Αν βγάλεις από την εξίσωση τον Ντόλμπεργκ, το "Αργεντίνος στόπερ" ακούγεται τόσο όμορφο.

Το ακούς και κάνεις εικόνες από έναν τύπο ψηλό, με μακρύ μαλλί, ξυρισμένο, που ξέρει και μπαλίτσα, την ώρα που αναχαιτίζει επιθέσεις ακούγονται κιθαρισμοί του Αταουάλπα Γιουπάνκι, το κοινό φωνάζει "ολέ!" σε κάθε κερδισμένη μονομαχία, την ώρα που αυτός γυρνάει κάνοντας thumb up και κλείνοντας το μάτι, με μια γυαλάδα να αντανακλά στη λάμψη της καλοκαθαρισμένης οδοντοστοιχίας του.

Σωστά;

Όχι.

Διαβάζετε το paoktales, κι αυτός είναι ο Χουάν Ινσαουράλδε.

Κι όμως, κάπου εδώ είναι

Βρισκόμαστε στο Γενάρη του 2014, και στην πρώτη χρονιά γκλαμουριάς του ηγέτη των πιστών: την ομάδα ντύνει η Nike, προπονητής είναι ένα από τα 2-3 μεγαλύτερα ονόματα  που έχουν έρθει ποτέ στη χώρα (με το βαρύτερο βιογραφικό, αναμφισβήτητα) ο Χουμπ Στέφενς, ενώ το ρόστερ ξεχειλίζει ποιότητα - αλλά παρουσιάζει σημαντική έλλειψη ισορροπίας.

Και Λούκας, και Στοχ, και Νέτσιντ, και Βούκιτς, αλλά και Νίνη, και Σπυρόπουλο, και Τζαβέλλα.

Α ναι.

Και Κώστα Τσατσουράνη.

Με το ποδοσφαιρικό equivalent του Κυριάκου Μητσοτάκη λοιπόν στο ρόστερ (ήτοι πλήρης έλεγχος των media), άρα και με  τα παπαγαλάκια του να τιτιβίζουν νυχθημερόν πόσο παιχταράς είναι, πόσοι τυχεροί που τον έχουμε, και τι μαλάκες είμαστε που τον βάζουμε να παίζει στόπερ.

Βέβαια, από την άλλη, οι εναλλακτικές μας στις θέσεις των κεντρικών αμυντικών ήταν ο Ινιγκο Λόπεθ (που όποτε δεν έπαιζε ανέβαζε φωτογραφίες του να μαρκάρει τον Μέσι) και ο Κατσικάς (που όποτε έπαιζε, ένας γιατρός έπαιρνε προαγωγή).

Σε όλο αυτό το πλαίσιο, καλό είναι να προσθέσει κανείς και το γεγονός ότι παρτενέρ του Τσάτσου, ήταν ένα παιδάκι από τη Β' ομάδα της Μπενφίκα, ο Βίτορ, ο οποίος είχε τουλάχιστον μία σταθερότητα στη συχνότητα λάθος/σωστό:

Κάθε τρεις λάθος κινήσεις, έκανε μια σωστή, όσο να πεις είναι προσόν του στόπερ να είναι σταθερός, έστω και με αυτόν τον τρόπο.

Έτσι λοιπόν, η ομάδα βγαίνει στην αγορά για κεντρικό αμυντικό, μία αγορά η οποία δεν ήταν ποτέ γενναιόδωρη μαζί μας, υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα παιχτών που μας έκαναν να κλάψουμε από τα γέλια, κι άλλα τόσα που μας έκαναν να κλάψουμε από απόγνωση, αλλά πλην Κοντρέρας, για καμιά εικοσαετία τουλάχιστον, από συγκίνηση δε μας έκανε να κλάψουμε κανένας.

Ήταν 31 Ιανουαρίου. Ημερομηνία, που όπως και αυτή του Αυγούστου, θα αποδειχθεί μέσα στα χρόνια η αγαπημένη του ηγέτη των πιστών.

Η διοίκηση της ΠΑΕ ανακοίνωσε την απόκτηση με (την επίσης αγαπημένη) μορφή δανεισμού, του Χουάν Μανουέλ Ινσαουράλδε, και τσεκάροντας (κυρίως) μούτρα και (δευτερευόντως) βιογραφικό, ένας έρωτας γεννήθηκε.

Που δηλαδή, και μόνο τόπο γέννησης να δείς (Resistencia), φτάνει για να καταλάβεις ότι το ΠΑΟΚτσάκι ταλαιπωρήθηκε, κονταροχτυπήθηκε, αλλά έστω και στα τριαντακάτι, βρήκε το δρόμο για το σπίτι, και φυσικά, όπου "σπίτι", βάζουμε "ΠΑΟΚ", το αποκούμπι πάσης φύσεως τρελών, παλαβών, απόκληρων και κατατρεγμένων.

Κάνει ντεμπούτο σε ένα ξενέρωτο 0-3 με τον Απόλλωνα στην Αθήνα, ακολουθεί άλλο ένα ξενερουά ενενηντάλεπτο με τον Αστέρα στην Τρίπολη (στο οποίο προλαβαίνει να δει και μια κίτρινη πάντως) κάτι ψιλά με τον Πάνθραξ, και έρχεται το 2-2 με τον Εργοτέλη, παιχνίδι στο οποίο ο Τσάτσος και η παρέα του αποφασίζουν ότι αρκετό Στέφενς φάγαμε στη μάπα, ήρθε η ώρα για καμιά αλλαγή.

Ο ήρωας της ιστορίας μας, πολύ πιθανό να θέλει να κάνει καινούργιους φίλους, ίσως να έχει κατά νου κάναν αξιακό κώδικα της φυλακής, όπως και να χει, δείχνει πρόθυμος αρχικά να συμπεριληφθεί στη συμμορία του Τσάτσου, καθώς ούτε λίγο ούτε πολύ κάνει την ασίστ για το πρώτο γκολ του Τέλη.

Ο Κίτσιου τελειώνει τη δουλειά με αυτογκόλ στο 90', τέλος πάντων, μην τα σκαλίζουμε γιατί μυρίζουν, ο Στέφενς δε γυρίζει καν Θεσσαλονίκη, ο δε Γου Χου ντύνεται Σαράφης της γενιάς του, αφού αναλαμβάνει για δεύτερη σερί χρονιά υπηρεσιακός - άλλη μια θα το δούμε το έργο και τέλος.

Όλα αυτά καθώς μπαίνουμε στην τελική ευθεία για τις δύο κορυφαίες στιγμές του Χουάν, στην εδώ του παρουσία (έκανε κάτι τέτοια κασκαντεριλίκια και στην Αργεντινή όταν επέστρεψε): η γεμάτη μπούφλα στον Εντινγκά του γάβρου, και ένα good ol'fashioned "έλα εδώ ρε φλώρε" στον Κουτρουμπή στη φυσούνα της Λεωφόρου.

Όλη η αλήθεια

Στιγμές οι οποίες θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας, και θα μας κάνουν να τον αναζητούμε στις επόμενες (τουλάχιστον) 4-5 μεταγραφικές περιόδους, για ένα ριγιούνιον, το οποίο δυστυχώς δε θα έρθει ποτέ.

Ήταν ωραίος και παρεξηγημένος τύπος, ίσως σε μια πιο οργανωμένη ομάδα, με πιο σοβαρούς συμπαίκτες (και όχι τον Τσάτσο και τον Νίνη FFS) να παίρναμε κι εμείς περισσότερα πράγματα από αυτόν, ίσως πάλι και όχι.

Ας είναι καλά πάντως εκεί που είναι.