Το ότι μετά τη λήξη του (εδώ μπαίνει επίθετο. Οι ΑΡΔ θα επέλεγαν το επεισοδιακού. Οι χάμου ΑΡΔ θα επέλεγαν το κωμικοτραγικού. Εμείς που δεν είμαστε ούτε το ένα, ούτε το άλλο, θα επιλέξουμε το..) απολαυστικού ημιτελικού  με το γάβρο, θα ξεκίναγε η συζήτηση για τη μαζική μας μετακίνηση στη χαβούζα, το ξέραμε.



Το ξέραμε από πριν το ματς, το ξέραμε από πριν την κλήρωση, το ξέραμε από το καλοκαίρι που μας πέρασε, και από αυτό που μας προσπέρασε.
Λαμβάνοντας ως δεδομένο πως ο λαός του ΠΑΟΚ είναι πολύς, αλλά πάρα πολύς λέμε τώρα, πρέπει να αποδεχτούμε και το γεγονός πως στις τάξεις του φιλοξενεί κάθε καρυδιάς καρύδι.
Φευ Γιωρίκα, επειδή εσένα σε κόβει και λίγο παραπάνω, και διαβάζεις εμάς και διαμορφώνεις άποψη από μόνος σου, πριν σε την επιβάλλει ο κάθε μπερδεμένος, δεν σημαίνει πως ανήκεις και στην πλειοψηφία.
Τουναντίον, αν κάνεις μια βόλτα στα ίντερνετς και περάσεις και από τους αγράμματους ραδιοφωνατζήδες που μεσουρανούν στη νυφίτσα του Θερμαϊκού, θα διαπιστώσεις πως όχι απλά είσαι (είμαστε) η μειοψηφία, αλλά αν μιλούσαμε για εκλογές, θα μπαίναμε στο ΛΟΙΠΑ.

Είναι τουλάχιστον φαιδρό, να μπει κανείς στο τριπάκι της σύγκρισης της δικής μας εκδρομής, με αυτή του συμπολίτη 4 χρόνια πριν. Φαιδρό.
Οι λόγοι είναι γνωστοί και χιλιοειπωμένοι, δεν θα καθόμαστε 1 η ώρα το βράδυ να αναλύουμε τα αυτονόητα, η παροιμία είναι επίσης γνωστή και επίσης χιλιοειπωμένη.




Κάποιοι κοιμούνται και ξυπνάνε με αυτόν τον νταλγκά, δικαίωμα τους, αλλά η νεκροφιλία δεν ήταν ποτέ το φόρτε μας, και αλήθεια δεν έχουμε καμία διάθεση να ασχοληθούμε με τον μακαρίτη.

Το άλλο που προκαλεί, στην καλύτερη, θυμηδία, είναι το ολοκαίνουριο φασούλι της ενέδρας και του πεσίματος, και των προφυλάξεων, και μπλα μπλα, α ου, και μα μου.

Να δεχτούμε πως ανάμεσα σε τόσο λαό που θα κατεβάσεις, θα έχεις μέσα και οικογενειάρχες, γυναικόπαιδα, ηλικιωμένους, που φοβούνται για τη ζωή τους.
Δεν το επικροτούμε, δεν το καταλαβαίνουμε καν, αλλά να το δεχτούμε.
Να δεχτούμε επίσης πως ανάμεσα στα τόσα εισιτήρια που θα καταλήξουν σε λάθος χέρια (γιατί είναι κι αυτό αναπόφευκτο) κάποια θα βρεθούν σε ανθρώπους φύσει χέστηδες, που φοβούνται όχι απλά για τη ζωή τους, αλλά κυρίως για αυτή που δεν έζησαν. Και με τα μυαλά που κουβαλάνε, ούτε πρόκειται.
Αυτό κι αν δεν το επικροτούμε, αυτό κι αν δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά είναι βλέπεις κι αυτή η ρημάδα η πολιτική της παέ, που στο βωμό του αναγκαστικά κάποιοι θα μείνουν απ έξω, επιλέγει να πάρει μαζί της τις γνωστές γούνες που πάνε να δούνε μια γιορτή του ποδοσφαίρου.

Αυτό που δεν μπορούμε με τίποτα να δεχτούμε όμως, είναι πως αποκλείεται όλος αυτός ο λαός, να μην έχει ακούσει τίποτα για ανάλογες εκδρομές του πιο ξεχωριστού κινήματος που γνώρισε ο τόπος.
Για κυνηγητά γάβρων μέσα στα σπίτια τους, ΑΕΚτσήδων μέσα στα χωριά τους, βάζελων μέσα στα στενά τους.
Για το κλίμα που επικρατεί στη χαβούζα κάθε φορά που την επισκέπτεται ο λαός του ΠΑΟΚ, για τον τρόμο και πανικό που πιάνει αυτούς, όταν περνάμε τα Τέμπη.
Εκδρομές με 500 άτομα στη Νέα Σμύρνη, 400 στη Φιλαδέλφεια, 800 να κάνουν πουτάνα ένα ολόκληρο Καραϊσκάκη, και πάει κλαίγοντας.

Αρκετά με τις φοβίες για ενέδρες και παγίδες.
Η ήδη βρωμερή χαβούζα, βρωμοκοπάει πλέον και σκατό, καθώς είναι χεσμένη από πάνω μέχρι κάτω, με τη μετακίνηση μας.
Ο φόβος, είναι όλος δικός τους.
Και πάμε για να τους κάνουμε πραγματικότητα, όλα αυτά που φοβούνται.