Οι Κυριακές είναι όμορφες, όμορφες όταν παίζει ο ΠΑΟΚ.




Δεν έχει σημασία ο αντίπαλος. Δεν έχει σημασία αν είναι ντέρμπι ή "εύκολο" ματς. Δεν έχει σημασία αν πας για πρωτάθλημα ή για να βγεις Ευρώπη. Ή ακόμα και αν θα συμπληρώσεις το κάδρο της ανυπαρξίας , όπως συνέβαινε τα πέτρινα χρόνια. Αυτό που έχει σημασία στο τέλος-τέλος είναι η ίδια η παρουσία του ΠΑΟΚ στον αγωνιστικό χώρο. Στην Τούμπα, στην επαρχία, στην Αθήνα, στην "κυριλέ" Ευρώπη ή στις εσχατιές της Ευρώπης.


Αυτό που συμβαίνει αυτές τις εβδομάδες στο πρωτάθλημα των πιθήκων, είναι η τρανή απόδειξη γιατί δεν έχει σημασία να παίρνεις στα σοβαρά τους αντιπάλους. Διότι οι αντίπαλοι, στις στραβές γίνονται ένα. Σαλιαρίσματα στα μμε λες και μιλάμε για την επίσημη σιχαμένη του 2004, ρουφιανο-δημοσιογράφοι που ξεπλένουν το χάρτινο, οπαδοί να κωλογλύφονται αναμεταξύ τους και να αλλάζουν συγχαρητήρια, η ξεφτίλα σε όλο το μεγαλείο.


Και αναρωτιέμαι σύντροφε. Ποιος ο λόγος να παίζεις εδώ, σε αυτό το πρωτάθλημα; Όταν είσαι στα κάτω σου, σου χτυπάνε τη πλάτη φιλικά και σου λένε περί δυνατού ΠΑΟΚ. Όταν ο ΠΑΟΚ γίνεται δυνατός αγωνιστικά προσπαθούν και καταφέρνουν (όπως αποδείχθηκε) να σου γαμήσουν την ψυχούλα αφαιρώντας σου βαθμούς αφού πρώτα σε λοιδορούν επί ενάμιση χρόνο. Αλλά ακόμα και αν γυρνούσε ο κόσμος ανάποδα και έπαιρνες πρωτάθλημα, πάλι θα βρίσκαν και θα λέγαν τόσα όσα για να σε κάνουν την ψυχή μαύρη. Όλοι μαζί συ-στρατευμένα.

Αυτό ο λαός το ονομάζει πουστριλίκι. Λανθασμένα ίσως αλλά έτσι έχει μείνει να το λέμε. Και το γράφω με όλο το σεβασμό για τις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες του καθενός, αλλά έχει να κάνει με την μπαμπεσιά. Πουστριλίκι να στο παίζουν ηθικοί, αγνοί, ανώτεροι, πολλές φορές να στο παίζουν και φίλοι και από πίσω να κοιτάνε την κωλάρα τους και μόνο. Πουστριλίκι που σου λένε κατάμουτρα ότι είναι καλύτερα να τα κάνεις στο παρασκήνιο, παρά να πράττεις εν θερμώ.


Αυτοί είναι οι άνθρωποι με τους οποίους πορεύεσαι όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά σε κάθε ενασχόληση σου, σε όλη την καθημερινότητα σου. Δεν υπάρχει κράτος των Αθηνών, αλλά υπάρχει κράτος δύο ταχυτήτων, των πολιτών δύο (ή και παραπάνω) κατηγοριών. Και μάντεψε σε ποια κατηγορία είσαι. Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ σύντροφε. Γιατί αν τυχόν αλλάξει, η Ελλάδα θα πάψει να έχει αυτή την διοικητική δομή-ντροπή που εφαρμόζει από το 1830 κιόλας. Λέξεις όπως αυτο-διοίκηση, αυτό-διαχείριση, αμεσοδημοκρατία, δημοψηφίσματα κλπ , τους χαλάνε τη σούπα.

Και σε αυτή την άνοστη σούπα, είχαμε τον ΠΑΟΚ μας. Την ουτοπίας μας , το αποκούμπι μας. Και αφού τα πράγματα δεν αλλάζουν σύντροφε, καλό θα ήταν να αλλάξουμε εμείς. Τουλάχιστον να δοκιμάσουμε να πάμε κάπου, που και φίλοι μας να μην είναι, τουλάχιστον θα δεν θα κρύβονται πίσω απ το πέπλο της πουστιάς. Καλύτερα σε ένα πρωτάθλημα με 20 εχθρούς παρά σε ένα με 20 "φίλους". Καλύτερα να σε μισούν φανερά, παρά κρυφά. Εμπρός για BGenter ή TRenter ή όπου σκατά θέλετε. Χειρότερα δεν γίνεται να είναι. Απλά δεν γίνεται. Έχουμε αντέξει πολλά, μπορούμε να αντέξουμε άλλα τόσα. Αλλά όχι εδώ, όχι με αυτούς τους τρύπιους. GRexit λοιπόν, να φύγουμε εμείς. Να τους χαλάσουμε τη σούπα. Έστω για το ποδόσφαιρο. Έτσι και αλλιώς η μπάλα είναι απλά η αφορμή.

Στην τελική εμείς θέλουμε να βλέπουμε και να τραγουδάμε για τον ΠΑΟΚ μας, αυτός έχει αξία όχι ο αντίπαλος.  Ποιος θα είναι ο αντίπαλος δεν έχει καμία σημασία πλέον.