Mors certa, hora incerta.

Και ο θάνατος, έρχεται. Πλησιάζει. Είναι προ των πυλών, και δείχνει πιο κοντά από κάθε άλλη φορά.

Και μετά ποιος;

Για να στεφθείς πρωταθλητής, θα πρέπει να αποκαθηλώσεις τον κάτοχο του τίτλου, και αυτό ο ΠΑΟΚ το έκανε εμφατικά.

Δεν ήταν μόνο τα 65-70 λεπτά απόλυτης κυριαρχίας στο χθεσινό crash test επί της ουσίας, ήταν και το παιγνίδι του πρώτου γύρου, σε ένα ακόμα κοιμήθηκε ο Θεός, σκηνικό.

Το έκανε, αλλά έχασε.

Χθες το ξαναέκανε, ίσως όχι τόσο όμορφα όσο 3,5 μήνες νωρίτερα στο Καραισκάκη, αλλά κέρδισε. Οι αντίπαλοι, περίπου ίδιοι- από μας φύγανε 2, ήρθανε 3, από αυτούς φύγανε 2, δεν ήρθε κανένας.

ΟΚ, so what?

Λένε, ότι με τα λεφτά δεν φτιάχνονται ομάδες, αλλά φυσικά κάτι τέτοιο είναι μόνο μισή αλήθεια: Με τα λεφτά μπορεί να μην μπορείς να αγοράσεις ένα ωραίο και δεμένο σύνολο, αλλά δουλεύοντας ήδη πάνω στη δημιουργία ενός τέτοιου, να πας με λεφτά, και να αγοράσεις κομμάτια που λείπουν από το παζλ.

Πχ, σέντερ φορ.

Ο μεγάλος θεωρητικός του ποδοσφαίρου, Γρηγόρης Γεωργάτος, είχε κάποτε δηλώσει πως έτσι όπως έγινε σήμερα (τότε) το ποδόσφαιρο, κερδίζει πλέον αυτός που βάζει τα περισσότερα γκολ

άρα για να αρχίσουμε να κερδίζουμε χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε 45 τελικές σε κάθε παιγνίδι για να βάλουμε γκολ, έπρεπε να βγούμε στην αγορά για φορ.

Κανονικό.

Και βγήκαμε. Και βρήκαμε.

Τα αποτελέσματα, τα βλέπουμε από τα πρώτα δευτερόλεπτα που είδαμε αυτό το θηρίο, με την ασπρόμαυρη φανέλα: Καλός, χρυσός, άγιος ο Κλάους, αλλά ο ΠΑΟΚ τον έχει ξεπεράσει.

Πιθανότατα και το ίδιο το ποδόσφαιρο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα.

Το θηρίο με την κοτσίδα, έχει το εύκολο γκολ, ,και εύκολο γκολ, σημαίνει πιο εύκολες νίκες, και πιο εύκολες νίκες, σημαίνουν νίκες και όταν δεν παίζεις και πολύ καλά.

Κάπως έτσι ήμασταν και χθες, όχι και πολύ καλοί, αλλά νικητές, και αυτό είναι που θα καταγράψει ο Σταύρος Πετρακόπουλος στα κιτάπια του, αυτό θα αναφέρει όταν σε 50 χρόνια θα τον ρωτάνε για το ΠΑΟΚ - Ολυμπιακός του '17.

Αναπόφευκτα, φτάνεις στο σημείο  να τραβάς τα βυζιά σου, και να σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν αποφασίζαμε από το καλοκαίρι ακόμα να αγοράσουμε κανονικό φορ, και ποια θα ήταν η διαφορά μας με τον γάβρο, αλλά στο υπέρ μας- με τα Αν δεν γίνεται δουλειά βέβαια, και όσο υπάρχουν άνθρωποι που αναρωτιούνται αν στο παιγνίδι με τον Αγιάξ, εκεί στο τετ α τετ του Κλάους ήταν ο Πρίγιοβιτς, τόσο θα τους λέω κι εγώ πως αν στο ματσάκι με το γάβρο, το τρίγωνο Τσίμιροτ - Ενρίκε - Πρίγιοβιτς, το παίζανε Κάτσε - Πέλκας - Κλάους.

Βέβαια, εδώ ο άλλος κοτζαμάν μαντράχαλος, βγαίνει δεξιά κι αριστερά, και μετράει τους χαμένους βαθμούς, ενίοτε δε τους μετράει και τους ξαναμετράει, μπας κι έχασε κάνα Χ πουθενά ακόμα, και ήμασταν τελικά 4 επάνω.

Λογικά θα έρθει κι αυτό.

Ίσως του χρόνου, μπορεί του παραχρόνου, αλλά αν για μια γαμημένη φορά, αντιδράσουμε ώριμα στις όποιες αναποδιές μας παρουσιαστούν, και δεν τινάξουμε το οικοδόμημα στον αέρα, τότε στο πολύ κοντινό μέλλον, μας βλέπω να βγαίνουμε στους δρόμους, και να γλεντάμε για κάνα χρόνο.

Το σύστημα πέφτει, ο γάβρος δείχνει να μην μπορεί να δράσει όπως στο παρελθόν, κόσμος τους γλεντάει όπου κι αν πηγαίνουν, κι εμείς παρακολουθούμε από κοντά, πολύ κοντά πια, τη διαδρομή τους προς την Κόλαση, όπου και ανήκουν.

Ο θάνατος τους, είναι δίπλα.

Το μόνο που μένει να μάθουμε, είναι το πότε.