Ρητά ποδοσφαιρικά υπάρχουν θαρρείς ατελείωτα: τσάμπα είναι άλλωστε να λέει ο καθένας την εξυπνάδα του, και έτσι φτάσαμε στο σημείο να έχουμε ένα, κυριολεκτικά, για κάθε περίσταση.

Από τα πιο φημισμένα, είναι αυτό με τη νίκη που έχει πολλούς πατεράδες, την ώρα που η καημενούλα η ήττα παραμένει ορφανή.
Παραφράζοντας το, και προσαρμόζοντας το στα μέτρα μας, θα λέγαμε ότι η ακύρωση του γκολ - μισό πρωταθλημα κόντρα στη σιχαμενη ξαδέρφη, έχει πολλούς πατεράδες, την ώρα που το γκολ καθεαυτό έχει έναν και μοναδικό: Φερνάντο Βαρέλα.



Σαν κλασικοί μυρωδιαδες που είμαστε, τον βγάλαμε βαρύ, παλτό και λίγο από τα πρώτα δευτερόλεπτα συμμετοχής του στην ομάδα - ναι μιλάμε για τους ίδιους που βγάλανε μάγο τον Ουαρντα, λίγο τον Κρέσπο και παλτό τον Σαχοφ.
Για να μην είμαστε τόσο αυστηροί με τον περιούσιο λαό, κι ο ίδιος ο Φερνάντο τα έδωσε τα δικαιώματα του όταν για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν εμφανώς έξω από τα νερά του, αλλά οκ, το πράγμα φαίνονταν.
Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος.

Με την πάροδο του χρόνου, λίγο αυτός, λίγο ο Κρέσπο, λίγο ο Στρατηγός με το μάλλινο σκουφί, όλα έδειχναν να αλλάζουν μέρα με τη μέρα, παιγνίδι με το παιγνίδι. Ο Βαρέλα έπαψε να είναι το βαρύ κουρσούμι που "έλα μωρέ τώρα μωρέ σας έπιασε κορόιδα ο Μπακάλη" και να εξελίσσεται σε ένα από τα καλύτερα στόπερ που φόρεσε την τιμημένη ασπρομαυρη.
Εμείς, κλασικά μαλωμενοι με την υπερβολή όπως πάντα, αρχίσαμε να τον βάζουμε στο ίδιο καζάνι αρχικά με τον Κοντρέρας, μετά με τον Φουντουκιδη, και πιο μετά με τον Μπεκενμπάουερ - και σιγά τον ξενερωτο τον γερμαναρά εδώ που τα λέμε.
Η αλήθεια φυσικά πάντα ήταν κάπου στη μέση, αλλά αν κριναμε αντικειμενικά και με βάση τη λογική ίσως ήμασταν Γκρασχόπερς. ΠΑΟΚ πάντως όχι.

Εμείς βλέπαμε ένα Παοκτσακι από το Πράσινο Ακρωτήρι, να πανηγυρίζει κάθε νίκη σαν να είναι η τελευταία, κάθε κερδισμένο πλάγιο σαν γκολ, κάθε γκολ σαν νικητήριο πέναλτι σε τελικό Μουντιάλ. Όχι μόνο στο γκολ - πρωτάθλημα στην πιο ξεδιάντροπη κλοπή στην ιστορία του Ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά και σε όποιο άλλο έχει προσθέσει το όνομα του στον πίνακα των σκόρερ.

Το γυαλί φάνηκε να ραγίζει από το καλοκαίρι όταν σε μια κίνηση που ξεχείλιζε Σαββιδισμό, η διοίκηση φόρτωσε σε προπονητή και αποδυτήρια έναν τύπο πιο ξένο με την ομάδα κι από τον Μελέτη τον Περσία, αλλά αλήθεια, αυτά είναι περισσότερο για λαϊκή κατανάλωση.
Όσο δίκιο έχει ο οποιοσδήποτε να απαιτεί από την ομάδα του "όσα παίρνει κι αυτός" , τόσο κι ακόμα περισσότερο έχει κι η ίδια, η εκάστοτε διοίκηση να απαιτεί από τους παίχτες να κοιτάνε τη δουλειά τους, και μόνο αυτή.
Αλίμονο αν για κάθε αποτυχημένη (σύμφωνοι) υπερκοστολογημενη (εδώ κι αν σύμφωνοι) πρέπει να την πληρώνεις με υπερδιπλασιασμό κάθε υπάρχοντος συμβολαίου, ώστε να διατηρήσεις την ισορροπία στα αποδυτήρια.
Ακόμα και σε αυτό βέβαια, υπάρχει κόντρα αντίλογος- μιλάμε για μια κουβέντα η οποία ακόμα και με επιχειρήματα εκατέρωθεν δεν θα τελειώσει ποτέ.
Και δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Το θέμα μας είναι από αυτό εδώ το μετερίζι να αποχαιρετήσουμε έναν από τους καλύτερους (αν όχι Ο καλύτερος) στόπερ που πέρασαν από την ομάδα, έναν παίχτη με περίσσιο ταλέντο, και μια φυσιογνωμία αληθινά ηγετική.
Κι αυτό το τελευταίο, είναι το μόνο που δύσκολα αναπληρωνεις.

Φερνάντο Βαρέλα, Παοκτσακι μας, να σαι πάντα καλά, κι ευχαριστούμε για όλα.