Μακρύς ο δρόμος για τον Βόλο. Μια μικρή παράκαμψη Παναγιά Σουμέλα να προσκυνήσουμε και συνεχίζουμε. Σε όλο τον δρόμο σκέφτομαι τον τελικό του 2003 και το χρυσό εκείνο παιδί που γαμησε τα σκουλήκια που έβαλε εκείνη την γκολάρα τον Γιώργη τον Γεωργιάδη τον Χ.Θυμάμαι τι του είχα πει μόλις ήρθε να πανηγυρίσει "Άντε πεθαμένε, τι πανηγυρίζεις; τρέχα μέσα και άσε τις χαζομάρες". Ωραίες εποχές, αγνές με ομάδα αντρίκια, παλικαρίσια και προπαντός θεοσεβούμενη. Όχι με πουστρακια σαν τον Τζαβέλα. Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου

Φτάνω στον Βόλο, κάνω τον σταυρό μου και μπαίνω στο γήπεδο. Φάτσες γνώριμες στα επίσημα, συμπαίχτες και φίλοι. Βλέπω τον Σαράφη με τα μαλλιά τα ταλαιπωρημένα και τις αυλακιές στο πρόσωπο. Βλέπω τον Βαγγέλη τον Γαλατσόπουλο σαν τον ταβερνιάρη με τα πουκάμισα έξω απο το παντελόνι. Βλέπω και τον Κούδα, αναψοκοκκινισμένο απο τα τσίπουρα του Βόλου και τον Ζήση τον Βρύζα, αυτό το άξιο παιδί και το προκομμένο που αμα τον στείλεις στην θάλασσα, νερό δεν βρίσκει. Και βλέπω και τον άγιο τον άνθρωπο, τον μεγάλο αυτό χριστιανό τον Ιβάν με τον γιο του 1.2 μέτρα παλικάρι, όλη την ώρα με το κινητό σαν το βλαμμένο.   

2 ώρες για τον τελικό και ξεκινάει το παραδοσιακό ξύλο. Κάνω τον σταυρό μου και σκέφτομαι "Κάνε Θεε μου να μην πάθει κανα παιδί  τίποτα, και τραβηχτήκαμε τζάμπα μέχρι τον Βόλο. Και δεν έχει και κανα καλό μοναστήρι έδω κοντά"

Ξεκινάει το ματς και εγώ κάνω μια τελευταία προσευχή. Και ξεχύνεται αυτός ο Τζαλμα ο Καμπος σαν άλλος Φουτσινι και τους κάνει πουτανα τους κάνει ανάκατα και σαν να τον φωτίζει η Παναγιά σπάει την μπάλα σε εκείνον τον χοντρούλη τον Μπισεσβαρ. Γκοοοοοολ φωνάζω και γυρνάω στον Θωμά τον Μαυρο στα επίσημα και του ρίχνω ενα μπινελίκι. Σκέφτομαι τι θα έλεγε ο πνευματικός μου και ρίχνω μια μετάνοια.

Σέντρα η ΑΕΚ και παίρνει την μπάλα ο Λάζαρος ο Χριστοδουλόπυλος και κάνει ένα σουτ πεθαμένο σαν και αυτόν. Και το άλλο το χαϊβάνι το τρώει όρθιο σαν να με τιμώρησε ο Θεός για τις κακές μου σκέψεις. Τζάμπα το τατουάζ της Μεγαλόχαρης που έκανε. Μαυρίζουν όλα και σκέφτομαι πως αν ήμουν εγώ στην θέση του Ιβιτς θα τον έβγαζα κατευθείαν. 

Ημίχρονο ανάπαυλα και προσευχή μην βγάλει κανα αέρα γιατί με τον Γλύκο στο τέρμα δύσκολα μας βλέπω. Ξεκινάει το δεύτερο ημίχρονο και έχουν μπει χεσμένα τα πεθαμένα. Πιάνω το κομποσκοίνι μου και προσπαθώ να είμαι ήρεμος. Έχει φτάσει στο 80 και έχουν τελειώσει οι προσευχές. Και βγάζει την σέντρα ο Λέοβατς ο μισοπλέμονος και ξεπετάγεται ο Ενρίκε στον αέρα λές και τον κουβαλάνε τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ και το καρφώνει. Πανζουρλισμός και πανηγύρια. Και αρχίζουν και μουρμουράνε οι αεκτσήδες για offside. "Στα αρχίδια μου, φωνάζω άντε μην σας γαμήσω τίποτα". Σκύβω και πιάνω το κομποσκοίνι μου. "Κύριε Ιησου Χριστέ συγχώρεσε με". Στο μυαλό μου γυρνάει η φράση του πνευματικού μου  "Μην ανησυχείς τέκνον μου άγγελος ξανθός θα πετάξει και θα τους κερδίσουμε τους αντίχριστους" Το σφυράει και κατευθείαν χτυπάει το κινητό μου. " Τι σου έλεγα τέκνον μου;" "Πατερ μεγάλη η χάρη σας" του απαντάω. "Και πιο μεγάλη η απόδοση να σκοράρει ο Ενρικέ τέκνον μου. 8 φράγκα στο live το πήρα. Ταμειάρα. Αντε γειαααά ". Εβλέπα την απονομή αποσβολωμένος απο τα λόγια του πνευματικού μου. Τον πούστη, δεν μας είπε τίποτα να φάμε και εμείς.