In conclusion, σε μια εποχή που το ποδοσφαιρικό, παρά την πρώτη θέση, βγάζει ένα άγχος, μια πίεση, μια αγανάχτα - βλέπεις και τα θλιμμένα μούτρα του Νάνου βρέξει / χιονίσει, αν θεωρείς το γήπεδο μια μορφή διασκέδασης, το μπάσκετ φαντάζει μόνη επιλογή.Και, ναι. Εμείς θα ξαναφέρουμε το μπάσκετ στο Βορρά.Είναι θέμα χρόνου.

Έτσι έκλεινε ένα από τα τελευταία μας κείμενα που μας άφησε ο φόρτος εργασίας να συντάξουμε, αυτό που αφορούσε το εντός έδρας παιγνίδι με τη Μπούντουτσνοστ. Νοέμβριος ήταν ακόμα.
Και πραγματικά, τι να αλλάξουμε από την παραπάνω παράγραφο;

Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω, θυμόμαστε τα "7 μπράβο" που απαριθμούσαμε, την επομένη του θριάμβου με το γάβρο στην Πυλαία, πρέπει να ήταν Γενάρης του '13.
Πολύ μακρινό, όχι εντελώς ξένο όμως.

Μακρινό γιατί το συναίσθημα της νίκης κόντρα στον έναν εκ των δύο, έδειχνε αυτό του στερημένου, του "μικρού", του κακόμοιρου, οικείο όμως, αφού 2 από τα 7 "μπράβο", απευθύνονται σε Σούλη και Μπάνε, αυτούς που έβαλαν, και συνεχίζουν να βάζουν, τις βάσεις, ώστε τέτοιες βραδιές να είναι ο κανόνας, και όχι η εξαίρεση.

Κι αυτό at the end of the day, είναι που έχει και τη μεγαλύτερη αξία, για ομάδες του δικού μας βεληνεκούς, για ομάδες του διαμετρήματος του μπασκετικού ΠΑΟΚ, που κατέκτησαν την Ευρώπη για μια δεκαετία, και εξαφανίστηκαν από το χάρτη για άλλα τόσα χρόνια.
Και παραπάνω εδώ που τα λέμε, αλλά σήμερα είναι μέρα χαράς, είναι μέρα γιορτής, είναι μέρα επιβεβαίωσης, και καζούρας στους ποδοσφαιρικούς (for fuck's sake, μόνο στον ΠΑΟΚ αυτά..) τους οποίους ζαλίζαμε τα παπάρια όλη τη χρονιά για την "ομαδάρα που έχουμε φέτος", και μας περίμεναν στη γωνιά στην πρώτη στραβή.

Όχι, η γιορτή δεν είναι επειδή κερδίσαμε τον Παναθηναϊκό. Τον κερδίσαμε, και τον κερδίζαμε και άλλες φορές, και με πολύ χειρότερες ομάδες, γιατί έχουμε φανέλα, έχουμε ιστορία, και γιατί έτσι. Η γιορτή είναι επειδή κερδίσαμε τον Παναθηναϊκό, και δεν είναι έκπληξη.
Μπήκαμε δυνατά, ήμασταν καλύτεροι, χάσαμε κάπου τη συγκέντρωση μας, τη ξαναβρήκαμε, end of story.

Δεν έχει τόσο νόημα να σταθείς σε τεχνικά ζητήματα, μετά από τέτοια παιγνίδια. Ο Σούλης πήρε και τα σώβρακα του Ιβάνοβιτς, εξαφάνισε τον Διαμαντίδη και έκοψε τη δημιουργία του, και όλα γίναν πιο εύκολα. ΟΚ, χαρήκαμε, αυτά θα τα διαβάσετε κι αλλού.
Ούτε θα σταθούμε στην τεράστια εμφάνιση του Μαργαρίτη. Τα έχουμε ξαναγράψει αμέτρητες φορές, τις περισσότερες δε, με τον ίδιο τρόπο: Ο Βαγγελάκης, αποτελεί ζωντανό παράδειγμα, για όλα εκείνα τα παιδιά που είδαν τα χρόνια να περνάνε, και την καριέρα τους να τελματώνει. Όνομα, κάνει στα 30 του, και θυμίζουμε πως "κοιλιά", όποια κοιλιά κάναμε τέλος πάντων, δεν κάναμε όταν τραυματίστηκε ο Χαραλαμπίδης, αλλά όταν έμεινε 3 βδομάδες έξω ο Μαργαρίτης.

Δυο κουβέντες μόνο και πάλι, για τον Τζέικ Όντουμ, κι αυτές copy paste από το κειμενάκι εκείνο του αγώνα με τη Μπούντουτσνοστ:

 ΥΓ Ο Όντουμ είναι ένα μεγάλο play maker. Το παιδάκι ξέρει εκατό κιλά μπάσκετ, και όπως γράψαμε και πέρσι για τον Κούπερ, σύντομα θα κάνει μεγάλη καριέρα.

10 πόντους, 5 ασίστς, κι 6 κλεψίματα έγραψε το κοντέρ, απέναντι σε ένα από τα καλύτερα πόιντ γκαρντς της Ευρώπης.
Εδώ, στη μπασκετομάνα (γελάνε κι οι τυφλοί) Θεσσαλονίκη πήγαμε να τον βγάλουμε μυρωδιά επειδή δεν σκοράρει σαν τον Κούπερ, αλλά εδώ πηγαίνουμε 1000 άνθρωποι να δούμε τον καλύτερο ΠΑΟΚ από την εποχή του Μπάνε, στον Όντουμ θα κολλήσουμε;

ΥΓ Έχω γράψει κι άλλα που είναι επίκαιρα και τώρα, σε αυτό το κειμενάκι  - ίσως να το ξαναδιαβάζαμε

ΥΓ2 Αλήθεια, αν δεν είμαστε όσοι ήμασταν σήμερα, τουλάχιστον, στο παιγνίδι της άλλης βδομάδας με τη σιχαμένη ξαδέρφη, δεν θα είναι προδοσία;
Ή μόνο ο λαός απολαμβάνει το προνόμιο να αισθάνεται προδομένος;

Σε κάποια φάση, σκεφτήκαμε να βγάλουμε ένα προσχέδιο, για όλα τα post game posts της φετινής ομάδας μπάσκετ, αφού από ένα σημείο και μετά, άρχισαν να μοιάζουν τρομακτικά μεταξύ τους.
Με το Ρέθυμνο στην Πυλαία, σε όλο το παιγνίδι μπροστά, τελευταίο δίλεπτο χάνουμε διαφορά και προβάδισμα, η μπάλα στα χέρια του Μπίδη, παίρνουμε το ματς. Με τον ΚΑΟΔ στη Δράμα, σε όλο το παιγνίδι μπροστά, τελευταίο δίλεπτο χάνουμε διαφορά και προβάδισμα, η μπάλα στα χέρια του Μπίδη, παίρνουμε το ματς. Με τη Βέντσπιλς στη Λετονία, σε όλο το παιγνίδι μπροστά, τελευταίο λεπτό χάνουμε τη διαφορά, η μπάλα στα χέρια του Μπίδη, παίρνουμε το ματς. Με τον Νιόνιο στην Αθήνα, σε όλο το παιγνίδι μπροστά, τελευταίο λεπτό χάνουμε διαφορά και προβάδισμα, η μπάλα στα χέρια του Μπίδη, παίρνουμε το ματς.
Μέχρι και στο μοναδικό γήπεδο στην Ελλάδα που πήρε το όνομα του από στίχο των Ημίζ ("μπάσκετ με τον Γκάλη") το παιγνίδι λήγει, με τη μπάλα στα χέρια του Μπίδη.

Θα βγαίναμε κι από τη δύσκολη θέση, ο γεροButters δουλεύει νυχθημερόν, ο WhiteRiot το καθιέρωσε πλέον στο ένα κείμενο το χρόνο, ο tre πήρε επ ώμου το ποδοσφαιρικό, ο DAAT με τον palok ξενιτεύτηκαν και που χρόνος για κείμενα, έναν πιτσιρικά θα έπαιρνα, να κάνει και την πρακτική του, μόνο για να αλλάζει το όνομα του αντιπάλου, και το σκορ.

Μπορούμε να κερδίζουμε κι αλλιώς όμως.

Βρισκόμαστε σε μια φάση του μπασκετικού ΠΑΟΚ, κατά την οποία οι νίκες απέναντι σε όλους μα όλους του ισοδύναμους ή υποδεέστερους αντίπαλους, θεωρούνται δεδομένες, και το πάρτι αυτονόητο.
Είχα την ευκαιρία σήμερα να έχω τη μέρα ελεύθερη, και από όλες τις διαθέσιμες επιλογές για ποιοτική διασκέδαση, επέλεξα το PAOK SPORTS ARENA. Φυσικά, δεν το μετάνιωσα δευτερόλεπτο.
Για τρίτη σερί χρονιά, κατεβάζουμε στο γήπεδο μια ομάδα, η οποία είναι ένα σκαλί πάνω από αυτήν της προηγούμενης σεζόν. Η σταδιακή αυτή βελτίωση, και η κλιμακωτά αυξανόμενη πορεία προς την κορυφή, νομοτελειακά θα μας οδηγήσει εκεί.
Ο φετινός ΠΑΟΚ, δίχως το παραμικρό ίχνος υπερβολής, είναι από τους καλύτερους ΠΑΟΚ που έχω δει από τη μέρα που έφυγε ο Πρέλεβιτς για την Κίντερ Μπολόνια.

For what it's worth, για μένα, ο φετινός ΠΑΟΚ κοντράρει στα ίσια την ομάδα με Πέτζα, Σακλφορντ και το συγχωρεμένο τον ΜακΡέϊ, και πιθανότατα είναι καλύτερος από όλες τις ομάδες που ακολούθησαν.
Η ομάδα είναι τόσο γεμάτη, σε όλες τις θέσεις (με μόνο θεματάκι αυτό του σέντερ), αποδίδει ήδη πολύ όμορφο μπάσκετ, παίζει ήδη άμυνα για σεμινάριο, και όποιος έχει παρακολουθήσει πάνω από 50 παιγνίδια μπάσκετ στη ζωή του, καταλαβαίνει πως υπάρχουν κι άλλα περιθώρια βελτίωσης.

Όπως γράφαμε και στο ποδοσφαιρικό κομμάτι τις προάλλες, στο παιγνίδι παίζει κι ο αντίπαλος, και ο σημερινός μας, αν και τον κάναμε να φανεί τέτοιος, δεν ήταν για τα θηρία.
Οι Μαυροβούνιοι, με ιδιαίτερα αξιόλογο ρόστερ, με παίχτες σαν τον Κουκ, τον Σίχι (που ήταν ο μόνος που διακρίθηκε σήμερα) και τον Πλάνινιτς (όχι τον γνωστό βέβαια) είναι μια ομάδα που έχασε στις λεπτομέρειες από τους Τούρκους στη Ποντγκόριτσα, όπως και από τους Λετονούς, εκτός έδρας.
Σήμερα, χάσανε τα αυγά και τα πασχάλια, κυρίως από την ιδιαίτερα πιεστική άμυνα που έπαιξαν για 30' οι παίχτες του Σούλη, όσο είχανε δηλαδή το μυαλό τους μόνο στο ματς, και όχι στο σβήσιμο των μηχανών ελέω Παναθηναϊκου.
Βλέπεις, η είδηση περί αναβολής, έσκασε με τη λήξη του αγώνος - πιθανότατα αν το μαθαίναμε από πριν, η διαφορά (που ξεπέρασε αρκετές φορές τους 30 πόντους) να έκλεινε σε αστρονομικά επίπεδα.

Για την προσέλευση του κόσμου, δεν θα πούμε τίποτα άλλο πια. Αυτό είναι το σενάριο, μπορείς να μην το αποδεχτείς και να κλαψομουνιάζεις μια ζωή, μπορείς και να το αποδεχτείς και να συνεχίσεις να πορεύεσαι.
Τουλάχιστον, αυτοί που πηγαίνουν τώρα πια, φωνάζουν. Είναι κι αυτό μια πρόοδος.

In conclusion, σε μια εποχή που το ποδοσφαιρικό, παρά την πρώτη θέση, βγάζει ένα άγχος, μια πίεση, μια αγανάχτα - βλέπεις και τα θλιμμένα μούτρα του Νάνου βρέξει / χιονίσει, αν θεωρείς το γήπεδο μια μορφή διασκέδασης, το μπάσκετ φαντάζει μόνη επιλογή.
Και, ναι. Εμείς θα ξαναφέρουμε το μπάσκετ στο Βορρά.
Είναι θέμα χρόνου.


ΥΓ Ο Όντουμ είναι ένα μεγάλο play maker. Το παιδάκι ξέρει εκατό κιλά μπάσκετ, και όπως γράψαμε και πέρσι για τον Κούπερ, σύντομα θα κάνει μεγάλη καριέρα.

ΥΓ2 Περισσότερο κι από "Ιβάν πάρε κάναν παίχτη να χτυπήσουμε πρωτάθλημα", η πιθανότητα εμπλοκής του μεγιστάνα με το ευλογημένο μούσι, στα διοικητικά της ΚΑΕ θα είναι ευχής έργον ώστε να να μη χάσουμε κανέναν από αυτούς που έχουμε.
Οι οποίοι φτιάχνουν το όνομα τους, και όπως φαίνεται σύντομα θα αρχίσουν να απασχολούν τη μισή μπασκετική Ευρώπη.
Δεν είναι μόνο ο Όντουμ ας πούμε, ο οποίος έχει πολλά πράγματα ακόμα να βελτιώσει στο παιγνίδι του, αλλά Κάρτερ και Βον, με αυτά τα λεφτά, δεν βρίσκεις.

Δεν έχει κλείσει ακόμα το πρώτο ημίχρονο, και ο Μάτζικ, αρχίζει την απόσβεση της ακριβότερης μεταγραφής στο ελληνικό μπασκετμπόλ (λίγο μετά, πήρε ο συμπολίτης τη Μάρθα Βούρτση από τον Ιωνικό, και έσπασε το ρεκόρ).
Με το τρίποντο να αποτελεί άγνωστη ακόμα λέξη, ο Σταυρόπουλος έχει σκοράρει 23 πόντους, και πιάνει πιάνει τον αντίπαλο από το λαιμό, για να τον πνίξει. 45-29 στο ημίχρονο. Λίγο μετά, αρχίζει το γνωστό τακτ του πουτάνας γιου στους διαιτητές

κλικ στην εικόνα για μεγένθυνση

και η διαφορά μειώνεται, αλλά η κούπα δεν χάνεται. Τελικό σκορ, 74-70, στο πρώτο τρόπαιο μετά από 25 χρόνια.

7 χρόνια αργότερα, με αποβολές, κόντρα αποβολές, διακοπές, βγάζει όλο το ματς σαν άσσος, κόντρα στη Σαραγόσα στη Γενεύη. Ο σταρ της ομάδας, είναι ο Μπάνε Πρέλεβιτς, και είναι αυτός που με τρίποντα ξανά και ξανά, αλλάζει το προ διακοπής στάτους, και κάνει τον ΠΑΟΚ φαβορί για τη νίκη, στο ασπρόμαυρο Πατινουάρ Ντε Βερνέ.
Τα 76-72, ποτέ πια δεν θα είναι ίδια για σένα. Όποτε βλέπεις παιγνίδι να λήγει με αυτό το σκορ, θυμάσαι το '91 στη Γενεύη.
Η δεύτερη κούπα του μεγάλου ΠΑΟΚ, είναι γεγονός.

Η ώρα της επιβράβευσης στο αμαρτωλό εγχώριο έδαφος, έρχεται την επόμενη χρονιά. Ο Μάτζικ δεν παίζει πολύ, στην τελευταία του σεζόν σαν παίχτης του ΠΑΟΚ όμως, σηκώνει το πρωτάθλημα που σίγουρα δικαιούταν και νωρίτερα. Έχει φροντίσει για αυτό, ο μεγάλος Μπάνε σε μια από τις καλύτερες σεζόν του στην Ελλάδα. Οι δυο τους, πανηγυρίζουν μαζί, για τελευταία φορά.

Το καταστροφικό '93, επέφερε πληγές που πιθανότατα δεν έκλεισαν ποτέ, μια από αυτές ήταν και η διαρκής πια αμφισβήτηση στο πρόσωπο του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Η απόλυση του στην πρώτη κόντρα με την τότε διοίκηση της ομάδας, φέρνει στο τιμόνι ως λύση ανάγκης, τον μέχρι τότε βοηθό του, Σούλη Μαρκόπουλο. Το τρένο δεν σταματάει πουθενά, το μπάσκετ που παίζουμε στα περισσότερα παιγνίδια, αγγίζει την τελειότητα. Σε κάποια, την ξεπερνάει.
Ο διπλός τελικός με την Στεφάνελ Τριέστε, και ειδικά δε ο επαναληπτικός της Ιταλίας, είναι ένα από αυτά.

Ο Σούλης Μαρκόπουλος, γίνεται ο πρώτος Έλληνας τεχνικός, που σηκώνει Ευρωπαϊκό κύπελλο, μετά τον έτσι της ΑΕΚ το '68. Ο Μπάνε, μετά τους 31 της Γενεύης, σκοράρει 30. Not bad..

Και την επόμενη χρονιά, σκοράρει 27, κι 29, σε ημιτελικό και τελικό, στο φαϊναλ φορ της Λαμίας, σηκώνοντας την τελευταία του κούπα ως παίχτης, με τον ΠΑΟΚ.

Πως τα φέρνει η πουτάνα η ζωή, στον τελευταίο τίτλο του ίδιου του ΠΑΟΚ ως σήμερα, είναι πάλι εκεί, απλά φοράει τη λάθος φανέλα..

Μάτζικ, Μπάνε, Σούλης.
Τρεις προσωπικότητες, που έχουν συνδέσει το όνομα τους, με όλους τους τίτλους της ομάδας μετά από αυτόν του 1959.

Αν έμαθες για το μπάσκετ του ΠΑΟΚ, από το ενδιαφέρον του γάβρου για του Σούλη, και ψάχνεσαι τις τελευταίες μέρες δεξιά κι αριστερά για νέες λεπτομέρειες, να σε πληροφορήσουμε πως και οι τρεις, ηγούνται της προσπάθειας επιστροφής του συλλόγου στην αγαπημένη του συνήθεια: τελικούς, και τίτλους.

Δευτέρα, 22/12 όλοι στην Πυλαία.

Μπήκαμε στην τρίτη μέρα αφού τελείωσε (;) το ματσάκι του Παλέ, κι αν δεν είχαμε αυτά που έγιναν χθες με τον Σούλη, αλήθεια, ούτε σήμερα θα γράφαμε αράδα για το παιγνίδι.
Ποιο παιγνίδι φυσικά, ο συμπολίτης έπεσε στην παγίδα που στήνει χρόνια τώρα, κατάφερε να αναγκάσει έναν ψυχανώμαλο ρέφερι, να διακόψει το ματς, χωρίς κανέναν (μα κανέναν όμως) σοβαρό λόγο.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, επέμεναν να μην αδειάζουν και τo Vassilis Lipirides Hall, σας δείχνει δηλαδή ο άλλος ότι είναι μαλάκας, τον δείχνετε κι εσείς από τη μεριά σας, ότι είστε πιο μαλάκες από αυτόν.
Με αυτά και με τα άλλα, τερμάτισε το μαλακόμετρο σε ένα ακόμα Άρης - ΠΑΟΚ, και η ομάδα όχι μόνο πήρε μια ξεκούραστη νίκη, αλλά έφερε στα ίσια και τις παρατάσεις που παίζει 2 βδομάδες τώρα: Από τις τρεις σε δύο μέρες, στο τουρνουά της Κρήτης, στη μια της επόμενης βδομάδας στην Πυλαία και στις 2, μεσοβδόμαδα με τη Χαρτογιακά.
Φυσικά, εννοείται πως προσυπογράφουμε την ανακοίνωση των συνδέσμων: Τον κατακαημένο συμπολίτη, θέλουμε να τον γλεντάμε στο γήπεδο, και όχι στα χαρτιά, και ει δυνατόν, σε γεμάτο Παλέ, ή όπως μετονομάστηκε πρόσφατα, Bob McAdoo Hall.
Δεν θέλει ο ΕΣΑΚΕ; Πραγματικά, we don't give two craps, η ζωή συνεχίζεται, μπαϊ μπαϊ μαϊ ντάρλινγκ, ρίξτε τους και δέκα αγωνιστικές στο κεφάλι, και πάμε για το Μια πόλη, μια όμαδα, σε όλα τα αθλήματα.

Την επομένη, λίγο πριν ξεκινήσει το ποδοσφαιρικό ρεσιτάλ της Παναγιάς, τα ευχάριστα έρχονται από την Κηφισιά: Η τοπική ομάδα, νικάει τον γάβρο, και το όνειρο τρελό (που έχουμε οι μπασκετικοί, κάθε χρονιά που στήνουμε καλή ομάδα) αρχίζει να γίνεται το αστειάκι εκείνο που το λες στον άλλο, και εκείνος δεν πολυγελάει:
- Μαλάκα, φαντάζεσαι να γίνει κάνα τρελό, και να πάμε για κάνα πρωτάθλημα φέτος στο μπάσκετ;
-  Γιατί τρελό;

Η αναμονή του ΠΑΟΚ - Ατρόμητος γίνεται εν μέσω ονείρων χιλίων, στο δικό μου, ο Όντουμ κλείνεται από τρεις, δίνει στον Δέδα, ο χρόνος τελειώνει, κι αυτός εκτελεί από τα 9 μέτρα μέσα στο ΣΕΦ. Break στην έδρα του γάβρου, 1-1 και η σειρά πάει στην Πυλαία για 2 παιγνίδια - κόλαση. Τα νικάς, και το σηκώνεις.
Ξυπνάω από το όνειρο που βλέπω με ανοιχτά τα μάτια, ακούγοντας τις λέξεις Μαρκόπουλος και Ολυμπιακός, στην ίδια πρόταση. Σε μικρή κι όλας, όχι σαν μια πρόταση του στυλ "Ο Μαρκόπουλος, ο καλύτερος προπονητής στην Ελλάδα, στήνει την ομάδα του για το Ευρωπαϊκό παιγνίδι της Τετάρτης, και μετά από κείνο έχουμε τον ΚΑΟΔ. Η πούτσα που αναμένεται να φάνε Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός φέτος, αργεί ακόμα".
Όχι, οι λέξεις ήταν πολύ κοντά μεταξύ τους, κάτι πάει να συλλάβει το θολωμένο μου μυαλό, αλλά θολωμένο μπορεί, αρρωστημένο όχι: Δεν υπάρχει περίπτωση ο Ολυμπιακός να κάνει πρόταση στον Σούλη.
Ακούω στο θlibero τι κάνει η Παλμέιρας (καλά είναι, χαιρετίσματα) η Χελσινγκρουντζ, μια άλλη με μόνο σύμφωνα, και συνδεόμαστε με Τούμπα.
Νέα διακοπή. Έκτακτο ΔΣ στην ΚΑΕ λέει, για το θέμα Μαρκόπουλου.
Ποιο θέμα Μαρκόπουλου;

Το ποιος είναι ο Ολυμπιακός, το ξέρουμε χρόνια τώρα. Μιλάμε για την ομάδα που τραβάει σαν μαγνήτης όλα τα καθάρματα της Μπανανίας που έχουμε για κράτος. Όλα όσα κάνει σε διαιτητές, αντιπάλους, φορείς, μουμουέ, είναι όλα αντιπροσωπευτικά της κουλτούρας του σαν σύλλογος. Όλα.
Τα νερά της ΤΣΣΚΑ, οι μπασκέτες του ΣΕΦ, η παράγκα, ο φαταούλ, το σωματείο - ορισμός της παρασκηνιακής δράσης, και των μεθοδεύσεων.
Ο τρόπος με τον οποίο κινήθηκε στην υπόθεση Σούλη Μαρκόπουλου, δεν θα μπορούσε - και γιατί άλλωστε; - να αποτελεί εξαίρεση.
Είδαμε αυτές τις μέρες να γράφονται κορώνες και κορώνες στον τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό, από ψεματάκια, μέχρι ψεματάρες, πουθενά όμως δεν είδαμε να στηλιτεύεται, να αναφέρεται έστω, η κίνηση του Ολυμπιακού. Παντού, το θέμα είναι ο Σούλης, η κόρη του Σούλη, ο Μπάνε, ο λαός, κι ο ΠΑΟΚ.

Οι ελεεινοί, αν έχουν το Θεό τους (που δεν τον έχουν, δεν τον είχαν ποτέ) ανάμεσα σε δεκάδες προπονητές που τους προτάθηκαν, λιγουρεύτηκαν τον Σούλη, τον άνθρωπο που ετοιμάζει με φραγκοδίφραγκα μια ομαδάρα κάθε χρόνο, μια ομαδάρα η οποία (ειδικά η φετινή) θα τους γίνει στενός κορσές.
Τον πλησίασαν, τον τάξανε, τον πρότειναν, άλλοι λένε ότι συναντήθηκαν στην Αθήνα, την ώρα που ο τύπος έχει συμβόλαιο σε άλλη ομάδα..
Η φημολογία λέει, ότι ο Σούλης, συμφώνησε, κι ότι ο ΠΑΟΚ ήρθε αμέσως σε επαφή με τον Σφαιρόπουλο. Δεν ξέρουμε, μπροστά δεν είμαστε, πιθανότατα κι αυτοί που τα λένε, την τύφλα τους δεν ξέρουνε, αλλά τα είπε ένας, τα έγραψε ένας άλλος, τα αναπαρήγαγε ένας τρίτος, νάτο το αποκλειστικό.

Στο όλο θέμα, δεν μπορούμε να μην μείνουμε στην αντίδραση του Σούλη. Μπορούσε πράγματι να παραιτηθεί, μπορούσε ακόμα και προσφυγή να κάνει, και ούτε γάτα ούτε ζημιά: Αυτοί που τον χαρακτήριζαν προδότη άλλωστε, δεν πατάνε καν στο γήπεδο, αυτοί που πηγαίνουν, ξέρουν ποιος είναι.

Η αντίδραση της ΚΑΕ στο θέμα, δεν ήταν η αναμενόμενη. Όχι τόσο σε αυτές που μας έχει συνηθίσει ο ΠΑΟΚ (που δεν μπορεί να κρατήσει ό,τι καλό έχει) αλλά όσο σε αυτές που μας έχει συνηθίσει ο ίδιος ο Μπάνε: Ουδείς αναντικατάστατος, θυμήσου περίπτωση Μούλα στον γάβρο, Χαριτόπουλου πρόπερσι, ΜακΓκράθ την ίδια χρονιά, Χάρη Μαρκόπουλου φέτος, και πάει λέγοντας: Θες να πας; Πήγαινε.
Αυτή τη φορά, η στάση της ΚΑΕ, ενίσχυσε την πιο πάνω θεωρία για το όνειρο που αρχίζουμε δειλά δειλά να βλέπουμε οι μπασκετικοί.
Η ομάδα πάει για πρωτάθλημα.

Κι όλους τρέλα σας πουλάμε.

ΥΓ Με το ΠΑΟΚ - Ατρόμαχτος, ούτε που ασχολήθηκα. Συγχαρητήρια στον κΆγγελο, κάποιοι με είπαν πως στο πρώτο ημίχρονο η ομάδα πέταγε φωτιές, σπίθες, και αστεράκια νίντζα, ο γκαϊλές μου επί 2 ώρες, ήταν τι θα γίνει με τον Σούλη.
Όταν η καρδιά μου πήγε στη θέση της, συνέχισα το όνειρο από κει που το άφησα: Ο Βον παίρνει παραμάζωμα τον Μάκβεθ Χάντερ, και η ομάδα σκορπάει τον Θρήνο, στο πρώτο από τα 2 παιγνίδια που θα γίνουν στην Πυλαία: 2-1. Είμαστε μια νίκη μακριά από το Πρωτάθλημα.

Είσαι έτοιμος για χαρτάκια;
Κορεό, παρεό, κροτίδες, φωτοβολίδες, μέχρι και πυγολαμπίδες, ό,τι περνάει και δεν περνάει από το μυαλό σου, θα επιστρατεύσει η μπάντα των μούργων, για να κάνει τη δική της εντύπωση σε μας, στο μεγάλο (και μόνο βασικά) σωματείο της πόλης, αύριο που έχουμε καιρό να τους δούμε.
Αν έβγαζε αποδόσεις κάνας τσάκαλος, θα έριχνα κάτι ψιλά έτσι για το γαμώτο, για την υπαρξή πανιού που θα βγάζει να μετρήσει τις εκδρομές στο ΟΑΚΑ, με την κλασική φωτό της κερκίδας τους (22:00 το βράδυ) και της δικής μας (17:30 το απόγευμα).
Γελάμε μαζί τους, είναι η κομπλεξική υποκουλτούρα της πόλης, αλλά ως εκεί.
Αύριο, τίτλος δεν κρίνεται (για τον συμπολίτη τουλάχιστον, if you know what I mean) αλλά ένα νέο διπλό εκεί, το 3ο σερί, και το 4ο στα τελευταία 5 παιγνίδια, θα κρίνει κατά πολλοίς τη στήριξη του περιούσιου λαού, στην ομάδα: Διπλό, και 600 εισιτήρια μεσοβδόμαδα με τη Ζιέλιτσα Γκόριτσα, θα σημαίνει (νέα) οπαδική ήττα, ειδικά όταν μια ομάδα σε έχει δώσει τόσες αφορμές να πας στο γήπεδο να τη χειροκροτήσεις, μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Το παιγνίδι, φυσικά και δεν θα είναι εύκολο. Ξέχωρα από το γεγονός ότι φέτος, φτιάξανε μια καλούτσικη ομαδούλα, ξέχωρα από την αδιαμφισβήτητη κούραση, ξέχωρα από το ότι παίζουν πρώτο επίσημο παιγνίδι στην έδρα τους, η ομάδα η δική μας, ακόμα δεν είναι έτοιμη.
Ούτε κι η δική τους φυσικά, αλλά αυτό ποσώς μας απασχολεί.
Τα έχουμε τα κενά διαστήματα μέσα στο ματς, υπάρχουν αρκετές ανορθογραφίες που πρέπει (και, το ξέρουμε πως θα) διορθωθούν, έχουμε θέμα με τα ριμπάουντς, δεν προσαρμόστηκαν καλά ακόμα, οι Κακαρούδης και Λάνγκφορντ.
Από την άλλη, είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας αρέσουν, η φετινή ομάδα αν μείνει ως έχει κατά τη διάρκεια της σεζόν, αναμένεται να μας χαρίσει ίσως κάτι παραπάνω από μερικές απλά όμορφες βραδιές.. Σαν κι αυτή που περιμένουμε να μας χαρίσει αύριο δηλαδή..

ΥΓ Διπλά στο Παλέ, έχουμε βγάλει, κι έχουμε βγάλει. Κλαϊν, δηλαδή, τι διπλό να θεωρείς μια νίκη μέσα στην κάποτε έδρα σου.
Αυτό της σεζόν 2010-11, ήταν ίσως το πιο γκαβλωτικό όλων. Ειδικά δε, αν κάτσεις και δεις τις φάτσες τους, από το 10:00 του βίντεο, και μετά.

ΥΓ2 Επίσης, έχει πολύ γούστο να κάτσεις και να ψαχουλέψεις τι συμβαίνει όταν σε Άρης - ΠΑΟΚ από το '92 και μετά, διακυβεύεται κάτι.

Play offs 1993-94: ΠΑΟΚ - Άρης 2-0
Play offs 1994-95 ΠΑΟΚ - Άρης 2-1
Ημιτελικός Κυπέλλου 1995, Νικητής ο ΠΑΟΚ
Play offs 1995-96 ΠΑΟΚ - Άρης 2-0
Μικρός Τελικός 1998-99 Νικητής ο ΠΑΟΚ με 3-0
Ημιτελικός Κυπέλλου 1999 Νικητής ο ΠΑΟΚ
Προημιτελικά Κυπέλλου 2006 Νικητής ο ΠΑΟΚ
Μικρός Τελικός 2011 Νικητής ο ΠΑΟΚ

Αύριο δεν διακυβεύεται τίποτα.

Με νίκη δική μας, ο εγωισμός μας διακυβεύεται. Του λαού.

Κι αυτό, την Τετάρτη.

Σε κάποια φάση πέρσι, είχαμε καταντήσει γραφικοί για κάποιους. Για ακόμα περισσότερους, είχαμε δημιουργήσει την εντύπωση ότι "τα παίρνουμε από την ΚΑΕ", αλλά ευτυχώς αυτούς, τους γράφουμε στα αρχίδια μας.
Σίγουρα πάντως, είχαμε γίνει κουραστικοί. Και σαν την ομάδα την ίδια (που έκλεισε την περσινή χρονιά με νίκες, κι έτσι αρχίζει και τη φετινή), το πιάνουμε από κει που το αφήσαμε: Η προσπάθεια του Μπάνε Πρέλεβιτς, και των συνεργατών του, είναι ό,τι πιο σοβαρό έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στον ΠΑΟΚ, και ίσως και στη χώρα γενικότερα.
Αλήθεια, δεν ξέρουμε αν θα φέρει κάποιον τίτλο ως επιστέγασμα. Πιθανότατα, όχι.
Κατά πως φαίνεται, ούτε θα κάνει τον κόσμο να επιστρέψει μαζικά στο γήπεδο.
Εδώ που τα λέμε, ούτε καν θα καταφέρει να κρατήσει μια νίκη στην έδρα μιας από τις πιο hot ομάδες των γειτόνων, για πάνω από 10' σαν πρώτο θέμα σε κάποιο από τα 3 μεγάλα (τρομάρα τους) ειδησεογραφικά sites που ασχολούνται με τον ΠΑΟΚ.

Η προσπάθεια του μεγάλου Μπάνε και του επιτελείου του όμως, έχει κάνει ξανά όλους εμάς τους μπασκετικούς, να φουσκώνουμε τα στήθη μας από περηφάνια, και να χαιρόμαστε για την ομαδάρα που μας έχει φτιάξει, που δεν θα κωλώσει πουθενά, που δεν θα θεωρήσει κανένα παιγνίδι χαμένο, που θα μπει σε όλα τα γήπεδα για τη νίκη.
Σαν λαός, μας αρέσει το παραμύθι, το μπίρι μπίρι, και το μουχαμπέτι, κι επιβραβεύουμε όποιον μας το πουλάει. Από τα 4.000 διαρκείας της λαίλαπας Δρόσου, μέχρι τα "Ζα-Γο-Ράκης, οε, οε, οε", γουστάρουμε πρόλογο, πανηγύρια, λεζάντα και πουλ μουρ.
Ο Μπάνε, ο ψύχραιμος και ρεαλιστής, σχεδόν κυνικός, Μπάνε, ο Μπάνε που μετά τη Ναντ άρχισε να βλέπει τον αθλητισμό με άλλο μάτι, έχει αναλάβει εδώ και τέσσερα χρόνια, να βγάλει το κάρο από τη λάσπη, στηριζόμενος μόνο στην αλήθεια, και το ρεαλισμό. Στα προσδοκώμενα έσοδα, δεν υπολογίζει ποτέ τα εισιτήρια που ΔΕΝ θα κοπούν, γιατί το πόπολο δεν τα γουστάρει αυτά τα ορθολογιστικά, και ΠΑΟΚ είσαι σε λέω, και η ομάδα πρέπει να χτυπάει τίτλους, και αυτοί οι παίχτε ούτε από έξω από το Παλέ δεν θα περνάγανε τα καλά τα χρόνια, και ξερωγώ.

Αλλά τίποτα από αυτά δεν αργεί.
Ούτε οι τίτλοι, ούτε οι επιτυχίες, ούτε τα εισιτήρια, που ΘΑ κοπούν, αφού ο κλασσικός, πανηγυρτζής, νεοέλληνας μαλάκας, θα δει φως και θα μπει, θα μυριστεί τζέρτζελο, και θα τρέχει να φωτογραφίζεται με τον Μπάνε και τον Μάτζικ, και τον καλύτερο Έλληνα προπονητή, τον γέρο, τον κομπλεξικό, τον ανίδεο που δεν βλέπει το ταλέντο του Καλλέ, και στηρίζεται ακόμα στον Χαραλαμπίδη. Τον άλλο γέρο.

Οι τρεις τους, ο Μπάνε, ο Μάτζικ, κι ο Σούλης, έχουν φτιάξει για άλλη μια χρονιά μια ομαδάρα, μια ομάδα που για 3η σερί χρονιά, είναι καλύτερη από αυτήν της προηγούμενης.
Σήμερα, έδειξε τα guts της στους Τούρκους, αρνούμενη άλλη μια φορά να χάσει ένα παγινίδι που όδευε προς ήττα, σε 2-3 μέρες θα πάει να το κάνει στο Παλέ. Mάλιστα, θα πάει να νικήσει εκεί για 3η συνεχόμενη χρονιά, διευρύνοντας το σερί στο πρωτάθλημα, στο 5-0 από το 2012.

Και όλα αυτά, γνωρίζοντας πως στο επόμενο εντός έδρας παιγνίδι, αυτό με τη Ζιέλονα Γκόρα στην Πυλαία, στις 22 του μηνός, θα βρίσκονται φίλοι και γνωστοί.

Εμείς σαν Looper5, για άλλη μια φορά, θα δηλώσουμε πως...

   Τέλος τα ψέμματα.. Η χρόνια της υπέρβασης ήταν κοντά πέρσυ και λεπτομέρειες και γκρίζοι λύκοι το στέρησαν.. Το πιο πλήρες ρόστερ των τελευταίων χρόνων αναλύθηκε σε προηγούμενο άρθρο. Τα πρώτα δείγματα είναι θετικά , οι παίκτες στοίχημα γεμίζουν χαμόγελα και συγκρατημένη αισιοδοξία. Αυτό το ανοργάνωτο πράγμα που λέγεται ελληνικό μπάσκετ δυστυχώς μας αναγκάζει το πρώτο επίσημο παιχνίδι να είναι και παιχνίδι τίτλου..


  Ο ΠΑΟΚ υποδέχεται τον ΚΑΟΔ και Pre game δεν χωράνε.. Είναι νωρίς, κανείς δεν ξέρει την ομαδά μας, πόσο μάλλον τον αντίπαλο.. Αυτό που όλοι πρέπει να καταλάβουμε πως η ομάδα απέχει 3 αγώνες από τον πρώτο της τίτλο μετά από (δεν το γράφω, ντρέπομαι ) .........


    Επομένως σύντροφε δεν γράφω σεντόνια ανάλυσης γιατί κανείς δεν τα χρειάζεται και θα τα έχεις μέσα στην χρονιά..Κούνα την κωλάρα σου, όχι για να τους βοηθήσεις μόνο.. Αλλά για να έχεις την τιμή να λες ,ότι όταν κάναμε το θαύμα και πήραμε το μαστραπά ,εγώ ήμουν εκεί και με τον ΚΑΟΔ.. Στα δύσκολα..

Τι λές ;


Θυμάσαι τα εύκολα; Δεν μπορεί ;

 Ρούφηξε τα βίντεο πρίν πας παλατάκι.. Όποιος πάει ξέρει το σύνθημα..

 ΠΑΟΚ ΠΑΟΚ ΠΑΟΚ κύπελλο, κύπελλο, κυπελλλοοοοοο..



Πίστεψε με , με το που το ακούσουν τα αλάνια μας, θα το νοιώσουν και αυτά και θα το φέρουν..

Καλή χρονιά , τα λέμε Τετάρτη στις 19 :00 παλατάκι..

Πρώτες βροχές, πρώτες απόπειρες να κοιμηθείς με κλειστή μπαλκονόπορτα, πρώτες νυχτερινές εξόδους με μπουφανάκι, ήρθε η ώρα για μπάσκετ.

Στο ίδιο πνεύμα, ήταν και ο περσινός μας πρόλογος για το κειμενάκι της παρουσίασης της ομάδας, και αυτό είναι και το μόνο κοινό με την περσινή χρονιά, καθώς η ομάδα καινοτομεί για μια ακόμα σεζόν.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, η καινοτομία είχε να κάνει με τη διατήρηση σύσσωμου σχεδόν του κορμού της ομάδας. Όλοι οι Έλληνες που έκλεισαν τη σεζόν 2012-13, παρέμειναν στο ρόστερ, και με την προσθήκη δυο πολλά υποσχόμενων ξένων, και την απόκτηση του στοιχήματος (για κάποιους) / καμένου χαρτιού (για πολλούς περισσότερους) Μπόγρη, η χρονιά ξεκινούσε με συγκρατημένη αισιοδοξία.
Το προπονητικό φαινόμενο που ακούει στο όνομα Σούλης, κατάφερε να αξιοποιήσει στο έπακρο όλες τις δυνατότητες του Μπόγρη, ενώ οι υποσχέσεις των δυο ξένων, υλοποιήθηκαν και με το παραπάνω. Αποδίδοντας ανά περιόδους εντυπωσιακό μπάσκετ, και κοντράροντας σε 3 παιγνίδια (τα 2 εκ των οποίων, στην Αθήνα) τον μετέπειτα πρωταθλητή, Παναθηναϊκό, η ομάδα όχι μόνο έκλεισε όλα εκείνα τα στόματα που ανοίγουν, χωρίς να έχουν ανοίξει πρώτα τα μάτια (για να τη δουν) ή τα χέρια (για να τη χειροκροτήσουν) αυτών που την απαξίωσαν από το πρώτο κι όλας παιγνίδι της χρονιάς, αλλά και ταξίδεψε τη φήμη κάποιων εκ των πρωταγωνιστών της, σε όλη την Ευρώπη.
Η διατήρηση εκ νέου του συνόλου του κορμού της, φάνταζε αν όχι ακατόρθωτη, τουλάχιστον πολύ δύσκολη .
Ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης και MVP της, ο Κούπερ, υπογράφει στη Ρωσία, ο Πέιν στη Γαλλία, Μπόγρης και Τσαιρέλης πάνε Ισπανία.
Το μέγιστο χτύπημα, έρχεται με την ανακοίνωση του Χάρη Μαρκόπουλου, ως πρώτου προπονητή της Αμαλιάδας.

Η καινοτομία για φέτος, είναι πως με τη χορηγία της οικογενειακής ταβέρνας "Τα δύο αδέλφια" να είναι η δεύτερη πιο σοβαρή μετά από αυτή των εταιριών του Κοντομηνά, και τη στήριξη του κόσμου να συναγωνίζεται αυτή της ομάδας βόλλεϋ, ή χάντμπολ (with all due respect) ο Μπάνε και οι συνεργάτες του, βάζουν τα γυαλιά σε όλη τη χώρα, μέσα σε λιγότερο από 2 μήνες: Υπογράφουν για άλλα 5 χρόνια αρχικά, τον Σούλη, και στη συνέχεια, σε ένα ρεσιτάλ μεταγραφικού σχεδιασμού, γεμίζουν όλα τα κενά της ομάδας, με κανονικούς μπασκετμπολίστες. Στο περιθώριο όλων αυτών, ανανεώνουν Δέδα, Χαραλαμπίδη, την ώρα που διατηρούνται στο ρόστερ και οι Τσόχλας, Μαργαρίτης.

Πάμε να δούμε αναλυτικά, θέση προς θέση, το υλικό της ομάδας.





Play makers

Το σκηνικό αλλάζει άρδην, από τη βάση του. Ο Κούπερ, ο ηγέτης Κούπερ (που όπως έχουμε πολλάκις αναφέρει, πολύ σύντομα θα είναι το κορυφαίο πόιντ γκαρντ της Ευρωλίγκας) έφυγε για Ρωσία, ευτυχώς με τις καλύτερες εντυπώσεις (άλλο ένα + της διοίκησης Μπάνε) και τη θέση του παίρνει άλλος ένα ρούκι, που περνάει για πρώτη φορά τον Ατλαντικό, για να παίξει επαγγελματικό μπάσκετ. Κι οι ομοιότητες σταματούν εδώ. 'Αντε και στο Πόρτσμουθ.
Ο Τζέικ, είναι ένας εντελώς διαφορετικός άσσος από τον Κούπερ, ξέχωρα από το προφανέστατο του "λευκός", με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και ψηλός, είναι ένας παίχτης που παρά τα ικανοποιητικά του νούμερα στο (αξιοπρεπέστατο) κολλέγιο του, της Ιντιάνα (13.1 πόντοι, 4.2 ριμπ, 4.6 ασίστς, σύνολα καριέρας) θα κοιτάξει πρώτα την άμυνα, και μετά τη σωστή μεταφορά της μπάλας, και οργάνωση του παιγνιδιού. Δεν θα κοιτάξει πως να τελειώσει αυτός τη φάση, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα και καλό.
Στους λίγους που θα βρίσκονται στο γήπεδο, αλλά και θα ασχολούνται έστω και από απόσταση, θα λείψει στην αρχή ο Ντιτζέι, δεν αναπληρώνεις εύκολα 10+ πόντους, κοντά 5 ριμπάουντς, και 6+ ασίστς.
Στον πάγκο, θα βρίσκεται για δεύτερη χρονιά ο Απόλλωνας Τσόχλας, ελπίζοντας να έχει προσαρμοστεί όπως έδειξε ότι κάνει στο τέλος της περσινής σεζόν. Ενδεχομένως και σε συνάρτηση με την δουλειά και την βελτίωση του,μια έξτρα λύση είναι ο νεαρός Λιάπης ,ο οποίος ίσως χρησιμοποιεί και σε ειδικές αποστολές σε άμυνες βοηθώντας σαν πλάγιος γκαρντ δίπλα στον άσσο( δουλειά που έκανε αξιοπρεπέστατα στο επίπεδο της μικρής εθνικής δίπλα στον Μποχωρίδη)
Στα χαρτιά, φαίνεται πως αν όχι στα ίδια, τότε αποδυναμωνόμαστε ελαφρώς, είναι θέμα και η προσαρμογή του Όντουμ, ο Κούπερ τα κατάφερε με το καλημέρα, αλλά αυτά είναι και στον άνθρωπο.




Shooting Guards

Πιθανότατα το ατού μας για φέτος. Ο Κάρτερ, είναι ένα σπουδαίο όνομα ξένου, είναι ίσως ο καλύτερος ξένος στη χώρα, εκτός Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού. Παίχτης επιπέδου Ευρωλίγκας, και τρανή απόδειξη ότι οι ομάδες Ευρωλίγκας, δεν το παίζουν δα και στα δάχτυλα το άθλημα, ταλαιπωρήθηκε στο συνονθύλευμα του περσινού Πανιωνίου, εν τούτοις έρχεται στην καλύτερη ηλικία, και στο καλύτερο δυνατό (για τον ίδιο) περιβάλλον, ώστε να δείξει τις πραγματικές του δυνατότητες. Πολύ γρήγορα πόδια, εξαιρετικό τελείωμα και προσόντα, σκυλί στην άμυνα, θα είναι αυτός που θα αποτελέσει το σημείο αναφοράς του φετινού ΠΑΟΚ. Μπορεί να παίξει όλες τις θέσεις της περιφέρειας, με το "2" να είναι το φόρτε του.
Από κοντά, ο Κώστας Χαραλαμπίδης, ίσως ο πιο αντιπαθής ,στους αντιπάλους του, παίχτης της Λίγκας, στα σαράντα πλέον, ελπίζουμε - στην ουσία, το ξέρουμε- ότι θα προσφέρει 10'-12' ποιοτικά λεπτά παρουσίας στο παρκέ. Κρατώντας τη μπάλα, κερδίζοντας φάουλ, πηγαίνοντας στις βολές, ευστοχώντας σε μπάζερ μπίτερς, όπως μόνο αυτός, και κάποιοι πολύ μεγάλοι παίχτες του προσφατου παρελθόντος, μπορούν.

Αν λάβουμε ως δεδομένο ότι ο Πέιν περνούσε περισσότερη ώρα στο παρκέ σαν "3" πέρσι, τότε εμφανιζόμαστε ιδιαίτερα ενισχυμένοι.





Small Forwards

Εδώ εμφανίζεται το πρώτο αληθινό κενό για φέτος. Κλασσικό τριάρι, τριάρι επιπέδου Πέιν δηλαδή, δεν υπάρχει, και ένα που πλησίαζε στον όρο, αποχώρησε (ο Κασελάκης). Η θέση, θα καλυφθεί με
Σαλούστρο και αλχημείες, αφού αλήθεια, δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος, για την παραμικρή υπέρβαση, όσο τουλάχιστον τα διαρκείας και γενικότερα τα έσοδα της ομάδας, παραμένουν στα ίδια πενιχρά επίπεδα. Λίγο από Κάρτερ, πολύ από Σαλούστρο (ο οποίος έκανε κάποια πράγματα σε νεαρή ηλικία), περισσότερο από το καλύτερο (όσα χρόνια κι αν περάσουν) τρίποντο της χώρας, τον Γιώργαρο το Δέδα, η χρονιά θα βγει, όπως βγει, αφού, όπως θα γράψουμε και παρακάτω, παραπάνω από τρίτοι δύσκολα, πιο κάτω από τέταρτοι, ούτε με σφαίρες.

Στα χαρτιά, δείχνουμε χειρότερα από πέρσι, αλλά ο μάγος Σούλης είναι ικανός να μεταμορφώσει και τον Σαλούστρο (έναν όπως προαναφέραμε κάποτε φερέλπι, πλέον 24ρη) και να μείνουμε άλλη μια φορά μαλάκες, όπως πάθαμε πέρσι με τον Μπόγρη, ή πρόπερσι με τον Τσαιρέλη.
 Αν όχι, η σεζόν θα κυλήσει με τις προαναφερθείσες αλχημείες (πιθανότερο όλων, σχήμα με Όντουμ στον άσσο, Τσόχλα ή Μπίδη στο "2" και Κάρτερ "3" για περισσότερη ώρα στο παρκέ)





Power Forwards

Άλλη μια θέση, στην οποία παρουσιαζόμαστε ιδιαίτερα δυνατοί, κι ενισχυμένοι, σε σχέση με την περασμένη χρονιά. Ο Λάνγκφορντ, είναι ένας από τους πιο σταθερούς κι αξιόπιστους ψηλούς του πρωταθλήματος, και μαζί με την εγγύηση Μαργαρίτης, αλλά και τον Κακαρούδη, έναν παίχτη με αξιοζήλευτη καριέρα σε σωρεία μικρομεσαίων ομάδων της χώρας, συνθέτουν μια πολύ δυνατή τριάδα, την καλύτερη μετά Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού, φυσικά.
Ο Μαργαρίτης, σταθερή αξία, πραγματικά παράδειγμα προς μίμηση για όλα εκείνα τα παιδιά, που βλέπουν τα χρόνια να περνούν, και την καριέρα τους να παίρνει την κάτω βόλτα, θα δώσει αυτά που δίνει κάθε χρόνο, περίπου 7-8 πόντους, 3-4 ριμπάουντς, άμυνα, πάθος κι ενέργεια, ειδικά σε στιγμές που το μομέντουμ δεν είναι ακριβώς με το μέρος μας. Μια πιο βελτιωμένη και τεχνική έκδοση του Πητ Παπαχρόνημε λίγα λόγια. Ο Κακαρούδης, είναι ένα τεσσάρι με πολύ καλό σουτ από μέση και μακρινή απόσταση, ένας σύγχρονος ψηλός, που έχει καλή σχέση με το σκοράρισμα, κάτι που φαίνεται και στους μέσους όρους του, των περασμένων ετών 13 και κάτι πόντους, πέρυσι στον Κολοσσό, περίπου 12, πρόπερσι στον ΚΑΟΔ.
Το κενό του Τσαιρέλη, πιθανότατα δεν θα φανεί, κυρίως γιατί ο Λάνγκφορντ είναι μια πραγματικά σπουδαία προσθήκη, αλλά  και γιατί ο Κακαρούδης είναι ένας παίχτης που αν και διαθέτει διαφορετικά χαρακτηριστικά, θα δώσει τις ανάσες που χρειάζεται ο Αμερικάνος, είτε για να κάτσει στον πάγκο, είτε για να μεταφερθεί στο "5", το οποίο, και λόγω σωματοδομής, μπορεί να καλύψει.




Center

Ίσως κι εδώ να χρειαζόμασταν μια προσθήκη ακόμα, για να μιλάμε για το πληρέστερο ρόστερ της δεκαπενταετίας.
Ο Βον, είναι ένα καλό σέντερ. Ως εκεί. Τίποτα το ιδιαίτερο, δεν θα ζητάει τη μπάλα σαν τρελός, δεν θα καθαρίσει παιγνίδια μόνος του, δεν θα αποτελέσει επ ουδενί το βαρόμετρο της ομάδας, μπορεί και να μας σπάσει τα νεύρα με την εκνευριστική αστοχία του στις βολές. Βέβαια, και θα το ξαναγράψουμε, τα ίδια, μα ακριβώς τα ίδια λέγαμε και πέρσι για τον Μπόγρη, αλλά όπως και να χει, η δύναμη μας φέτος θα είναι αδιαμφισβήτητα η περιφέρεια, την ώρα που οι 4 ημίψηλοι του ρόστερ, μπορούν να καλύψουν και τις 2 θέσεις της ρακέτας. Σαν μπακ απ του απόφοιτου του Τζόρτζταουν, λογίζεται μόνο ο νεαρός Κώττας, αλλά όπως προείπαμε, πιθανότερο είναι να βλέπουμε κάποια λεπτά τον Λάνγκφορντ εκεί, σε ορισμένα χαμηλά σχήματα.
Σε νούμερα πάντως, δεν απέχει πολύ από τους 10 και κάτι πόντους (9.63 πέρσι με τον ΚΑΟΔ) και τα περίπου 7 ριμπάουντς (5.26 ο Βον) του Μπόγρη, αλλά φυσικά, όπως ισχύει σε όλα τα αθλήματα, ζητούμενο είναι η σταθερότητα, και η διάρκεια.

Ερωτηματικό κι εδώ, με μια πρώτη ματιά, δεν δείχνουμε ακριβώς χαμένοι, στο κάτω κάτω, τι έχει να ζηλέψει ο Κώττας από τον Καλλέ, ο οποίος, λένε οι φήμες, πήγε στον Αμαζόνιο να καλλιεργεί ραδίκια.





Coach

Το απόλυτο σημείο αναφοράς. Ο άνθρωπος που όταν ολοκληρωθεί το συμβόλαιο του, θα έχει κλείσει 10 σερί χρόνια στον πάγκο μιας ομάδας (ξέχωρα από τις 2-3 μισές σεζόν που έκανε παλαιότερα), ο χωρίς αμφιβολία, καλύτερος Έλληνας προπονητής.
Όσα κι αν περνάνε τα χρόνια, συνεχίζει να εξελίσσεται, να προσθέτει καινούρια στοιχεία στο παιγνίδι των ομάδων του, να παρουσιάζει χρόνο με το χρόνο, έναν όλο και καλύτερο, και πιο σταθερό ΠΑΟΚ. Ειδικά δε την περσινή χρονιά, μας έδειξε πως παίζεται το σύγχρονο up tempo μπάσκετ, φυσικά κι ελέω Κούπερ, αλλά όπως και να το κάνουμε, αυτός είναι ο προπονητής. Η απώλεια του Χάρη, φυσικά και δεν είναι αμελητέα, ο Σούλης μας έχει δείξει όμως ότι προβληματίζεται, ψάχνει, δοκιμάζει, κι εν τέλει, τη βρίσκει τη λύση. Παροιμιώδη θα μείνουν αρκετά του κολλήματα, όπως αυτό με τον Χρυσικόπουλο άσσο, το άλλο με τον Καλλέ μπασκετμπολίστα, η μνημειώδης αστοχία του σε point guards (θυμίζουμε κατά σειρά από τη μέρα που ανέλαβε: Εϊβερι, Γκρέϊ, Στίγγερς, Ραϊτ, Χάτσερ, με το σερί να σπάει πέρσι με τον Κούπερ) αλλά από την άλλη, είναι ακόμα πιο κολλημένος, όποιος δεν μπορεί να παραδεχθεί ότι επί των ημερών του, είδαμε κατά περιόδους απολαυστικό μπάσκετ, το οποίο συνδυάστηκε τις περισσότερες φορές με αποτελέσματα, κέρδισε back to back στοιχήματα με παίχτες καμένα χαρτιά σαν τον Τσαιρέλη και τον Μπόγρη, και τέλος, οι παίχτες του, παίζουν και για αυτόν, όπως έχουν κατά καιρούς δηλώσει Μπίδης, Δέδας, ακόμα και ο Λάζος.
Την απώλεια του οποίου, κατάφερε πέρσι όχι απλά να καλύψει, αλλά να μας κάνει να βλέπουμε κι εντελώς άλλο στυλ παιγνιδιού, κάτι που συνιστά του από μόνο του, άλλο ένα credit.




In conclusion

Το στήσιμο της ομάδας ολοκληρώθηκε νωρίτερα από ποτέ, και τώρα αυτό που μένει είναι το χτίσιμο της. Περίπου 17-18 μέρες έχει μπροστά του ο Σούλης, για το πρώτο επίσημο παιγνίδι της χρονιάς, τον προημιτελικό Κυπέλλου, στις 20/9 στην Πυλαία με τον ΚΑΟΔ. Μάλιστα, με έναν εκ των Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού, να μένουν νωρίς νωρίς απ έξω, δημιουργούνται ελπίδες ακόμα και για τίτλο, αλλά με τους ημιτελικούς κατά τον Δεκέμβριο, είναι πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο.
Μια νέα ομάδα καλείται να δημιουργήσει από το μηδέν (όσον αφορά τη βασική της πεντάδα, τουλάχιστον) ο Μαρκόπουλος, και αυτό που περιμένουμε να δούμε και φέτος, είναι τη γνωστή άμυνα των ομάδων του, το γρήγορο κι επιθετικό μπάσκετ, που μας έδειξε πέρσι ότι μπορεί να παίξει, τη σταδιακή βελτίωση μέσα στη χρονιά, μέχρι τα play offs, εκεί όπου οι ομάδες του Σούλη, δαιμονίζονται, και ίσως λίγο παραπάνω κόσμο στην Πυλαία. Οι ενδείξεις συμφωνούν σε κάτι τέτοιο, από την ΚΑΕ κάνουν λόγο για ήδη χίλια διαρκείας - ρεκόρ τριετίας, και συνεχίζουμε.
Θα ήταν πολύ όμορφο αν όλο αυτό είχε να κάνει με την, επιτέλους, αναγνώριση της πολύ σοβαρής δουλειάς του Μπάνε και των συνεργατών του, και όχι με μιας μορφής αντίδραση στην κοροϊδία που εισπράττει ο περιούσιος λαός από το ποδοσφαιρικό τμήμα, αλλά μην τα θέλουμε όλα δικά μας - ας γίνει φέτος η αρχή.
Κι όποιος γκρινιάζει δεξιά κι αριστερά για χαμένα DNA, κι άλλα τέτοια επίκαιρα, ας πάει μια βόλτα στο PAOK SPORTS ARENA. Δεν θα το μετανιώσει.

Καλή σεζόν να έχουμε.

Η παρουσία του Θοδωρή Ζαγοράκη στη διοίκηση της ομάδας, αποτελεί εγγύηση διαφάνειας και δίνει από μόνη της όραμα στο λαό του ΠΑΟΚ.

Τόσο απλά ήταν τα πράγματα από το καλοκαίρι του '07, και για κοντά 3 χρόνια.
Το γήπεδο συνεχώς γεμάτο, οι πωλήσεις των διαρκείας κατέρριπταν τα ρεκόρ το ένα μετά το άλλο, και ο περιούσιος λαός ζούσε την Επανάσταση που τον έταξαν.
Εξυγίανση και διαφάνεια. Την ώρα που δεν γινόταν ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Λίγα χιλιόμετρα παραδίπλα, το τμήμα με τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία του συλλόγου, μόλις έβγαινε από τον σκοταδισμό των διοικήσεων Πανελούδη.
Ο αθλητής σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς, ο άνθρωπος που έβγαλε στους δρόμους έναν ολόκληρο λαό, αναλάμβανε τις τύχες του σωματείου που ταύτισε την καριέρα του.
Για τον ίδιο λόγο.
Για εγγύηση διαφάνειας, και για να δώσει όραμα στο λαό της ομάδας.

 Άλλη μια χρονιά κλείνει, και άλλη μια χρονιά κλείνει με θετικό πρόσημο στα οικονομολογιστικά της εταιρίας. Την ώρα που το αγωνιστικό κομμάτι, κάνει ξανά αυτό που έπρεπε να κάνει, αυτό που την άφησαν τέλος πάντων να κάνει.

Η αίσθηση όλων μας, είναι πως η ομάδα μπορούσε να πάει στον μεγάλο τελικό.
Το ίδιο ακριβώς που πιστεύαμε και πέρυσι, όταν καθόλη τη χρονιά φλερτάραμε τόσο έντονα με τη δεύτερη θέση στη ρέγκιουλαρ σίζον.
Πέρυσι μας λύγισαν οι απανωτοί τραυματισμοί και οι απώλειες ΜακΓκράθ -  Χαριτόπουλου, φέτος τα κοράκια στους ημιτελικούς με το βάζελο. Το συμπέρασμα όμως δεν αλλάζει. Η ομάδα βγάζει υγεία.
Οι παίχτες χαίρονται το παιγνίδι, παίζουν και για τον προπονητή, το κλίμα είναι άξιο αναφοράς, η ομάδα είναι ομάδα.

Κι όλα αυτά, χωρίς να πετιούνται τα εκατομμύρια που δεν έχουμε, για να φέρουμε τον σούπερ ντούπερ παιχταρά, χωρίς παραμύθιασμα στον κόσμο, χωρίς την παραμικρή στήριξη από κανέναν.
Με δουλειά, και μόνο με δουλειά.
Έχοντας για συντονιστή αυτής της δουλειάς, τον παιδικό μας ήρωα, αυτόν που θέλαμε να μοιάσουμε όταν πηγαίναμε με τους φίλους μας για μονό, αυτού το όνομα που τραγουδούσαμε όταν αρχίσαμε να πρωτοπηγαίνουμε στο γήπεδο, αυτόν που μάθαμε να λατρεύουμε επειδή κράτησε το οπαδικό μας ζωντανό, όταν όλα γύρω μας κατέρρεαν.
Αυτόν, που του γυρίσαμε την πλάτη τώρα που μεγαλώσαμε.

Είναι πολλά που έχουμε να γράψουμε για το μικρό θαύμα που συντελείται από το τιμ του Μπάνε, αλλά δεν είναι της παρούσης, το μόνο που έχουμε να πούμε είναι πως αυτή η ομάδα με αυτά τα μέσα, με αυτόν τον κόσμο, με αυτό το μπάτζετ, είναι ό,τι πιο ΠΑΟΚ έχει κατέβει σε ομαδικό άθλημα, εδώ και πολλά χρόνια.


Αναλογικά, είναι σαν τίτλος αυτό το σημερινό, αλλά επειδή ο Μπάνε βάρυνε πάρα πολύ αυτή τη φανέλα στα νιάτα του, για να πανηγυρίζουμε για τρίτη θέση, κρατάμε τις δυνάμεις μας για τους αληθινούς τίτλους, που νομοτελειακά θα ακολουθήσουν.

Rock and roll, can never die.

Το ψάχνεις αυτό το γαμημένο DNA, μήνες τώρα. Το έχασες όταν ήρθε ο ΓΔ στο ποδοσφαιρικό τμήμα, το ξαναέχασες στην πρώτη φυγή Γκαρσία, νόμισες ότι το βρήκες σε κάποια φάση φέτος, το ξαναέχασες με τις απανωτές σφαλιάρες σε do or die παιγνίδια, πιστεύεις ότι το βρήκες πάλι τώρα με το κλείσιμο του The kAggelos Saga: The Oros Strikes Back.

Λίγα χιλιόμετρα πιο ανατολικά από το βωμό δακρύων και αναζήτησης DNA, μια ομάδα που στήνεται κάθε χρόνο με το συμβόλαιο ενός Ιλίγγο Λόπες, συνεχίζει να μας βγάζει μαλάκες, συνεχίζει να μας κάνει να ντρεπόμαστε που δεν τη στηρίξαμε ποτέ, όσο της άξιζε.
Την ώρα που ο ποδοσφαιρικός ΠΑΟΚ γυρνάει την πλάτη του στο λαό του, ο μπασκετικός συνεχίζει να εκλιπαρεί για την ευκαιρία να δει έστω τις πλάτες αυτού του λαού.
Γιατί τα πρόσωπα, πέραν των γνωστών οχτακοσίων, δεν τα χει δει ποτέ.
Και συνεχίζει να μας κάνει αμήχανα υπερήφανους, σε βραδιές που ξέρεις πως δεν θα βρεις ούτε έναν άνθρωπο να δεχτεί να συζητήσει μαζί σου για το x διπλό, στη x Νέα Σμύρνη.

Κούρασε κι εμάς αυτή η συνεχόμενη μίρλα που βγάζουμε όταν ξεκινάμε συζήτηση για την απαξίωση αυτής της τόσο ΠΑΟΚτσήδικης ομάδας, από τον ίδιο της το λαό, αλλά μας κάνει τρομερή εντύπωση η πεισματικά σταθερή στάση των οπαδών: Αποχή να κάνανε, δεν θα κρατούσε έτσι.

Στα καθαρά αγωνιστικά, η ομάδα μας κρατούσε το προβάδισμα σε όλο σχεδόν το παιγνίδι, εκτός από ένα εντελώς ρετρό μπασκετικό ΠΑΟΚτσήδικο διάστημα στην τέταρτη περίοδο, στο οποίο βρέθηκε 5 πόντους πίσω, 57-52.
Παρόλα αυτά, ο Κούπερ με ένα γκολ φάουλ (για το 57-55) και ο Δέδας με τρίποντο για το προσπέρασμα, μας ξαναέβαλαν μπροστά, προβάδισμα το οποίο κρατήσαμε (χάρη και σε ένα ακόμα τρελό τρίποντο του Κούπερ) ως το τέλος.


Πρώτη νίκη, πάμε τη Δευτέρα για το 2-0, και περιμένουμε την όποια ανταπόκριση από τον ηγέτη των πιστών, ώστε να πιέσουμε καταστάσεις για wild cards και ξερωγώ, για μια διοργάνωση τέρμα αναξιόπιστη, στην οποία ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν συμμετέχεις ή όχι.

ΥΓ Υπάρχει ένα (αρκετά πιθανό, πάντως) ενδεχόμενο, ένας από τους κορυφαίους Αμερικανούς που φόρεσαν τη φανέλα τα τελευταία χρόνια, τη Δευτέρα στις 17.30 το απόγευμα, να δώσει την τελευταία του παράσταση σαν παίχτης του ΠΑΟΚ. Μιλάμε για έναν αθλητή που θα πρωταγωνιστεί για πολλά χρόνια στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ, και όσο να πεις, αξίζει να χεις να λες ότι τον είδες από κοντά, σε όσους έστω ασχολούνται ακόμα με το άθλημα.
Αφού δεν το κάνεις για τον Μπάνε, τον Μάτζικ και τον Σούλη, κάντο για σένα.
Πούλα μούρη.

Αυτό δεν σε νοιάζει περισσότερο;

Αυτή  την ομάδα που σε έχει βγάλει τόσες φορές στους δρόμους, σε έχει αρρωστήσει άλλες τόσες, έχει στοιχειώσει τα παιδικά σου όνειρα με τεράστιες νίκες, και μεγαλύτερες ήττες, δεν μπορείς να τη δεις με οίκτο, όσο κι αν προσπαθείς.

Δεν μπορείς να χαρείς που χάνει τιμητικά, φαινομενικά χαμένα παιγνίδια, ούτε που κλείνει άλλη μια σεζόν στην τετράδα, ούτε πολύ περισσότερο που κοιτάει στα μάτια τον Παναθηναϊκό, και τον κάθε Παναθηναϊκό.

Είναι πολύ έντονα τα συναισθήματα μας για αυτή την ομάδα, για ειδικά αυτή την ομάδα, τον μπασκετικό ΠΑΟΚ, που σε όλους εμάς τους 30+, παιγνίδια σαν το σημερινό δεν μας προξενούν ούτε περηφάνια, ούτε ικανοποίηση, ούτε τίποτα παραπλήσιο σε χαρούμενο.

Μας φέρνουν οργή, και μόνο οργή.

Οργή με τα κοράκια, οργή με την πουτάνα την Αθήνα, οργή με το σύστημα, οργή με τους ίδιους μας τους εαυτούς, που ενώ το ξέρουμε, το φωνάζουμε, το γράφουμε και σε πανιά, πως ΠΑΟΚ είναι ο λαός του, αφήσαμε το πιο πετυχημένο τμήμα στην ιστορία του συλλόγου, τον μεγαλύτερο αθλητή που είδαν ποτέ τα δικά μας τα μάτια, την πιο έντιμη προσπάθεια που έγινε ever, σε οργανισμό ΠΑΟΚ, να παλεύει μόνη, ολομόναχη, εγκαταλελειμμένη, και στη μοίρα της αφημένη.

Και μαζί, ντροπή.

Ντροπή, που θα βγάλουμε ντελάλη, για τα αυτονόητα (δηλαδή γεμάτη Πυλαία, έστω και την ύστατη ώρα) ντροπή που τις 2 φορές το χρόνο που θυμόμαστε το δρόμο για αυτό το γήπεδο, τα ρημάζουμε χωρίς να υπάρχει αύριο, αδιαφορώντας για τους 500 μαλάκες που πήγαν και αγόρασαν διαρκείας για να δούνε και το ΠΑΟΚ - Άρης, αλλά και το ΠΑΟΚ - Κηφισιά, ντροπή που παρά τον ντελάλη που θα βγάλουμε, πάνω από ένα πεντοχίλιαρο λαού δεν πρόκειται να το μαζέψουμε, κι αυτό το λέμε καθώς είμαστε και φύσει αισιόδοξοι.

Για το ματς, δεν έχει και πολλά πράγματα να πεις, η ομάδα εδώ και 2 χρόνια γυροφέρνει μια μεγάλη εκτός έδρας νίκη, σήμερα έδειξε πολύ κοντά στο να την πετύχει, αλλά το θέμα πήρε άλλη μια αναβολή.

Σε μια σειρά best of five, σε ένα άθλημα που ο καλύτερος θα κερδίσει ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, έχει πολύ πλάκα η πρεμούρα των διαιτητών, μη τυχόν γίνει κάνα χαζό και κερδίσει ο ΠΑΟΚ. Που μιας και μιλάμε για best of five, άντε και κέρδιζε σήμερα, και;

Αν το σκεφτείς πιο ψυχρά όμως, είναι και απολύτως δικαιολογημένη η επιλογή τους, να δείξουν καλή διαγωγή απέναντι στους μοναδικούς ανθρώπους στη χώρα που βάζουν λεφτά στο άθλημα.

Όσο για τους θλιβερούς εκφωνητές του παιγνιδιού, απλά ένα μεγάλο ευχαριστώ, που μας γύρισαν χρόνια πίσω, και μας θύμισαν τις εποχές που φώναζε ο μπαμπάς στο σαλόνι, πάρε ένα τηλέφωνο σε αυτούς τους μαλάκες να τους ξεχέσεις.

Ή διαβάζαμε στα ΣΠΟΡΙΑ την άλλη μέρα, πως έσπασε το τηλεφωνικό τους κέντρο, από τηλεφωνήματα αγαναχτισμένων από κάθε γωνιά της Ελλάδας, για την προκλητική μετάδοση.

Κι αφού δώσαμε ένα σπιν ρετρίλας στο τέλος, ας θυμηθούμε τη Δευτέρα που μας έρχεται,  κι αυτά τα γαμημένα τα βράδια στο Παλέ.

Που τόσο τα νοσταλγήσαμε.

Το συγκεκριμένο project που έλεγε και ο Jonh G θέλει μεθοδικότητα, οργάνωση και σωστή  προετοιμασία χρόνων ώστε να πιάνει σε κάθε περίπτωση.. Προετοιμασία εστί οργάνωση κατάλληλου δικτύου φερέφωνων με λαϊκή ανταπόκριση...

Η  πρώτη κίνηση αφορά το πότε θα φέρεις τον προπονητή που θα φας. Σημαντικό είναι να είναι αρκετά αργά ώστε να είναι εύκολο να κάνεις τις κινήσεις που χρειάζονται για να κάνεις αυτό που θέλεις. Θα του πεις ότι είναι προγραμματισμός. Αλήθεια θα λες αλλά την μισή. Προγραμματισμός είναι αλλά όχι πρωταθλητισμού αλλά καταστροφής του.

Εφόσον ο προπονητής έρθει τελευταία στιγμή ξεκινάει το κομμάτι της επιχείρησης. Καλοκαίρι και αργά για προγραμματισμούς μεταγραφών του φορτώνεις τους δικούς σου.  Βάζει δίπλα του τον ρουφιάνο σου. Λες ότι είναι ανθρωπός μας,ζωντανή ιστορία και θέλουμε να είναι δίπλα σου να σε βοηθάει και να τον βοηθάς. Δημιουργείς ένα κύκλωμα ρουφιάνων στα αποδυτήρια η οποίοι είναι αυτοί που θα σε βοηθήσουν στην αποτυχία του αγωνιστικού κομματιού. Σημαντικό είναι οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές να έχουν αξιοπρεπές βιογραφικό , να είναι διεθνείς ώστε να μην υπάρχει το άλλοθι της ποιότητας.

Στη συνέχεια αναλαμβάνουν δράση τα φερέφωνα. Αυτοί ξεκινάνε αφήνωντας υπονοούμενα για μέτρια δουλειά του προπονητή μιλώντας ταυτόχρονα για όμορφα κλίμα και τρελό πάθος στην προπόνηση. ΠΡΟΣΟΧΗ.. Αρχικά πρεπεί να υπάρχουν ανάμεικτα σχόλια για ξεκάρφωμα.

Ξεκινώντας η χρονιά υπάρχει η σοβαρότητα από όλους για να μην υποψιαστεί κανείς τίποτα. Ποτέ δεν ξεχνάς όμως τα υπονοούμενα που δεν ερμηνεύονται ή ερμηνέυονται όπως θέλει ο καθένας ώστε να υπάρξει μία βάση ''ψαγμένων'' που θα σε στηρίξει στο άμεσο μέλλον.  Ζητάς από τους παίκτες που έφερες σοβαρότητα. Δεν θέλεις να εκτεθείς και θέλεις να εξασφαλίσεις την παρουσία των ίδιων μέσα στην χρονιά και τα παιχνίδια ορόσημα που λογικά θα έρθουν Φεβρουάριο. Δηλαδή εκεί που θα τελειώνει το σχέδιο.

Πλησιάζει ο Γενάρης και ζητάς από τα φερέφωνα να αυξήσουν τα υπονοούμενα και να λένε μισοξεκάθαρα ότι ο προπονητής είναι μυρωδιάς. Σε συνδυασμό οι παικταράδες σου εξασφαλίζουν 2-3 τρομπόνια από χωριά. Τα πράγματα πάνε εκεί που τα θέλεις.

Τον αφήνεις να κάνει μεταγραφές τον Γενάρη. Τι διάολο, πόσες να κάνει και πότε να προλάβει να φτιάξει ομάδα. Είσαι ήρεμος και περιμένεις τα μεγάλα παιχνίδια. Τα φερέφωνα τονίζουν κάθε μέρα ότι είναι μυρωδιάς αλλά τα μεγάλα παιχνίδια θα τα κρίνουν όλα.

Εκεί θέλεις λίγο τύχη. Πρέπει να χάσεις κάποια μεγάλα παιχνίδια. Δεν ανησυχείς αφού γνωρίζεις ότι αυτό που έχτισες δεν μπορεί να κάνει πολλά.

Και φτάνει το μεγάλο παιχνίδι. Όλοι πλέον τον περιμένουν στην γωνία. Αφήνεις να κυκλοφορήσει πως όταν  φύγει ο μυρωδιάς έχω έτοιμο σοβαρό προπονητή που θα κάνει παπάδες. Οι παίκτες έκαναν ότι πρέπει , να είναι καλά. Εσένα δεν σε ακουμπάει κανένας. Βλέπεις το μεγάλο παιχνίδι ήρεμος. Ανησυχείς σε κάποιες στιγμές ότι το σχέδιο θα αργήσει να ολοκληρωθεί. Η τύχη είναι μαζί σου όμως φίλε. Που θα πάει , θα χάσει. Κάνεις ένα τσιγάρο, πίνεις ένα ουίσκι και περιμένεις την επόμενη μέρα.Και το επόμενο θύμα. Ξέρεις ότι το κόλπο σου θα πιάσει ακόμα και να σου φέρουν  άνθρωπο που έχει σηκώσει Ευρωπαική κούπα..



Ο λάκκος είναι έτοιμος και περιμένει..



Για τον κόσμο δεν ανησυχείς. Ο κόσμος σου είναι συνεργάτης... Άλλωστε το άλλο μισό της λαμογιάς είναι να την ανέχεσαι.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα που γνωρίζετε είναι τυχαία... Εγώ ένα εγχειρίδιο έγραψα επειδή βαριόμουν..

Και κάπου εδώ, να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον αδερφό με την κροτίδα τις προάλλες.
Στον αδερφό, που είδε φως και μπήκε, που ήρθε να φωνάξει "3 φορές" στον μπασκετικό μεν, αλλά λίγο μας νοιάζει δε, συμπολίτη.
Στο αλάνι, που στερεί την είσοδο, όχι σε μένα και Γιωρίκα μου, αλλά στον έντιμο σύντροφο Ανέστη από τις Συκιές, που έτρεξε το καλοκαίρι να αγοράσει το εισιτήριο διαρκείας του.
Όχι γιατί φοβόταν μη δε βρίσκει εισιτήριο μες στη σεζόν, αλλά γιατί σκέφτηκε, ο μαλάκας ο Ανέστης, να ενισχύσει τον Μπάνε, τον ήρωα των παιδικών του χρόνων.

Στερεί την είσοδο, στον μέσο ΠΑΟΚτσή, που σαν κι αυτόν, και κείνος θα δει φως και θα μπει, και θα βγάλει όλα του τα ποδοσφαιρικά απωθημένα.

Στερεί την είσοδο, σε αυτούς που ένεκα κρίσης, επιλέγουν παιγνίδια, και πάνε σε 3-4 το πολύ το χρόνο - Ένα από αυτά, και το μεθαυριανό.

Το οποίο ανεξαρτήτως της κατάστασης, της όποιας κατάστασης και να βρίσκονται οι δύο αντίπαλοι, ξυπνάει αναμνήσεις, φέρνει συναισθήματα, μυρίζει ντέρμπυ.
Και είναι ντέρμπυ.

Ακόμα και αν ο Ολυμπιακός παίρνει τα Πρωταθλήματα Ευρώπης το ένα μετά το άλλο, ακόμα και αν γεμίζει το ήδη γεμάτο ρόστερ του, ακόμα και αν τα κοράκια σκέφτονται δυο και τρεις φορές πριν τον σφυρίξουν κόντρα, πάντα θα υπάρχει ένας Κούβελας.
Πάντα θα υπάρχει ένας Μπαζάρεβιτς.
Πάντα θα υπάρχει ένας Λάζος κι ένας Ντόνι.

Πάντα, θα υπάρχει ένας Σούλης.

Έχοντας ως μπούσουλα το περυσινό έπος, αλλά και στην άκρη του μυαλού μας, τον Μπάνε και τον Κόρφα, τον Μπάρλοου και τον Τρουθ, τον Σάβιτς και τον Πέτζα, η αναμονή για ένα μπασκετικό ΠΑΟΚ - Ολυμπιακός, εξιτάρει.

Σκεφτόμενοι πως θα ήταν μια καλή ευκαιρία η Πυλαία να γεμίσει από κόσμο, και τα ταμεία να πάρουν μιαν ανάσα, η τιμωρία σε τρελαίνει.

Και βλέποντας τον μικρό Αμερικάνο μάγο να φλερτάρει εδώ και μέρες με το τριπλ ντάμπλ, και την υπόλοιπη ομάδα να βγάζει τη γνωστή υγεία που βγάζουν οι ομάδες του Σούλη, απλά ψάχνεις να βρεις το μαλάκα με την κροτίδα.

Παρόλα αυτά, έστω και νοερά, θα είμαστε εκεί, θα πάμε τη βόλτα μας με τον καλύτερο μας φίλο, αυτόν των παιδικών μας χρόνων, αυτόν που έστελνε εμάς για ύπνο γλυκό, και αυτούς με εφιάλτες.

  Η ΚΑΕ ενημέρωσε ότι ο Γιώργος Δέδας γράφει ιστορία αφού είναι μόλις 2 τρίποντα από την δεκάδα των περισσότερο εύστοχων στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Γεννήθηκε στο Κιλκίς μέρος μάλλον καταδικασμένο να δίνει μεγάλους σουτέρ στον ΠΑΟΚ. Ο προηγούμενος ήταν ο Κ. Βασιλειάδης και ο τελευταίος  ο Γιώργος Δέδας. Μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε τον next big thing στο τρίποντο και πάλι από εκεί.

  Ο Δέδας ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ στο Κιλκίς και δεν άργησε να έρθει στην Θεσσαλονίκη για λογαριασμό της ΜΕΝΤ. Μετά από τέσσερα πετυχημένα χρόνια εκεί ο ΠΑΟΚ κοιμάται και πηγαίνει στον τότε αξιόλογο Ηρακλή για να προσπαθήσει να αποδείξει τι μπορεί να κάνει και σε υψηλότερο επίπεδο.

 Η πρώτη φορά που τον είδα σε αγώνα Ηρακλή - ΠΑΟΚ κάνει ξεκάθαρο και γιατί πάντα πρέπει να προσπαθεί διπλά γα να δείξει τι μπορεί να κάνει. Το σουλούπι του βαρύ, η τρίπλα του απλά υποφερτή με κάνουν να χαμογελώ και να είμαι ειρωνικός. Όλα τελειώνουν όταν το παιχνίδι ξεκινάει. Ο παίκτης είναι αργός αλλά προσπαθεί σαν σκυλί στην άμυνα. Δαγκώνομαι και λέω από μέσα μου '' Έχει πλάκα;''.. Το παιχνίδι συνεχίζεται και ο Δέδας αρχίζει να σουτάρει. Από παντού. 6,25 , 6,75 , 7,00 ... Όλα μέσα. Σε μισή ώρα έχω κάνει κωλοτούμπα.

 Ο Ηρακλής οδεύει προς διάλυση , ο Δέδας το παίρνει απόφαση και αφήνει την Ελλάδα. 4 χρόνια επιτυχίας στην Α2 Ισπανίας περνάνε σε δεύτερη μοίρα παρόλο που η κατηγορία είναι αξιόλογη και κάποιες χρονιές δυνατότερη και από την Α1. Αυτό το περίεργο σουλούπι πυροβολούσε από παντού αλλά κανείς στην Ελλάδα δεν έδινε σημασία. Ο Δέδας κάπου κουράστηκε, ο ΠΑΟΚ βρήκε στον δρόμο του τον Λάζαρο Παπαδόπουλο και κάπου εκεί εμφανίστηκε και ο Δέδας.

 Υπογράφει και όλοι πάλι είναι επιφυλακτικοί. Λίγο τα κιλά, λίγο ότι τον ξεχάσαμε, λίγο η γνωστή μπασκετίκη ΠΑΟΚτσίδικη μιζέρια, ο παίκτης ξεκινάει και πρέπει συνέχεια να αποδεικνύει τι μπορεί να κάνει. Σε αυτά τα χρόνια που παίζει στην ομάδα με ένα άσκοπο διάλειμμα στο Ρέθυμνο ο Δέδας διδάσκει μαγκιά, ήθος και βγάζει έναν χαρακτήρα που με κάνει να τον εκτιμήσω ακόμα περισσότερο. Δεν είναι ότι όταν καίει η μπάλα είναι πάντα εκεί και το βάζει, δεν είναι ότι δίνει τα πάντα στην άμυνα για να μαρκάρει παίκτες με τα διπλάσια φυσικά προσόντα αλλά είναι αυτή η ΠΑΟΚτσίδικη μπέσα που μου βγάζει κάθε φορά εντός και εκτός γηπέδου. Μπορεί να μέιναμε λίγοι στο γήπεδο αλλά ξέρουμε ακόμα τι σημάινει μεγάλος παίκτης ακόμα και αν δεν κουβαλάει κιλά ταλέντου.

Φυσικά δεν μπορούσε να μην έχει και μία κατάκτηση διαγωνισμού τριπόντων (2013, Πάτρα ) ώστε όλοι διαβάζοντας την ιστόρια του ελληνικού μπάσκετ να μην ξεχάσουν ποτέ ότι υπήρχε ένας απίθανος σουτέρ και λεγόταν Γιώργος Δέδας. Στη αγαπημένη του εθνική δεν έπαιξε ποτέ αλλά τίμησε το εθνόσημο στους Μεσογειακούς κατακτώντας μετάλειο και έπαιξε κάποια ματς με την εθνική ομάδα Β.

Συνέχισε Γιώργο και εμείς θα σε θυμόμαστε πάντα.. Προσωπικά, το ήθος και το μυαλό σου με κάνουν να πιστεύω ότι θα γράψεις ιστορία και στους πάγκους.

Post game πριν τελειώσει αγώνας γιατί ΠΑΟΚ είσαι..

Τώρα μας πνίγει η συνήθεια
βοηθάει και η ευκολία
είναι όλα τόσο ωραία 
μοιάζει εύκολη η λεία
Πήγα παλατάκι για να δω και πάλι αυτό που με εκάνε ΠΑΟΚ. 5000 χιλιάδες κόσμος και όλα μοιάζουν περιέργα. Γιατί δεν είμαστε μόνο οι 500 ; Από που εμφανίστηκαν οι υπόλοιποι..

Αυτοί οι υπόλοιποι που έκραξε ο Τσαιρέλης στην αρχή της χρονιάς και εγώ του την έπεσα. Εγώ ο ρομαντικός, ο βλάκας που νομίζει ότι ο ΠΑΟΚ είναι παντού. Τελικά έκανα λάθος.. Αυτοί περισσεύουν.

Το παιχνίδι δεν ήταν όμορφο. Ξεκινήσαμε καλά αλλά μετά  είδαμε άσχημο μπάσκετ εκατέρωθεν και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν είχαμε πάθος. Αυτό μου έλειπε. Ούτε η τακτική, ούτε η ποιότητα,ούτε οι παικταράδες.Μόνο το πάθος. Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί αυτοί  που έχουν πάθος με την Ελευσίνα , δεν το έχουν με τον ΄Αρη. Δυστυχώς κατάλαβα. Η ομάδα δεν γούσταρε την κερκίδα. Γούσταραν τους 500 που ήρθαν για τον ΠΑΟΚ και όχι τους 4500 που ήρθαν για τον Άρη. Αυτοί που και ΠΑΟΚ να μην είναι, νοιώθουν ΠΑΟΚ.

Δεν πιστεύω να περιμένει κανένας μπασκετική ανάλυση.. Για μια φορά ενημερώστε με εσείς για το σκορ. Μακάρι να κερδίσουμε για τους 500, για τον Μπάνε και  για τα ίδια τα παιδιά..

Η μελωδία της παρακμής αφιερώμενη σε ένα τμήμα που δεν πέθανε.. Αλλά δολοφονείται από τα παιδιά του.

παρακμή
η βαθμιαία πτώση της πολιτικής, στρατιωτικής, οικονομικής ισχύος ενός κράτους, ενός πολιτισμού, μιας κοινωνίας ή αλλιώς μπάσκετ του ΠΑΟΚ.


Κρίμα..

Οι δρόμοι ερημώνουν από νωρίς, όχι στο Βορρά, αλλά σε όλη τη χώρα.

Τα μόνα μαγαζιά που έχουν λόγο να παραμείνουν ανοιχτά, είναι αυτά που έχουν τηλεόραση.

Αν υπήρχε AGB, θα ξέραμε ήδη το Τοπ 5, όχι της εποχής, αλλά της ιστορίας: ΠΑΟΚ - Άρης, Άρης - ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ - Άρης, Άρης - ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ - Άρης.

Η εβδομάδα που προηγούνταν του παιγνιδιού, δεν είχε άλλο θέμα συζήτησης σε δουλειές, σχολεία, καφετέριες - το ίδιο και αυτή που ακολουθούσε.

Η εξασφάλιση θέσης στο Παλαί, έμοιαζε τόσο δύσκολη, και γινόταν δεκτή παράλληλα με τόσο ενθουσιασμό, όσο και ένας διορισμός στο δημόσιο.

Το ίδιο το Παλαί, γέμιζε ασφυκτικά τουλάχιστον 3 ώρες πριν το τζάμπολ, και η νικήτρια πλευρά του, άδειαζε 2 ώρες μετά την κόρνα της γραμματείας.

Όσοι δεν ζήσατε ΠΑΟΚ - Άρης των late 80's - early 90's, νομίζετε πως υπερβάλλουμε.

Η αλήθεια είναι όμως, πως είμαστε και φειδωλοί.

Σαν οτιδήποτε σε αυτή τη χωρά, ό,τι ανεβαίνει, ανεβαίνει γρήγορα και εντυπωσιακά, και ό,τι κατεβαίνει, το κάνει ακόμα πιο γρήγορα, ώστε να πέσει ακόμα πιο χαμηλά απο κει που κάποτε βρίσκοταν.

Πριν το σωτήριον έτος '87, το μπάσκετ είχε τη θέση του στις αθλητικές εφημερίδες, με σχεδόν μια σελίδα.

Σήμερα, πιάνει δεν πιάνει ένα μονόστηλο.

Η μπασκετομάνα πόλη μας, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.

Κι επειδή για τον σιχαμένο συμπολίτη, we couldn't care less, στα καθ ημάς, προκαλεί τουλάχιστον θλίψη η εγκατάλειψη της ομάδας από αυτό που κάποτε αρεσκόμασταν να αποκαλούμε "η ισχύς της", και οι άδειες κερκίδες αγωνιστική, παρά αγωνιστική.

Γκρινιάζαμε τη χρονιά που βγήκαμε τρίτοι, γιατί δεν είχαμε έναν πρόεδρο να εμπνεύσει τον κόσμο - ανέλαβε ο Μπάνε.

Γκρινιάζαμε που η ομάδα δεν μπορούσε να σταυρώσει νίκη στην πρώτη χρονιά του Μπάνε - την επομένη πήγαμε τρένο.

Γκρινιάζαμε που η ομάδα παρά τις νίκες δεν απέδιδε γρήγορο και θεαματικό μπάσκετ - φέτος ελέω Κούπερ, χάνεται η μπάλα.

Κοινός παρονομαστής, οι σταθερά άδειες κερκίδες του κλειστού της Πυλαίας, το σταθερά κρύο και απογοητευτικό τοπίο.

Αύριο, δεν είναι μια μέρα από αυτές όμως.

Αύριο, το κλειστό θα γεμίσει, πιθανότατα ασφυκτικά.

Όχι για να θαυμάσουμε τον Κούπερ και τον Πέιν, όχι για να χειροκροτήσουμε τον Τσαιρέλη και τον Μαργαρίτη, ούτε για να φωνάξουμε ένα ακόμα "Ω! Μπάνε, Μπάνε" και να αποθεώσουμε τον Μεγάλο Σούλη των ρεκόρ.

Αλλά για να τραγουδήσουμε "Κάθε πατέ- κάθε πατέρας Αρειανός", να σπάσουμε κάνα καρεκλάκι και να πετάξουμε δυο κοκακόλες, άμα στραβώσει το ματς, να κράξουμε τον Τσόχλα που δεν μας αρέσει το μούσι του και "Στον καλό τον ΠΑΟΚ, ούτε απ' έξω από το Παλαί δεν θα περνούσε", και να φωνάξουμε "Τρεις φορές!" με όλη τη δύναμη της φωνής μας.

"Τρεις φορές", σε οπαδούς που όχι μόνο δεν θα βρίσκονται απέναντί μας, αλλά δεν θα το βλέπουν ούτε από την τηλεόραση.

"Τρεις φορές" σε παίχτες που έχουν τόση σχέση με τον Σκόρδα και τον Σούλη Παπαδόπουλο, όση έχει και ο Στοχ με τον Ζουρνατσίδη.

"Τρεις φορές" σε μια ομάδα, που έχει πάψει εδώ και καιρό να αποτελεί αντίπαλο δέος, και για όσους είναι ακόμα τέλος πάντων, αυτό οφείλεται στο μπάσκετ.

Τρεις φορές, δεν έχει γεμίσει η Πυλαία από τη μέρα που άνοιξε τις πόρτες της.

Η μια, ήταν κόντρα στον αυριανό αντίπαλο. Σε ένα ματς, που προκαλούσε συγκίνηση η κινητοποίηση, η αγωνία και το πάθος που αιωρούνταν στο χώρο του PAOK Sports Arena, γύρω από τον ενδεχόμενο υποβιβασμό της ομάδας μας.

Και σε έκανε προσωρινά να ελπίσεις, πως θα αρκούσε έστω ένα τέτοιο σοκ, για να επαναφέρει τον κόσμο του ΠΑΟΚ στο γήπεδο.

Μέχρι που ανέβηκαν τα πανιά περί μονάχα μιας μικρής ομάδας, και Β' εθνικής, και κατάλαβες πως όλα κινούνται γύρω από την καζούρα στον συμπολίτη.

Για όλους εμάς, τους αθεράπευτα ερωτευμένους με τη σπυριάρα, αύριο, την ώρα του τζάμπολ, η καρδιά μας θα ξανασταματήσει να χτυπάει.

Και για 2 ώρες, η γη θα σταματήσει να γυρνάει, η κοπέλα μας, θα γίνει μια ξένη, και οι οικογένειες μας, απλώς κάποιοι ακόμα άνθρωποι.

Με τον μόνιμο φόβο της ήττας, και της καζούρας την επομένη στη δουλειά.

Ξεχνώντας πως πιθανότατα, δεν το μάθει κανείς.

ΥΓ: Η σελίδα μας στο Facebook κατέβηκε προσωρινά, για μια ανάρτηση, από μια σειρά αναρτήσεων που είχαμε σκοπό να ξεκινήσουμε, με θέμα τον Γκάλη και τον Γιαννάκη.

Συγκεκριμένα, η φωτό που ανέβηκε, ήταν αυτή

Θα περίμενε κανείς το γεγονός αυτό και μόνο, να μας κάνει να ασχοληθούμε ακόμα περισσότερο με τη μίζερη τους φύση, αλλά το να μπεις στη διαδικασία να μπλοκάρεις μια οπαδική σελίδα, που εκείνη τη στιγμή αναπαράγει οπτικά ένα ρετρό σύνθημα των ένδοξων ημερών του αθλήματος, είναι πολύ πιο θλιβερό από όσο φαίνεται.