Εδώ είμαστε και φέτος, όπως κάθε χρόνο άλλωστε από τη μέρα που μεταφερθήκαμε το ανοίξαμε το μαγαζί.
Και θα είμαστε, μας το επιτρέπουν, δεν μας το επιτρέπουν δουλειές, γυναίκες, παιδιά, σκυλιά κι υποχρεώσεις. Βλέπεις, ενώ κάθε χρόνο ξεκινάμε να κάνουμε κάτι ανάλογο και για το ποδοσφαιρικό τμήμα, με την πρώτη στραβή, το αφήνουμε στην άκρη, έχοντας κι έτοιμη τη δικαιολογία: έπεσε δουλειά μαζεμένη, έπρεπε να φύγω, γκρίνιαζε η κυρά, κοκ.
Το μπασκετάκι όμως είναι αλλιώς, είναι αγάπη, είναι καψούρα, είναι ο πρώτος παιδικός έρωτας, ο λόγος για τον οποίο τρέχαμε από Πύργους, μέχρι αεροδρόμια, πετούσαμε στα ουράνια από ευτυχία, και σερνόμασταν στα πατώματα κλαίγοντας για μέρες.
Το μπασκετικό πρη σήζον, απλά δεν αναβάλλεται. Τέλος.
Ξεκινάμε, κι έχουμε πολλά να πούμε, όρεξη να χετε να διαβάζετε.
Και θα είμαστε, μας το επιτρέπουν, δεν μας το επιτρέπουν δουλειές, γυναίκες, παιδιά, σκυλιά κι υποχρεώσεις. Βλέπεις, ενώ κάθε χρόνο ξεκινάμε να κάνουμε κάτι ανάλογο και για το ποδοσφαιρικό τμήμα, με την πρώτη στραβή, το αφήνουμε στην άκρη, έχοντας κι έτοιμη τη δικαιολογία: έπεσε δουλειά μαζεμένη, έπρεπε να φύγω, γκρίνιαζε η κυρά, κοκ.
Το μπασκετάκι όμως είναι αλλιώς, είναι αγάπη, είναι καψούρα, είναι ο πρώτος παιδικός έρωτας, ο λόγος για τον οποίο τρέχαμε από Πύργους, μέχρι αεροδρόμια, πετούσαμε στα ουράνια από ευτυχία, και σερνόμασταν στα πατώματα κλαίγοντας για μέρες.
Το μπασκετικό πρη σήζον, απλά δεν αναβάλλεται. Τέλος.
Ξεκινάμε, κι έχουμε πολλά να πούμε, όρεξη να χετε να διαβάζετε.
Play makers
Μετά από ένα σύντομο break 2 χρόνων, διάστημα κατά το οποίο η ομάδα ψώνισε κανονικά play makers, καλά ή κακά, μικρή σημασία έχει, από φέτος επιστρέφουμε στη γνωστή αγαπημένη συνταγή Σούλη: Άσσος, γιοκ.
Ούτε για δείγμα όμως, ούτε κάποιος από τα εφηβικά τμήματα που θα συμπληρώνει τη δωδεκάδα, και θα περιμένει καρτερικά να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά.
Αυτό που μοιάζει πιο πολύ σε άσσο από τους υπόλοιπους, είναι ο Απόλλωνας ο Τσόχλας, στην τρίτη του πια σεζόν στην ομάδα, ένας εξαιρετικός ρολίστας, ένα πολύ αξιόλογο combo guard των 6-7 πόντων, και 3 ασίστς ανά παιγνίδι, ο οποίος out of the blue, στα 32 του, καλείται να γίνει βασικός, αγωνιζόμενος σε μια θέση, η οποία όχι μόνο δεν είναι η φυσική του, αλλά πιθανότατα δεν του αρέσει κι όλας.
Η αλήθεια είναι, πως έτσι φανταζόμαστε ότι θα εξελιχθούν τα πράγματα, κι αυτό είναι το best case scenario. Αυτό που έχει ο Σούλης στο μυαλό του, είναι ακόμα πιο τραγικό, καθώς για τη θέση προορίζεται ο Τέπιτς!
Πληροφορίες κάνουν λόγο για προσέγγιση της διοίκησης της ΚΑΕ στον Έλληνα εκπρόσωπο του Χάτσερ τις τελευταίες ώρες, βάζουμε άνω τελεία και προχωράμε στις επόμενες θέσεις, ειλικρινά αν συνεχίσουμε να γράφουμε για το θέμα του άσσου, θα μας πιάσει τρέλα.
Φυσικά και δεν μπορεί να γίνει σύγκριση με την περσινή χρονιά, ίσως μόνο με αυτή της πρώτης χρονιάς του Σούλη, με Εϊβερι και Καυκή, αλλά και πάλι εκείνο το σχήμα βγαίνει από πάνω, καθώς είχε δυο παίχτες που έστω ξέρανε τη θέση.
Ακόμα κι αν ο ένας, ήταν παλαίμαχος.
Shooting guards
Και ξεκινάμε με την πρώτη από τις τρεις θέσεις, στις οποίες η ομάδα είναι πλήρης.
Μάλιστα, ίσως υπερβολικά πλήρης, κυρίως δε αν αναλογιστεί κανείς τη γύμνια στο 1 και στο 5.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, αποφασίστηκε μια ακόμα επιστροφή (θυμίζουμε πως άλλες δυο είναι στα σκαριά, η μία είναι του Χάτσερ, και η άλλη προφανώς και θα αφορά το Λάζο - έτσι όπως πάει το έργο, εικάζουμε πως ούτε καν πρόταση δεν θα γίνει, ο Λάζος θα εμφανιστεί μια μέρα στην προπόνηση, θα διαλέξει κι ένα νούμερο φανέλας, και θα το συνεχίσουμε από κει που το αφήσαμε) αυτή του ικανότατου Σέρβου γκαρντ, Ούρος Ντούβνιακ. Λίγο μετά έγινε πράξη και η φημολογούμενη από το Μάιο ακόμα, επιστροφή Βασιλειάδη, μην ξεχνάμε ότι στο ρόστερ παραμένει ο Χαραλαμπίδης (παίχτης ο οποίος έστω και στα 39 του, αποτελεί πολυτέλεια για ομάδες με μπάτζετ σαν το δικό μας) και από πίσω, υπάρχει πάντα ο Μιχάλης Λιάπης.
Η περιφέρεια, δείχνει (και είναι) πολύ γεμάτη στο 2 και στο 3, υπάρχουν λύσεις για να καλύψουν όλα τα πιθανά σχήματα - πάντα με την προϋπόθεση πως θα αποκτηθεί άσσος κανονικός, και αυτή τη φήμη για Χάτσερ την έβγαλε ο ίδιος ο Μπάνε, ο οποίος κάθεται στο PC του και διαβάζει σχόλια σε sites και φόρα, και έχει κλάσει στα γέλια.
Η πιο δυνατή μας γραμμή (μαζί με το 3), υστερούμε μεν έναντι της περσινής χρονιάς σε άμυνα κι εκρηκτικότητα ελέω Κάρτερ, αλλά πιθανότατα τη διαφορά την υπερκαλύπτουμε με σκορ.
Ούτε καλύτερα, ούτε και χειρότερα όμως από πέρσι.
Small Forwards
Ο κόσμος το' χε τούμπανο, κι εμείς κρυφό καμάρι, πως η 3η (και πιθανότατα, φαρμακερή) επιστροφή του Κωστάκη, δεν θα αργούσε πολύ ακόμα.
Τελικά, αυτή επετεύχθη το καλοκαίρι που μας πέρασε, σε μια περίοδο μάλιστα που όλα συνηγορούσαν πως βαδίζουμε οριστικά πια προς αλλαγή επιπέδου: Λίγο η έντονη φημολογία περί μπασίματος του Ιβάν στα διοικητικά της ΚΑΕ, λίγο η επιστροφή του Βασιλειάδη, τον φάγαμε τον παπά, πως οι μέρες που μετρούσαμε και το τελευταίο ευρώ ανήκουν για τα καλά στο παρελθόν.
Όνειρα πουλιά μου ταξιδιάρικα όμως, και τουλάχιστον αν έμεινε κάτι, είναι μια πολύ ποιοτική προσθήκη ενός παίχτη επιπέδου Ευρωλίγκας, σε καλή μάλιστα ηλικία, και με πάθος που ξεχειλίζει.
Όπως έχει ξαναγράψει ο Butters, όλα τα τρίποντα μετράνε για τρεις πόντους, αλλά το τρίποντο του Βασιλειάδη, σε ένα ΠΑΟΚ - Παναθηναϊκός, που κυνηγάς το σκορ, μειώνεις διαρκώς, φτάνεις στον πόντο, κι έχεις και κόσμο στο γήπεδο, μετράει για λίγο παραπάνω.
Φυσικά και δεν είναι όλα ρόδινα, ο αρχηγός εξακολουθεί να είναι περάστε κόσμε στην άμυνα, ενώ και αυτό το τρίποντο που έχει, από ευλογία, εύκολα μετατρέπεται σε κατάρα, καθώς δεν θυμόμαστε ποτέ φάση της καριέρας του, που να έχει βάλει φρένο στο σουτάρισμα.
Λίγο αργότερα, το έτερο μπαμ, έχει να κάνει με την απόκτηση του Μιλένκο Τέπιτς, ενός ακόμα παίχτη επιπέδου Ευρωλίγκας δηλαδή, με το ερώτημα κατά πόσο χρειαζόμαστε 2 βασικά τριάρια, να απαντάται σχεδόν αστραπιαία: ο Τέπιτς αποκτήθηκε για να παίξει play maker, αποδεικνύοντας πως το πρότζεκτ Χρυσικόπουλος δεν ήταν ένα bad trip από μανιτάρια, αλλά μια σκέψη που δουλεύεται πολύ σοβαρά στο μυαλό του κόουτς.
Αλήθεια, ελπίζουμε τελευταία στιγμή να επικρατήσει η λογική, αν δεν βρεθεί επενδυτής, τουλάχιστον να πιάσουμε ένα στοίχημα, 2 σκοράκια, 2 ανατροπές στο ίδιο δελτίο, ένα ΚΙΝΟ ρε αδερφέ, και να αποκτηθεί ένα γαμημένο point guard, ώστε να δούμε ορισμένους από τους πολύ ποιοτικούς μας παίχτες, και στη θέση την οποία ξέρουν να παίζουν, αλλά και να μη χαραμίζονται σε θέσεις που ζημιώνουν πρώτα την ομάδα, και μετά αυτούς τους ίδιους.
Από τον πάγκο, θα έρχεται σταθερά το πιο αξιόπιστο τρίποντο της χώρας, ο Γιώργαρος ο Δέδας, παίχτης ο οποίος με τον τρόπο που αγωνίζεται, μπορεί να αγωνίζεται και ως τα πενήντα του.
Αν σκεφτείς πως πέρσι τη θέση κάλυπταν ο Σαλού (που είναι αλλού) και ο Δέδας, φέτος είμαστε κάτι παραπάνω από καλά, και σίγουρα πολύ καλύτερα από πέρσι.
Power Forwards
Και κλείνουμε την αναφορά μας στις θέσεις στις οποίες είμαστε γεμάτοι, με αυτή του power forward (καθώς μετά αρχίζουν τα γέλια - και τα κλάματα)
Μετά τις ανανεώσεις Μαργαρίτη (επιτυχία) και Κακαρούδη (απορία) το βάρος έπεσε σε αυτή του περσινού MVP, Κέβιν Λάνγκφορντ. Η ομάδα περίμενε ένα ολόκληρο καλοκαίρι τον Αμερικάνο, μάλιστα για ένα ολόκληρο καλοκαίρι, το σενάριο κάθε βδομάδα ήταν "μέχρι τέλος της βδομάδας η απάντηση του Λάνγκφορντ" και "απο βδομάδα απαντάει ο Λάνγκφορντ".
Η απάντηση ήρθε τελικά κάπου στον Αύγουστο, και ήταν ένα ωραιότατο thanx, but no thanx, όμως εκεί δείξαμε τουλάχιστον αντανακλαστικά, και ανακοινώσαμε σχεδόν άμεσα τον Μάρκοβιτς.
ΟΚ, δεν ανακοινώσαμε και τον Μίροτιτς, αλλά με το παρελθόν του Σούλη στο να παίρνει το 200% από τέτοιου επιπέδου παίχτες, μια ησυχία για την κάλυψη της θέσης, την έχεις.
Ο Μαργαρίτης ξέρεις τι θα σε δώσει, μάλιστα αποτελεί τρόπον τινά ένα βαρόμετρο του ΠΑΟΚ των τελευταίων 3 χρόνων - την κοιλιά μας πέρσι δεν την κάναμε όταν τραυματίστηκε ο Χαραλαμπίδης, αλλά όταν χάσαμε για ένα μήνα τον Μαργαρίτη.
Ο δε Κακαρούδης, είναι αυτό που γράψαμε και πέρσι στο ίδιο αφιέρωμα: ένα mediocre τεσσάρι, με ικανοποιητική σχέση με το σκοράρισμα από μέση και μακρινή απόσταση, μαλωμένος όμως με άμυνα και ριμπάουντ.
Σε γενικές γραμμές, στη θέση είμαστε αρκετά καλά.
Center
Κι αν στη θέση του άσσου, μπορούμε άφοβα να πούμε πως γελάνε και οι τυφλοί, σε αυτή του σέντερ, μόνο το και οι τυφλοί τυφλώθηκαν ταιριάζει.
Μετά την αχαρακτήριστη δυστοκία της ομάδας να προσεγγίσει ένα οποιοδήποτε όνομα για τη θέση, τις φημολογίες πως περιμένουμε να πέσουν οι τιμές, να ξεκαθαρίσουν ποιοι θα κοπούν από τα σάμερ καμπς, ποιοι από τα training tutorials και ποιοι από τα κάπιταλ κοντρόλς, καταλήξαμε στον Ντόζιερ, ο οποίος δεν ήταν καν σέντερ, αλλά έπαιξε εκεί τη χρονιά που έφυγε ο Λάζος.
Και αφού διαδώσαμε την επικείμενη συμφωνία, ανακοινώσαμε στον κόσμο πως η μεταγραφή δεν θα ολοκληρωθεί αφού ο Ρόμπερτ Λορέντζο προτίμησε το πενταπλάσιο συμβόλαιο (μην τρομάζετε - 200 χιλιάρικα τον δώσανε) της Εκμέκ Κανταϊφ.
Και ξανά από την αρχή 2 εβδομάδες πριν αρχίσουν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις, με μόνο διαθέσιμο στην ομάδα να παίξει σαν σέντερ, τον 19χρονο Κώττα.
Μέχρι που ένα μεσημέρι, μάθαμε πως αποκτήθηκε με συμβόλαιο ενός μήνα, ο Ντάρκο Μπάλαμπαν, που αγωνιζόταν πέρσι στη Ναζρτξντλντ Βαζρτζνντξ της Ουγγαρίας (ή κάπως έτσι)
Δεν θα πλατιάσουμε άλλο, όπως κάναμε και στο κομμάτι του play maker, η συζήτηση περνάει στο in conclusion.
Επίσης, δεν νομίζουμε ότι υπάρχει λόγος να μπούμε στη διαδικασία σύγκρισης με την περσινή σεζόν.
Ο Κόουτς
Εάν ο κόσμος ασχολούταν ακόμα σοβαρά και παθιασμένα με το άθλημα, πιθανότατα θα είχε ξεκινήσει η κριτική προς το πρόσωπο του.
Δεν είναι άμοιρος ευθυνών του απαράδεκτου μεταγραφικού σχεδιασμού, ίσως του χειρότερου που είδαν ποτέ τα μάτια μας, όπως πιστώνεται όλα τα credits για ορισμένες εξαιρετικές σεζόν μέσα στην εξαετία.
Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του βέβαια, έχει πάντα τον τρόπο να σε εκπλήσσει, και να φέρνει τα πάνω κάτω σε κρίσεις και εικασίες, βγάζοντας σε μαλάκα, για πλάκα.
Πάνω που λες πχ πως το άθλημα τον έχει ξεπεράσει, κατεβάζει το 2013-14 μια ομάδα που παίζει ένα εξαιρετικά σύγχρονο up tempo μπάσκετ, έχοντας την τύχη βέβαια να διαθέτει ένα από τα ποιοτικότερα point guards της λίγκας, και ένα γενικότερα πολύ καλοστημένο κι ισορροπημένο ρόστερ.
Έχει κερδίσει αμέτρητα στοιχήματα με παίχτες καμένα χαρτιά, έχει χάσει άλλα τόσα, παλεύει γενικότερα, και δίνει την εντύπωση πως δεν θα σταματήσει να παλεύει ποτέ, όσο το επιτρέπουν τουλάχιστον οι δυνάμεις του.
Φέτος, την ώρα που ο συμπολίτης και η ΑΕΚ δείχνουν να δυναμώνουν επικίνδυνα, βρίσκεται μπροστά σε μια γιγαντιαίων διαστάσεων πρόκληση, να βρει ισορροπία σε ένα από τα πλέον κακοφτιαγμένα ρόστερ της δεκαετίας.
Αν το καταφέρει κι αυτό, πιθανότατα να αποσυρθεί από τους πάγκους ήσυχος.
Λέγοντας καταφέρει όμως, τι ακριβώς εννοούμε;
Το κακό (που είναι πολύ κακό, αν κάτσεις να το καλοσκεφτείς) είναι πως πίσω από όλη αυτη τη φάση εξυγίανσης, και ταβανιού της τρίτης θέσης, έχουν βολευτεί καταστάσεις που μετατρέπουν τον ΠΑΟΚ σε ένα μίζερο κομπάρσο, με 500 - 1000 (tops) πιστούς, οι οποίοι χειροκροτάνε και μεταφέρουν κι εκείνοι με τη σειρά τους το μπαλάκι των ευθυνών στους απόντες από το γήπεδο, οι οποίοι από τη δική τους μεριά το πετάνε πίσω στη διοίκηση και στον προπονητή που με τέτοια μπάτζετ, και όλο τους ίδιους και τους ίδιους, τι να πάμε να δούμε.
Όπως τονίσαμε και στην αρχή, φυσικά και δεν είναι άμοιρος ευθυνών για αυτό το ρόστερ και ο ίδιος ο Σούλης, και κόντρα στο πνεύμα των ημερών που θέλει συναίνεση, και κατανόηση για τις δύσκολες οικονομικά εποχές που ζει η ομάδα, εμείς θα εξακολουθήσουμε να απαιτούμε το καλύτερο, για να τα έχουμε τουλάχιστον καλά οι ίδιοι με τη συνείδηση μας.
In conclusion
Με την ολοκλήρωση της χρονιάς που μας πέρασε, ξέραμε πως Βον και Κάρτερ θα αποτελέσουν παρελθόν με το άκουσμα της κόρνας της γραμματείας στον τέταρτο τελικό με τον συμπολίτη στο Παλέ.
Ήμασταν σχεδόν σίγουροι πως ο Όντουμ θα ανανέωσει, ξέραμε πως θα παίξουμε ρέστα για Λάνγκφορντ (και ξέραμε πως με το συμβόλαιο που είχε σε μας, αλλά και τη σεζόν που έκανε, πολύ δύσκολα δεν θα έβρισκε καλύτερα) και περίπου βέβαιοι πως επιστρέφει ο Κωστάκης, σε μια κίνηση που θα σηματοδοτούσε την νέα εποχή της ομάδας, με μπροστάρη τον Ιβάν Σαββίδη.
Από όλα τα παραπάνω, μόνο τον Βασιλειάδη πετύχαμε, και βρεθήκαμε Σεπτέμβρη μήνα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Η διοίκηση έδειξε να μη γνωρίζει τι πραγματικά θέλει να κάνει, αποκτήθηκαν όσοι καλοί παίχτες βρέθηκαν στο δρόμο μας με λίγα λεφτά (Ντούβνιακ, Τέπιτς) χωρίς να νοιαζόμαστε αν πραγματικά μας χρειάζονται, βγήκαμε στην αγορά για άσσο, φάγαμε τα μούτρα μας,κυνηγήσαμε Μαυροειδή, για να καταλήξει τελικά στην Κηφισιά, άλλα έλεγε ο Ζουρνατζίδης στα ράδια, άλλα ο Μάτζικ, άλλα ο Μαλέλης.
Το πιο μπασκετικό τημ ανθρώπων στη λίγκα, έχασε τα αυγά και τα πασχάλια στο μεταγραφικό σχεδιασμό, καθώς κατά πως φαίνεται, όλα στηρίχθηκαν στην έλευση Σαββίδη, και δεν υπήρχε η παραμικρή εναλλακτική σε περίπτωση που κάτι στραβώσει στην πορεία.
Αποτέλεσμα όλων αυτών, μια ομάδα χωρίς αμερικάνους, χωρίς αλτικότητα, εκρηκτικότητα, δύναμη και ταχύτητα.
Επίσης, μια ομάδα χωρίς άσσους, και σέντερ, χωρίς πολλά πολλά μια ομάδα που αν μείνει ως έχει, θα προσπαθεί να τρέχει να περάσει τη σέντρα, και μετά να ψάξει να βρει το σουτ με τις καλύτερες προϋποθέσεις - κυρίως από τον Βασιλειάδη.
Ας ξεχάσουμε συνεργασίες, ας ξεχάσουμε pick & roll, μεταφορές της μπάλας από τη δυνατή στην αδύνατη μεριά, plays, ακόμα και drives - άντε ίσως δούμε κανένα από τον Τέπιτς.
Η φάση θυμίζει επικίνδυνα πολύ το καλοκαίρι του '11, όταν και πάλι στήσαμε μια ομάδα με 4-5 εξαιρετικούς, και 4-5 απαράδεκτους παίχτες, ομάδα η οποία μας έφερε στα πρόθυρα νευρικής κρίσης με το τέλος της σεζόν.
Από την άλλη, αφού: α) ο κόσμος δεν στηρίζει, β) δεν υπάρχει σάλιο και γ) είτε τρίτος, είτε 9ος το ένα και το αυτό, θα μπορούσες να κατεβάσεις μια ομάδα με μόνο πιτσιρίκια, να ξεχρεώσεις και μια ώρα αρχύτερα.
Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος ενός ενδεχόμενου υποβιβασμού - ντροπής, αλλά έστω και την ύστατη ώρα, και μπροστά στο συγκεκριμένο φάσμα, θα επικρατούσε μια ΠανΠΑΟΚτσήδικη συστράτευση, που θα έφερνε το καράβι σε ήρεμα νερά.
Και που ξες, την προηγούμενη φορά που ζήσαμε κάτι ανάλογο, εμφανίστηκε ο επενδυτής.
