Πφφφ, πφφφ, και ξανά πφφφ.
Άλλωστε έτσι πάει όλο το δεύτερο ημίχρονο. Πφφφ, τσιγάρο, πφφ.

Ήρθε για να μη χάσει η πουτανα, κι αυτό έκανε 89' τώρα.
Απέναντι σε μια ομάδα που έτρεχε, που έκανε φάσεις ασταμάτητα σε κάθε παιχνίδι, που επί 3 μήνες μοίραζε τριάρες και τεσσάρες, σε κάθε γήπεδο, με κάθε αντίπαλο.
Η σιχαμένη ξαδέρφη, ήρθε να καταστρέψει το ρυθμό και το παιχνίδι, και να κλέψει το Χ που τη βόλευε.
 89 και κάτι, η μπάλα κόρνερ - αναπτέρωση ηθικού για λίγο. Το κόρνερ θα το πάρει ο Μπισεσβαρ, ο (σε δαιμονισμένο mode) Πέλκας, είναι σκιά του εαυτού του εκείνο το βράδυ, το ίδιο και όλα του τα στημένα.

Η μπάλα είναι στον αέρα περίπου μία βδομάδα- όσο διαρκεί η πορεία της για να καταλήξει στα δίχτυα, πρόλαβες να δεις όλα όσα είχες δει στην καριέρα σου σαν ΠΑΟΚτσης: το γκολ του Βρύζα στο Χάιμπουρι, τις ζεμπεκιές που χόρευαν οι αμυντικοί σου με τον Ντέμη σε έναν ημιτελικό κυπέλλου ΠΑΟΚ - Απόλλων Αθηνών, τα γούστα που βγάζει ο Τουρσουνίδης στη σκουληκοφωλιά, κάτι κόκκινες στα χρόνια της Παράγκας, τον Ουεά - μέχρι και το κλάμα του Μπάνε στη Ναντ είδες.
Γκολ!
Δικαίωση. Επόμενο πλάνο το θολωμενο βλέμμα του Εγκωμίτη σε κάθε γκολ που βάζαμε στο γάβρο στον "έσπασε ο διάολος το ποδάρι" τελικό.
Ίδιο με αυτό του Μαουρίσιο. Γκολ. Γκολ.
Γκοοολ!
Πρωτάθλημα ρε πουτάνες!
ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΑΑΑ!!!

Αγκαλιάζεις όποιον περνάει από δίπλα σου, χάνεσαι κι εσύ στις αγκαλιές τους, όλη η Τούμπα  ένα αγκάλιασμα, αυτό που περιμένεις 33 χρόνια, οι τελευταίες αναμνήσεις που είχες από το προηγούμενο κοντεύουν να ξεθωριάσουν, φτιάχνεις ξανά ιστορία κι είσαι παρών, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις αυτό που ζεις.


Ξαφνικά, τα πάντα παγώνουν, όλη η ομάδα τους έχει πέσει σε διαιτητές και επόπτες, "έλα μωρέ αστους να σκούζουν, σέντρα δεν έδειξαν? Τελείωσε. Γκολ είναι, ο διαιτητής δεν αλλάζει απόφαση" λέγανε οι παλιοί για να μας ησυχάσουν, και αν το καλοσκεφτείς, έτσι είναι.
Ποτέ των ποτών, στην ιστορία του ποδοσφαίρου, δεν έχει ανακαλέσει διαιτητής απόφαση, πόσο μάλλον τέτοιου είδους απόφαση, δηλαδή γκολ.
Και μάλιστα τίτλου.
Στο 90'.
Μέσα στην έδρα αυτού που σκόραρε.

Σωστά;
Λάθος, γιατί για όλα υπάρχει η πρώτη φορά, και αν δεν είσαι ΠΑΟΚ, δεν έχεις με το μέρος σου τις πιθανότητες να ζήσεις από πρώτο χέρι κάτι τόσο άκυρο.

Όλα αυτά που αναφέραμε παραπάνω, ξέχνα τα όλα, το μόνο που υπάρχει πλέον στο μυαλό είναι ότι το εγκεφαλικό είναι δίπλα. Ή το έμφραγμα, ο,τι είναι εύκαιρο δηλαδή, ήμασταν σίγουροι ότι από κάτι θα πάμε εκείνο το βράδυ.
Τα υπόλοιπα γνωστά, οι σιχαμένοι κλειδώθηκαν στα αποδυτήρια και δεν έβγαιναν, ειδικά δε μόλις είδαν και το όπλο. Στο ίντερνετ.

Αυτή η σιχαμενη ομάδα, που έπαιξε με τα μυαλά και τις ψυχές μας δύο και κάτι χρόνια πριν, αυτή η ομάδα που ταρακούνησε την υγεία μας, η ομάδα που πανηγύρισε απόφαση διαιτητή, η ομάδα που κέρδισε έναν τίτλο (και κάτι εκατομμύρια έσοδα από το Τσάμπιονς λιγκ της επόμενης χρονιάς) μέσα σε δικαστικές αίθουσες, πουλάει τρέλα για ηθική και διαφορετικότητα.
Ναι φίλε.
Αυτό που μόλις διάβασες.

Αυτό είναι που δε θα συγχωρέσουμε ποτέ στην παέ