Το κλάμα του Μπάνε στο παρκέ του Μπολιέ, το βλέμμα στο κενό του Βιερίνια στο Μαντρί Γκαλ, τα αετοπουλα ένα κουβάρι στις λάσπες στο διπλό της Ριζούπολης, το "σήκωσε το" λίγο πριν σκάσουν μαζικά 6 προσφυγές από τα βασικά στελέχη της Κυπελλούχου ομάδας του '03, οι υψωμένες γροθιές του Μπάνε στο ΣΕΦ δευτερόλεπτα αφού έχει λήξει το "ΟΛΑ ΜΕΣΑ" του '95, το τρίποντο του Στογιάκοβιτς, το γκολ του Μουσλίμοβιτς στην πόλη, οι καταλήψεις στα γραφεία, τα ντου στα σημεία πώλησης των Σπορ του Βορρά 5 η ώρα το πρωί για να δούμε αν έχουμε κάνα νέο από τον Γιαννούλη Καμπάνη ή αν συγκινήθηκε η Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη με την επιστολή που της στείλαμε, τα αδέλφια μας στα Τέμπη, το ντου στην ΕΡΤ 3, οι πορείες, τα συλλαλητήρια, το γκολ του Βρύζα στο Χαϊμπουρι, το φαξ του Λουκά, ο έρανος για να μείνει ο Νάνος και η φυγάδευση του από την πίσω πόρτα, τα 100 πρεζακια μπερδεμένα (που είναι η αιτία που έχεις λαό και φωνή σε όποιο απομακρυσμένο κωλοχώρι της Ευρώπης κι αν παίζεις) που στυλωσαν τα πόδια τους στην επιστροφή του από την πρώτη στιγμή (και φυσικά δικαιώθηκαν), η αρπαγή του Δημόπουλου παραμονές της ευκαιρίας για το πρώτο νταμπλ της ιστορίας μας, η Ιερή Τουμπάρα μας που για λίγο δεν έβαλαν στο χέρι αυτοι οι τυχάρπαστοι που πέρασαν από τη διοίκηση (μάντεψε ποια 100 πρεζακια μπερδεμένα την προστάτεψαν), το τμήμα βόλλευ που έφερε ξανά τα χαμόγελα σε δύσκολα χρόνια για το οπαδικο, η Πόλη, η προσφυγιά, η Θεσσαλονίκη, η Μακεδονία, ο Πόντος, εγώ, εσύ, όλοι.




Αυτά είναι ο ΠΑΟΚ μας, ο δικός μας ΠΑΟΚ που κλείνει 93 χρόνια ζωής, πάνω στα καλύτερα του που ήρθαν ήδη, και έρχονται κι άλλα:
Πρόσωπα, εικόνες, στιγμές, άλλοτε άσπρες, άλλοτε μαύρες, τις περισσότερες φορές ασπρόμαυρες.
Για αυτούς που δεν νιώθουν, απλά μια ομάδα, για εμάς, η ζωή η ίδια.
Γιατί νόημα στη ζωή μας δίνουν μόνο, τα τέσσερα σου γράμματα.

Χρόνια πολλά καψούρα μας.