Το εργάκι φυσικά, ήταν πέρα για πέρα αναμενόμενο.
Όπως και τα άλλα, τα μικρού μήκους, που τρέχουν παράλληλα, όλα μια υπερπαραγωγή του Ελληνορωσικού οργανισμού παραγωγής θεαμάτων.
Γιατί, στο κάτω κάτω, τι δουλειά έχει ο Παύλος ο Γροθιάς, ο δικός μας Παύλος ο Γροθιάς, με αυτούς τους κρετίνους που παριστάνουν τους διοικούντες της παέ;
Αυτής της μικρής, της πολύ μικρής παέ, που συνεχίζει, με αξιοθαύμαστη συνέπεια και σταθερότητα τα τελευταία χρόνια, να μας κάνει να ντρεπόμαστε που είμαστε ΠΑΟΚτσήδες, με τα λόγια και τις πράξεις της.
Από κοντά, ο μεγιστάνας της κακιάς ώρας, δεν σταματά να τάζει και να υπόσχεται στους ιθαγενείς, γήπεδα, προπονητικά, Ροναλντίνιους, Ντρογκμπάδες, ρυθμίσεις χρεών, χάντρες, καθρεφτάκια και μαγνητάκια.
Και κάπου στο πλάνο, και ο λίγος, ο πολύ λίγος, κΆγγελος, ο άνθρωπος που δηλώσαμε ότι θα στηρίξουμε, αλλά προλάβαμε να κολλήσουμε και το "μέχρι τουλάχιστον να μας βγάλει από τα ρούχα μας".
Και το κανε ήδη.
Πριν καλά καλά μπει ο Αύγουστος.
Χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει στις γνωστές του κορώνες περί Μαϊου, καλά, τρίκαλα, και κάκαλα. Στον ΠΑΟΚ άλλωστε, ο σοφολογιώτατος σε βγάζει εκτός εαυτού όχι για αυτά που λέει, αλλά για αυτά που δεν λέει, συμμετέχοντας στην ομερτά που έχει επιβάλλει το ανίκανο παρεάκι που παριστάνει τη διοίκηση της παέ.



Το μέγεθος, όσο πάει και μικραίνει, ο μόνος που έμενε τα τελευταία χρόνια να σε θυμίζει ότι υποστηρίζεις μεγάλη ομάδα, ήταν ο λαός, κι αυτός όμως δείχνει αποστασιοποιημένος και τέρμα ξενερωμένος, αφήνοντας το σωματείο έρμαιο στα χέρια των λίγων, οι οποίοι αν δεν έχουν αντιληφθεί σε ποια ομάδα βρίσκονται, εκτός από επικίνδυνοι, είναι και ύποπτοι.

Το νέο, το τρίτο και φαρμακερό θέμα Γκαρσία, είναι απλά η αφορμή.
Η στάση που δείξαμε σαν σύλλογος και σαν λαός στο θέμα Λίνο ("έλα μωρέ που με ήθελε και τετρακόσια χιλιάρικα τώρα το ραμολιμέντο") ήταν η ισχυρότερη ένδειξη ότι τα πράγματα ενώ δεν έχουν αλλάξει καθόλου στο διοικητικό, το οπαδικό, ζει μια αλλοτρίωση της ηθικής του συνείδησης, θυμίζοντας ούτε λίγο, ούτε πολύ, γάβρους, βάζελους, ή κάτι τέτοιο.

Επανερχόμενοι στο βασικό μας θέμα, είναι ασύλληπτη και η αφέλεια με την οποία προσεγγίζει και ο ίδιος ο Γκαρσία όμως, κάθε πρόταση συνεργασίας που τον έρχεται από τη συμμορία. Αλήθεια, αρχίζει και τρομάζει η ευκολία με την οποία δέχεται να κάνει τον γκεστ σταρ για περιορισμένες εμφανίσεις, ίσα ίσα μέχρι να καταλαγιάσει η οργή του πόπολου, ή να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις για κάνα διαρκείας παραπάνω.
Τον φτύνουνε, βάζει τα κλάματα, τον πιάνει το παράπονο, τον ξαναφωνάζουν, έρχεται. Και τον ξαναφτύνουν, και ξαναβάζει τα κλάματα, και ξανά από την αρχή.
Ο λαός;
Λίγοι γραφικοί που τρέχουν σε συνεντεύξεις τύπου να τον αποχαιρετήσουν.
Και μεις, οι πιο μαλάκες από όλους, οι βασιλιάδες της φυλής του μαλάκα, να τον προτρέπουμε με όποιο μέσο διαθέτουμε, να μην ξαναγυρίσει πίσω. Γιατί πάλι θα τον φτύσουνε.


Θα μπορούσε κανείς να καταλήξει στο αβίαστο συμπέρασμα ότι καλά μας κάνουν, αφού δε μιλάμε, και δεν θα απείχε και πολύ από την πραγματικότητα, παρόλα αυτά θα θυμίσουμε πως εμείς οι λίγοι ήμασταν και είμαστε που συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στους βολεμένους μικροαστούς, που φοβούνται μη θυμώσει ο Ζαγόρ και παραιτηθεί για νιοστή φορά, μη χαλάσουμε τον ψυχισμό του  Νάνου και δεν σκοράρει προ κενής εστίας, μην τσατιστεί ο μεγιστάνας της κακιάς ώρας, και πάρει την επένδυση του και την πάει στο Ροστόφ.
Και ποιος πληρώνει το συμβόλαιο του Ροναλντίνιο μετά..