Ο Πρέλεβιτς με τον Αρτσέγκα, ο Μπάρλοου με τον Αντρέου, ο Μακαράς με τον Μαγκί - μην τις αναποστάρουμε, όσοι παρακολουθείτε, πιθανότατα θα βαρεθήκατε να τις βλέπατε.

Είναι κι αυτό το γαμήδι το παράδοξο στη μέση, πως βρέθηκες μετά από 28 χρόνια με μια ομάδα η οποία είχε εξαφανιστεί για ένα διάστημα από το χάρτη, και δεν είναι να πεις πως εξαφανίστηκες κι εσυ. Εσύ με τα στραβά σου, και τα ανάποδα σου, ημιθανής, ψιλοανάπηρος, κουτσός, εδώ είσαι και παλεύεις. Αυτοί με τους οποίους πάλευες, χάθηκαν, αλλά να έρχονται κάτι blast from the past σαν κι αυτό της Τετάρτης, και στα ξαναθυμίζουν όλα, αναμνήσεις από μια άλλη εποχή, μια γλυκιά καλτίλα με χαίτες, ραφτά στα τζιν μπουφάν και τα φλάι και ευρωπαϊκές βραδιές του μεγάλου ΠΑΟΚ..

Βγαίνεις λοιπόν από το γήπεδο γεμάτος, με μια αίσθηση σιγουριάς για την ομάδα σου, πήγε λίγο στραβά το πράγμα στην αρχή, αλλά god damn, έχεις καλούς παίχτες, ο προπονητής είναι νέος και ταλαντούχος, και αφού παίζεις τέτοιο μπάσκετ, ε δεν γίνεται να κινδυνεύσεις

Σωστά;

Λάθος.

Η ευρωπαϊκή διοργάνωση στην οποία συμμετέχουμε είναι για τα θηρία, και το ίδιο και οι περισσότερες ομάδες που βρίσκονται εκεί . Οι διαιτητές είναι σε πλήρη συνάρτηση με το όλο επίπεδο, και το μόνο που μπορεί να σκεφτεί κανείς είναι πως όλο το κόνσεπτ στήθηκε για να κονομάνε κάποιοι στη Μαλαισία.

Ομάδα Σαραγόσα, τρίτη στην Ισπανία, ή ομάδα Μπρίντιζι, 2η στην Ιταλία, και να χάνουν τόσο ευκολα από αυτόν τον περιοδεύοντα θίασο που έτυχε να φοράει ασπρόμαυρες φανέλες, δεν ξέρουμε αλλά δεν μας κάθεται και τόσο απλό.

Θα με πεις, η φανέλα είναι βαριά, και θα σε πω πως είναι το ίδιο και περισσότερο βαριά από αυτή του Προμηθέα ή του Περιστερίου ξερωγώ, αλλά εκεί χάνεις κάτω τα χέρια.

Και φυσικά το θέμα μας δεν είναι αν είναι (που μάλλον είναι) στημένα όλα τα παιγνίδια αυτής της αστείας (αλήθεια, μπορεί να μας βρει κάποιος αυτόν τον φωστήρα που όταν διαλέγανε ονόματα, είπε "μάγκες, το χω! Τσάμπιονς Λιγκ!") αλλά το ότι η ομάδα φέτος δείχνει να είναι πιο τραγική από ποτέ, πιθανότατα πιο τραγική κι από τη χρονιά Μπάλντουιν - Σόντερς - Τσιάκος.

Το τραγικότερο όλων, ίσως είναι πως τα ήδη κοιμισμένα αντανακλαστικά μας, κοιμούνται ακόμα πιο πολύ μετά από τέτοιες νίκες - παρωδία και αχρείαστες, απέναντι σε ομάδες που έχουν μια κάποια δυναμική, καθώς δημιουργείται η (πέρα για πέρα) λανθασμένη αίσθηση πως το υλικό μας δεν είναι για φούντο. Όχι. Είναι, και μάλιστα είναι ένα από τα χειρότερα της κατηγορίας.

Καλό είναι δε να μη ξεγελιόμαστε ούτε από τις (εντυπωσιακές, είναι η αλήθεια) επιδόσεις του Ανταμ Σμιθ, ο οποίος παίζει ξεκάθαρα για τα στατιστικά του, και το επόμενο συμβόλαιο του. Το οποίο καλά θα είναι να του προσφερθεί όταν θα έχουμε κάνει τουλάχιστον άλλες 3-4 νίκες ακόμα στο πρωτάθλημα. Πράγμα το οποίο γεννάει δύο καινούρια ερωτήματα: απέναντι σε ποιους, και δεύτερον, τι κάνουμε μετά;

Αλήθεια έτσι όπως είναι δομημένη η ομάδα, όταν (και δεν χρησιμοποιούμε καν το αν) φύγει ο Σμιθ, έρχεται η απόλυτη μαυρίλα και η κατάθλιψη - το ρόστερ είναι εντελώς για τα πανηγύρια, και πραγματικά, δεν ξέρουμε που βασίζονται όλοι εκείνοι οι επιφανείς ΠΑΟΚτσήδες παράγοντες, και δεν κάνουν την παραμικρή κίνηση να αρθεί τουλάχιστον το μπαν, και να προχωρήσεις έστω σε δύο αλλαγές.

Που κι εκεί δηλαδή, δεν ξέρεις τι να πρωτοαλλάξεις: ο Εζελεκεκεζε σε κάνει να απορείς με το τι είδε αυτός που τον επέλεξε, ο Νόουλς είναι πιθανότατα ο χειρότερος σέντερ που έχει φορέσει τη φανέλα, Μπεστ και Ουίγκινς είναι εντελώς με τα φεγγάρια τους (απλά στο καλό τους φεγγάρι θα δώσουν 10 πόντους ξερωγώ και 4 ριμπάουντ) και ο Λιούις είναι ένας παίχτης ρυθμού και ψυχολογίας, από αυτούς που κυκλοφορούν με το κιλό δεξιά και αριστερά. Στους Έλληνες τα πράγματα είναι ελαφρώς χειρότερα, καθώς το ήδη ταλαιπωρημένο κορμί του Μαργαρίτη έχει προσθέσει άλλον έναν χρόνο στην πλάτη του, ο Τσόχλας, εεε, οκ, είναι ο Τσόχλας, όποιος έχει απαιτήσεις από τον Τσόχλα, ας πάει να τον δει ένας γιατρός, ενώ Σαρικόπουλος και Σχίζας, θα μένανε συνέχεια εκτός αποστολής όχι στην καλή ομάδα των early 90's αλλά ακόμα και στις πρώτες ομάδες του κόουτς Μπάνε στα middle 00's.

Και τι να κάνουμε ρε συ Butters να πούμε αυτοί είμαστε τώρα, θα ρωτήσεις, κι εγώ δεν είμαι αυτός που θα δώσω τη λύση. Αυτό που έχουμε να προτείνουμε είναι το μόνο που ξέρει να κάνει ο ΠΑΟΚτσής: κινητοποίηση.

Μαζική παρουσία στο γήπεδο. Εγγραφές στον ερασιτέχνη. Παρουσία στους συνδέσμους.

Απαίτηση συναντήσεων με την ΚΑΕ.

Παλμό τέλος πάντων, ένδειξη ότι υπάρχουμε ακόμα κι εμείς, και δεν είμαστε και λίγοι. Ο παλμογράφος δείχνει ευθεία γραμμή εδώ και χρόνια, κι αυτό βοηθάει αφάνταστα στην παγίωση καταστάσεων σαν κι αυτών που είμαστε τώρα.

Βλέπεις ο μέσος ΠΑΟΚτσής που παρακολουθεί την ομάδα από το milennium και μετά, αυτόν τον ΠΑΟΚ έμαθε, αυτόν τον ΠΑΟΚ ξέρει: ένα ΠΑΟΚάκι που βγαίνει μια 5ο, μια 6ο, δύο τρίτο, μια δέκατο, ε κι άμα πέσουμε μωρέ τι έγινε.

Έγινε. Γιατί όσο μεγάλο κι αν είναι το διάλειμμα που κάνουμε από τους τίτλους και τις επιτυχίες, διάλειμμα είναι.

Και θα επιστρέψουμε.

ΥΓ Η ιερόσυλη φωτογραφία είναι από τη σελίδα του φίλου - συντρόφου - συναγωνιστή PAOK Basketball Retro

ΥΓ 2 Επιστρέψαμε, μέχρι να ξαναπέσουμε, αλλά αν δεν πέφταμε συνέχεια σε λούπες, τι Loopers θα ήμασταν;