*Αν τον Γενάρη του 2015 είχαμε ενισχυθεί στις μεταγραφές 

*Αν παίρναμε φορ πριν τις αναμετρήσεις με την Κρασνοντάρ

* Αν είχαμε κλείσει το σίριαλ Βερνμπλουμ πριν τη Μπενφίκα

* Αν είχαμε φέτος τεχνικό διευθυντή.

Ο σοφός λαός λέει ότι με τα "αν δουλειά δε γίνεται", και εμείς θα συμπληρώσουμε ότι ούτε με το ζόρι γίνεται παντρειά.

Κοινώς, παρά τις διαβεβαιώσεις που μοιράζουν δεξιά κι αριστερά τα παπαγαλάκια, ο μεγαλομέτοχος εκτός από εξαφανισμένος, δείχνει και τέρμα ξενερωμένος, και αυτά καλά μας παιδιά είναι τα δεινά του να ορίζει τις τύχες σου ένας άνθρωπος.

Στην προκειμένη βέβαια, μιλάμε για έναν άνθρωπο υπεράνω κριτικής, όχι απλά υπεράνω κριτικής, αλλά ακόμα και η παραμικρή απόπειρα αυτής, επισύρει έναν οχετό ύβρεων και χαρακτηρισμών από μια στρατιά πιστών που εμφανίζεται από το πουθενά να μας κουνήσει το δάχτυλο, να μας φωνάξει αχάριστους και εχθρούς του ΠΑΟΚ, να μας ζητήσει να γίνουμε Ηρακλής, και άλλα τέτοια φαιδρά - ας μην αναλωνόμαστε, τα ξέρετε και τα ζείτε οι περισσότεροι.

Το έργο φαινόταν εδώ και καιρό βέβαια, από τη μια η σταδιακή εξαφάνιση του ηγέτη των πιστών, από την άλλη το καθημερινό γιολάρισμα του Γιώργη, δεν ξέρουμε δηλαδή αν κάποιος έχει την εντύπωση ότι οι τύποι ζουν και αναπνέουν για τον ΠΑΟΚ, αν την έχει πάντως, χαρά στο κουράγιο του, και ας σταματήσει κάπου εδώ το διάβασμα, να τσεκαρει κάναν γιατρό.

Στη ζυγαριά και την αποτίμηση των εδώ πεπραγμένων της οικογένειας, φυσικά και δε θα μπορούσε κανείς να αφήσει έξω ούτε την αποπληρωμή των χρεών, ούτε τη δημιουργία μιας πολύ καλής ομάδας, η οποία έφτασε να διεκδικεί και να κατακτά τίτλους, καθώς όσο και αν προσπαθούν οι πιστοί (του ηγέτη) να μας πείσουν, αχάριστοι δεν είμαστε, αλλά από την άλλη, με τι τίμημα;

Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του λαού της ομάδας έχασε για τα καλά τον προσανατολισμό του και την οπαδικη του ταυτότητα, το τραγικό δε της υπόθεσης είναι πως όποτε τα συμφέροντα του ηγέτη των πιστών ερχόταν σε αντίθεση με λαοφιλές μέλος της ομάδας, οι Ιβανοταλιμπάν έβαζαν τα κεφαλαία στα πληκτρολόγια τους, και μας νουθετούσαν να μην είμαστε προσωπολατρες - αφού άλλωστε πάνω από τον Ιβάν δεν είναι κανένας.

Μαζί με αυτούς, ξεπήδησε μια νέα κάστα οπαδών, οι λογιστές, οι οποίοι πήραν τη σκυτάλη από τους κορδέλες/ αεροδρόμιο.

Οι λογιστές λοιπόν, ανέλαβαν δράση όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα συμπτώματα του FFP, και η παρουσία τους αυτόν τον ένα, ενάμιση χρόνο, ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακή: παρεμβάσεις σε συμβόλαια, σε ρήτρες, αναγνώσεις ισολογισμών, και όλα αυτά πάντα με ένα "Ε ρε Γούμενος που σας χρειάζεται" για κλείσιμο.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν να δημιουργηθεί ένα τείχος προστασίας γύρω από τον (εξαφανισμένο) μεγαλομέτοχο, και μετά από ένα ακόμα καλοκαίρι στο οποίο γίνονται εγκληματικά λάθη από την οικογένεια, να απουσιάζει εκκωφαντικά η όποια κριτική γύρω από το περιβάλλον του συλλόγου.

Δε μπορείς να μιλήσεις ούτε για τον αυτόματο πιλότο στον οποίο βρισκόμαστε, ούτε για την έλλειψη τεχνικού διευθυντή, ούτε για τον ερασιτεχνισμό στις μεταγραφές, χωρίς να χαρακτηριστεις εχθρός του ΠΑΟΚ και αχάριστος.

Βέβαια, προς τέρψιν και καθησυχασμό της στρατιάς, ο ηγέτης των πιστών, σε μια ημιδιαλυμένη χώρα, που βρίσκεται μόνιμα σε φάση εκποίησης, όσο βρίσκει δουλειές και "φιλέτα", τόσο θα παραμένει ιδιοκτήτης του λαοφιλεστερου συλλόγου του βορρά, αφού αυτή του η ιδιότητα αποτελεί το ιδανικό διαβατήριο για να κλείνει όλες αυτές τις μπίζνες.

Απλά, μια είναι η απορία που δημιουργείται όλα αυτά τα χρόνια: άραγε το Όπεν μένει χωρίς διευθυντή προγράμματος;

Το Μακεδονία Παλλάς χωρίς F&B;

Μήπως το Πόρτο Καρράς θα λειτουργήσει με τον Σεφ να κάνει αγορές και για το μπαρ;

Το Ξενία Ζεύς, υπάρχει περίπτωση να αποφασίσει να πορευτεί χωρίς ρεσεψιονίστ παραμονή της έναρξης σεζόν;

Είναι αυτή τελικά η συνταγή της επιτυχίας για τον ηγέτη των πιστών, ή μας έχει γράψει τόσο πολύ στα παπάρια του;

 "Γιατί είσαι στην Ευρώπη, το καλύτερο σιρόπι, ΠΑΟΚάρα, ΠΑΟΚάρα σ' αγαπώ.."

Από την ίδρυση μας ακόμα, αν ένα πράγμα θεωρείται ακατόρθωτο για μας ως οργανισμός, είναι να  κουβαλήσουμε την ταμπέλα του φαβορί.

Παραδοσιακά.

Σε όλα τα αθλήματα.

Σε κάθε θεσμό.

Σε οποιοδήποτε σετάκι αγώνων.

Αυτό από μόνο του αρκεί, για να δώσει μια κάποια οντότητα στο αυτονόητο που είδαμε χθες στην Κροατία.

Αλλά, still, αυτό με το βάρος του φαβορί, δεν είναι να το προσπερνάει κανείς έτσι.

Δεν είσαι η Λάρισα.

Μεγάλη προσπάθεια, αλλά και σημαντική δουλίτσα, έγινε κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του Στρατηγού εκ Ρουμανίας: ο ΠΑΟΚ έμπαινε σα φαβορί σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας, και το επιβεβαίωνε.

Ήταν η περίοδος του μενταλιτι, του μπάλανς, του χιουτζ αγκρεσίβιτι.

Ακόμα κι όταν στραβωνε κάποιο παιχνίδι, ακόμα κι όταν άρχιζαν να σε ζώνουν τα φίδια ότι "να τώρα θα εμφανιστεί ο κλασικός αυτοκαταστροφικός ΠΑΟΚ", με ένα μαγικό (ή και όχι και τόσο) τρόπο, το σφύριγμα της λήξης σε έβρισκε νικητή.

Δεν είναι η ώρα, ούτε το μέσο, ούτε η στιγμή, να εξετάσουμε το τι συνέβη το καλοκαίρι του '19.

Στο κάτω κάτω, έχουν γραφτεί αναλύσεις επί αναλύσεων, έχουν διοχετευθεί στον τύπο αμέτρητες "λεπτομέρειες" του διαζυγίου, στην κυριολεξία δεν υπάρχει ΠΑΟΚτσης που να μην ήταν μπροστά ή να μην έχει έναν "πολύ δικό του" που να είναι "πολύ μέσα στα πράγματα" - είτε έτσι, είτε αλλιώς, η μέρα που ΠΑΟΚ και Λουτσεσκου αποφάσισαν να ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους, είναι μια μέρα την οποία οι ιστορικοί του μέλλοντος θα σημειώνουν ως εξαιρετικά κομβική στην καταγραφή των πεπραγμένων του ΠΑΟΚ της εποχής Σαββίδη.

Παράλληλα, δε θέλουμε, ούτε είμαστε σε θέση, να καταγράψουμε αυτά που συνέβησαν από την αποχώρηση του Λούτσου και μετά: πάλι όλοι έχουν κάποιον που ξέρει, όλοι μάθανε από πρώτο χέρι, εμείς από την άλλη, σταθερά στην απ'έξω, χωρίς να ξέρουμε αν ο Μάτος έπαιξε μπουνιές με τον Βαρέλα ή αν ο Βιερίνια κατούρησε στη μαξιλαροθήκη του Φερέιρα, βλέπαμε τον ΠΑΟΚ που χτιζόταν τα τελευταία χρόνια, να κάνει σταθερά βήματα προς τα πίσω.

Η φανέλα άρχισε να χάνει βάρος, το μενταλιτι πήγε περίπατο, δεν ήμασταν ούτε κόμπακτ ούτε άγκρεσιβ - μην πλατιάζουμε, όσο δύσκολα φτάσαμε στην κορυφή, τόσο εύκολα πέσαμε, και μάλιστα με πολύ πολύ γρήγορο τρόπο.

Σε αυτή τη διετία που ΠΑΟΚ και Λουτσεσκου ζούσαν χωριστά, οι πυλώνες του νταμπλ απαξιώθηκαν, χλευάστηκαν, λοιδωρήθηκαν, και ενώ οι περισσότεροι έφυγαν από την ομάδα με τη στάμπα του πιανόλα και του κλικαδόρου (ή και του αποτυχημένου, γιατί όχι? Τι είναι 2 σερί νταμπλ στο χορτάρι, το ένα αήττητο?) η απαξίωση συνεχίστηκε ακόμα και σε αυτούς που παρέμειναν: συνταξιούχοι, τσατσοι του προέδρου, και ένας σωρός ακόμα μειωτικοι χαρακτηρισμοί για το σύνολο των παιχτών που έφερε στο σύλλογο τις περισσότερες επιτυχίες από την ίδρυση του.

Βέβαια, κι εδώ να συγχαρούμε την ΠΑΕ για τα στεγανά της και τα non paper που μοιράζει, το ξαναλέμε: οι 9 στους 10 που έγραφαν κάτω από τον κάθε Τοσκιτση και τον κάθε Βασιλόπουλο στο φβ "300 και τιμή σου", "μπούλο ΚΑΠΗ", "Ιβάν 250 στον παππού τον Βιερίνια και άμα θέλει", είναι οι ίδιοι που ήταν μπροστά στα στησίματα αγώνων, στα μπινελικια στον προπονητή, στα μπουνίδια που έπεφταν στην προπόνηση.

Και τώρα φίλε, σύντροφε, Λουπερόσκυλο θα αναρωτηθείς "γιατί όλο αυτό το κατεβατό", και κάπου εδώ θα απαντηθεί το ερώτημα σου: γιατί βλέποντας κάποιους από αυτούς τους αποτυχημένους παππούδες κλικαδόρους να βάζουν τη μπάλα κάτω στα τελευταία παιχνίδια της ομάδας, έστω και απέναντι σε αυτούς τους αντιπάλους, συνειδητοποιείς ότι χάθηκαν δύο χρόνια τσάμπα.

Ότι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα γράψουν ότι ο ΠΑΟΚ το '20 και το '21 τερμάτισε 18 και 20 βαθμούς αντίστοιχα κάτω από τον γάβρο, και θα ξέρεις ότι αυτό συνέβη επειδή στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της ιστορίας μας αποφασίσαμε να τα κάνουμε όλα πουτανα.

Να κάνουμε τους καμπόσους στον κορυφαίο προπονητή (βάσει αριθμών) της ιστορίας μας, και να αναθέσουμε τη συνέχεια της ομάδας σε έναν αλεξιπτωτιστή από τη Λισσαβόνα, να μη  σεβαστουμε το ίδιο το ποδόσφαιρο, ξεπουλώντας ο,τι είχαμε και δεν είχαμε, και καταφέραμε να στοχοποιήσουμε στα μάτια του x Τάκη από τον Τρίλοφο που δεν έχει αναπτύξει τη δική του κριτική ικανότητα, το σύνολο του κορμού της ομάδας, κορμό από τον οποίο θα ζητήσουμε αύριο μεθαύριο να βγει μπροστά και να βάλει πλάτη στην αυριανή και τη μεθαυριανη πρόκληση αυτής της ομάδας, αυτής της παρέας συνταξιούχων που αρνείται πεισματικά να βγει στη σύνταξη.

Αν είναι κάτι που έμεινε να μάθουμε από όλο αυτό, είναι να δούμε αν μαθαίνουμε από τα λάθη μας.

In General we trust.

 Στα 30κατι χρόνια που παρακολουθώ ποδόσφαιρο, έχω δει πολλούς διαφορετικούς ΠΑΟΚ να κάνουν την εμφάνιση τους.

Σύμφωνοι, ΠΑΟΚ είναι ένας, η μενταλιτέ που μας χαρακτηρίζει είναι μια και μοναδική, και όμοια της δε βρίσκεις πουθενά, απλά στο χορτάρι έχουμε δει πολλές διαφορετικές εκδοχές, αυτού του βότανου του μοναδικού στη γη.

Δηλαδή κι ο ΠΑΟΚ που έχανε από τα Τέμπη, ΠΑΟΚ ήταν κι αυτός, και τον αγαπούσαμε παθολογικά, αλλά κι ο ΠΑΟΚ που κάνει πλάκα στη σιχαμένωση μέσα - έξω, σε κεκλεισμένων και σε ουδέτερα, κι αυτός ΠΑΟΚ είναι, κι αυτόν με την ίδια μανία τον αγαπάμε.

Πάνω λοιπόν που αρχίσαμε να συνηθίζουμε, αλλά και να καλομαθαίνουμε στον ΠΑΟΚ που τους κάνει πλάκα μέσα έξω, ήρθε το περσινό, όχι ακριβώς να μας επαναφέρει στα γνωστά, αλλά να μας κρατάει λίγο πίσω.

Μην τα ξαναλέμε, λίγο οι εμμονές του Φερέιρα, λίγο η Μαρούπα, λίγο το ΦΦΠ, άλλο λιγότερο κι άλλο περισσότερο, μας κράτησαν χωρίς τίτλο για πρώτη φορά από το μακρινό 2016!

Ναι φανατικέ αναγνώστη, η τελευταία χρονιά που ολοκληρώθηκε χωρίς να έχουμε σηκώσει κατσαρόλι ήταν τόσο μακριά, μάλιστα για να καταλάβεις πόσο μακριά ήταν, τη χρονιά είχε ξεκινήσει ο Τούντορ, στους σκόρερς της σεζόν έχει καταγραφεί το όνομα του Λούκας, μεγάλη ελπίδα για το μέλλον ήταν ο Μυστακίδης, ενώ τη φανέλα μας φορούσε ο μεγάλος Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ.

Το μέταλλο δεν είχε χαθεί ανεπιστρεπτί per se, αλλά όποιος δε βλέπει ότι η περσινή ήταν η πρώτη χρονιά που κάναμε σημαντικά βήματα προς τα πίσω, απλά αιθεροβατεί.

Στα ίδια, και λίγο χειρότερα, κινήθηκαν τα πράγματα και φέτος. Η διαφορά με τον πρώτο μεγάλωνε όσο τελείωνε η χρονιά, ντέρμπι δε μπορούσαμε να πάρουμε, ενώ μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον δικό μας Παύλο Γροθιά, τον αρχικό ενθουσιασμό διαδέχθηκε γρήγορα ο προβληματισμός - τα παιχνίδια με Άρη στην Τούμπα, και βαζελο στη Λεωφόρο στο τέλος του πρωταθλήματος, και στην αρχή των πλέι οφ, ήταν παιχνίδια που ο παλμογράφος έδειξε ευθεία γραμμή.

Πάθος μηδέν, θέληση μηδέν, δημιουργία μηδέν, αυτοπεποίθηση υπό του μηδενός.

Σε όλο αυτό το πλαίσιο, η λογική σκέψη πως όχι απλά χάθηκε η χρονιά, αλλά εδραιώνεται το πισωγύρισμα που έχει ξεκινήσει εδώ και έναν χρόνο, στριφογυρίζει στο μυαλό μας, κάτι παραπάνω από ανησυχητικά.

Πισωγύρισμα ολκής μάλιστα, καθώς απ'ότι φαίνεται μέχρι κι ο συμπολίτης θα τερματίσει από πάνω μας - η χρονιά είναι "απλά να περάσουν τα παιχνίδια να τελειώσει και τίποτα άλλο".

Κάπου εκεί καλά μας παιδιά, εμφανίστηκε μπροστά μας το αγαπημένο μας πελατάκι, το σταθεροτερότερο πελατάκι μας, απλά και μόνο για να συντελεστεί αυτό που έκανε σταθερά  ένας από τους ΠΑΟΚ με τον οποίο μεγαλώσαμε, αλλά σε αντίπαλο: ανέστησε τον πεθαμένο.

Σε ένα από τα χειρότερα παιχνίδια που θα κάτσει ουδέτερος να παρακολουθήσει, τον πρώτο ημιτελικό κυπέλλου στο ΟΑΚΑ, ο Παύλος παίζει με κάτι σαν υποψία τριών πίσω, και για αρχή θωρακίζει τα μετόπισθεν.

Το κερασάκι στην τούρτα, είναι το ανεξήγητο γκολ του Μουργκ στις καθυστερήσεις, ένα γκολ πέρα από κάθε λογική, για αυτό και γκολάρα από τις λίγες.

Μια βδομάδα μετά, με τον Γάβρο στην Τούμπα για τα πλέι οφ, οι τρεις πίσω it's a thing κανονικά.

Η νίκη έρχεται με σχετική ευκολία, αλλά αυτό δεν αποτελεί έκπληξη - ακόμα και στα χειρότερα μας, αυτή τη διετία δηλαδή, ο γάβρος περνάει δύσκολα μαζί μας, το παιχνίδι πρωταθλήματος ήταν να σκίζεις το δελτίο σου και να το τρως αν έχεις παίξει άσσο, ενώ ακόμα και το 3-0 στο Καραϊσκάκη είναι μαγική εικόνα.

Πέρσι δε, στο παρά πέντε της ολοκλήρωσης αήττητου πρωταθλήματος και για αυτούς, ο Μιχάι τους έραψε κοστούμι, ενώ, αν δε θέλουμε μια μέρα μετά από κατάκτηση κούπας να πιάσουμε τα υπογλωσσια, τότε καλύτερα να μη μιλήσουμε για τον επαναληπτικό κυπέλλου.

Γενικότερα, ζούμε σε μια εποχή που τα παιχνίδια μας με τον γαβρο κρίνονται στις λεπτομέρειες, κάποιες φορές είναι υπέρ μας, κάποιες εναντίον, αλλά όση διαφορά κι αν έχουν τα ρόστερ μας, για να μας κερδίσουν φτύνουν αίμα, και καμιά φορά ούτε αυτό τους είναι αρκετό.

Χωρίς να είμαστε σίγουροι αν αυτό με τους τρεις πίσω είναι για να δουλεύεται σοβαρά εν όψει νέας σεζόν, ή προτιμάται ως λύση ανάγκης για να βγει αυτή, η ομάδα βρίσκει σταθερές: ο Βαρέλα ξαναγίνεται Βαρέλα, ο Πασχαλάκης επίσης, ο Βιεϊρίναρος ντύνεται στα γεράματα Μπεκενμπάουερ και κατευθύνει όλη την αμυντική γραμμή από πίσω.

Το νέο λουκ κερδίζει, κι όσο κερδίζει είναι όμορφο, οι παίχτες αποκτούν αυτοπεποίθηση, η ομάδα θυμίζει ξανά το σύνολο εκείνο που δεν έχανε ποτέ και πουθενά. Νίκες μέσα έξω με τον συμπολίτη, νίκες μέσα έξω με τη σιχαμένωση, και ώρα για ξεκούραση και ανασύνταξη εν όψει τελικού.

Βέβαια, επειδή ΠΑΟΚ είσαι, δε γίνεται να ηρεμείς, και μια βδομάδα πριν το ΟΑΚΑ, ο Παύλος εν εξάλλω καταστάσει δείχνει προς τις σουίτες και ωρύεται.

Πολλοί θα βγουν να μιλήσουν για τρύπημα, άλλοι για τορπιλισμό της ενότητας, κάποιοι άλλοι θα το αποδώσουν στην genuine τρέλα που κουβαλάει, το σίγουρο είναι όμως πως σε έναν τελικό που οδηγούταν σε μια ημιξενέρωτη κατάστα, έβαλε φυτίλια κανονικά, και γύρισε το κουμπί σε όσους δεν είχε γυρίσει ακόμα.

Στον τελικό κατέβηκε ο ΠΑΟΚ που λατρέψαμε την τριετία 2017-19, ο γνωστός refuse to lose ΠΑΟΚ, που έχασε τη συγκέντρωση του για δέκα λεπτά μόνο, και επανήλθε σύντομα.

Κυριάρχησε σε όλες τις γραμμές, έκανε περισσότερες τελικές, περισσότερες πάσες, εκτέλεσε περισσότερα κόρνερ,  είχε πιο ουσιαστικές ευκαιρίες - δεν ξέρουμε τι μπάλα βλέπουν οι Τσαρλοκαίσαρηδες, εμείς είδαμε έναν ΠΑΟΚ καλύτερο, συγκεντρωμένο και αποφασιστικό από το 1' ως το 97' (με ένα μικρό μπρεικ στο διάστημα 45-55) που όχι απλά άξιζε να το πάρει, αλλά μπορούσε να το καθαρίσει και νωρίτερα 

Ήταν ο τελικός του Παύλου, ο τελικός που μπολιάστηκε ο δικός του ΠΑΟΚ, αυτός της τριετίας 2008-10, ο ΠΑΟΚ των βραδιών (αλλά χωρίς κατακτήσεις) με έναν άλλον ΠΑΟΚ, αυτόν μιας άλλης τριετίας, που αναφέραμε πιο πάνω, που "τους τελικούς δεν τους παίζουμε, τους κερδίζουμε".

Από αύριο ξεκινά μια νέα εποχή, δυστυχώς όσα λεφτά και τίτλους κι αν έφερε η εποχή Σαββίδη, απέτυχε παταγωδώς στο κομμάτι επάνδρωσης στελεχών, και μια παρέα που έχει αγκιστρωθει στο payroll, λύνει και δένει, με αποτέλεσμα τις μυθικές παλινωδίες σε θέματα προπονητών και τεχνικών διευθυντών - εκτός αν δεχτούμε ότι Γκαρσία, Λουτσεσκου, Ίβιτς, είναι όλοι τρελοί για δέσιμο και κλωτσάνε τα εκατομμύρια του Ιβάν.

Αλλά αυτά από αύριο.

.

Πφφφ, πφφφ, και ξανά πφφφ.
Άλλωστε έτσι πάει όλο το δεύτερο ημίχρονο. Πφφφ, τσιγάρο, πφφ.

Ήρθε για να μη χάσει η πουτανα, κι αυτό έκανε 89' τώρα.
Απέναντι σε μια ομάδα που έτρεχε, που έκανε φάσεις ασταμάτητα σε κάθε παιχνίδι, που επί 3 μήνες μοίραζε τριάρες και τεσσάρες, σε κάθε γήπεδο, με κάθε αντίπαλο.
Η σιχαμένη ξαδέρφη, ήρθε να καταστρέψει το ρυθμό και το παιχνίδι, και να κλέψει το Χ που τη βόλευε.
 89 και κάτι, η μπάλα κόρνερ - αναπτέρωση ηθικού για λίγο. Το κόρνερ θα το πάρει ο Μπισεσβαρ, ο (σε δαιμονισμένο mode) Πέλκας, είναι σκιά του εαυτού του εκείνο το βράδυ, το ίδιο και όλα του τα στημένα.

Η μπάλα είναι στον αέρα περίπου μία βδομάδα- όσο διαρκεί η πορεία της για να καταλήξει στα δίχτυα, πρόλαβες να δεις όλα όσα είχες δει στην καριέρα σου σαν ΠΑΟΚτσης: το γκολ του Βρύζα στο Χάιμπουρι, τις ζεμπεκιές που χόρευαν οι αμυντικοί σου με τον Ντέμη σε έναν ημιτελικό κυπέλλου ΠΑΟΚ - Απόλλων Αθηνών, τα γούστα που βγάζει ο Τουρσουνίδης στη σκουληκοφωλιά, κάτι κόκκινες στα χρόνια της Παράγκας, τον Ουεά - μέχρι και το κλάμα του Μπάνε στη Ναντ είδες.
Γκολ!
Δικαίωση. Επόμενο πλάνο το θολωμενο βλέμμα του Εγκωμίτη σε κάθε γκολ που βάζαμε στο γάβρο στον "έσπασε ο διάολος το ποδάρι" τελικό.
Ίδιο με αυτό του Μαουρίσιο. Γκολ. Γκολ.
Γκοοολ!
Πρωτάθλημα ρε πουτάνες!
ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΑΑΑ!!!

Αγκαλιάζεις όποιον περνάει από δίπλα σου, χάνεσαι κι εσύ στις αγκαλιές τους, όλη η Τούμπα  ένα αγκάλιασμα, αυτό που περιμένεις 33 χρόνια, οι τελευταίες αναμνήσεις που είχες από το προηγούμενο κοντεύουν να ξεθωριάσουν, φτιάχνεις ξανά ιστορία κι είσαι παρών, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις αυτό που ζεις.


Ξαφνικά, τα πάντα παγώνουν, όλη η ομάδα τους έχει πέσει σε διαιτητές και επόπτες, "έλα μωρέ αστους να σκούζουν, σέντρα δεν έδειξαν? Τελείωσε. Γκολ είναι, ο διαιτητής δεν αλλάζει απόφαση" λέγανε οι παλιοί για να μας ησυχάσουν, και αν το καλοσκεφτείς, έτσι είναι.
Ποτέ των ποτών, στην ιστορία του ποδοσφαίρου, δεν έχει ανακαλέσει διαιτητής απόφαση, πόσο μάλλον τέτοιου είδους απόφαση, δηλαδή γκολ.
Και μάλιστα τίτλου.
Στο 90'.
Μέσα στην έδρα αυτού που σκόραρε.

Σωστά;
Λάθος, γιατί για όλα υπάρχει η πρώτη φορά, και αν δεν είσαι ΠΑΟΚ, δεν έχεις με το μέρος σου τις πιθανότητες να ζήσεις από πρώτο χέρι κάτι τόσο άκυρο.

Όλα αυτά που αναφέραμε παραπάνω, ξέχνα τα όλα, το μόνο που υπάρχει πλέον στο μυαλό είναι ότι το εγκεφαλικό είναι δίπλα. Ή το έμφραγμα, ο,τι είναι εύκαιρο δηλαδή, ήμασταν σίγουροι ότι από κάτι θα πάμε εκείνο το βράδυ.
Τα υπόλοιπα γνωστά, οι σιχαμένοι κλειδώθηκαν στα αποδυτήρια και δεν έβγαιναν, ειδικά δε μόλις είδαν και το όπλο. Στο ίντερνετ.

Αυτή η σιχαμενη ομάδα, που έπαιξε με τα μυαλά και τις ψυχές μας δύο και κάτι χρόνια πριν, αυτή η ομάδα που ταρακούνησε την υγεία μας, η ομάδα που πανηγύρισε απόφαση διαιτητή, η ομάδα που κέρδισε έναν τίτλο (και κάτι εκατομμύρια έσοδα από το Τσάμπιονς λιγκ της επόμενης χρονιάς) μέσα σε δικαστικές αίθουσες, πουλάει τρέλα για ηθική και διαφορετικότητα.
Ναι φίλε.
Αυτό που μόλις διάβασες.

Αυτό είναι που δε θα συγχωρέσουμε ποτέ στην παέ

Αυτό που είναι φυσιολογικό για την αράχνη, είναι χάος για τη μύγα.

(Ή άλλος ένας επικήδειος λόγος για τους - μέσα σε ένα χρόνο- υπέργηρους παίχτες του ΠΑΟΚ)

Μέσα σε 48 ώρες έχουν γραφτεί τέρατα και αναλύσεις επί αναλύσεων, από οποιονδήποτε έχει συνδεδεμένο πληκτρολόγιο στον υπολογιστή του.
Ειλικρινά, έχουν ανέβει τα πάντα σε κάθε ηλεκτρονικό και έντυπο μέσο, που πραγματικά δεν ξέρουμε αν χωράει και η δική μας άποψη- νομίζουμε αν γραφτεί ένα ακόμα "ναι αλλά δεν του πήραν παίχτες" θα πέσει το ίντερνετ.

Όπως λέμε κάθε φορά, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, και εκεί θα προσπαθήσουμε να την τοποθετήσουμε και τώρα, έστω κι αν ειδικά τη δεδομένη χρονική στιγμή, αυτό φαντάζει αδύνατο.
Για την όσο το δυνατόν δικαιότερη στάση μας όμως, ας τα πιάσουμε από την αρχή.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, η ομάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της ξεκινούσε την προετοιμασία της ως κάτοχος τόσο του πρωταθλήματος όσο και του κυπέλλου.

Από τα σίριαλ των ανανεώσεων, το δυσκολότερο είχε αίσιο τέλος (Βαρέλα) ενώ τα θεωρητικά πιο εύκολα (Κάνιας και Σάχοφ) έληξαν με χωρισμό.
Σχετικά νωρίς (για τα δικά μας δεδομένα) ανακοινώθηκαν 3 μεταγραφές, αυτή του (θεωρητικά) ταλαντούχου Ντάγκλας Αουγκούστο, αυτή του "τονπήραμεμεσαπ'ταχεριατηςαεκ" Ροντρίγκο (η άλλη ανάγνωση είναι "τοκαλυτεροδεξίμπακτηςπορτογαλίας") και του δαιμονισμένου την περσινή σεζόν Μίροσλαβ Στοχ. Κοντά σε αυτούς, οι "οκοσμοςτοχειτούμπανο" Μιχάι, Μελιόπουλος και Ζίβκοβιτς.
Η ομάδα, ψάχνει ένα κεντρικό χαφ κι έναν πλάγιο μπακ, αφού μέχρι τον Νοέμβριο δεν υπολογίζονται Μαουρίσιο και Βιερίνια, αδιαμφισβήτητοι πυλώνες του αήττητου πρωταθλήματος της σεζόν που μόλις είχε ολοκληρωθεί.
Αυτά?
Όχι.
Out of the blue(?),  μια μέρα πριν την έναρξη της προετοιμασίας, η ομάδα θα βγει στην αγορά και για προπονητή, αφού ο πιο πετυχημένος προπονητής στην ιστορία του συλλόγου, ανακοινώνεται από την Αλ Κάιντα.
Σοκ? Μπαα, απλά ΠΑΟΚ.

Ο καλύτερος Πορτογάλος προπονητής.
Της Πορτογαλίας.

Με αντανακλαστικά που δε θυμίζουν και τόσο ΠΑΟΚ, ανακοινώνεται σχεδόν άμεσα η συμφωνία τοσο με τη Μπράγκα (παραδοσιακή δεξαμενή τροφοδότησης των μεγάλων του Πορτογαλικού ή και του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου) όσο και με τον ίδιο τον προπονητή.

Η προετοιμασία έχει ήδη ξεκινήσει, και ο Άμπελ Φερέιρα χάνει μόλις μία μέρα αυτής.
Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό, εμφανίζονται οι πρώτες αναλύσεις: ο Φερέιρα δεν είναι ακριβώς ο προπονητής εκείνος που θα πνίξει τον αντίπαλο, η Μπράγκα δεν ήταν ακριβώς η ομάδα που έπαιζε τόσο με κατοχή, γενικότερα, δεν είναι όλα τόσο όσο φανταζόμασταν, αλλά, ΠΑΟΚ είσαι. Στ'αρχιδια μου οι μπάτσοι και οι κάμερες, όλους τρέλα σας πουλάμε και θα σας γαμησουμε - α, η κληρωτίδα για μια ακόμη φορά έβγαλε Άγιαξ, και ο συγκεκριμένος Άγιαξ σπέρνει.
Πούλα τους τρέλα για να τους γαμησουμε, να μη σηκώσουν κεφάλι ποτέ.

Στην προετοιμασία γίνονται πραγματάκια, ο Φερέιρα καθιερώνει βασικό τον Γαϊτανίδη (τον οποίο με τη λήξη της θα εξαφανίσει), λίγο μετά δηλώνει ότι ο Ελ Καντουρί είναι ο,τι καλύτερο έχει προπονήσει στην καριέρα του (κι οι γιατροί μας, ό,τι πιο περίεργο έχουν εξετάσει) κι ακόμα πιο μετά, στην ομάδα ενσωματώνεται κι ο Εσίτι, ένα κράμα Αμίν Νταντά και Μοχάμεντ Αλί: όταν δεν δέρνει, τρώει παιδιά. Από μπάλα δεν ξέρουμε τι ψάρια πιάνει, αλλά όσα άρθρα διαβάζουμε μιλάνε για κορμί, σώμα, μουσκουλα και μπράτσα.
Ο Κοεντράο που μάλλον έρχεται, τελικά έρχεται και μάλλον υπογράφει.
Ήρθε κι έφυγε, και μάλλον δε θα ξανάρθει, αν και μέσα από την ΠΑΕ ισχυρίζονταν το αντίθετο.


Ένας χρόνος πέρασε κι ακόμα περιμένουμε, ας περιμένουμε λίγο ακόμα, σάματι τι έχουμε να χάσουμε?

Από τα φιλικά ακόμα, διαφαίνεται μια προσπάθεια αλλαγής της διάταξης, αυτό που έχει συνηθίσει αυτός ο κορμός να παίζει εδώ και 3 χρόνια, πετιέται στον κάλαθο για ένα περίεργο 4-4-2.
Αρχίζουν οι πρώτες ανησυχίες- κάποιοι εμφανίζονται καθησυχαστικοί: απλά νούμερα είναι, το 4-4-2 και το 4-3-3 είναι τόσο ίδια, μην αγχώνεστε, τίποτα δεν θα αλλάξει, στην ουσία η διάταξη είναι ίδια.
Σε τρία σερί φιλικά, αυτό που βλέπουμε δεν είναι καν 4-4-2: ο Μάτος έχει το ρόλο του τρίτου στόπερ.
"Δοκιμάζει σχήματα για τον Άγιαξ"
Τον οποίο μάλλον σκεφτόταν όλη τη χρονιά ότι κάπου θα του εμφανιστεί ξανά, αλλιώς δεν εξηγείται ότι ο Μάτος έμεινε όλη τη χρονιά εκεί.
Τρίτο στόπερ.

Το πρώτο δείγμα.

Η ώρα για τα καθιερωμένα πια παιχνίδια με τον Άγιαξ, έχει φτάσει. Η ομάδα θα ριχτεί στη μάχη με ελάχιστες αλλαγές σε σχέση με πέρσι, τουλάχιστον στα πρόσωπα: από την ενδεκάδα του παιχνιδιού με τον Άγιαξ, το μόνο νέο πρόσωπο είναι ο Εσιτι, την ώρα που τα κενά Βιερίνια και Μαουρίσιο καλύπτονται εκ των έσω.

Από τα 180' των δύο αγώνων, η ομάδα χάνει τα συγκέντρωση της στα 40' - στο πρώτο τέταρτο του πρώτου αγώνα, στο πρώτο πεντάλεπτο του δεύτερου ημιχρόνου πάλι στο ίδιο ματς, και στο διάστημα 45-65 του δευτέρου. Θα αποκλειστούμε 100% άδικα και με το στανιό, και παρά τα θέματα συγκέντρωσης που δείξαμε στις ενάρξεις ημιχρονων, θα δημιουργηθεί η (επίσης 100% εσφαλμένη) εντύπωση ότι είμαστε σε πολύ καλό δρόμο. Λίγο μετά, θα έρθει το σοκ με τη Σλόβαν.
Τα πρώτα σύννεφα εμφανίζονται.

Η ομάδα μπαίνει στο πρωτάθλημα με κουτσουρουμένη ψυχολογία, την ώρα που για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, δε θα κάνει τις αγαπημένες (για το Σαββιδέικο) μεταγραφές της 31ης Αυγούστου.
Η αίσθηση που έχει δημιουργηθεί στον κόσμο είναι ότι δεν έγιναν καν μεταγραφές, και μπορεί για κάποιο λόγο αυτό να το πίστεψε κι ο ίδιος ο Άμπελ.
Το ξεκίνημα μια φορά, δεν το λες και φωτιά.
Οι αλλαγές στην ενδεκάδα είναι συνεχείς, ο προπονητής ακόμα δοκιμάζει και μαθαίνει το υλικό του, κι αυτό έχει αντίκτυπο και στη συνοχή, αλλά και στην ψυχολογία της ομάδας. Γλιτώνει την πρώτη ήττα μετά από δύο χρόνια, σε κάποια στο παρά πέντε, σε άλλα στο και πέντε, αλλά ακόμα και αήττητος, ο ΠΑΟΚ δεν προκαλεί το φόβο που προκαλούσε τα τελευταία 2 για κάποιους, 3 για κάποιους άλλους, χρόνια.
Στο μεταξύ, έχει καθιερωθεί κατά τύχη μάλλον ο Μισιτς, κι έχει επιστρέψει κι ο Βιερίνια.
Ο Γιαννούλης δεν κουνιέται από τη θέση του, κι έτσι ο Βιερίνια παίρνει θέση στο φυσικό του πεδίο δράσης: μπροστά.
Το μπροστά βέβαια, είναι μόνο στα λόγια, αφού οι εντολές που έχουν οι δύο ακραίοι είναι να κλίνουν περισσότερο προς τα μέσα, κι αν για τον Λημνιό αυτό είναι ευλογία, για τον Βιερίνια είναι κατάρα: έναν ολόκληρο χρόνο, από την ώρα που επέστρεψε από τον τραυματισμό του, και μπήκε μπροστά, το καλύτερο του παιχνίδι το έχει κάνει σαν δεξί μπακ, με τον βαζελο στο Κύπελλο.
Από την άλλη, ο Μαουρίσιο που νομίσαμε για λίγο ότι επέστρεψε, δεν επέστρεψε ποτέ.
Μέσα Νοέμβρη χάσαμε Ζαμπα και Κρέσπο για δύο μήνες (υποτίθεται) και μετά από κείνους τους δύο μήνες, πέρασαν δύο κι άλλοι δύο.
Ούτε τον Κρέσπο ξαναείδαμε, ούτε τον Ζαμπά.


Το σπάσιμο του αήττητου, το τέλος του μενταλιτι.

Κι ενώ με όλες αυτές τις ατυχίες, αναποδιες, δοκιμές, η ομάδα δείχνει να έχει καταλήξει κάπου, και να παίζει κάτι που μοιάζει με ορθολογικό ποδόσφαιρο, έρχεται το Χαριλάου.
Εκεί, λες και κάποιος βάλθηκε να επιβεβαιώσει όλα αυτά τα σπαστικά κλισέ του ποδοσφαίρου (στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος, όταν χάνεις ευκαιρίες να περιμένεις να το φας κλπ κλπ) και σε ένα παντελώς ακατανόητο παιχνίδι, όπου ακόμα και το 0-3 θα ήταν λίγο, η ομάδα έχασε με 4-2, έχασε το αήττητο, έχασε την ψυχραιμία της, και δεν επανήλθε ποτέ.
Από εκείνο το παιχνίδι και μετά, ο Άμπελ δε σταμάτησε να δοκιμάζει εκ νέου, και κάπου εκεί το έχασε τελείως: κατάφερε να κάψει τις δύο μοναδικές σταθερές που μπόρεσε να δημιουργήσει μέσα στη χρονιά, τον Γιαννούλη που δεν του έδωσε μισή ανάσα, και τον Μίσιτς που τον δοκίμασε στην κυριολεξία παντού.
Η φοβική του προσέγγιση για κάθε παιχνίδι πέρασε και στους παίκτες, οι οποίοι πολύ σύντομα έχασαν κάθε εμπιστοσύνη στο (όποιο) πλάνο.
Πλάνο?
Γράψε λάθος.
Κανένα πλάνο, το μόνο που έμεινε σταθερό από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στη Θεσσαλονίκη, ήταν το "Μάτος - τρίτο στόπερ". Όλα, μα όλα τα άλλα, άλλαξαν, ξανά άλλαξαν, και ξαναμανα άλλαξαν κατά το δοκούν.

Από τη στιγμή που κατάφερε να χάσει τα αποδυτήρια, το μόνο σίγουρο ήταν ότι ο χρόνος για αυτόν άρχισε να μετράει αντίστροφα.
Αποδυτήρια πολύ ιδιαίτερα, με παίχτες που θέλουν τη δική τους ιδιαίτερη μεταχείριση, όπως ο Βαρέλα ή ο Ακπομ, νιώθουν πλέον ακέφαλοι- η μετάβασή από έναν πατέρα/φίλο όπως ο Λουτσεσκου, σε έναν δημοσιοσχετίστα τυχοδιώκτη σαν τον Άμπελ, ήταν εκ προοιμίου καταδικασμένη σε αποτυχία, κι αυτή η αποτυχία ήρθε με κρότο.
Ο ΠΑΟΚ απέτυχε σε όλους τους φετινους του στόχους, για την ακρίβεια απέτυχε σε οποιοδήποτε στόχο έθεσε, λόγω ΚΑΙ του προπονητή του.
Κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.

Για επίλογο κρατάμε τρία πράγματα: την εντελώς άστοχη για άλλη μια φορά παρέμβαση του Γιώργη, ο οποίος ξεδιάντροπα πλέον προσλαμβάνει τεχνικούς διευθυντές για να παίζει FM αυτός, και να τους χρεώνει τις αποτυχίες, τον μπουσουλα της πίστωσης χρόνου στον προπονητή- χρόνο πάρε όσο θες, αλλά δείξε και κάτι ρε κερατά.
Και τέλος, το παραμύθι με το ρόστερ.
Ίσως το μεγαλύτερο όλων, που ερμηνεύεται σταθερά κατά το δοκούν τα τελευταία χρόνια.
Βλέπεις σύντροφε Ηλία από τη Νέα Ελβετία, όταν μας βολεύει, τα παπαγαλάκια του προέδρου εμφανίζουν το υλικό ως το καλύτερο όλων των εποχών, όταν όχι, είναι γηρασμένο κι ανεπαρκές.
Πέρσι τέτοια εποχή, παίχτες κλειδιά ήταν οι καλύτεροι στην Ελλάδα, φέτος, μόλις ένα χρόνο μετά είναι συνταξιούχοι. Πέρσι το Γενάρη η πώληση του Πριγιοβιτς ήταν ευλογία αφού"λύθηκε η ομάδα και παίζει καλύτερο ποδόσφαιρο", φέτος λείπει ένα φορ σαν τον Πριγιο, κι άλλα πολλά, όρεξη να χουμε και δε θα κουραστουμε ποτέ να γράφουμε, όπως και να χει, η αλήθεια είναι πάντα κάπου στη μέση, και αυτή τη φορά, η παταγωδης αποτυχία του Φερέιρα δε βρίσκεται καν στην άκρη.

Η αλήθεια είναι ότι με ένα στάτους στο φεισμπουκ του σταθμού μας, αισθανθήκαμε καλυμμένοι.

Άλλωστε σιγά τον Ζε.
Ούτε κουμάντο κάνει, ούτε οργανωτής είναι, ούτε χιλιόμετρα έχει γράψει, τον λες και πουθενά αν τα βάλεις κάτω ψύχραιμα.
Ένα τύμπανο και χέρια ήταν τα τελευταία χρόνια, κι αυτό μόνο, τίποτα παραπάνω δεν τον συνέδεε με το οπαδικό κίνημα, και (ελπίζουμε) πως ακόμα λιγότερα θα είναι αυτά που θα τον συνδέουν μετά το εμετικό βίντεο.

Στην πορεία, είδαμε την επιχείρηση ξεπλύματος του εμετού από δικούς μας (επίσης) πουθεναδες, αλλά και την επιχείρηση ισιάδι (όλα ίσια κι όμοια) από απέναντι πουθεναδες.

Όπως κάνουμε παραδοσιακά εδώ, σε αυτό το ανήλιαγο παράπηγμα των ίντερνετς, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση:

Όχι, δεν είμαστε όλοι φασίστες επειδή ο Ζε την είδε Στρατηγός Μλάντιτς, αλλά ούτε "όλα καλά, σιγά τον Ζε μωρέ, είχε πιει κατιτις παραπάνω, ναι αλλά ο μουσουλμάνος του βίντεο πέρασε μπροστά από μια εκκλησία και έφτυσε".
Και οι δύο απόψεις είναι για τα θηρία, και οι δύο πλευρές λένε τόσα πολλά από το μεσημέρι του Σαββάτου, χωρίς να μπαίνει καμία στην ουσία:

Η ουσία είναι ότι είναι ντροπή για όλους μας τύποι σαν τον Ζε να δίνουν έστω έναυσμα για χέρια, χωρίς κατ ανάγκην να είναι φασίστες.

Το ότι ο x Ζε τυγχάνει να είναι και φασίστας, χριστιανοταλιμπάν, ή ελληνόψυχος, δεν τον κάνει λιγότερο συμπαθή απ'ότι θα τον έκανε αν ήταν θιασώτης του Ταοϊστικού αναρχισμού: είναι φελλός, και οι φελλοί είναι επικίνδυνοι.
Όχι μόνο στο οπαδικό κίνημα, γενικότερα στη ζωή, όλοι οι φελλοί είναι επικίνδυνοι, γιατί πραγματικά δεν ξέρεις από που θα σου ρθει, δεν ξέρεις από που να φυλαχθεις. Ο Ζε είναι τέτοιος, και σαν τέτοιος, βρήκε πρόσφορο έδαφος στο πεδίο του Εθνικοπατριωτισμού και της Εκκλησίας.
Όλα, μα όλα μας φαίνονται λογικά ως εδώ, ακόμα και το εμετικό βίντεο, το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ, ανήκει στο πλαίσιο του "δεν ξέρεις από που θα σου ρθει".

Όλα αυτά, ανήκουν στο πλαίσιο της αντιμετώπισης του x Ζε ως μοναδική, ανεξάρτητη οντότητα.
Όταν όμως μπούμε στο τριπακι της κριτικής του, ως μέλος μιας κοινωνικής ομάδας, το πράγμα αλλάζει.

Εμετικό, ελεεινό, θλιβερό τυπάκι, όταν φοράς οποιαδήποτε μπλούζα, φόρμα ή στολή, με τα διακριτικά του μεγάλου ΠΑΟΚ, θα το σκέφτεσαι και δύο, και τρεις φορές, με όσο μυαλό σου έχει απομείνει, με όσα κύτταρα δεν σου έχουν καεί ολοσχερώς ακόμα, πριν κάνεις τον καμπόσο και τον νταή στους ανήμπορους.
Και αν εσένα δεν σε κόβει, γιατί δεν σε έκοβε και ποτέ, τα ίδια ισχύουν και για τον έτερο ζαβλαμά που τραβούσε σε βίντεο το κατόρθωμα σας.

Τη μισανθρωπιά σας, έξω από τον μεγάλο ΠΑΟΚ.

ΥΓ Επειδή όπως λέει κι η μεγάλη αοιδός του τόπου, ουδέν κακόν αμπιγιέζ καλού, ας είναι το συγκεκριμένο βίντεο, η αφορμή να καθαρίσει η κερκίδα από λογής λογής σκουπίδια σαν και του Ζε.
Ας γίνει η αρχή από τον ίδιο τον Ζε.
Στα τσακιδια φελλέ.
Δε θα λείψεις σε κανέναν.

ΥΓ2 Σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο εξωτερικό, οι διοικήσεις των ομάδων παίρνουν άμεσα θέση, απαγορεύοντας δια βίου την ενασχόληση με τα της ομάδας σε τέτοια σκουπίδια.
Ίσως το πρόβλημα εδώ, να είναι ότι το μεγάλο σουσουρο έγινε στο φεισμπουκ, και όχι στο ινσταγκραμ ώστε να μάθει κι η δικιά μας η διοίκηση τι ακριβώς έχει συμβεί.

Ήταν ένα ωραίο, κυριακάτικο πρωινό.
Ο κυρ Παντελής, αφού πήγε στην Εκκλησία, πέρασε από το καφενείο του χωριού του, είπε μια καλημέρα με τον καφετζή, απόλαυσε δύο βιαστικές τζουρες από τον ελληνικό του, κι έφυγε καρφί για το δημοτικό σχολείο, το οποίο ήταν το εκλογικό κέντρο που ήταν εγγεγραμμένος.
Στο δρόμο, συνάντησε δύο συγχωριανούς του, αντάλλαξαν τις πατροπαράδοτες κρυαδες, τύπου "πάω να το... καρφώσω" (κλείνοντας το μάτι με νόημα) και " ριξτο με... μυαλό" (κλείνοντας το άλλο μάτι, με περισσότερο νόημα).

Έξω από το εκλογικό του κέντρο, 4-5 παιδιά, μπορεί να ταν 18, μπορεί και 25, μαλωνανε με κόσμο που πήγαινε να ψηφίσει Νέα Δημοκρατία.
Στην αρχή δεν έδωσε βάση,  λίγο η βοη, λίγο το ότι ήταν ένα υπέροχο κυριακάτικο πρωινό (όπως προείπαμε), οι φωνές των νέων, τον άφησαν παγερά αδιάφορο.

Κούμπωσε ένα ακόμα κουμπί απ'το ανοιξιάτικο του σακάκι, άνοιξε το βήμα του, και κατευθύνθηκε με... μυαλό στην κάλπη.

Πλησιάζοντας, οι φωνές των νέων, άρχισαν να γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρες. Ήταν ακόμα μακριά, δύο πράγματα όμως ακουγόταν κρυστάλλινα: Νέα Δημοκρατία, και ΠΑΟΚ.
Ο κυρ Παντελής, παοκτσης από τα γεννοφασκια του, αλλά και δεξιός πάππου προς πάππου, ταράχθηκε για πρώτη φορά αυτό το πανέμορφο, κυριακάτικο πρωινό.
Σαν κλασικός δεξιός, έστησε αυτί να ακούσει τι λένε οι πιτσιρικάδες, και αυτή τη φορά η ταραχή, έδωσε τη θέση της στην προσωρινή εφίδρωση: "Κανένας ψήφος ΠΑΟΚτση στον κουμπάρο του Μαρινάκη, μη βγάλετε κυβέρνηση τον Ολυμπιακό, μαύρο στη Νέα Δημοκρατία".

Χαμήλωσε το βλέμμα του για να μη συναντηθεί με αυτό των πιτσιρικάδων, άλλωστε στο χωριό όλοι τον ξέρουν ότι είναι δεξιός και παοκτσης, αλλά οι πιτσιρικάδες τον είδαν. "Κυρ Παντελή, κανόνισε μην κάνεις κάνα χαζό σήμερα, ΠΑΟΚ και Μητσοτάκης δεν πάνε μαζί κυρ Παντελή".. Έκανε τον αφηρημένο, τους χαιρέτησε αμήχανα, και συνέχισε την πορεία του. Ο ένας απ'αυτούς, τον άρπαξε από το μπράτσο. "Κυρ Παντελή ακούς; Δεν σε περιμέναμε να σε πούμε καλημέρα. Μην κάνεις καμιά μαλακία ήρθαμε να σε πούμε, γιατί ξέρουμε ότι θα την κάνεις".
Απωθώντας τον ακόμα πιο αμήχανα, μπόρεσε να ψελλίσει "Εγώ δεν είμαι με κανέναν ρε, δεν θα με δώσουν αυτοί να φάω, εγώ είμαι μόνο ΠΑΟΚ" όσο πιο πειστικά μπορούσε.
Η παρέα χάρηκε, άρχισε να τραγουδάει συνθήματα "Είναι τρελός, είναι τρελός ο Παντελός" με τον τόνο στο όμικρον, έτσι για την τσαχπινιά.

Μπήκε στο παραβάν, σταύρωσε τον Περικλή που κατέβαινε με το κόμμα και τον είχε εξυπηρετήσει την προηγούμενη φορά που ήταν στα πράγματα με μια επέκταση που ήθελε στο χωράφι του, έκανε το σταυρό του σαν καλός Χριστιανός, και βγήκε με το φόβο μην πετύχει πάλι την παρέα. Δεύτερη φορά ψέματα μέσα σε ένα μισάωρο, δεν θα το επέτρεπε στον εαυτό του, άλλωστε το ψέμα είναι αμαρτία, και πριν από πολύ λίγο είχε κοινωνήσει.
Για καλή του τύχη, οι νεαροί αυτή τη φορά τα είχαν με τον κυρ Λευτέρη, επίσης δεξιό, κι επίσης ΠΑΟΚτση, ο οποίος όμως είχε ξεκινήσει λεκτική αντιπαράθεση.
Τουλάχιστον ο κυρ Λευτέρης δεν τους είπε ψέματα, και υπερασπίστηκε τα (έστω λανθασμένα) πιστεύω του.

Ο κυρ Παντελής πήγε στο σπίτι, γκρινιαξε στη γυναίκα του, την κυρά Τασία, που δεν ήταν ακόμα έτοιμο το φαγητό, τσίμπησε έναν κεφτέ, και κάθισε στη βεράντα να διαβάσει Τα Νέα.

Μέχρι να ετοιμαστεί το φαϊ, τα είπε και με τον γείτονα, ναι, τώρα το περιβάλλον ήταν ασφαλές, βρισκόταν στο ορμητήριο του, και είπε όλα αυτά που τον έπνιγαν.
Για τους εθνομηδενιστες του ΣΥΡΙΖΑ, για τους πατριώτες του Κούλη, τον Άδωνι που δεν συμπαθεί μεν, αλλά τα λέει ωραία.
Που και που, του ξέφευγε (?) κι από κανένα "Ε ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται", ένιωθε όμως ωραία με τον εαυτό του, αν μπορούσε θα του εσφιγγε το χέρι.

Το φαϊ ετοιμάστηκε, έφαγε, ήπιε κι ένα ωραίο Ελληνικό ουζακι, βρισκόμαστε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου άλλωστε, όλα από μας τα πήραν οι ξένοι, και παραλίγο οι προδότες του ΣΥΡΙΖΑ να τα ξεπουλήσουν όλα.

Κοιμήθηκε περίπου ένα τρίωρο, έκανε πολλή ζέστη εκείνη τη μέρα, και ο ανεμιστήρας στο σαλόνι τον νανούρισε γλυκά.

Όταν ξύπνησε, έβαλε την κυρά Τασία να του φτιάξει έναν ελληνικό, και στρώθηκε στην τηλεόραση, στον αγαπημένο του ΣΚΑΪ, για να δει ρεπορτάζ, και τα εξιτ πολ που ήταν έτοιμα να αρχίσουν.
Όλα πήγαν βάσει σχεδίου.
Η Νέα Δημοκρατία σάρωσε σε όλη την Ελλάδα!
Έβγαλε ένα επιφώνημα ανακούφισης, κρέμασε την Ελληνική σημαία στο μπαλκόνι, καθώς η Ελλάδα άρχισε να αναπνέει ξανά, και αφού παρακολούθησε συζητήσεις επί συζητήσεων μέχρι τα μεσάνυχτα, κοιμήθηκε σαν πουλάκι.
Την άλλη μέρα, άρχισε να σκέφτεται λίγο το ντου των πιτσιρικάδων, και αν, έστω μία στο εκατομμύριο, υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να είχαν δίκιο.
Βλέπετε, ο κυρ Παντελής ήταν όσο ΠΑΟΚ και Νέα Δημοκρατία, όσο Νέα Δημοκρατία, και ΠΑΟΚ.
"Δεν υπάρχει περίπτωση, δεν μπορούν να μας πειράξουν, άλλωστε το είπε στην τηλεόραση ο άνθρωπος (ο Κούλης) δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον Μαρινάκη".

Μέσα στη χρονιά, ο κυρ Παντελής είδε για υπουργό αθλητισμού έναν αχυρανθρωπο του συστήματος, είδε τον Ολυμπιακό να απειλεί με αποχώρηση από το πρωτάθλημα όσο δεν ήταν πρώτος, είδε την ομάδα του να την τυλίγουν για άλλη μια φορά σε μια ανορθόγραφη κόλλα χαρτί, είδε μάρτυρες για τη δική των στημένων (ή αυτή του ΝOOR 1) να χάνουν είτε το δρόμο για το δικαστήριο, είτε την ίδια τους τη ζωή, είδε μια στημένη επιτροπή να λειτουργεί κατά παραγγελία, είδε φωτογραφικές αποφάσεις και διατάξεις με μόνο σκοπό να σε διαλύσουν, είδε, και αν δεν είδε.

Έκλεισε την εφημερίδα του, γύρισε το πλευρό του, και τα έριξε όλα στο κράτος των Αθηνών, που έτσι κι αλλιώς, πάντα αυτά κάνει.
Είδε ένα δέντρο.
Δεν μπόρεσε όμως επ ουδενί, να διακρίνει το δάσος.
Και κυρ Παντελήδες, έχει πάρα πολλούς.
Μη γίνεις σαν κι αυτούς.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ο Μπάνε πασάρει στον αμαρκάριστο Κόρφα, αυτός σκοράρει για τρεις, η Μπενετόν δεν προλαβαίνει να εκδηλώσει επίθεση, ο ΠΑΟΚ είναι στον τελικό για αρχή του Κυπελλου Πρωταθλητριών, και δυο μέρες μετά, είναι πρωταθλητής Ευρώπης, για πρώτη φορά στην ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ.
Με τη φόρα που έχει δε από την πρόσφατη κατάκτηση, περνάει εύκολα στον τελικό του Ελληνικού πρωταθλήματος, όπου σκουπίζει τον Παναθηναικό, κατακτώντας το για 2η συνεχόμενη χρονιά.

Το καλοκαίρι, και μετά από τις πολύ δυνατές χορηγίες που κλείνουμε, ο Ίβκοβιτς παίρνει τη θαρραλέα απόφαση να στείλει το ψηλό σκουπίδι, ενώ το προσύμφωνο για τον Γαλακτερό ακυρώνεται αφού λόγω πακτωλού εκατομμυρίων πλέον, ανεβάζεις λίγο παραπάνω την πρόταση στον Πανιώνιο και φέρνεις τον Φάνη.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, η πάσα του ψηλού σκουπιδιού δεν πάει ποτέ στον Ρίκι Μπράουν, και ο Μπουντούρης που διασχίζει όλο το γήπεδο, δίνει την κατάλληλη στιγμή στον Μπάνε, ο οποίος σκοράρει για μία ακόμη φορά στον τελικό, και δίνει το δεύτερο συνεχόμενο Κύπελλο Κυπελλούχων στον ΠΑΟΚ.
Ο ΠΑΟΚ ανήκει και με τη βούλα πλέον σε ένα πολύ κλειστό κλαμπ ομάδων, που κατακτούν back 2 back Ευρωπαϊκό τίτλο.
Το δε καλοκαίρι που ζούμε σαν λαός, είναι από τα καλύτερα που θυμόμαστε έβερ, καθώς ο Βεζυρτζής πάνω στην τρέλα, ανακοινώνει και Ντανίλοβιτς.


Σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε σφυρίζουν κανονικά κοράκια στον 5ο τελικό με τον γάβρο στο ΣΕΦ το Μάιο του '94, και τα φάουλ του Σιγάλα, δίνονται φάουλ, τα βήματα του Πάσπαλιε δίνονται βήματα, και κανένας κανονισμός 5" δεν επανέρχεται από τα κιτάπια τους.
Κατακτάς άξια και δίκαια το Πρωτάθλημα μέσα στην έδρα τους, το δε καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς, αποφασίζεις για αλλαγή να τα κάνεις όλα σωστά και δεν διώχνεις τον Σούλη για τον Σάκοτα, ούτε τον Μπέρι για τον Λάμπλεϊ.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, δεν αφήνεις τα πράγματα να κυλήσουν τόσο σκατά, ώστε να στήσεις ομάδα στις 25 Αυγούστου.
Δεν  κρέμεσαι από τα αρχίδια κανενός Τσόχλα, και κανενός Σαρικόπουλου.
Δεν διαλέγεις για ξένο έναν απιθανο τύπο που έπαιζε Α2 Ιαπωνίας.
Ούτε στήνεις ομάδα χωρίς την παραμικρή υποψία χημείας.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, κοιτάζεις να βρεις την καλύτερη δυνατή λύση για την ομάδα σου, χωρίς να τρέχεις κάθε λίγο και λιγάκι να παρακαλάς τον Γιωργη. Ούτε πορεύεσαι με έναν μαθητευόμενο μάγο, στη θέση του προποντή.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ο ΠΑΟΚ όχι απλά δεν κοιτάζει κατάφατσα τον υποβιβασμό, αλλά κάνει και πορεία.

Σε αυτό, γαμιούνται όσα μπορούν να γαμηθούν, κι όσα δεν μπορούν, τα βάζουμε μόνοι μας να το κάνουν.

Αφού φάγαμε μισό χρόνο να δούμε ποιος φταίει και ποιος όχι για το φετινό έκτρωμα, αφού φάγαμε περίπου άλλο τόσο τουμπεκιασμένοι να μη μιλάμε γιατί κάνουμε κακό στην ομάδα, αφού φάγαμε κι εγώ δεν ξέρω πόσο μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά μάλλον δεν είμαστε για οχτάδα, φτάσαμε μήνα Φεβρουάριο, σταθερά τελευταίοι, χωρίς καμία προοπτική, χωρίς κανένα κουράγιο, χωρίς καμία ελπίδα, να βγάζουμε κομπιουτεράκια, και πάλι τα κουκιά να μη βγαίνουν.

Αφού γίνανε όσα εγκληματα μπορείς να διαπράξεις στη δημιουργία και στις προσθαφαιρέσεις μιας ομάδας, πάμε στην τελική ευθεία με προπονητή από το πανέρι, Έλληνες υπέργηρους, καταθλιπτικούς και σακατεμένους, Αμερικάνους γιόλο, διοίκηση ανύπαρκτη, και λαό απόντα.

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε σε ποιο παράλληλο σύμπαν η εξίσωση θα έβγαζε παραμονή, ξέρουμε ότι εδώ που φτάσαμε: α) δεν περισσεύει κανείς, και β) αν τελικά τη ρίξετε, θα κυνηγηθείτε αλύπητα.

Ψιτ. Εσύ.
Ναι, σε εσένα μιλάω. Μαλάκα Ε ΜΑΛΑΚΑ, που αυτοαποκαλείσαι ΠΑΟΚτσής, αλλά ψηφίζεις και Νέα Δημοκρατία, γιατί είναι καλά παιδιά, της εκκλησίας, και είναι και πατριώτες, πως αισθάνεσαι;
Αισθάνεσαι το ίδιο μαλάκας με το όσο πρέπει να αισθανθείς, ή εχεις για έναν αδιευκρίνιστο λόγο τη συνείδηση σου καθαρή;

Είσαι μήπως από κείνους που δεν μπερδεύουν τα κομματικά με τα ποδοσφαιρικά, ή πάλι είσαι από κείνους που δεν παίρνουν και πολύ σοβαρά το ποδόσφαιρο, γιατί όλα είναι στημένα;
Αν συμβαίνει κάτι από τα δύο στη μπερδεμένη σου ψυχοσύνθεση, κάνε μας μια χάρη, και μην πολυπουλάς ΠΑΟΚτσηδηλίκι στους φίλους σου, στη γκόμενα, στο γραφείο, γιατί εκτός από μαλάκας, είσαι και γιαλαντζί.

Καμαρώνεις μήπως που βλέπεις για πρωθυπουργό το νόθο παιδί του Τέρη Χρυσού (ξανά: πρωθυπουργός στη Μπανανία, είναι το μπάσταρδο παιδί, ενός -στην καλύτερη- πανελίστα της Αννίτας) και σφυράς αδιάφορα στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει με όλα τους τα μέσα απέναντι στον ΠΑΟΚ;
Πες μας.
Μίλα ελεύθερα μαλάκα, πως αισθάνεσαι που ο σκιώδης πρωθυπουργός της Μπανανίας αποκαλεί Ρώσο, τον μπροστάρη της Ελληνικής ομογένειας;
Μίλα ρε μαλάκα. ΜΙΛΑ.


Πες μας κι εμάς, τους βούλγαρους, τους απολίτιστους, τους Μάο Μάο, πως είναι να σε γαμάνε κι εσύ να προσκυνάς; Τι συναίσθημα είναι αυτό, γιατί εγώ σαν Τούρκος - Σκοπιανός - Βούλγαρος και γύφτος, ακόμα δεν το εχω νιώσει.

Μίλα ρε ξεφτίλα, πως ένιωθες όταν περνούσες την κάλπη, και σάλιωνες το ψηφοδέλτιο που σε έδωσε ο πατέρας σου - άλλο φασιστόμουτρο κι αυτός λογικά.
Πως αισθάνεσαι τώρα που σε γαμάει ένα κράτος ολόκληρο, με τις πλάτες ενός  λαθρέμπορα πρέζας;
Τα έχεις καλά με τον εαυτό σου ρε;
Αντέχεις;
Είσαι καλά ρε ξεφτίλα; Δεν έχεις αυτοκτονήσει ακόμα;

Θα αναφερθούμε ακόμα εκτενέστερα τις επόμενες ώρες και μέρες για τη στημένη απόφαση, μιας στημένης επιτροπής, όπως επίσης και για τη σφοδρή μας επιθυμία για σύνορα στα Τέμπη, και απόσχιση από το πλέον σιχαμένο κράτος της υφηλίου, αλλά για την ώρα, το θέμα μας είναι ο μαλάκας, ο σιχαμένος, ο ξεφτίλας ΠΑΟΚτσής που ψηφίζει Νέα Δημοκρατία.
Do yourself a favour, and suicide.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, κ φεύγανε οι Αργυρίου και οι Δέλκοι από τη ζωή μας, και τη φάση άρχισαν να ελέγχουν οι Σπυρόπουλοι και οι Σωτηρακόπουλοι, αρχίσαμε να μαθαίνουμε και καμιά καινούρια ορολογία, γιατί με τους Θεοφιλόπουλους και τους Κατσαρούς, το καλύτερο που είχαμε μάθει ήταν το "μελέ" που γινόταν πάντα στη μεγάλη περιοχή.
Κι άντε αυτό.
Οι νίκες;
Παλιά είχαμε θριάμβους για τις τέσσαρες, διαστάσεις για τις πεντάρες, και νύχτες του Αγίου Βαρθολομαίου για τις εξάρες (στις εξάρες καμιά φορά, μπορούσες να πεις και "ΤΑ ΕΦΑΓΕ ΟΛΑ Ο ΠΛΙΤΣΗΣ")
Για τα 1-0;


Κερδιζες τόσα χρόνια τον Αθηναϊκό και τη Δόξα στην Τούμπα με 1-0 πχ, και διάβαζες μετά σχόλια για κακό ΠΑΟΚ, για νωθρό ΠΑΟΚ, για αναιμικό ΠΑΟΚ, για ανατομικό ΠΑΟΚ, δεν ξέρω τι άλλο, αλλά μόνο τέτοια διάβαζες.
Ξαφνικά, μπήκε στη ζωή μας η επαγγελματική νίκη.

Επαγγελματική νίκη, αυτό μάλιστα, το ακούς και την ψυλλιάζεσαι λίγο τη δουλειά, λες, δεν είναι απλά ένα κρύο 1-0, είναι επαγγελματική νίκη, το λένε και οι σπικερζ, τόσα ματς έχουνε δει, κάτι παραπάνω θα ξέρουν.


Επαγγελματική νίκη, είναι κάθε νίκη όμως που ήρθε με 1-0 ή 0-1, ή τις χωρίζουμε σε κατηγορίες;
Αυτή στη Λαμία ας πούμε, είναι επαγγελματική νίκη, ή είναι μια ωδή στην τύφλωση και τον κύκλωπα Πολύφημο;
Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που κάνει τις νίκες επαγγελματικές;

Σύμφωνοι, επαγγελματική είναι όταν δεν κινδυνεύεις, αλλά έχει κάνει κανείς συμβόλαιο με το τσαφ;
God damn, μπάλα είναι, μια στραβοκλωτσια από το πουθενά αρκεί, δεν πα να έχεις 25-75 κατοχή, και 25 τελικές.
Μια στραβοκλωτσια αρκεί, ώστε το εύκολο κι άνετο 0-1 να γίνει 1-1, κ να βυθιστεις σε μια εσωστρέφεια, από κεινες που γουστάρεις κι αγαπάς σαν οργανισμός - δεν το λέμε εμείς, η ιστορία σου το λέει.
Όταν ο ΠΑΟΚ βυθίζεται στην εσωστρέφεια, του δίνει και καταλαβαίνει.

Στη φάση που είμαστε τώρα, μόνο για εσωστρέφεια δεν είμαστε, οπότε καλό είναι να είμαστε έτοιμοι για όλο και περισσότερες επαγγελματικές νίκες.
Και δεν βλέπουμε και που είναι το κακό στην προκειμένη περίπτωση.
Δεν θα μπούμε στο τριπακι του whataboutism να γράψουμε για τα τόσα και τόσα παιχνίδια μας που είδαμε ποδόσφαιρο με αρχή, μέση και τέλος (αλλά αποτέλεσμα μηδέν) και θα το εξετάσουμε λίγο από τη μέρα του σπασίματος του αήττητου και μετά, όπου φαίνεται να βλέπουμε μια εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση του αθλήματος.

Με τη σιχαμενη στην Τούμπα ήμασταν κακοί. Το ίδιο συνέβη και με τον Αστέρα, την ώρα που και σήμερα δεν είναι να πεις ότι η ομάδα μάγεψε τα πλήθη.

Σύμπτωση; Ντεφορμάρισμα; Φόβος; Πειραματισμοί;
Το πρωτάθλημα έχει μπει στο δεύτερο μισό του, κι ακόμα δεν υπάρχει ξεκάθαρο πλάνο για το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, ή για την τριάδα στα χαφ.
Δεν υπάρχει μάλιστα, ούτε για τη διάταξη της τριάδας στα χαφ, αφού σε κάποια ματς βλέπουμε τον Εσιτι στο έξι, σε άλλα τον Μισιτς, σε κάποια άλλα δε δεν υπάρχει καν 6 κι εκεί βρίσκονται δύο 8ρια.

Μπέρδεμα;

Μπορεί, αφού και με την επιστροφή των Μαουρισιο Βιερίνια, ο Φερέιρα ακόμα δοκιμάζει, κι ακόμα μαθαίνει την ομάδα, κάτι που απ'ότι φαίνεται δεν θα σταματήσει να κάνει άμεσα, καθώς είναι και τα γαμηδια τα ματσάκια που προσφέρονται για δοκιμές.

Πάμε λοιπόν στα ντέρμπι που θα έρθουν με έλλειψη συνοχής και χημείας; Πάλι όχι θα πούμε, αφού με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ξαφνικά μεγάλωσε πολύ το ρόστερ, κι είναι πάνω από 16-17 αυτοί που λογίζονται ως βασικοί.

Είναι αναγκαίο κακό, είναι κάτι που έπρεπε να γίνει, είναι κάτι στην τελική που πληρώνεις από την έλλειψη ευρωπαϊκών παιχνιδιών, πράγματα και σχήματα που έπρεπε ήδη να έχουν δοκιμαστεί, να μην έχουν γίνει, κι αυτό γιατί μετά τον αποκλεισμό- ντροπή από το Σλοβακικο χωριό, η πίεση πάνω από το κεφάλι του, ήταν όλο και μεγαλύτερη.

Η οποία ήταν από το πρώτο δευτερόλεπτο που ανέλαβε εδώ που τα λέμε, μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον άνθρωπο που κλήθηκε να αντικαταστήσει τον πιο πετυχημένο προπονητή στην ιστορία του συλλόγου, κι αν είστε έτσι κουλ εσείς, να σας δω αν πάτε να διαδεχθειτε κανέναν σούπερ πετυχημένο στη δουλειά σας, πόσο άνετοι θα είστε.

Στο δια ταύτα, η ομάδα ακόμα φτιάχνει και φτιάχνεται, έχει ενεργοποιηθεί μεγάλο κομμάτι του ρόστερ, και παράλληλα, παρά τον απίστευτο σε όλα τα επίπεδα πόλεμο που δέχεται, είναι στην κορυφή, σε απόσταση αναπνοής από τον πρώτο, με πολύ μεγάλες πιθανότητες την Κυριακή το βράδυ να βρίσκεται ξανά στην πρώτη θέση, και τέλη του μηνός, να είναι και στο +5.

Το ποτήρι δεν είναι πάντα μισοαδειο, ούτε όμως και πάντα μισογεμάτο. Επειδή στα 2 χρόνια Λουτσεσκου, πήγες τρένο με 14 ενεργούς ποδοσφαιριστές, δεν σημαίνει ότι αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας, ούτε φυσικά ότι είναι σωστό να έχεις άλλη ενδεκάδα σε κάθε ματς.

Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, και στο ποδόσφαιρο η μόνη αλήθεια είναι η στήριξη στον προπονητή και το πλάνο του.

Τουλάχιστον αν μας έμαθε κάτι ο Στρατηγός με το καφέ δερμάτινο, είναι αυτό.

Το θέμα μας είναι αυτή τη στιγμή, αν θα μας τρελάνουν ή αν θα μας τρελάνουν εντελώς.
Αυτό.
Δεν υπάρχει καμία άλλη κατεύθυνση να κοιτάξεις, καμία άλλη οπτική να το δεις, καμία άλλη εναλλακτική να επιλέξεις: Ή θα σε τρελάνουν, ή θα σε τρελάνουν, αυτά είναι και καλό είναι να είσαι προσεκτικός στην επιλογή Γιωρικα, δεν παίζουν με αυτά, τελευταία φορά που είχαμε να επιλέξουμε σαν οργανισμός, ήμασταν ανάμεσα σε Ιβάν και Γούμενο, μάντεψε τι είπαμε..

Το έργο το πάνε σταθερά στο ίδιο μοτίβο από το δευτερόλεπτο που έκανες γνωστό στο κοινό ότι έκοψες τη σφαλιάρα από τη διατροφή σου.
Τη σφαλιάρα, κι εκείνο το φιλικό ταπ- ταπ στην πλάτη, "τι κρίμα ρε ΠΑΟΚ που είσαι τόσο χαλιας, η Αθήνα να ξέρεις σε θέλει δυνατό, για να δούμε ένα ωραίο πρωτάθλημα".
Και τα πίστευες μαλακα.
Όχι εσύ Γιωρικα μου, εσύ άμα ήσουν τέτοιος, δεν θα μας διάβαζες, οι άλλοι οι χαφτες, αυτοί που ακούν Ραπτόπουλο, Καμόρα και όποιον άλλον Ζαβλαμα κάνει αυτή τη στιγμή καριέρα στα μέσα  μαζικής εξημέρωσης της νυφίτσας του Θερμαϊκού - έχουμε να ακούσουμε από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, και δεν νομίζουμε να άλλαξε και πολύ η φάση.

Αλλά μιλάω για σένα, που βλέπεις να βιάζεται η λογική σου και η ιδέα σου, να σε πηδάνε σα σωματείο με κάθε τρόπο, να σε κλέβουν ολόκληρο πρωτάθλημα πεντακάθαρο που πήρες στο γήπεδο, να σε γεμίζουν λάσπη για το δεύτερο στη σειρά που πήρες, ΑΗΤΤΗΤΟΣ, κι εσύ τουμπεκί.
Όχι απλά τουμπεκί, ίσως άμα έκανες τουμπεκί, να ήσουν και πιο χρήσιμος.
Αλλά είσαι εσύ που παίρνεις σβάρνα τα ράδια και τις σελίδες του Fb και μιλάς για ευθύνες ομάδας, διοίκησης, αν κάνει ο Εσιτι, αν δεν κάνει ο Αουγκούστο, αν είναι ο νέος νέος Μέσσι ο Λάμπρου.

(Θα ανοίξω εδώ μια μικρή παρένθεση, γιατί μα  τον Μαρξ, εμείς στο Λουπερ, όταν κραζαμε, είχαμε λόγους για να κραξουμε,κι όταν η ΟΜΑΔΑΡΑ αυτής της τριετίας πήγε τρένο, κάναμε στην άκρη. Κάναμε τουμπεκί, μπήκαμε στον κόπο να γράψουμε ΜΟΝΟ για να την αποθεώσουμε και να την υπερασπιστούμε, και είμαστε εμείς, οι Λουπερς, που είμαστε οι κομπλεξικοι γκρινιάρηδες)

Μαλακες, μας βιάζουν για άλλη μια φορά μπροστά στα μάτια μας, κι εμείς πετάμε αετό, μιλάμε για όλα τα ζητήματα εκτός από το προφανές, εκτός από το ότι έχουν λυσσαξει τα σκατα τους να μας εξοντώσουν, έχουν ενωθεί όλοι μαζί, έχουν επιστρατεύσει κάθε διεφθαρμένη αρχή, κάθε διαπλεκόμενο μέσο από όλα αυτά που ελέγχουν αυτοί και διαμορφώνουν στο απόλυτο την κοινή γνώμη, κι εμείς μαλακες πετάμε αετό, κοιμόμαστε όρθιοι, είναι απίστευτο το πόσο όρθιοι κοιμόμαστε, και το πόσο παθητικά το δεχόμαστε όλο αυτό.

Μεγαλώσαμε με Θωμά Βουλινο, φάγαμε τον πρώτο καιρό τον παπά του Μπάτμαν, ξαναφαγαμε πολύ ευχαρίστως τον παπά του Τζον Γου, το επίπεδο έπεφτε όλο και πιο χαμηλά αφού μετά φάγαμε πάλι τον παπά του Εμ Βι Πι του Γιούρο, περάσαμε δύσκολα τον πρώτο καιρό με τον ηγέτη των πιστών, ε τώρα είμαστε ευτυχισμένοι.
Όποιος μας τη χαλάσει, θα κυνηγηθει.

Ρητά ποδοσφαιρικά υπάρχουν θαρρείς ατελείωτα: τσάμπα είναι άλλωστε να λέει ο καθένας την εξυπνάδα του, και έτσι φτάσαμε στο σημείο να έχουμε ένα, κυριολεκτικά, για κάθε περίσταση.

Από τα πιο φημισμένα, είναι αυτό με τη νίκη που έχει πολλούς πατεράδες, την ώρα που η καημενούλα η ήττα παραμένει ορφανή.
Παραφράζοντας το, και προσαρμόζοντας το στα μέτρα μας, θα λέγαμε ότι η ακύρωση του γκολ - μισό πρωταθλημα κόντρα στη σιχαμενη ξαδέρφη, έχει πολλούς πατεράδες, την ώρα που το γκολ καθεαυτό έχει έναν και μοναδικό: Φερνάντο Βαρέλα.

Σαν κλασικοί μυρωδιαδες που είμαστε, τον βγάλαμε βαρύ, παλτό και λίγο από τα πρώτα δευτερόλεπτα συμμετοχής του στην ομάδα - ναι μιλάμε για τους ίδιους που βγάλανε μάγο τον Ουαρντα, λίγο τον Κρέσπο και παλτό τον Σαχοφ.
Για να μην είμαστε τόσο αυστηροί με τον περιούσιο λαό, κι ο ίδιος ο Φερνάντο τα έδωσε τα δικαιώματα του όταν για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν εμφανώς έξω από τα νερά του, αλλά οκ, το πράγμα φαίνονταν.
Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος.

Με την πάροδο του χρόνου, λίγο αυτός, λίγο ο Κρέσπο, λίγο ο Στρατηγός με το μάλλινο σκουφί, όλα έδειχναν να αλλάζουν μέρα με τη μέρα, παιγνίδι με το παιγνίδι. Ο Βαρέλα έπαψε να είναι το βαρύ κουρσούμι που "έλα μωρέ τώρα μωρέ σας έπιασε κορόιδα ο Μπακάλη" και να εξελίσσεται σε ένα από τα καλύτερα στόπερ που φόρεσε την τιμημένη ασπρομαυρη.
Εμείς, κλασικά μαλωμενοι με την υπερβολή όπως πάντα, αρχίσαμε να τον βάζουμε στο ίδιο καζάνι αρχικά με τον Κοντρέρας, μετά με τον Φουντουκιδη, και πιο μετά με τον Μπεκενμπάουερ - και σιγά τον ξενερωτο τον γερμαναρά εδώ που τα λέμε.
Η αλήθεια φυσικά πάντα ήταν κάπου στη μέση, αλλά αν κριναμε αντικειμενικά και με βάση τη λογική ίσως ήμασταν Γκρασχόπερς. ΠΑΟΚ πάντως όχι.

Εμείς βλέπαμε ένα Παοκτσακι από το Πράσινο Ακρωτήρι, να πανηγυρίζει κάθε νίκη σαν να είναι η τελευταία, κάθε κερδισμένο πλάγιο σαν γκολ, κάθε γκολ σαν νικητήριο πέναλτι σε τελικό Μουντιάλ. Όχι μόνο στο γκολ - πρωτάθλημα στην πιο ξεδιάντροπη κλοπή στην ιστορία του Ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά και σε όποιο άλλο έχει προσθέσει το όνομα του στον πίνακα των σκόρερ.

Το γυαλί φάνηκε να ραγίζει από το καλοκαίρι όταν σε μια κίνηση που ξεχείλιζε Σαββιδισμό, η διοίκηση φόρτωσε σε προπονητή και αποδυτήρια έναν τύπο πιο ξένο με την ομάδα κι από τον Μελέτη τον Περσία, αλλά αλήθεια, αυτά είναι περισσότερο για λαϊκή κατανάλωση.
Όσο δίκιο έχει ο οποιοσδήποτε να απαιτεί από την ομάδα του "όσα παίρνει κι αυτός" , τόσο κι ακόμα περισσότερο έχει κι η ίδια, η εκάστοτε διοίκηση να απαιτεί από τους παίχτες να κοιτάνε τη δουλειά τους, και μόνο αυτή.
Αλίμονο αν για κάθε αποτυχημένη (σύμφωνοι) υπερκοστολογημενη (εδώ κι αν σύμφωνοι) πρέπει να την πληρώνεις με υπερδιπλασιασμό κάθε υπάρχοντος συμβολαίου, ώστε να διατηρήσεις την ισορροπία στα αποδυτήρια.
Ακόμα και σε αυτό βέβαια, υπάρχει κόντρα αντίλογος- μιλάμε για μια κουβέντα η οποία ακόμα και με επιχειρήματα εκατέρωθεν δεν θα τελειώσει ποτέ.
Και δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Το θέμα μας είναι από αυτό εδώ το μετερίζι να αποχαιρετήσουμε έναν από τους καλύτερους (αν όχι Ο καλύτερος) στόπερ που πέρασαν από την ομάδα, έναν παίχτη με περίσσιο ταλέντο, και μια φυσιογνωμία αληθινά ηγετική.
Κι αυτό το τελευταίο, είναι το μόνο που δύσκολα αναπληρωνεις.

Φερνάντο Βαρέλα, Παοκτσακι μας, να σαι πάντα καλά, κι ευχαριστούμε για όλα.

Αφήνοντας στην άκρη για λίγο, και μόνο για λίγο, όλα αυτά τα τοξικά που μετριάζουν καμιά φορά τη χαρά μας για τις ασύλληπτες επιδόσεις της ομάδας, και κοιτώντας να το πιάσουμε το θέμα από κει που μας έρχεται η μεγαλύτερη (χαρά), ένα όνομα μόνο: Βιεϊρινια.
Τέλος.
Και αρχή, και μέση.

Όπου στην πρώτη του θητεία, ήταν ο παιχταρας, ο μάγος, ο μικρός Πορτογάλος μάγος, ο έτσι, ο αλλιώς, πολλά ξεχωριστά, και όλα μαζεμένα, αλλά δεν ήταν επ ουδενί ο ηγέτης.
Ηγέτες υπήρχαν, σε όλες τις γραμμές, στα εντελώς πρώτα χρόνια του βέβαια, στα 2 πρώτα συγκεκριμένα, ο ηγέτης ήταν εκτός των γραμμών του γηπέδου.

Ήταν ο δικός μας ο Αντρέ όμως, το πιτσιρίκι που βγήκε έξω από τη χώρα του, που αγάπησε ομάδα και λαό, που έγινε ένας από μας στην πορεία, με πράξεις και όχι μόνο στα λόγια, ήταν το παιδάκι εκείνο που μας σπαραξε την καρδιά με το κλάμα του τη μέρα του αποχωρισμού.
Η αποχώρηση του, ήταν η αρχή του τέλους: Μια πραγματικά σπουδαία ομάδα, έκλεινε έναν κύκλο φέρνοντας μεν ξανά μαζικά τον κόσμο στο γήπεδο, χωρίς να κατακτήσει τίποτα δε.

Παρακολουθούσαμε την πορεία του στα ξένα, καμαρωναμε όταν τον βλέπαμε βασικό, φουσκωναν τα στήθη μας από περηφάνια σε κάθε του γκολ, πανηγυρίσαμε σχεδόν παρέα έστω και εξ αποστάσεως την κλήση και καθιέρωση του στην Εθνική Πορτογαλίας.
Και περιμέναμε.
Περιμέναμε τη μέρα που θα γυρίσει το Παοκτσακι στο σπίτι του, στη βάση του, να ζήσουμε μαζί όσες εγκληματικές οργανώσεις, και όσοι σπάθες μας στέρησαν.

Και ήρθε. Με τρόπο ΠΑΟΚτσηδικο, τελευταία μέρα των μεταγραφών, κάνοντας στην άκρη όσους και όσα εμπόδιζαν την επίτευξη της συμφωνίας.

Και πήρε το περιβραχιόνιο. Και ντύθηκε ηγέτης. Και γύρισε μέχρι και μπακ γιατί εκεί χρειάζονταν η ομάδα, και γκρινιαξε σαν παιδί, όπως ακριβώς τα μικρά παιδιά, γκρίνια κανονική, αλλά παοκτσηδικη: Δεν θέλω μπακ.
Αλλά θα παίξω.
Και γκρινιάζει ακόμα, το λέει, το φωνάζει, παίζει να τυπώσει και μπλουζάκι, αλλά μάλλον εκεί θα κλείσει την καριέρα του.

Στο μεσοδιάστημα, ο μικρός μεγάλωσε, έγινε και ηγέτης - όχι απλα ηγέτης βασικα, έγινε ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΠΟΥ ΕΙΔΕ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΓΕΝΙΑ ΠΑΟΚΤΣΗΔΩΝ που δεν πρόλαβε τον Κούδα: Πήρε την ομάδα μας, την ομάδα του, από το χεράκι, την οδήγησε στην κορυφή δύο συνεχόμενες χρονιές, σκόραρε το γκολ στον τελικό Κυπέλλου, μπήκε μπροστά στη μπούκα του Σαββίδη, δεν μάσησε τα λόγια του και ΕΙΠΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΛΕΓΑΜΕ ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ τις μέρες των δικαστηρίων, και βγήκε πάλι μπροστά στα δύσκολα όποτε χρειαστηκαμε γκολ, ειδικά τις πρώτες μέρες της μετά Πριγιοβιτς εποχής.

Περιπτώσεις Βιεϊρινια, δείχνουν το πόσο σαθρό και ανυπόστατο ήταν το περίφημο "Όχι στην προσωπολατρεία" που φοριόταν οπότε αποδεικνυομασταν λίγοι στο να κρατήσουμε τις εμβληματικές μας φιγούρες.

Και πόσο άκυρο επίσης το "Έλα μωρέ, όλοι επαγγελματίες είναι"

34 χρόνια.
Τόσο είναι μάλλον το χρονικό όριο της αντοχής που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος.
Τόσο μπορείς να αντέξεις. Παραπάνω δεν ξέρουμε, και δεν νομίζουμε κι όλας.
34, με τα χίλια ζόρια, μπορείς.

Και ας μην ήταν εύκολα. Κάθε άλλο.
Ας είχε μέσα Βουλινό, Παρί Σεν Ζερμέν, αποχές, καταλήψεις, ας είχε αποκλεισμούς από Ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Φλερταρισμα με υποβιβασμό, πορείες, αποκλεισμό από Ευρώπη λόγω οφειλών.

Και σφαγές. Πολλές σφαγές. Σφαγές και τρυπήματα.
Σφαγές από κομάντο, που σε στέλνανε τις πρώτες αγωνιστικές, στέλνοντας σε ήδη από την 3η, 4η στροφή στο -6, -8, και μετά σε κοροιδευαν. Κορόιδευαν "το παοκακι, που όλο για πρωταθλημα πάει, κι όλο από το Νοέμβρη είναι εκτός στόχων".
Ή από κομάντο που σε στέλνανε μόνο όταν έπαιζες με το χαϊδεμένο παιδί του συστήματος.
Ή, τέλος, σαν τον άθλιο, που σε έστειλαν πέρσι να παίξει με τα νεύρα και τη νοημοσύνη σου, να δοκιμάσει τις αντοχές σου, μετρώντας, ακυρώνοντας και ξαναμετρωντας ένα πεντακάθαρο γκολ.

Σφαγές και τρυπήματα.
Τρυπήματα από ανθρωπάκια.
Το ελεεινό τυπακι που άνοιξε την κερκόπορτα στο γάβρο, σπάζοντας τη μεγαλύτερη παράδοση που είχε δημιουργηθεί σε ομαδικά αθλήματα, αχυρανθρωπους του ΠαΣοΚ, έναν αλεξιπτωτιστή από το Αγρίνιο, έναν αγράμματο εμ βι πι του Γιουρο - η λίστα είναι ατελείωτη.

Είχαν και χαρές αυτά τα 34 χρόνια. Λίγες, και όχι ιδιαίτερα σημαντικές αλλά είχαν.
Στην πορεία βέβαια, και όσο η αναμονή μεγάλωνε, μάθαμε κι αυτές να τις υποβαθμίζουμε:
Εξυπνάδες για στημένο Κύπελλο το 2001, ειρωνείες για τελικό στην Τούμπα - βλέπεις μας πότιζαν δηλητήριο και οι Αθηναίοι που "πάντα ενδιαφέρονταν για το καλό της ομάδας" αφού μην ξεχνάμε ότι "το ελληνικό πρωτάθλημα χρειάζεται έναν ισχυρό ΠΑΟΚ, έτσι δεν είναι Λευτέρη Σαρελακο; - Έτσι Μιλτιάδη Παναγιωτοπουλε και θα ήταν ευχής έργον αυτός ο σύλλογος κάποτε να σταθεί ξανά στα πόδια του", κι εμείς τσιμπουσαμε.



34 χρόνια.
34 χρόνια μακριά, άλλες φορές το είδαμε, άλλες το αγγίξαμε, πέρσι το πήραμε για λίγο και στα χέρια μας, αλλά at the end, of all of these days, το πηλίκο, ήτανε μηδέν.

34 χρόνια στα όρια της τρέλας, της απόπειρας ερμηνείας της κατάρας, της ψύχωσης.

34 χρόνια αναμονής, που μηδενίζουν σε δύο εβδομάδες.

34 χρόνια, τα οποία οι ιστορικοί του μέλλοντος θα καταγράφουν ως fun fact σε κουίζ και τηλεπαιχνίδια, με τη μορφή ερώτησης, τύπου:
"Το ξέρατε ότι ο Μεγάλος ΠΑΟΚ, κάποτε έκανε 34 χρόνια να σηκώσει πρωταθλημα στη χώρα του;"

Νομίζουμε ότι πάει για σέντρα.
Τελικά, πάει για απευθείας. Ω, τι απευθείας ρε μαλάκα, αυτό πάει στο γάμο του καραγ..ΓΚΟΟΟΟΟΟΛΛΛΛ!!

Οι φλέβες έτοιμες να πεταχτούν, το μυαλό θολωμένο, δεν ξέρεις ποιονα κρατάς, κι από ποιον κρατιέσαι. Όλη η Τούμπα, μια τεράστια αγκαλιά, ο Παύλος κοιτάει μια στο κενό, μια στο Θεό.
Το πρώτο ντέρμπι τίτλου που δίνουμε εδώ και 25 χρόνια, είναι δικό μας.

«Αυτό το γκολ το έβαλε η μητέρα μου από πολύ ψηλά και το αφιερώνω στην οικογένειά μου αλλά και στον κόσμο του ΠΑΟΚ. Εκείνη έσπρωξε την μπάλα στα δίχτυα»

Τα αίσχη του Σπάθα λίγες εβδομάδες μετά στο Χαριλάου, βάζουν ταφόπλακα στο όνειρο ενός πρωταθλήματος, ενός ακόμα μετά από 25 χρόνια, και η χρονιά κλείνει με παρηγοριά την πλάκα που τους έκανες όλους στα play offs.

Μιας χρονιάς, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα μας, με σκηνοθέτη έναν άχρωμο άοσμο και άγευστο μηχανικό από το Εστορίλ, και πρωταγωνιστές, Ουρουγουανούς, Χιλιανούς, Σέρβους, Βόσνιους και Πορτογάλους.

Μιας χρονιάς κατά την οποία ξεκίνησες με μια νίκη σε 5 παιγνίδια, και μετά απλά ξέχασες πως χάνουν.

Μιας χρονιάς, που σε θύμησε πως είναι να κοιμάσαι πρωτοπόρος του πρωταθλήματος, Φλεβάρη και Μάρτη.

Μιας χρονιάς που ξανάκουσες το μπασκετικό "Και σε πεντ' έξι εβδομάδες.."

Και μετά, σιωπή.

Ξανά μανά σκόρπιες Ευρωπαικές βραδιές, περήφανοι, όχι και τόσο, και άκρως ντροπιαστικοί αποκλεισμοί στα Κύπελλα, και αντίο πρωτάθλημα,σχεδόν κάθε χρόνο, από τις αρχές Οκτωβρίου.

Και ξανά γκρέμισμα, και ξανά χτίσιμο από την αρχή.

Με όλα, φυσικά, εναντίον μας.

Κράτος, παρακράτος, θεσμοί,, νόμοι, εφαρμογή αυτών: Όλα.

Δεν τολμάς να ψελλίσεις κουβέντα, γίνεσαι αυτόματα γραφικός: Έλα μωρέ, μιλαει και το ΠΑΟΚάκι, είκοσι βαθμούς κάτω από την κορυφή και μιλάς.

Για χρόνια, η παραπάνω πρόταση, σου βγάζει και νόημα. Πως να μιλήσω όταν είμαι τόσο πίσω;

Δεν τολμάς να μιλήσεις ούτε για σφαγές, ούτε για περίεργες συμπεριφορές αντιπάλων του Ολυμπιακού, ούτε για κοριόπολις, ούτε για εγκληματικές οργανώσεις, ούτε για το παραμικρό: Ακόμα και όταν επί Ίβιτς η ομάδα παίζει για μήνες το καλύτερο ποδόσφαιρο στη χώρα, είσαι απλά γραφικός που δεν κοιτάς τον πίνακα που έχει γραψει +10 από το ξεκίνημα ακόμα, όταν οι διαιτητές δεν ήταν σε φόρμα και δεν βλέπανε τα πέναλτι που μας γίνοταν με τις Ξάνθες και τα Αγρίνια.

Βολεμένος σε μια ημίαγρια κατάσταση, δεν σε παίρνει να μιλάς για σφαγές και διαιτησίες, και η φωνή που βγάζεις είναι μόνο για να κράξεις τα πάντα όλα που γίνονται στην ομάδα σου.

Εσύ φταις.

Εγώ, ναι εγώ. Δεν γίνεται κάθε χρόνο να είμαι 20 βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό, και να με φταίει πάντα η διαιτησία.

Κάτι δεν κάνω κι εγώ καλά.

Τα ΜΜΕ της σήψης και της διαφθοράς, δεν θα ντραπούν ποτέ να αποδώσουν το κατά διαστήματα (και όλα αυτά τα χρόνια, ανεξαρτήτως προπονητών ή καταστάσεων) θελκτικό ποδόσφαιρο του ΠΑΟΚ, στην έλλειψη άγχους, αφού οι στόχοι έχουν χαθεί.

Τα καλά τα χειρουργεία, είναι πάντα το Σεπτέμβρη, και μετά ψάξε να σηκώσεις κεφάλι.

 -Νίκο, πότε θα βάλουμε γκολ;

-Τώρα Λυδιάκι μου, έρχεται, νάτο, νάτο ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ!!!

Η κεφάλια του Βαρέλα, είναι το δικό μας Γκουερίνο. Το Γκουερίνο της γενιάς μας, σε ένα παιγνίδι καρμπόν με αυτό που περιέγραφαν και οι παλιοί: Η ΑΕΚ σφιχτή ομάδα, εδώ δεν έρχεται για να χάσει, θα κοιτάξει να διασφαλίσει πίσω το μηδέν, και δεν θα ανοιχτεί, όσο για μας; Ενενήντα λεπτά οι καρδιές μας πήγαν να σπάσουν.

Το γκολ, το γαμημένο το γκολ - μισό πρωτάθλημα, έρχεται, έστω και στο '90, και για δευτερόλεπτα μια ολόκληρη γενιά βρίσκεται αγκαλιά με την ολοκλήρωση: Ο ΠΑΟΚ, ο δικός μας ΠΑΟΚ (Bizim PAOK) ακουμπάει το ένα του χέρι, το ένα του φτερό πάνω στο πρωτάθλημα.

Τόσα χρόνια ντροπών, εξευτελισμών, καταλήψεων, πορειών, συλλαλητηρίων, τόσα χρόνια καζούρας από τους αθηναίους, τόσα χρόνια ξεδιάντροπο δούλεμα από τους Λευτέρηδες Σαρελάκους και τους Μιλιτιάδηδες Παναγιωτόπουλους, μένουν στην άκρη.

Πρωτάθλημα ρε μουνάρες, ΠΑΟΚ ρε μουνιά!

Δύο εβδομάδες μετά τη θεατρική παράσταση της σιχαμερότερης ομάδας του Νοτιου Ιράν των βλακανίων, μια εβδομάδα μετά το ρεσιτάλ του φύλλου αγώνος κατά την εκδίκαση της υπόθεσης στα δικαστήρια, 7 χρόνια μετά τη σφαγή του Σπάθα, και 33 από το τελευταίο πρωτάθλημα, θα ζήσουμε και αυτό, που ζήσαμε εν τέλει.

Άλλο ένα στα μούτρα σου μαλάκα, που έβγαλες και γλώσσα, και πτώση γενικού.

Τα κομμάτια μας δεν είναι ποτέ εύκολο να μαζευτούν.

Μετά το περσινό, τίποτα δεν είναι δύσκολο. Αλλάζεις. Κάτι σπάει μέσα σου. 

Αρχίζεις να αναλογίζεσαι αν αξίζει εν τέλει αυτό το κυνήγι των ανεμόμυλων που επέλεξες από παιδί, όταν η απάντηση ήταν ΠΑΟΚ, στην πιο κλασική ερώτηση που κάνουν σε παιδί 10 χρονών.

Μήπως είναι όλα μια ουτοπία;

Μήπως δεν υπάρχουμε ούτε εμείς;

9/10 ομάδες, το κλείνουν το μαγαζί επί τόπου.

Αδυνατείς, δεν επιστρέφεις από κει.

Με τι νόημα, και τι κουράγιο να συνεχίσεις;

Έχεις μόλις ζήσει το αδιανόητο, ο ένας δεν κατέβηκε καν να παίξει, ο δε άλλος, αφού πανηγύρισε απόφαση διαιτητή, μετά κλείστηκε στα αποδυτήρια και δεν έβγαινε.

Το έχανες μόνο έτσι. Με αφαιρέσεις βαθμών.

Και το έχασες έτσι.

H μπάλα έρχεται μπόσικα στον αρχηγό, έτσι ακριβώς όπως τη θέλει, από τα αριστερά κι όλας, να συγκλίνει με το δεξί, και να πυροβολήσει.

Πάει πρώτα μια βόλτα από το Θεό, και μένει μάλλον, εκεί, αυτή που κατεβαίνει, είναι αυτή από το φάουλ του Γκαρσία.

Σε ένα παιγνίδι γεμάτο συμβολισμούς, σε μια χρονιά γεμάτη από απαντήσεις του κάρμα σε διάφορα περσινά καφριλίκια που μας χαλάσαν την υγεία, εκεί, σε κάθε φάση του ματς, είναι όλοι εκεί: Είναι το πόδι του Παύλου, είναι η ψυχή του Μουσλίμοβιτς, το πάθος του Σκαρτάδου, είναι το πόδι διαβήτης του Φραντζέσκου, και σαν να είδαμε και τον κΆγγελο να φωνάζει στον Βαρέλα να μένει πιο πίσω όταν προωθείται ο Κολομπούρδας.

Μια ολόκληρη γενιά Μακεδονομάχων, κομπλεξικών, μπουγάτσων, μια ολόκληρη γενιά που άντεξε να βλέπει τα αίσχη του συστήματος Κόκκαλη και Μαρινάκη, και μετά έβλεπε και τα ΜΜΕ να προσπαθούν να τον πείσουν ότι άλλα έβλεπε από αυτά που είδε, βρίσκεται στον παράδεισο από χτες το βράδυ, περίπου στις 21.00

Δεν υπήρχε και πιο εμφατικός τρόπος για να σφραγιστεί το 3ο πρωτάθλημα της ιστορίας μας, κλείστε τα αυτιά σας στις μαλακίες των χαμουτζήδων οι μικρότεροι, απαντάτε με αυτά που μας λέγανε τα χρόνια της παράγκας οι μεγαλύτεροι, κάντε οικονομίες, ετοιμαστε ταξίδια, χαμογελάστε, βγείτε από το καβούκι σας: Ο ΠΑΟΚ, ο δικός μας ΠΑΟΚ είναι το απόλυτο κουμάντο της χώρας, κι αφού δεν μας σεβάστηκαν, τώρα θα μας φοβούνται.

ΥΓ1 Όταν έφευγε για τον Πειραιά ο μεγαλύτερος προδότης της ιστορίας μας, όλοι ξέραμε ότι υπάρχει σε αυτή την ομάδα κι ένας αληθινός αρχηγός και ηγέτης, και θα την πάρει από το χεράκι να την οδηγήσει στη γη της δικής της επαγγελίας.

Έτσι περίπου ήταν και τα συναισθήματα μας τη μέρα που ανακοινωνόνταν ο Πρίγιοβιτς στην Αλ Κάιντα: Η ομάδα έχει και αρχηγό και ηγέτη, και άμα χρειαστεί, θα αναλάβει αυτός.

Το έκανε στα 2 πρώτα, το έκανε και χτες σε μια βραδιά γεμάτη συμβολισμούς.

Χωρίς ψευτοτσάμπουκάδες, χωρίς να προκαλεί αντιπάλους, χωρίς να την πέφτει στους διαιτητές.

Αν η εποχή του ΠΑΟΚ στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πρόσωπο, ας είναι αυτό του Βιερίνια.

Facts: * Τα βράδια της Ευρώπης, οι Πέμπτες μας, αποτέλεσαν σε πολύ δύσκολες περιόδους, περιόδους επίδειξης δύναμης του συστήματος, το αποκουμπι μας.
Για αυτό ΠΑΟΚ παίξε τόπι, να παραμιλαει όλη η Ευρώπη...
* Η Τούμπα, ήταν η έδρα φόβητρο, η έδρα που σου εξασφάλιζε ότι αν δεν πάρεις εσύ το αποτέλεσμα που θέλεις, ο αντίπαλος θα φτύσει αίμα για να το πάρει αυτός.
Σίγουρα, ακόμα και στα χειρότερα της πάντως, δεν ήταν ποτέ η έδρα που θα έρθει να σε κάνει πλάκα ο κάθε πικραμένος.

* Money can't buy happiness, αλλά με τα χρόνια, τα λεφτά αυτά έφεραν στην ομάδα παίχτες - προσωπικότητες που θα μπορούσαν άνετα να σταθούν στις περισσότερες, εκτός των τοπ, ομάδες της Ευρώπης.
Μάτος, Βαρέλα, Μαουρίτσιο, Πριγιοβιτς κατά πρώτο λογο, είναι παίχτες που μπορεί να μην πάρουν φανέλα βασικού σπίτια τους στη Ρεάλ, αλλά σε μια Βαλένθια θα λογιζονταν βασικοί.
Οι 3/4 στο πρώτο ημίχρονο χτες το βράδυ, μόνο  ως αγνώριστοι μπορούν να χαρακτηριστούν.

* Ο Λουτσεσκου είναι ένας προπονητής που δουλεύει πολύ. Φάνηκε και πέρσι (σε μια ομάδα που δεν έστησε αυτός) φάνηκε και φέτος το καλοκαίρι στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, η ομάδα που είδαμε στο γήπεδο ήταν μια ομάδα που έφερε ξεκάθαρα σφραγίδα προπονητή, με όποια θετικά κι αρνητικά αυτό συνεπάγεται.

* Η ομάδα που βλέπουμε εδώ και 3 χρόνια σχεδόν, αν και με διαφορετικούς προπονητές, έχει αποκτήσει έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα: θέλει να κρατάει πολύ ώρα τη μπάλα στα πόδια της, με ψυχραιμία ψάχνει να βρει το διάδρομο στην αντίπαλη εστία, δεν ψάχνει το απονενοημενο, κοιτάζει να αναπτύσσεται ορθολογικά, με το αδιάκοπο πρεσινγκ ψηλά, φροντίζει να κερδίζει ξανά όλες τις χαμένες μπάλες ώστε να ξαναρχίσει να επιτίθεται.
Δεν ξέρουμε τι από αυτά είδατε χτες στο μοναδικό κομμάτι του παιχνιδιού που μπαίνει σε κριτική, στο πρώτο δηλαδή ημίχρονο.

Αυτά ήταν τα facts.
Πάμε τώρα στα hard facts.

Ο τρόπος με τον οποίο εκλάπη (γιατί δεν χάθηκε, δεν το έχασε κανένας) το περσινό πρωτάθλημα, αναπόφευκτα δημιούργησε μια ψύχωση, η οποία έφερε μαζί της και μια φοβία: Μην πας πολύ μακριά σύντροφε Ηλία από την Πυλαία. Εσύ, ο οπαδός, είσαι στο +8, και φοβάσαι μην το χάσεις. Φαντάσου ο παίχτης.
Η ψύχωση αυτή, επέφερε ανυπολόγιστη ζημιά στην ψυχολογία της ομάδας, και στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει τα παιγνίδια, τουλάχιστον του πρωταθλήματος - δεν είδαμε μπάλα σχεδόν σε κανένα.
Το σύνολο νικάει όμως, νικάει ασταμάτητα, και η όποια γκρίνια, θα ήταν αδικαιολόγητη.
Ενώ το άγχος λοιπόν πέφτει και καταπλακώνει όλα τα ματς πρωταθλήματος σαν το πανί της Μηχανιώνας, στην Ευρώπη, στο αποκουμπι σου, περιμένεις να δεις κάτι διαφορετικό.
Εκεί είναι λοιπόν που  έρχεται και ξεδιπλώνεται ο παραλογισμός του οργανισμού σε όλο του το μεγαλείο: Θες λόγω της ψύχωσης, θες λόγω κακής διαχείρισης από τον προπονητή, θες λόγω ανεπάρκειας συγκεκριμένων παιχτών που πήραν περισσότερο χρόνο στα Ευρωπαϊκά, απ'ότι στα Ελληνικά, το αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικό.
Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να ψάξουμε μήπως μέσα από την ομάδα διαλέγουν παιγνίδια, κάτι που είναι από τη φύση του ντροπιαστικό, ούτε στο τριπακι του μήπως δεν κάνουν οι μισοί παίχτες του ρόστερ: οκ, ακόμα κι οι αλλαγές σε αυτά τα ματς, είναι πολύ συγκεκριμένες, πάνω κάτω το κουπί συγκεκριμένοι το τραβάνε.

Αυτό που θα έπρεπε να μας προβληματίσει όμως, είναι η εικόνα της ομάδας, η οποία, στην τελική είναι η ίδια με αυτή του πρωταθλήματος: Η διαφορά είναι ότι η Μπάτε είναι καλύτερη ομάδα από τη Λαμία, και η Βιντι από τη Λάρισα.
Κακώς έχουμε στο μυαλό μας ότι άλλον ΠΑΟΚ βλέπουμε στην Ευρώπη, και άλλον στην Ελλάδα. Τον ίδιο βλέπουμε, οι αντίπαλοι αλλάζουν, και αυτός ο ΠΑΟΚ είναι κακός από τη Μπενφίκα και μετά.

Το ότι δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την ομάδα μας σε τέτοια απόσταση από τους διώκτες της στο πρωτάθλημα, δεν σημαίνει ότι είμαστε και υποχρεωμένοι να υποκλινόμαστε στον εκάστοτε προπονητή. Πέρσι μας έδειξε πράγματα, παραδεχτηκαμε το λάθος μας, τον βγάλαμε το καπέλο. Φέτος μετά το διάστημα Ιούλιου- Αυγούστου, δεν βλέπουμε απολύτως τίποτα, κι αυτό οφείλει να προβληματίζει.
Οι ανησυχίες επεκτείνονται και σε άλλες παραμέτρους, αλλά ειδικά μετά από τέτοιο βράδυ, δεν είναι της παρούσης, το πρωτάθλημα πραγματικά ελευθερώνει, και συνεχίζουμε προσηλωμένοι στο στόχο, τον μοναδικό άλλωστε που απέμεινε.
Όλα τα υπόλοιπα θα τα δούμε εν καιρώ, και ειλικρινά μακάρι να κάνουμε λάθος.

Τις προηγούμενες φορές δεν ήσουν έτοιμος. Υστερούσες. Σε υλικό, σε οργάνωση, σε νοοτροπία, σε όλα.

Αυτή τη φορά, όχι. Ήσουν σε καλή, σε πολύ καλή κατάσταση. Με τους ποιοτικούς ξένους, με τους καλούς Έλληνες, με σωστή οργάνωση, με καλή ομάδα.

Ήρθε σάματι τώρα; Όχι. Ούτε τώρα.

Θα'ρθει; Ναι.

Θα'ρθει.

Είμαστε σε καλό δρόμο, έχουμε πάρει τη σωστή πορεία, κι όσο κι αν σήμερα είχαμε την εντύπωση της πιο μεγάλης ώρας, το ότι αυτή δεν ήρθε, δεν σημαίνει ότι τελειώνουν όλα εδώ.

Η κατάκτηση του πρωταθλήματος δείχνει το δρόμο, όλοι αντιληφθήκαμε αυτό το καλοκαίρι τι σήμαινε για τις παμπόνηρες πουτάνες των αθηνών το να κλείνονται στα αποδυτήρια, την ώρα που εσύ τρέχεις και παίζεις σαν το μαλάκα, για ένα πρωτάθλημα που ντεμέκ είχες στημένο.

Η ώρα δεν αργεί, το σημερινό έμοιαζε με άθλο, τέτοιοι δεν γίνονται κάθε μέρα, και με βάση την εικόνα των ομάδων και στο πρώτο παιγνίδι, σήμερα αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Πέρασε η καλύτερη ομάδα, αυτή σε αυτό το σετάκι αγώνων δεν ήσουν εσύ, και καλώς ή κακώς, η ζωή συνεχίζεται.

Με αυτά που έχει δείξει το Σαββιδέικο όλα αυτά τα χρόνια, πάλι καλά να λες που ανανέωσαν τον Λουτσέσκο, γιατί αλήθεια δεν το είχαμε (είχανε) σε τίποτα να ξυπνούσαμε αύριο με θέμα προπονητή, παραίτηση, τηλεδιάσκεψη, και όλα τα συναφή.

Ο τύπος έχει την ευκαιρία να γράψει ιστορία, θα τη γράψει δηλαδή εδώ που τα λέμε, και σε κάποια χρόνια όλοι θα θυμούνται το σημερινό παιγνίδι, όχι όμως για τους λόγους που θα θέλανε όλοι μέχρι σήμερα το μεσημέρι, αλλά για τους κανονικούς, τους ποδοσφαιρικούς: Ο ΠΑΟΚ σήμερα σφραγίζει την απόλυτη αφοσίωση στον ένα και μοναδικό στόχο του τα τελευταία 33 χρόνια, την κατάκτηση του πρωταθλήματος, και από σήμερα ξεκινάει το ταξίδι για την κορυφή.

Το τρένο ξεκίνησε, και δεν γυρίζει πίσω, ο ΠΑΟΚ, η μεγαλύτερη ομάδα του ηλιακού μας συστήματος, εδραιώνεται στην κορυφή τουλάχιστον της πουτάνας της ελλάδας, και τα καλύτερα έρχονται.

ΥΓ1 Να επισημάνω εδώ πως, αυτό το βρωμόπανο, αυτή η σερβιέτα μεγάλου μήκους, με τα μασεντόνια, και τις πίπες, κάποια στιγμή θα πρέπει όχι απλά να βγει από το γήπεδο, αλλά και να αποτελέσει την αφορμή έρευνας για το ποιος φελλός το κρεμάει.

Είδαμε διάφορα και πέρσι, αλλά το κακό έχει αρχίσει και παραγίνεται με τα εθνικιστικά στοιχεία στη μεγαλύτερη προσφυγική ομάδα του πλανήτη, στην ομάδα - καταφύγιο στους κάθε λογής κατατρεγμένους.

Από τα αυτονόητα του ΠΑΟΚ - αποκούμπι για τους χτυπημένους από τη μοίρα, καταλήξαμε στα ΠΑΟΚ - και γαμώ τα πεδία για πολιτική στις πλάτες του, και αυτά πρέπει να προβληματίσουν όσο δεν είναι ακόμα πολύ αργά.

Καλοί οι τίτλοι, καλά τα σεντόνια, αλλά αν είναι να μπαίνεις στο γήπεδο και να βλέπεις δεξιά κι αριστερά ανθρώπους που ενώ μέχρι χτες φώναζαν "έτσι γαμάει η Βούλγαρία", σήμερα να χύνουν με τον εθνικό ύμνο, τότε σχωράτε με, αλλά count me out.

Καθαρίσαμε από Τζαβέλλες, καθαρίσαμε από Κλάους, καθαρίζουμε σε λίγο κι από Γλύκους, ε, αν δεν καθαρίσουμε κι από τα Χρυσά Σκατά, τότε μια ζωή βρώμικοι θα είμαστε.

Η Μακεδονία είναι Κινέζικη.

ΥΓ2 Η τέσσερα ζει;

Δίπλα σου η γιαγιά πλέκει, ο μικρός αδερφός τραγουδάει "πω πω λαός, και τι ομάδα", το λάπτοπ παίζει μόνο ΠΑΟΚ, ο μπαμπάς δακρύζει με τον Χατσερίδη...
Εσύ στέκεσαι με το βλέμμα στο κενό, και το κενό εστιάζει σε σένα, ωσάν σκηνή από μπλοκμπάστερ. Σε λίγο χαμηλώνει και η ένταση από το μπακγκράουντ.
Και αναλογίζεσαι λίγο τη φάση.

Τι ζεις;
Έχεις αντιληφθεί τι είναι αυτό που ζεις τα τελευταία χρόνια;
Έχεις πάρει χαμπάρι ότι κάθε φορά που βρίσκεσαι και σε παιγνίδι του ΠΑΟΚ, αποτελείς κομμάτι της ιστορίας που γράφεται αυτή την εποχή;

Έχεις καταλάβει ότι ζεις τον κορυφαίο ΠΑΟΚ όλων των εποχών, κι ότι τον ζεις στα ντουζένια σου;

Θυμάσαι τις ιστορίες από τους παλιούς για την ομαδάρα του '70, έζησες και δεν έζησες την υπερομάδα του μπάσκετ, αλλά αυτό σύντροφε, είναι κάτι άλλο.
Είναι ο ΠΑΟΚ που πάντα έκανες όνειρο να είναι.
Είναι βασικά ο ΠΑΟΚ, που πάντα έκανες όνειρο να είναι, αλλά ντρεπόσουν να εξηγήσεις στους γύρω σου για το πως ακριβώς, γιατί φοβόσουν να μην σε πάρουν στο ψιλό.

Και τώρα επέστρεψε στο τώρα.
Βγες. Πιες. Φάε. Ρίξε στο γκομενάκι σου το καλύτερο γαμήσι της ζωής της (ή έστω της δικής σου)
Φόρα το καλύτερο σου χαμόγελο, και περπάτα τους δρόμους γεμάτος αυτοπεποίθηση.

Αυτό που κάποτε γινόταν η αιτία για να μαλώνεις με φίλους, γκόμενες, οικογένεια, συναδέλφους, αυτό που σου γαμούσε τα Σάββατα και τις Κυριακές, τις Τρίτες και τις Πέμπτες, ήρθε γκαβλωμένο να στα δώσει όλα πίσω.
Όλα.

Μη μιζεριάσεις ποτέ ξανά.
Όλους τρέλα σας πουλάμε και θα σας γαμήσουμε.