Αφήνοντας στην άκρη για λίγο, και μόνο για λίγο, όλα αυτά τα τοξικά που μετριάζουν καμιά φορά τη χαρά μας για τις ασύλληπτες επιδόσεις της ομάδας, και κοιτώντας να το πιάσουμε το θέμα από κει που μας έρχεται η μεγαλύτερη (χαρά), ένα όνομα μόνο: Βιεϊρινια.
Τέλος.
Και αρχή, και μέση.

Όπου στην πρώτη του θητεία, ήταν ο παιχταρας, ο μάγος, ο μικρός Πορτογάλος μάγος, ο έτσι, ο αλλιώς, πολλά ξεχωριστά, και όλα μαζεμένα, αλλά δεν ήταν επ ουδενί ο ηγέτης.
Ηγέτες υπήρχαν, σε όλες τις γραμμές, στα εντελώς πρώτα χρόνια του βέβαια, στα 2 πρώτα συγκεκριμένα, ο ηγέτης ήταν εκτός των γραμμών του γηπέδου.

Ήταν ο δικός μας ο Αντρέ όμως, το πιτσιρίκι που βγήκε έξω από τη χώρα του, που αγάπησε ομάδα και λαό, που έγινε ένας από μας στην πορεία, με πράξεις και όχι μόνο στα λόγια, ήταν το παιδάκι εκείνο που μας σπαραξε την καρδιά με το κλάμα του τη μέρα του αποχωρισμού.
Η αποχώρηση του, ήταν η αρχή του τέλους: Μια πραγματικά σπουδαία ομάδα, έκλεινε έναν κύκλο φέρνοντας μεν ξανά μαζικά τον κόσμο στο γήπεδο, χωρίς να κατακτήσει τίποτα δε.

Παρακολουθούσαμε την πορεία του στα ξένα, καμαρωναμε όταν τον βλέπαμε βασικό, φουσκωναν τα στήθη μας από περηφάνια σε κάθε του γκολ, πανηγυρίσαμε σχεδόν παρέα έστω και εξ αποστάσεως την κλήση και καθιέρωση του στην Εθνική Πορτογαλίας.
Και περιμέναμε.
Περιμέναμε τη μέρα που θα γυρίσει το Παοκτσακι στο σπίτι του, στη βάση του, να ζήσουμε μαζί όσες εγκληματικές οργανώσεις, και όσοι σπάθες μας στέρησαν.

Και ήρθε. Με τρόπο ΠΑΟΚτσηδικο, τελευταία μέρα των μεταγραφών, κάνοντας στην άκρη όσους και όσα εμπόδιζαν την επίτευξη της συμφωνίας.

Και πήρε το περιβραχιόνιο. Και ντύθηκε ηγέτης. Και γύρισε μέχρι και μπακ γιατί εκεί χρειάζονταν η ομάδα, και γκρινιαξε σαν παιδί, όπως ακριβώς τα μικρά παιδιά, γκρίνια κανονική, αλλά παοκτσηδικη: Δεν θέλω μπακ.
Αλλά θα παίξω.
Και γκρινιάζει ακόμα, το λέει, το φωνάζει, παίζει να τυπώσει και μπλουζάκι, αλλά μάλλον εκεί θα κλείσει την καριέρα του.

Στο μεσοδιάστημα, ο μικρός μεγάλωσε, έγινε και ηγέτης - όχι απλα ηγέτης βασικα, έγινε ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΠΟΥ ΕΙΔΕ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΓΕΝΙΑ ΠΑΟΚΤΣΗΔΩΝ που δεν πρόλαβε τον Κούδα: Πήρε την ομάδα μας, την ομάδα του, από το χεράκι, την οδήγησε στην κορυφή δύο συνεχόμενες χρονιές, σκόραρε το γκολ στον τελικό Κυπέλλου, μπήκε μπροστά στη μπούκα του Σαββίδη, δεν μάσησε τα λόγια του και ΕΙΠΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΛΕΓΑΜΕ ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ τις μέρες των δικαστηρίων, και βγήκε πάλι μπροστά στα δύσκολα όποτε χρειαστηκαμε γκολ, ειδικά τις πρώτες μέρες της μετά Πριγιοβιτς εποχής.



Περιπτώσεις Βιεϊρινια, δείχνουν το πόσο σαθρό και ανυπόστατο ήταν το περίφημο "Όχι στην προσωπολατρεία" που φοριόταν οπότε αποδεικνυομασταν λίγοι στο να κρατήσουμε τις εμβληματικές μας φιγούρες.

Και πόσο άκυρο επίσης το "Έλα μωρέ, όλοι επαγγελματίες είναι"