Το μόνο που θυμάμαι, από παιδί μικρό, ξέχωρα από το να γράφω στα @@ μου τον Ολυμπιακό, είναι τον μπαμπά, να με τονίζει κάθε καλοκαίρι, πως φέτος πάμε για πρωτάθλημα.
ΠΑΟΚ είσαι, κι ακόμα και αν έχεις μια ομάδα που αποτελείται στο σύνολο της από ασβέστες, έχεις υποχρέωση να κατεβαίνεις ως ισότιμος διεκδικητής.
Ακόμα και με προπονητή τον Αρχοντίδη.

Και στόπερ τον Αλεξίου.

Τα μάτια μας είδαν πολλά. Είδαν Μαγκντί και Σμολ, είδαν Τσαουσίλα και Λιθοξόπουλο, είδαν Κουίν και Νόλη, και είδαν και Γου Χου, Φραντζέσκο, Βαλένσια, Σάμπρι και Βρύζα στο ίδιο ρόστερ.

Ο στόχος ήταν κάθε χρονιά ο ίδιος.
Η προσμονή, κάθε καλοκαίρι και μεγαλύτερη.
Το ίδιο κι η απογοήτευση στο τέλος της σεζόν.

Ελλείψει σοβαρής Επικαιρότητας (σε κανονικούς ρυθμούς, ξανά από βδομάδα - πόσο Κάτσε δηλαδή να αντέξεις ρε Γιωρίκα;), πάμε να θυμηθούμε ποιες χρονιές μπήκαμε στο παιγνίδι σαν εκ των φαβορί, ποιες από σπόντα, σε ποιες καταποντιστήκαμε, και πότε σε καθε μία από αυτές εκτροχιάστηκε το τρένο.
Do you know what I'm saying?




Καλοκαίρι 1997


Η χρονιά, έχει ολοκληρωθεί με ένα ασύλληπτο ρεκόρ στο δεύτερο γύρο. 15 παιγνίδια, 13 νίκες, 1 ισοπαλία, 1 ήττα, η ομάδα έχει καλύψει ένα τεράστιο χάντικαπ από ΟΦΗ και Παναθηναϊκό, και τους αφήνει πίσω της για να βγει αυτή στην Ευρώπη.
Με κΆγγελο προπονητή, οι μεταγραφές από την Ελλάδα δεν θα μπορούσαν να είναι άλλες από τον Αργυρίου και τον Βιολή, αλλά αυτές των ξένων, ήταν ο Τζο Νάγκμπε (με μια στοιχειωδώς καλή πορεία στα γαλλικά γήπεδα) ο ημίτρελος Ολιβάρες, και το πρώτο κανόνι του Κόπα Αμέρικα, ο Πάολο Κομίνχες.

Αν λάβουμε ως ένα δεδομένο πως ο Μπουνιουέλ θα ήταν ΠΑΟΚτσάκι άρρωστο, με όλα αυτά τα σουρρεαλιστικά που κατά καιρούς μας συμβαίνουν (και τόσο αγαπάμε), θα έπρεπε να υπολογίσουμε πολύ σοβαρά και το άλλο, αυτό που λέει πως στην ομάδα μας κάνει πάρτι η υπεραπλουστευμένη λογική: Σε λέει ο άλλος, σε 15 παιγνίδια, 13 νίκες, σε 34 πόσες;
Με αυτά και με τα άλλα, μπήκαμε στη σεζόν ως γκανιάν, και παρά το κατά καιρούς όμορφο ποδόσφαιρο που παίξαμε, σε γενικές γραμμές, η λέξη "τίτλος" σταμάτησε ακόμα και να σιγοψιθυρίζεται από τον Νοέμβρη.

Το 0-0 της πρεμιέρας με την ΑΕΚ στην Τούμπα, η ήττα της 2ης αγωνιστικής από τον ΟΦΗ στην Κρήτη, και το 1-1 της 3ης αγωνιστικής με την Ξάνθη πάλι στην Τούμπα, έφεραν την ομάδα μας από πολύ νωρίς εκτός στόχων, however, η επική ανατροπή κόντρα στο χωριό της Σπαρτάκ Τρνάβα, και η μνημειώδης πρόκριση επί της Άρσεναλ. κράτησαν τη γκρίνια μακριά.

Πόσο αντέξαμε; Μετά τη νίκη επί της Βέροιας, τελευταία αγωνιστική του 1ου γύρου, και μέχρι να παίξει ο γάβρος (που έπαιζε αργότερα) η διαφορά μας με την κορυφή ήταν 6 βαθμοί.
Με τη νίκη του γάβρου, πήγε στους 9.
Πότε εκτροχιάστηκε το τρένο στο Λιανοκλάδι; Την επόμενη αγωνιστική, στα Φιλαδέλφεια, και λίγο πριν την ανακοίνωση της πώλησης του Ζαγοράκη, στο χωριό της Λέστερ. Ήττα με 3-0, και αντίο, σε αγαπώ πολύ, του χρόνου πάλι εδώ θα μαι.


Καλοκαίρι 1998



Τα πρώτα σύννεφα εμφανίζονται στις σχέσεις Μπάτμαν - λαού, και Μπάτμαν - Σοφολογιώτατου. Κάποιοι κακοήθεις λένε πως δεν είναι τελικά τόσο λαρτζόπουλος όσο λέγεται (άκου πράματα!), και η γκρίνια κάνει την εμφάνιση της στα πέριξ.
Μάλιστα, λίγο πριν την ολοκλήρωση της (πενιχρής από άποψη ονομάτων) μεταγραφικής περιόδου, θυσιάζεται το αγαπημένο παιδί της εξέδρας (ε;), το μυδράλιο της Έδεσσας (ποιο;) ο φονιάς της γενιάς μας, ο γαμιάς της γειτονιάς μας, ο Πάρης ο Ζουμπούλης, για να αποκτήσουμε τον Ντάφι τον Μαχαιρίδη, αφού τελικά δεν είχαμε στόπερ.
Ο σοφολογιώτατος, βλέπει στον ύπνο του τον Άγιο Αρσένιο, προστάτη του 4-4-2, και στον ξύπνιο του, τον Παναγιώτη τον Κερμανίδη, προστάτη της Ιντερσάτ, και η παραίτηση γίνεται απόλυση.

Ο Ύψιστος στέλνει οργισμένη την εκδίκηση του, με τη μορφή του Χαριστέα, και ο Όλεγκ Μπλαχίν γίνεται παρελθόν, προτού προλάβει καλά καλά να γίνει παρόν.
Η πρώτη επιστροφή του Μεγαλόχαρου, είναι γεγονός (θα ακολουθήσουν κι άλλες, τα επόμενα χρόνια) και η ομάδα τρέχει ένα σερί νικών, ως το παιγνίδι με τον γάβρο.
Στο οποίο, γίνονται σημεία και τέρατα, τα γκολ ακυρώνονται το ένα μετά το άλλο, όποιος φουκαράς μπήκε μαστουρωμένος στο γήπεδο, ανάθεμα κι αν κατάλαβε πόσο έληξε το ματς, που δεν έληξε ποτέ.

Το παιγνίδι, ακολουθεί συγκέντρωση, πορεία, συλλαλητήριο και άγημα.
Αποκωδικοποιητές καίγονται και σφάζονται ζωντανοί (με το ΟΝ ακόμα πατημένο), και τα μικρά τηλεκοντρόλζ, παρακολουθούν ανήμπορα να αντιδράσουν τη γενοκτονία, ζώντας το δράμα τους βουβά (ήταν στο MUTE).
Τα Μάλγαρα κλείνουν για λίγο, και τα ΣΠΟΡ, η εφημερίδα που γκρέμισε τον Κοκκαλισμό, είναι το μόνο έντυπο που κυκλοφορεί με τη βαθμολογία να έχει τον ΠΑΟΚ όχι μόνο με τους βαθμούς που τον αφαιρέθηκαν, αλλά και με 3 επιπλέον, καθώς ο θείος Μίμης εμ μέτρησε το γκολ του Τάκολα, εμ δεν έστρεξε ποτέ το πέναλτι που κέρδισε ο Πεφτογιαννακόπουλος από τον Κατσαμπή.
Ή το έστειλε άουτ.

Οι βαθμοί επεστράφησαν, τα Μάλγαρα έκαναν opening party, και η ζωή συνέχισε να κυλά ειρηνικά στο στρουμφοχωριό.
Ο λύκος της στέπας που βλέπεις στη φωτογραφία, είναι ο Αμντικοχόρ Μαριφαλίεφ.
Ή κάπως έτσι.

Πόσο αντέξαμε; Μέχρι το ματς με τον Ηρακλή στο Καυταντζόγλειο (λίγο πριν το τέλος του 1ου γύρου), ήμασταν σχετικά κοντά, στο -4, ή -5 περίπου.

Αν θες στατιστικά, τράβα στον Σταύρο Πετρακόπουλο.



Πότε εκτροχιάστηκε το τρένο στο Λιανοκλάδι; Ήττα στη γριά, και Χ στην Τούμπα με τον Ιωνικό στα καπάκια.
Και τώρα, μόνος, εκεί στο Άγιο Όρος.


Καλοκαίρι 1999



Αφού είδαμε κι απόειδαμε, με παιχταράδες, μεταγραφάρες, και προπονητάρες, είπαμε μια χρονιά να δοκιμάσουμε και το μοντέλο με τις παραγοντάρες.
Και μας άρεσε τόσο πολύ, που το καθιερώσαμε, και το δουλεύουμε ακόμα και σήμερα.
Η αλήθεια πάντως είναι, πως το καλοκαίρι του '99, γίνανε οι πιο εντυπωσιακές κινήσεις της εποχής Μπάτμαν, εξ ου και τα περισσότερα διαρκείας μέχρι την επιστροφή του Εμ Βι Πι του γιούρο.
Βενετίδης, Γου Χου, Σάμπρι, Τετράντζε, Φρούσσος, Καραζιντάν, και για ένα μήνα (μέχρι να το μάθει κι ο ίδιος του δηλαδή) το αστέρι της Εθνικής Ουρουγουάης, και της Γιουβέντους, ο Ζαλαζέτα.
Τρομερές εποχές, σήμερα μπορεί να ήμασταν και πολύ καλύτερα, αν εκείνο το καλοκαίρι του νεοπλουτισμού δεν τελείωνε ποτέ, ο Κρυσταλλίδης να κάνει το Αθήνα - Τορίνο, πιο συχνά από το Θεσσαλονίκη - Καλλιθέα (και τα mamounia, ήταν πολύ στα φόρτε τους τότε), το όργανο του κινήματος, ο Ριζοσπάστης μας, να μας ενημερώνει καθημερινά για την θωράκιση του σωματείου στα κέντρα αποφάσεων, τώρα με τον Γιδόπουλο που έχει τον ΠΑΟΚ για 2η αγάπη (Γιωρίκα, αν έφαγες, κάνεις και τη δίαιτα των μοντέλων τώρα: ξέρνα ελεύθερα), και ο συγχωρεμένος ο Θόδωρας, να κάνει καζούρα στις γριές, τονίζοντας τους πως ο Χατζηπαναγής, δεν είναι άξιος ούτε τα κορδόνια του Σάμπρι να δένει.
Πόσο αντέξαμε; Μέχρι να αρχίσει το χειμερινό του πρόγραμμα, το Ρόδον Live.
Δεν ξέρω αν στο είπα, αλλά προπονητής, ήταν ο Χάαν.
Πότε εκτροχιάστηκε το τρένο στο Λιανοκλάδι; Όταν άρχισε το χειμερινό του πρόγραμμα, το Ρόδον Live.
Ήταν μπον βιβέρ ο Ολλανδός, τι να κάνουμε τώρα;


Kαλοκαίρι 2000


Καταλάβαμε λοιπόν, πως κάποιοι προπονητές είναι καλοί, κάποιοι άλλοι είναι πολύ καλοί, και κάποιοι άλλοι είναι μόνο για τον ΠΑΟΚ.
Και υπάρχει και μια άλλη κατηγορία, που λέγεται προπονητής τίτλων.

Ένας τέτοιος, ήταν και ο Πρινς, και όσοι λένε πως αυτό το πέτυχε στην Ελλάδα μια με τις πλάτες και τα γκανσγκτεριλίκια του Μελισσανίδη, και μια με την επιδείξη δύναμης του πράκτορα της Στάζι, είναι φαιδρός κι εγκάθετος.

Με τον Πρινς λοιπόν στην ομάδα, να μαθαίνει κι αυτός στα γεράματα, πως είναι να έχεις το κοράκι απέναντι, και όχι δίπλα.
Πρεμιέρα στην Καλαμάτα, με 10 από το 50κάτι, λόγω αποβολής του Σβούρα, και 0-0.
Διπλό κόντρα στον ΠΑΣ (αλλά όχι στα Γιάννενα), ,Χι στον Πύργο με κόντρα διαιτησία, και Χι με τον Βάζελο στην Τούμπα, με έναν κρετίνο ρέφερι, που έπαιζε γαμιώντας βάζελο στο 1-0 και στο 2-0, και μετά το 2-2, γύρισε το λουλά, παίζοντας τέρμα ΠΑΟΚ.
Οι στοιχειωδώς έξυπνοι, κατάλαβαν πως ο τύπος έπαιζε μόνο γάβρο.
Το αποκορύφωμα βέβαια, ήταν το 2-4 με την ομάδα του δημοσίου στην Τούμπα.




Σε ένα παιγνίδι, όπου και οι μουγκοί μίλησαν.
Και είπαν είναι πουτάνα, του Κασναφέρη η μάνα.
Είναι πουτάνα.
Του Κασναφέρη η μάνα.


Πόσο αντέξαμε; Ούτε 5 αγωνιστικές. Ο γάβρος εκείνα τα χρόνια, έπαιρνε τα πρωταθλήματα σε πακέτο. Ένα για πέντε χρόνια.
Πότε εκτροχιάστηκε το τρένο στο Λιανοκλάδι; Το 2-2 με τον Βάζελο, ήταν η ταφόπλακα στις ελπίδες τίτλου.
Και για τους 2.


Καλοκαίρι 2001



Βέβαια, μπορεί πρωτάθλημα να μην παίρναμε, στο Τσάμπιονς Λιγκ να μην βγαίναμε, αλλά ένα Κυπελλάκι, ίσα ίσα για να καβλώσουμε λιγάκι, μπορούσαμε να το σηκώσουμε.
Η παραμονή του Σέρβοσέρβου τεχνικού γίνεται σήριαλ, κι όλα αυτά ενώ είχε συμβόλαιο για ακόμα ένα χρόνο (άμα είναι αξιόπιστος ο άνθρωπος, ε;) μεταγραφές ουσιαστικές, δεν γίνονται - ίσα ίσα.
Πωλείται ο Βενετίδης στον γάβρο, και ο Ναλιτζής στο εξωτερικό.
Στη θέση του Στελλάκη, έρχεται ο Αντινόλφι, το δυνατότερο, και μακρύτερο αράουτ στον πλανήτη, ο οποίος αγωνίζεται για 11' σε ένα φιλικό.
Ναι, δεν κερδίσαμε ούτε ένα πλάγιο.

Για τη θέση του Νάλι, υπογράφουμε ένα από τα πιο σταθερά και παρεξηγημένα φορ που πέρασαν από το Ναό, έβερ.
Ο Γιασεμάκαρος, σέντερ φορ, από τα λίγα, άκουσε όσα άκουσε για λόγους που μόνο αυτός δεν έφταιγε, και έφυγε και με στάμπα από την ομάδα τα επόμενα χρόνια.
Η χρονιά ξεκινάει με 2 "Χ" και μια ήττα, το πρωτάθλημα, γίνεται έξοδος στο Τσαμπιονς Λιγκ τουλάχιστον, αυτό γίνεται repeat στο κύπελλο, και όλα μαζί γίνονται να μην στεναχωρεθεί ο Ντούσκο.
Η εξάρα από την ΑΕΚ τελευταία αγωνιστική, και η ανακοίνωση του από τη σιχαμένη ξαδέρφη λίγες μέρες μετά, μας θυμίζουν πόσο μαλάκες είμαστε.
Στο 0-4 από την ίδια ομάδα στο Κύπελλο, όλο το γήπεδο, σε μια σπάνια στιγμή οπαδικής ντροπής, φώναζε το όνομα του, και τραγουδούσε διάφορες σαχλαμάρες, γιατί τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης μας είχαν πείσει, πως ο εύθραυστος ψυχισμός του, δεν αντέχει κριτική από την εξέδρα.
Μη χάσουμε το κελεπούρι ντε.

Πόσο αντέξαμε; Παρόλα αυτά, ο γάβρος μπάζει νερά, κάνει γκέλες, και αρχές Φλεβάρη η ομάδα βρίσκεται κάποια Σάββατα (που έπαιζε νωρίτερα) ακόμα και πρώτη.
Πότε εκτροχιάστηκε το τρένο στο Λιανοκλάδι; Λίγο μετά την εκδρομή στην Αθήνα, για το 3-2 από την ομάδα του δημοσίου, βρισκόμαστε στο -5. Δυο αγωνιστικές μετά, η ήττα στο Αιγάλεω  μας φέρνει στο -8.
Το 2-2 (ξανά, και μάλιστα, ξανά από 2-0) με τον Βάζελο μας φέρνει και εκτός Τσάμπιονς Λιγκ.
Το 4-1 από τον ΟΦΗ την ακριβώς επόμενη αγωνιστική, ίσως να μας άφηνε και εκτός Ευρώπης, αλλά οι παγαποντιές του Σημίτη, είχαν φέρει αποτέλεσμα σε όλα τα επίπεδα, και η Ελλάδα εκείνα τα χρόνια έβγαζε 3 ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ (η Γαλλία κι η Γερμανία, για να καταλάβεις Γιωρίκα, έβγαζαν 2), και 6 στο ΟΥΕΦΑ.


Καλοκαίρι 2002


Άγγελος ο Θεός, Άγγελος ισχυρός, Άγγελος αθάνατος ελέησων ημάς.
Το καράβι μπάζει νερά, παίχτες φεύγουν, ο Πρίγκηπας, γίνεται ο πορτοφολάς που μας πούλησε για ένα τσαμπί σταφύλια, και τα Αγγελόσκυλα αλυχτάνε πένθιμα το όνομα Του, στο πλατύσκαλο της Ιντερσάτ.
Η επιθυμία τους, γίνεται πράξη, και ξαναζούμε τις ροκ εκείνες καταστάσεις που έχουμε τόσο έντονα χαραγμένες σαν τατουάζ στα ταλαιπωρημένα μας κορμιά, που όλα αυτά με τον Χουμπ σήμερα, τα βλέπουμε τόσο ξενερουά.
Παρέλαση ονομάτων, συγκεκριμένων ονομάτων όμως, ονομάτων παιχτών Άγγελου: Μάρκος, Κουτσοσπύρος, Σπέρτος, Μπουλούμπασης και άλλοι, είναι μόνο ένα δείγμα για το τι θα ζήσουμε στην τριετία του δικού μας ΔΝΤ (γιατί ο ΠΑΟΚ είναι 10 χρόνια μπροστά), λίγο πριν σφίξει κι άλλο το ζωνάρι, με νέα μέτρα, ο Μπάτμαν.
Η χρονιά, ξεκινάει με ντέρμπι, ΠΑΟΚ - Παναθηναϊκός, το γρήγορο 2-0, γίνεται 2-1 και μας ζώνουν τα φίδια για threepeat, αλλά το 3-1 πριν τη λήξη του ημιχρόνου, και το 4-1 με την έναρξη του δευτέρου και την αποβολή του Μπασινά (τον οποίο δεν χαρακτηρίζω, το ξέρω πως έχει σταματήσει το ποδοσφαιρο, αλλά συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά για να αποτελέσει την πρώτη μεταγραφή του Γενάρη) διώχνουν τα σύννεφα.
Πόσο αντέξαμε; Χι την επόμενη αγωνιστική στην Ξάνθη, και ήττα από την Καλλιθέα την μεθεπόμενη στην Τούμπα.
Ούτε τον Οκτώβριο δεν προλάβαμε να χαρούμε.
Πότε εκτροχιάστηκε το τρένο στο Λιανοκλάδι;  Φυσικά, η χαριστική βολή έρχεται με το εθιμοτυπικό πια 1-1 με τον διορισμένο πρωταθλητή στην Τούμπα, και η πατροπαράδοτη τιμωρία της έδρας, έτσι γιατί τις παραδόσεις εμείς τις τιμάμε.
Δεν τις σπάμε.






Καλοκαίρι 2003



Κύπελλο.
Δεύτερο σε 3 χρόνια, κατεστημένο λέμε γίναμε.

Βέβαια, την επομένη του κυπέλλου, σκάνε καμιά δεκαριά προσφυγές, Οκκάς, Καφές, Κουκιέλκας, Κούτσης, Μάρκος, Χασιώτης, Αμπονσάς, η Κουτσή Μαριά, η Κουτσή Κυρά, το Κουτσουμπιλό (εμπιλό).
Ό,τι πρέπει δηλαδή με λίγα λόγια, για να αρχίσει ο Σοφολογιώτατος τις κορώνες ("φέτος θα τους κάνουμε όλους κομμάτια, ζάντα, τιφτίκι" -  "ο Χάγκαν έχει ποιότητα που έχουν λίγοι παίχτες στον κόσμο" - "ο Αμαφούλε, είναι Αμαφούλε. Αμα δεν φούλε, θα δείτε τι θα πάθετε" και τέτχια)
Διοίκηση δεν υπάρχει, βρισκόμαστε σε καθεστώς αυτοδιαχείρισης, κάτι σαν το στρατό με εβδομαδιαία υπηρεσία θαλαμάρχη. Για λίγο, τον θαλαμάρχη τον κάνει ο Σεργιαννίδης, πρόεδρος  της χρυσής ομάδας της δεκαετίας του '70, ο οποίος ζαλίζεται λίγο στην αρχή από την απότομη αλλαγή των συμβολαίων, από αυτά της 8ετίας, σε αυτά της 8μηνίας.
Τελικά, επ ώμου πάιρνει το ρόλο ο ίδιος ο σοφολογιώτατος, ο οποίος κάνει τον πρόεδρο, τον προπονητή, την χαρτορίχτρα, τον καφετζή, λίγο από τεχνικό διευθυντή (κι άλλοι Αμαφούλοι, κι άλλοι Βόκολοι, κι άλλοι Ανδράλες) και τα ρεπά του Μάρκου στις προπονήσεις, καθόσον τα ρευματικά του τον έπιαναν συχνά..
Φυσικά, αν και όλοι κρατάμε μια πισινή μήπως και δε βγούμε ούτε καν Ευρώπη, ο ίδιος ο κΆγγελος ανεβάζει τους τόνους, κάνοντας λόγο για καλύτερη ομάδα από πέρσι, και για Μάιους.
Που θα μαστε καλά.

Καλά ήμασταν τον Μάιο, με εκείνη τη ρημαδοομάδα.

Μαστραπά, δεν είδαμε, αλλά ήμασταν καλά.

Πόσο αντέξαμε; Αντέξαμε ρε, μέχρι τον Γενάρη ήμασταν στο -5. Τους ράψαμε κι ένα κουστούμι, πήγαμε και στο -2.
Πότε εκτροχιάστηκε το τρένο στο Λιανοκλάδι; Στα καπάκια όμως, φέραμε "Χ" με το Γάλεω στο γάλεω, και "Χ" με τον Αβάσταχτο στην Τούμπα. -6, και αντίο ζωή.


Αύριο η συνέχεια.
Κάντε κι ένα like ΕΔΩ ρε, να διαβάζετε καμιά εξυπνάδα, τώρα που ελέω Εθνικών, δεν έχουμε Επικαιρότητα.