Από τη φύση του το καλοκαίρι στην Ελλάδα δεν προσφέρεται για ποδόσφαιρο επιπέδου, και αν στην παραπάνω εξίσωση προσθέσουμε ότι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα δεν είναι επιπέδου, μαζί με το γεγονός ότι ο φετινός (παρατημένος στην τύχη του) ΠΑΟΚ είναι μια διαρκής καταπόνηση της οράσεως, έχουμε ήδη την εικόνα των φετινών play offs: ομάδα για τα θηρία, παίχτες που κάνουν αγγαρεία, σε άδεια γήπεδα και χωρίς κίνητρο.

Αφού ταξιδέψαμε λοιπόν με το μυαλό μας σε εικόνες βγαλμένες από τα καλύτερα της Πρέμιερσιπ, ας επιστρέψουμε στο λόγο για τον οποίο είμαστε (και είσαστε) εδώ: Paoktales.

Με τιμώμενο πρόσωπο για σήμερα, τον ταύρο της Παταγωνίας, τον ογκόλιθο της Μπόκα, τον παραλίγο διεθνή με την παρέα του Ντιέγκο, τον Κρίστιαν Ντολμπεργκ.

Είμαστε στο καλοκαίρι του 1999, το ΠαΣοΚ σαρώνει στις ηλικίες 18-65, το χρήμα το υπολογίζουμε μόνο σαν στατιστικό (-Χθες έφαγα 150.000 δραχμές, μόνο για πρωινό
- Ω μον ντιε, Τρε μπανάλ, 150.000 δραχμές έδωσα στον ζητιάνο που ήρθε την ώρα που έπινα το καφεδάκι μου), και ο συνδυασμός αυτών, βρίσκεται στην κεφαλή της ΠΑΕ: Ο Μπάτμαν, αγοράζει ο,τι κινείται, έχει απλωθεί κυριολεκτικά σε όλη την υφήλιο, και τις μέρες που δεν είχαμε έστω μια μεταγραφή, η γκρίνια χτυπούσε κόκκινο.

Μετά λοιπόν από τις ανακοινώσεις των Φρουσσο, Καραδήμο, Βενετίδη, Σαμπρι, δενξερωγωτιαλλο, η νέα γραμμή που βγαίνει από τα γραφεία είναι πως η ομάδα χρειάζεται ενίσχυση στα στόπερ.
Λογικό, καθώς ενώ η επιθετική γραμμή της ομάδας σε κάποια φάση αριθμούσε και Βρύζα και Βαλένσια, και Φρουσο, και Φραντζέσκο, πίσω στην άμυνα πέραν του (τελικά) σακάτη Κολομπούρδα, υπήρχαν μόνο ο φιλότιμος Χασιώτης και ο φιλότιμος Κατσαμπης, και όπου ακούς φιλότιμος για ποδοσφαιριστή, μην υπολογίζεις σε παιχταρά.

Μετά από τις κλασικές φημολογίες κάθε καλοκαιριού της εποχής για Καλλιντζακη και Μανωλά και Ουζουνίδη, ένα ωραίο (μπορεί και βροχερό) πρωινό σκάει στα αυτιά μας η βόμβα: Ο ΠΑΟΚ ΠΗΡΕ ΠΑΙΧΤΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΠΟΚΑ ΤΖΟΥΝΙΟΡΣ, και τι παίχτη θα προσθέσουμε εμείς, παιχτάρα από τις λίγες.
Ο Κρίστιαν Ντολμπεργκ, με ύψος 2,05, έρχεται να θωρακίσει τα μετόπισθεν -οσοι τον είχαν δει έκαναν λόγο για πολύ εγκεφαλικό παίχτη, και θυμίζουμε, μιλάμε για το 1999. Ίντερνετ δεν υπήρχε, οπότε πιθανότατα δεν τον είχε δει κανένας, παρά το γεγονός ότι οι 2 στους 3 ανθρώπους που μιλούσες, σε ανέλυαν το παιχνίδι του.
Τουλάχιστον, στο εγκεφαλικό, πέσανε όλοι μέσα.

Πρώτη αγωνιστική, ο ΠΑΟΚ υποδέχεται την αεκ,  η οποία με τα δικά της ψυχολογικά ψάχνει ακόμα τον νέο Μπάεβιτς, και στο γήπεδο κλάνεις στην 6 και τη μυρίζουν στην 3, το "φισκα" είναι πολύ φτωχό για να περιγράψει τη φάση.

Κλασική έκφραση προσώπου δευτερόλεπτα πριν τα κάνεις όλα πουτανα

Με το ξεκίνημα, ακούγονται τα πρώτα επιφωνήματα: ο παιχταρας αλλού πατάει κι αλλού βρίσκεται, είχε κι ο τσάκαλος ο Χάαν τη φαεινη ιδέα να τον βάλει να προσέχει τον Ντέμη, τον οποίο χάνει με το καλημέρα.
Ανατροπή από τον Μιχόπουλο, πέναλτι, γκολ 0-1.
Εντάξει μωρέ δε φταίει αυτός, αρχή είναι ακόμα, θα βρει τα πατήματα του, κοτζαμ Μπόκα έπαιζε, η Τούμπα έχει ένα τρομερό που δεν απώλεσε ποτέ μέσα στα χρόνια: ενθουσιάζεται χωρίς λόγο, απογοητεύεται με την πρώτη ευκαιρία, δίνει ελαφρυντικά στα καπάκια εκεί που δεν υπάρχουν, και καταλήγει να σταυρώνει παίχτες και παίχτες χωρίς καν να προλάβουν να δείξουν το παραμικρό. Ακόμα και μέσα σε ένα μόνο παιχνίδι.

Γρήγορη ισοφάριση από τον Μαραγκό και πανηγυρισμός- δωράκι σε φοιτητές ιατρικής: Ω! Κοιτάξτε πόσες πολλές φλέβες έχει το ανθρώπινο πρόσωπο!

Πολύ λίγο μετά, ο Ντέμης θα σκοράρει για το 1-2,  και λίγο πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου, ο ήρωας μας αποφασίζει να βάλει και το δικό του όνομα στον πίνακα των σκόρερς: στη λάθος εστία όμως, 1-3, λεπτομέρειες, απλά δεν ήξερε το παιδί, μόλις του το είπανε, το βάζει και στη σωστή. 2- 3 με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, και όλα τα κλασικά εικονογραφημένα που κάνει κάθε ποδοσφαιριστής που σέβεται τον εαυτό του όταν σκοράρει μετά από μαλακία: δείχνει το θεό, αφιερώνει στην μαμά του, κάνει την κίνηση με τις γροθιές "κάποια ζώα δεν μας πιστεύανε, σήμερα θα μας πιστέψουν ευτυχώς και τα ζώα" και όλα τα γραφικά εκείνα που αγαπήσαμε από μικροί.
Στην επόμενη φάση ξαναχανει σε στημένο τον αντίπαλο του για το 2-4, τουλάχιστον δεν έβαλε κι άλλο αυτογκόλ, ο τύπος άλλωστε μπήκε αποφασισμένος εκείνο το βράδυ να γράψει ιστορία.

3-4 από τον ΓΧ στο ντεμπούτο του, και 4-4 από τον Βαλένσια στο 90 + κάποιες καλές χαμένες ευκαιρίες στις καθυστερήσεις να πάρουμε και το ματς, είναι αυτά που μας κάνουν να φύγουμε από το γήπεδο χωρίς να παραμιλάμε για το κακό που μας βρήκε με αυτό το ντυμένο ξύλο.
Το οποίο θα γράψει άλλες 5 (?) βαριά 6 (?) συμμετοχές με την ασπρόμαυρη φανέλα, θα αποτελέσει παρελθόν πολύ πολύ γρήγορα, και ακόμα κι αν η πλειοψηφία του λαού της ομάδας δεν έχει καθαρή εικόνα των ικανοτήτων του, το όνομα του θα αποτελέσει συνώνυμο του παλτού, του τραγικού αμυντικού που δεν είναι να βασιστείς.

Τα επόμενα χρόνια θα περάσουν πολλοί ακόμα Ντόλμπεργκ από την ομάδα, για κάποιους από αυτούς θα σας γράψει ο Daat.