Η παρουσία του Θοδωρή Ζαγοράκη στη διοίκηση της ομάδας, αποτελεί εγγύηση διαφάνειας και δίνει από μόνη της όραμα στο λαό του ΠΑΟΚ.

Τόσο απλά ήταν τα πράγματα από το καλοκαίρι του '07, και για κοντά 3 χρόνια.
Το γήπεδο συνεχώς γεμάτο, οι πωλήσεις των διαρκείας κατέρριπταν τα ρεκόρ το ένα μετά το άλλο, και ο περιούσιος λαός ζούσε την Επανάσταση που τον έταξαν.
Εξυγίανση και διαφάνεια. Την ώρα που δεν γινόταν ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Λίγα χιλιόμετρα παραδίπλα, το τμήμα με τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία του συλλόγου, μόλις έβγαινε από τον σκοταδισμό των διοικήσεων Πανελούδη.
Ο αθλητής σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς, ο άνθρωπος που έβγαλε στους δρόμους έναν ολόκληρο λαό, αναλάμβανε τις τύχες του σωματείου που ταύτισε την καριέρα του.
Για τον ίδιο λόγο.
Για εγγύηση διαφάνειας, και για να δώσει όραμα στο λαό της ομάδας.


 Άλλη μια χρονιά κλείνει, και άλλη μια χρονιά κλείνει με θετικό πρόσημο στα οικονομολογιστικά της εταιρίας. Την ώρα που το αγωνιστικό κομμάτι, κάνει ξανά αυτό που έπρεπε να κάνει, αυτό που την άφησαν τέλος πάντων να κάνει.



Η αίσθηση όλων μας, είναι πως η ομάδα μπορούσε να πάει στον μεγάλο τελικό.
Το ίδιο ακριβώς που πιστεύαμε και πέρυσι, όταν καθόλη τη χρονιά φλερτάραμε τόσο έντονα με τη δεύτερη θέση στη ρέγκιουλαρ σίζον.
Πέρυσι μας λύγισαν οι απανωτοί τραυματισμοί και οι απώλειες ΜακΓκράθ -  Χαριτόπουλου, φέτος τα κοράκια στους ημιτελικούς με το βάζελο. Το συμπέρασμα όμως δεν αλλάζει. Η ομάδα βγάζει υγεία.
Οι παίχτες χαίρονται το παιγνίδι, παίζουν και για τον προπονητή, το κλίμα είναι άξιο αναφοράς, η ομάδα είναι ομάδα.

Κι όλα αυτά, χωρίς να πετιούνται τα εκατομμύρια που δεν έχουμε, για να φέρουμε τον σούπερ ντούπερ παιχταρά, χωρίς παραμύθιασμα στον κόσμο, χωρίς την παραμικρή στήριξη από κανέναν.
Με δουλειά, και μόνο με δουλειά.
Έχοντας για συντονιστή αυτής της δουλειάς, τον παιδικό μας ήρωα, αυτόν που θέλαμε να μοιάσουμε όταν πηγαίναμε με τους φίλους μας για μονό, αυτού το όνομα που τραγουδούσαμε όταν αρχίσαμε να πρωτοπηγαίνουμε στο γήπεδο, αυτόν που μάθαμε να λατρεύουμε επειδή κράτησε το οπαδικό μας ζωντανό, όταν όλα γύρω μας κατέρρεαν.
Αυτόν, που του γυρίσαμε την πλάτη τώρα που μεγαλώσαμε.


Είναι πολλά που έχουμε να γράψουμε για το μικρό θαύμα που συντελείται από το τιμ του Μπάνε, αλλά δεν είναι της παρούσης, το μόνο που έχουμε να πούμε είναι πως αυτή η ομάδα με αυτά τα μέσα, με αυτόν τον κόσμο, με αυτό το μπάτζετ, είναι ό,τι πιο ΠΑΟΚ έχει κατέβει σε ομαδικό άθλημα, εδώ και πολλά χρόνια.


Αναλογικά, είναι σαν τίτλος αυτό το σημερινό, αλλά επειδή ο Μπάνε βάρυνε πάρα πολύ αυτή τη φανέλα στα νιάτα του, για να πανηγυρίζουμε για τρίτη θέση, κρατάμε τις δυνάμεις μας για τους αληθινούς τίτλους, που νομοτελειακά θα ακολουθήσουν.

Rock and roll, can never die.