειάζεται λίγο φαντασία. Απλά αλλάξτε τον Φλεβάρη με τον Μάη και voila. Ενα άσμα που περιγράφει άριστα το πως αισθάνονται 2-3 γειτονίες της Θεσσαλονίκης τον Μήνα Μάιο
Στίχος κλειδί: "14 Φλεβάρη όταν γιόρταζαν οι άλλοι,
εγώ σου λεγα αντιο πουντιασμένος μες'το κρύο"
Μπορεί 1994 Δίσκος : "Ethic"
Τι να γράψω εδώ το εξώφυλλο και μόνο τα λέει όλα. Μάλλον ο Μιχάλης είναι ένας απο μάς.
Σε μισώ 1997 Δισκος : Άγνωστος
Εδω έχουμε ενα τσιφτετελο-Techno άσμα μέτριας αισθητικής, παρόλα αυτά πολύ μπροστά απο την εποχή του.Εδω ο δημιουργός εντρύφησε με αριστουργιματικό τρόπο στο αίσθημα του μίσους που τους διακατέχει απέναντι μας, πράγμα που τους κάνει πολλές φορές μίζερους.
Διασκεδαστικούς αλλά μίζερους
Στίχος κλειδί : "Σε μισώ που εχις φύγει παράφορα
σε μισώ που όλα γιναν αδιάφορα
σε μισώ και το γράφω στους τοίχους μου
σε μισώ τραγουδάω στους στίχους μου"
Δεν πάμε καλά 1988 Δίσκος : "δικαίωμα για μια συν μια"
Πηγαίνουμε στο 1988, οπού ο τσάκαλος ο Μιχάλης κυκλοφορεί ενα δίσκο με το πιασάρικο για την εποχή μπασκετικό τίτλο "Δικαίωμα για μια συν μια" Το τραγούδι που επιλέξαμε θα μπορούσε να λέγετε και το November Rain της παπαναστασίου, μιας και ο Νοέμβριος αποτελεί τον μήνα που καταλαβαίνουν πως πρωτάθλημα, Ευρώπες κτλ δεν έχει ούτε φέτος και να κοιτάξουμε να σωθούμε.
Στίχος κλειδί: "Πάνω που είπα θα αλλάξω μαζί σου μιας και είναι δύσκολη χρονιά
Το παρών τραγούδι αποτελεί το magnum opus του καλλιτέχνη. Μουσικά στιχουργικά από όπου και να το πιάσεις αποτελεί μνημείο αισθητικής και καλαισθησίας για αιώνες. Το δε βίντεο-κλιπ θα τολμούσα να πω πως είναι η ελληνική έκδοση του thriller του Michael jackson. Όμως και εδώ ο Μιχάλης καταπιάνεται με τον ατυχή συμπολίτη. Στον στίχο "Περνάς απο μπροστά μου και σκονταφτεις και μου λες πως φταίω εγώ" συμπυκνώνετε όλη η αρειανή κοσμοθεωρία. Για όλα φταίει ο ΠΑΟΚ
Στίχος κλειδί: "Περνάς από μπροστά μου και σκονταφτεις και μου λες πως φταίω εγώ
θαρρείς πως σε ματιάζω δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό
τα ξόρκια δεν σε σώνουν ούτε οι χάντρες της γιαγιάς"
ΜΠΟΝΟΥΣ ΤΡΑΚ
"Την αλλη Κυριακη Θα χάσετε ξανά" 1988
Δίσκος : "Δικαίωμα για μία συν μια"
Το λέει ο τίτλος. Nuff said!
Μετά απο ενδελεχή μελέτη της δισκογραφίας του καλλιτέχνη κατέληξα στο συμπέρασμα πως κανένας δεν μπορεί να ερμηνεύσει καλύτερα την αρειανή ψυχοσύνθεση απο τις καλλιτεχνικές δημιουργίες του Μιχάλη. Επίσης καταλήγω στο συμπέρασμα πως όλο αυτό είναι η αντίδραση του σε κάποιον του περιβάλλοντος του ( φίλος, συγγενής, μπατζανάκης κτλ), που του τα έκανε Ζέπελιν κάθε φορά με τον Άρη.
Και καταλήγω σε αυτό
Γράφω μαλάκες. Μετά από 200 χρόνια. Για το πιο ιστορικό αδιάφορo τμήμα του συλλόγου.
Post game με είπαν...Πάρτε το.
Χάσαμε. Κλασικά στις λεπτομέρειες. Συνήθως κερδίζουμε και αυτοκτονούμε,τώρα το πήγαμε αλλιώς, γυρίσαμε από το -20 και πάλι φυσικά στο τέλος χάσαμε, όπως σε όλα τα "μεγάλα" ματς εδώ και χρόνια.Αλλά who cares??
Βασικά είμαι άπλα.. Post game klein mein. Θα κάνω post season 5 λεπτών. Για τόσο είστε εκεί στον μπασκετικό ΠΑΟΚ. Στην καλύτερη .. True facts.
Η ομάδα έχασε ένα παιχνίδι που ήταν αδιάφορο, όπως είναι αδιάφορη όλη η χρονιά. Η ομάδα έχει ρόστερ να παλέψει για παραμονή αλλά επειδή έχει μάγο προπονητή που κουνάει τα χέρια του το τελευταίο πεντάλεπτο κερδίζει αγώνες που πραγματικά η νίκη τους ισοδυναμεί με ένα θαύμα.
Άλλαξε ένα τύπο στα guard που είχε ποσοστά ποδοσφαιρικού ΠΑΟΚ και έφερε ένα τυπά που παίζει μανιωδώς για τα νούμερα του μπας και βρει κανένα κορόιδο να του κάνει του χρόνου συμβόλαιο.
Έφερε για άλλη μια φορά σέρβο που δεν είναι από αυτούς που έμεναν και σουτάραν στο τέλος της προπόνησης. Είναι από τους άλλους που πήγαιναν για διάβασμα.Kαι με φάτσα Mπακατσιά .Φάτσα Mπακατσιά.Στον ΠΑΟΚ. Oκ,ότι πείτε.
To Μαύρο Φάντασμα είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας που ανήκει στο Mickey Mouse Universe. Θεωρείται ο πιο πονηρός villain ολόκληρου του Disney Universe
καθώς η δράση του ξεπερνά τα σύνορα του Μίκυ Σίτυ και τον φέρνει μέχρι
την Λιμνούπολη όπου πολλές φορές έχει αναμετρηθεί με τον Σκρουτζ Μακ Ντακ. ( πηγή : Wikipedia) Οκ,δεν τον λες τον πιο πονηρό villain και ίσως στην λιμνούπολη να μην είναι διάσημος αλλά θα μείνει στην ιστορία σαν τον μοναδικό αμερικανό hobbista καλαθοσφαιριστή της ιστορίας που παραμένει σε μια ερασιτεχνική επαγγελματική ομάδα ως νερουλάς βοηθητικός για προπονήσεις. Brandon Taylor, who are you?
Το γήπεδο και πάλι κατάμεστο άδειο. Ναι, και εγώ κάποτε έκραζα τον κόσμο. Όχι πλέον.Άλλωστε προχθές στο γήπεδο είχε - 5 Κέλσιους.-5. Και άντε οι παίκτες των 2 ομάδων τρέξανε, οι προπονητές κουνούσαν χέρια,ο κόσμος (λέμε τώρα) ψιλοφώναζε. Όλοι βρήκαν τρόπο να ζεσταθούν..Τον Taylor σκεφτείτε ρε μαλάκες ,εκεί ακίνητος σε μια γωνίτσα, θα μας μείνει από το κρύο.
Είναι ο μπίδης ο Taylor των πάγκων. Αλήθεια, κάποιος εκεί κοντά,έχει ακούσει ποτέ να λέει κάτι ;
Στα χαζοχαζούλικα ξεκίνησε μια αδιάφορη χρόνια λέγοντας κάτι παραμύθια περί μπάσκετ Warriors, όπως κάθε χρόνο. Άλλωστε ο κυρ Τέλης τα πιστεύει, οπότε είναι διασκεδαστικό αν και στερείται μπασκετικής λογικής. Πλέον δεν είναι να μιλάς με μπασκετική λογική στο τμήμα. Είδαμε ότι οι ξένοι είναι επιπέδου Αία Ευόσμου και μαζευτήκαμε για να μην πέσουμε, πιθανότατα να καταλήξουμε και έκτοι μέχρι κάποιος ακόμα να βρει επενδυτή για να πάμε κάποιες θέσεις πιο χαμηλά.
Αλλά ποιος είναι ο λόγος;
Αλήθεια τώρα ,έχω έναν οχετό μέσα μου ,αλλά μαλάκα μου δεν γράφω άλλο. Για να έχω δύναμη να ξαναγράψω. Τα ξαναλέμε. Kαι όχι μόνο για το πιο αδιάφορο τμήμα του συλλόγου. Θα ασχοληθούμε και με κρίκετ που έχει περισσότερες προοπτικές.
1) Θλάσεις , εκδρομές , ναρκωτικά ...
2) Φρανκ κάνε άλλες διακόσες αποτυχημένες μεταγραφές..Αλλά από την Τούμπα δεν θα ξαναφύγεις...
3) Τα τελευταία χρόνια όταν μαλώνουμε παθαίνουμε θλάση που φοβάμαι οταν διώξουν τον Αγγελίδη θα πουν οτι έπαθε θλάσην..
4) Τουντορα αν εσύ τα χάνεις μόνος σου, εγώ που σε στηρίζω μέχρι αηδίας δεν μπορω να βοηθήσω..
5) Τελικά αγαπάμε τον κΑγγελο, τον φίλο που έφυγε, τον φίλο που ήρθε ή τον ΠΑΟΚ;
6) Ο Τσίμιροτ είναι το νέο αγαπημένο πρόσωπο που απορούμε αν υπάρχει ή είναι στην φαντασία μας.
7) Αν καταλαβάτε καλά επιθετικοί μάγοι , ο Μυστακιδης σας έφαγε τελικά. Αυτός που έπαιζε πέρσυ στον Πιερικό που έπεφτε. Μήπως ρε μάγκες είστε παικτάκια της πλάκας ;
8) Ο Κάτσε εχει πρόταση από την Τσέλσι.Ο Κάτσε εχει πρόταση από την Τσέλσι. Ο Κάτσε εχει πρόταση από την Τσέλσι. Στοπ.
9) Μπράβο στην θύρα 4 για την ανακοίνωση πέρι Πούτιν. Tελίκα υπάρχει ακόμα κάπου εκεί ο ΠΑΟΚ.
10)Άντε ο Τσιμίροτ.. Ο Λευτεράκης ο Αντώναρος είναι σίγουρα τρολλιά..
11) Δεν γίνεται να είναι όλοι άχρηστοι, ηλίθιοι και λαμόγια εκτός από εμάς. Σίγουρα όμως όταν συνέχεια αποτυχάνουν ικανοί ( Ναι, ΠΑΟΚτσάκι μου, ο Αρνένσεν είναι ικανότερος από εσένα ), μάλλον δεν έχουν το κατάλληλο κίνητρο - περιβάλλον. Όλοι νοιώθουν ωχαδερφισμό. Ναι , Ιβάν , εσύ φταις.
12) Αντί να διαλύσουμε ένα όμορφο ποδοσφαιρικό project ας το ενισχύσουμε, ότι και αν σημαίνει αυτό..
13) Στον αθλητισμό η τύχη έχει ισορροπία σε μια χρόνια. Αφού το πρώτο εξάμηνο μαζέψαμε όλη την ατυχία, στο δεύτερο θα μαζέψουμε την τύχη. Κύπελλο και champions league στη μπάλα, Κύπελλο με 32 πόντους του Βασιλειάδη στον τελικό στο μπάσκετ .. Ναι , μεθυσμένος γράφω..
28/2) Τι γίνετε ρε sad dwarf, υπέγραψες στην Νάπολι η όχι ακόμα;
Καλέ μου νονέ Μπάνε
Θα μπορούσα να σε
πω φίλο. Ηγέτη. Αδερφό. Δάσκαλο. Πολλά θα μπορούσα να πω. Επιλέγω το νονέ.
Γιατί εσύ με βάφτισες Π.Α.Ο.Κ. ΠΑΟΚ έγινα από εσένα. Ούτε από τη μπάλα, ούτε από
τον Κούδα, ούτε από την οικογένεια. Εσύ με έκανες ΠΑΟΚ. Ξέρεις Μπάνε, δεν είμαι
ο μόνος. Είμαστε πολλοί που αγάπησαν τον σύλλογο γιατί υπήρχες εσύ σε αυτόν. Εμείς
που καταλαβαίνουμε ότι ο νάνος είναι χαβαλέ προδότης. Γιατί το νοιώσαμε από τον
Φασούλα και ξέρουμε τι θα πει προδόσια. Εμείς που ξέρουμε ότι η ήττα πονάει αλλά σε κάνει γίγαντα όταν ο αρχηγός
παίζει πάντα με ένεση.
Αυτό καλέ μου Μπάνε σε κάνει ζωντανή ιστορία. Όχι οι τίτλοι, άλλωστε ποτέ δεν τους
μάθαμε,δεν ζήσαμε με αυτούς. Εσύ είσαι ένας από αυτούς που έκανε νέους οπαδούς. Ανεκτίμητο. Ξέρεις
φίλε το μπάσκετ μας πεθαίνει. Όχι για μια κακή χρονιά. Όχι για κάποια ήττα.
Πεθαίνει γιατί ο ΠΑΟΚ φίλε σήμερα έχασε από κάποια Κηφισιά και αυτοί που πραγματικά
πονάνε για αυτό είναι μετρημένοι. Εσύ, ο Τέλης, ο Κωστάκης, ο Σούλης, ο Ματζικ
και οι 150 που ασχολούνται ακόμη. Από αύριο κανείς δεν θα νοιαστεί Μπάνε. Μόνο
εμεις οι 155 .
Αρχήγε μου ξεκίνησαν
να σε κράζουν κιόλας. Εσένα και τους υπόλοιπους. Δε έχουμε καλό σχεδιασμό λέει.
Δεν έχουμε. Αλήθεια λένε. Το κακό είναι ότι αυτό πάλι εμάς τους 155 πειράζει.
Ξέρω ότι θα παρακαλούσες να έρχονται όλοι όσοι κράζουν για λαϊκά δικαστήρια. Να
καταλάβεις ότι βράζουν. Αρχίδια φίλε. Δεν βράζουν. Οι 155 βράζουμε.
Μπάνε όλα αυτά τα
γράφω για να καταλήξω κάπου. Το τμήμα πέθανε. Όλοι φταίμε ναι… Ξέρω ότι δεν γουστάρεις να παρακαλάς. Αλλά εδώ
παρακαλάς εμάς να έρθουμε γήπεδο. Πριν φύγεις κάνε ένα τελευταίο ρε αρχηγέ. Σε
παρακαλώ ανέλαβε τις ευθύνες σου.
Πριν λίγες μέρες ένας τύπος που βοηθάει κατά καιρούς και σκορπάει τεράστιο ποσά στον
ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ μας, είπε σε συνέντευξη πόσο αγαπάει τον ΠΑΟΚ. Είπε ότι αρρώστησε
και έγινε ένας από εμάς. Ας δούμε αν το εννοεί Μπάνε μου.
Ανοικτή επιστολή νονέ μου. Είσαι ο μοναδικός
από τους 155 που έχεις δικαίωμα να το κάνεις.
‘’ Αγαπήτε Ιβάν
Σαββίδη,
‘Ενα κομμάτι του
ΠΑΟΚ που τόσο αγαπάς σαπίζει και είναι έτοιμο για κόψιμο. Μπορεί να μην το
καταλαβαίνεις τώρα άλλα όταν το κόψουμε θα το καταλάβεις. Εμείς οι 155 που
προσπαθούμε να το κάνουμε να ζήσει ,τα παίξαμε.
Ανέλαβε την χρηματοδότηση, να ξανακάνουμε την ΚΑΕ μεγάλη. Εάν δεν ενδιαφέρεσαι ,
εμείς οι 155 θα τα παρατήσουμε. Δεν αντέχουμε άλλο. Ivan κοίτα μην σε ρωτήσει ο εγγονός γιατί άφησες το basket να διαλύσει...
Και το κρίμα στο
λαιμό μας. Όλων μας και όλων σας.‘’
Τέλος Μπάνε και
καληνύχτα. Σκέψου το. Αν δεν θέλει θα πάρουμε 155 κεράκια και θα το θάψουμε με τιμές μόνοι μας. Θα βλέπουμε τα παλιά ,θα κλαίμε, θα γελάμε και θα προχωρήσουμε.
When routine bites hard, And ambitions are low, And resentment rides high, But emotions won't grow, And we're changing our ways, taking different roads.
Αθήνα, 13 Απριλίου 1993.
Ποτέ ξανά, η σιωπή δεν έκανε τόσο πολύ θόρυβο, σκεπάζοντας και τη δυνατότερη κραυγή που επιχείρησε να βγει προς τα εξώ.
Ο Ραγκάτσι ευστοχεί, ο Πρέλεβιτς όχι, η μεγαλύτερη μετακίνηση ευτυχίας στην ιστορία, γράφτηκε στο χιόνι.
Ιστορία, δεν γράφτηκε εκείνη τη μέρα, ή έστω δεν γράφτηκε με τον τρόπο που θα θέλαμε εμείς να γραφτεί.
Η καλύτερη, πληρέστερη, θεαματικότερη πεντάδα που κατέβηκε σε Ευρωπαϊκό γήπεδο να παίξει μπάσκετ, δεν πήρε τον τίτλο του Πρωταθλητή Ευρώπης που της αναλογούσε, μάλιστα επειδή λίγα λεπτά μετά την κρυάδα της Μπενετόν, άπαντες συμφωνούσαμε πως "ούτε το (σίγουρο) επερχόμενο πρωτάθλημα, δεν μπορεί να χρυσώσει το χάπι της αποτυχίας" χάσαμε κι αυτό, λίγες μέρες μετά.
Κατάρρευση. Τραγωδία. Δράμα.
Καταστάσεις πρωτόγνωρες ακόμα και για μας, τους οπαδούς μιας ομάδας που της είχε γίνει δεύτερη φύση η ψυχρολουσία.
Then love, love will tear us apart again. Love, love will tear us apart again.
Tριέστε, 20 Μαρτίου 1994
Το απόλυτο μπάσκετ, το τέλειο σαραντάλεπτο, η κορυφαία μπασκετική παράσταση που έδωσε ποτέ Ευρωπαϊκός σύλλογος,, φέρουν την υπογραφή μας.
Είναι η ομάδα του Μπάνε και του Τζόνυ, του Τρουθ και του Ζόκι, του Μπουντούρη και του Γαλακτερού, του Τσέκου του αληταρά.
Είναι ο δικός μας ΠΑΟΚ, ο πιο ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ που κατέβηκε ποτέ να αγωνιστεί σε παρκέ, που δεν συμβιβάστηκε σε καμία στιγμή στη διαδρομή μιας ολόκληρης σεζόν, με την ιδέα της ήττας ή του αποκλεισμού.
Ο θρίαμβος στην πρωτεύουσα του Φρίουλι, έρχεται να δικαιώσει την προφητεία του Μπάνε, ένα χρόνο πριν, εν μέσω ξαγρυπνίας του νεκρού: Του χρόνου θα πάρουμε το Κόρατς, και όλοι θα ξεχάσουν αυτά τα παιγνίδια..
Why is the bedroom so cold? You've turned away on your side. Is my timing that flawed?
Ναντ, 17 Μαρτίου 1992
Η επιστροφή από το -15 του ημιχρόνου, δεν γίνεται κάθε μέρα, και πολύ περισσότερο, δεν γίνεται απέναντι σε έναν αντίπαλο του πεταματού, αλλά κόντρα στη Βασίλισσα της Ευρώπης.
Το 41-26, ναι μοιάζει βουνό. Αλλά ο χαρακτήρας που τότε ξεκίνησε να χτίζει αυτή η ομάδα, επιτρέπει όνειρα για ορειβασία.
Ο φυσικός της ηγέτης, μαζεύει μόνος του τη διαφορά.
Και τη φέρνει στο -3, 37" πριν το φινάλε.
Κατοχή σε μας. Μια ολόκληρη επίθεση 30" για μας, μια των 7" για αυτούς.
Η μπάλα στη δική μας επίθεση, αλλάζει χέρια μόνο όταν ο Παπαχρόνης, τη δίνει στο Μπάνε. Ο δε Μπάνε, θα την κρατήσει ως το τέλος, για να τη στείλει στο διχτάκι.
Ιστορία, θα γραφτεί ξανά.
Από αυτήν όμως που μόνο εμείς μπορούμε και γεννάμε οπαδούς.
Our respect runs so dry. Yet there's still this appeal That we've kept through our lives.
Αθήνα, 22 Απριλίου 1992
Η ώρα της επιβράβευσης για τους κόπους ενός τρελού, και καμπόσων ημίτρελων, έφτασε.
Ο ΠΑΟΚ Πρωταθλητής Ελλάδας, το λες και γεμίζει το στόμα σου, ο ΠΑΟΚ Πρωταθλητής Ελλάδας, επιτέλους, μετά από λάθος πάσες, σύνδρομα κατωτερότητας, και μερικές φορές που απλά ο αντίπαλός ήταν καλύτερος.
Ο ΠΑΟΚ Πρωταθλητής Ελλάδας, για πρώτη φορά μετά το 1959, και τελευταία (στα χαρτιά τουλάχιστον) ως σήμερα.
But love, love will tear us apart again.
Love, love will tear us apart again.
Γενεύη, 26 Μαρτίου 1991
Αφού οι κόπου χρόνων και χρόνων, αδυνατούν να επιβραβευθούν στο Ελληνικό Πρωτάθλημα, είναι μια Ευρωπαϊκή διοργάνωση που θα βγάλει για πρώτη φορά εκατοντάδες χιλιάδες ΠΑΟΚτσήδες στους δρόμους όλης της χώρας.
Από την Αλεξανδρούπολη, ως τα Χανιά, και από τη Νεάπολη, ως την Ομόνοια, ΠΑΟΚτσάκια με κασκόλ, χωρίς κινητά, χωρίς Facebook, χωρίς συνεννόηση, γεμίζουν δρόμους, στενά και πλατείες, για να πανηγυρίσουν την πρώτη Ευρωπαϊκή κούπα που έρχεται στην Ελλάδα, μετά τον τελικό των δυνατών φλας, της ΑΕΚ με τη Σλάβια Πράγας, το 1968.
Το Πατινουάρ ντε Βερνέ γεμίζει από νωρίς από 6-7 χιλιάδες διψασμένους για διάκριση ΠΑΟΚτσήδες, και ακόμα και τη στιγμή που οι Ισπανοί προηγήθηκαν με 7 πόντους διαφορά, η αίσθηση είναι πως αυτός ο τελικός δεν χάνεται με τίποτα.
Στην επιστροφή, πάνω από είκοσι χιλιάδες λαού, πλημμυρίζουν το αεροδρόμιο, λίγο πριν η ομάδα υποστεί κάποια από τα μεγαλύτερα τραλαλά της δεκαετίας, ζει ανέμελη τις πιο ένδοξες ως τότε στιγμές της.
You cry out in your sleep, All my failings exposed. And there's a taste in my mouth, As desperation takes hold.
Just that something so good just can't function no more.
Και τα 5" του Σάβιτς σε ένα πρωτάθλημα που μας άξιζε και δικαιούμασταν περισσότερο ίσως από οποιοδήποτε άλλο τίτλο που σηκώσαμε, ο τελικός της Βιτόρια, τα φαιναλ φορ κυπέλλου σε Λαμία και ΣΕΦ, το τρίποντο του Πέτζα, αυτό του Μπαλογιάννη, ο δεύτερος προκριματικός με τη Χάποελ στο Παλέ, το καθένα από μόνο του, και όλα μαζί ξεχωριστά, μικρές και μεγάλες ιστορίες, κεφάλαια και ραψωδίες στο Έπος του μπασκετικού ΠΑΟΚ της δεκαετίας του '90.
Μιας δεκαετίας, που ενώ όλα γύρω μας κατέρρεαν, βρεθήκαμε μαζικά στο Παλέ, ταξιδέψαμε με συνέπεια σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, και μένοντας συσπειρωμένοι και ζωντανοί, γύρω από τη μεγάλη ιδέα του ΠΑΟΚ, ζήσαμε τις μεγαλύτερες στιγμές της οπαδικής μας ιστορίας, καμαρώνοντας για την ομάδα μας, την ομαδάρα μας, την καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη!
Ποδόσφαιρο δεν υπήρχε ούτε στο χάρτη, ο κάθε πικραμένος ερχόταν στην Τούμπα και μας έπαιρνε αποτέλεσμα, και μέσα στα χρόνια σφυρηλατήθηκε μια σχέση αγάπης και σεβασμού ανάμεσα στην ομάδα και το λαό της.
Μια σχέση από αυτές που βλέπεις, και όχι ζηλεύεις που δεν έχεις, αλλά χαίρεσαι και παρακαλάς να αποκτήσεις κάποτε κι εσύ: Η ομάδα ήταν εκεί όταν το ποδόσφαιρο μίκραινε όλο και πιο πολύ, εμείς ήμασταν εκεί όταν ο Φασούλας μοίραζε πασούλες και τίτλους - στους αντίπαλους.
Τα χρόνια όμως πέρασαν, το ποδόσφαιρο ξαναπήρε τα πάνω του (τρόπον τινά) ο κόσμος άρχισε να αραιώνει όλο και περισσότερο από το μπάσκετ, ο όρος άρχισε να ξαναγίνεται μπασκετάκι, λαμόγια στις διοικήσεις άρχισαν να ρημάζουν το σωματείο, παίχτες να ξεπουλιούνται, ομάδες να στήνονται με παίχτες που στο άκουσμα των ονομάτων τους, δεν ξες αν θες να γελάσεις ή να κλάψεις.
Εδώ και λίγα χρόνια, ο Μπάνε, ο δικός μας Μπάνε, ο άνθρωπος που μας έκανε να πηγαίνουμε την άλλη μέρα στο σχολείο 5 πόντους ψηλότεροι από περηφάνια, αυτός που τρυπούσε όλο του το κορμί με ενέσεις, για να παίξει όχι σε τελικούς, αλλά σε αγώνες ομίλων, ανέλαβε να βγάλει το κάρο από τη λάσπη που το έστειλαν ο ένας μετά τον άλλο, όλοι οι προκατόχοι του.
Χωρίς τις μεγάλες χορηγίες, χωρίς ΟΠΑΠ, χωρίς επενδυτή, χωρίς το τεράστιο τηλεοπτικό.
Με το μόνο πιθανό και διαθέσιμο όπλο, να είμαστε εμείς.
Εσύ, κι εγώ, το εισιτήριο διαρκείας μας, το μενομωμένο, η στήριξη με την παρουσία μας στο γήπεδο.
Σύμφωνοι, η ομάδα που έστησαν φέτος, έχει θέματα σοβαρά. Ακόμα πιο σύμφωνοι, αυτό του Σούλη με τους ίδιους και τους ίδιους αρχίζει να κουράζει. Σύμφωνοι όσο δεν πάει, κάποια στιγμή θα έπρεπε να δούμε και λίγο θέαμα.
Μαζί με όσα μας χάρισε όμως στη δεκαετία του '90, ξεχνάμε και κάτι επίσης πολύ σημαντικό: Ποτέ δεν μας έταξε κάτι από τα παραπάνω. Ποτέ δεν υποσχέθηκε πράγματα που δεν μπορεί να πραγματοποιήσει. Ποτέ δεν άφησε το μπάτζετ από τα πενιχρά έσοδα που διαχειρίζεται να ξεφύγει έστω και μια πιθαμή.
Και συνεχίζει να μειώνει το χρέος, κατεβάζοντας μια (τουλάχιστον) αξιοπρεπέσταστη ομάδα, με μπάτζετ 300 περίπου χιλιάδων, με παίχτες των οποίων η αξία είναι πολύ μεγαλύτερη, και παίζουν για αυτά που παίζουν, απλά και μόνο επειδή παίζουν για τον Μπάνε. Και τον ΠΑΟΚ.
Μικροί όταν ήμασταν, στριμωχνόμασταν μετά τα παιγνίδια, απλά και μόνο για να τον δούμε από κοντά, να του φωνάξουμε "Ω, Μπάνε, Μπάνε" να φωτογραφηθούμε, να πάρουμε ένα αυτόγραφο.
Σήμερα άμα θα τον πετύχουμε στο δρόμο, πιθανότατα θα αλλάξουμε πεζοδρόμιο. Από ντροπή.
Γιατί αυτός που "στριμώχνεται" απλά για να μας δει, είναι ο Μπάνε.
Κι εμείς δεν είμαστε εκεί.
But love, love will tear us apart again. Love, love will tear us apart again. Love, love will tear us apart again. Love, love will tear us apart again.
Η πλάκα είναι πως γκρινιάζουμε και κοροϊδεύουμε, που ο Σούλης παίρνει μόνο παίχτες που γνωρίζει.
Και ρωτάμε εμείς, οι μαλάκες, τώρα: Τον Μπάλαμπαν, που στον πούτσο τον ήξερε;
Παρόλα αυτά, επειδή ξέρουμε πόσο σκάνε γάϊδαρο εκεί στην ΚΑΕ με τις εμμονές τους (αν πχ μάθουμε ότι ο Τσόχλας χάσει όλη τη χρονιά - χτύπα ξύλο- το ανανέωση συμβολαίου από τώρα, κλειδώνει σε κάθε μπουκ που σέβεται τον εαυτό του, ενώ το πιθανότερο είναι και να μην μπούμε καν στη διαδικασία αντικατάστασης) εικάζουμε πως αν δεν υπογράψει τελικά για όλη τη χρονιά ο Μπαλαμπάνης (αφού δουλεύει στις προπονήσεις, κι έχει ακόμα θέμα προσαρμογής, έρχεται από άλλο πρωτάθλημα, από άλλη εποχή, και από άλλο άθλημα - το βασικότερο) θα αλλαχθεί πια, με κάποιον που ξέρουμε πολύ καλά.
Όρεξη να χουμε, οι επιλογές είναι ατέλειωτες: Θες πάνω ράφι; Λάζος, Γκετσέφσκι (παίζει ακόμα, εν αντιθέσει με το Λάζο ας ούμε, αλλά αυτές οι λεπτομέρειες ποτέ δεν ήταν πρόβλημα) Θες ρολίστα; Χέλιγουελ, Αγγουρεβίτσιους. Θες παρεξηγημένο ταλέντο; (τύμπανο χτυπάει δυνατά, αγωνία κορυφώνεται, μαλάκας στην παρέα κάνει και τον ήχο, ταν ραντανταν, ταν ταν) Νικόλας Καλλές.
Άγνωστο πάντως δεν θα πάρουμε.
Και με αυτή τη μποέμικη φιλοσοφία, θα συνεχίσουμε να πορεύομαστε, γεμίζοντας όλους όσους για κάποιον λόγο εξακολουθούν να ασχολούνται με τα της ομάδας, με τις ίδιες, γαμημένες απορίες:
# Αφού δεν πάμε για τίποτα, γιατί στήνουμε και γαμώ τις ομάδες σε κάποιες θέσεις, και αφήνουμε εντελώς γυμνές μια- δυο άλλες;
# Αφού δεν έχουμε πετύχει ποτέ το απόλυτο σε επιλογές παιχτών (εκτός από αυτές του άσσου: για χρόνια, είχαμε 100% αποτυχία) γιατί δεν αφήνουμε στην άκρη δέκα, είκοσι χιλιάρικα για καμιά αλλαγή που θα χρειαστεί στην πορεία;
# Αφού παίζουμε, για να παίζουμε, γιατί δεν βάζουμε και κανά δυο πιτσιρικάδες μέσα; Υπάρχει άγχος για το αποτέλεσμα; Αφού χάσουμε / κερδίσουμε, πάλι οι ίδιοι θα είμαστε την επόμενη βδομάδα στο γήπεδο
# Αφού έχουμε θέμα με το μπάτζετ, γιατί φτιάχνουμε ομάδες με σώνει και καλά 12 επαγγελματίες; Πολύ περισσότερο, αφού στις ομάδες του Σούλη, υπάρχουν ακόμα παίχτες που χτυπάνε 35ρια και 40ρια στο παρκέ, γιατί δεν κάνουμε ομάδες με 7-8-9 επαγγελματίες, και 3-4 πιτσιρικάδες;
# Αφού και πρωτάθλημα να πάρω, Ευρωλίγκα δε βγαίνω, αφού και 11ος να βγω, Γιουροκάπ αν θέλω να παίξω, θα παίξω, και αφού και οι δύο αυτές διοργανώσεις, μας βάζουν μέσα με τα τσαρούχια, γιατί... γιατί; Γιατί;
Ε;
Δεν ξέρουμε γιατί κι εμείς χαλάμε τη ζαχαρένια μας, μιλάω με νεότερους που γουστάρουν μπασκετάκι (ξέρω, ξέρω, wtf τελείως) και με λένε πόσο τυχερή ήταν η γενιά μου, που έζησε την ομαδάρα από κοντά, και μέσα μου σκέφτομαι πως ίσως και να μην ήμουν τελικά τόσο τυχερός όσο νομίζω.
Δεν μπορώ να φχαριστηθώ ούτε ένα παιγνίδι της ομάδας μου, σε ένα άθλημα που γουστάρω να βλέπω πιο πολύ από το ποδόσφαιρο, αναγκάζομαι να διαλέγω ομάδες από Ευρωλίγκα, από ΝΒΑ, μέχρι και από WNBA για να χω κάτι να ασχολούμαι και να παθιάζομαι.
Θυμάμαι εποχές που γκρίνιαζα που φέρναμε τον Μπούλαρντ, που σιγά τον παίχτη, γιατί είχα πιστέψει πως θα έφερνα τον Γουόρθι, και τώρα χαίρομαι που πήρα τον Τέπιτς που έχει 3.5 πόντους και 1.8 ασίστς σταθερά στην Παρτιζάν, εδώ και 5-6 χρόνια.
Τέλος, σε μια εποχή που η τρίτη θέση ισοδυναμεί με τρεμπλ (τουλάχιστον), και οι τιμητικές ήττες από γάβροβάζελους στην Αθήνα είναι επιτυχία (τώρα προστίθεται και η ΑΕΚ στο παραπάνω εκλεκτό παρεάκι) και πρέπει να συμβιβαστώ κι όλας με αυτό, και μόλις τελειώσει η χρονιά, αντί να κάτσω λίγο να χαζέψω στατιστικά, να φέτος ήμασταν πρώτοι στα τρίποντα, αλλά τρίτοι στις βολές, κάθομαι και μετράω τα κουκιά από τις χορηγίες..
Και άντε δεν ανανέωσε τη χορηγία του ο Κοντομηνάς, ΟΚ δεν μιλάμε για ψίχουλα, διακόσια χιλιάρικα ήταν αυτά, ας τα πάρει ο Βερύκιος που έριξε και ένα ωραιότατο κλάμα ον αίρ για το αφεντικό, αλλά δεν την ανανέωσε και η ταβέρνα "Ο Βλάχος - Σουβλάκια, σουτζουκάκια, πανσέτα, λουκάνικο, όλα στα κάρβουνα", και όσο να πεις αυτήν την κατοσταρού κάπου θα την κολλούσαμε φέτος.
Θα σκοτώσει κανέναν παρατρεχάμενο ο Μπαλαμπάνης με αυτά τα τούβλα που πετάει στις βολές, και ποιος πληρώνει γαμησιάτικα μετά - Μπάνε τώρα που το σκέφτομαι, δεν τα κλειδώνεις τα πέταλα; Σάματι ήρθανε τώρα, και δεν έχουμε που να τους βάλουμε, λες;
Για το παιγνίδι (α, ναι, για αυτό ξεκίνησα να γράφω) δεν έχει και πολλά να πεις, όχι απλά κανονικό άσσο αν είχαμε, αλλά απλά ο Τσόχλας να μην τραυματιζόταν, θα κερδίζαμε.
Παρόλα αυτά, εξακολουθώ να έχω εμπιστοσύνη σε αυτό το τρίγωνο της αγάπης
ξέρω πως όλες αυτές οι μαλακίες που γίνανε μαζεμένες φέτος, γίνανε απλά επειδή ήταν κακό το τριπ, ελπίζουμε να πέρασε, και όλα θα στρώσουνε.
Ξέρω πως δεν γίνανε από δόλο, ή ύποπτα συμφέροντα, αλλά ήταν απλώς η κακή στιγμή.
Ξέρω πως στεναχωριούνται που όλα αυτά που γράφω είναι αλήθεια, πιο πολύ από όσο στεναχωριέμαι εγώ. Κι εσύ.
Και ξέρω πως με το ρυθμό που την πάνε την εξυγίανση, σε κάποια φάση θα καθαρίσουμε από χρέη. Ελπίζω στα κοντά.
Αν δεν βρουν ούτε τότε επενδυτή, τα ξαναλέμε.
Εδώ είμαστε και φέτος, όπως κάθε χρόνο άλλωστε από τη μέρα που μεταφερθήκαμε το ανοίξαμε το μαγαζί.
Και θα είμαστε, μας το επιτρέπουν, δεν μας το επιτρέπουν δουλειές, γυναίκες, παιδιά, σκυλιά κι υποχρεώσεις. Βλέπεις, ενώ κάθε χρόνο ξεκινάμε να κάνουμε κάτι ανάλογο και για το ποδοσφαιρικό τμήμα, με την πρώτη στραβή, το αφήνουμε στην άκρη, έχοντας κι έτοιμη τη δικαιολογία: έπεσε δουλειά μαζεμένη, έπρεπε να φύγω, γκρίνιαζε η κυρά, κοκ.
Το μπασκετάκι όμως είναι αλλιώς, είναι αγάπη, είναι καψούρα, είναι ο πρώτος παιδικός έρωτας, ο λόγος για τον οποίο τρέχαμε από Πύργους, μέχρι αεροδρόμια, πετούσαμε στα ουράνια από ευτυχία, και σερνόμασταν στα πατώματα κλαίγοντας για μέρες.
Το μπασκετικό πρη σήζον, απλά δεν αναβάλλεται. Τέλος.
Ξεκινάμε, κι έχουμε πολλά να πούμε, όρεξη να χετε να διαβάζετε.
Play makers
Μετά από ένα σύντομο break 2 χρόνων, διάστημα κατά το οποίο η ομάδα ψώνισε κανονικά play makers, καλά ή κακά, μικρή σημασία έχει, από φέτος επιστρέφουμε στη γνωστή αγαπημένη συνταγή Σούλη: Άσσος, γιοκ.
Ούτε για δείγμα όμως, ούτε κάποιος από τα εφηβικά τμήματα που θα συμπληρώνει τη δωδεκάδα, και θα περιμένει καρτερικά να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά.
Αυτό που μοιάζει πιο πολύ σε άσσο από τους υπόλοιπους, είναι ο Απόλλωνας ο Τσόχλας, στην τρίτη του πια σεζόν στην ομάδα, ένας εξαιρετικός ρολίστας, ένα πολύ αξιόλογο combo guard των 6-7 πόντων, και 3 ασίστς ανά παιγνίδι, ο οποίος out of the blue, στα 32 του, καλείται να γίνει βασικός, αγωνιζόμενος σε μια θέση, η οποία όχι μόνο δεν είναι η φυσική του, αλλά πιθανότατα δεν του αρέσει κι όλας.
Η αλήθεια είναι, πως έτσι φανταζόμαστε ότι θα εξελιχθούν τα πράγματα, κι αυτό είναι το best case scenario. Αυτό που έχει ο Σούλης στο μυαλό του, είναι ακόμα πιο τραγικό, καθώς για τη θέση προορίζεται ο Τέπιτς!
Πληροφορίες κάνουν λόγο για προσέγγιση της διοίκησης της ΚΑΕ στον Έλληνα εκπρόσωπο του Χάτσερ τις τελευταίες ώρες, βάζουμε άνω τελεία και προχωράμε στις επόμενες θέσεις, ειλικρινά αν συνεχίσουμε να γράφουμε για το θέμα του άσσου, θα μας πιάσει τρέλα.
Φυσικά και δεν μπορεί να γίνει σύγκριση με την περσινή χρονιά, ίσως μόνο με αυτή της πρώτης χρονιάς του Σούλη, με Εϊβερι και Καυκή, αλλά και πάλι εκείνο το σχήμα βγαίνει από πάνω, καθώς είχε δυο παίχτες που έστω ξέρανε τη θέση.
Ακόμα κι αν ο ένας, ήταν παλαίμαχος.
Shooting guards
Και ξεκινάμε με την πρώτη από τις τρεις θέσεις, στις οποίες η ομάδα είναι πλήρης.
Μάλιστα, ίσως υπερβολικά πλήρης, κυρίως δε αν αναλογιστεί κανείς τη γύμνια στο 1 και στο 5.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, αποφασίστηκε μια ακόμα επιστροφή (θυμίζουμε πως άλλες δυο είναι στα σκαριά, η μία είναι του Χάτσερ, και η άλλη προφανώς και θα αφορά το Λάζο - έτσι όπως πάει το έργο, εικάζουμε πως ούτε καν πρόταση δεν θα γίνει, ο Λάζος θα εμφανιστεί μια μέρα στην προπόνηση, θα διαλέξει κι ένα νούμερο φανέλας, και θα το συνεχίσουμε από κει που το αφήσαμε) αυτή του ικανότατου Σέρβου γκαρντ, Ούρος Ντούβνιακ. Λίγο μετά έγινε πράξη και η φημολογούμενη από το Μάιο ακόμα, επιστροφή Βασιλειάδη, μην ξεχνάμε ότι στο ρόστερ παραμένει ο Χαραλαμπίδης (παίχτης ο οποίος έστω και στα 39 του, αποτελεί πολυτέλεια για ομάδες με μπάτζετ σαν το δικό μας) και από πίσω, υπάρχει πάντα ο Μιχάλης Λιάπης.
Η περιφέρεια, δείχνει (και είναι) πολύ γεμάτη στο 2 και στο 3, υπάρχουν λύσεις για να καλύψουν όλα τα πιθανά σχήματα - πάντα με την προϋπόθεση πως θα αποκτηθεί άσσος κανονικός, και αυτή τη φήμη για Χάτσερ την έβγαλε ο ίδιος ο Μπάνε, ο οποίος κάθεται στο PC του και διαβάζει σχόλια σε sites και φόρα, και έχει κλάσει στα γέλια.
Η πιο δυνατή μας γραμμή (μαζί με το 3), υστερούμε μεν έναντι της περσινής χρονιάς σε άμυνα κι εκρηκτικότητα ελέω Κάρτερ, αλλά πιθανότατα τη διαφορά την υπερκαλύπτουμε με σκορ.
Ούτε καλύτερα, ούτε και χειρότερα όμως από πέρσι.
Small Forwards
Ο κόσμος το' χε τούμπανο, κι εμείς κρυφό καμάρι, πως η 3η (και πιθανότατα, φαρμακερή) επιστροφή του Κωστάκη, δεν θα αργούσε πολύ ακόμα.
Τελικά, αυτή επετεύχθη το καλοκαίρι που μας πέρασε, σε μια περίοδο μάλιστα που όλα συνηγορούσαν πως βαδίζουμε οριστικά πια προς αλλαγή επιπέδου: Λίγο η έντονη φημολογία περί μπασίματος του Ιβάν στα διοικητικά της ΚΑΕ, λίγο η επιστροφή του Βασιλειάδη, τον φάγαμε τον παπά, πως οι μέρες που μετρούσαμε και το τελευταίο ευρώ ανήκουν για τα καλά στο παρελθόν.
Όνειρα πουλιά μου ταξιδιάρικα όμως, και τουλάχιστον αν έμεινε κάτι, είναι μια πολύ ποιοτική προσθήκη ενός παίχτη επιπέδου Ευρωλίγκας, σε καλή μάλιστα ηλικία, και με πάθος που ξεχειλίζει.
Όπως έχει ξαναγράψει ο Butters, όλα τα τρίποντα μετράνε για τρεις πόντους, αλλά το τρίποντο του Βασιλειάδη, σε ένα ΠΑΟΚ - Παναθηναϊκός, που κυνηγάς το σκορ, μειώνεις διαρκώς, φτάνεις στον πόντο, κι έχεις και κόσμο στο γήπεδο, μετράει για λίγο παραπάνω.
Φυσικά και δεν είναι όλα ρόδινα, ο αρχηγός εξακολουθεί να είναι περάστε κόσμε στην άμυνα, ενώ και αυτό το τρίποντο που έχει, από ευλογία, εύκολα μετατρέπεται σε κατάρα, καθώς δεν θυμόμαστε ποτέ φάση της καριέρας του, που να έχει βάλει φρένο στο σουτάρισμα.
Λίγο αργότερα, το έτερο μπαμ, έχει να κάνει με την απόκτηση του Μιλένκο Τέπιτς, ενός ακόμα παίχτη επιπέδου Ευρωλίγκας δηλαδή, με το ερώτημα κατά πόσο χρειαζόμαστε 2 βασικά τριάρια, να απαντάται σχεδόν αστραπιαία: ο Τέπιτς αποκτήθηκε για να παίξει play maker, αποδεικνύοντας πως το πρότζεκτ Χρυσικόπουλος δεν ήταν ένα bad trip από μανιτάρια, αλλά μια σκέψη που δουλεύεται πολύ σοβαρά στο μυαλό του κόουτς.
Αλήθεια, ελπίζουμε τελευταία στιγμή να επικρατήσει η λογική, αν δεν βρεθεί επενδυτής, τουλάχιστον να πιάσουμε ένα στοίχημα, 2 σκοράκια, 2 ανατροπές στο ίδιο δελτίο, ένα ΚΙΝΟ ρε αδερφέ, και να αποκτηθεί ένα γαμημένο point guard, ώστε να δούμε ορισμένους από τους πολύ ποιοτικούς μας παίχτες, και στη θέση την οποία ξέρουν να παίζουν, αλλά και να μη χαραμίζονται σε θέσεις που ζημιώνουν πρώτα την ομάδα, και μετά αυτούς τους ίδιους.
Από τον πάγκο, θα έρχεται σταθερά το πιο αξιόπιστο τρίποντο της χώρας, ο Γιώργαρος ο Δέδας, παίχτης ο οποίος με τον τρόπο που αγωνίζεται, μπορεί να αγωνίζεται και ως τα πενήντα του.
Αν σκεφτείς πως πέρσι τη θέση κάλυπταν ο Σαλού (που είναι αλλού) και ο Δέδας, φέτος είμαστε κάτι παραπάνω από καλά, και σίγουρα πολύ καλύτερα από πέρσι.
Power Forwards
Και κλείνουμε την αναφορά μας στις θέσεις στις οποίες είμαστε γεμάτοι, με αυτή του power forward (καθώς μετά αρχίζουν τα γέλια - και τα κλάματα)
Μετά τις ανανεώσεις Μαργαρίτη (επιτυχία) και Κακαρούδη (απορία) το βάρος έπεσε σε αυτή του περσινού MVP, Κέβιν Λάνγκφορντ. Η ομάδα περίμενε ένα ολόκληρο καλοκαίρι τον Αμερικάνο, μάλιστα για ένα ολόκληρο καλοκαίρι, το σενάριο κάθε βδομάδα ήταν "μέχρι τέλος της βδομάδας η απάντηση του Λάνγκφορντ" και "απο βδομάδα απαντάει ο Λάνγκφορντ".
Η απάντηση ήρθε τελικά κάπου στον Αύγουστο, και ήταν ένα ωραιότατο thanx, but no thanx, όμως εκεί δείξαμε τουλάχιστον αντανακλαστικά, και ανακοινώσαμε σχεδόν άμεσα τον Μάρκοβιτς.
ΟΚ, δεν ανακοινώσαμε και τον Μίροτιτς, αλλά με το παρελθόν του Σούλη στο να παίρνει το 200% από τέτοιου επιπέδου παίχτες, μια ησυχία για την κάλυψη της θέσης, την έχεις.
Ο Μαργαρίτης ξέρεις τι θα σε δώσει, μάλιστα αποτελεί τρόπον τινά ένα βαρόμετρο του ΠΑΟΚ των τελευταίων 3 χρόνων - την κοιλιά μας πέρσι δεν την κάναμε όταν τραυματίστηκε ο Χαραλαμπίδης, αλλά όταν χάσαμε για ένα μήνα τον Μαργαρίτη.
Ο δε Κακαρούδης, είναι αυτό που γράψαμε και πέρσι στο ίδιο αφιέρωμα: ένα mediocre τεσσάρι, με ικανοποιητική σχέση με το σκοράρισμα από μέση και μακρινή απόσταση, μαλωμένος όμως με άμυνα και ριμπάουντ.
Σε γενικές γραμμές, στη θέση είμαστε αρκετά καλά.
Center
Κι αν στη θέση του άσσου, μπορούμε άφοβα να πούμε πως γελάνε και οι τυφλοί, σε αυτή του σέντερ, μόνο το και οι τυφλοί τυφλώθηκαν ταιριάζει.
Μετά την αχαρακτήριστη δυστοκία της ομάδας να προσεγγίσει ένα οποιοδήποτε όνομα για τη θέση, τις φημολογίες πως περιμένουμε να πέσουν οι τιμές, να ξεκαθαρίσουν ποιοι θα κοπούν από τα σάμερ καμπς, ποιοι από τα training tutorials και ποιοι από τα κάπιταλ κοντρόλς, καταλήξαμε στον Ντόζιερ, ο οποίος δεν ήταν καν σέντερ, αλλά έπαιξε εκεί τη χρονιά που έφυγε ο Λάζος.
Και αφού διαδώσαμε την επικείμενη συμφωνία, ανακοινώσαμε στον κόσμο πως η μεταγραφή δεν θα ολοκληρωθεί αφού ο Ρόμπερτ Λορέντζο προτίμησε το πενταπλάσιο συμβόλαιο (μην τρομάζετε - 200 χιλιάρικα τον δώσανε) της Εκμέκ Κανταϊφ.
Και ξανά από την αρχή 2 εβδομάδες πριν αρχίσουν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις, με μόνο διαθέσιμο στην ομάδα να παίξει σαν σέντερ, τον 19χρονο Κώττα.
Μέχρι που ένα μεσημέρι, μάθαμε πως αποκτήθηκε με συμβόλαιο ενός μήνα, ο Ντάρκο Μπάλαμπαν, που αγωνιζόταν πέρσι στη Ναζρτξντλντ Βαζρτζνντξ της Ουγγαρίας (ή κάπως έτσι)
Δεν θα πλατιάσουμε άλλο, όπως κάναμε και στο κομμάτι του play maker, η συζήτηση περνάει στο in conclusion.
Επίσης, δεν νομίζουμε ότι υπάρχει λόγος να μπούμε στη διαδικασία σύγκρισης με την περσινή σεζόν.
Ο Κόουτς
Εάν ο κόσμος ασχολούταν ακόμα σοβαρά και παθιασμένα με το άθλημα, πιθανότατα θα είχε ξεκινήσει η κριτική προς το πρόσωπο του.
Δεν είναι άμοιρος ευθυνών του απαράδεκτου μεταγραφικού σχεδιασμού, ίσως του χειρότερου που είδαν ποτέ τα μάτια μας, όπως πιστώνεται όλα τα credits για ορισμένες εξαιρετικές σεζόν μέσα στην εξαετία.
Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του βέβαια, έχει πάντα τον τρόπο να σε εκπλήσσει, και να φέρνει τα πάνω κάτω σε κρίσεις και εικασίες, βγάζοντας σε μαλάκα, για πλάκα.
Πάνω που λες πχ πως το άθλημα τον έχει ξεπεράσει, κατεβάζει το 2013-14 μια ομάδα που παίζει ένα εξαιρετικά σύγχρονο up tempo μπάσκετ, έχοντας την τύχη βέβαια να διαθέτει ένα από τα ποιοτικότερα point guards της λίγκας, και ένα γενικότερα πολύ καλοστημένο κι ισορροπημένο ρόστερ.
Έχει κερδίσει αμέτρητα στοιχήματα με παίχτες καμένα χαρτιά, έχει χάσει άλλα τόσα, παλεύει γενικότερα, και δίνει την εντύπωση πως δεν θα σταματήσει να παλεύει ποτέ, όσο το επιτρέπουν τουλάχιστον οι δυνάμεις του.
Φέτος, την ώρα που ο συμπολίτης και η ΑΕΚ δείχνουν να δυναμώνουν επικίνδυνα, βρίσκεται μπροστά σε μια γιγαντιαίων διαστάσεων πρόκληση, να βρει ισορροπία σε ένα από τα πλέον κακοφτιαγμένα ρόστερ της δεκαετίας.
Αν το καταφέρει κι αυτό, πιθανότατα να αποσυρθεί από τους πάγκους ήσυχος.
Λέγοντας καταφέρει όμως, τι ακριβώς εννοούμε;
Το κακό (που είναι πολύ κακό, αν κάτσεις να το καλοσκεφτείς) είναι πως πίσω από όλη αυτη τη φάση εξυγίανσης, και ταβανιού της τρίτης θέσης, έχουν βολευτεί καταστάσεις που μετατρέπουν τον ΠΑΟΚ σε ένα μίζερο κομπάρσο, με 500 - 1000 (tops) πιστούς, οι οποίοι χειροκροτάνε και μεταφέρουν κι εκείνοι με τη σειρά τους το μπαλάκι των ευθυνών στους απόντες από το γήπεδο, οι οποίοι από τη δική τους μεριά το πετάνε πίσω στη διοίκηση και στον προπονητή που με τέτοια μπάτζετ, και όλο τους ίδιους και τους ίδιους, τι να πάμε να δούμε.
Όπως τονίσαμε και στην αρχή, φυσικά και δεν είναι άμοιρος ευθυνών για αυτό το ρόστερ και ο ίδιος ο Σούλης, και κόντρα στο πνεύμα των ημερών που θέλει συναίνεση, και κατανόηση για τις δύσκολες οικονομικά εποχές που ζει η ομάδα, εμείς θα εξακολουθήσουμε να απαιτούμε το καλύτερο, για να τα έχουμε τουλάχιστον καλά οι ίδιοι με τη συνείδηση μας.
In conclusion
Με την ολοκλήρωση της χρονιάς που μας πέρασε, ξέραμε πως Βον και Κάρτερ θα αποτελέσουν παρελθόν με το άκουσμα της κόρνας της γραμματείας στον τέταρτο τελικό με τον συμπολίτη στο Παλέ.
Ήμασταν σχεδόν σίγουροι πως ο Όντουμ θα ανανέωσει, ξέραμε πως θα παίξουμε ρέστα για Λάνγκφορντ (και ξέραμε πως με το συμβόλαιο που είχε σε μας, αλλά και τη σεζόν που έκανε, πολύ δύσκολα δεν θα έβρισκε καλύτερα) και περίπου βέβαιοι πως επιστρέφει ο Κωστάκης, σε μια κίνηση που θα σηματοδοτούσε την νέα εποχή της ομάδας, με μπροστάρη τον Ιβάν Σαββίδη.
Από όλα τα παραπάνω, μόνο τον Βασιλειάδη πετύχαμε, και βρεθήκαμε Σεπτέμβρη μήνα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Η διοίκηση έδειξε να μη γνωρίζει τι πραγματικά θέλει να κάνει, αποκτήθηκαν όσοι καλοί παίχτες βρέθηκαν στο δρόμο μας με λίγα λεφτά (Ντούβνιακ, Τέπιτς) χωρίς να νοιαζόμαστε αν πραγματικά μας χρειάζονται, βγήκαμε στην αγορά για άσσο, φάγαμε τα μούτρα μας,κυνηγήσαμε Μαυροειδή, για να καταλήξει τελικά στην Κηφισιά, άλλα έλεγε ο Ζουρνατζίδης στα ράδια, άλλα ο Μάτζικ, άλλα ο Μαλέλης.
Το πιο μπασκετικό τημ ανθρώπων στη λίγκα, έχασε τα αυγά και τα πασχάλια στο μεταγραφικό σχεδιασμό, καθώς κατά πως φαίνεται, όλα στηρίχθηκαν στην έλευση Σαββίδη, και δεν υπήρχε η παραμικρή εναλλακτική σε περίπτωση που κάτι στραβώσει στην πορεία.
Αποτέλεσμα όλων αυτών, μια ομάδα χωρίς αμερικάνους, χωρίς αλτικότητα, εκρηκτικότητα, δύναμη και ταχύτητα.
Επίσης, μια ομάδα χωρίς άσσους, και σέντερ, χωρίς πολλά πολλά μια ομάδα που αν μείνει ως έχει, θα προσπαθεί να τρέχει να περάσει τη σέντρα, και μετά να ψάξει να βρει το σουτ με τις καλύτερες προϋποθέσεις - κυρίως από τον Βασιλειάδη.
Ας ξεχάσουμε συνεργασίες, ας ξεχάσουμε pick & roll, μεταφορές της μπάλας από τη δυνατή στην αδύνατη μεριά, plays, ακόμα και drives - άντε ίσως δούμε κανένα από τον Τέπιτς.
Η φάση θυμίζει επικίνδυνα πολύ το καλοκαίρι του '11, όταν και πάλι στήσαμε μια ομάδα με 4-5 εξαιρετικούς, και 4-5 απαράδεκτους παίχτες, ομάδα η οποία μας έφερε στα πρόθυρα νευρικής κρίσης με το τέλος της σεζόν.
Από την άλλη, αφού: α) ο κόσμος δεν στηρίζει, β) δεν υπάρχει σάλιο και γ) είτε τρίτος, είτε 9ος το ένα και το αυτό, θα μπορούσες να κατεβάσεις μια ομάδα με μόνο πιτσιρίκια, να ξεχρεώσεις και μια ώρα αρχύτερα.
Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος ενός ενδεχόμενου υποβιβασμού - ντροπής, αλλά έστω και την ύστατη ώρα, και μπροστά στο συγκεκριμένο φάσμα, θα επικρατούσε μια ΠανΠΑΟΚτσήδικη συστράτευση, που θα έφερνε το καράβι σε ήρεμα νερά.
Και που ξες, την προηγούμενη φορά που ζήσαμε κάτι ανάλογο, εμφανίστηκε ο επενδυτής.
Στα αποστακτήρια του Τζακ Ντάνιελς, αφήνουν το χρόνο να κάνει όλη τη δουλειά
Δε βιάζονται ιδιαίτερα, ξέρουν πως το καλό ουίσκι θέλει σωστή ωρίμανση, και το μόνο που κάνουν είναι να παίζουν με τις τάπες των βαρελιών.
Κάπως έτσι, φανταζόμαστε και την ΚΑΕ ΠΑΟΚ να έβγαλε τη φάση όλο το καλοκαίρι.
Το κείμενο που αφορά το πρι σίζον πριβιού, θα ανέβει λογικά αύριο, αλλά το σίζον ξεκίνησε, και το πριβιού γράφτηκε ήδη στο γήπεδο (ίσως κι έξω από αυτό) από την πιο Τζακ Ντάνιελς διοίκηση που εμφανίστηκε στην ιστορία του σωματείου.
Πριν συνεχίσουμε, να τονίσουμε πως η εδώ και χρόνια στήριξη σε βαθμό παρεξήγησης σε όλη τη μπασκετική ομάδα που διοικούσε το τμήμα, έφερνε back to back σχόλια απελπισίας από σας τους ίδιους. Πιθανότατα κάποιοι να άρχισαν να σκέφτονται ότι τα παίρνουμε κι όλας από τον Μπάνε ξερωγώ, και ακόμα πιο πιθανότατα η αλλαγή πλεύσης που επιχειρούμε να τους κάνει να πιστέψουν πως σταματήσαμε να τα παίρνουμε, και τώρα βγάζουμε χολή.
Η απάντηση είναι μια, κι αδιαπραγμάτευτη: Καλά που τα χουμε μεγάλα, και τους χωράνε όλους.
Αυτοί είμαστε, αυτοί ήμασταν πάντα, εμμονικούς μπορείς να μας χαρακτηρίσεις, άδικους με την καμία.
Κι αυτό κάνουμε και στο μπασκετάκι.
Όσο βλέπαμε πράγματα που μας άρεζαν, στηρίζαμε (κι ακόμα το κάνουμε, και θα το κάνουμε) την προσπάθεια του Μπάνε και των συνεργατών του.
Αυτό που βλέπουμε φέτος όμως, δεν μας αρέσει. Καθόλου. Και θα το γράψουμε κι αυτό.
Αν ξεκινήσουμε απο το σχεδιασμό της ομάδας, η πρώτη υπόθεση που μπορεί να κάνει κάποιος, είναι πως μπήκε ο Ζήσης Μίζας στο κορμί του Σούλη, και ίσως και του Μάτζικ.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πρότζεκτς που ξεκινήσαμε εδώ και 2 χρόνια, αυτό του Πόρτσμουθ, εγκαταλείφθηκε (άγνωστο γιατί) η ομάδα γέμισε παίχτες που δεν χρειάζεται αληθινά, και άδειασε σε θέσεις που έχει σοβαρό πρόβλημα.
Η επιστροφή του Βασιλειάδη (ο οποίος θα δώσει σκορ, αλλά δεν είναι σε καμία των περιπτώσεων παίχτης ομάδας, παίχτης ομάδας Σούλη τέλος πάντων) είναι ακατανόητη από πάνω μέχρι κάτω, η ανανέωση Κακαρούδη το ίδιο, η παραμονή Σαλούστρου όλο το καλοκαίρι, και η αποδέσμευση του με το ξεκίνημα των επίσημων υποχρεώσεων ακόμα πιο πολύ, η αναμονή για Λάνγκφορντ επίσης, ο Μπάλαμπαν, ο Μάρκοβιτς, ο Ντούβνιακ, γράφω, γράφω και σταματημό δεν έχω.
Μην αρχίσουμε από σήμερα τις αναλύσεις, όλα αυτά θα τα δούμε αύριο, πρώτα ο Θεός.
Αυτό που είδαμε σήμερα, όσοι κατάφεραν να μπουν με τη γραφειοκρατία που επικράτησε στις εισόδους, σε ένα παιγνίδι που ούτε ο κούκος δεν τίμησε με την παρουσία του, και άφησε μόνους τους τους τρείς, θα προσπαθήσουμε να πιάσουμε από κάπου - πάντα με δεδομένο πως η ομάδα θα αλλάξει σε δομή και πρόσωπα, και δεν θα ξαναπαρουσιαστεί έτσι.
Για αρχή, δεν έχεις play maker.
Έχεις γκαρντς που περνάνε τη μπάλα στο κέντρο, και δυσκολεύονται αφάνταστα σε συνθήκες πίεσης. Είναι τραγικό από μόνο του όλο αυτό, είναι ακόμα τραγικότερο βέβαια πως ο μοναδικός παίχτης στο ρόστερ, που πλησιάζει σε play maker, είναι ο Τσόχλας.
Ο οποίος γίνεται αυτόματα βασικός.
Στα 32 του.
Σε μια θέση που δεν είναι η φυσική του.
Έπειτα, δεν έχεις δύναμη, και ταχύτητα.
Με ομάδες σαν το γιουχουρούχου Ρέθυμνο, δεν θα πολυφανεί, αλλά στη λίγκα υπάρχουν αρκετές ομάδες που έχουν. Και θα το πληρώσεις. Πολύ ακριβά.
Δεν έχεις δύναμη και ταχύτητα, άρα δεν έχεις και άμυνα. Αυτό, τελεία, δεν έχει κάτι άλλο να πεις.
Δεν έχεις άμυνα.
Δεν έχεις σέντερ. Από το λίγο που είδαμε, και από το πολύ που είδαν άνθρωποι των οποίων τη γνώμη εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια, ο Μπάλαμπαν είναι για τα θηρία.
Μάρκοβιτς - σέντερ, είναι σαν να λέμε Βασιλειάδης - δυάρι.
Ένα κλασικό Looper5 μπασκετικό ποστ, θα γυρνούσε το λουλά μετά από όλα αυτά τα "δεν", με ένα "έχεις όμως..." . Όχι σήμερα, όχι με αυτές τις συνθήκες.
Δεν έχεις τίποτα.
Δεν έχεις ούτε λαό, ούτε προοπτική, ούτε (φυσικά) επενδυτή. Ούτε καν σοβαρό χορηγό δεν έχεις, άνθρωπο που να μπορεί να μπει μπροστά σε μια καθυστέρηση δόσεων από τον x OΠΑΠ, από την x νόβα.
Κάνει πχ ένα καλό πρωτάθλημα ο Μάρκοβιτς, ας πούμε. Έρχεται η οποιαδήποτε Λιέτουβος, Μπάμπεργκ, Καρσιγιάκα, και από τη μια στον κλέβει για ένα κομμάτι ψωμί, από την άλλη δίνει και στον παίχτη την προοπτική να πάρει περισσότερα, να παίξει καλύτερα (στη φυσική του θέση) και σε γεμάτο γήπεδο.
Το ποστ ξεχειλίζει μαυρίλα, δεν δίνω δεκάρα για τη νίκη, ούτε για τον τρόπο με τον οποίο αυτή ήρθε, ΟΚ είναι πολύ σημαντικό που έστω κι έτσι βρισκόμαστε στους 4 του Κυπέλλου, αλλά η όλη φάση θυμίζει 2 βήματα μπροστά και 4 πίσω.
Κάναμε μεγάλα βήματα μπροστά το '12-'13 με μια ομάδα που πρώτα η ίδια της χαιρόταν το μπάσκετ που έπαιζε, και μετά εμείς οι λίγοι αλλά πιστοί, κάναμε άλματα το '13-'14, στήνοντας την απόλυτη μπασκετική ομάδα που έφτασε μιαν ανάσα από το break της έδρας του Παναθηναϊκού, και την πρόκριση της στους μεγάλους τελικούς του πρωταθλήματος, και κρατήσαμε τουλάχιστον μια σταθερή πορεία την περσινή σεζόν, φτάνοντας ένα σουτ μακριά από τον τελικό Κυπέλλου.
Το φετινό, δείχνει με όλο του το είναι (εκτός κι αν έχω ξεχάσει και το λίγο μπάσκετ που ξέρω) με πισωγύρισμα ολκής, με σχεδιασμό της πλάκας, βασισμένο από την κορυφή ως τα νύχια στην είσοδο του ηγέτη των πιστών στην ομάδα. Είσοδος φυσικά, η οποία δεν έγινε ποτέ, οπότε ξοδεύουμε αυτά που έχουμε για να πάρουμε καλούς παίχτες σε θέσεις που δεν χρειαζόμαστε, αρκεί να μη μας βγούνε ακριβά.
Εντάξει.
Πιστεύουμε, στηρίζουμε, αγαπάμε τα 3 Μ (Μπάνε, Μάτζικ, Μαρκόπουλο) αλλά καλό θα ήταν να το δούνε λίγο αλλιώς το έργο. Καλή η εξυγίανση, αλλά και η δικαιολογία της έλλειψης ρευστού, πραγματικά δεν στέκει για αυτή την ανισορροπία που παρουσιάζει το φετινό μας ρόστερ.
Όχι τίποτα άλλο, νομίζαμε πως πέρσι και πρόπερσι σπάγαμε τα αρνητικά ρεκόρ εισιτηρίων το ένα μετά το άλλο, αλλά από ότι φαίνεται, φέτος θα ξεπεράσουμε κάθε προηγούμενο.
Προλαβαίνετε.
Πάρτε Αμερικάνους.
Τελειώνει το ματς, αδειάζεις εντελώς. Περνάνε ώρες, και ώρες, και δεν ξέρεις από που να το πιάσεις.
Μέσα στο επόμενο 24ωρο (και πολύ βάζω) θα ακούσεις από κόσμο και κοσμάκη να σε λέει πως έχει να νιώσει έτσι σε παιγνίδι μπάσκετ, από τον ημιτελικό με τη Μπενετόν. Ή τον τελικό της Ναντ, τους χαμένους τελικούς με τον συμπολίτη, το '91.
Ίσως γιατί τόσα χρόνια έχουν να δουν, και να νιώσουν, παιγνίδι μπάσκετ.
Εσύ αισθάνθηκες όπως τότε που ο Γκαγκαλούδης έκανε μπρος πίσω στο κλειστό του Αμαρουσίου, τότε που ο Δέδας έκανε πλάκα στον Βασιλόπουλο στους μικρούς τελικούς με τον Ηρακλή, τότε που ο Τσαιρέλης το έχανε κάτω από το καλάθι, στα play offs με το Ρέθυμνο, το καλοκαίρι του '12.
Για σένα, πάντα το ίδιο ήταν.
Απλά χθες, σε πείραξε λίγο περισσότερο.
Το πίστεψες πως φέτος, επιτέλους, ήταν η σειρά σου. Η ώρα να σηκώσεις ένα κυπελλάκι, μετά από 16 γαμημένα χρόνια. Δεκαέξι.
Πέρασες δύσκολες στιγμές, είδες την απόλυτη απαξίωση, έζησες μεγάλα ξεφτιλίκια.
Ευρωπαϊκά παιγνίδια με 150 εισιτήρια, φλερτάρισμα με υποβιβασμό, ουρανοκατέβατους σωτήρες, περήφανες πωλήσεις δικών σου παιδιών, μέχρι και τούρτα με τον δαφνοστεφανωμένο πούστη είδες να φέρνουν στην προπόνηση, για να τιμήσουν κάποιον βοηθό προπονητή, ο οποίος θα κατέβαινε στο σιχαμένο λιμάνι. Λες και μιλάς για τον ΒΑΟ.
Έζησες την προσπάθεια αναγέννησης, από όσο κοντά έζησες κι αυτή της γέννησης. Με κοινό παρονομαστή και των δύο περιόδων, τον Μπάνε Πρέλεβιτς. Τότε σαν παίχτη, τώρα σαν πρόεδρο. Με τη δημιουργία ενός αξιοπρεπέστατου ,αρχικά, και πολύ δυνατού σήμερα, συνόλου. Με μια βάση σταθερού κορμού Ελλήνων παιχτών, με καλές επιλογές σε ξένους, με τον ίδιο προπονητή για χρόνια.
Το πίστεψες την ώρα που η κληρωτίδα σε έστειλε στον Παναθηναϊκό, το πίστευες κι όσο αναβάλλοταν το παιγνίδι ξανά και ξανά, το πίστευες ακόμα κι όταν στη θέση του Παναθηναϊκού, βρέθηκε για λίγες μέρες ο Ολυμπιακός.
Δεν έπαιξες όταν έπρεπε να παίξεις, δεν έπαιξες ούτε όταν άλλαξαν οι συσχετισμοί και ήταν να παίξεις με τον άλλον, ακόμα χειρότερα, δεν έπαιξες ποτέ, όταν ήσουν πλήρης.
Χθες, πλήρεις ήταν αυτοί.
Το πίστευες ακόμα.
Μέσα στο ματς, αναποδιά, στην αναποδιά: το βαρύ σου πυροβολικό, ο Κάρτερ άποντος σε όλο το ημίχρονο, ο Μαργαρίτης παίζει με έμπλαστρο, Τσόχλας και Κάρτερ χρεώνονται νωρίς με 3 φάουλ, Μαργαρίτης με 4, ο Χαριτόπουλος που σε κρατάει ζωντανό, τραυματίζεται και λείπει κοντά ένα δεκάλεπτο.
Δεν παίρνεις μισό σφύριγμα σε όλο το ματς, έχεις σπάσει και τα καλάθια έξω από τη γραμμή, και 2.5 λεπτά πριν το τέλος, ο αντίπαλος σου, σε πάει στο -12.
Ε, κάπου εκεί, σταματάς να το πιστεύεις.
Η ομαδάρα που έχουν στήσει αυτοί οι άνθρωποι όμως ( ο Σούλης, ο Μπάνε, κι ο Μάτζικ) δεν σταμάτησε να το πιστεύει ούτε εκεί, και κάνει την επική ανατροπή, με όλα εναντίον της. Το επιμέρους σκορ σε αυτά τα δυόμιση λεπτά, είναι 16-4, και το 52-64, γίνεται 68-68.
Στα 40" που διαρκεί το ταϊμ άουτ, περνάνε ιστορικές στιγμές από το παρελθόν στο μυαλό σου, οι οποίες παντρεύονται με εικόνες από το μέλλον: Τον Μπάνε στην Τεργέστη, τον Χαραλαμπίδη να σηκώνει την κούπα μπροστά στο αλαλάζον πλήθος, τον Σούλη να κλαίει από δάκρυα συγκίνησης, τον Μπάρλοου να κάνει το γύρο του θριάμβου, τον Βον να περιλούζει με σαμπάνια τον Ζουρνατζίδη.
16 γαμημένα χρόνια, ακόμα κι έτσι όπως κατήντησαν το άθλημα οι γαβροβάζελοι, για έναν σύλλογο του βεληνεκούς του ΠΑΟΚ, είναι πάρα πολλά.
Και τελειώνουν φέτος.
Το ταϊμ άουτ τελειώνει, οι ομάδες επανέρχονται στο παρκέ. Σκέφτεσαι ακόμα και το κλέψιμο, και το τελείωμα του ματς σε κανονικό χρόνο, από κει που όλα ήταν εναντίον σου, τώρα όλα είναι με το μέρος σου.
Ο χρόνος είναι λίγος, γίνεται η επαναφορά, ο Μπατίστα κάνει μια βόλτα με τη μπάλα στα χέρια του, τελικά τη δίνει σε κάποιον από αυτούς, σουτ - μέσα - τέλος.
Λίγο αργότερα, στο δρόμο του γυρισμού, μαθαίνεις πως αυτός ο κάποιος, ήταν ο Γιάνκοβιτς.
Εσύ, έβλεπες τον Ραγκάτσι.
Τον Γάκη.
Τον Χωλόπουλο.
Και αυτή η καρμική σχέση με το μπασκετικό σου παρελθόν, δεν θα τελειώσει ποτέ.
