Το να βλέπεις ομάδες που συνήθως τερματίζουν στο δεύτερο μισό της βαθμολογίας, να σε παίζουν μονότερμα μέσα στην Τούμπα, δεν είναι κάτι που χωνεύεται εύκολα.

Κι αν ακόμα εκείνα τα χρόνια είχαμε νωπές τις μνήμες από κάτι ξεφτιλίκια που ζήσαμε με τις ρημαδομάδες που κατεβαζαμε στα πολύ πρόσφατα παρελθόντα, still το να χάνει η Καβάλα τη μια ευκαιρία μετά την άλλη, κι εσύ να κερδίζεις στο 90 με δύο τελικές, ήταν κομμάτι βαρύ.

Τώρα, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, κι αυτό είναι ένα κουσούρι που το κρατήσαμε ως τις μέρες μας, ξεχωρίζεις αυτόν που σε έκανε χαζό, και πας και τον αγοράζεις.

Κι αν τον Νασσιόπουλο τον είχε κλείσει ήδη ο βαζελος, υπήρχε κι ένας καραφλός που κάθε που έπαιρνε τη μπάλα, σήμαινε ένας μικρός συναγερμός στην άμυνα μας.

Διαβάζετε το paoktales, κι αυτός είναι ο Λουκάς Καραδήμος.

Η λήξη της περιόδου 1998-99, βρήκε την ομάδα να τερματίζει στην αγαπημένη της 4η θέση, με το αγαπημένο γαϊτανάκι των προπονητών να ξεκινάει με σοφολογιωτατο ο οποίος δεν έβγαλε καν την προετοιμασία, Μπλαχίν ξανά (για 6 παιχνίδια), σοφολογιωτατο ξανά, και Χάαν ξανά.

Θαρρείς κι ήταν προαπαιτούμενο για τη θέση, ο προπονητής του ΠΑΟΚ, πρέπει να έχει δουλέψει ξανά στον ΠΑΟΚ, και τη χρονιά ολοκληρώνει ο αγαπημένος Ολλανδός, ο οποίος η αλήθεια είναι ότι δε δείχνει και τρομερά ορεξάτος για προπονήσεις, παιχνίδια, υποχρεώσεις κλπ.

Το καλοκαίρι που ζούμε είναι βγαλμένο από τα πιο υγρά όνειρα του Πασόκου ΠΑΟΚτση, καθώς ο πρόεδρος τρελαίνεται (είμαστε και στα μέλια ακόμα) και φέρνει τα πάντα.

Αλήθεια.

Φέρνει ο,τι κυκλοφορεί σε ελεύθερο ή δεσμευμένο, με συμβόλαιο ή χωρίς, καλύτερο Έλληνα ποδοσφαιριστή, πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος, καλύτερο αριστερό μπακ, τον πρόεδρο της ΑΕΚ, τον Μαραγκό πίσω, έναν Αργεντίνο στόπερ, έναν Αιγύπτιο ζογκλέρ, μπέσα μιλάμε, το καλοκαίρι του 99 ο Μπάτμαν έκανε all in στις μεταγραφές και ως συνήθως από το Νοέμβρη έψαχνε προπονητή, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Μια από τις μεταγραφές που δεν ακούστηκαν όσο οι υπόλοιπες, είναι του Λουκά του Καραδήμου, κι αυτό καμιά φορά είναι για καλό, γιατί αν ακούγεται αρκετά μια μεταγραφή, οι απαιτήσεις είναι στο Θεό, και η λογική εξέλιξη είναι να χωρίσουν οι δρόμοι μας ήρεμα μετά από 6 μήνες.

Ο τίμιος (και ξύπνιος) Λουκάς Καραδήμος, μένει 6 χρόνια στην ομάδα, φοράει μέχρι και το περιβραχιόνιο του αρχηγού, κατακτάει 2 τίτλους, επιτεύγμα ασούμε που ΔΕΝ έχει ο Σκαρτάδος ή ο Μπορμπόκης, και γράφει τη δική του ιστορία, με τον δικό του τρόπο στο σύλλογο.

Μόνιμος αναπληρωματικός, τις περισσότερες δε φορές, αναπληρωματικός του αναπληρωματικού, καταγράφει σε 6 χρόνια 82 συμμετοχές, ήτοι κάτι λιγότερο από 14 συμμετοχές το χρόνο, και πανηγυρίζει εκτός των 2 τροπαίων, και ένα γκολ.

Η λαίλαπα Τζον Γου, η οποία συνδυάζεται με τις δέκα πληγές του Σοφολογιωτατου, σταμπάρει μια μαύρη κηλίδα σε ένα γκρουπ παιχτών που χαρακτηρίστηκαν "Αγγελοπαίδια" και άμα τη απομάκρυνση του, αποχωρούν όλοι: Χαγκαν, Κούτσης, Βόκολος, Μάρκος, και φυσικά ο ήρωας της ιστορίας μας.

Από τις πιο αγαπημένες μορφές της παοκτσηδικης κερκίδας, ο Καραζιντάν ήταν, είναι και θα παραμείνει ένας από μας.

 Το ότι κουτσά στραβά φτιάξαμε ένα χαζοσερί 7 νικών, όπως επίσης και το ότι η σιχαμένωση πάει από το κακό στο χειρότερο, δε θα έπρεπε να μας οδηγεί σε εφησυχασμό.

Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα στο πρωτάθλημα, το κύπελλο αποτελεί τον μοναδικό και ρεαλιστικό στόχο της χρονιάς, οπότε αν θέλουμε να κλειδώσουμε τουλάχιστον τη νίκη, πρέπει να καταφύγουμε στη γνωστή, δοκιμασμένη συνταγή.

Το άχαστο γούρι είναι ένα, και λέγεται Paoktales, και σήμερα είναι η μέρα να θυμηθούμε τον Ματέους (όχι τον Λόταρ) Βιβιάν.

Όπως πολλάκις έχουμε αναφέρει, ακόμα και σε αυτή εδώ τη στήλη, το καλοκαίρι του 2012 χαρακτηρίζεται από μια περίεργη όσο και ακατανόητη μυστικότητα, γύρω από τη λογική των μεταγραφικών κινήσεων: από τη μια η εικόνα διάλυσης που υπήρχε μέχρι τις αρχές Αυγούστου, κάτι που οδήγησε σε πώληση Μαλεζά και Σταφυλλίδη, ή σε συμφωνίες με Μπανγκουρά (ο οποίος έπαιξε σε ενάμιση φιλικό) και Κουμάλο (ο οποίος -δυστυχώς- έπαιξε και σε επίσημα), και από την άλλη υπάρχει η τρέλα, ζάλη - παραζάλη της αγοράς του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών της ΠΑΕ από τον Ιβάν Σαββίδη, αγορά η οποία ολοκληρώνεται στις 12 Αυγούστου, και παρόλα αυτά, η ομάδα συνεχίζει να κινείται στις μεταγραφές λες και έχουμε τις γνωστές εκείνες "επιτροπές σωτηρίας" με Ορφανό, Βεζυρτζή, Καλαφάτη και Λάκη Οικονομίδη.

Σε μια τέτοια μεταγραφή λοιπόν, μεταγραφή που θα πρότεινε ο Κωστάκης ο Ορφανός και θα έτρεχε ο Σταυράκης ο Καλαφάτης, προχωράει η ομάδα, και όσοι γουστάρετε σημειολογία, η ανακοίνωση έρχεται κι αυτή 12 Αυγούστου, ανήμερα δηλαδή της αγοράς των μετοχών από τον Αμπράμοβιτς του Ροστόφ.

Τώρα, για να είμαστε δίκαιοι, και να οδηγηθούμε σε κάποιο χρήσιμο συμπέρασμα, καλό θα ήταν να εξετάσουμε όλες τις παραμέτρους: καταρχήν το βιογραφικό του παίχτη.

Γεννημένος τον Απρίλιο του 1982, ο Βιβιάν ξεκινάει την καριέρα του στην παγκοσμίως άγνωστη Πόρτο Αλεγκρένσε. Από τα τρυφερά 17 του, μέχρι τα άγουρα 20, καταγράφει 12, στην πλειοψηφία τους, ολιγόλεπτες συμμετοχές.

Μπουμ! Μεταγραφή στην Άιντραχτ Φρανκφούρτης!

Κάθεται ένα χρόνο, παίζει και δεν παίζει δέκα φορές, και επιστροφή τυλιγμένος με κορδέλα πίσω στην πατρίδα, για να φορέσει τη φανέλα της επίσης πανάγνωστης Μποταφόγκο Ρεγκάτα. 2 συμμετοχές, σαν αλλαγή και οι δύο, για ολόκληρη τη σεζόν 2003-04, (σεζόν κατά την οποία ο Βόκολος με τον Χασιώτη κατάπιναν τα ενενηντάλεπτα) κάτι που δεν τον εμποδίζει να κάνει άλλη μια μεταγραφή στην Ευρώπη!

Ναι, η Λας Πάλμας είναι ο νέος σταθμός στην καριέρα του ποδοσφαιριστού, ο οποίος στα 22 του είναι έτοιμος για το οριστικό ξεπέταγμα στην καριέρα του, έτοιμος να αφήσει το στίγμα του στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα, και να διεκδικήσει θέση στη Σελεσάο του Λούσιο και του Εντμίλσον, του Καφού και του Ρομπέρτο Κάρλος.

8 συμμετοχές στη Λας Πάλμας, και (μαντεψτε) μεταγραφή στο Γιβραλτάρ για λογαριασμό της Θεούτα (και όχι Θεούσα), μια ομάδα που όχι απλά δεν υπάρχει στο χάρτη, αλλά δεν υπάρχει ούτε στο ίντερνετ.

Αλήθεια.

Δεν υπάρχει.

Πουθενά.

Εκεί καταγράφει 13 συμμετοχές, κάτι που αν θέλουμε το πιστέυουμε, και θα το πιστέψουμε μόνο και μόνο επειδή το θέλουμε, και λίγο πριν πάρει την οριστική απόφαση να σταματήσει το ποδόσφαιρο και να αφοσιωθεί στη συλλογή καφέ και σοκολάτας, εμφανίζεται η αγαπημένη και φιλεύσπλαχνη Μποταφόγκο Ρεγκάτα, και του τείνει χείρα βοηθείας.

Μη φανταστείτε βέβαια, 5 συμμετοχές ξανά, λες και έχει βάλει κόφτη το πουλαίν, κάτι όμως που, όπως έχουμε καταλάβει από αυτό το (πραγματικά απίθανο) βιογραφικό, δεν τον εμποδίζει να κλείσει άλλη μια μεταγραφή στην Ευρώπη, αυτή τη φορά στην πανευρωπαϊκώς άγνωστη Γκρενόμπλ Φουτ 38.

Εκεί βρίσκει την Ιθάκη του, αγωνίζεται για πρώτη φορά 2 χρόνια σερί σε μια ομάδα, καταγράφει τον ασύλληπτο αριθμό των 57 συμμετοχών (που αν τις βάλεις κάτω, 57 δεν έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια μαζί) και εξασφαλίζει μεταγραφή στη μεγάλη κατηγορία της Γαλλίας, για τη Μετς.

Κάτι το οποίο δεν το λες και κατόρθωμα, αφού αν το καλοσκεφτείς, μεταγραφές εξασφάλιζε ούτως ή άλλως, με 5 και 8 συμμετοχές στη Β' Βραζιλίας.

Στη Μετς καθιερώνεται στη συνείδηση του κόσμου ως... ως κάτι τέλος πάντων, δεν ξέρουμε αν καθιερώθηκε ως αμυντικός, παρόλο που αυτό δηλώνει, και το 2010 παίρνει μεταγραφή σε μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Γαλλίας, τη μεγάλη Ναντ.

Το τρένο ξεκινά, μετράει 62 συμμετοχές σε 2 χρόνια, έχει αφήσει πίσω του για τα καλά τα χρόνια της αβεβαιότητας, πατάει σταθερά στα πόδια του, και στα 30 του, μεστός, ώριμος, σοβαρός, ετοιμάζεται για ένα ακόμα βήμα παραπάνω στην καριέρα του, αυτή τη φορά πηγαίνοντας στη μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας, τον μεγάλο ΠΑΟΚ.

Στην πιο ευτυχισμένη στιγμή του στον ΠΑΟΚ, την ώρα της επίσημης παρουσίασης.
Ναταν τα καλοκαίρια 2 φορές, και οι χειμώνες καμία.

Εμείς πιστεύουμε ότι βρήκαμε τον άνθρωπο που θα κουβαλήσει όλη την αμυντική γραμμή μας για τα επόμενα τουλάχιστον 5 χρόνια, αυτός με το σοφιστικέ παρουσιαστικό του, δείχνει ότι ήρθε για να μείνει για τα καλά, και όπως συνήθως συμβαίνει στον πλανήτη ΠΑΟΚ, τα μέλια κρατάνε τόσο, όσο κάνει να αρχίσει το πρωτάθλημα.

Ο παιχταράς ούτε κόβει,  ούτε στρίβει, χάνει τη θέση του με συνοπτικές διαδικασίες από την ενδεκάδα από τον Κατσικά (αυτό θα το περάσει στο υπερπλούσιο βιογραφικό του?), και το κερασάκι στην τούρτα έρχεται σε ένα παιχνίδι κυπέλλου στην Καλλιθέα, οπου ο Μαρουκάκης (ναι, ναι, ο Μαρουκάκης) του παίρνει σκαλπ, γκρόβερ, πέναλτι και μια κόκκινη, έτσι για το γιόλο.

Το 2-0 δεν είναι ότι μας ρίχνει σε καμιά κατάθλιψη, παρά τη γαϊδουρομάδα που έχουμε, ξέρουμε ότι θα ανατραπεί εύκολα στη ρεβάνς της Τούμπας, αυτό που επίσης ξέρουμε όμως, και ότι δεν πρόκειται να ανατραπεί βέβαια, είναι η εικόνα που ήδη έχει σχηματιστεί για τον Ματέους Βιβιάν.

Ίσως τα 5 σερί χρονιά στη Γαλλία τον έκαναν λίγο πιο μελαγχολικό, λίγο πιο Ματιέ Κασοβίτς, λίγο περισσότερο Εντιτ Πιάφ, αλλά το γελαστό αγόρι από το Πόρτο Αλέγκρε, δεν ήταν πια Αλέγκρο, και αυτό δε γυρνούσε με τίποτα.

Το Γενάρη του 2013, ο Ματέους Βιβιάν έλυσε το συμβόλαιο του με την ΠΑΕ ΠΑΟΚ, και επέστρεψε στα ανέμελα βοσκοτόπια της Ligue 3, στα οποία (ο θρύλος λέει ότι) συνεχίζει μάλλον μέχρι και σήμερα.

 Σε μια εποχή που είναι της μόδας οι επιστροφές γενικότερα, αξίζει νομίζουμε μια αναφορά στον παίχτη εκείνο που παρά το γεγονός ότι αγωνίστηκε μόλις μία σεζόν, κι αυτή λειψή λόγω τραυματισμών, το όνομα του συζητιόταν σε κάθε μεταγραφική περίοδο, μέχρι να σταματήσει το ποδόσφαιρο.

Διαβάζετε το paoktales, κι αυτός είναι ο Μάρκος Αντόνιο.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει την τάση να εξιδανικεύει πρόσωπα, περιόδους και καταστάσεις, ανεξάρτητα με τη μεταγενέστερη εξέλιξη των πραγμάτων, και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό, από τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε την ομάδα που στήθηκε το καλοκαίρι του 2008, και κατ επέκταση, το ίδιο το καλοκαίρι εκείνο.

Μιλάμε για μια ομάδα που ούτε τίτλους κατέκτησε, ούτε κανέναν σοβαρό αντίπαλο κέρδισε, ούτε κάνα τρομερό ποδόσφαιρο έπαιξε, αλλά κυρίως, μια ομάδα που είδε για κατάληξη εκείνης της χρονιάς ένα ωραιότατο Βατερλώ στα πλέι-οφ όπου και καταποντίστηκε από τους αντιπάλους της.

Κι όμως, το καλοκαίρι του 2008, μνημονεύεται, και θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια ακόμα, από τη συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών της ομάδας, όχι τόσο για το νοσταλγικό του χαρακτήρα, όσο για το (πρωτόγνωρο για τους περισσότερους) των μαζικών ανακοινώσεων, σε καθημερινή βάση, παιχτών με σοβαρό βιογραφικό- αυτό που λέμε σήμερα "από το πάνω ράφι".

Ανάμεσα σε Κοντρέρας και Πάμπλο Γκαρσία, σε Μουσλίμοβιτς και Μπακαγιοκο, αυτός με το λιγότερο λαμπερό βιογραφικό (και πάλι όμως, μια Οσέρ την είχε μέσα) ήταν ο Μάρκος Αντόνιο, ο οποίος ανακοινώθηκε δέκα μέρες μετά την απόκτηση του Πάμπλο Κοντρέρας.

Για να μη γκρινιάζετε δηλαδή ότι σπουδαίοι παίκτες δεν έρχονται νωρίς στην Ελλάδα, 29 Ιουνίου ανακοινώθηκε ο Κοντρέρας, και 11 Ιουλίου ο Μάρκος Αντόνιο.

Συνεχίζοντας αυτό το ιδιόμορφο παιχνίδι αναμνήσεων, συμβολισμών και συνειρμών, ο Μάρκος Αντόνιο σκοράρει το πρώτο γκολ του νέου ΠΑΟΚ στην Κρήτη, στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος.

Ενός ΠΑΟΚ που ξεκάθαρα δεν είχε και μεγάλη σχέση με το μίζερο παρελθόν του, και ενός ΠΑΟΚ που απο την πρώτη μέρα δείχνει στο γήπεδο τη σφραγίδα του προπονητή του, και την αύρα της νέας εποχής, αύρα, σφραγίδα και μενταλιτέ που θα συνοδεύσουν την ομάδα για πολλά χρόνια ακόμα, μάλιστα για χρόνια ακόμα και μετά τη φυγή του τότε προπονητή της.

Ο Μάρκος Αντόνιο δεν είναι πολύ καλά στην υγεία του, ταλαιπωρείται από αρκετούς και συχνούς τραυματισμούς, παρόλα αυτά στα λίγα παιχνίδια που παίζει, δείχνει μια σταθερότητα και μια σοβαρότητα, και δένει πολύ καλά με τον (αδιαμφισβήτητο) ηγέτη της αμυντικής γραμμής, τον Πάμπλο Κοντρέρας.

Κάνει ένα σπουδαίο παιχνίδι στο Χαριλάου στον επαναληπτικό κυπέλλου, όπου είναι αλάνθαστος, και γενικότερα κλείνει με θετικό πρόσημο μια περίεργη χρονιά, η οποία μπορεί μεν να μη μας άφησε τίποτα χειροπιαστό, εντούτοις επανέφερε το χαμόγελο και την περηφάνια στο σύνολο του λαού της ομάδας, και μας έδωσε ξανά το δικαίωμα στο όνειρο.

Όπως προείπαμε, το όνομα του συζητιόταν σχεδόν κάθε χρόνο μετά τη φυγή του, η επιστροφή όμως δεν υλοποιήθηκε ποτέ, και ίσως και να ήταν καλύτερα έτσι, άλλωστε σε αυτά τα 16 παιχνίδια που φόρεσε τη φανέλα, διατηρούμε μόνο ευχάριστες αναμνήσεις, και αυτό είναι κάτι που δεν θα αλλάξει ποτέ.

Να είσαι πάντα καλά γίγαντα.

 Είναι πονεμένη ιστορία το κεντρικός αμυντικός, τα έχουμε πει ξανά και ξανά, και μπορεί εσείς να κουράζεστε να το βλέπετε γραμμένο, αλλά μπείτε λίγο και στη δική μας τη θέση, να δείτε πόσο κουραστικό είναι εμ να το θυμάσαι, εμ να το γράψεις.

Κι από όλους τους κεντρικούς αμυντικούς που μας έχουν κουράσει, αυτοί που μας κουράζουν περισσότερο είναι αυτοί που ήρθαν ντεμεκ με περγαμηνές.

Διαβάζετε το paoktales, κι αυτός είναι ο Ρουντ Κνολ.

Η ομάδα ας ουμε ξεκινάει από την άμυνα, έτσι έλεγε ο μεγάλος θεωρητικός του ποδοσφαίρου Γιώργος Παράσχος, ο οποίος ζήτησε, σχεδόν απαίτησε εδώ που τα λέμε, έναν μεγάλο κεντρικό αμυντικό για να θωρακίσει τα μετόπισθεν, μετά την απώλεια του Μπαρκαουαν (μαλάκες, αλήθεια αυτούς τους είχαμε για παικταράδες).

Η διοίκηση πειραματίστηκε λίγο με τον Άλαν, περισσότερο σε φάση ήθελε να δει αν ξέρουν όλοι οι Βραζιλιάνοι μπάλα- τελικά δεν ξέρουν- και αφού όργωσε την Ευρώπη, θέρισε την Ασία και έσπειρε την Ωκεανία, κατέληξε στον διάδοχο του Κούμαν.

Τουλάχιστον φυσιογνωμικά έστω, μοιαζανε κομμάτι, με τα μαγουλάκια τους και οι δύο, τη ξανθούλικια τη χωριστρα, αν δεν είχες εικόνα από τις αγωνιστικές τους επιδόσεις, τους έλεγες και "σαν δυο σταγόνες νερό".

Και οι ομοιότητες σταματάνε εκεί.

Ο βράχος της Φίτεσε, με 7 χρόνια συνεχούς και αδιάλειπτης παρουσίας στο πρωτάθλημα χαρά του οβερ από το δεκάλεπτο, πατάει το πόδι του αρχές Ιουλίου στη Θεσσαλονίκη, λίγο μετά το φιάσκο Άλαν.

Πεπεισμένοι ότι όλο αυτό ήταν ένα κόλπο για να μπερδέψουμε τους αντιπάλους μας (φέραμε πρώτα το παλτό, εφησυχαστηκαν αυτοί, μπουμ, φέραμε καπάκια τον παιχταρά) ατενίζουμε το επερχόμενο πρωτάθλημα με αισιοδοξία.

Μάλιστα, όσοι τυχεροί βλέπουν τον Ολλανδό, έχουν να λένε για έναν κεντρικό αμυντικό υψηλής ποιότητας, και ταχείας καύσεως.

Λίγο μετά, ήρθε η εφταρα από τη Μπραουνσβαϊγκ, και μας ταρακούνησε, αλλά εντάξει, μαθαίνει ακόμα, μην ξεχνάμε ότι οι Γερμανοί κατέβηκαν με τη βασική τους ενδεκάδα, την ώρα που εμείς κάναμε δοκιμές, ενώ πολύ σημαντικό να ειπωθεί ότι  ήταν σε φάση έναρξης πρωταθλήματος, ενώ εμείς θέλαμε ακόμα (αλήθεια ακούστηκαν αυτά).

There's no season, like pre season

Η ώρα της κρίσης όμως, δυστυχώς, έρχεται για όλους, και το πρωτάθλημα ξεκινά.

Στην Ξάνθη.

Με ήττα.

 

Οι δρόμοι μας με τον προφεσορα με το παχύ μουστάκι θα χωρίσουν άδοξα, τη θέση του θα πάρει ο Στρατηγός με το καφέ δερμάτινο, ο οποίος θα συνεχίσει από κει που το βρήκε: Κνολ αμετακίνητος από την ενδεκάδα, αν και εδώ που τα λέμε, δεν είναι ότι είχε και επιλογές.

Σε μια ημιμέτρια κατάσταση πορευόμαστε για κάνα μήνα, χωρίς να είμαστε 100% σίγουροι αν βλέπουμε παλτουδιά ολκής, ή παιχταρά από τους λίγους, μέχρι το παιχνίδι κυπέλλου στη Φυλή με τον Θρασύβουλα.

90' κατέγραψε ο σκύλος, σε ένα παιχνίδι ιστορικό μεν, αλλά για τους λάθους λόγους δε.

Δεν αργεί πολύ να τους πάρει όλους η μπάλα, σε μια συνέντευξη του ο στρατηγός με το καφέ δερμάτινο κάνει λόγο για σαρδέλες και αστακούς, και χωρίς να θέλουμε να αποκαλύψουμε σε ποια κατηγορία ανήκει ο ήρωας μας, ας αναφέρουμε απλά ότι ΔΕΝ κάνει ωραία μακαρονάδα.

Το Γενάρη βγαίνουμε στην αγορά για κάτι πιο εκλεκτό, και πετυχαίνουμε άλλη μια φορά διάνα! Γκόραν Γκάβρανσιτς είναι ο νέος μαν, αλλά αυτός είναι άλλο paoktales.

Ο συμπαθέστατος Ρουντ, βρήκε ομάδα και μετά τον ΠΑΟΚ, φυσικά στην Ολλανδία, έπαιξε δύο χρόνια γεμάτα στη Σπάρτα Ρότερνταμ, η οποία με αυτόν στην ενδεκάδα μας πλήρωσε αλλεπάλληλα G/G

 Δεν είναι ότι ο Τζιόλης μας είχε θαμπώσει με την παρουσία του, αλλά όσο να πεις όταν αγοράζεις κεντρικό χαφ το καλοκαίρι, και 6 μήνες μετά βγαίνεις στην αγορά για να αγοράσεις όσα κεντρικά χαφ βρεθούν μπροστά σου, τότε κάτι δεν έκανες καλά.

Story of my life δηλαδή.

Διαβάζετε το paoktales, κι αυτός είναι ο Χέντβιγκες Μαντούρο.

Ήταν η περίοδος της μεγάλης γκλαμουριάς. Ονοματάρες κάθε μέρα, προπονητάρα, νέο λουκ, νέο έμβλημα, νέα όλα.

Το αγωνιστικό δεν ήταν πλήρως εναρμονισμένο, αλλά και πάλι, Δεκέμβρη μήνα, μόνος δεύτερος ήσουν, έστω και με 8 βαθμούς διαφορά από τον πρώτο.

Σε οποιαδήποτε νορμάλ χώρα του κόσμου, η διαφορά φυσικά και δε θα ήταν απαγορευτική, ειδικά δε από τη στιγμή που τον έχεις στην έδρα σου τον πρώτο, στο δεύτερο γύρο, αλλά στο Ιράν των Βαλκανίων, ακόμα και 1 βαθμό πίσω να είσαι, ξέρεις ότι το πρωτάθλημα είναι τελειωμένη ιστορία.

Παρόλα αυτά, ο ηγέτης των πιστών, με εξαιρετική διάθεση για σπατάλες και γνωριμίες με καινούριους μάνατζερ, τα μοίραζε δεξιά κι αριστερά- μη μας πούνε και τσίπηδες.

Λεφτά υπάρχουν.

Σε μια από τις μεγαλύτερες επιδείξεις σπατάλης, δίνει λεφτά για να φέρει στην Τούμπα έναν καρδιοπαθή ποδοσφαιριστή, στέλνοντας το μήνυμα σε όλες τις κατευθύνσεις ότι είναι για τα καλά ένας από μας, και τρελούς θα φέρουμε (Χακομπο) και αρρώστους, και φυλακόβιους και τις φυλακές και τα τρελοκομεία γεμίσαμε και δε χωράνε άλλο πια.

Ο Μαντούρο, άνθρωπος ο οποίος έχει σαφείς οδηγίες από τον γιατρό του να αποφεύγει τις έντονες συγκινήσεις, έρχεται στο κατάλληλο σωματείο - ρε άνθρωπε, 2014 είχαμε, δεν τσεκαρες λίγο στα ίντερνετς να δεις τι εστί ΠΑΟΚ, αδιαβαστο θα σε στείλουμε, και να δούμε και τι θα πούμε στη μανούλα σου.

Το βιογραφικό του, όσο ήταν υγιής, αποζητά τουλάχιστον τον σεβασμό: από Άγιαξ και Εθνική Ολλανδίας, μέχρι Βαλένθια και Σεβίλλη, ο τύπος φυσικά και δεν ήταν τυχαίος, αλλά όλα αυτά ήταν κάποτε.

Σύμφωνοι, στο αστείο ελληνικό πρωτάθλημα και παλαίμαχοι μπορούν να κάνουν τη διαφορά, όμως εντάξει, κάπου έλεος, δεν είμαστε τόσο για τα θηρία.

Με το που υπογράφει, ταξιδεύει Ξάνθη για να δει την καινούρια του ομάδα από κοντά, και εκεί χτυπάει το πρώτο καμπανάκι: πριν καλά καλά αρχίσει το ματσάκι, ο άνθρωπος που θα μας κουβαλήσει τρία κύπελλα λίγα χρόνια αργότερα, ανοίγει το σκορ για τους γηπεδούχους.

Μέχρι να λήξει το ημίχρονο, έχουμε στολίσει όσους παίζανε, όσους δεν παίζανε και όσους προπονούσαν. Είπαμε, η υπομονή δεν είναι η αρετή που μας χαρακτηρίζει σαν οπαδούς, αλλά ειδικά εκείνη τη χρονιά, τη χάσαμε από τη δεύτερη αγωνιστική και τη γκέλα στο Αγρίνιο.

Το δεύτερο ημίχρονο κυλάει το ίδιο εκνευριστικά, και την ακούνε στερεό όλοι: από Στοχ, μέχρι Κίτσιου, δεν υπάρχει παίχτης που δεν αντιμετωπίζεται με γκρίνια μίρλα και γανάδα, και όλα δείχνουν ότι θα είναι άλλη μια από κεινες τις χειμωνιάτικες Κυριακές που ο ΠΑΟΚ θα σε γαμησει την ψυχολογία και τη διάθεση, άλλη μια κρύα ήττα, σε ένα παιχνίδι που έφαγες γκολ νωρίς, και δεν έβγαλες καν αντίδραση.

Μέχρι που μπαίνουμε στο τελευταίο πεντάλεπτο.

Τσάτσος στο 88', 1-1. Και στις καθυστερήσεις, Λίνο 1-2.

Ένα παλιό δημοσιογραφικό κλισέ θα έγραφε "το τελευταίο πεντάλεπτο του αγώνα δεν ενδείκνυται για καρδιακούς" και μεις οι μαλακες τους είχαμε όχι στην κερκίδα, αλλά στην ομάδα την ίδια.

Ο τύπος λογικά έκανε δεύτερες σκέψεις, το βλέπει πιο ζεν το έργο μετά, κάνει ντεμπούτο την επόμενη βδομάδα με τον Παναιτωλικό στην Τούμπα, μένει εκτός αποστολής σε άλλο ένα εκτός (του το πάμε λάου λάου κι εμείς όμως) αυτό με τον Πανιώνιο, παιχνίδι όπου έγινε εκείνη η κρύα ήττα που λέγαμε πιο πάνω, και ξαναμπαίνει ενδεκάδα σε ένα 4-1 με τη Βέροια στην Τούμπα, στο οποίο σκοράρει κι όλας.

Μαγουλάκια μου εσύ!

Κάπου εδώ να ανοίξουμε μια παρένθεση και να εξηγήσουμε τα αυτονόητα: ο Μαντούρο, προφανώς, προφανέστατα και δεν ήταν τυχαίος ποδοσφαιριστής.

Μάλιστα, είχε μια αξιοπρόσεκτη καριέρα, και ένα αρκετά καλό όνομα, ακόμα και στην πατρίδα του.

Το πρόβλημα υγείας του, ήταν καταλύτης στο να θέσει προτεραιότητες στη ζωή του, και στις βασικές, σίγουρα δεν ήταν πλέον το ποδόσφαιρο.

Κλείνει η παρένθεση.

Λίγο αργότερα θα έρθει το παιχνίδι με τον Τέλη που αναφέραμε και στην ιστορία του Ινσαουράλδε, με αποτέλεσμα να φύγει από την ομάδα ο άνθρωπος που τον έφερε, η συνέχεια με τον ΓουΧου δεν αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς, αυτό που αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς όμως, είναι το ποιος διαδέχθηκε τον ΓουΧου σε περίπτωση που το ξεχάσαμε.

Ο Σοφολογιώτατος, για άλλη μια φορά στην πολυετή καριέρα του, καλείται να αντιμετωπίσει παίχτη με πρόβλημα υγείας ή στα όρια του παλαίμαχου, κι αν είναι κάτι για το οποίο δε φημίζεται, αυτό είναι το τακτ με το οποίο χειρίζεται τέτοιου είδους καταστάσεις.

Το Γενάρη της ίδιας χρονιάς, ο παίχτης, ζητάει την αποδέσμευση του, και φυσικά κανένας δε ρωτάει το γιατί.

Προφανώς it was pretty obvious.

 Επί ένα μήνα, το Κοράνι κυκλοφορεί με δική του βαθμολογία. Σε αυτή, όχι μόνο δεν έχουμε μηδενιστεί στο παιχνίδι με τα αισχη του Παπαπέτρου, όχι μόνο δε μας έχουν αφαιρεθεί βαθμοί, αλλά μετράμε και το ΠΑΟΚ- γάβρος σαν νικηφόρο, αφού γιόλο μωρέ, με την ορμή που είχε η ομάδα μετά την ισοφάριση, ήταν θέμα χρόνου να κάνει το 3-2.

Ή μπορεί ο Θείος Μίμης να μη μετρούσε το πέναλτι τους, κάτι τέλος πάντων, κάπως τα είχε στο μυαλό του και το παιχνίδι εκείνο ήταν κερδισμένο.

Λογικά αυτή τη βαθμολογία δείχνανε και στον Μπάτμαν, και ο άνθρωπος ψήθηκε, πρώτους μας είχε η Μπουζέτα Ντελο Σπορ, ευκαιρία για πρωτάθλημα.

Πάνω στο ψήσιμο του λοιπόν, αποτρελαίνεται κι άλλο στις μεταγραφές του Γενάρη, και φέρνει ο,τι βρίσκει μπροστά του.

Διαβάζετε το paoktales, κι αυτός είναι ο Αντόλφο Βαλένσια.

Αν ο Γενάρης του 1997 ήταν ο πιο όμορφος Γενάρης της ζωής μας, με Φραντζέσκο και Μαραγκό (και Τζο Παλατσίδη), εύκολα στη δεύτερη θέση βρίσκεται ο Γενάρης του 1999. Μέσα σε μια βδομάδα, ο μεγάλος Μπάτμαν, ο γνήσιος Χοσάδας μεγαλομέτοχος, το ΠαΣοΚ το ίδιο, φέρνει Κριτσμάρεβιτς και Βαλένσια, έτσι για την πλάκα του.

Ούτε καν για την πλάκα του.

Φέρνει Κριτσμάρεβιτς και Βαλένσια, απλά και μόνο για να μην μας κάτσει βαριά η αποχώρηση του Κομίνχες (για την αποχώρηση του Μπέρτχολντ, έφερε τον Μάριο Γερμαν, και μη ρωτάς φίλε φανατικέ αναγνώστη ποιοι είναι όλοι αυτοί, λίγη υπομονή και θα στους παρουσιάσουμε όλους, εδώ ο άλλος ο τρελός για Μπρέγκου πήγε και έγραψε).

Και οκ τον Κριτσμάρεβιτς κάποιοι τον ήξεραν, τον είχαν δει, τον  θυμόντουσαν τέλος πάντων από τις αναμετρήσεις της Ανόρθωσης με τον γαβρο, το καλοκαίρι που είχε περάσει.

 Τον Βαλένσια;

Ο Αδόλφος ήταν η χαρά του δημοσιογκράφιτι σε εποχή χωρίς ίντερνετς: πετάς ένα βιογραφικό και ένα μουντιαλικός, και γεμίζεις αεροδρόμιο.

For real.

Άλλωστε μιλάμε για παίχτη με συμμετοχές στη Μπάγερν Μονάχου, στην Ατλέτικο Μαδρίτης, και μόνιμη παρουσία  στην Εθνική Κολομβίας, με γκολ μάλιστα στο Μουντιάλ της Αμερικής.

Δε θέλει ούτε καν σκέψη: ακόμα κι αν αλλάξει τη βαθμολογία ο Θείος Μίμης, το πρωτάθλημα είναι δικό μας, δε χάνεται με τίποτα, και 3-0 να χάνουμε σε κάνα ματς, θα βάλουμε τον Αδόλφο μέσα και θα βάλει 4 γκολ και θα κερδίσουμε.

Βέβαια, υπάρχει ένα μίνι θεματάκι.

Στον πάγκο είναι ο Σοφολογιώτατος, και όπως θυμάστε οι φανατικοί αναγνώστες της στήλης, είδαμε και πάθαμε για να τον πείσουμε να βάλει τον Τάκολα, φανταστείτε τι περάσαμε για να τον κάνουμε να χρησιμοποιήσει τον Αδόλφο.

Ο οποίος ήρθε και ανέτοιμος.

Άλλο που δεν ήθελε ο κΆγγελος δηλαδή.

Τελικά, ένα κρύο μεσημέρι του Φλεβάρη, η συνεργασία μας με τον Πανάγιο κόουτς διακόπτεται, κάτι που σημαίνει την ταυτόχρονη ενεργοποίηση του Βαλένσια.

Μάλιστα, για να γίνει ακόμα πιο ροκ, τη θέση του κΆγγελου παίρνει ο Άρι Χάαν, η χαρά του Ρόδον και των μάνατζερ.

Ο Κολομβιανός σούπερ σταρ ξεβολεύεται από τον καναπέ του, αρχίζει μίνι προετοιμασία, και κάνει ντεμπούτο 7 Μαρτίου, σε ένα αχαρακτήριστο 0-0 με τον Εθνικό στην Τούμπα.

Τώρα, δεν είναι ότι είναι ακριβώς παλαίμαχος, αλλά η αλήθεια είναι ότι και πολύ ενεργό δεν τον λες, παρόλα αυτά ο Ιπτάμενος (Δίσκος με λουλούδια) Ολλανδός τον προτιμάει ξανά, σε ένα εκτός έδρας με τον Ηρακλή, αλλά μάλλον δεν τον ενθουσίασε και πολύ η συμμετοχή του, με αποτέλεσμα να τον κάνει αλλαγή στο ημίχρονο.

Τρίτη και φαρμακερή, εντός έδρας με την Ξάνθη. Αλλαγή στο 65', πάλι τίποτα, πάλι γκέλα, τρίτη σερί, νέο μηδέν μηδέν.

Με τον Γάβρο την επόμενη αγωνιστική δεν το τολμάει, τον βάζει όμως ένα τέταρτο σε ένα εκτός με την ΑΕΚ.

Φανταζόμαστε ότι δε χρειάζεται να αναφέρουμε ότι μένει πάλι στο μηδέν ο παιχταράς, ο περιούσιος λαός που δε φημίζεται για την υπομονή του, αρχίζει τα συνθήματα "Αντόλφο μπες και ρούφα τις γραμμές", ο ήρωας της ιστορίας μας το απολαμβάνει: διακοπάρες,  μηδέν effort, και έχει γίνει ήδη σύνθημα.

Και μέσα σε όλο αυτό το ευχάριστο, ανάλαφρο, οικογενειακό κλίμα, έρχεται και το γκολ: το θύμα είναι ο Απόλλωνας Αθηνών, και το γκολ πανηγυριζεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Μακεδονίας, είναι μια δικαίωση για όλους εμάς που τον πιστέψαμε, είναι ένας μίνι θρίαμβος, μια νίκη κόντρα στις Κασσάνδρες που διέδιδαν (ανυπόστατες) φήμες ότι ο Αδόλφος έχει σταματήσει το ποδόσφαιρο, ότι είναι 46 χρονών και μας δουλεύουν όλοι ομαδικώς, ότι δεν υπάρχει Βαλένσια, είναι ηθοποιός, έχετε δει εσείς ποτέ κανέναν Βαλένσια;

Μέχρι να ολοκληρωθεί το πρωτάθλημα, στα νύχια του πέφτουν άλλα δύο θύματα, η Προοδευτική και ο Πανιώνιος, παίχτης μουντιαλικών επιδόσεων και μεγάλων αγώνων ο κερατάς.

Το καλοκαίρι που ακολουθεί, έχει όλα τα καλά που έχουν τα παοκτσήδικα καλοκαίρια, ο παιχταράς ζει μεγάλες στιγμές στη μεγαλύτερη ομάδα που έχει παίξει ποτέ (γάμησα εγώ Μπάγερν και μαλακίες), ο Μπάτμαν έχει φέρει τον Γιδοπουλο για να μην τον πιάνουν κώτσο, και αγοράζει οποιονδήποτε έχει φορέσει ποδοσφαιρική φανέλα τώρα στα κοντά: Φρουσο, Βενετίδη, Καραδήμο, Γεωργιάδη, ψαχτε για τον δεύτερο λέμε. Βέβαια, το καλοκαίρι αυτό, διαθέτει και ένα στραβό, το μεγαλύτερο των στραβών, αυτό το στραβό που έχουν όλα τα παοκτσήδικα καλοκαίρια: κάποτε τελειώνει και αρχίζουν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις.

 

ΠΑΟΚ - ΑΕΚ πρώτη αγωνιστική, γκολ από παντού, με τους παίχτες μας να σκοράρουν σε όλες τις εστίες, κάποιοι βάζουν το όνομα τους και στους δύο πίνακες των σκόρερς, και λίγο πριν το τέλος χάνουμε 3-4. 

Αυτά να ήταν τα προβλήματα σας, λέει ο παιχταράς, μπαίνει, σκοράρει 4-4.

 

Όχι απλά η χρονιά του θα είναι φέτος, μη γίνει κάνα χαζό και μας τον ξαναπάρει η Μπάγερν, μόνο αυτό φοβόμαστε.

Καπάκια, στην επόμενη αγωνιστική σκοράρει ξανά, νομίζουμε ότι δε χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση: είναι η χρονιά του.

Κάνει δύο μήνες να σκοράρει, βάζει δύο μαζεμένα με τον Ιωνικό, και τον Γενάρη εκείνης της χρονιάς, χωρίζουν οι δρόμοι μας, μην ξεχνάμε ότι το Γενάρη εκείνης της χρονιάς μπήκε στη ζωή μας ο Σερβοσέρβος τεχνικός, και έπρεπε να ανοιχτούμε σε νέες αγορές, σε νέες κατακτήσεις.

Ήρθε η ώρα. Ένα πρόσωπο που όλοι περιμένατε.

Kαλοκαίρι του 1998. Καλύβας πάντα στρατιώτης, Ακριβόπουλος πάντα κάπου εκεί, Δημήτριος Aγγελόπουλος κάτοικος Eλβετίας με σπαστά ελληνικά συγκινημένος αντιπρόεδρος που αγοράζει και γεμίζει ελπίδες, κάπου εκεί στους θάμνους ο Aλέξιος ο Kρυσταλλίδης ( θα ασχοληθούμε σε επόμενο paoktales) και φυσικά πρόεδρος ο Batman ο ορθόδοξος. Κάπου εκεί έρχεται μια μορφή την οποια θα μνημονεύουμε για χρόνια.

Κυρίες και κύριοι ,διαβάζετε paoktales και αυτός είναι ο Καχάρ Μιραφαλίεφ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον πρακτορινό για την φωτογραφία αλλα φυσικά και για την παροχή και διασταύρωση πληροφοριών. Aλλωστε όπως είχα πει from the beggining εμείς πρακτορινός δε μπορούμε να γίνουμε. Oπότε τι καλύτερο από το να μιλήσουμε μαζί του για βοήθεια.

Tα πράγματα δεν είναι καλά. Βουτάμε στις παραλίες της χαλκιδικής με προβληματισμό. Θα το πάρουμε επιτέλους; ο Άγγελος Αναστασιάδης αποτελεί παρελθόν για την ομάδα και πονάμε. Συζητήσεις μνημείο διαρρέουν. Ο Batman πιέζει αλλά ο Άγγελος παραιτείται και τα ρίχνει στους Kρυσταλλίδηδες. Ο παναγιότατος ζητάει να πάρει την τελική απόφαση Δευτέρα αφού μιλήσει με τον πνευματικό του. Οι Kρυσταλλίδηδες αρνούνται και ο Άγγελος με γλυκό τρόπο λέει. "Tώρα ήρθε ο θάνατος".

Ο θάνατος δεν ήρθε αλλα ήρθε ο Mπλαχίν. Ο Aγγελόπουλος, ξάδερφος του γνωστού, αρχίζει κάτι περίεργες ιστορίες, μιλάει για πάθος για το ποδοσφαιρικό Cameroon, ο Batman προσπαθεί απλά να την κάνει γιατί κάτι του λέει πως η επόμενη πενταετία θα είναι δύσκολη. Το να δίνεις συμβόλαια ήταν fun, το να τα πληρώνεις όχι και τόσο.

Ο Mπλαχίν βρίσκει ένα συμπαθητικό roster, ξεκινάει τα φιλικά αφού έρχεται μια μεγάλη πρόκληση που λέγεται Rangers και κάπου εκεί μπλέκεται ο Μιραφαλίεφ. Ένα φιλικό στη Bέροια για το οποίο έχουν εικόνα ελάχιστοι, προκαλεί φόβο σε αντιπάλους και ενθουσιασμό σε εμάς. Tρία ρίξαμε με Ουζμπέκο άσσο (Mανσoύρoφ) να μαγεύει με τα αμέτρητα slalom του. Ο υπό δοκιμη άσσος θα εμφανιστεί λένε και αργότερα στο επόμενο φιλικό με αεκ. Τον υπογράψαμε Oleg, τον προλάβαμε.Μικρά παιδιά κυκλοφορούσαν στη Tούμπα για ένα τριήμερο, κλωτσούσαν πεσμένα μανταρίνια και κουτάκια πορτοκαλάδας φλώρινα και τρίπλαραν, σκόραραν και πανηγύριζαν. "Mανσoύρoφ πήραμε μπάρμπα, άστο".

Το φιλικό με την αεκ έρχεται και ο ουζμπέκος έχει υπογράψει. Ο λαός είναι στα σκοινιά. Πόλος έλξης ο ”ρώσος” λοιπόν και ξεκινάμε να δούμε τον νέο μάγο, τον Μιραφαλίεφ.

ΩΠΑ ΩΠΑ ΩΠΑ..

Και ποιος είναι ο Mανσoύρoφ ρε μάγκα; Ο Mπλαχίν λοιπόν δείχνει μια πρώτη ένδειξη ποδοσφαιρικής ευφυΐας και λέει ”Στην Bέροια δώσαμε άλλο όνομα, μην τον κλέψουν” και γελάει με νόημα. Ο ενθουσιασμός μεγαλώνει, προφανώς ο Μιραφαλίεφ είναι ένα σπάνιο πυρηνικό ποδοσφαιρικό όπλο. Ο θρύλος λέει ότι μάλιστα έδωσε 3 διαφορετικά ονόματα, Mανσoύρoφ (αυτό εγώ είχα ακούσει) , Mαντζάρoφ (αρκετά cool) και Moυντζoύρoφ (προφανώς fun play από τα ρωσικά στρουμφάκια).

Το φιλικό ξεκινάει, ο Μιραφαλίεφ είναι στον πάγκο , ίσως ως ένα κόλπο για να τον κρύψουμε από την Rangers. Τελικά μπροστά σε 25 χιλιάδες κόσμο, κερδίζουμε 1-0 αλλα η στιγμή που περιμέναμε είναι στο 55. Ο Tουρσουνίδης βγαίνει, ο μάγος μπαίνει. Δεν ακουμπάει μπάλα και 25000 κόσμος παραμιλάει. Το κόλπο του Mπλαχίν λένε οι ψαγμένοι. Επίτηδες το κάνει για τους Σκωτσέζους.

E, οι μέρες περνάνε και ο ΠΑΟΚ πάει Σκωτία. Ο Μιραφαλίεφ λένε τα ρεπορτάζ θα μπει στο δεύτερο ημίχρονο να αιφνιδιάσει. Τα πράγματα μπερδεύονται όμως αφού η Rangers είχε ένα striker που μονοπωλούσε τότε τα πρωτοσέλιδα, τον Durie. Τα διάβαζε αυτά ο Tριαντάφυλλος ο Mαχαιρίδης και είπε στον Mπλαχίν να μην ανησυχεί. Πήρε λοιπόν φόρα, καθάρισε τον Durie στο έβδομο λεπτό με παθιασμένο τάκλιν. Στας ευρώπας όμως ήταν λίγο υπερβολικοί και δε καταλάβαιναν την αμυντική ποιότητα και πήρε και κόκκινη. Ως αποτέλεσμα ο ΠΑΟΚ έπαιξε αρκετά αμυντικά , έχασε 2-0, και ο Μιραφαλίεφ δε πήρε την ευκαιρία. Κακόμοιροι ,σας τον φιλάει για τον επαναληπτικό.

Ο επαναληπτικός που λέτε φτάνει, η Tούμπα γεμάτη, ο Aγγελόπουλος ο ελληνοελβετός που λατρεύει το Cameroon και θα μας πάει στα ουράνια υπόσχεται 8 εκ. πριμ και εμείς ιδρώνουμε, φωνάζουμε και περιμένουμε την επική πρόκριση. Ο ΠΑΟΚ προσπαθεί όμως το peak του αγώνα είναι στο 66. Ο Μιραφαλίεφ με το 23 στην πλάτη (θεέ μου, τι συμβολισμός) μπαίνει για το δικό του last dance. 0-0 ακόμα αλλά ο ΠΑΟΚ πίεζε, είχε δοκάρι με τον Kαφέ, ”ε τώρα θα εμφανιστεί ο μάγος.” Ο μάγος δε εμφανίζεται. Μια κακή σέντρα η οποια πάει απέναντι σε ένα ball boy δεν μας τρομάζει, ” ζεσταίνεται μάγκες..” Κάπου στο 80 όμως έχει τη στιγμή του. H μπάλα στα δεξιά. Κάνει μια κοφτή τριπλά και φέρνει τη μπάλα στο αριστερό. Αυτό είναι.. Ήρθε η ώρα του, για αυτό τον κρύβαμε τόσο καιρό…

Ο Μιραφαλίεφ σεντράρει με το αριστερό ενώ βρίσκεται δεξιά ανάμεσα στο ύψος της μικρής και της μεγάλης περιοχής. Η μπάλα φεύγει σε ύψος που σχεδόν ξεπερνάει τις κερκίδες και καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια στον απορημένο Nάγκμπε ο οποιος βρισκόταν στη γραμμή του κέντρου και αριστερά. Η Tούμπα βγάζει ένα επιφώνημα που δε θα ξεχάσω ποτε. Ένα ταυτόχρονο γέλιο, απογοήτευση, αγανάκτηση σε 3 δευτερόλεπτα γκρεμίσματος ενός ακόμα ονείρου.

Η συνεχεια του άγνωστη. Έφυγε νύχτα, πήγε πατρίδα και συνέχισε τα περίεργα slalom εκεί.

Thats ok , Καχάρ Μιραφαλίεφ Mανσoύρoφ.You will be never be forgotten. Προχωράμε

 "Το παλικάρι έχει ένα μήνα στην ομάδα. Ξέρετε τι απαιτεί η θέση του λίμπερο; Συνεχείς φωνές στους συμπαίκτες του. Αυτός δεν ξέρει καν τη γλώσσα. Τι θα τους λέει; 'Τσάο μπαμπίνα';"

Μια εβδομάδα μετά, σε ένα Ξάνθη - ΠΑΟΚ θα τραυματιστεί ο Νίκος Κολομπούρδας, και θα καταλάβουμε ότι όλο αυτό που ακούσαμε στη συνέντευξη τύπου του Σοφολογιωτατου, ήταν άλλη μια μπούρδα.

Εκτός αν το παλικάρι έμαθε τη γλώσσα.

Διαβάζετε το paoktales, κι αυτός είναι ο Μίρκο Τάκολα.

Για όλους εμάς τους 40κάτι, το Ιταλός αμυντικός, sells itself με τη γοητεία του. Οι πρώτες εικόνες μας από ξένο ποδόσφαιρο έχουν να κάνουν με μάστορες της θέσης, κολλημένοι μπροστά στις οθόνες μας βλέπαμε τον Μπαρέζι, τον Μαλντίνι, τον Φεράρα, τον Βιέρκοβουντ, ακούγαμε σκόρπιες ιστορίες από τον Διακογιάννη και τον Κατσαρό (μέχρι και τα άκυρα του Θεοφιλόπουλου ακούγαμε) και χτίζαμε το μύθο.

Βλέπαμε τις Ιταλικές ομάδες να μην τρώνε γκολ ούτε με αίτηση, την Εθνική τους να περνάει φάσεις ομίλων μόνο με Χ ξερωγω, 3 μηδέν μηδέν και πέρασε, χαζεύαμε και τα ιερά τέρατα να κρατάνε το σκορ τόσο κουλ, ατσαλάκωτοι, με τη χωριστρα στην πένα, και με το κλοτσίδι εκεί που χωρούσε- δηλαδή μουλωχτά, στη ζούλα, και καπάκι θέατρα.

Καταλάβατε που πάει όλο αυτό, ο μικρός Μπάτερς είχε έρωτα με την Εθνική Ιταλίας, και απολάμβανε ένα 0-0 σε Άσκολι- Τσεζένα, πολύ περισσότερο από ένα 3-5 σε Μπάγιερν - Ρεάλ πχ.

Το καλοκαίρι του 1998, μια ανώτερη δύναμη, έφερε στο δρόμο μας, επιτέλους, Ιταλό ποδοσφαιριστή.

Χαρές, πανηγύρια, τηλεοράσεις, ο τύπος δεν ήταν απλά ένας Ιταλός ποδοσφαιριστής, αλλά είχε περάσει από Νάπολι, Παλέρμο, και είχε συμμετοχές και στην Εθνική Ιταλίας!!

Στην ολυμπιακή ομάδα έστω, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, εκείνη την εποχή να έπαιρνες 4 ραντομ μπακ, 2 από το Καμπιονάτο, 1 από τη Σέριε Β, και έναν από τις αλάνες έξω από το εργοστάσιο της Φιατ στο Τορίνο, και να τους έριχνες κόντρα στη Βραζιλία, γκολ δεν τρώγανε.

Σε έναν ΠΑΟΚ που παραδοσιακά το πρόβλημα του ήταν το εύκολο γκολ (που δεχόταν) η απόκτηση του Τάκολα φάνταζε ως το κομμάτι που θα ένωνε όλα τα υπόλοιπα, το σιρόπι που θα δέσει το γλυκό, το γρανάζι που έλειπε από τη μηχανή, το κουμπί που θα κουμπώσει το κοστούμι, όλα εκείνα τα δημοσιογραφικά κλισέ τέλος πάντων που τόσο αγαπήσαμε, αλλά δεν μας ενοχλούσαν καθόλου πια, καθώς ακουγόσαντο σαν τη φωνή του Αλέξη Κωστάλα σε τριπλό Άξελ.

Ιταλό αμυντικό ρε μουνιά, και τώρα να δούμε πόσο εύκολα θα μας βάζετε γκολ χαμούρες, ο παιχταράς θα σας καταπιεί μέχρι να πείτε "βανδαλισμοί".

Βέβαια, επειδή ΠΑΟΚ είσαι, οι μέρες περνούσαν, και Ιταλό αμυντικό ακούγαμε, Ιταλό αμυντικό δε βλέπαμε.

Μια ο Ζαφειρίου, την άλλη ο Κολομπούρδας, την παράλλη ο Κουλακιώτης, μέχρι κι ο Μαχαιρίδης επιστρατεύτηκε στη θέση, αλλά (και με τις αστειοτητες του Σοφολογιωτατου να τις πιστεύει κόσμος, αλήθεια) ο Μίρκο σταθερά γυάλιζε πάγκο.

Μέχρι που ξεμειναμε εντελώς από αμυντικούς εκείνο το απόγευμα στην Ξάνθη, οι πίπες περί "Τσάο Μπαμπίνα" ξεχάστηκαν γρήγορα, και ο ήρωας της ιστορίας μας δεν ξαναβγαίνει από την ενδεκάδα.

Και πως να βγει, όταν το πρώτο του επίσημο γκολ γίνεται το λάβαρο της επανάστασης, η αφορμή για να βγούμε μαζικά στους δρόμους όλης της Μακεδονίας, διαμαρτυρόμενοι για το καθεστώς Κόκκαλη που κυβερνούσε τη χώρα.

Πιο συγκεκριμένα, σε ένα ακόμα από τα ΠΑΟΚ- Ολυμπιακός που έπρεπε να χάσουμε, και όταν λέμε "έπρεπε" δε φαντάζεστε τι γινόταν για να χάσουμε (ή να μην κερδίσουμε), βρισκόμαστε από νωρίς πίσω στο σκορ.

Κλάιν, τίποτα δε μας λέει αυτό, η ομάδα εκείνα τα χρόνια, έπαιρνε μπρος όταν έτρωγε γκολ, και έτσι συνέβη και τότε: κυριαρχεί στο γήπεδο για 50', διάστημα κατά το οποίο έχει βάλει τον διορισμένο πρωταθλητή στην εστία του, και τον βομβαρδίζει.

Το πρώτο γκολ έρχεται στο πενήντακάτι, αλλά όπως προαναφέραμε, ζούμε σε μια περίοδο που για να βάλεις γκολ στον γαβρο, πρέπει να φτύσεις αίμα.

Το γκολ, φυσικά ακυρώνεται ως οφσάιντ.

Δεν πτοούμαστε. Οι επιθέσεις συνεχίζονται κατά κύματα.

Ξανά γκολ.

Αυτή τη φορά δε μπορούν να κάνουν τίποτα.

Ο Σοφολογιώτατος, που περνάει την πρώιμη φάση τρέλας, σε όλο αυτό το διάστημα παίζει κάτι σαν 2-2-6, και σε μια κόντρα τους βγαίνουν ο Γκογκιτς με τον Κατσαμπή. Κλείνουμε τα μάτια, καθώς ξέρουμε την κατάληξη, αν ήταν να χαρακτηρίσεις με μια λέξη τον Κατσαμπή σαν αμυντικό, αυτή μπορεί να ήταν το "φιλότιμος", μπορεί το "δυναμικός", άντε βαριά βαριά και το "βράχος". Αλλά το "γρήγορος", σίγουρα δε θα το επέλεγες.

Ε, ο Παπαπέτρου είδε ότι τον πρόλαβε τον Γκόγκιτς, και τον έκανε και πέναλτι.

Καθώς βρισκόμαστε στο 80φευγα, ο κΆγγελος δίνει εντολή να ανέβουν όλοι μπροστά (λες και είχε μείνει κανένας πίσω). Κερδίζουμε ένα φάουλ μπροστά στην 5. Φραντζέσκος εκτελεί. Τάκολα, κεφαλιά, γκολ!

Το προηγούμενο βράδυ ήμασταν στο Μύλο για τους Σλέγιερ, αλλά το moshpit το καλό έρχεται την επόμενη στην Τουμπάρα.

Αλλαλαγμός, ο Μπάμπης Μιχαηλίδης κάνει κωλοδάχτυλα στον πάγκο του γάβρου, ο Σοφολογιώτατος κοιτάζει τον ουρανό εκστασιασμένος, δεν υπάρχει λόγια να το περιγράψει κανείς αυτό που ζούμε, μιλάμε για παράκρουση κανονική.

Σε αυτή την παράκρουση λοιπόν, διαιτητης και επόπτης βρίσκουν τα αρχίδια να το ακυρώσουν, και πραγματικά, τους το δίνω, γάμησα εγώ εντολή Κόκκαλη και μαλακίες, σε τέτοια Τούμπα, τρέχεις σέντρα και το πολύ πολύ αλλάζεις χώρα μετά.

Το ζήσαμε και πρόσφατα με τον Κομίνη, για μέρες παίξανε με τη νοημοσύνη μας (όχι δεν είστε τρελοί, Βούλγαροι είστε, μάλλον είστε και τρελοί και Βούλγαροι, μιας και τα λέμε έτσι ελεύθερα τώρα, μήπως είστε τίποτα γείτονες?), ο Τάκολα όμως σε κάθε γκολ που έβαζε στο αστείο αυτό πρωτάθλημα, μετρούσε και αυτό κόντρα στο σίχαμα.

Ο κΆγγελος ξαναεφυγε, μετά ήρθε ο Χάαν, ακόμα πιο μετά ο Μπάεβιτς, σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό, οι τύποι φάγανε από Τουρσουνιδη, μέχρι Φραντζεσκο, ε δε θα κολλούσαν στον Μίρκο.

Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, και έχοντας αλλάξει περίπου 46 ομάδες, ο τύπος για εικόνα προφίλ, στο φβ του, έχει μια από τα χρόνια του στον ΠΑΟΚ.

Παιχταρά, ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις, να είσαι πάντα καλά όπου και να βρίσκεσαι.

 Για πολλά χρόνια το "παιχταράς με καριέρα στο εξωτερικό" ήταν φρούτο σπάνιο και δυσεύρετο.

Ειδικά δε στα δικά μας, τα τραβούσαμε από τα μαλλιά για να βρούμε το γαμάτο το βιογραφικό, τον παιχταρά εκείνον που έρχεται από τα ξένα να σαρώσει, να σπείρει, να δειρει, να πηδήξει τις κόρες τους, και να χέσει στα χαλιά τους.

Βαφτίσαμε "μουντιαλικούς" κάτι Τσαουσίλα (μια φορά, στην αποστολή της Εθνικής Ρουμανίας, που μετέπειτα πήγε στο Μουντιάλ), διαδώσαμε μια  (ασύλληπτης ευφυΐας) φήμη ότι ο Φερνάντο ήταν στην προεπιλογή της Εθνικής Βραζιλίας (there's no such thing) , κάναμε πρωτοσέλιδα με τον Μιλάνκο,"το βασικό δεκάρι της Χαϊντουκ" (από τη Φαμαλισάου τον πήραμε), και συνεχίσαμε να κάνουμε όνειρα για τη μέρα που θα μας πάρει ο Χοσάδας μεγαλομέτοχος, και θα μας φέρει είτε τον Κλίνσμαν, είτε τον Σαπουιζά (δεν είναι τυχαία τα ονόματα).

 

Ε λοιπόν, εκείνη η μέρα είχε έρθει!

Διαβάζετε το paoktales, και αυτός είναι ο Λέσεκ Πις.

Μεγάλος ο ΠΑΟΚ, μεγάλες κι οι φανέλες του

Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 1996, και μόλις έχει ολοκληρωθεί η χειρότερη χρονιά της ιστορίας μας.

Η ομάδα όχι απλώς έμεινε εκτός Ευρώπης, όχι απλώς καταποντίστηκε σε όσα σοβαρά παιχνίδια κλήθηκε να δώσει, όχι απλά αποκλείστηκε από τον τελικό κυπέλλου,  αλλά τερμάτισε τόσο χαμηλά που δεν την έχουμε ξαναδεί ποτέ. 

Κατι ιστορίες για αγρίους με σωτήριες και υποβιβασμούς, μην τις δίνετε καθόλου βάση, η χώρα δεν είναι έτοιμη να διαχειριστεί εμφύλιο πόλεμο, για αυτό ακόμα κι αν έρθει η χρονιά που ο ΠΑΟΚ θα κλείσει πρωτάθλημα χωρίς ούτε μια νίκη, το σενάριο του υποβιβασμού θα εξακολουθήσει να παραμένει σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Ο αρχιτέκτονας Γκίντερ Μπενγκτσον έχει αναλάβει να στήσει την ομάδα που θα διεκδικήσει τουλάχιστον το πρωτάθλημα, και επί καθημερινής βάσεως καταφθάνουν τα υλικά για το οικοδόμημα του.

Μπαμ μπουμ πάταγος, ορυμαγδός, τα ονόματα είναι το ένα πιο ηχηρό από το άλλο, αλλά δυστυχώς ακόμα σαρώνουμε μόνο  στα αστέρια της λίγκας (και περιχώρων): Τασιοπουλος, Καραμεταξάς, μπαμ μπουμ με Ζήση Βρύζα, Χατζηζήσης, μέχρι και τον Σοφιανόπουλο φέρανε οι αθεοφοβοι - δε μπορείς να πεις, ήταν ένα ντεμαράζ μεταγραφών, απλά εμάς μας έτρωγε το μαράζι του ξένου παιχταρά.

Πριν ακόμα βγει καλά καλά ο Ιούνιος, το κοράνι κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο - φωτιά: ΣΤΟΝ ΠΑΟΚ Ο ΠΙΣ!!!

Αυτό ναι, ήταν πάταγος, ήταν όνομα- ονοματάρα, ήταν η πρώτη φορά που παίρναμε ξένο παίχτη που τον είχαμε δει, τον ξέραμε, υπήρχε μια εικόνα ρε παιδί μου και δε βασιζόσουν στην παπαρολογία του Θείου Μίμη, ή στον ξερολισμό του μπάρμπα χαμηλά στην 7 που διατεινόταν ότι τον ήξερε τον x Γιόβιτς, τύπου "ποιος; Αυτός ο κοντός ο Σέρβος; Μεγάλος παίχτης! 44 γκολ σε 18 παιχνίδια πέρσι στη Β' Σερβίας, έχω δικό μου άνθρωπο εκεί, τον έχει δει, μεγάλη μπάλα σε λέω θα παίξει, άργησαν ο Αστέρας με την Παρτιζάν να κάνουν πρόταση, τσακάλι ο Βουλινός, του έκανε το κονέ ο Τζούρτζεβιτς, πλάκα θα τους κάνει όλους στο Ελληνικό πρωτάθλημα".

Και αυτό που μόλις διάβασες, είναι αληθινή ιστορία.

Ένα χρόνο πριν, η τίμια Λέγκια βρίσκεται στον ίδιο όμιλο με τον βάζελο του Μαρινάκη της εποχής, και τέλος πάντων έχουμε άποψη για τον Πολωνό, ήταν εκ των ηγετών της ομάδας, σπεσιαλίστας στις εκτελέσεις φάουλ, βασικός βασικότατος, εν ενεργεία στέλεχος της Εθνικής Πολωνίας, ήταν εν ολίγοις μια μεταγραφή που με τα δεδομένα της εποχής τη χαρακτήριζες "από το πάνω ράφι".

Τα φιλικά ήταν παραδοσιακά η καλύτερη εποχή του χρόνου (μέχρι να μπει ο Παράσχος στη ζωή μας και να το χάσουμε κι αυτό) και η αρμάδα του Σουηδού αρχιτέκτονα γαζώνει. 

Υπερβολή, αυτός ο άγνωστος

Όπως κι ο νέος ηγέτης μας, ο οποίος σκοράρει με όλους τους τρόπους: με φάουλ, με πέναλτι, με σουτ, με πλασέ, με κεφαλιά, χωρίς αντίπαλο παίζει ο Πολωνός υδραυλικός, και η κερκίδα παραληρεί, καθώς έχει βγεί και το πρόγραμμα: διπλό πρώτη αγωνιστική στο Ηράκλειο, 5-0 δεύτερη αγωνιστική τη γριά στην Τούμπα, 0-4 τρίτη αγωνιστική στην Καλαμάτα- με πρόχειρους (και φειδωλούς) υπολογισμούς, κλείναμε τον πρώτο γύρο στο +12 από τον δεύτερο, με μια υποτυπώδη ενίσχυση από τον Μπάτμαν το Γενάρη θα ήταν εφικτό το +20 στο τέλος της χρονιάς.

Επειδή βέβαια δυστυχώς όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος, το πρωτάθλημα άρχισε, μαζί και τα ξεφτιλίκια μας, δεν είναι ότι μας ρήμαξε ο ΟΦΗ πρώτη αγωνιστική, πήγαμε και χωρίς φανέλες και βάλαμε κάτι παλιές δικές τους, η συνέχεια ήταν το ίδιο καταθλιπτική, και να μην τα πολυλέμε, Δεκέμβρη μήνα ήμασταν 15 βαθμούς πίσω.

Όχι από τον πρώτο, αλλά από τις θέσεις της Ευρώπης.

Ο Σουηδός αρχιτέκτονας σκέφτηκε ότι αυτή ήταν μια καλή στιγμή να βγει στη σύνταξη, μιλώντας για σύνταξη, στο προσκήνιο βρίσκεται (ένας Μαρξ ξέρει πως) ο Χρήστος Αρχοντίδης, ο Πολωνός υδραυλικός χρειάζεται μάλλον βοηθό για να αλλάξει μια βρύση, γενικά η φάση φιλικά προετοιμασίας Vs κανονικό πρωτάθλημα, θυμίζει Expectations Vs Reality, και η ώρα για δραστικές αποφάσεις έχει έρθει.

Ένα όμορφο πρωινό του Γενάρη ανακοινώνεται ο αυθεντικός Μίστερ Φάουλ, ο ορθόδοξος, η πόλη ζει σε μια παραζάλη Φραντζέσκου, καπάκια έρχεται κι ο Μαραγκός, λίγο αργότερα ανακοινώνεται κι ο Αναστασιάδης ο οποίος βλέποντας το μουστάκι του Πις, κάνει το συνειρμό με τους άθεους κουμμουνιστές, καταλάβατε που πάει το έργο.

Το γκολ του Πις που πανηγυρίσαμε περισσότερο από κάθε άλλο, μπήκε στο Χαριλάου, απλά ο ήρωας μας φορούσε τη φανέλα της Καβάλας.

 Αν βγάλεις από την εξίσωση τον Ντόλμπεργκ, το "Αργεντίνος στόπερ" ακούγεται τόσο όμορφο.

Το ακούς και κάνεις εικόνες από έναν τύπο ψηλό, με μακρύ μαλλί, ξυρισμένο, που ξέρει και μπαλίτσα, την ώρα που αναχαιτίζει επιθέσεις ακούγονται κιθαρισμοί του Αταουάλπα Γιουπάνκι, το κοινό φωνάζει "ολέ!" σε κάθε κερδισμένη μονομαχία, την ώρα που αυτός γυρνάει κάνοντας thumb up και κλείνοντας το μάτι, με μια γυαλάδα να αντανακλά στη λάμψη της καλοκαθαρισμένης οδοντοστοιχίας του.

Σωστά;

Όχι.

Διαβάζετε το paoktales, κι αυτός είναι ο Χουάν Ινσαουράλδε.

Κι όμως, κάπου εδώ είναι

Βρισκόμαστε στο Γενάρη του 2014, και στην πρώτη χρονιά γκλαμουριάς του ηγέτη των πιστών: την ομάδα ντύνει η Nike, προπονητής είναι ένα από τα 2-3 μεγαλύτερα ονόματα  που έχουν έρθει ποτέ στη χώρα (με το βαρύτερο βιογραφικό, αναμφισβήτητα) ο Χουμπ Στέφενς, ενώ το ρόστερ ξεχειλίζει ποιότητα - αλλά παρουσιάζει σημαντική έλλειψη ισορροπίας.

Και Λούκας, και Στοχ, και Νέτσιντ, και Βούκιτς, αλλά και Νίνη, και Σπυρόπουλο, και Τζαβέλλα.

Α ναι.

Και Κώστα Τσατσουράνη.

Με το ποδοσφαιρικό equivalent του Κυριάκου Μητσοτάκη λοιπόν στο ρόστερ (ήτοι πλήρης έλεγχος των media), άρα και με  τα παπαγαλάκια του να τιτιβίζουν νυχθημερόν πόσο παιχταράς είναι, πόσοι τυχεροί που τον έχουμε, και τι μαλάκες είμαστε που τον βάζουμε να παίζει στόπερ.

Βέβαια, από την άλλη, οι εναλλακτικές μας στις θέσεις των κεντρικών αμυντικών ήταν ο Ινιγκο Λόπεθ (που όποτε δεν έπαιζε ανέβαζε φωτογραφίες του να μαρκάρει τον Μέσι) και ο Κατσικάς (που όποτε έπαιζε, ένας γιατρός έπαιρνε προαγωγή).

Σε όλο αυτό το πλαίσιο, καλό είναι να προσθέσει κανείς και το γεγονός ότι παρτενέρ του Τσάτσου, ήταν ένα παιδάκι από τη Β' ομάδα της Μπενφίκα, ο Βίτορ, ο οποίος είχε τουλάχιστον μία σταθερότητα στη συχνότητα λάθος/σωστό:

Κάθε τρεις λάθος κινήσεις, έκανε μια σωστή, όσο να πεις είναι προσόν του στόπερ να είναι σταθερός, έστω και με αυτόν τον τρόπο.

Έτσι λοιπόν, η ομάδα βγαίνει στην αγορά για κεντρικό αμυντικό, μία αγορά η οποία δεν ήταν ποτέ γενναιόδωρη μαζί μας, υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα παιχτών που μας έκαναν να κλάψουμε από τα γέλια, κι άλλα τόσα που μας έκαναν να κλάψουμε από απόγνωση, αλλά πλην Κοντρέρας, για καμιά εικοσαετία τουλάχιστον, από συγκίνηση δε μας έκανε να κλάψουμε κανένας.

Ήταν 31 Ιανουαρίου. Ημερομηνία, που όπως και αυτή του Αυγούστου, θα αποδειχθεί μέσα στα χρόνια η αγαπημένη του ηγέτη των πιστών.

Η διοίκηση της ΠΑΕ ανακοίνωσε την απόκτηση με (την επίσης αγαπημένη) μορφή δανεισμού, του Χουάν Μανουέλ Ινσαουράλδε, και τσεκάροντας (κυρίως) μούτρα και (δευτερευόντως) βιογραφικό, ένας έρωτας γεννήθηκε.

Που δηλαδή, και μόνο τόπο γέννησης να δείς (Resistencia), φτάνει για να καταλάβεις ότι το ΠΑΟΚτσάκι ταλαιπωρήθηκε, κονταροχτυπήθηκε, αλλά έστω και στα τριαντακάτι, βρήκε το δρόμο για το σπίτι, και φυσικά, όπου "σπίτι", βάζουμε "ΠΑΟΚ", το αποκούμπι πάσης φύσεως τρελών, παλαβών, απόκληρων και κατατρεγμένων.

Κάνει ντεμπούτο σε ένα ξενέρωτο 0-3 με τον Απόλλωνα στην Αθήνα, ακολουθεί άλλο ένα ξενερουά ενενηντάλεπτο με τον Αστέρα στην Τρίπολη (στο οποίο προλαβαίνει να δει και μια κίτρινη πάντως) κάτι ψιλά με τον Πάνθραξ, και έρχεται το 2-2 με τον Εργοτέλη, παιχνίδι στο οποίο ο Τσάτσος και η παρέα του αποφασίζουν ότι αρκετό Στέφενς φάγαμε στη μάπα, ήρθε η ώρα για καμιά αλλαγή.

Ο ήρωας της ιστορίας μας, πολύ πιθανό να θέλει να κάνει καινούργιους φίλους, ίσως να έχει κατά νου κάναν αξιακό κώδικα της φυλακής, όπως και να χει, δείχνει πρόθυμος αρχικά να συμπεριληφθεί στη συμμορία του Τσάτσου, καθώς ούτε λίγο ούτε πολύ κάνει την ασίστ για το πρώτο γκολ του Τέλη.

Ο Κίτσιου τελειώνει τη δουλειά με αυτογκόλ στο 90', τέλος πάντων, μην τα σκαλίζουμε γιατί μυρίζουν, ο Στέφενς δε γυρίζει καν Θεσσαλονίκη, ο δε Γου Χου ντύνεται Σαράφης της γενιάς του, αφού αναλαμβάνει για δεύτερη σερί χρονιά υπηρεσιακός - άλλη μια θα το δούμε το έργο και τέλος.

Όλα αυτά καθώς μπαίνουμε στην τελική ευθεία για τις δύο κορυφαίες στιγμές του Χουάν, στην εδώ του παρουσία (έκανε κάτι τέτοια κασκαντεριλίκια και στην Αργεντινή όταν επέστρεψε): η γεμάτη μπούφλα στον Εντινγκά του γάβρου, και ένα good ol'fashioned "έλα εδώ ρε φλώρε" στον Κουτρουμπή στη φυσούνα της Λεωφόρου.

Όλη η αλήθεια

Στιγμές οι οποίες θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας, και θα μας κάνουν να τον αναζητούμε στις επόμενες (τουλάχιστον) 4-5 μεταγραφικές περιόδους, για ένα ριγιούνιον, το οποίο δυστυχώς δε θα έρθει ποτέ.

Ήταν ωραίος και παρεξηγημένος τύπος, ίσως σε μια πιο οργανωμένη ομάδα, με πιο σοβαρούς συμπαίκτες (και όχι τον Τσάτσο και τον Νίνη FFS) να παίρναμε κι εμείς περισσότερα πράγματα από αυτόν, ίσως πάλι και όχι.

Ας είναι καλά πάντως εκεί που είναι.

 Ένα από αυτά που μας χαρακτήριζαν εξαπανεκαθεν σα λαός, ήταν το Think Big.

Δηλαδή έχεις πχ Μπισεσβαρ, ε δε σου κάνει ρε παιδί μου, σιγά τις ομάδες που έπαιξε, άσε που δεν έτρεχε, θέλεις κάτι καλύτερο.

Έχεις Ελ Καντουρί, ε δε σου κάνει, σιγά τη Νάπολι, αν ήταν να πάρεις παίκτη από κει, ας έπαιρνες τον Χάμζικ.

Είχες κάποτε Σνάουτσνερ, έλα μωρέ σιγά τον παίχτη, θαρρείς και έχει ναρκοπέδιο από τη σέντρα και μπροστά, δεν προωθείται ποτέ.

Και ενώ είχες στην ενδεκάδα σου έναν παίχτη, τον οποίο δεν πέρασε ΠΟΤΕ, σε καμία περίπτωση, ΚΑΝΕΝΑΣ, έβγαινες στην αγορά για καλύτερο.

Διαβάζετε το paoktales, κι αυτός είναι ο Ανίς Μπουσαϊντί.

Καθαρό clickbait, ο ήρωας της ιστορίας μας, έχει γίνει αλλαγή στο '75

Το καλοκαίρι του '10, έχει εύκολα καταγραφεί στην ιστορία ως ένα από τα πιο ΠΑΟΚ καλοκαίρια όλων των εποχών: η ομάδα προέρχεται από μια σεζόν στην οποία η μοναδική στάση που έκανε, ήταν το σώου του Σπάθα, ο στρατηγός με το καφέ δερμάτινο έχει χαιρετήσει, ένα μήνα ψάχνεις προπονητή, κάνεις την πρώτη γνωριμία σου με τον Άγιαξ, ανακοινώνεις έναν Μπερέτα (ο οποίος κουνάει μαντίλι από την προετοιμασία ακόμα) και καπάκια ανακοινώνεις Θλιμμένο Νάνο, έτσι γιατί δε φτάνουν όλα τα άλλα, και βαρέθηκες το normal επίπεδο δυσκολίας, και λες να το πας στο Extreme , απλά και μόνο για να κάνεις τη φάση τρίμπουρδελο.

Και όταν συμβαίνουν όλα αυτά γύρω σου, ποια είναι η πιο λογική κίνηση που μπορείς να κάνεις;

Να ανακοινώσεις δεξί μπακ, και κακόβουλα σχόλια τύπου "μα είχε ανακοινώσει ήδη, τον Τεθλιμμένο Κεμενσετζη της Πολίχνης" καλό είναι να εκλείψουν.

Βλέπεις φίλε φανατικέ αναγνώστη, ο Μίρο είχε όντως ένα θεματάκι με τις επιθετικές του επιδόσεις, ήταν τέλος πάντων ένας "never scored a goal" που λένε και οι Άγγλοι, και με τον Ντορβαλίνο να κάνει πλάκα από τα αριστερά, ήθελες κάπως να το ισορροπήσεις όλο αυτό.

Μια σκέψη, ήταν να πάει ο Κοντρέρας δεξιά, όπως έγινε στα πλέι οφ της σεζόν που ολοκληρώθηκε, αλλά μετά δημιουργούνταν ένα κενό στο κέντρο της άμυνας, και μπορεί Σαβίνι Τσιρίλο να το είχαν καλύψει με επιτυχία στη συγκεκριμένη διαδικασία, αλλά καλό είναι πάντα να εξετάζεις και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες επιτυγχάνεται ένας οποιοσδήποτε στόχος.

Για μέρες, το θέμα συζήτησης είναι αν θα βγάλει την προετοιμασία ο Μπερέτα, αφού πολλοί παίχτες μετά την τριετία Σάντος, βλέπουν λίγο παράξενα τον αλενατόρε με τους νεωτερισμούς, και εκεί που περιμένουμε ανακοίνωση αποχώρησης, μας κάθεται ανακοίνωση μεταγραφής: ο Ανίς Μπουσαϊντί λύνει ( όχι δε μας κίνησε καμία υποψία το πόσο εύκολα το έκανε) το συμβόλαιο του με τη Σάλτσμπουργκ, και μπαίνει στο αεροπλάνο για το Τεργκενζεεφελντχάφεν που κάνουμε προετοιμασία.

Ο Ζήσης Μίζας που είναι ακόμα τεχνικός διευθυντής, αναλαμβάνει να τον συστήσει σε όλη την ομάδα, πολύ πιθανό να μη μπήκε στον κόπο να τον πάει μια βόλτα κι από τα δωμάτια του τεχνικού τιμ, μη μπερδευτεί κι όλας ο άνθρωπος με αχρειαστα ονόματα, ακόμα δεν ήρθε καλά καλά.

Μένει εκτός των αγώνων με τον Άγιαξ, αλλά είναι έτοιμος για αυτούς με τη Φενέρ, στους οποίους κάνει το επίσημο ντεμπούτο του.

Ακολουθούν κάποια γεμάτα ενενηντάλεπτα στο πρωτάθλημα, και κάνα δυο ακόμα στους ομίλους του Γιουρόπα, σύντομα όμως, και με τον Δερμιτζάκη να έχει δώσει τη θέση του στον τίμιο στρατιώτη Μακ Χαβ (ο οποίος το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να φορέσει το καφέ δερμάτινο) καταλαβαίνουμε ότι εμ επιθετικά δεν ήταν κάτι τρομερό, εμ αμυντικά είχαμε χάσει τη σιγουριά που προσέφερε ο Σνάου.

Ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Από τους πιο αδιάφορους ποδοσφαιριστές που είχαν την τιμή να φορέσουν τη φανέλα

Σε ένα παιχνίδισμα του σύμπαντος, ο επόμενος του σύλλογος ήταν η Ροστόφ- εμείς ακόμα δεν είχαμε χαμπάρι.

 Άλλη μια κάθοδος στην Αθήνα, άλλη μια ήττα (άσχετα που απεδείχθη η τελευταία για μήνες), άλλη μια αφορμή για ατελείωτη γκρίνια και μουρμούρα επί μέρες.

Το πρόβλημα άλλωστε ήταν πολύ συγκεκριμένο: η ομάδα, (που είχε τερματίσει μεν δεύτερη στη κανονική διάρκεια της προηγούμενης σεζόν, είχε καταποντιστεί δε, στα πλέι οφ) ήταν στημένη για πρωτάθλημα, αλλά δε μπορούσε να πάρει ντέρμπι με τίποτα.

Ενα μήνα πριν μάλιστα, είχε ανακοινώσει και την αποχώρηση του από την ενεργό δράση ο Σέρτζιο Κονσεϊσάο, οπότε που καταλήγουμε  κάθε φορά που δεν έρχονται τα αποτελέσματα: έλλειψη προσωπικοτήτων.

Άρα;

Μεταγραφές!

Διαβάζετε το paoktales, κι αυτός είναι ο Κριστιάνο. Όχι ο Ρονάλντο.

Ένα από τα δύο της φωτογραφίας, δεν το ξαναείδαμε ποτέ.
Και δεν αναφερόμαστε στη συγκεκριμένη φανέλα

Δεν ήταν μόνο η μετατόπιση του Κονσεϊσάο σε πόστο τεχνικού διευθυντή, πρόεδρος ήταν ο Ζήσης Μίζας εκείνη την περίοδο, αφού ο ψυχισμός του Εμ Βι Πι του Γιούρο δεν άντεχε, ήταν και η έντονη φημολογία ότι το καλοκαίρι ο Στρατηγός με το καφέ δερμάτινο θα μας κουνήσει μαντίλι, οπότε για να υπάρχει λογική συνέχεια, όλος ο μηχανισμός ΠΑΟΚ είχε ρίξει άγκυρα στο Ρίο Άβε.

Ή στο Γκιμαράες.

Μπορεί και στο Πάσος Φερέιρα.

Το κόνσεπτ βέβαια λέει ότι "τσεκαρουμε τον επόμενο προπονητή, ο οποίος θα είναι πρόταση του Σέρτζιο Κονσεϊσάο", αλλά καλό είναι να αναφερθεί κάπου εδώ ότι τελικά εγιανε ο ψυχισμός του Τεό, οπότε και επέστρεψε στο θρόνο του, πράγμα που σήμαινε ότι ο Ζήσης Μίζας θα ξαναγινόταν τεχνικός διευθυντής.

Τι;

Εκεί έχουμε ήδη τον Σέρτζιο, ο οποίος τσεκαρει και προπονητή;

Γιόλο, θα έχουμε και τον Ζήση, ο οποίος θα τσεκαρει και αυτός προπονητή!

Κάπου εκεί στον ψιλοχαμό από το μη διακριτο καταμερισμό ευθυνών, ο Σέρτζιο το παίρνει πάνω του, και εκτός από προπονητή, αποφασίζει να περάσει και λίγο χρόνο με την οικογένειά του, να πιει κάνα ωραίο κρασί βρε αδερφέ, να χαλαρώσει λίγο το ζωνάρι, αφού οι ευθύνες δεν ακριβώς δυσβάσταχτες πλέον.

Μια μέρα που, όπως θα αποδειχθεί στην πορεία, παραήπιε, βλέπει σε ένα γήπεδο τον Κριστιάνο (όχι τον Ρονάλντο) να κάνει τα μαγικά του, και αυτό ήταν.

Ο Σέρτζιο δε θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος, άνθρωποι του περιβάλλοντός του ισχυρίζονται ακόμα ότι μετά τον Κριστιάνο (όχι τον Ρονάλντο) δεν ξαναέβαλε γουλιά στο στόμα του, ενώ όσοι ξέρουν καλά τους δύο άνδρες, λένε ότι Σάντος και Κονσεϊσάο έχουν να μιλήσουν από τότε.

Παρόλα αυτά, τις μέρες που ήταν να ολοκληρωθεί το ντιλ, δημοσιογράφοι και των δύο χωρών κυκλοφορούν με εορταστικά πρωτοσέλιδα, οι μεν δικοί μας γιατί έρχεται ο παιχταράς, οι δε Πορτογάλοι γιατί...ε τι γιατί;

Το Βραζιλιάνικο άτι έρχεται άρρωστο στη Θεσσαλονίκη, κάτι που παρατείνει τη δική μας αρρώστια για να τον δούμε λάιβ.

Κάτι δέκατα και λίγο βηχαλάκι αργότερα, και ο παιχταράς είναι έτοιμος, και μάλιστα κάνει ντεμπούτο σε ένα από τα πλέον ιστορικά παιχνίδια της σεζόν εκείνης, και μιλάμε για μια σεζόν που είχε δύο διπλά στο Καραϊσκάκη, μια νίκη σε ντέρμπι τίτλου με τον Βάζελο, και το σώου Σπάθα.

Τα αναφέρουμε αυτά, για να καταλάβετε πόσο ιστορικό είναι το παιχνίδι με τον Νιόνιο στην Τούμπα, μιλάμε για το ματς που μισό γήπεδο αποθεώνει έναν παίχτη άλλης ομάδας, ανταγωνίστριας μάλιστα, και το υπόλοιπο που τον αποδοκιμάζει, αποδοκιμάζεται από αυτό το μισό γιατί "είναι πρεζακια μπερδεμένα που δεν νοιάζονται για το καλό του ΠΑΟΚ".

Εδώ γράφει τα πρώτα 18', από τα 450' στο σύνολο, λεπτά συμμετοχής του ο δικός μας Κριστιάνο, ο οποίος κολλάει κι άλλο 1' στο πρώτο διπλό στο Καραϊσκάκη εκείνης της χρονιάς, και άλλα 45' με τον Ατρόμητο, μια εβδομάδα μετά.

Δεν είναι ότι μας έχει απογοητεύσει, αλλά με Σορλέν Βιερίνια στις πτέρυγες και Ίβιτς σταθερά πίσω από Μούσλι, ε δεν μας κέρδισε κι όλας με το καλημέρα ώστε να κάνουμε χώρο για τον παιχταρά που δε θα ξαναβγεί από την ενδεκάδα.

Κάτι δεκάλεπτα και τέταρτα πιο μετά, και έρχεται επιτέλους η ώρα που θα ξεκινήσει βασικός σε παιχνίδι πρωταθλήματος: είναι η εποχή που Σάββατο βράδυ κοιμόμαστε μόνοι πρώτοι, καθώς συνήθως παίζουμε Σάββατα, και ο Πάνθραξ του φίλου Δερμιτζάκη προσφέρεται για τέτοιου είδους πειραματισμούς.

 

Πριν συμπληρωθεί ένα τέταρτο, ο ήρωας μας πέφτει κάτω και προς στιγμήν παγώνει όλο το γήπεδο που νόμιζε ότι ήταν ο Σορλέν.

Σε μια σπάνια στιγμή σκατοψυχιάς, όταν αντιλαμβάνεται η κερκίδα ότι αυτός που βγαίνει με το φορείο, είναι ο Κριστιάνο, ακούγονται κάποια επιφωνήματα ανακούφισης, ντροπή όσο να πεις, αλλά το ποδόσφαιρο είναι σκληρό άθλημα.

Έξι μήνες αργότερα, ο στρατηγός με το καφέ δερμάτινο έχει αφήσει τη θέση του αρχικά στον Μπερέτα, και εν συνεχεία στον Δερμιτζάκη, ο Κονσεϊσάο δεν είναι πλέον κοντά μας, ενώ έχει αδειάσει και μια θέση στην ενδεκάδα ένεκα της αποχώρησης του Σορλέν.

Θέση η οποία καλύφθηκε από τον Θλιμμένο Νάνο, και ο ήρωας μας συνεχίζει να αγκομαχά για κάποια τέταρτα και εικοσάλεπτα.

Βέβαια, επειδή η ιστορία μας μαζί του είχε ένα κάτι, το κύκνειο άσμα του δε θα μπορούσε να ήταν αδιάφορο: στα εγκαίνια του Μαντρί Γκαλ, σερβίρει με μια ασύλληπτη σαραντάρα το νικητήριο γκολ του Κλάους, και αυτό ήταν.

Λίγες μέρες μετά, σε μια ακόμα ακατανόητη κίνηση, από αυτές που δείχνουν ως trademarks της καριέρας του, υπογράφει στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας.

Κι όμως.

 Για Ουντεζε το πηγαίναμε, αλλά ο Πρινς, τυπικός, τυπικοτατος στους χρόνους του, μας έδωσε raincheck για αύριο, οπότε τρέχοντας σχεδόν γιατί έχουμε κι ένα γούρι να συντηρήσουμε, μεταφερόμαστε στο καλοκαίρι του 2006.

Το μαγικό καλοκαίρι του 2006, το καλοκαίρι κατά το οποίο ο Τζον Γου ρίχνει τις ζαριές του back to back, καθόσον βρίσκεται στο κέντρο του τυφώνα, με όλο το παοκτσήδικο σύμπαν να καταρρέει: επενδυτές έρχονται και φεύγουν, ο Κατσαρης κοιμάται τα μεσημέρια και κλείνει το κινητό του, ο Νάνος ετοιμάζει ηρωική έξοδο, εμείς (οι μαλακες) ετοιμάζουμε ηρωικό έρανο, και ο Τζον Γου ρίχνει ζαριές.

Σε μια από αυτές, φέρνει ένα πακέτο Περουβιανών, άγνωστο πως, άγνωστο γιατί, άγνωστο για που.

Διαβάζετε το paoktales κι αυτός είναι ο Μιγκέλ Ρεμπόσιο.

Σε περίπτωση που δεν τα έζησες ή δεν τα θυμάσαι φανατικέ αναγνώστη, το καλοκαίρι του '06 ήταν ένα από τα δυσκολότερα της σύγχρονης ιστορίας μας.

Το κανόνι ήταν ante portas, δεν υπήρχε η παραμικρή ένδειξη ότι κάτι μπορεί να πάει καλά, το ρόστερ είναι για τα θηρία, και φυσικά, δεν υπάρχει σάλιο.

Δεν υπάρχει δεκάρα τσακιστή, όταν λέμε ότι τα πράγματα είναι δύσκολα, ίσως να νομίζετε ότι υπερβάλλουμε λιγάκι, αλλά στην κυριολεξία ο,τι κοντινότερο σε ρευστό υπήρχε στα γραφεία, ήταν κάτι σημειώσεις Γ' Λυκείου από ένα παιδί που τις ξέχασε στην κατάληψη, με θέμα "Ρευστό και ταλάντωση".

Ο Ρούμι Ντούμι έχει αναλάβει το ρόλο του Ρουμάνου της εποχής (διοίκηση, επικοινωνία, μάρκετινγκ, και λίγο consulting), τα ισόβια μέλη της επιτροπής σωτηρίας (Βεζυρτζής, Λάκης Οικονομίδης, Ορφανός κλπ) προβάρουν τις μπερτες τους, και ο Νταλγκλίς με τον Κίγκαν προσπαθούν να πείσουν  όλα τα μαστόρια της Θεσσαλονίκης, να μην πάρουν οικοδομή φέτος τον Λάζαρο, και να τον αφήσουν να πάει στο Άνφιλντ.

Σε όλο αυτό το μεταποκαλυπτικό τοπίο, ο Γούμενος που μας χρειάζεται, έχει κατά νου και την ενίσχυση της ομάδας, και έχει ξαμολύσει λυτούς και δεμένους να τον φέρουν παίχτες.

Ένας από τους δύο. Μάλλον όντως ο Ρεμπόσιο

Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι θα πρέπει να πληρωθεί ένας σωρό κόσμος ώστε να γίνει μεταγραφή, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες, όλοι οι ρουφιάνοι του Γούμενου του Γιάννη μας καθησυχάζουν ότι ο πρόεδρος δε συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από το καλύτερο, κάτι που διαπιστώνουμε στην πράξη λίγες μέρες μετά: ο παγκοσμίως άγνωστος Μιγκέλ Ρεμπόσιο, με τον πανευρωπαϊκώς άγνωστο Κάρλος Σεγκάρα, είναι τα πρώτα μπαμ μπουμ που σκάνε, και όλοι οι κακεντρεχείς γινόμαστε ρόμπες.

Ρε ξέρετε τι έφερε ο πρόεδρος?

Ξέρετε τι εστί Σεγκάρα?

Ξέρετε τι εστί Ρεμπόσιο?

Όχι είναι η απάντηση, και ούτε κι εσείς ξέρετε, είναι η συνέχεια της, αλήθεια μαλάκες και με το ίντερνετ να σέρνεται δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα ποιος είναι ο ένας και ποιος ο άλλος, έπρεπε να μας δώσει τα φώτα του ο Μιχάλης Κονγκολέζος για να μάθουμε ότι ο ένας είναι στόπερ και ο άλλος αμυντικός χαφ.

Που και πάλι δεν έφτανε, έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε, ανάθεμα κι αν ξέρει κανένας ποιος ήταν το στόπερ και ποιος το χαφ.

Διόρθωση: στην ερώτηση "από τους Ρεμπόσιο και Σεγκάρα, θύμαστε ποιος ήταν το στόπερ και ποιος το χαφ?" η πιθανότερη απάντηση είναι το "Ε?", η οποία συνοδεύεται από άμεση αποχώρηση από τη συζήτηση.

Κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες κι αν γίνεται αυτή.

Ο Ρεμπόσιο πάντως, for what is worth, ήταν αυτός που είχε κι ένα κατιτίς στο βιογραφικό του, έκανε 90κατι συμμετοχές στη Σαραγόσα, και καμιά εικοσαριά στην Αλμερία, τέλος πάντων δεν ήταν ένα παιχνίδι του μυαλού σαν τον φιλαράκο του, ο οποίος μάλλον θα κουβαλούσε φωτογραφίες του με τον ίδιο να αγωνίζεται σε γήπεδο ποδοσφαίρου, ώστε να πείθει τον κόσμο ότι πράγματι εξασκεί το επάγγελμα.

Μετά από ένα τέρμα παοκτσήδικο 0-0 με το χανουμι στην πρεμιέρα,  δύο μέρες μετά την οριστική πώληση του Νάνου, στο ντεμπούτο του συνθηματος που έγραψε τη δική του ιστορία στο οπαδικό, και ένα χορταστικό τρίμπαλο στη γριά την επόμενη αγωνιστική, ο Ρούμι Ντούμι λύγισε υπό την πίεση της διατήρησης του αήττητου, κάτι που τον οδήγησε στο να εγκαταλείψει τα πειράματα στην ενδεκάδα.

Αποτέλεσμα όλων αυτών, τα Περουβιανάκια μας να γράψουν 5 συμμετοχές (συνολικά. 2 ο ένας και 3 ο άλλος) και να πάρουν το πρώτο αεροπλάνο για το Τουκουμκάρι, με το που μπήκε ο Δεκέμβρης.

Άμα δεν το πήραν προσωπικά, σήμερα θα διδάσκουν ΠΑΟΚ στις Άνδεις.

 Περάσαμε το νούμερο που δεν ήθελε να ακουμπήσει κανεις και ναι επιστρέφω με paoktales. O ένας και μοναδικός Γκιόργκο Μπρέγκου στις οθόνες σας.

Ποιος είναι αυτός ρε DAAT , χάζεψες ;

Μισό, δικαίωμα, να εξηγηθώ...

Καλοκαίρι 2007, υπηρεσιακή διοίκηση γιατί έτσι μας αρέσει. Παράσχος έτοιμος να σκίσει τους πάντες και το roster γεμίζει ποιότητα με παικταράδες όπως ο Alan και ο Baiano που έρχονται να δώσουν την πιο ζηλευτή κούπα της εποχής, την κούπα καλοκαιριού. Φυσικά έκλεισαν νωρίς νωρίς, γιατί λειτουργούσαμε σαν τσακάλια, τέτοιοι παίκτες αν αργήσεις τους έχασες.

Μέσα σε αυτό το υπέροχο κλίμα και ενώ έχει τελειώσει η season ,ο Γιώργος Παράσχος αποφασίζει να κάνει ένα χαλαρό φιλικό στη Tούμπα, 1 Ιουνίου. Μαζεύουν λοιπόν από πλατείες, παραλίες, ρετσίνες και σουβλάκια όσους ταλαίπωρους κυκλοφορούσαν στις Σέρρες και κλείνει ένα δυνατό φιλικό με τον Πανσερραϊκό,ή μια μικτή Σερρών, να είμαι δίκαιος, το Πανσερραϊκός το έβαλαν για την φάση.

Ανοιχτές οι θύρες, πανζουρλισμός λοιπόν και πάμε να δούμε τους μάγους μας. E, 1 Ιουνίου ήταν , όλοι διακοπές, γεμίσαμε 1-2-3 "αφού είναι δωρεάν ρε μαλάκα, πάμε εκεί να κάνουμε μαθήματα κερκίδας", και ετοιμαζόμαστε να απολαύσουμε ένα από τα λιγοστά show που είχαμε την τύχη να δούμε με τον αρχιτέκτονα Παράσχο. 

Ο κόσμος έχει συγκεντρωθεί λοιπόν στα επίσημα και κυρίως περιμένει να δει τον Baiano και τον Alan. Που ναι μεν μέχρι τώρα δε μάγεψαν αλλα ο θείος Μίμης έγραψε για latin διαμάντια. Απέναντι σε αντιπάλους ξεκάθαρα πρησμένους από το φαγητό ο Baiano κάνει τα μαγικά του, ο Alan κάθεται ακίνητος και ο Λάμπρος Bαγγελής δείχνει ότι θα είναι η χρονιά του, φτάνουμε στο ημίχρονο.

Φυσικά εντυπωσιασμένοι, κερδίζουμε 1-0 αντί για 0-0. "Κυνικοί, θα το πάρουμε φέτος μάγκες". Εκεί μπαίνει ένας τύπος με μαλλί χαίτη , λίγη μπουκλίτσα, ένας τύπος σαν να είχε βγει από την εθνική Aργεντινής της δεκαετίας του 80. Εντυπωσιασμένοι ρωτάμε το όνομα. "Μπρέγκου,  Γκιόργκο Μπρέγκου, υπό δοκιμήν". Ο Γκιόργκο ήταν ένα συμπαθέστατος Aλβανός αμυντικός χαφ, που είχε φτάσει στα 23 και κάποιος manager τον έφερε στη Tούμπα. Να δοκιμαστεί το παιδί, 23 είναι, ακόμα ταλέντο, άλλωστε και ο Bαγγελής ακόμα ταλέντο είναι.

Η αλήθεια είναι ότι ο Μπρέγκου δεν μαγεύει, μετριότατος είναι, αλλα σκυλιάζει, το ζει , κλωτσάει. Είναι φανερό μέσα σε 20 λεπτά ότι ο συμπαθέστατος Aλβανός δεν θα μείνει στον ΠΑΟΚ αλλά ok, είδαμε κάτι ευχάριστο, έχει αυτή την ωραία φιγούρα, θα έχουμε μια ωραία ιστορία να λέμε, περνάει και η ώρα, "ο Baiano κουράστηκε κιόλας δε κάνει άλλο μαγικά, αδερφέ να σε κάνω μια τράκα.."

Φτάνουμε στο 70 όπου ο κουρασμένος ακίνητος Alan βγαίνει και ναι, αυτή η μικτή Σερρών το εκμεταλλεύεται και στο 71 κάνει το 1-1. Νοήματα από το πάγκο, ιδρώνει ο Oτσαλάν, ένα λεπτό μετά η μικτή νοιώθει την πίεση, παίρνει φορα ένα παλικάρι, κλαδεύει τον οικοδόμο για να γίνει το 2-1 μη ξευτελιστεί ο ΠΑΟΚ ρε παιδιά.

Ο Oτσαλάν ζορίζεται τόσο που στο 80 ξαναβάζει το Alan που έβγαλε στο 70 να κρατήσει το σκορ και τότε αναλαμβάνει δράση ο ήρωας της ιστορίας μας. Ο Μπρέγκου μυρίζει το τσίπουρο στον ιδρώτα των Σερραίων και αντιλαμβάνεται πως ήρθε η ώρα. Συνεχίζει να τρέχει σαν μανιακός τη στιγμή που όλοι περπατούσαν και με 2 γκολ στο 82 και στο 90, το ένα με σουτ-τάκλιν κάνει  το 4-1. Οι πανηγυρισμοί του αξέχαστοι, κουνούσε μαλλί δεξιά, έδειχνε την 3, μετά κουνούσε μαλλί αριστερά και έδειχνε την 2, μετά φιλούσε σήματα, χορηγούς, πινακίδες, τα έδωσε όλα.

Από πίσω μου ήταν ένας κύριος της τότε διοίκησης και λέει αγκομαχώντας "ωχ, τώρα  δηλαδή πρέπει να κάνει συμβόλαιο;". Ο τελευταίος λόγος στον Oτσαλάν λέει ο θείος Μίμης, ο Oτσαλάν με το αετίσιο μάτι ,δίνει το ok για να ανθίσει στα χερια του το 23χρόνο ταλέντο.

H συνέχεια γνωστή ή μάλλον άγνωστη. Ο Γκιόργκο έπαιξε ένα ακόμα φιλικό όπου δε ακούμπησε, και έφυγε δανεικός πριν ακόμα προλάβει και έρθει ο ευρωβουλετής, διώξει τον Oτσαλάν και φέρει τον αρχιτέκτονα. Γιατί καλές οι σαρδέλες, αλλα όλα είχαν ένα όριο, άντεξε να προπονήσει Oρφανό, Baiano, Mουμίν, στον Μπρέγκου μάλλον θα έσπαγε. Mέσα σε ένα χρόνο πήρε διαβατήριο και έγινε Γιώργος και συνέχισε τους δανεισμούς μέχρι να μείνει ελεύθερος και να κάνει μια συμπαθέστατη πορεία κυρίως σε Γ εθνική.

Fun fact, σε όλη του την καριέρα , πέτυχε συνολικά 3 γκολ. Δηλαδή 1 παραπάνω από ότι πέτυχε σε 45 λεπτά απέναντι στην μικτή Σερρών που ήταν ο λόγος να φουσκώσουμε ελπίδα ότι ο Baiano και ο Alan θα είναι η ραχοκοκαλιά της νέας εποχής. Μπορεί και όχι.

Cheers Γκιόργκο, τίμιος, άξιζες μια ιστορία στο paoktales και ας μην έπαιξες ποτε.

 Ο μύθος, που γιγαντώθηκε βέβαια με τα χρόνια (έστω κι αν δεν πέρασαν δα και τόσα πολλά) λέει ότι ο ηγέτης των πιστών, αγόρασε το 51% της ΠΑΕ οριακά στο κλείσιμο των μεταγραφών του καλοκαιριού του '12, για αυτό και η ομάδα πορεύθηκε εκείνη τη σεζόν με το ρημαδορόστερ των Βιβιάν Ματέους και Μπονγκανί Κουμάλο.

Η πραγματικότητα, ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι ελαφρώς διαφορετική: το ντιλ έκλεισε 10 Αυγούστου, οπότε όσο να πεις, είχες τρεις εβδομάδες να κινηθείς για κάτι καλύτερο.

Από το Δεκέμβρη εκείνης της χρονιάς, αρχίζουν να ακούγονται διάφορα ονόματα: από τον κλεισμένο Λάζοβιτς, μέχρι τον κλεισμένο Λούκοβιτς, κι από τον Σεκού Ολίσε, μέχρι τον Λούκας Πέρεθ, όλοι είχαν έναν κοινό παρανομαστή: θητεία στην πρώην ΕΣΣΔ.

Από όλα βέβαια αυτά τα τρανταχτά, χωρίς άλλο, ονόματα που παρέλασαν από τους δέκτες μας, ένα ήταν αυτό που δεν αφήσαμε ποτέ στην άκρη, ένα ήταν το πραγματικά μεγάλο μας απωθημένο.

Μέχρι που οι δρόμοι μας, ενώθηκαν.

Διαβάζετε το paoktales, κι αυτός είναι ο Εβγκένι Χατσερίντι.

Βλέπετε τον πιο ακριβοπληρωμένο ποδοσφαιριστή στην ιστορία του ΠΑΟΚ.  Δίπλα του, ο Αλεξάντερ Πριγιοβιτς

Το όνομα του έπαιξε σε κάθε μεταγραφική περίοδο από τη μέρα που τις τύχες της παε ανέλαβε ο καλός Πατερουλης.

Θες οι γεμάτες χρονιές με τη Ντιναμό Κιέβου, θες οι ελληνικές ρίζες με το ποντιακό μπαγκγκράουντ, θες το παρουσιαστικό του, θες ότι για χρόνια η θέση του στόπερ ήταν μια πονεμένη ιστορία, ο σημερινός μας ήρωας για πολύ λίγο δεν πέρασε στη λίστα με τους ανεκπλήρωτους έρωτες, πράγμα που εδώ που τα λέμε ίσως και να ήταν καλύτερο για όλους.

Το καλοκαίρι του '18, μετά από μια από τις κορυφαίες (αγωνιστικά) σεζόν στην ιστορία της ομάδας, σεζόν κατά την οποία ο ΠΑΟΚ κατέκτησε το νταμπλ στο γήπεδο (αλλά όχι στα χαρτιά) και σεζόν κατά την οποία καθιερώθηκε στη συνείδηση του φίλαθλου κοινού της χώρας το Βαρέλα- Κρέσπο ως το κορυφαίο κεντρικό αμυντικό δίδυμο της λίγκας, το Σαββιδέικο σε μια ακόμα κίνηση βγαλμένη από τα κιτάπια του υπαρκτού σουρεαλισμού, κάνει ρελανς για την απόκτηση του Ουκρανοπόντιου στόπερ.

Και φυσικά, όταν λέμε ρελανς για τους Σαββιδηδες, δε φαντάζεστε τι εννοούμε: κάποιοι μίλησαν για ένα, άλλοι για ένα διακό, οι περισσότεροι για ενάμιση, όπως και να χει, οι τύποι καταφέρνουν σε ένα σύνολο με Πριγιο, Βιερίνια, Μαουρισιο, και Ελ Καντουρί, να κάνουν τον Χατσερίντι που μόλις ήρθε, τον παίχτη με το μεγαλύτερο συμβόλαιο, και η όποια απόπειρα για λογική εξήγηση της μεταγραφής σταματάει εκεί.

Η αλήθεια είναι ότι ο μεσιέ ήρθε γκαβλωμένος. Ανέβασαν κοινά στοριζ με τον Γιώργη, έκατσε και σε συγκυρία με τον Κρέσπο τραυματία, μπήκε βασικός από πολύ νωρίς τέλος πάντων, και επανέφερε το καρδιοχτύπι στην κερκίδα που τόσο μας είχε λείψει για περίπου ενάμιση χρόνο, όταν η μπάλα παίζεται στην περιοχή μας.

Λίγο το βαρύ (κι ασήκωτο) σκαρί του, λίγο το ότι δεν ήξερε αγγλικά για να συνεννοηθεί με τους υπόλοιπους (πανηγυρική δικαίωση Μπαλάφα), μετά τα τρία πρώτα παιχνίδια των προκριματικών η αίσθηση που μας έχει μείνει είναι η κλασική εκείνη που λες και την πληρώσαμε από την τσέπη μας τη μεταγραφή, και ψάχνουμε να βρούμε ελαφρυντικά.

"Θέλει το χρόνο του", "πρώτη φορά βγαίνει εκτός Ουκρανίας", "όταν φορμαριστει θα δούμε άλλον παίχτη" και όλα εκείνα τα ακαταλαβίστικα που πραγματικά, ώρες ώρες έχουμε την αίσθηση ότι μόνο εμείς τα κάνουμε: το παλτό το βλέπεις ρε γαμωτο, και το παλτό, ε είναι παλτό τι να κάνουμε τώρα.

Ούτε θα λυθούν τα πόδια του, ούτε θα μάθει αγγλικά, ούτε θα αρχίσει ξαφνικά να τρέχει.

Κι επειδή ποτέ φυσικά δε φτάνουν όλα αυτά, έρχεται το σάπιο κερασάκι στη χαλασμένη τούρτα: 

Ο Ευγένης είναι και σίστας εκτός από ένα άτεχνο ταγάρι, και το αποδεικνύει στη ρεβάνς του παιχνιδιού με τη Σπαρτάκ, στη Μόσχα, όταν δείχνει τις επιγονατίδες του με την Ουκρανική σημαία στους οπαδούς των γηπεδούχων, κίνηση η οποία επιφέρει τη γενική κατακραυγή, και κάνα δυο σφαλιάρες από τον συμπατριώτη και συνονόματο του, Σάχοφ

Όσο περνούσε ο καιρός για την αποθεραπεία του Κρέσπο, τόσο άδειαζε η άμμος στην κλεψύδρα του ντυμένου ξύλου από το Κίεβο, και οι επόμενες συμμετοχές ήταν μετρημένες: άλλες δύο στο πρωτάθλημα, δύο στο κύπελλο και μια (και καλή) στο Στάμφορντ Μπριτζ με την Τσέλσι, σε ένα ματς αληθινό εφιάλτη για αυτόν: όλοι μιλούσαν αγγλικά!

Επειδή είμαστε απλες, τον κρατήσαμε να πληρώνεται ως το καλοκαίρι (το FFP ακόμα νομίζαμε ότι είναι κάνα slang των νεολαίων), κοντά σε αυτόν ζήτησαν ανάλογα λεφτά και όσοι κουβάλησαν στα δύο νταμπλ, παράπονο δεν έχουμε, μια χαρά μας βγήκε το κουστούμι, από το καλοκαίρι του 19 συνεχίζει την (όποια) καριέρα του σε μια Ντιναμό Μπρεστ- αλήθεια, μακριά και καθόλου αγαπημένοι.