Το τι θα διαβάσουμε / ακούσουμε, τις ώρες που ακολουθούν, από τους αγράμματους δημοσιοσχετίστες που παριστάνουν τους δημοσιογράφους, το περιμένουμε με την ίδια σιγουριά που περιμένουμε την Ανάσταση, ή για να είμαστε και πιο επίκαιροι, τα Χριστούγεννα.
"Κοιμήθηκε ο Θεός", "Δεν ήθελε η Παναγιά", "Δεν ήθελε η μπάλα" και άλλες τέτοιες χαριτωμενιές, όλα στο βωμό του Μόλωχ των κλικς και των βιούζ, όλα χωρίς να υπολογίζουν ότι η μπάλα, για να θέλει, πρέπει να τη σεβαστείς, και να της δείξεις ότι τη θέλεις κι εσύ.
Και εμείς, δεν τη σεβόμαστε.



Για άλλη μια χρονιά, κατεβάζουμε μια ομάδα, με χτυπητές ελλείψεις σε συγκεκριμένες θέσεις, έχοντας την πεποίθηση ότι ο προπονητής θα τη βρει την άκρη, λες κι είναι ο Κόπερφιλντ. Που δεν είναι.
Πέρυσι ήταν ο Στέφενς, φέτος είναι η Παναγιά. Ο βοηθός Της οποίας, ο λαλίστατος (στους ΑΡΔ) και συγχρόνως μουγκός (στο παρεάκι που παριστάνει τη διοίκηση της παέ) θυμήθηκε να κάνει επίδειξη δύναμης, παραμονές ενός κρισιμότατου παιγνιδιού, το οποίο και στην πράξη αποδείχτηκε πως δεν είχε καθόλου, μα καθόλου να κάνει, με το χαμηλό επίπεδο του αντιπάλου.
Βλέπεις, το δικό μας, είναι εξίσου χαμηλό. Και φτωχό. Και φτωχαίνει μέρα με τη μέρα, όσο ο βοηθός Της θα εφαρμόζει πρακτικές δεκαετίας του εξήντα, απέναντι σε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, πειθαρχημένους, ή λιγότερο πειθαρχημένους, ποιοτικούς ή μη. Αυτό δεν μας αφορά, για την ώρα. Αυτό που πραγματικά μας αφορά, είναι πως η ομάδα, γίνεται μπουρδέλο την παραμονή ενός παιγνιδιού που θα κρίνει εν πολλοίς το μέλλον της, τη φετινή χρονιά, η είσοδος ή μη δηλαδή, στους ομίλους του Γιουρόπα Λίγκ.
Όπως ακριβώς συνέβαινε και στα χρόνια του καθεστώτος αυτοδιαχείρισης, τότε που δεν είχαμε μεγαλομέτοχο, αλλά διαχειριστές των δικών μας χρημάτων, τα δικά μας τα παιδιά. Που μας ρήμαξαν, αλλά ούτε αυτό μας αφορά για την ώρα.

Τελικά, αυτά τα πέντε πράγματα που μας αφορούν, έχουν να κάνουν με το γεγονός πως η ομάδα επιστρέφει στα πέτρινα χρόνια με μαθηματική ακρίβεια, ο γραφικός βοηθός της Παναγιάς εν τέλει έχει ξεκουτιάνει κι άλλο, από τα χρόνια που έκανε τα πρώτα του βήματα στον αγιασμένο μας πάγκο, ο μεγιστάνας της κακιάς ώρας, με το εμπριμέ φουλάρι και το αθλητικό σκαρπίνι, πήρε αυτά που ήθελε να πάρει από την ενασχόληση του με το βλαχοσωματείο μας, και τώρα ψάξτε να τον βρείτε, και το ρόστερ, η ενδεκάδα που κατέβηκε σήμερα, με αρχηγό τον Γλύκο, αν έχετε το Θεό σας, είναι μια από τις χειρότερες που έχει κατέβει σε επίσημο παιγνίδι του ΠΑΟΚ.
Η πρόκριση, κατά πάσα πιθανότητα δεν χάνεται, γιατί στο ποδόσφαιρο παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, τι θα κάνει κι ο αντίπαλος, και ο αντίπαλος μας, είναι ένα μάτσο μέθυσοι, ημιερασιτέχνες υδραυλικοί /τζαμτζήδες / οδηγοί βυτιοφόρων, που σταματούσαν το παιγνίδι, για να τιμήσουν αυτόν που έδωσε τη δεύτερη σωστή πάσα - όποτε τέλος πάντων κατάφερναν να τη δώσουν- και κάνανε τρία τέταρτα να φύγουν από το γήπεδο, ακούγοντας το We Are The Champions, και λούζοντας ο ένας τον άλλον με μπύρα από τα LIDL, επειδή νίκησαν τον βλαχόΠΑΟΚ.

Η ρεβάνς στην Τούμπα προβλέπεται εφιαλτική για αυτούς, αλλά μπάλα είναι, και επειδή της δείξαμε ότι δεν τη θέλουμε, μάλλον δεν θα μας θέλει κι αυτή καθόλου φέτος.
Υπομονή, και κουράγιο. Προβλέπεται πολύ δύσκολη χρονιά.

ΥΓ Ο ντόμπρος, ο αρσενικός, ο μάγκας, ο έτσι κι ο αλλιώς, έτσι κι αλλιώς, για άλλη μια φορά σε θητεία του στον ΠΑΟΚ, εμπιστεύεται σε όλα τα φιλικά τους "μικρούς" που "αρέσουν", και άλλη μια φορά, στα δύσκολα πάει με τους έμπειρους. Κι εσείς περιμένετε να πάρει θέση για το θέμα Γκαρσία, για τις μεταγραφές, για κι εγώ δεν ξέρω τι.
Τα φώτα χαμηλώστε.