Δεν θα μακρυγορήσουμε για το ποιοι είμαστε, τι λέμε, τι είπαμε, και τι κάνουμε. Ούτε για το πότε επαληθευτήκαμε, κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στις προβλέψεις, ετσέτερα, ετσέτερα.
Για να είδες το λινκ, και να διαβάζεις το κείμενο, δικός μας είσαι, και μας ξέρεις.
Ένα από τα πολλά μας μείον, είναι πως στην ανάγκη να πείσουμε τον μέσο, average Joe ΠΑΟΚτσή που είδε φως και μπήκε, επαναλαμβανόμαστε. Όχι απλά σαν loopers, αλλά ακόμα πιο συγκεκριμένα, λέμε συχνά τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να μας δικαιολογεί σε καμία περίπτωση η λούπα στην οποία έχει πέσει η ίδια η διοίκηση της παέ.
God damn, δε λέμε απλώς τα ίδια πράγματα, ξεκινάμε και με πάνω κάτω τον ίδιο τρόπο τα κείμενα μας, κάθε φορά (σαν κι αυτή) που το στομάχι μας σφίγγεται έναν κόμπο, βλέποντας τον τραγέλαφο στον οποίο κινείται η πρέζα μας.. "Έχει πολύ πλάκα.." και μπλα μπλά, κάνοντας μιαν μίνι ανασκόπηση, είδαμε πως είναι η ανεπαίσθητη εισαγωγή του συντριπτικού ποσοστού των κειμένων μας.

Μόνο που τώρα πια, δεν έχει.

Δεν έχει καθόλου πλάκα, η αποχαύνωση στην οποία έχει περιπέσει η πλατιά μάζα των οπαδών μας, καταπίνοντας το φετινό fukitol του Άγγελου.
Ο Αγγελος, δεν είναι η λύση σε όλα μας τα πρόβληματα, δεν είναι ο Γκάνταλφ ο Γκρι (ούτε καν ο Άσπρος) που θα χτυπήσει με το ραβδί του το έδαφος, και όλα θα φτιάξουν. Δεν είναι η οδός, και η αλήθεια και το φως, και δεν ξέρω τι άλλες πίπες λένε στις εκκλησίες, που θα μας οδηγήσει στη γη της Επαγγελίας, στο μαγικό δισκοπότηρο (όπως θα λέγε κι ο Σπυρόπουλος) στο γαμημένο κατσαρόλι που περιμένουμε εδώ και 29 χρόνια. Τριάντα, και το γράφουμε ολογράφως για να δώσουμε τη δέουσα έμφαση, που θα συμπληρωθούν το Μάιο που θα μας έρθει.

Κατά τον οποίο, ΔΕΝ θα μαστε καλά, ίσα ίσα, θα μαστε με ακόμα περισσότερα ψυχολογικά, ίσως και στους δρόμους, ίσως και στα γραφεία των συνδέσμων της επιλογής μας, να ετοιμάζουμε τα νέα πανιά "Λευτεριά στον ΠΑΟΚ", έτοιμοι για νέους αγώνες, νέες μάχες για την καψούρα μας.
Άλλη λούπα κι αυτή.

Γιατί, ο Άγγελος, όσο κι αν προσπαθούμε να τον δούμε με συμπάθεια, όσο κι αν δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ όλες αυτές τις όμορφες στιγμές που μας πρόσφερε στις προηγούμενες του θητείες στην ομάδα, δεν έμαθε.
Και συνεχίζει, στην ίδια λούπα κι αυτός, να κάνει προετοιμασίες με γιαπιά, τραγιά, και σαπάκια, αδιαφορώντας για τις μεταγραφές, χωρίς να δίνει δεκάρα για την αποδυνάμωση και τη μη ενδυνάμωση της ομάδας που προπονεί, έχοντας άλλη μια φορά υπερβολική πίστη στις δικές του ικανότητες, και παραπάνω από όση θα έπρεπε, σε αυτές του κάθε Πόζογλου, του κάθε Πόποβιτς, του κάθε Ιντζίδη, και του κάθε Κατσικά.
Πιστεύοντας ότι θα τους κάνει όλους κομμάτια, ακόμα κι έτσι, θυμούμενος προφανώς ένδοξες εποχές του παρελθόντος που έπαιρνε προκρίσεις στα Χαϊμπουρια με τους Βελλήδες και τους Τασιόπουλους, που έκανε παίχτες τους Νάνους και τους Καφέδες.



Και φυσικά, ξεχνώντας, γιατί έτσι κάνει η πουτάνα η μνήμη - θυμόμαστε, μόνο ό,τι μας βολεύει- πως για κάθε Νάνο, υπάρχει κι ένας Ινεμπολίδης, για κάθε Καφέ, υπάρχει κι ένας Κοντέων, για κάθε Καρυπίδη, υπάρχει κι ένας Αμαφούλε, και πάει κλαίγοντας.
Από κοντά, το ανύπαρκτο σε όλα τα επίπεδα παρεάκι που ασκεί διοίκηση στην ομάδα, που περιμένει να σκάσει στη μαμά πατρίδα, ο μεγιστάνας του καπνού, που συναινεί σε πωλήσεις, δανεισμούς, και μη ανανεώσεις παιχτών, επειδή δεν μας κάνουν, δεν τους κάνουμε, ζητάνε πολλά, ή απλώς πιάστηκε στα σύρματα ο χαρταετός που πετάμε.
Ο ηγέτης των πιστών, έρχεται στη μαμά πατρίδα κάθε μια και δεκαπέντε, και αφού συμφωνούν άπαντες ότι φέτος είναι η χρονιά μας, επιστρέφει στο Ροστόφ, για να τρέξει από κει τις δουλειές που πραγματικά τον απασχολούν.
Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζουμε, αφού ο τύπος δίνει την εντύπωση ενός ανθρώπου που δεν τον καίγεται πραγματικά καρφί για το οτιδήποτε, φήμες λένε πως στη πιο furious εκδοχή του, στέλνει εμότικονς με κωλοδάχτυλα στο Skype. Σε γενικές γραμμές, όταν είναι εδώ, μιλάει κάνα πεντάωρο στους εκπροσώπους του τύπου για πράγματα τα όποια μέχρι και ο τελευταίος, πεταμένος, αούγκανος ΠΑΟΚτσής, έχει καταλάβει πως δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ, όπως χρέη, γήπεδο, προπονητικό, και Μπερμπατόφ, αλλά τα λέει, απλώς για να τα πει, ακριβώς όπως ο x δημόσιος υπάλληλος, Κακομοίρης Κακομοίρογλου, λέει στον κολλητό του, πόσο βαρέθηκε αυτή τη δουλειά, αυτή τη γυναίκα, αυτή τη ζωή, και πόσο έτοιμος να τα αλλάξει όλα είναι.
Που δεν είναι, και δεν θα γίνει πότε.
Άλλη λούπα.

At the end of the day, εμείς πάλι εδώ είμαστε και πάλι και πάντα θα είμαστε, παρόλο που στις κατ ιδίαν μας συζητήσεις, αυτό που κυριαρχεί είναι το πόσο πολύ μας κούρασε ο ΠΑΟΚ, και πόσο θέλουμε να τα παρατήσουμε όλα, αλλά ξέρουμε όλοι ότι δεν θα το κάνουμε ποτέ.
Ζητάμε, απαιτούμε, φωνάζουμε, γκρινιάζουμε, αλλά πληρώνουμε, τρέχουμε, τραβιόμαστε, πλακωνόμαστε, ξέρουμε ότι ο αγώνας μας δεν θα δικαιωθεί ούτε φέτος, αλλά κάτι μέσα μας, όπως κάθε χρόνο μας τρώει, μας κάνει να θέλουμε να δώσουμε κι άλλα λεφτά, να πάρουμε κι άλλα διαρκείας, να κάνουμε κι άλλες εκδρομές, γιατί νιώθουμε ότι κάτι θα αλλάξει, ότι ίσως φέτος είναι η χρονιά μας.
Από τον Οκτώβριο θα ξέρουμε ότι τελικά δεν ήταν, αλλά από τον Σεπτέμβριο θα έχουμε βρει το εξιλαστήριο θύμα, το νέο fukitol, και θα αναμένουμε ξανά τις καλύτερες μέρες.

Μετά, μας ρωτάνε γιατί βάλαμε στο url το Looper, και δεν βάλαμε κάτι με ΠΑΟΚ.
Υπάρχει κάτι πιο ΠΑΟΚ, από τη λούπα;