Μπαμπά πότε θα πει το γκολ; ρωτούσε και ξαναρωτούσε τον πατέρα της η μικρή Λυδία, όσο περνούσε η ώρα, και μόνο μπάλα δεν βλέπαμε.
Ο Γιάννης, ο πατέρας της 40κάτι χρονών, επιχειρηματίας, εγώ παραδίπλα 40παρά, και ο πατέρας μου ακόμα πιο παραδίπλα, 60φεύγα.
Μας έχει καταβάλλει το άγχος. Το ίδιο άγχος που είχε γεμίσει 11 παληκάρια στο χορτάρι, 30.000 στις κερκίδες, και κάνα εκατομμύριο λαού σε όλο τον κόσμο, που είτε το έβλεπε, είτε το άκουγε, είτε το διάβαζε σε κάνα site.
Το παιγνίδι, κλασσικό από κείνα που δεν σε αφήνει ο αντίπαλος να πιάσεις ρυθμό, με τις ευλογίες του διαιτητή, πέφτοντας κάτω ξανά και ξανά.
Ο λαός, ψάχνει από κάπου να πιαστεί, όχι θα το βάλουμε με το ξεκίνημα του δευτέρου, όχι θα το βάλουμε πριν το 60', όχι θα το βάλουμε εκεί στο 70'
Μπαμπά πότε θα πει το γκολ;
Το βλέπεις, ειδικά αν έχεις φάει και τη μισή σου ζωή σε αυτό το γήπεδο, κάποια πράγματα φαίνονται από το πρώτο λεπτό.



Αν ήταν να μπει, θα είχε μπει ήδη, όσο και να πιέζεις, αυτές οι χαμούρες ποδόσφαιρο δεν θα αφήσουν να παιχτεί.
Ο λουλάς, αλλάζει. Νίκο πότε θα μπει το γκολ;

Το παρατεταμένο χειροκρότημα στον τρελό Ολλανδό από το Σουρινάμ, γεμίζει ξανά ελπίδα τις ψυχές μας. Ο Ντιμπάλα των φτωχών δεν είναι σε φεγγάρι, και οι περισσότεροι συμφωνούν ότι ο Μπις έπρεπε τουλάχιστον να ξεκινήσει.
Λίγο πριν εγκλωβιστεί κι αυτός, στο σκάκι με φανέλες που παίζουν αυτοί.

Άγχος, απογοήτευση, απελπισία, κοιτάς το ρολόι, δείχνει 75', ανάβεις τσιγάρο τραβάς μια τζούρα, ξανακοιτάς, 81'.
Αν προηγούμασταν, όταν το ξανακοιτούσα θα έδειχνε 74', σκέφτεσαι, και το σβήνεις στο βουνό που έχει αρχίσει να σχηματίζει ανάμεσα στα παπούτσια σου - πρέπει να έχεις κάνει περίπου ενάμιση πακέτο σε μιάμιση ώρα, καλά πάει, ώρα και πακέτο, πιο πιθανό να μετράς το άγχος σου με το πόσους αναπτήρες έχεις τελειώσει, παρά με το πόσα πακέτα.
Κλέβουν μπάλα, πέφτουν κάτω, φωνάζουν φορείο, κερδίζουν φάουλ, κοιτάω το ρολόι, 83', μέχρι να εκτελεστεί 87'.
Ξανακοιτάζω τον πατέρα μου, μας κοιτάζει κι αυτός και τους δύο, κι εμένα και τον Γιάννη, "όπως το '76 θα γίνει με τον Γκουερίνο".
ΟΚ, σπάνια πέφτει έξω, αλλά μας έχει πάρει τόσο από κάτω, που δεν έχω το κουράγιο ούτε να του χαμογελάσω. Ένα μακάρι, που μπορεί απλά να το σκέφτηκα, μπορεί να το έβηξα, μπορεί και να το έπνιξα με τον καπνό του τσιγάρου μου, λίγο πριν αρχίζω να βυθίζομαι στις δικές μου σκέψεις: ποιος τους ακούει, ποιος τους διαβάζει από αύριο, ήρθαν και μας πήραν αποτέλεσμα, έχουν να χάσουν κι εγώ δεν ξέρω από πότε, ας μην γινόταν αυτό του Γκαρθία πριν 2 εβδομάδες, και θα σε έλεγα εγώ σήμερα.
Νίκο πότε θα μπει το γκολ; Τώρα Λυδιάκι μου, όπου να ναι, ψήνεται.
Σέντρα, δίωξιμο, κόρνερ, πάει ο Μπίσεσβαρ.

Την κρατάει ο Γιάννης, για να βλέπει και να μην πέσει, κι εγώ της σφίγγω το μπράτσο, και της λέω "Τώρα θα μπει, δες"

Βλέπω τη μπάλα να φέυγει από το κεφάλι κάποιου δικού μας, εγώ έβλεπα τον Μάτος, αλλά δεν έχει και πολύ σημασία, και πηγαίνει, πηγαίνει, πηγαίνει, πηγαίνει μια βδομάδα.
Τα δίχτυα κουνιούνται, τα δευτερόλεπτα έχουν παγώσει. Αισθάνομαι μια προσωρινή κώφωση, ίσως και μια σκοτοδίνη. Όλα κυλάνε πιο αργά, και στο επόμενο κλάσμα είναι ακριβώς όπως στις ταινίες: Δεν έχω καταλάβει πότε έχω βρεθεί στην αγκαλιά του πατέρα μου, αμέσως στον Γιάννη και μετά στη Λυδία, και μετά στο Θεό. "Μαλάκα, έχω ένα σφίξιμο στο στήθος, κάτι θα πάθω σήμερα"

Και μετά ξανά σιωπή. Πανικός. Ο πίνακας γράφει ακόμα 0-0, κάποιοι δίπλα μου φωνάζουν για το ότι δεν το μέτρησε ακόμα, κάποιοι άλλοι θυμούνται κάτι περίεργες συνήθειες που είχε η μανούλα του Λυμπερόπουλου και του Δημητριάδη, που πάνε καροτσάκι διαιτητή και επόπτη. Μαζί με όλη την ΑΕΚ η οποία πριν ελάχιστα δευτερόλεπτα ήταν πεσμένη στο χορτάρι, αφημένη στη μοίρα της.

Μπαμπά δεν μετράει;
Στον χαμό που ακολουθεί, θολώνω ξανά. Δεν γίνεται να το ακυρώσει, δεν νοείται αυτό το πράγμα, τον είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια, πήγε στη σέντρα, και αυτός, και ο επόπτης. Δεν γίνεται, απλά δεν γίνεται.



Ή μήπως γίνεται;
Μήπως γίνεται μόνο στον ΠΑΟΚ, και πουθενά αλλού;
Μήπως μόνο και αποκλειστικά και μόνο στον ΠΑΟΚ, μπορείς να τρέξεις 16 σερί νίκες, να σκορπάς τριάρες και τεσσάρες δεξιά κι αριστερά, και να βγαίνουν κάθε μέρα κάθε λογής ενδιαφερόμενοι και μη, και τρέμουν στην ιδέα του να πάρει ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα;
Μήπως πάλι, μόνο στον ΠΑΟΚ γίνεται, να παίζει Ολυμπιακός - ΑΕΚ, να νικάει η ΑΕΚ τον γάβρο, και να βγαίνει ο πρόεδρος τους σε παραλήρημα πανελλήνιας μετάδοσης και να μιλάει μισή ώρα για το ΠΑΣ Γιάννινα - ΠΑΟΚ;

Νίκο μέτρησε το γκολ; 
Πως να μετρήσει Λυδιάκι μου, όταν  έχουν βγάλει και οι τρεις κομπιουτεράκια για να δουν πως θα γίνει να ΜΗΝ πάρει ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα, ό,τι κι αν χρειαστεί να κάνουν;
Όταν έρχονται σε ένα γήπεδο εκκλησία, και κάνουν τους νεκρούς από ένα ρολό χαρτί, και βγάζουν τραυματισμό σε 5 σημεία, και μας δείχνουν φωτογραφίες με τον έρπη του καραγκιόζη, απλά και μόνο για να μην παίξουν.
Πως να μετρήσει όταν γράφονται τα φύλλα αγώνων κατά το δοκούν, και αν δεν βολεύουν ούτε αυτά που γράφτηκαν, στέλνουν και συμπλήρωμα, μην τυχόν και μας ξεφύγει τίποτα.

Το γκολ ακυρώνεται, οι χαμούρες πανηγυρίζουν, αρχίζει το πλάκωμα στο στήθος όλο και πιο έντονο.
Κοιτάζω ξανά το ρολόι, υπολογίζω το χρόνο, λέω πως έχει άλλα 5 λεπτά ακόμα, αλλά ΟΚ, τώρα τελείωσαν όλα.
Δεν είχαν τελείωσει όμως.

Ακούω κόσμο να χειροκροτάει, βλέπω έντονη κινητικότητα στην 1, το σκέφτομαι ότι δεν μπορεί να σκέφτεται να κάνει κάτι τέτοιο, και τελικά το κάνει.
Δεν είναι ότι είναι κι ο Παύλος ή ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, ούτε ότι παίζαμε Ευρωλίγκα, ή τελικό πρωταθλήματος. Κάποιοι μπορούν να μπουκάρουν όποτε θέλουν στο γήπεδο, κάποιοι όχι.

Νίκο, δεν είναι γκολ;
Δεν είναι Λυδία, ούτε τώρα, ούτε όταν ορμούσαν οι μπράβοι στο Καραισκάκη και δέρνανε τους παίχτες του Πλατανιά, ούτε όταν ο Μελισσανίδης απειλούσε παρατηρητές, ούτε όταν βγάζανε μαχαίρι στον Ουάρντα.

Βαρδινογιάννης, Κοσκωτάς, Καρράς - Μελισσανίδης, Σαλιαρέλης, Γιδόπουλος, Κούγιας, Πατέρας, Κόκκαλης.
Όλοι ίσιωμα, όλοι το ίδιο πράγμα.
Όλοι δικαιολογημένοι. Όλοι ενωμένοι.
Όλοι λιγότερο αισχροί από τον κακό, ξένο, ρώσο.




Που ήρθε να μας ρημάξει τα πάντα, να φέρει τα πάνω κάτω, να κάνει τον ΠΑΟΚ πρωταθλητή.
Να αλλάξει την καθεστηκυία τάξη.

Νίκο, μέτρησε το γκολ; 
Ναι Λυδία μου.
Την ώρα που οι παίχτες της ΑΕΚ βρίσκονται στα αποδυτήρια. Και μαθαίνουν για το πιστόλι, από το ίντερνετ.
Και εκείνη την ώρα αισθάνονται απειλές και τρομοκρατία. Όπως ακριβώς είδαν και το οφσάιντ την ώρα που ξεκίνησαν να κλαίνε, λίγο πριν σκάσει ο Λυμπερόπουλος στον επόπτη.

Σε πολύ λίγο, ένα ακόμα παίζω με τη νοημοσύνη σας, φύλλο αγώνος, κλείνει από έναν ακόμα αστείο ρέφερι - κομάντο που ήρθε στο σπίτι μας, να παίξει με τις αντοχές μας, τα μυαλά μας, και την υγεία μας.
Ο ΠΑΟΚ να μην πάρει πρωτάθλημα, και όλα τα άλλα θα τα βρούμε.

ΥΓ Το γράψαμε και το ξαναγράψαμε στη σελίδα μας στο Facebook,πιθανότατα λόγω του χαρακτήρα του site μας, να νομίζετε ότι τρολάρουμε, δυστυχώς όμως μιλάμε πολύ μα πολύ σοβαρά: Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να προσπαθούμε να φτιάξουμε ομάδα για το πρωτάθλημα σε αυτό το μπουρδέλο που ζούμε. Κανένα.
Δεν πρόκειται ποτέ των ποτών να μας αφήσουν να πάρουμε κάτι, και όποτε κερδίζουμε το παραμικρό θα μας το βγάζουν από τη μύτη.
Τα νεύρα μας είναι ακόμα τσιτωμένα, οι σφυγμοί παίζει να πιάσανε 220, αλλά ακόμα και με πιο κρύο μυαλό, η προσέγγιση μας στο θέμα θα είναι αυτή, και πιθανότατα να ξεκινήσουμε κι ένα on line petition τα αποτελέσματα του οποίου θα στείλουμε στην παέ.
Έξοδος από το μπουρδέλο, για αρχή αγωνιστικά, και στην πορεία βλέπουμε.

Στο διάολο, κι ακόμα παραπέρα.