Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ο Μπάνε πασάρει στον αμαρκάριστο Κόρφα, αυτός σκοράρει για τρεις, η Μπενετόν δεν προλαβαίνει να εκδηλώσει επίθεση, ο ΠΑΟΚ είναι στον τελικό για αρχή του Κυπελλου Πρωταθλητριών, και δυο μέρες μετά, είναι πρωταθλητής Ευρώπης, για πρώτη φορά στην ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ.
Με τη φόρα που έχει δε από την πρόσφατη κατάκτηση, περνάει εύκολα στον τελικό του Ελληνικού πρωταθλήματος, όπου σκουπίζει τον Παναθηναικό, κατακτώντας το για 2η συνεχόμενη χρονιά.




Το καλοκαίρι, και μετά από τις πολύ δυνατές χορηγίες που κλείνουμε, ο Ίβκοβιτς παίρνει τη θαρραλέα απόφαση να στείλει το ψηλό σκουπίδι, ενώ το προσύμφωνο για τον Γαλακτερό ακυρώνεται αφού λόγω πακτωλού εκατομμυρίων πλέον, ανεβάζεις λίγο παραπάνω την πρόταση στον Πανιώνιο και φέρνεις τον Φάνη.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, η πάσα του ψηλού σκουπιδιού δεν πάει ποτέ στον Ρίκι Μπράουν, και ο Μπουντούρης που διασχίζει όλο το γήπεδο, δίνει την κατάλληλη στιγμή στον Μπάνε, ο οποίος σκοράρει για μία ακόμη φορά στον τελικό, και δίνει το δεύτερο συνεχόμενο Κύπελλο Κυπελλούχων στον ΠΑΟΚ.
Ο ΠΑΟΚ ανήκει και με τη βούλα πλέον σε ένα πολύ κλειστό κλαμπ ομάδων, που κατακτούν back 2 back Ευρωπαϊκό τίτλο.
Το δε καλοκαίρι που ζούμε σαν λαός, είναι από τα καλύτερα που θυμόμαστε έβερ, καθώς ο Βεζυρτζής πάνω στην τρέλα, ανακοινώνει και Ντανίλοβιτς.


Σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε σφυρίζουν κανονικά κοράκια στον 5ο τελικό με τον γάβρο στο ΣΕΦ το Μάιο του '94, και τα φάουλ του Σιγάλα, δίνονται φάουλ, τα βήματα του Πάσπαλιε δίνονται βήματα, και κανένας κανονισμός 5" δεν επανέρχεται από τα κιτάπια τους.
Κατακτάς άξια και δίκαια το Πρωτάθλημα μέσα στην έδρα τους, το δε καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς, αποφασίζεις για αλλαγή να τα κάνεις όλα σωστά και δεν διώχνεις τον Σούλη για τον Σάκοτα, ούτε τον Μπέρι για τον Λάμπλεϊ.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, δεν αφήνεις τα πράγματα να κυλήσουν τόσο σκατά, ώστε να στήσεις ομάδα στις 25 Αυγούστου.
Δεν  κρέμεσαι από τα αρχίδια κανενός Τσόχλα, και κανενός Σαρικόπουλου.
Δεν διαλέγεις για ξένο έναν απιθανο τύπο που έπαιζε Α2 Ιαπωνίας.
Ούτε στήνεις ομάδα χωρίς την παραμικρή υποψία χημείας.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, κοιτάζεις να βρεις την καλύτερη δυνατή λύση για την ομάδα σου, χωρίς να τρέχεις κάθε λίγο και λιγάκι να παρακαλάς τον Γιωργη. Ούτε πορεύεσαι με έναν μαθητευόμενο μάγο, στη θέση του προποντή.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ο ΠΑΟΚ όχι απλά δεν κοιτάζει κατάφατσα τον υποβιβασμό, αλλά κάνει και πορεία.

Σε αυτό, γαμιούνται όσα μπορούν να γαμηθούν, κι όσα δεν μπορούν, τα βάζουμε μόνοι μας να το κάνουν.

Αφού φάγαμε μισό χρόνο να δούμε ποιος φταίει και ποιος όχι για το φετινό έκτρωμα, αφού φάγαμε περίπου άλλο τόσο τουμπεκιασμένοι να μη μιλάμε γιατί κάνουμε κακό στην ομάδα, αφού φάγαμε κι εγώ δεν ξέρω πόσο μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά μάλλον δεν είμαστε για οχτάδα, φτάσαμε μήνα Φεβρουάριο, σταθερά τελευταίοι, χωρίς καμία προοπτική, χωρίς κανένα κουράγιο, χωρίς καμία ελπίδα, να βγάζουμε κομπιουτεράκια, και πάλι τα κουκιά να μη βγαίνουν.

Αφού γίνανε όσα εγκληματα μπορείς να διαπράξεις στη δημιουργία και στις προσθαφαιρέσεις μιας ομάδας, πάμε στην τελική ευθεία με προπονητή από το πανέρι, Έλληνες υπέργηρους, καταθλιπτικούς και σακατεμένους, Αμερικάνους γιόλο, διοίκηση ανύπαρκτη, και λαό απόντα.

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε σε ποιο παράλληλο σύμπαν η εξίσωση θα έβγαζε παραμονή, ξέρουμε ότι εδώ που φτάσαμε: α) δεν περισσεύει κανείς, και β) αν τελικά τη ρίξετε, θα κυνηγηθείτε αλύπητα.