Αυτό με τις τελικές ευκαιρίες καταντάει λίγο αηδία. Ναι δε λέω ο τρομερός ο Χουάντερσον , έβγαζε και αυτά που πηγαίναν άουτ.  Αλλά χθες χάθηκαν τα άχαστα. Τι τετ α τετ , τι εξ επαφής , τι δοκάρια. Τα μισά μόνο τα στέλναμε πάνω του , κάτι που δείχνει ακόμα μια φορά ότι έχουμε πρόβλημα στο κοράρισμα.  Πες το έλλειψη  επιθετικού , πες το επιπολαιότητα των επιθετικών , το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.  Η ομάδα προβλημάτισε απέναντι σε μια ομάδα που όχι μόνο έπαιζε με δέκα , αλλά στο δεύτερο ημίχρονο έπαιξε καλύτερα με δέκα καλύτερα απ ότι στο ξεκίνημα . Ο Π.Α.Ο.Κ. απ την άλλη αδυνατούσε σε όλο το δεύτερο ημίχρονο να καθαρίσει το παιχνίδι με αποτέλεσμα να έρθει το γνωστό άγχος των τελευταίων λεπτών. Εκεί που είμαστε ικανοί να γκρεμίσουμε τα προηγούμενα ογδόντα λεπτά. Η ιστορία μας όλη αυτό το συγκεκριμένο άγχος. Πρέπει να μπει στα dsm εγχειρίδια ψυχολογίας , ΠΑΟΚτσήδικη διαταραχή με συμπτώματα σπασμοδικού άγχους στα τελευταία λεπτά ενός ποδοσφαιρικού (και όχι μόνο) αγώνα. Τι χάπια παίρνω, πως προφυλάσσομαι, πως αντιδρούν οι γύρω μου. Άλλη λύση είναι να σταματάμε να βλέπουμε το ματς απ το 75΄ και μετά , όσο έγραψε μέχρι εκείνη την ώρα.



Όχι ότι η ομάδα κινδύνεψε σοβαρά , όμως η κίνηση του Κίτσιου στη φάση τα λέει όλα. Άσχετως που δεν τον βρίσκει και κάνει θέατρο. Δεν χάνεις τον παίκτη εκεί , δεν πέφτεις άτσαλα επειδή σου κάνει τρίπλα(;)  και μάλιστα σε χρονικό σημείο που ξέρεις ότι αν ισοφαρίσει θα βάλουν λεωφορείο στο τέρμα. Θετικότατος ο Μπίσεσβαρ που είναι ο κινητήριος μοχλός , δυστυχώς βρίσκει στηρίγματα  μόνο στα δεξιά , μιας και από τα αριστερά δεν έχουμε μπακ ισάξιο του Μάτος. Ο Λέοβατς μένει μια φάση πίσω , ο Κίτσιου αδυνατεί να πάρει μέτρα στην ευθεία. Όμως το ατού μας είναι τα άκρα, διότι από εκεί παράγουμε και τις περισσότερες τελικές στην εστία. Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει συν τις τελικές που έτσι αλόγιστα χάνουμε , μιας και τα επόμενα ματς στο πρωτάθλημα είναι ντέρμπι και θα κρίνουν κατά πόσο ο Π.Α.Ο.Κ. θα ακολουθήσει τον πρώτο.

υγ Βάφτηκε η πόλη μπλε ... μαρέν.