Είχα το θράσος ο καραγκιόζης (ναι εγώ ο καραγκιόζης) να σε κράξω, να σε αποκαλέσω λίγο, "χαρτάκια" και μη ικανό για πρωταθλητισμό. Και μετά ξεκίνησες το σερί. Πέρσι Γενάρη μήνα. Και το βούλωσα περιμένοντας να δω τι θα κάνεις. Και τι δεν έκανες κόουτς. Απέναντι σε όλους και όλα. Απέναντι σε ομάδες παρωδία που προσπαθούσαν με αντιποδόσφαιρο να σε σταματήσουν. Απέναντι σε προπονητές που πέθαναν από μία κορδέλα (ζωή σε εμάς) για να γλιτώσουν τον διασυρμό. Απέναντι σε μια ομάδα-όρνεο που σου πήρε το πρωτάθλημα κλαίγοντας για μία φωτογραφία επειδή έφαγε το γκολ στο 90. Και τους πήρες Κυπελλάρα με αρχίδια μέσα στο σπίτι τους, που δεν είναι σπίτι τους λένε αλλά εκεί παίζουν 15+ χρόνια.

Απέναντι στο σύστημα που δεν ήθελε ξένους διαιτητές και εσύ κόουτς δεν έκανες ούτε μία ήττα σε ντέρμπι.Ενώ οι άλλοι δεν έβρισκαν τρόπο να σε κερδίσουν και τους φταίγανε τα δοκάρια. Απέναντι στον οχετό των ΜΜΕ των τριχωτών-κοντών-χοντρών φερέφωνων αρδ του εικοσάρικου.  Απέναντι στα ελλαδικά κοράκια που σου ακυρώνουν γκολ με 3 μέτρα κάλυψη, δεν βλέπουν πέναλτι, δεν βλέπουν κόκκινες. Με την δυσκολία να κρατήσεις τα αποδυτήρια ενωμένα. Και όχι απλά το έκανες, αλλά τους έκανες και οικογένεια. 25 και βάλε διαφορετικούς χαρακτήρες από διαφορετικά σημεία του ορίζοντα. Απέναντι στην δυσκολία να κρατήσεις αήττητη την ομάδα όλη την χρονιά, σε έδρες που βρήκες αντιπάλους "no pasaran" ενώ αλλού άνοιγαν πόδια. Και το πήρες. Τους τα πήρες όλα. Μέσα στα σπίτια τους. Άλλοτε με τον λαό δίπλα άλλοτε όχι. Τα πήρες όλα κόουτς. Double. Αήττητος.

Συγνώμη κόουτς που δεν σε πίστεψα. Δεν περίμενα ποτέ ότι έχεις τέτοιο χαρακτήρα. Βγήκες δυνατός και τους πήγες τραίνο. Ενάμιση χρόνο μετά βρήκα το θάρρος να γράψω για σένα να πω τι; Ότι οδήγησες τον ΠΑΟΚ στην κορυφή, έγραψες τις πιο χρυσές σελίδες της ιστορίας του. Πεισματάρης, δουλευταράς,βλάχος πονηρός, στρατηγός στο χορτάρι, πατέρας των παικτών σου. Μπαμπάς όλων των αντιπάλων σου.

Και εμείς κόουτς. Ρουμανόσκυλα πιστά. Σκυλιά του Ρασβάν.




Άιντα δόξα και τιμή σου πρέπει κόουτς.