Δίπλα σου η γιαγιά πλέκει, ο μικρός αδερφός τραγουδάει "πω πω λαός, και τι ομάδα", το λάπτοπ παίζει μόνο ΠΑΟΚ, ο μπαμπάς δακρύζει με τον Χατσερίδη...
Εσύ στέκεσαι με το βλέμμα στο κενό, και το κενό εστιάζει σε σένα, ωσάν σκηνή από μπλοκμπάστερ. Σε λίγο χαμηλώνει και η ένταση από το μπακγκράουντ.
Και αναλογίζεσαι λίγο τη φάση.

Τι ζεις;
Έχεις αντιληφθεί τι είναι αυτό που ζεις τα τελευταία χρόνια;
Έχεις πάρει χαμπάρι ότι κάθε φορά που βρίσκεσαι και σε παιγνίδι του ΠΑΟΚ, αποτελείς κομμάτι της ιστορίας που γράφεται αυτή την εποχή;


Έχεις καταλάβει ότι ζεις τον κορυφαίο ΠΑΟΚ όλων των εποχών, κι ότι τον ζεις στα ντουζένια σου;

Θυμάσαι τις ιστορίες από τους παλιούς για την ομαδάρα του '70, έζησες και δεν έζησες την υπερομάδα του μπάσκετ, αλλά αυτό σύντροφε, είναι κάτι άλλο.
Είναι ο ΠΑΟΚ που πάντα έκανες όνειρο να είναι.
Είναι βασικά ο ΠΑΟΚ, που πάντα έκανες όνειρο να είναι, αλλά ντρεπόσουν να εξηγήσεις στους γύρω σου για το πως ακριβώς, γιατί φοβόσουν να μην σε πάρουν στο ψιλό.

Και τώρα επέστρεψε στο τώρα.
Βγες. Πιες. Φάε. Ρίξε στο γκομενάκι σου το καλύτερο γαμήσι της ζωής της (ή έστω της δικής σου)
Φόρα το καλύτερο σου χαμόγελο, και περπάτα τους δρόμους γεμάτος αυτοπεποίθηση.

Αυτό που κάποτε γινόταν η αιτία για να μαλώνεις με φίλους, γκόμενες, οικογένεια, συναδέλφους, αυτό που σου γαμούσε τα Σάββατα και τις Κυριακές, τις Τρίτες και τις Πέμπτες, ήρθε γκαβλωμένο να στα δώσει όλα πίσω.
Όλα.

Μη μιζεριάσεις ποτέ ξανά.
Όλους τρέλα σας πουλάμε και θα σας γαμήσουμε.