Μια ανεξήγητη καρμική σχέση με αριστερά μπακ - μεγάλους παίχτες, ειδικά δε, αν σκεφτείς πως παραδοσιακά κι ελέω Κούδα, ο νταλγκάς μας ήταν το δεκάρι. Ο νέος Κούδας, τον οποίο τουλάχιστον η δική μας η γενιά, τον είδε στο πρόσωπο του Μαγκντί, οι μεταγενέστεροι θέλανε να τον δούνε σε αυτό του Τουρσουνίδη, λίγο μετά χάθηκε η μπάλα, άλλοι βλέπανε τον νέο Μαγκντί στο πρόσωπο του Σάμπρι, κάποιοι τον νέο Τουρσουνίδη σε αυτό του Καφέ, όλοι μαζί βλέπανε όλους, και κανέναν συγκεκριμένα.

Όμως, Ραζβάν Ρατς Γιωρίκα.

Είναι τρομερό το γεγονός πως είμαστε η μοναδική ομάδα στον πλανήτη, και ίσως και στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, όπου τη διαφορά δεν την κάνει ούτε το δεκάρι, ούτε το φορ, ούτε καν το απροσπέλαστο αμυντικό χαφ με τη μπαλιά διαβήτη, ή ο ανίκητος τερματοφύλακας.

Την κάνει, το αριστερό το μπακ, όπως την έκανε και τα προηγούμενα χρόνια, που ο γεροΛίνος, ήταν σημείο αναφοράς. Ίσως όχι όμως στο βαθμό που είναι σήμερα ο Ρουμάνος.

Με λέγανε, τον έβλεπα από την τηλεόραση, τον είχα ήδη καψουρευτεί από απόσταση έστω, προσπάθησα να καταπολεμήσω τα κόμπλεξ μου, και τις αντιρρήσεις μου, ως προς το κατά πόσο μπορεί ο Ρατς να γεμίσει τα παπούτσια του Μαντολίνο μας, αλλά σήμερα που τον είδα από κοντά, κατάλαβα πολλά.

Μιλάμε για άλλη πάστα ποδοσφαιριστή, μια κλάση πάνω από κάθε άλλο που βρίσκεται σε αυτό το τρίσμοιρο ελληνικό πρωτάθλημα, και καλύτερο ακόμα κι από τον αγαπημένο μου Ντορβαλίνο.

Κυρίως, ο τύπος είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης, σε ένα σύνολο που δεν έχει τέτοιον, και όσο κι αν πρόκειται για μια ομάδα - ορισμό του συνόλου, τον χρειάζεται τον αρχηγό της, και ο Ρουμάνος είναι και με το παραπάνω.

Το να κάτσω να αναλύσω τον τρόπο με τον οποίο κινείται στο γήπεδο, είναι εκ των ουκ άνευ, είναι και η ώρα μυστήρια, και στο κάτω κάτω, έχει και τα sites και τα ράδια, και τις εφημερίδες για να το κάνουν αυτό.

Μιλώντας για το σύνολο όμως, η Παναγιά μετά το γύρισμα του κουμπιού, τους έχει αρπάξει όλους (κι εμάς μαζί) από το λαιμό, και τους κοπανάει αλύπητα σε φάση Οβελίξ, όταν ήθελε να μάθει γιατί ρίχνει μπούφλες, πριν τις ρίξει.

Πηγαίνω γήπεδο κοντά 30 χρόνια, τέτοιο ΠΑΟΚ δεν έχω ξαναδεί.

Είπαμε κι άλλες φορές, οι αντίπαλοι χωριά, καφενεία, μπυραρίες, ερασιτέχνες, διαλυμένοι, και δεν ξέρωκιεγώτι, αλλά τέτοιους έχουμε ξανααντιμετωπίσει.

Και μια, και δυο, και τρεις, και χίλιεσδεκατρείς, βασικά είχε πέρσι, πρόπερσι ένα διάστημα, μόνο με τέτοιους παίζαμε, τέτοια διάρκεια - σταθερότητα - συνέπεια, δεν είχαμε δει ποτέ. Ποτέ.

Δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί όταν η Παναγιά αποφασίσει να ξαναγυρίσει το κουμπί, ούτε μπορούμε να ξέρουμε βέβαια τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν το καλοκαίρι ο ηγέτης των πιστών έζμπρωχνε καμιά ψιλή για καναδυό παιχτάκια ακόμα, αυτό που ξέρουμε, είναι ότι ζούμε έναν ονειρεμένο Σεπτέμβρη, σημειώνουμε ασύλληπτες επιδόσεις (13-1 τα γκολ) και είμαστε μόνοι πρώτοι.

Βαθιά μέσα μας, το ξέρουμε ότι είναι για λίγο, είμαστε σίγουροι πως τώρα που ο Καραπαπάς με τον Κυρ Σάββα θα τα βάλουν με το σύστημα, θα επιφέρουν καίρια χτυπήματα στην παράγκα, και με το 50-50 που θα παίζουν οι διαιτητές τον Θρύλο, αυτός θα ξαναπάρει το πρωτάθλημα, αλλά προς το παρόν ονειρευόμαστε, Μέσα στο γενικότερο κλίμα, είναι τουλάχιστον τσάμπα.

ΥΓ Το είπαμε από την πρώτη μέρα που ανακοινώθηκε, και εδώ και στο φβ: Μέχρι να μας βγάλει από τα ρούχα μας, θα στηρίξουμε τον κΆγγελο με όλες μας τις δυνάμεις. Μας έβγαλε στο θέμα Γκαρσία, μας γύρισε τα μυαλά με το τουμπεκιστάν του στα  θέματα των μεταγραφών, πήγαμε να αλλάξουμε κάρτα γραφικών, γιατί τόση γραφικότητα δεν την άντεξε το pc μας με τις δηλώσεις περί Παναγιάς, βασίλισσας και κουμπιών (τα οποία βρεθήκαμε ένα βήμα από το να τα ξαναρχίσουμε) αλλά μέχρι στιγμής μας βγάζει μαλάκες. Δεν έχουμε κανένα θέμα να το παραδεχτούμε, μπορεί να μας λέτε κατά βάση μίζερους και γκρινιάρηδες, αλλά κομπλεξικούς δεν μας είπατε, και δεν θα μας πείτε ποτέ, για αυτόν ακριβώς το λόγο: Μας βγάζει μέγιστους μαλάκες, και ελπίζουμε να μας βγάλει τους μεγαλύτερους μαλάκες του γαλαξία, τον μήνα Μάϊο. Που αν είμαστε καλά, όχι απλά θα του φιλάμε τα πόδια, εγώ ο ίδιος θα του βγάλω το πουρί από τα ποδοδάχτυλα, με τη γλώσσα μου.

ΥΓ2 Αλλά το κόλλημα με τον Θλιμμένο Νάνο, κόλλημα.

ΥΓ3 Στο κάτω κάτω, δικός μας είναι ο Σοφολογιώτατος, δικό μας παιδί, δεν παρεξηγιέται (μόνο κάτι σπασαρχίδικα λέει που και που στους αγράμματους δημοσιοσχετίστες που παριστάνουν τους δημοσιογράφους - και καλά τους κάνει) και ό,τι γουστάρουμε θα τον σούρουμε, γιατί ακριβώς ξέρουμε ότι δεν είναι μαλάκας. Και at the end of the day, θα πάμε και για κάνα τσίπουρο μαζί, και εικάζουμε ότι θα έχει να μας πει και γαμάτες ιστορίες. Αυτή ήταν πάντα η άποψη μας για αυτόν, τώρα την ενισχύει κι ένα προφίλ σοβαρού προπονητή - που δεν ήταν ποτέ. Καλός ήταν, σοβαρός όχι.

Μέχρι να το γκρεμίσει κι αυτό.

Αλλά ως τότε, ελπίζουμε πως έχουμε ακόμα.