"Ναι αλλά ο Κύζας.."

Ποιος Κύζας ρε καημένοι.

Ποιος Κύζας ρε πτηνά.

Κερδίσατε 2-0 με το έτσι θέλω, χωρίς να δώσει καθαρό, καραμπινάτο πέναλτι στον Μάτος - που 2-0, που 2-1, και δεν είπαμε τίποτα.

Δε βγάλαμε κιχ, τσιμουδιά, κράξαμε την ομάδα μας, τον προπονητή μας, τους παίχτες μας, αλλά για την ξεκάθαρη αλλοίωση αποτελέσματος, μόκο.

Και έρχεσαι στην Τούμπα, στη γεμάτη Τουμπάρα, και τρως ένα ντόρτι που σβουράνε τα αυτιά σου, και έχεις το θράσος και μιλάς για Κύζα; Επειδή ρεύτηκε στο αυτί του Κλωναρίδη ο Βαρέλα;

Εκείνη τη μέρα κλείδωσε. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να βρω εισιτήριο, για να είμαι παρών σε μια ακόμα απονομή.

Για μέρες, ο τόπος και η ακριβής ημερομηνία είναι στον αέρα. Δεν ξέρουμε που, δεν ξέρουμε πότε, το μόνο που ξέρουμε, είναι με ποιον: με το πελατάκι μας το καινούριο, που έρχεται με φόρα για να μείνει. 

Μαζί, θα περάσουμε 3 πανέμορφα χρόνια, ο Μάνταλος θα μας κουβαλήσει ισάριθμες φορές την κούπα, θα σκαρφιστούμε πολλούς τρόπους για να τους φερμάρουμε και να μη βαριέται το φιλοθεαμον κοινό.

Απλά, η πρώτη φορά είναι πάντα πιο γλυκιά.

Με την είσοδο μας στις κεντρικές θύρες του γηπέδου, βλέπουμε αθλοπαιδιές ακριβώς απέναντι: σούπερ Μπόουλ και μαλακίες, το αληθινό υπερθέαμα είναι εδώ, στον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας.

Ένα πορτάκι ανοίγει, νέος γύρος κυνηγητού, άψογη φυσική κατάσταση οι λιγοστοί οπαδοί της σιχαμένωσης πάντως, και αυτό τους το δίνω, είναι πολύ καλοί στο τρέξιμο οι κουφάλες.

Σχεδόν όλα έτοιμα για τη γιορτή του ποδοσφαίρου, ξύλο τσεκ, κυνηγητό τσεκ, κερκίδα καρατσέκ, τους την έχουμε πάρει πριν αρχίσει ακόμα.

Ώρα για σέντρα, με ένα γλυκό αεράκι να μας γαργαλάει τα αρχίδια και να βγάζει αυτό το υπέροχο φίλινγκ του "Μαστραπάς loading".

Πολύ γρήγορα, 1-0 από τον Μπισεσβαρ, φαίνεται από την αρχή ότι το παιχνίδι πάει για πολλά με λίγα, λίγο να μας θέλει η μπάλα και θα γελάσει κι ο κάθε πικραμένος.

Αλλά πότε μας ήθελε, για να κάνει την αρχή σε τελικό;

Στα καλά καθούμενα, εντελώς από το πουθενά, ένα σκοτωμένο σουτ του παίχτη για τον οποίο κάποτε έκανε all in η Λίβερπουλ στον Γούμενο, και μεγαλειώδες πνίξιμο από τον Γλύκο.

Πολύ πιθανό να φταίει ο αέρας.

1-1 χωρίς λόγο και αιτία, και άγχος ανεξήγητο - ήταν ο πρώτος από μια σειρά τελικών που έπαιξε αυτή η παρέα, και ήμασταν ακόμα άμαθοι στη διαχείριση.

Στο δεύτερο, μπάλα δεν παίζεται - στο χορτάρι τουλάχιστον. Παίζεται στις κερκίδες πάντως, αλλά κι εκεί χωρίς αντίπαλο: ΠΑΟΚ γερά, γερά και γάμα τα μουνιά, ΠΑΟΚ γιατί, γιατί, είναι πουτανας γιοί επί ένα αναπάντητο εικοσάλεπτο, και να φανταστεί κανείς ότι ακόμα δεν είχαμε ιδέα πόσο πουτάνας γιοί ήταν.

Ενώ εχουμε προετοιμαστεί ψυχολογικά για παράταση, λίγο πρίν το 80' ο Βλαντούσκος παίζει ένα από τα αγαπημένα του game changing χαρτιά. Περνάει στο ματσάκι τον Πέντρο Ενρίκε, ο οποίος ακόμα δε μας είχε δείξει πόσο πυροβολημένος είναι, εμείς νομίζαμε ότι είναι απλά ανισόρροπος.

Σε μια σέντρα από τα δεξιά, ένας από αυτούς τραβάει τον Κρέσπο για ώρα, κανένα πέναλτι βέβαια από το κοράκι, και καπάκια κάρμα: σέντρα Τσίμιροτ, κεφαλιά Ενρίκε, 2-1 και αμπαλαέα ως το πρωί.

Ο τελικός έχει τελειώσει, απλά δεν έχει σφυρίξει και τυπικά ακόμα.

Στο δρόμο της επιστροφής, ακούμε κάτι άκυρα για οφσάιντ, αλλά δε δίνουμε βάση.  Άμα ήταν, θα το έδινε.

Ξημερώματα πλέον πίσω στη βάση, καρφί στο pc για στιγμιότυπα και παραλειπόμενα, η αλήθεια είναι ότι υπάρχει υποψία οφσάιντ, αλλά δε γαμιούνται μωρέ οι χαμούρες.

Άνοιγμα νέας καρτέλας να δω τι λένε τα "αντικειμενικά", αθηνέζικα μέσα.

Νέος χαλίφης, παράγκα, κατεστημένο, σκοταδισμός, καθεστώς Ιβάν, τύφλα να'χει ο Κόκκαλης, και άλλα τέτοια φαιδρά.

Προς στιγμήν, με περνάει από το μυαλό ότι μπορεί και μια τέτοια φάση να μετριάσει τη χαρά μου. 

Σκέψη η οποία αποδεικνύεται εντελώς στιγμιαία.

Και επιπόλαιη.

"Στα αρχιδια μου" λέω από μέσα μου, καθώς κλείνουν τα μάτια μου.

Η κλάψα τους, είναι το πιο γλυκό νανούρισμα μιας υπέροχης και γεμάτης μέρας, και ξανατονίζω: δεν είχα ακόμα ιδέα για το πόσο χαμούρες μπορούν να γίνουν.

Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να λέει ”αυτό το παιχνίδι μπορεί να αλλάξει την ιστορία της ομάδας”;



Σαν να μη πέρασε μια μέρα, 2018, η αρμάδα του ρουμάνου σκουφιού από δεκέμβρη και μετά γκαζώνει παντού. Και όταν λέμε παντού, το εννοούμε...

25 Φεβρουαρίου 2018. ”θα το πάρουμε, ήρθε η ώρα”. Ο Ολυμπιακός έρχεται και η κατάσταση μυρίζει 4 παντού. Όχι απλά επειδή το λέμε, αλλα επειδή το ξέρουν. Ένα χαρτάκι περνάει δίπλα από έναν ισπανό κλόουν που τότε παρίστανε τον προπονητή και αυτοί κάνουν ότι έκαναν πάντα. Εξαπατούν τους πάντες για να μην χάσουν. Και απλά φεύγουν.

Η αρμάδα δεν νοιάζεται. Ετοιμάζεται να το σηκώσει ακόμα και έτσι απέναντι σε μια άοσμη αεκ που κυρίως προχωρούσε με σπρωξίματα και τύχη.

11 Μαρτίου 2018. ΠΑΟΚ αεκ. Νευρικό ματς. Λεπτομέρειες. Νεύρα, γιατί δεν τους πατάμε αφού είμαστε ανώτεροι… ’Αγχος. Βαρέλα goal. Το πήραμε. Και όμως. Δε τον πήρατε γιατί έτσι. Δε γράφω παραπάνω. Είναι ένα άλλο άρθρο μονο του. ’Αλλωστε εδώ είναι οι τελικοί μου, όχι οι σφαγές μου.

Όλα μαύρα. Κατάμαυρα. Τελειώσαμε. Περάσαμε στην κυριολεξία την δυσκολότερη στιγμή της ιστορίας. Είμαστε έτοιμοι να τα παρατήσουμε, αδειάσαμε. Φωτογράφοι, πιστόλι. Χτυπήματα από παντού. Έτοιμοι να τελειώσουμε και τον μεγαλομέτοχο αφού την στιγμή που μας έκλεβαν έκανε αυτό που δεν γίνεται και στα μάτια όλων τους έδωσε άλλοθι. Έχει πλακα, στο τέλος τις ημέρας, αυτοί που πραγματικά έκαναν ισχυρό τον Σαββίδη στον ΠΑΟΚ και συσπείρωσαν τους πάντες γύρω του είναι αυτοί που ήθελαν να τον διώξουν.

Ω αθηναίοι, εμείς μπορούμε να διώχνουμε μεγαλομετόχους. Εσείς όμως δεν θα μας τους πειράζετε γιατί θα σας διαλύσουμε.

Η μαυρίλα των επόμενων ημερών , εβδομάδων , τεράστια. Μαλώσαμε με οικογένεια, φίλους, συγγενείς, δεν μπορούσαμε να είμαστε στις δουλειές, σε παρέες, όλοι κυκλοφορούσαμε στο δρόμο και θα πλακώναμε τον οποιοδήποτε θα έλεγε “ ναι αλλά ήταν off side, ναι αλλά ο Σαββίδης..”

11 Απριλίου 2018. Η στιγμή που όλα άλλαξαν. Μέσα σε μια στιγμή. Η ευκαιρία να αναπνεύσουμε ήρθε. Που, στο ΟΑΚΑ. Από ποιον, από έναν ορκισμένο εχθρό. Είμαστε κάπου στο 94 και ο οικοδόμος με ανάποδο ψαλίδι πετυχαίνει ένα goal που χωρίς να το ξέρει στέλνει την αεκ στο τάφο της. Πανηγυρίζουν αυτοί, κάποιοι δικοί μας στο περίφημο γκρουπάκι μας στο looper που πάντα γίνονται τα καλύτερα ξενερώνουν. ”Κωλόφαρδοι, δε τους αντέχω, τι ρέντα έχουν, θα ξεφουσκώσουν αλλα δε ξεφουσκώνουν” . Εγώ γράφω ένα μακρόσυρτο goooooallllllll . Τελείωσαν, αυτό είναι..

Ας είμαστε ειλικρινείς , η μόνη περίπτωση να συνέλθουμε το 18, κόσμος, παίκτες και μεγαλομέτοχος ήταν ένας τίτλος. Όχι ένας τίτλος με οποιοδήποτε, ένας τίτλος με αυτούς. Ένα ξεβράκωμα. Μέχρι τον τελικό, την ημέρα δηλαδή που ο ΠΑΟΚ επίσημα κλείδωσε το double του 2019, εν μέσω φόβου και περίεργων σκέψεων από πολλούς μονο ένα πράγμα καρφώθηκε στο μυαλό μου. Ίσως να ήταν μια κουβέντα με ποδοσφαιριστή, ίσως να ήταν το ένστικτο, δεν ξέρω τι ήταν αλλα το μόνο που υπήρχε παντού ήταν ένα ασταμάτητο 0-4.

12 Μαΐου 2018. Κόσμος, καραβάνια και το μυρίζεις παντού. ΝΑ ΤΟΙ ΝΑ ΤΟΙ οι πρωταθλητές. Απέναντι σε κερκίδες με κενά σημεία, μια ένδειξη ότι και οι ίδιοι οι χάρτινοι μπερδεμένοι είναι, πρέπει να χωνέψουν ότι πλέον επίσημα έχουν την ηθική του ολυμπιακού. Μυρίζει. Το βλέπεις στα πρόσωπα των παικτών, του κόσμου, αυτών. Οι mao mao ήρθαν. 0-4.


Και το παιχνίδι ξεκινάει. Και είναι για 0-4. Prijo, Campos, Bise, Mau, Πέλκας. Τα χάνουν όλοι. Πέναλτυ , το βγάζει ,ίσως η πιο ανήθικη φυσιογνωμία ποδοσφαιριστή της δεκαετίας, προσωπικότητα παράδειγμα προς αποφυγή. Λες, δεν μπορεί, το karma γεννήθηκε, τέτοια τυπάκια πρέπει να τιμωρούνται. Το 0-4 ήρθε αλλα ο ΠΑΟΚ δε το γραφει. Κανεις δεν ξέρει γιατί.

Αγκαλιές, άγχος, άσπρα μαλλιά, αναμνήσεις. Το κλάμα του Μπάνε, οι μ@λακίες του προδότη, το λάθος του Μιχόπουλου, το χαμένο πέναλτυ του Ίβιτς, οι ασταμάτητες χαμένες ευκαιρίες του ΠΑΟΚ, ο Σίσυφος ο καλύτερος μας φίλος. Αμέσως καταλαβαίνουμε. Αμφιβάλλουμε. 0-4 αλλα είσαι ο ΠΑΟΚ. Και ο ΠΑΟΚ πάντα πονάει, υποφέρει , γραφει ιστορία με το πως η μοίρα του γυρνάει την πλάτη.

65’. Τρέμουμε. Κάνιας έξω από την περιοχή της αεκ. Ο θεός έκανε τoν Κάνιας να κάνει το πιο σημαντικό κατέβασμα (και ένα από τα ελάχιστα) στη καριέρα του ,το λόγο που δεν θα τον ξεχάσω ποτε. Τριπλά και foul. Μετά? Oh captain ,my captain. Ποιος μπορεί να σπάσει μια κατάρα; Ποιος μπορεί να αλλάξει την ιστορία. Oh captain my captain. Ανάσα, βλέπει κόσμο, βλέπει γωνία, μπουμπουνάει. Iconic goal , iconic πανηγυρισμός, iconic ξέσπασμα.

Θυμάσαι τίποτα άλλο μετά;

Όχι, τσίριζα. Oκ, ίσως κάτι. Τον Πέλκαρο να μπαίνει με τα τρία πόδια μέσα και να το λήγει.

0-2?

Όχι, όχι αυτό για εμάς θα είναι για πάντα το 0-4.

Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να λέει ”αυτό το παιχνίδι μπορεί να αλλάξει την ιστορία της ομάδας”;

Πόσες φορες όμως αυτό ισχύει πραγματικά; Στις 12.05 2018 ίσχυε.

12.05 2018. Η μέρα που πήραμε 3 τίτλους.

 Το μόνο που με ρώτησε ήταν "τι ώρα θα φύγετε από δω;"

Ε τι ώρα θα φύγουμε. Κατά τις πέντε. Εννιά είναι το ματς.

"Αργά είναι πέντε".

Αυτό. Τίποτα παραπάνω.

Με εκείνη την απόλυτη σιγουριά που τον διέκρινε πάντα, με το βλέμμα που φωνάζει ότι ξέρει κάτι παραπάνω.

Εγώ, 24 χρονών, σίγουρος κι εγώ ότι τα ξέρω όλα, τον κορόιδευα, αλλά δεν τόλμησα να το κάνω φωναχτά. Τον εχωσα να κάτσει στο μαγαζί αυτός για να πάω εγώ στον τελικό, δε θα τον προκαλέσω κι όλας.

-Εντάξει, δε θα καθυστερήσουμε πουθενά, πέντε και μισή, έξι παρά θα είμαστε στο γήπεδο.

- Αργά είναι.

Και ήταν όντως!

Έξι παρά, το γήπεδο έχει τουλάχιστον δέκα χιλιάρικα απ'έξω, ενώ οι κινήσεις μας για να μπούμε στην τρία γίνονται σημειωτόν.

Παίρνω μια γερή τζούρα Τουμπάρας όσο μπαίνω, από παιδί ακόμα αυτή ήταν η αγαπημένη μου μυρωδιά: μια μίξη από τσιγαρίλα, τσίκνα, κάπνα και ντουμάνι. Η μυρωδιά που σε κάνει να καταλαβαίνεις ότι έφτασες, η μυρωδιά που η ένταση της σε κάνει να υπολογίζεις πόσο κόσμο έχει μέσα.

Και εκείνη τη μέρα, είχε πολύ.

Με τα χίλια ζόρια, φτάνουμε (μάλλον) στις θέσεις μας. Είναι εφτάμιση, οπότε το μισό άγχος το φάγαμε στην είσοδο. Το άλλο μεγάλο μου ντέρτι, επίσης από παιδί, ήταν τι στον πούτσο κάνεις 2,5 ώρες πριν αρχίσει το ματς, καρφωμένος στη θέση σου. 

Η δική του η γενιά βλέπεις, είχε συνηθίσει να πηγαίνει από πολύ νωρίς, έχω ακούσει κάτι ιστορίες για δώδεκα η ώρα το μεσημέρι, σε ματς που άρχιζε πέντε το απόγευμα, και αυτό το χούι πέρασε και σε μας.

Επιλογές δεν είχες, το πολύ πολύ να μάθαινες το καινούριο σύνθημα, ή να μάλωνες με κάναν κυλίκατζη για να περάσει η ώρα. Η οποία δεν περνούσε με τίποτα, ειδικά στα μεγάλα ματς. 

Για "σποράκι, καφεδάκι, φραπεδάκι παιδιά" εκείνη τη μέρα πρέπει να επιστρατεύτηκαν μόνο κασκαντέρ, οπότε τι έμενε;

Το καινούριο σύνθημα.

Ήταν κι εύκολο:

"Σήκωσε το, το γαμημένο, δε μπορώ, δε μπορώ να περιμένω".

Η αλήθεια είναι ότι τελικό στην έδρα μας δεν είχαμε ξαναζήσει, πόσο μάλλον τελικό με τον συμπολίτη, κι αυτή η σιγουριά μας άγχωνε. Όχι για κάναν σοβαρό λόγο, αλλά γιατί όλο το πακέτο παραήταν εύκολο για να είναι αληθινό.

"Σήκωσε το, το γαμημένο", ναι ρε παιδιά, κι εγώ μαζί σας, ποιος αρούλης τώρα, αλλά μισό λίγο, πότε πήγαμε με τέτοια σιγουριά και αισιοδοξία στο γήπεδο και μας βγήκε σε καλό;

"Δε μπορώ, δε μπορώ να περιμένω"..

Από τις προηγούμενες ημέρες, ήταν κάτι παραπάνω από έντονη η φημολογία ότι η ομάδα αυτή θα σκορπίσει την επομένη του τελικού. Ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι, έχουν χαιρετήσει Μπορμπόκης, Κατσαμπής και Παντελής Κωνσταντινίδης, από την ομάδα που πήρε το κύπελλο τον Μάιο του '01 έχουν φύγει επίσης και οι Βενετίδης, Ναλιτζης, οι τελευταίοι που μένουν είναι Οκκάς, Καφές, Εγκωμίτης και Γου Χου.

Εκτός του Εγκωμίτη (κι αυτό επειδή είχε ευπάθεια σε τραυματισμούς) για τους υπόλοιπους έχει βουήξει ο τόπος.

"Ας πάρουν το κύπελλο σήμερα, κι ας φύγουν μετά" λες από μέσα σου, στο άτυπο ντιλ που κάνεις με την ανώτερη δύναμη που έχεις πιάσει κουβέντα.

"Σήκωσε το, το γαμημένο, δε μπορώ, δε μπορώ να περιμένω"κι έχει πάει εννιά παρά.

Αρχίζουμε.

Τοχουρογλου, Εγκωμίτης, Κουτσόπουλος, στο κέντρο της άμυνας Αμπονσά και Κούτσης, στα χαφ Μάρκος Καφές και Κουκιελκα, Γεωργιάδης Οκκάς και Γιασεμακης μπροστά.

Τίποτα μη αναμενόμενο, πάνω κάτω αυτή θεωρούταν η καλή ενδεκάδα του κΆγγελου, ειδικά από τη φυγή του Ουντέζε με δανεισμό στην Αγγλία στα μέσα της σεζόν.

Τίποτα μη αναμενόμενο και στις κερκίδες, τα καημένα τα αρειανά βλέπουν ότι το "σήκωσε το " το τραγουδάει μέχρι κι η θύρα των επισήμων, εντάξει στην Τούμπα γινόταν ο τελικός τι περίμεναν δηλαδή; Ας το κάνανε στο δικό τους, και.. Παπάρια.

Πάλι πιο πολλοί θα ήμασταν.

Κάπου στο εικοσικάτι, ένας δικός τους πάει να ξεκινήσει επίθεση, νομίζω ο καλός τους ήταν, αυτός ο Κνόπερ, ο Μάρκος του παίρνει τη μπάλα σε φάση "επ, φέρε αυτό εδώ", και τη στέλνει συστημένη στον Γου Χου.

Εκεί αρχίζει ένα γαϊτανάκι προσποιήσεων και εμετών, αν ήταν μπάσκετ θα τον είχε σφυρίξει τρία δευτερόλεπτα το κοράκι, τόση ώρα ήταν μέσα στη μικρή τους περιοχή και προσποιούνταν.

Όταν κουράστηκε, και αφού περίμενε κάνα δυο αμυντικούς να ξανασηκωθούν, για να τους ξαναρίξει, αποφασίζει να κάνει και το πλασέ.

Και τα πλασέ του Γου Χου, είχαν μόνο μια κατάληξη, αν ήσουν αμυντικός ή τερματοφύλακας, το θέμα σου ήταν να μην τον αφήσεις να πλασάρει, εκεί εναπόκεινταν οι ελπίδες σου.

Αφού λοιπόν πλάσαρε, γκολ, 1-0, και λες και κάποιος γύρισε το διακόπτη του volume: το "Σήκωσε το, το γαμημένο" σε έσπαγε τα αυτιά πλέον, δε μπορώ να εξηγήσω τι γινόταν, παίζει να το τραγουδούσαν κι οι δικοί τους, και οι περαστικοί απ'έξω, η πόλη όλη, δεν έχω καταλάβει ακόμα τι έχει συμβεί.

Το μόνο που άκουγες όμως ήταν "Σήκωσε το, το γαμημένο, δε μπορώ, δε μπορώ να περιμένω".

Και ήταν τόσο εθιστικό..

Το δεύτερο ημίχρονο δεν είχε τίποτα, ένα τετ α τετ δικό μας στο πενήντα περίπου, και το περίφημο κύπελλο δοκάρι στο ενενήντα.

Αυτό ήταν και όλο το ματς.

Στην απονομή, όλη η ομάδα, παίχτες, φροντιστές, προπονητικό τιμ, ΟΛΟΙ, τραγουδάνε "Σήκωσε το, το γαμημένο" και η φίλαθλη κοινή γνώμη εκφράζει τον αποτροπιασμό της για τις απρέπειες των Παοκτζήδων.

Οι σκατόφλωροι βέβαια ένα χρόνο μετά θα το τραγουδάνε για τη σιχαμενη εθνική τους, και δεν είναι ότι θα το τραγουδάνε απλά, θα το κάνουν και "τιμημένο" γιατί αν η υποκρισία ήταν φράουλες, οι Έλληνες κυριλέδες θα πίνανε πολλές γρανίτες.

Ο νους μου, από το σφύριγμα της λήξης και μετά, είναι μόνο στον πατέρα μου.

Οκ, και στον τύπο με το παπάρι που περιφερόταν πέριξ του γηπέδου, αλλά μη χαλάσω τη στιγμή τώρα.

Ή δε γαμιεται, ας τη χαλάσω

Με κλεισμένο λαρύγγι από τις φωνές, γυρνάω στο μαγαζί να τον αγκαλιάσω, και να πανηγυρίσουμε μαζί, δε μας έπαιρνε για Λευκούς Πύργους και σκηνικά, και το μόνο που θυμάμαι από αυτά που τον είπα, ήταν "Σε ευχαριστώ που με έκανες ΠΑΟΚ".

Στους πανηγυρισμούς, ο Σοφολογιώτατος (μαζί με τα παλικάρια του) δεν αφήνει κανέναν διοικητικό να παραβρεθεί, και φυσικά, όπως αναμενόταν, την επόμενη διαλύει η μισή ομάδα.

Ήταν το δεύτερο κύπελλο μέσα σε 2 χρόνια, αλλά το τελευταίο για τα επόμενα (μάντεψε αριθμό) δεκατέσσερα.

 "Έχουν χαλαρώσει πολύ. Άδειασαν. Πήραν και το πρωτάθλημα, έχουν πάρει ήδη το κύπελλο δύο φορές, δεν έχουν κίνητρο πλέον. Έχουν χάσει και τη συγκέντρωση τους. Άσε που χωρίς τον Βιερίνια, αλλάζει όλη η αμυντική γραμμή."

Πάνω κάτω αυτά άκουγες μετά τη φιέστα με τον Λεβαδειακό, και εν όψει του τρίτου στη σειρά (και με φωνάζουν μπαμπά) τελικού με τους χάρτινους.

Δηλαδή, για να γίνουμε πλήρως κατανοητοί, η ομάδα μόλις έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα, μετά από 34 χρόνια, αήττητη, ξεκινώντας με -2, και ο περίγυρος έχει βάλει στο γραμμόφωνο φουλ της γκρίνιας στη διαπασών.

Μια εβδομάδα μετά τη φιέστα, σφραγίζουμε το αήττητο στο Γιάννενο, και έχουμε 6 μέρες να προετοιμαστούμε ψυχολογικά για τον τελικό του ΟΑΚΑ.

Τελικός ο οποίος θα διεξαχθεί χωρίς κόσμο, πράγμα απολύτως λογικό και πρωτοποριακό - αυτά με τις γιορτές του ποδοσφαίρου και τις μαλακίες, είναι για τους φλώρους.

Άλλωστε μπορεί να έχουμε αναγκαστεί να δώσουμε 85 τελικούς, όλους στην Αθήνα, αλλα αυτό γίνεται μόνο γιατί το ΟΑΚΑ είναι το ασφαλέστερο γήπεδο του πλανήτη.

Παρόλα αυτά, η αστυνομία αδυνατεί να εγγυηθεί την ομαλή διεξαγωγή ενός τελικού παρουσία οπαδών και των δύο ομάδων, λόγω της "έχθρας που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στους δύο φιναλίστ".

Το κάνουμε ξανά πενηνταράκια για όσους δεν το έπιασαν, ένα χρόνο μετά το κλείσιμο των παιχτών της στα αποδυτήρια, ένα χρόνο μετά το ντεμαράζ αποκαλύψεων για τον ύπουλο και βρώμικο ρόλο του Σαββίδη στα Βαλκάνια, ένα χρόνο μετά την ξεδιάντροπη κλοπή του πρωταθλήματος μας από τη ντροπή της προσφυγιάς, αλλά και ένα χρόνο μετά την κανονική διεξαγωγή τελικού στο ΟΑΚΑ, ο οποίος έλαβε χώρα μόλις 2 μήνες μετά τα προαναφερθέντα, η αστυνομία με τη σύμφωνη γνώμη του υπουργού, αδυνατεί να εγγυηθεί ομαλή διεξαγωγή με παρουσία οπαδών και των δύο ομάδων, οπότε η λύση του "κεκλεισμένων" είναι μονόδρομος.

Πάντως, αφού μόνο με προσκλήσεις θέτε, μόνο με προσκλήσεις θα το κάνουμε, στο κάτω κάτω  είναι γνωστό τοις πάσι πόσο νομότυπα το πάμε το έργο, και αν νομίζετε ότι ειρωνευομαστε, σκεφτείτε μόνο όλες εκείνες τις φορές που ο νόμος βρήκε πλήρη εφαρμογή πάνω μας.

100 προσκλήσεις it is λοιπόν, και δε μας είπε κανένας ΠΟΥ θα τις δώσουμε, στην τελική Μάο Μάο μας ανεβάζετε, Ορκ μας κατεβάζετε, ε εκατό πρεζακια με προσκλήσεις θα είναι οι επίσημοι μας, αυτούς έχουμε για κυριλέ, τιμή μας και καμάρι μας.

Αγωνιστικά, το δίλημμα είχε να κάνει με το κενό του Βιερίνια, και αυτό μας έτρωγε για μέρες. Τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση;

Ξεκινάς τον Γιαννούλη, ο οποίος ακόμα δεν είχε δείξει ούτε το 10% από αυτά που θα μας έδειχνε τα επόμενα 2 χρόνια, για να πας με μια αλλαγή στην τετράδα, ρισκάροντας όμως στο κενό που θα δημιουργηθεί αριστερά, ή πας αριστερά τον Κρέσπο για σιγουριά, και βάζεις τον Ινγκασον δίπλα στον Βαρέλα, αλλάζοντας όμως έτσι τα 2/4 της αμυντικής γραμμής, της καλύτερης αμυντικής γραμμής της λίγκας.

Τελικά, και με το Σκουφί να είναι αλλεργικό στις προπονητικές ακροβασίες, προτιμάται η πρώτη περίπτωση, πιθανότατα ως αυτή με το χαμηλότερο συντελεστή ρίσκου.

Στο τέλος της ημέρας, το δίδυμο Κρέσπο Βαρέλα εκείνη την περίοδο δεν το πείραζες με τίποτα, πόσο μάλλον δεν το πείραζες σε τελικό.

Σε άλλη μια τέτοια κίνηση (χαμηλού ρίσκου, και καθαρού πονταρίσματος στη συνοχή) την έτερη τεράστια απουσία, αυτή του Μαουρισιο, την καλύπτει με Κάνιας Σάχοφ, αφήνοντας στον πάγκο έναν εκ των κορυφαίων χαφ στην Ευρώπη, τη στιγμή που μιλάμε, τον Σέρτζιο Ολιβέιρα.

Τα υπόλοιπα, αναμενόμενα, Ζαμπά Πέλκας και Μπισεσβαρ πίσω από τον Τσούμπα, και πάμε για το τρίτο στη σειρά (και με φωνάζουν μπαμπά).

Πρώτο μισάωρο σαστισμένο, η ομάδα μας αν και δεν έχει χάσει σε συγκέντρωση, δείχνει να μην έχει εντάσεις, τουλάχιστον στα ανεβάσματα. Ήταν το μοναδικό μισάωρο της τριετίας τελικών ΠΑΟΚ- Χάρτινοι, που δεν ήμασταν απόλυτα κυρίαρχοι στο γήπεδο.

Αλλά και το τελευταίο.

Ένα χορευτικό του Ζαμπά στον Χουλτ βγάζει ευκαιρία με τον Τσούμπα, και πτώση του γενικού: ούτως ή άλλως την κερκίδα την έχουν πάρει για άλλη μια φορά τα παοκτσακια, και οι χάρτινοι παραδίνονται στη μοίρα τους.

Λίγο πριν τη λήξη του ημιχρόνου, το Πελκάκι βγάζει σέντρα από τα δεξιά, ο Τσούμπα ντύνεται Φαν Μπάστεν, end of story.

Βυθίζονται στα ψυχολογικά τους για τα καλά, δεν ξέρουμε αν η δική μας γενιά ζήσει να τους δει να σηκώνουν κεφάλι ποτέ, αλλά από την άλλη ποσώς μας ενδιαφέρει, να μη κλεινόσαντο στα αποδυτήρια, υπάρχει Μαρξ και βλέπει ρε χαμούρες.

Μέσα σε μια εβδομάδα, ζούμε για άλλη μια φορά μαγικές κι ονειρεμένες στιγμές, το Πελκάκι που τραγουδάει "Σαν του ΠΑΟΚ την ομάδα.." με όλη τη δύναμη της ψυχής του, με την ένταση που θα το τραγουδούσαμε εγώ κι εσύ, το πρώτο νταμπλ της ιστορίας μας, ένα νταμπλ που κατακτάς σε χρονιά με αήττητο πρωτάθλημα, σε έναν τελικό με το πιο σιχαμένο και μουλωχτό σωματείο από καταβολής σωματείων, εβερ, ο Τσούμπα που κλαίει, το αεκ365 που κλαίει, ο Μάνταλος που κλαίει, πολύ κλάμα ρε παιδάκι μου - γενικότερα ήταν ένας τελικός γεμάτος έντονες εικόνες και συναισθήματα, ήταν ο τελικός επισφράγισμα της απόλυτης κυριαρχίας του ΠΑΟΚ στο Ιράν των Βαλκανίων, ήταν ένας τελικός που δε θα ξεχάσουμε όσο ζούμε, ήταν ο τελικός απάντηση σε ένα κράτος που συστηματικά παλεύει να σε βγάλει τρελό και γραφικό.