Άλλοι λένε 10, άλλοι 20, άλλοι 21 (μπρρ..) άλλοι πάλι υποστηρίζουν πως ο λόγος για τον οποίο αρρωσταίνουμε Τετάρτη - Σάββατο, Πέμπτη και Κυριακή, από τότε που θυμόμαστε τους εαυτούς μας, γεννήθηκε στις 12.
12 Απριλίου 1926, και μάλλον έτσι πρέπει να είναι, γιατί έτσι.
Χαρτιά, μαλακίες, αποδείξεις, αυτά είναι για τους φλώροι.
12 be it.
Eμείς από τη μεριά μας, θα ασπαστούμε την άποψη του ερασιτέχνη, και θα ευχηθούμε μέσα από κάποιες μεγάλες, και κάποιες
όχι και τόσο βραδιές της ιστορίας μας, γιατί κυρίως οι τελευταίες, μας έκαναν ΠΑΟΚ.
Το πρώτο Κύπελλο στο Ποδόσφαιρο
ΟΚ, ΠΑΟΚ δεν γίναμε για τους τίτλους, αλλά καλό είναι να υπάρχουν, και η ομάδα - ομαδάρα, που είχε ξεκινήσει να στήνεται, σηκώνει τον πρώτο. Η ίδια παρέα, θα σηκώσει άλλους 2 στα επόμενα 4 χρόνια, και αυτό ήταν.
Ο μεγάλος ΠΑΟΚ, ο ΠΑΟΚ της χρυσής εποχής, παίρνει 2 κύπελλα και 1 πρωτάθλημα, χάνει καμιά 4 -5 ακόμα, και η παραγωγή οπαδών σε όλη τη χώρα, μόλις έχει αρχίσει.
Το πρώτο Πρωτάθλημα στο μπάσκετ
Με τον πρώτο σούπερ σταρ της εποχής, τον Οικονόμου, και νικώντας στον τελικό τον συμπολίτη. Ιδέα δεν είχανε οι μάρτυρες της ιστορικής αυτής στιγμής, πως η ομάδα θα έκανε 33 χρόνια να επαναλάβει το κατόρθωμα της, όπως δεν είχαμε ιδέα κι εμείς πως η επανάληψη (του '92) θα ήταν και το τελευταίο μας.
Η φωτογραφία σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς
Τη βλέπεις 40 χρόνια τώρα, φάτσα φόρα σε προποτζήδικα, σουβλατζήδικα, σπορκαφέ, σε οποιοδήποτε μαγαζί της Πόλης τελος πάντων, που σέβεται τον εαυτό του, και θέλει μια φωτογραφία της χρυσής εποχής, γιατί "εκείνος ήταν ΠΑΟΚ, τι να σας πω τώρα και να καταλάβετε εσείς οι νεότεροι", άσε μάστορα, βλέπουμε αυτόν τον ΠΑΟΚ, και καταλαβαίνουμε γιατί με 6 τίτλους, ο βορράς βγάζει μόνο ΠΑΟΚτσάκια.
Από αυτά γίναμε ΠΑΟΚ. Γινανε τα αρρωστάκια οι πατεράδες μας, και πες πες, κάνανε κι εμάς σαν τα μούτρα τους.
Η φωτογραφία σύμβολο της δικής μας γενιάς
Μόλις έχει γυρίσει έναν ολόκληρο, και ολόκληρα χαμένο, τελικό μόνος του. Έχει αψηφήσει οδηγίες, λογική, αποστάσεις, κι έχει ισοφαρίσει με τρίποντο, λίγο πιο μέσα από τη σέντρα. Τάιμ άουτ.
Φάουλ σε έναν πρώην δικό μας, 1+1.
Άστοχη η πρώτη, ριμπάουντ και φύγαμε για Λευκό Πύργο.
Πάσα ο Φασούλας, και κάτσε στα αυγά σου.
Το πρώτο πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο
Το πρώτο μεγάλο ντανταντιρλά νταντά γλέντι που ξεκινάει Ιούνιο, και ολοκληρώνεται κάπου στον Σεπτέμβριο.
Τσέκαρε φάτσες, μια προς μια, από οπαδούς, μέχρι μπάτσους, χαρά, αγαλλίαση, λύτρωση. Κλείναμε 3 χρόνια από το κάζο της Παναχαϊκής, και είχαμε συνειδητοποιήσει πια πως "κανένα πρωτάθλημα δεν είναι δικό μας, αν δεν το πάρουμε", όπως λέει κι ο πατέρας μου.
Το σκηνικό, πάνω κάτω όπως μας αρμόζει. Πρωτάθλημα παίρνουμε μόνο με νίκη, η σιχαμένη ξαδέρφη κρατάει καλά, ψυχές βγαίνουν, εγκεφαλικά πλησιάζουν, και πρέπει να φτάσουμε στο 90' για να το καρφώσει ο μέγας Γκουερίνο. Δε ρεστ, ιζ χίστορυ.
Το πρώτο Κύπελλο στο μπάσκετ
Και η πρώτη, αληθινή επίδειξη ήθους και ευγενούς άμιλλας, από τον μετέπειτα υπουργό Αθλητισμού, Πουτά Νασγιό.
Αυτά με τα ξυρισμένα κεφάλια, και την Αποστολή στη Νικαράγουα, τα διαβάζετε στα όλα και τα 24, εδώ ήρθατε για να βγάλουμε φήλινγκ.
Το πρώτο εγκεφαλικό των πατεράδων μας
.. και έτσι βγήκε η έκφραση "Γαμώ την Παναχαϊκή μου".
Το πρώτο συνειδητοποιημένο μας κλάμα για τον ΠΑΟΚ
Σε κάποια φάση, μετά το 1ο ματς, τον ρώτησα "Μπαμπά, αποκλειστήκαμε δηλαδή;" "Μη μασάς, θα κερδίσουμε εκεί μέσα".
Και το λεγε, και το ξανάλεγε, και το λεγε μέχρι να φτάσουμε στο αμάξι, και να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Μέχρι που τον έκοψε κάπως άκομψα ο κολλητός του, σε φάση "Τι το λες ρε Μπάμπη το παιδί;".
Και μπαίνουμε στο αμάξι, και ακούμε τον προπονητή μας, να λέει πάνω κάτω τα ίδια.
Κι έρχεται το "εκεί μέσα", και βλέπω
πως αποκλειόμαστε, και από τότε μέχρι σήμερα, 65 χρονών έφτασε ο άνθρωπος, για το παιγνίδι που έρχεται, πάντα αυτόν ρωτάω.
Το πρώτο Ευρωπαικό
Με 5 έξω ο Πητ, με 5 ο Μέμος, με 5 κι ο κομμουνιστής με δεξιές τσέπες. Ντου, αντικείμενα, διακοπή. Στο +7 οι Ισπανοί, που είχαν τους φιλάθλους που έμοιαζαν με τη μπάντα του δήμου, έτσι ομοιόμορφα ντυμένοι που ήτανε όλοι.
Και παίρνει το μικρόφωνο ο πρόεδρος, το παίρνει και ο εκπρόσωπος του υπαρκτού του σουρεαλισμού, το βρίσκει εύκαιρο κι ο ΒαΖα, το παίρνει κι αυτός να πει δυο λογάκια - αυτό ήταν.
Μπάνε και Κένι παίρνουν την ομάδα από το χεράκι, και την οδηγούν στο πρώτο Ευρωπαϊκό τρόπαιο ελληνικής ομάδας, μετά από 23 χρόνια, και στο πρώτο γενικότερα, εκτός έδρας.
Με το σκορ στο 76-72, και με 11" να απομένουν για το τέλος, ο σπίκερ Θοδωρής Κοτσώνης (ή μήπως ήτανε ο Γιώργος Παχάκης;) λέει κάτι σαν "ο ΠΑΟΚ δεν χάνει το Κύπελλο", και ήσουνα κωλόφαρδος ψηλέ που έκατσε έτσι, αλλά αλήθεια είναι πως με τον μπασκετικό ΠΑΟΚ, ποτέ μη λες ποτέ, και αυτό θα το βλέπαμε λίγους μήνες αργότερα.
Για την ώρα, ζούσαμε ένα αμπαλαέα, άνευ προηγουμένου.
Το προτελευταίο μας πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο
Πολλές και διάφορες ιστορίες λένε οι παλαιότεροι για το συγκεκριμένο πρωτάθλημα, από την αποπομπή του Παντελάκη, μέχρι κάτι άλλα ακατανόητα μυστήρια, εγώ ξέρω ότι ξεκινήσαμε γκαζωμένοι, κι έτσι τελειώσαμε - στάση δεν κάναμε πουθενά.
Στο κάτω κάτω, αν μας το χάρισαν, κι ήταν τόσο άπλες, γιατί δεν μας χάρισαν καναδυό ακόμα, σε περιόδους που είχαμε κι αληθινά θέματα;
Το τελευταίο μας (καταγεγραμμένο) πρωτάθλημα στο μπάσκετ
Έχει σημασία το "καταγεγραμμένο" και θα στο εξηγήσω παρακάτω.
Εκείνη τη χρονιά πάντως, ανταμείφθηκαν οι κόποι του Νικόλα του Βεζυρτζή, και κάποιων ακόμα τρελών στη διοίκηση, που κάνανε υπομονή τόσα χρόνια, κόντρα στη φαρμακαποθήκη του συμπολίτη, και του καθηγητή της αλητείας. Είχε προηγηθεί άλλο ένα κλάμα από το πρωτάθλημα του '91, είχε προηγηθεί το πρώτο Ευρωπαϊκό, άλλη μια λάθος πάσα για να μην έρθει και το δεύτερο Ευρωπαϊκό, καλά τα λένε οι ψύχραιμοι πως "παίρνουμε ό,τι μας αναλογεί", αλλά αν η υπερομάδα των Κούδα, Σαράφη κλπ, άξιζε 3 τίτλους από τους 20 που είχε διεκδικήσει, και η άλλη υπερομάδα των Μπάνε, Κόρφα κλπ, μόνο 4 από τους 30 τόσους, τότε πάσο.
Μην ξεχνάμε πως όποιος άλλος βρέθηκε στη θέση μας, έκανε κάτι 10/10, 18/20 ξερωγώ και τέτοια..
Το αληθινά τελευταίο μας πρωτάθλημα στο μπάσκετ
Τα χω πει και με τον Τρικ Ρετρό, και με άλλους φίλους, διαδικτυακούς και μη, το πρωτάθλημα του '94, εγώ το μετράω.
Κάποιοι θα βγάλουν το γραφικόμετρο, άλλοι δεν θα ασχοληθούν καν, όποιος θέλει να το συζητήσουμε, εδώ είμαι.
Η αντίδραση που βγάζει η ομάδα, από το -15, και το συνεχές ξύλο των Σιγάλα, Τάρπλεϊ, και ξερωγώ, σε μια έδρα όπου δεν ισχύει κανένας απολύτως κανονισμός, και απέναντι στο γνωστό σίχαμα που παρίστανε τον επιτυχημένο προπονητή (στις πλάτες ενός μπασκετικά πανάσχετου κοινού), ισοδυναμεί με ξεκάθαρη, και όπως θα λεγε κι ο Θείος Μίμης, λεβέντικη νίκη των αδάμαστων περήφανων αετόπουλων.
Ήταν θρίαμβος ο τελικός του '94 στο ΣΕΦ, και την κούπα του πρωταθλήτη που δεν μας στείλατε ποτέ, μπορείτε να τη βάλετε στον κώλο σας.
Η βραδιά του Zissis The End
Με τον Ζήση Μίζα, ακροβατώ στα όρια της μήνυσης.
Τον έχω σούρει κι αν τον έχω σούρει, κι αυτόν, και τον μέχρι πρότινος συνέταιρο του τον Εμ Βι Πι, και τις επιλογές τους, και την πολιτική τους, και όλα.
Αλλά αυτό εδώ, απλά δεν ξεχνιέται.
Με το γήπεδο να έχει γείρει επί 80 τόσα λεπτά, και μόνη υποψία φάσης που έχουμε κάνει, ένα παραλίγο φάουλ του Φραντζέσκου, με τους Άγγλους να έχω την εντύπωση ότι μας τραγουδούσαν κι όλας "Posa tha fas, posa tha fas Mihopouleeee" στο ρυθμό που ήταν και πολύ της μόδας τότε, με τον μεγαφωνατζή του σταδίου να ακακοινώνει και τα ειστήρια και τις εισπράξεις της ημέρας, σε φάση "μην πάτε πουθενά, έχουμε παράτα και πέναλτιζ" (πονεμένη ιστορία για μας, αλλά εξίσου πονεμένη για τους Άγγλους, ειδικά δε άμα τους λέγαμε ότι αυτοί που θα βαρέσουν τα πέναλτιζ, είναι Γερμανοί, Καρλ Χαιντζ Ζουμπούλης, και Γιούργκεν Νάγκμπε ένα πράμα) προσπαθώ να σκεφτώ τρόπο να αντιμετωπίσω την άλλη μέρα την καζούρα στο σχολείο.
ΟΚ, κρατήσαμε, δεν ξεφτιλιστήκαμε, αλλά εγώ τους είχα κάνει όλους τούρμπο, τους είχα κάνει να πιστέψουν ότι αλήθεια το πιστεύω ότι θα πάμε εκεί και θα τα ρίξουμε 3 γκολ τα πεθαμένα.
Και χάνεται κάπου στο κέντρο η μπάλα, και πάει στα πόδια του Φραντζέσκου, και παρακαλάω μέσα μου "Φραντζ, μόνος σου", και τη δίνει στο Βρύζα, και κάνω αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν facepalm, και τους ρίχνει μια ζεμπεκιά, τους ρίχνει και μια δεύτερη, και κάνει το πλασέ..
Η μπάλα πήγαινε μια βδομάδα, ο Σίμαν όμως είχε διαλέξει γωνία, σε λέει ποιος σηκώνεται τώρα.
Τhe end.
Zissis the end.
Το χρυσοπληρώσαμε μερικά χρόνια αργότερα, αλλά εκείνη την εποχή έγραψε τη δική του ιστορία.
Η βραδιά που γράψαμε ιστορία
Πρώτη Ελληνική ομάδα που σηκώνει δεύτερο Ευρωπαϊκό Κύπελλο, ασύλληπτη εμφάνιση από το σύνολο σχεδόν των παιχτών που αγωνίστηκαν, "Η καλύτερη παράσταση ομάδας μπάσκετ στην ιστορία του αθλήματος" από τα αλάνια του Guerin Sportivo.
Η
φυγή παραίτηση απόλυση απώλεια του Ντούσαν Ίβκοβιτς λίγους μήνες νωρίτερα, δεν αποπροσανατολίζει καθόλου την ομάδα, η οποία βάζει το πόδι στο γκάζι, και ξεχνάει να το αφήσει ως τους τελικούς του Ελληνικού Πρωταθλήματος.
Αποθέωση του μεγάλου αρχηγού, του πρώτου, και τελευταίου πραγματικού αρχηγού που γνώρισε ο σύλλογος, του Μπάνε Πρέλεβιτς.
Η βραδιά που θα γράφαμε ιστορία
Η πληρέστερη ομάδα μπάσκετ που κατέβηκε ποτέ να παίξει, πάει σαν σίφουνας ως το φαιναλ φορ. Το οποίο διεξάγεται στην σορτ οφ εδρα της. Την Αθήνα δηλαδή, αλλά τι είναι να γίνει η Αθήνα έδρα μας για λίγες μέρες;
Όλα έτοιμα, τα καραβάνια ξεκινάγανε μέρες πριν, έπρεπε να συνηθίσουμε και το νέο μας σπίτι, ποιο είναι το περίπτερο στην Ομόνοια που έχει Σπορ του Βορρά, που θα πάμε την Μεγάλη Πέμπτη για τους πανηγυρισμούς, υπάρχει κανονικό γυράδικο εκεί χάμου ή σε όλα πρέπει να μπεις με λεξικό, μπουγάτσα θα βρούμε, ή θα τρώμε ζαμπόν - τυρί, και άλλα τέτοια.
Τη Μπενετόν την είχαμε για πλάκα, ένας Κούκοτς ήταν όλη η ομάδα, και σιγά μη βάζει κι αυτός τα χέρια του στη φωτιά, τη Ρεάλ ψευτοφοβόμασταν που μας είχε κάνει την κηδεία πέρσι, και είχε και Σαμπόνις φέτος.
Στον πρώτο ημιτελικό η Λιμόζ με τους δέκα ξυλοκόπους κάνει το θαύμα της. Περνάει τελικό, και το γλέντι ξεκινάει από νωρίς. Ποια Λιμόζ, για πλάκα τους πήραμε στο Παλέ και χωρίς Κλιφ, εκεί μέσα δε, αναγκάστηκε ο Μπάνε να χάσει βολές για να κερδίσουμε - δεν το χει στο να τις χάνει, τις έβαλε και χάσαμε, άκρη δε βγάζεις.
"Και η Μπενετόν;"
Ποια Μπενετόν μωρέ τώρα, είπαμε ένας Κούκοτς είναι.
Τελικά, ήταν κι ένας Ιακοπίνι. Κι ένας Ραγκάτσι. Κι ένας Ρουσκόνι.
Η βραδιά που δάκρυσαν οι ουρανοί
Τα παλικάρια δεν τα κλαίμε.
Τα τραγουδάμε.
Η βραδιά που σκηνοθέτησε ο Θεός
Και να μην πίστεψες ποτέ στη ζωή σου, εκείνο το διάστημα, των ημερών της κλήρωσης - αναμονής - και των παιγνιδιών με τη Φενέρ, κάτι μέσα σου, σε έκανε να πιστέψεις πως ίσως υπάρχει και κάτι ανώτερο εκεί έξω, που κάνει που και που και από καμιά τρολιά.
Με τη Φενέρ λοιπόν, στην Πόλη, 19 και 26 οι δυο ημερομηνίες, και με τη ρεβάνς να πηγαίνει σε παράταση και να οδηγείται σε σαδιστικά πέναλτι.
Ο πιο ακριβοπληρωμένος έλληνας δεξιός μπακ, τα έχανε το ένα μετά το άλλο, σε κενή εστία, σε γεμάτη εστία, σε φοιτητική εστία, όπου θες, φτάνει να μην έβαζε τη μπάλα μέσα, και ο καλύτερος Έλληνας προπονητής (εκείνη την εποχή) έπαιζε το τελευταίο του χαρτί, τον Ζλάτανο τον Μουσλίμοβιτς, ακόμα έναν δηλαδή από τα σεντερ φορ που σε κάποια φάση της ζωής τους, παρεξηγήθηκαν πολύ άσχημα με το γκολ, και πλέον ούτε καλημέρες δεν ανταλλάζανε.
Η μπάλα στρώθηκε μπροστά του, περιμένει και περιμένει να του ρθει όπως τον βολεύει, έρχεται εν τω μεταξύ και το στόπερ τους, πάει να μπει μπροστά του, αυτός ακόμα περιμένει, περιμένει, γκολ.
Ο Άραβας ακόμα το γλεντάει.
Ο Παλομπαρίνι, έσκισε τα δελτία που λέγανε "Next Goal Fener" και περίμενε καρτερικά να τελειώσει το μαρτύριο της ζωντανής περιγραφής, και να πάει για ύπνο.
Εμείς, στο youtube δεν το βλέπουμε πια, το βλέπουμε κάθε βράδυ στον δικό μας ύπνο.
Σηκωσέ το, το κυπελλάκι
Ο Εγκωμίτης κάνει δικές του, τις ψυχές των Τζόρτζεβιτς, Γεωργάτου, οι υπόλοιποι πυροβολούν από παντού, ο Μπορμπόκης σκοράρει από 5 μέτρα οφ σάιντ, ο Καφές φτιάχνει ψεύτικα ράστα (ντρεντλοκς) και ψευτικο τατού (χένα), γυφτιά, βλαχιά, καγκουριά, το πιο μεγάλο πάρτι που στήσαμε στο νότο, εδώ και πολλά χρόνια.
Το Κύπελλο δεν μπορεί να χαθεί, και δεν χάνεται, όλη η Ελλάδα μένει με ανοιχτό το στόμα θαυμάζοντας το απίθανο ποδόσφαιρο που παίζει ο ΠΑΟΚ, οκ να μην είμαστε κι άδικοι, δημιούργημα του Ντούσαν Μπάγιεβιτς.
Σε κάθε επιτήδειο που πάει να σε κάνει σύγκριση Σαββίδη - Μπατατούδη, η απάντηση είναι μια, αλά Ζέλικο Παβλίσεβιτς: "Two cups you know"
Σηκωσέ το, το γαμημένο
ΟΚ, τελικός στην Τούμπα, με τον Άρη, αλλά μην ξεχνάς πως για να φτάσεις ως εκεί, απέκλεισες Ολυμπιακό και ΑΕΚ, χωρίς να χάσεις μάλιστα εκτός έδρας.
Κι εδώ η ατμόσφαιρα μύριζε κύπελλο από πολύ νωρίς, τα σημαιάκια, το new entry του συνθήματος που θα έγραφε τη δική του ιστορία λίγο αργότερα, οι δύο ώρες και ένα τέταρτο που προσποιείται ο ΓουΧου ότι θα πλασάρει, δώστε στον Άρη το κύπελλο παπάρι, αρχικά, και δώστε στον Άρη το κύπελλο δοκάρι, λίγο αργότερα, μεγάλες στιγμές, στιγμές που μόνο ο ΠΑΟΚ μπορεί να προσφέρει στο φιλοθεάμον κοινό.
Λίγες μέρες μετά, σκορπάει όλη η ομάδα του τελικού, Καφές στο γάβρο, ΓουΧου επίσης, Οκκάς στην ΑΕΚ, μέχρι και τον Αμπονσά τρέξανε να πάρουνε οι αθεόφοβοι, αλλά εμείς δε μασήξαμε.
"Θα τους κάνουμε όλους κομμάτια" είπε ο σοφολογιώτατος, και τους ξανακάναμε την επόμενη χρονιά, με Καπαγιαννίδη και Αμαφούλε.
Είπε και κάτι άλλο, λιγότερο γνωστό, στο στενό του συνεργάτη Διονύση Γιαννόπουλο "Πως δουλεύει αυτό το φαξ", αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης.
Το τελευταίο κύπελλο της παρέας
Μπάνε και Τζόνυ, στην τελευταία τους πραγματικά ποιοτική χρονιά, πάνε παρέα με το λαό στη Λαμία, και κάνουν ένα επικό weekend, σπάζοντας πλάκα στους δυο αντιπάλους τους, σε ημιτελικό και τελικό.
Ο ημιτελικός δε με τον συμπολίτη, ο οποίος είναι ένα ψευτοντέρμπι μέχρι τις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου, είναι ένα προσωπικό σόου του Μπάνε, ο οποίος κάνει μια τυπική επανάληψη την επομένη στον τελικό με τον Πανιώνιο.
29 στον έναν, 27 στον άλλον, παίρνει την κούπα σπίτι του, την τελευταία σαν παίχτης του ΠΑΟΚ.
Το τελευταίο κύπελλο γενικότερα στο μπάσκετ
Σαν τρένο πήγαμε, διαγράφοντας άλλωστε ένα ασύλληπτο ξεκίνημα στο πρωτάθλημα, και αποκλείοντας στο κύπελλο τον Ολυμπιακό μέσα στο ΣΕΦ, σαν τρένο το πήραμε σπάζοντας και το ρεκόρ διαφοράς με τον συμπολίτη στον ημιτελικό, με τρένο γυρίσαμε λόγω του χιονιού.
Τρομερό μπάσκετ, δυνατή κερκίδα, άλλο ένα αξέχαστο ΣουΚου, από τα πάρα πολλά που μας είχε χαρίσει ως τότε αυτή η ομάδα, το τελευταίο πραγματικά καλό όμως, καθώς 16 χρόνια μετά, οι μόνες επιτυχίες που φέρνει το τμήμα, είναι κάτι θετικά πρόσημα σε ισολογισμούς, κάτι νίκες επί γαβροβάζελων, και οι back to back εισόδοι στο βιβλίο Γκίνες για τις
περισσότερες επιστροφές Λάζαρου Παπαδόπουλου μέσα σε 5 χρόνια.
Σε 5 χρόνια, έχει επιστρέψει 7 φορές, μαθηματικοί και αστροφυσικοί ακόμα το εξετάζουν.
Η βραδιά που ξεκίνησε μια δυναστεία
Και οκ, ίσως δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα, αλλά θέλαμε να το δούμε γραμμένο. Ότι ξεκινήσαμε μια δυναστεία. Και εδώ που τα λέμε, γιατί να μην είναι ακριβώς έτσι?
Τρία σερί κύπελλα, δεν είναι μια επίδοση που συναντάς συχνά.
Ε, όλα ξεκίνησαν εκείνο το βράδυ του Μαϊου του 2017, στο Βόλο
Η πιο ΠΑΟΚ φωτογραφία of all times
Aυτό.
(όποιος γνωρίζει λεπτομέρειες, ημερομηνία, αγώνα, σκορ, και τα σχετικά, ας επικοινωνήσει στα γραφεία του σταθμού)
Η βραδιά που ο χρόνος σταμάτησε να κυλάει
Γκολ τίτλου στο 90', ενστικτώδης κίνηση του ματιού (λίγο πριν χαθείς σε αγκαλιές γνωστών και αγνώστων) σε διαιτητή και επόπτη, σέντρα δείχνουν και οι δύο, ανακούφιση, αγαλλίαση, πρωτάθλημα ρε μουνια, και ξαφνικά..
Σκοτάδι.
Οι παίχτες της σιχαμενης, μαζί με τους σιχαμενους παράγοντες της, ένα κουβάρι πάνω στα κοράκια, εμείς ακόμα δεν έχουμε πάρει χαμπάρι τι έγινε, δεν ασχολούμαστε βέβαια και πολύ- έδειξαν σέντρα, τώρα δεν αλλάζει κάτι.
Αμ δε.
Άκυρο λένε, ξανά μανα πάνε να σε βγάλουν τρελό, γραφικό, μακεδονομάχο, όπως εδώ και τόσες χιλιάδες χρόνια..
Κατά τα άλλα, χαλίφης.
Η βραδιά της εκδίκησης
Και αυτό που ακολούθησε ήταν ένα ρεσιτάλ επιχείρησης να σε βγάλουν όχι απλά τρελό, αλλά θεοτρελο.
Ευτυχώς, που ο καλός Αλλάχ τα κανόνισε έτσι, ώστε εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ, αναμετρωνταν ο θύτης με το θύμα, και το θύμα είχε τόσα, να τόσα πολλά να πει.
Το παιχνίδι κύλησε σαν ένα κλασικό παιχνίδι ΠΑΟΚ, ανελέητο σφυροκόπημα από το πρώτο λεπτό, ευκαιρίες τη μια μετά την άλλη, χαμένο πέναλτι, όλα αυτά τα ωραία που μας έχει συνηθίσει αυτή η αρρώστια που έχει ποτίσει τα σωθικά μας.
0-0 και ψάχνεις να βρεις τον τρόπο που θα χάσεις άλλη μια φορά, αυτό που αξίζεις.
Μόνο που εκείνο το βράδυ, δεν ήταν σαν όλα τα άλλα..
Ωωω φέρτε το γιατρό
Για μήνες, όλη η χώρα ζει σε ένα ρυθμό, σε μια μελωδία: Ωωω, φέρτε το γιατρό.
Πρωτάθλημα και κύπελλο στον πύργο το λευκό.
Το ασπρόμαυρο τρένο δεν σταματάει πουθενά, το πρώτο και καλύτερο αήττητο πρωτάθλημα από καταβολής επαγγελματικού ποδοσφαίρου, είναι γεγονός, η αρμάδα του Λουτσεσκου σπάει κάθε αγωνιστική και ένα καινούριο ρεκόρ, ρεκόρ τα οποία πιθανότατα θα περάσουν πάρα πολλά χρόνια για να ισοφαριστουν.
Στην τελετή απονομής, σε μια βραδιά γεμάτη συμβολισμούς, κλαίμε όσο κλάψαμε στη Ναντ, όσο κλάψαμε στο Μόναχο, όσο κλάψαμε στο Σεφ, αλλά πλέον από συγκίνηση.
Η βραδιά του πρώτου νταμπλ
Σαν του ΠΑΟΚ την ομάδα, δεν υπάρχει στην Ελλάδα, τραγουδάει το Πελκακι με όλη τη δύναμη της φωνής και της ψυχής του, και αυτό το τραγούδι θα ακούγεται για πάντα στα αυτιά μας, σαν να το τραγουδουσαν 25 χιλιάδες ,ημίγυμνα στη βροχή, κομμάτια.
Βλέπεις, η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε τη βραδιά που θα πανηγυρίζαμε το πρώτο νταμπλ της ιστορίας μας, αυτό να γίνει χωρίς τον πολυτιμότερο και σταθερότερο όλα αυτά τα χρόνια, παίχτη μας: το λαό της ομάδας, καθώς η πολιτεία σε μια ακόμα επίδειξη παραφροσύνης, επέλεξε τελικό στην Αθήνα μεν, χωρίς κόσμο δε.
Ας είναι, είπαμε η αρμάδα του Λουτσεσκου δε σταμάτησε πουθενά, και σάρωσε τα πάντα στο διάβα της, στην πιο πετυχημένη χρονιά στην ιστορία του συλλόγου.
Από αυτούς άρχισαν όλα
Ιδρυτικά μέλη: Α. Αγγελόπουλος, Α. Αθανασιάδης, Κ. Αναγνωστίδης, Μ. Βεντουρέλλης, Φ. Βυζάντιος (β΄ πρόεδρος), Α. Δημητριάδης, Δ. Δημητριάδης, Ν. Ζουμπουλίδης, Μ. Θεοδοσιάδης, Θ. Ιωακειμόπουλος, Π. Καλπακτσόγλου, Θ. Καρτσαμπέκης, Δ. Κοεμτζόπουλος, Κ. Κοεμτζόπουλος, Π. Κοντόπουλος, Κ. Κρητικός, Μ. Κωνσταντινίδης, Π. Μαλέτσκας, Ι Νικολαίδης, Λ. Παπαδόπουλος, Φ. Σαμαντζόπουλος, Θ. Τσούλκας, Μ. Τσούλκας, Σ. Τριανταφυλλίδης, Τ. Τριανταφυλλίδης (πρόεδρος)
Από αυτούς, κόλλησαν το μικρόβιο οι παππούδες μας, οι οποίοι με τη σειρά τους, το μετέφεραν στους πατεράδες μας, κι αυτοί σε μας.
Αυτοί, δημιούργησαν αυτό που δίνει νόημα στις Κυριακές σου, που κάνει το Ντέμπρετσεν μαγευτικό μέρος για εκδρομή, που δε μιλιέσαι όταν χάνουμε, ή δεν το βουλώνεις όταν κερδίζουμε κάτι σημαντικό.
Αυτοί, έδωσαν υπόσταση στο πιο εμπνευσμένο πανί που εμφανίστηκε ποτέ σε γήπεδο στον πλανήτη:
Αδιαφορώ για ό,τι κι αν λένε, γιατί δεν ξέρουνε πως νιώθουμε για σένα.
Χρόνια πολλά ΠΑΟΚάρα μου.
_99_%CE%A4%CE%95%CE%9C%CE%A0%CE%97.jpg)
