11, γαμημένοι μήνες.

Τόσος καιρός πέρασε, από τη μέρα που ο Στέφενς παρουσιαζόταν στους τηλεκανίβαλους της πόλης, και ο ηγέτης των πιστών με το ευλογημένο μούσι, και το εμπριμέ φουλάρι, έδινε το στίγμα για τη χρονιά των μεγάλωνε επιτυχιώνε: Πρωτάθλημα, κύπελλο, και όμιλοι Τσου Λου με τη μια.

Και Ροναλντίνιους, Μπερμπατόφηδες, Ντρογκμπάδες και άλλα πολλά, πολύχρωμα και φανταχτερά, όλα σε ένα μοναδικό πακετάκι ολικής αποχαύνωσης, της ήδη κοιμισμένης μάζας.

Βλέπεις, όλα αυτά θα γινόσαντε μπαμ μπαμ.

Ο Στέφενς, καλώς, κακώς, πολύ καλώς, δεν μένει πια εδώ.

Μάλιστα, σε μια σπάνια στιγμή τρολαρίσματος, έδωσε και συνέντευξη η οποία ούτε λίγο, ούτε πολύ, αναφέρει και το ενδεχόμενο της απόσυρσης από την προπονητική.

Τα βλαχαδερά που διαμορφώνουν ακόμα άποψη από τα κείμενα του Κόλκα, και του κάθε Κόλκα, καμάρωναν. "Σας τα λεγα, ο άνθρωπος είναι για σύνταξη".

Τη θέση του, πήρε το νειάτο, το next big thing, ο άνθρωπος που δεν χάνει τελικό, ο άνθρωπος που δεν χάνει play offs, ο άνθρωπος που έβλεπε τους άλλους ανθρώπους να περνούν.

Και δίδασκε τακτική.

Γιωρίκα, το ίδιο έργο παίζεται χρόνια στην πλάτη σου. Και όσο δεν ξυπνάς, όσο δεν αντιδράς, όσο συνεχίζεις να αγοράζεις Βασιλόπουλο και Γρηγοριάδη, να ακούς Κόλκα και Τσορμπατζόγλου, να στηρίζεις τις επιλογές του εκτός τόπου και χρόνου ηγέτη, τόσο θα σε γαμάνε.

Θα σε γαμάνε Κυριακές και Σάββατα, Πέμπτες και Τετάρτες, θα σε γαμάνε όταν αρχίζει η σεζόν, όταν ξεκινάνε οι μεταγραφές, όταν τελειώνουν οι μεταγραφές, όταν θα (ξανα)τρώνε τον Γκαρσία, όταν θα σε πηδάει το κράτος, και θα σε βγάζουν φταίχτη.

Γιατί Γιωρίκα, που δεν βγαίνουμε Τσου Λου, εμείς φταίμε, για τους μείον 3 βαθμοί, και τα επεισόδια (;) στο ματς με τον γάβρο.

Που δεν μπήκαμε στους ομίλοι, πάλι εμείς φταίμε που παίζαμε κεκλεισμένων, για τα επεισόδια με τη Ραπίντ.

Που θα φύγει ο Νάτχο, εμείς φταίμε, που δεν τον κάναμε τσιμπούκια ένας ένας, να τον κρατήσουμε, γιατί μπορεί πάνω από τον ΠΑΟΚ να μην είναι κανένας Γκαρσία, αλλά ο Νάτχο, που είναι και μικρός και παιχταράς, και έχει ωραία γυναίκα, είναι.

Από την πρώτη μέρα που άνοιξε το στόμα του ο καπνέμπορας από το Ροστόφ, καταλάβαμε πως μαζί του θα ρίξουμε πολύ γέλιο, όρεξη να χουμε.

Ήταν κι ένα σκηνικό ενός ανόρεχτου γάβρου, μιας ημιπεθαμένης ΑΕΚ, και του Παναθηναϊκού του Αλαφούζου,  που μας έκανε να ελπίζουμε πως το γέλιο θα το ρίχνουμε παράλληλα με μια καλή, ή έστω υποφερτή παρουσία στο πρωτάθλημα, αλλά δυστυχώς τα πράγματα εξελίσσονται όλο και χειρότερα.

Η χρονιά κλείνει καταγράφοντας παταγώδη αποτυχία σε όλα τα επίπεδα, και το χειρότερο, χωρίς το παραμικρό παράθυρο αισιοδοξίας για κάτι καλύτερο.

Η παρέα, δείχνει ακούνητη στη θέση της, το εμπριμέ φουλάρι δεν δείχνει να πολυψήνεται για μεγάλο προπονητή, κάτι δραματικό δεν φαίνεται να αλλάζει όσον αφορά την πολιτική των δανεικών, και τα χρέη θα συνεχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους σε επερωτήσεις στη βουλή, μέχρι να αποφασίσουν κι αυτά να ακολουθήσουν σόλο καριέρα, ανεξάρτητα από το σωματείο.

Επί της ουσίας, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, καθώς ήδη διαβάζουμε δεξιά κι αριστερά για την άδικη απόφαση της ΕΠΟ, αλλά πουθενά για τη δική μας ανικανότητα να κερδίσουμε ένα παιγνίδι που δεν το θελε ούτε ο αντίπαλος.

Διαβάζουμε για παίχτες κουρασμένους από τα συνεχόμενα παιγνίδια, αλλά πουθενά για το ότι σε παραπάνω από τα μισά απλώς περιέφεραν τα κορμιά τους στα γήπεδα της χώρας.

Χορτάσαμε να ακούμε για τακτικές και αυτοματισμούς, αλλά πουθενά δεν αναφέρεται το εκτός τόπου και χρόνου κοουτσάρισμα στα 2 κρισιμότερα παιγνίδια της σεζόν: Το σημερινό, και τον τελικό του κυπέλλου.

Μέχρι και ένα δεκάχρονο παιδί ξέρει πως μπροστά θα πας μόνο αν αναγνωρίσεις τα λάθη σου.

Και εμείς συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως τα κάνουμε όλα καλά, και για όλα φταίει πάντα κάποιος άλλος.