Πω, άλλαξαν σχεδόν όλα.

Εγώ όσα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια θα τα συνόψιζα στην εξής φράση: από τον ΠΑΟΚ της δυναμικής έχουμε περάσει στον ΠΑΟΚ της δύναμης. 

Επειδή τα βήματα είναι σταδιακά, ίσως δεν έχει καταλάβει κανείς τη σημασία των αλλαγών που έχουν συμβεί, και αυτό μπορούμε να το αντιληφθούμε μόνο στη διαχρονία.

Όπως μου είχε πει στερεοτυπικός Επταλοφίτης παοκτσής των 80s: "Εμένα ρε συ όλα αυτά μου φαίνονται πολύ παράξενα. Κατεβαίνουνε οι άλλοι στην Αθήνα και λένε τι σύστημα θα παίξουμε και αν είναι φορμαρισμένο το εξτρέμ. Εγώ θυμάμαι κατεβαίναμε, αγωνιστικά ήμασταν χάλια και κάναμε κερκιδάρες και ντράβαλα"

Ως παοκτσής που έμαθα το γήπεδο στα τέλη της δεκαετίας του 90' εγώ σκαλώνω με άλλο πράγμα: Έχοντας ζήσει τον ΠΑΟΚ του Καλύβα, του Μπατατούδη, του Γούμενου, των απίστευτων υποψήφιων επενδυτών στιλ Καμπάνη, Πάνου Παπαδόπουλου και έχοντας θαυμάσει τις επιστολές στον Καντάφι (...), έχοντας δει πάνω από τρεις φορές την ομάδα μου να διαλύεται από προσφυγές, σκαλώνω πολύ με κάτι άλλο. 

Βλέπω παοκτσάκι 15-16 χρονών να μιλάει με Παναθηναϊκό και να του λέει "Άντε ρε μπατίρη!"

Εκεί βραχυκυκλώνω, καίγεται όλο το σύστημα, δεν μπορώ να το συλλάβω. 

Ρε αγορίνα μου, πλάκα μας κάνεις; Μιλάμε για τους ίδιους; Tην ομάδα των εφοπλιστών, των καναλαρχών, των φαρμακοβιομηχάνων;

Εμείς είμαστε λάθος. Το παιδί αυτή την κατάσταση έζησε, αυτή λέει. Ήταν σοφός αυτός που είπε ότι η ζωή είναι ρόδα και γυρνάει. Ακόμη και αυτό το οποίο θα σου φαινόταν κάποτε το πιο ευφάνταστο σενάριο, σήμερα είναι πραγματικότητα. Ο ΠΑΟΚ του 2018 έχει ένα υπερπλήρες ρόστερ και ένα εύρωστο σωματείο από όλες τις πλευρές, ενώ ο Παναθηναϊκός περιμένει τον... Πιέγκμπονσαντ.

Ο ΠΑΟΚ του 2014 κατέβηκε στην Αθήνα με μία κάποια αισιοδοξία και έφαγε τέσσερα μπαλάκια στον τελικό. Από τότε, τις περισσότερες φορές που έχει συναντήσει τον ΠΑΟ, τον έχει γαζώσει. 

Οι δύο τελικοί κυπέλλων απέναντι στην ΑΕΚ και οι δύο διαδοχικές κατακτήσεις, καθώς και η νίκη του στο περσινό ΠΑΟΚ-ΑΕΚ προς το τέλος της χρονιάς, έδειξαν την ολοκληρωτική αλλαγή νοοτροπίας που έχει συντελεστεί αγωνιστικά. 

Χρειάστηκαν οι γνωστές παρασπονδίες που οδήγησαν στην απώλεια του πρωταθλήματος 2017-18, με τον προπονητή του Ολυμπιακού να φεύγει χτυπημένος και σε ημιθανή κατάσταση από εκτόξευση σερπαντίνας, καθώς και τις παλινωδίες του διαιτητή Κομίνη στο ΠΑΟΚ-ΑΕΚ για να χάσει ο ΠΑΟΚ αυτό το πρωτάθλημα. Η συνέχεια γνωστή, καθώς και οι ποινές που ακόμη κουβαλάμε στην πλάτη. 

Φέτος, ξεκινώντας με ένα δαιμονιώδες 7 στα 7 και κερδίζοντας σε αυτή τη σειρά παιχνιδιών ΑΕΚ εντός και ΟΣΦΠ, Άρη εκτός, η ομάς δείχνει ότι πατάει πιο σίγουρα από ποτέ για να σηκώσει επιτέλους τον πιο βαρύ εγχώριο μαστραπά. 

Τώρα αρχίζω και θυμάμαι τους παλιούς παοκτσήδες, που λέγανε ότι στη δεκαετία του 70 ο ΠΑΟΚ άξιζε τρία τουλάχιστον πρωταθλήματα και πήρε ένα. 

Δυστυχώς, έτσι όπως είναι διαρθρωμένο όχι μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά και η νεοελληνική κοινωνία,  για να φτάσεις στην κορυφή πρέπει να είσαι όχι απλώς καλύτερος, αλλά τρεις φορές καλύτερος έτσι ώστε να παρακάμψεις και τα εμπόδια που -δε μπορεί- κάπου θα συναντήσεις.

Η διαφορά του τώρα με το τότε είναι ότι ο ΠΑΟΚ έχει λεφτά. Και μάλιστα πολλά λεφτά. Δεν μιλάμε για την εικονική ρευστότητα του Μπατατούδη στα 90s, αλλά για ένα μεγιστάνα με εμβέλεια τρισεκατομμυρίου. 

Αυτό, ειδικά για εμάς που ζήσαμε καμιά δεκαπενταριά χρόνια με το μότο "πάρε τον ΠΑΟΚ στα χέρια σου" και τα χέρια μας είχανε βγάλει ρόζους, κάθεται λίγο ξένο.

Πολλοί το βλέπουν ρομαντικά, ότι τάχα θα μεταλλαχτεί το DNA μας. Θέλετε τη γνώμη μου; Το DNA μεταλάσσεται ούτως ή άλλως, να γράφω μερικές αράδες και βλέπουμε πόσο διαφέρει ο παοκτσής του 70 από εκείνον του 80 και του 90. Ε λοιπόν ο παοκτσής του 2020 θα έχει τη στόφα του νικητή. 

Όμως, ουδέν καλόν αμιγές κακού. Το γεγονός ότι το "Μία πόλη, μία ομάδα" λίγο πολύ έγινε πραγματικότητα, αναπόφευκτα συνδέει τον ΠΑΟΚ με παθογένειες της ίδιας της πόλης. Παρατηρείται δηλαδή το φαινόμενο η Τούμπα να έχει γίνει μόδα, να μην γεννιούνται τα τελευταία χρόνια τόσο ευφάνταστα συνθήματα, ή ακόμη να γίνεται μέσω της ομάδας προπαγάνδα μισάνθρωπων ιδεολογιών από μία μερίδα ανθρώπων. 

Εκεί όλοι πρέπει να δούμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε, πώς θα παρέμβει ο καθένας από το μετερίζι του. Αλλά με δημιουργικό τσαμπουκά και όχι με γκρίνια.

Θα επανέλθουμε, λούπερ θέλοντος και καιρού επιτρέποντος σε αρκετά από τα παραπάνω. Μέχρι τότε, προσοχή στις μυθολογίες, έξω και μέσα από το κάστρο.