Δεν υπάρχει τίποτα.

Ένα κενό, που κι η περιγραφή του, απλά δεν είναι αρκετή.

Λες "ένα κενό", κι ο άλλος κάτι φαντάζεται.

Εδώ, μιλάμε για το απόλυτο τίποτα.

Δεν υπάρχουν λόγια, δεν υπάρχει ξεκάθαρη διάκριση των συναισθημάτων - δεν ξέρεις αν είναι οργή, στεναχώρια, αηδία - δεν υπάρχουν λόγια, δεν υπάρχουν κουράγια, δεν υπάρχει διάθεση, δεν υπάρχουν λόγια.

Και δεν υπάρχουν λόγια.

Καμία γλώσσα στον κόσμο, δεν μπορεί να περιγράψει αυτό που αισθάνεται ο μέσος ΠΑΟΚτσής, από τις 19:30 και μετά, λίγο μετά την έναρξη της φαρσοκωμωδίας, με την απόπειρα δολοφονίας του Γκαρσία δηλαδή.

Καμία.

Ελληνικά, η πιο πλούσια, και μαλακίες. 

Αποτύπωσε εσύ με 100 λέξεις, τι αισθάνεσαι από κείνη την ώρα και μετά.

Δεν μπορείς.

Έχει κολλήσει το μυαλό, έχει σφιχτεί το στομάχι, σε έχει έρθει εμετός, έχει γυρίσει το μάτι, μπορείς να γράψεις όλα τα συμπτώματα, αλλά από συναισθήματα, μηδέν.

Ακόμα και οι κλασικοί εκείνοι μαλάκες, που στριμώχνονται στα φβ και τα φόρα, για το ποιος θα πει πρώτος την μαλακία του, "άρε τα κωλόπαιδα τα μαστουρωμένα κάνουν κακό στην ομάδα", και δεν ξερωγώ τι πίπες ακόμα, δεν μιλάνε.

Τουμπεκί κι αυτοί.

Ένας λαός έχει μείνει 4,5 ώρες μαλάκας, και το μέτρημα συνεχίζεται.

Δηλαδή, το ξέραμε ότι είναι πουτανάς γιοι, το είχαμε πάρει γραμμή ότι το μεγαλύτερο μπουρδέλο, είναι ο Ολυμπιακός, αλλά σήμερα, απλά μας έχουν αφήσει μαλάκες for real.

Το ότι το πρωτάθλημα μάλλον χάθηκε, δεν ξέρω αν είναι το λιγότερο. Για μένα προσωπικά, δεν είναι.

Μετά την έτερη φαρσοκωμωδία, αυτή του συλλαλητηρίου της μάζωξης φασιστών, και τις back to back νο πολίτικα ανακοινώσεις, από ΣΦ της ομάδας, κάτι είχε σπάσει μέσα μου.

Είχα αποφασίσει να απέχω, να μην ξανασχοληθώ, να μην τα βλέπω ούτε από την τηλεόραση, και άλλα τέτοια γλυκανάλα.

Γρήγορα αναθεώρησα. 

ΟΚ, δεν είμαστε των τίτλων, αλλά κι αυτοί καλό είναι να υπάρχουν, κι επειδή δεν είναι ότι πήξαμε δα και σε τέτοιους, είπα ξείπα.

Ξανά στις επάλξεις, ξανά 24/7 πότε κατούρησε Κρέσπο, και τι είπανε τα παιδάκια του Βαρέλα στον Βαρέλα, ξανά στο γήπεδο όποτε με έπαιρνε, δεν θα με χαλάσει τη φιέστα που έστηνα στο μυαλό μου, ο κάθε κομπλεξικός που βλέπει την αιλλυνική σημαία και ξεροχύνει στο μαξιλάρι του.

Έκανα μια από τις μεγαλύτερες (αν όχι την μεγαλύτερη) ιδεολογικές υποχωρήσεις της ζωής μου, και αποφάσισα να συνεχίσω να πανηγυρίζω τα γκολ του Πρίγιοβιτς, παρέα με σκατόμυαλους αιλλυναράδες ΠΑΟΚτσήδες- όχι, δεν είναι αδέρφια μου. Δεν είναι ο κάθε ένας που πηγαίνει στο γήπεδο, αδερφός μου, επειδή πηγαίνω κι εγώ σε αυτό.

Στο κάτω κάτω, ο ΠΑΟΚ για τόσο λαό, είναι και κάτι διαφορετικό.

Για μένα είναι χαμένες πατρίδες, και μάχη με το κατεστημένο, για άλλους μπορεί να είναι επιβεβαίωση της άρειας ανωτερότητας

για άλλους μπορεί να είναι η προσωποποιηση της μάχης του καλού, απέναντι στο κακό.

Μικρή σημασία έχει.

Πρωτάθλημα φέτος, κι όλα τα άλλα τα βλέπουμε από το καλοκαίρι και μετά.

Όλα αυτά μέχρι σήμερα.

Η πιο σιχαμένη ομάδα που εμφανίστηκε ποτέ σε ομαδικό αθλητισμό, ήρθε απλά και μόνο για να μην παίξει.

Και τα κατάφερε.

Κι εσύ μένεις με το πουλί στο χέρι άλλη μια φορά.

Το πόσο θα αντέξεις, θα φανεί τις επόμενες μέρες.

Όποιος δεν έζησε το Final Four της Αθήνας, και καπάκι τον αποκλεισμό από τους τελικούς του πρωταθλήματος, δεν θα μπορέσει να καταλάβει τη φάση. Όποιος έζησε, θυμάται.

Θυμάται κάτι που θέλει να ξεχάσει για πάντα.

Μήπως και σταματήσει για μια φορά στη ζωή του να λέει "έλα μωρέ, ΠΑΟΚ είσαι, δεν το ξέρεις; έτσι στραβά κι ανάποδα θα σε πηγαίνουν τα πράγματα"

ΥΓ Σκατά στον τάφο του κυρ Σάββα.

Κι αν δεν ακούει κανείς, θα πάω και θα χέσω εγώ.

Σκατά στον τάφο σου πουστόγερε.

Το μουνί της μάνας σου.