Δεν μπορείς να χαρείς που χάνει τιμητικά, φαινομενικά χαμένα παιγνίδια, ούτε που κλείνει άλλη μια σεζόν στην τετράδα, ούτε πολύ περισσότερο που κοιτάει στα μάτια τον Παναθηναϊκό, και τον κάθε Παναθηναϊκό.

Είναι πολύ έντονα τα συναισθήματα μας για αυτή την ομάδα, για ειδικά αυτή την ομάδα, τον μπασκετικό ΠΑΟΚ, που σε όλους εμάς τους 30+, παιγνίδια σαν το σημερινό δεν μας προξενούν ούτε περηφάνια, ούτε ικανοποίηση, ούτε τίποτα παραπλήσιο σε χαρούμενο.

Μας φέρνουν οργή, και μόνο οργή.

Οργή με τα κοράκια, οργή με την πουτάνα την Αθήνα, οργή με το σύστημα, οργή με τους ίδιους μας τους εαυτούς, που ενώ το ξέρουμε, το φωνάζουμε, το γράφουμε και σε πανιά, πως ΠΑΟΚ είναι ο λαός του, αφήσαμε το πιο πετυχημένο τμήμα στην ιστορία του συλλόγου, τον μεγαλύτερο αθλητή που είδαν ποτέ τα δικά μας τα μάτια, την πιο έντιμη προσπάθεια που έγινε ever, σε οργανισμό ΠΑΟΚ, να παλεύει μόνη, ολομόναχη, εγκαταλελειμμένη, και στη μοίρα της αφημένη.

Και μαζί, ντροπή.

Ντροπή, που θα βγάλουμε ντελάλη, για τα αυτονόητα (δηλαδή γεμάτη Πυλαία, έστω και την ύστατη ώρα) ντροπή που τις 2 φορές το χρόνο που θυμόμαστε το δρόμο για αυτό το γήπεδο, τα ρημάζουμε χωρίς να υπάρχει αύριο, αδιαφορώντας για τους 500 μαλάκες που πήγαν και αγόρασαν διαρκείας για να δούνε και το ΠΑΟΚ - Άρης, αλλά και το ΠΑΟΚ - Κηφισιά, ντροπή που παρά τον ντελάλη που θα βγάλουμε, πάνω από ένα πεντοχίλιαρο λαού δεν πρόκειται να το μαζέψουμε, κι αυτό το λέμε καθώς είμαστε και φύσει αισιόδοξοι.

Για το ματς, δεν έχει και πολλά πράγματα να πεις, η ομάδα εδώ και 2 χρόνια γυροφέρνει μια μεγάλη εκτός έδρας νίκη, σήμερα έδειξε πολύ κοντά στο να την πετύχει, αλλά το θέμα πήρε άλλη μια αναβολή.

Σε μια σειρά best of five, σε ένα άθλημα που ο καλύτερος θα κερδίσει ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, έχει πολύ πλάκα η πρεμούρα των διαιτητών, μη τυχόν γίνει κάνα χαζό και κερδίσει ο ΠΑΟΚ. Που μιας και μιλάμε για best of five, άντε και κέρδιζε σήμερα, και;

Αν το σκεφτείς πιο ψυχρά όμως, είναι και απολύτως δικαιολογημένη η επιλογή τους, να δείξουν καλή διαγωγή απέναντι στους μοναδικούς ανθρώπους στη χώρα που βάζουν λεφτά στο άθλημα.

Όσο για τους θλιβερούς εκφωνητές του παιγνιδιού, απλά ένα μεγάλο ευχαριστώ, που μας γύρισαν χρόνια πίσω, και μας θύμισαν τις εποχές που φώναζε ο μπαμπάς στο σαλόνι, πάρε ένα τηλέφωνο σε αυτούς τους μαλάκες να τους ξεχέσεις.

Ή διαβάζαμε στα ΣΠΟΡΙΑ την άλλη μέρα, πως έσπασε το τηλεφωνικό τους κέντρο, από τηλεφωνήματα αγαναχτισμένων από κάθε γωνιά της Ελλάδας, για την προκλητική μετάδοση.

Κι αφού δώσαμε ένα σπιν ρετρίλας στο τέλος, ας θυμηθούμε τη Δευτέρα που μας έρχεται,  κι αυτά τα γαμημένα τα βράδια στο Παλέ.

Που τόσο τα νοσταλγήσαμε.