Χορτάσαμε λόγια, χορτάσαμε γκολ, χορτάσαμε υποσχέσεις, πούτσα, ύφος.
Χορτάσαμε Γιωρίκα, και εξακολουθούμε να είμαστε πεινασμένοι για έναν τίτλο, μια διάκριση, μια αρχιδάτη εμφάνιση σε ένα μεγάλο παιγνίδι.
Μια εμφάνιση της ομάδας, αντάξιας του λαού της.
Η οποία, κάτω από αυτές τις συνθήκες, δηλαδή με αυτό το ρόστερ, με αυτό το προπονητικό τημ, με αυτό το Καφέ της Χαράς που μας κάνει κουμάντο, πιθανότατα δεν θα έρθει ποτέ.


Ο ΠΑΟΚ που τα τελευταία χρόνια χάνει σταδιακά ό,τι από ΠΑΟΚ του έχει απομείνει, μετατρέπεται σε ένα θλιβερό κακέκτυπο απρόσωπων ομάδων του πρώην ανατολικού μπλοκ, που έτυχε να βρεθούν στα χέρια ανθρώπων με μια (σχετική πάντως) οικονομική άνεση, και να γνωρίσουν την αλλοτρίωση της ταυτότητας τους.
Έτσι κι εμείς, που ναι μεν ομάδα τίτλων δεν μας λες, αλλά και χέστηδες δεν ήμασταν ποτέ, βλέπουμε την καψούρα μας, να λυγίζει σε κάθε σοβαρό ματς που κλήθηκε να δώσει αυτά τα 2 χρόνια της ρωσοελληνικής συμπαραγωγής.
Λίγοι στα Ευρωπαϊκά, λίγοι στα Ελληνικά, λίγοι στο πρωτάθλημα, λίγοι και στο κύπελλο, με δυο λόγια, στην εποχή του έξτρα λαρτζ χωσάδα, μετατραπήκαμε σε μια small ομάδα, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς τσαγανό, χωρίς αρχίδια και με λάθος νοοτροπία.

Θα ήταν πολύ βολικό να τα ρίξουμε όλα στους παίχτες, αλλά φυσικά δεν είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι του νέου κλαρίνου. Θα ήταν ακόμα πιο βολικό να τα ρίξουμε στον προπονητή, αλλά αλήθεια τώρα. Ποιον προπονητή;
Οι ομάδες, χτίζονται τα καλοκαίρια, ή τουλάχιστον βάζουν τις βάσεις για τη δημιουργία κάτι σοβαρού, και δεν θα πλατιάσουμε αναφέροντας το χιλιοτραγουδισμένο παράδειγμα του Παναθηναϊκού. Όλοι αυτοί που σήμερα αναφέρουν, και φυσικά ερμηνεύουν κατά το δοκούν, το παράδειγμα του βάζελου, ξεχνούν διαρκώς να μας θυμίζουν πως αυτή η ομάδα στήθηκε χωρίς την παραμικρή πίεση, και με μοναδικό στόχο να σώσει γρήγορα την κατηγορία.
Αυτά λέγανε το καλοκαίρι, προς αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε όλη τους η πολιτική.
Τη σοβαρή και μεγάλη ομάδα, την κάνει η διάρκεια, και για αυτή δεν μπορούμε ακόμα να μιλήσουμε. Στην τελική, δεν μας ενδιαφέρει κι όλας, ο γκαϊλές μας είναι ο ΠΑΟΚ, στον οποίο τα εγκλήματα διαδέχθηκαν, και συνεχίζουν να διαδέχονται το ένα το άλλο.

Κουράσαμε με το θέμα Στέφενς, το ξέρουμε και το αναγνωρίζουμε στους εαυτούς μας, μαλώσαμε με δικούς μας ανθρώπους, με φίλους, γνωστούς, σκυλιά, μέχρι και με τη γκόμενα, για τον Ολλανδό.
Όπως κάναμε και με τον ΓΔ, θα αποδεχθούμε τη στάση των αγράμματων κλακαδόρων της παέ, και θα υιοθετήσουμε τη δική τους άποψη: Ο Χουμπ, ήταν τουρίστας περιωπής, μυρωδιάς από τους λίγους, και ένα βήμα από τον τάφο.
Χιπ χιπ, χουρεϊ, και ευτυχώς που τον διώξαμε πριν χάσουμε κάθε στόχο που μας είχε απομείνει, και σώσαμε την παρτίδα.

Το χειρότερο όλων βέβαια, δεν είναι τίποτα από όλα αυτά.
Το χειρότερο, είναι πως για 2η συνεχή χρονιά, στα χρόνια της διοικητικής σταθερότητας, και της οικονομικής ευμάρειας, η ομάδα βρίσκεται Απρίλιο μήνα, στο ίδιο σημείο: χωρίς τίτλο, χωρίς προπονητή, χωρίς ψυχολογία, με υπηρεσιακό τον Γου Χου, χωρίς ξεκάθαρο πλάνο, και με μόνη διαφορά σε σχέση με πέρυσι, τη συσπείρωση του περιούσιου λαού γύρω από την ομάδα.
Η οποία παίζει να έχει πιάσει ιστορικό χαμηλό.