Ο μεγάλος μου αδελφός συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι ήμουν μαζί τους με τον Παναθηναϊκό, στη φιέστα του '85.

Εγώ,δεν το θυμάμαι.

Ή μπορεί και να το θυμάμαι, αλλά σίγουρα όχι με τον τρόπο που θα ήθελα - ήμουν μόνο 6 τότε και τα έχω αρκετά μπερδεμένα στο μυαλό μου.

Δηλαδή θυμάμαι ένα γλέντι και κόσμο έξω με σημαιάκια, αλλά ήταν σίγουρα για τον ΠΑΟΚ ή μήπως ήταν για την επανεκλογή του ΠαΣοΚ?

Θυμάμαι τον πατέρα μου να φωνάζει "Κάντο" στον Βασιλάκο, σε μια φάση που μόλις πέρασε τη σέντρα, αλλά το έζησα λάιβ ή το θυμάμαι από την Αθλητική Κυριακή?

Δε θα το παίξω ιστορίας, και θα πάω πάσο για το αν αυτή ήταν η πρώτη φορά που πήγα γήπεδο, οπότε αν είναι να γράψω κάτι, ας γράψω για την πρώτη φορά που θυμάμαι γήπεδο - κι αυτό ήταν εν μέσω δακρύων.

Δηλαδή θυμάμαι χαρακτηριστικά τον πατέρα μου και τον αδερφό μου να ντύνονται και να ξεκινάνε, θυμάμαι χαρακτηριστικά τη μάνα μου να με δείχνει στον πατέρα μου με βλέμμα "καλά, αυτόν δε θα τον πάρεις?", θυμάμαι ακόμα πιο χαρακτηριστικά ότι μπήκαν στο αμάξι και ξεκίνησαν κι όλας οι αλήτες, οπότε έβαλα σε εφαρμογή το πλαν Β:

Βγήκα στην αυλή κλαίγοντας.

Αυτό. Δεν είναι ότι το είχα σκεφτεί και το είχα μελετήσει, ήταν περισσότερο μια αυθόρμητη κίνηση της στιγμής, ένα σουτ της απελπισίας, ένα απονενοημένο διάβημα, το οποίο για κάποιο λόγο έπιασε: το σιελ Σιτροέν έκανε όπισθεν, η πίσω πόρτα άνοιξε, και η αντίστροφη μέτρηση για να διαβώ τα ιερά τσιμέντα της Τουμπάρας, μόλις είχε ξεκινήσει.

Τίποτα άλλο δεν είχε σημασία, ούτε ο αντίπαλος (Δόξα Δράμας), ούτε η δική μας κατάσταση (ένας από τους καλύτερους ΠΑΟΚ όλων των εποχών - μια ήττα στα 6 ντέρμπι με το ποκ) ούτε τίποτα: αυτό που ξεκινούσε, ήταν η αρχή ενός ταξιδιού 30κατι χρόνων, στο οποίο μπαίνω πάντα με το ίδιο άγχος, την ίδια λαχτάρα, την ίδια προσμονή, όπως όταν ήμουν 7 χρονών παιδί.

Η αίσθηση ότι πλησιάζεις, μόλις πάρεις εκείνη την ανηφόρα, αίσθηση που σου έρχεται μόνη της, την Τούμπα τη βρίσκεις ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα που δε βρίσκεται. Και δεν έχει να κάνει μόνο με το να ακολουθείς τις παρέες με τα ασπρόμαυρα. Την Τούμπα τη νιώθεις, τη μυρίζεις, την ακούς.

Αισθάνεσαι τη βοή, τη βοή εκείνη που θα λυγίσει και τον αντίπαλο, αλλά και το πολύ καλό παικτακι που πήρες από μια μικρότερη ομάδα, αλλά δε θα αντέξει την πίεση.

Μυρίζεις την τσίκνα από τις καντίνες, αλλά και τα χιλιάδες τσιγάρα που ανάβουν ταυτόχρονα. 

Ακούς και τα πρώτα συνθήματα στο ζεσταμα που κάνει η τέσσερα, αλλά και το "Μαξιλαράκι παιδιά".

Και μόλις διαβείς το ιερό κατώφλι, ακουμπήσεις λίγο το τιμημένο πανί της 4Α, ακούς και το "Ροξακι καφεδάκι φραπεδακι παιδιά".

Το οποίο στο πέρασμα των χρόνων εκσυγχρονίστηκε - ο έντιμος πλανόδιος κολλούσε στην πιο πάνω πρόταση κι ένα "Και κρουασάν έχω".

Μα κυρίως την Τούμπα τη βλέπεις.

Όχι μόνο από έξω. Πρωτίστως από μέσα.

Σε όποια κατάσταση κι αν είναι. 

Είτε με σουίτες όπως τώρα, είτε με σπασμένα σκαλοπάτια που δούλευαν σα γεννήτρια παραγωγής πέτρας.

Ή ακόμα και με σπασμένα καθίσματα, κυρίως μετά από ντέρμπι, κι ακόμα πιο κυρίως μετά από ντέρμπι με το γάβρο.

Την αγαπάς γεμάτη, φισκα από άκρη σε άκρη, όπως με τη Νάπολι που νόμιζες ότι είμαστε περίπου 50 χιλιάδες μέσα, αλλά και μισοαδεια, εν μέσω αποχων σε περιόδους Βουλινου.

Το ξέρεις ότι δεν είναι ένα γήπεδο σαν όλα τα άλλα, οκ όλοι οι οπαδοί, όλων των ομάδων, έτσι λένε για τα γήπεδα τους, αλλά κι οι ίδιοι τους το ξέρουν ότι Τούμπα είναι μόνο μια.

Είναι το γήπεδο που ξεχωρίζει τους άνδρες από τα παιδιά, τους πραγματικά μεγάλους από τα σαπάκια, αυτούς τους λίγους που κέρδισαν το χειροκρότημα της χωρίς να φοράνε την ασπρόμαυρη ριγέ.

Το μοναδικό γήπεδο στον κόσμο που σκοράρει, που παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, το μοναδικό γήπεδο που αν κερδίσεις εκεί μέσα σαν αντίπαλος, στήνεις πάρτι, σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκεται ο ΠΑΟΚ.

Σήμερα, η Ιερή Τουμπάρα γίνεται 61 χρονών.

Και ακόμα κι αν δεν μας αξιώσει ο Αλλάχ ποτέ να χτίσουμε νέο, μοντέρνο, υπερσύγχρονο γήπεδο, θα είναι για πάντα το απόλυτο σημείο αναφοράς, η απόλυτη έδρα, το σπίτι μας, εκεί που πλημμυρισαμε για πρώτη φορά από συναισθήματα που ακόμα δεν είχαμε ιδέα τι σημαίνουν.

Χρόνια πολλά Τουμπάρα μου.