Καθώς περνούσαν τα χρόνια, κ φεύγανε οι Αργυρίου και οι Δέλκοι από τη ζωή μας, και τη φάση άρχισαν να ελέγχουν οι Σπυρόπουλοι και οι Σωτηρακόπουλοι, αρχίσαμε να μαθαίνουμε και καμιά καινούρια ορολογία, γιατί με τους Θεοφιλόπουλους και τους Κατσαρούς, το καλύτερο που είχαμε μάθει ήταν το "μελέ" που γινόταν πάντα στη μεγάλη περιοχή.
Κι άντε αυτό.
Οι νίκες;
Παλιά είχαμε θριάμβους για τις τέσσαρες, διαστάσεις για τις πεντάρες, και νύχτες του Αγίου Βαρθολομαίου για τις εξάρες (στις εξάρες καμιά φορά, μπορούσες να πεις και "ΤΑ ΕΦΑΓΕ ΟΛΑ Ο ΠΛΙΤΣΗΣ")
Για τα 1-0;


Κερδιζες τόσα χρόνια τον Αθηναϊκό και τη Δόξα στην Τούμπα με 1-0 πχ, και διάβαζες μετά σχόλια για κακό ΠΑΟΚ, για νωθρό ΠΑΟΚ, για αναιμικό ΠΑΟΚ, για ανατομικό ΠΑΟΚ, δεν ξέρω τι άλλο, αλλά μόνο τέτοια διάβαζες.
Ξαφνικά, μπήκε στη ζωή μας η επαγγελματική νίκη.

Επαγγελματική νίκη, αυτό μάλιστα, το ακούς και την ψυλλιάζεσαι λίγο τη δουλειά, λες, δεν είναι απλά ένα κρύο 1-0, είναι επαγγελματική νίκη, το λένε και οι σπικερζ, τόσα ματς έχουνε δει, κάτι παραπάνω θα ξέρουν.


Επαγγελματική νίκη, είναι κάθε νίκη όμως που ήρθε με 1-0 ή 0-1, ή τις χωρίζουμε σε κατηγορίες;
Αυτή στη Λαμία ας πούμε, είναι επαγγελματική νίκη, ή είναι μια ωδή στην τύφλωση και τον κύκλωπα Πολύφημο;
Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που κάνει τις νίκες επαγγελματικές;



Σύμφωνοι, επαγγελματική είναι όταν δεν κινδυνεύεις, αλλά έχει κάνει κανείς συμβόλαιο με το τσαφ;
God damn, μπάλα είναι, μια στραβοκλωτσια από το πουθενά αρκεί, δεν πα να έχεις 25-75 κατοχή, και 25 τελικές.
Μια στραβοκλωτσια αρκεί, ώστε το εύκολο κι άνετο 0-1 να γίνει 1-1, κ να βυθιστεις σε μια εσωστρέφεια, από κεινες που γουστάρεις κι αγαπάς σαν οργανισμός - δεν το λέμε εμείς, η ιστορία σου το λέει.
Όταν ο ΠΑΟΚ βυθίζεται στην εσωστρέφεια, του δίνει και καταλαβαίνει.

Στη φάση που είμαστε τώρα, μόνο για εσωστρέφεια δεν είμαστε, οπότε καλό είναι να είμαστε έτοιμοι για όλο και περισσότερες επαγγελματικές νίκες.
Και δεν βλέπουμε και που είναι το κακό στην προκειμένη περίπτωση.
Δεν θα μπούμε στο τριπακι του whataboutism να γράψουμε για τα τόσα και τόσα παιχνίδια μας που είδαμε ποδόσφαιρο με αρχή, μέση και τέλος (αλλά αποτέλεσμα μηδέν) και θα το εξετάσουμε λίγο από τη μέρα του σπασίματος του αήττητου και μετά, όπου φαίνεται να βλέπουμε μια εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση του αθλήματος.

Με τη σιχαμενη στην Τούμπα ήμασταν κακοί. Το ίδιο συνέβη και με τον Αστέρα, την ώρα που και σήμερα δεν είναι να πεις ότι η ομάδα μάγεψε τα πλήθη.

Σύμπτωση; Ντεφορμάρισμα; Φόβος; Πειραματισμοί;
Το πρωτάθλημα έχει μπει στο δεύτερο μισό του, κι ακόμα δεν υπάρχει ξεκάθαρο πλάνο για το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, ή για την τριάδα στα χαφ.
Δεν υπάρχει μάλιστα, ούτε για τη διάταξη της τριάδας στα χαφ, αφού σε κάποια ματς βλέπουμε τον Εσιτι στο έξι, σε άλλα τον Μισιτς, σε κάποια άλλα δε δεν υπάρχει καν 6 κι εκεί βρίσκονται δύο 8ρια.

Μπέρδεμα;

Μπορεί, αφού και με την επιστροφή των Μαουρισιο Βιερίνια, ο Φερέιρα ακόμα δοκιμάζει, κι ακόμα μαθαίνει την ομάδα, κάτι που απ'ότι φαίνεται δεν θα σταματήσει να κάνει άμεσα, καθώς είναι και τα γαμηδια τα ματσάκια που προσφέρονται για δοκιμές.

Πάμε λοιπόν στα ντέρμπι που θα έρθουν με έλλειψη συνοχής και χημείας; Πάλι όχι θα πούμε, αφού με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ξαφνικά μεγάλωσε πολύ το ρόστερ, κι είναι πάνω από 16-17 αυτοί που λογίζονται ως βασικοί.

Είναι αναγκαίο κακό, είναι κάτι που έπρεπε να γίνει, είναι κάτι στην τελική που πληρώνεις από την έλλειψη ευρωπαϊκών παιχνιδιών, πράγματα και σχήματα που έπρεπε ήδη να έχουν δοκιμαστεί, να μην έχουν γίνει, κι αυτό γιατί μετά τον αποκλεισμό- ντροπή από το Σλοβακικο χωριό, η πίεση πάνω από το κεφάλι του, ήταν όλο και μεγαλύτερη.

Η οποία ήταν από το πρώτο δευτερόλεπτο που ανέλαβε εδώ που τα λέμε, μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον άνθρωπο που κλήθηκε να αντικαταστήσει τον πιο πετυχημένο προπονητή στην ιστορία του συλλόγου, κι αν είστε έτσι κουλ εσείς, να σας δω αν πάτε να διαδεχθειτε κανέναν σούπερ πετυχημένο στη δουλειά σας, πόσο άνετοι θα είστε.

Στο δια ταύτα, η ομάδα ακόμα φτιάχνει και φτιάχνεται, έχει ενεργοποιηθεί μεγάλο κομμάτι του ρόστερ, και παράλληλα, παρά τον απίστευτο σε όλα τα επίπεδα πόλεμο που δέχεται, είναι στην κορυφή, σε απόσταση αναπνοής από τον πρώτο, με πολύ μεγάλες πιθανότητες την Κυριακή το βράδυ να βρίσκεται ξανά στην πρώτη θέση, και τέλη του μηνός, να είναι και στο +5.

Το ποτήρι δεν είναι πάντα μισοαδειο, ούτε όμως και πάντα μισογεμάτο. Επειδή στα 2 χρόνια Λουτσεσκου, πήγες τρένο με 14 ενεργούς ποδοσφαιριστές, δεν σημαίνει ότι αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας, ούτε φυσικά ότι είναι σωστό να έχεις άλλη ενδεκάδα σε κάθε ματς.

Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, και στο ποδόσφαιρο η μόνη αλήθεια είναι η στήριξη στον προπονητή και το πλάνο του.

Τουλάχιστον αν μας έμαθε κάτι ο Στρατηγός με το καφέ δερμάτινο, είναι αυτό.