Το αστείο είναι ότι η φάση του Ελ Καντουρι θα μπορούσε να κρίνει ένα πρωτάθλημα.
Νωρίς, αργά, νωρίτερα, αυτή η φάση θα μπορούσε να είχε κοστίσει άλλο ένα χαμένο μαστραπά, από άλλη μια (ας υποθέσουμε) λανθασμένη απόφαση ενός ακόμα αποδεδειγμένα ανίκανου Έλληνα διαιτητή.

Ακόμα κι έτσι, με τα κομαντα που στέλνουν τα κουμάντα, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν θα το πάρεις ή όχι: ακόμα και στο +7 να είσαι 2 αγωνιστικές πριν το τέλος, τίποτα δεν εξασφαλίζει την ηρεμία σου, και την απόλαυση της  (και μαθηματικής) κατάκτησης ενός τίτλου.
Τι αποκλείει δηλαδή έναν από τους αμέτρητους στημένους που σφυρίζουν κάθε Κυριακή, να μας τα κάνει όλα πουτανα, να εξαγριωθεί ο λαός στην κερκίδα, και να σε ρίξουν ένα ωραιότατο -3 κι έναν μηδενισμό;
Τίποτα είναι η απάντηση, και για αυτό δεν θέλει καμία ηρεμία, κανέναν εφησυχασμό, και καμία αφ' υψηλού προσέγγιση των παιγνιδιών που απομένουν ως το τέλος.

Δεν μας γουστάρουν, δεν  θέλουν να μας βλέπουν εκεί ψηλά, δεν θέλουν να μας βλέπουν καθόλου βασικά, είμαστε η αιτία που έχουν χαλάσει οι Κυριακές τους εδώ και 2-3 χρόνια - πέρυσι τουλάχιστον μετά το ρολό του Γκαρσία, και το "μετράει δεν μετράει, με 1-0 δεν βγαίνουμε" ξαναφτιαξαν και θυμήθηκαν όλοι τι γαμάτο άθλημα που είναι το ρημαδι, και πόσο διαφορετική είναι η σιχαμενη (μακάρι Σαπεκοενσε).
Στον τελικό Κυπέλλου ξανάρχισαν οι πίπες βέβαια, αλλά μη μασάς και μη χαλιεσαι σύντροφε: Ό,τι μα ό,τι έχει κερδίσει ο ΠΑΟΚ στην ιστορία του, είναι στημένο και χαρισμενο, και αυτό δεν θα αλλάξει, κλείσε τα αυτιά σου εσύ κι άκου την κλάψα τους, ο εφιάλτης τους έχει ξεκινήσει, και άμα δεν τα κάνουμε όλα πόπα μόνοι μας ( Ω, πόσο καλοί είμαστε σε αυτό) θα είναι ατελείωτος.

Σε αυτή τη λογική, στη λογική του μόνα ζυγά, μονόζυγα, παίζει κι λουλας από χθες, κάτι που ξέραμε ούτως ή άλλως: Κερδας; Έλα μωρέ με το φιλικό. Δεν κερδάς;Χαχα, βρε παοκάκι ούτε το φιλικό δεν μπόρεσες να κερδίσεις.

Ναι. Αυτοί οι άνθρωποι, έχουν εμάς για ορκ και πρόβατα, αυτοί που γελάνε ακόμα με τα "για μένα.." του Λουτσεσκου.
Πουτσα, ξύλο και καράτε όπου τους βρίσκεις.