Συνεχίζοντας την πολύ έξυπνη ιδέα του D.A.A.T., τον οποίο καλό είναι να παινεύεις και να αποθεωνεις γιατί δεν ξέρεις από που θα σου έρθει (just saying), ας κλείσουμε τα μάτια μας, κι ας μεταφερθούμε στο καλοκαίρι του 1996.

Το Euro στα γήπεδα της Αγγλίας μας συστήνει το It's coming home, τον ξαφνικό θάνατο, αλλά και κάτι αχτενιστους Τσέχους.

Στην Ελλάδα, ζούμε την εμπειρία του να ζεις χωρίς Ανδρέα, ο Πρέλεβιτς μάλλον υπογράφει στη Μπολόνια (γιατί τον αρχηγό τον έπιασε η τρέλα, μας έγραψε στ αρχιδια του τα δύο, σηκώθηκε κ πήγε Ιταλία, κ όχι στον Ολυμπιακό) και ο μεγάλος ΠΑΟΚ ζει τις πρώτες μέρες του νέου του μεγάλου έρωτα, του γίγαντα Μπάτμαν, κι όπως είναι φυσικό πάντα αυτές οι πρώτες μέρες είναι μέσα στα μέλια.

Το χτίσιμο του νέου ΠΑΟΚ που θα μπει στο πρωτάθλημα να τα σαρώσει όλα, έχει ανατεθεί στον Γκίντερ Μπενγκτσον, έναν τίμιο συνταξιούχο ΟΓΑ, ο οποίος μαζί με τον μεταφραστή του, μια γνώριμη φωνή που κάνει ρεπορτάζ από τη Στοκχόλμη για την Ετ 3, ξεψαχνιζουν ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά για στόπερ.
Στόπερ, το οποίο θα πλαισιώσει τον μουντιαλικο Αλέξη Αλεξίου, και θα μας οδηγήσει σε πολλούς μεγάλους θριάμβους και υπερλαμπρες νίκες.

Η θέση, πονεμένη από τη μέρα που πουλήσαμε τον συγχωρεμενο τον Μητσιμπόνα, οι δοκιμές στη θέση άπειρες - από Παναγιωτίδη και Ζαφειρίου, μέχρι Βολτεζο και Τσαλουχιδη, μην τα πολυλογάμε, ήταν που ήταν για το ανάθεμα ο Αλεξίου, αλλά φαντάσου Γιωρικα μου ότι αυτός ήταν ο καλός.

Ένα πρωινό του Ιουνίου, μάθαμε ότι πήραμε τον Τασιόπουλο από τον Αθηναϊκό, ένα άλλο μάθαμε ότι έκλεισε ο Μανωλάς (από τη Σπορτάιμ μάλιστα το μάθαμε αυτό, δηλαδή αν νομίζετε ότι είναι φυλλάδα αυτό που βγαίνει τώρα, φανταστείτε ότι αυτό που έβγαινε τότε εθεωρείτο κάτι ανάμεσα σε Κοράνι και Βίβλο) και μια μέρα του Αυγούστου, έσκασε το μπαμ!
Ο Αντρέι Τσερνισοφ, ο γίγαντας από το Σοβιέτ, ο τσάρος της αμυντικής γραμμής, ο ταταρος πολεμιστής, η ρωσική αρκουδα, όλα αυτά μαζί τα (δημόσιο)γραφικά που
τόσο αγαπάμε, και τόσο μας έλειψαν από τότε που για ρεπορτάζ βγήκαν μπροστά άνθρωποι με κουλτούρα και επιπεδχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα..

Τα Σπορ κάνουν μια πρώτη απόπειρα να τερματίσουν τα πολύ υψηλά στάνταρ καλτίλας που οι ίδιοι είχαν θέσει, και τα πρωτοσέλιδα με τις  (όποιες) φωτογραφίες του Τσερνισοφ είχανε, δίνουν και παίρνουν, με ευφάνταστες (όπως πάντα) λεζάντες να τα συνοδεύουν.
Ούτε λέξη για βιογραφικό, απλά ξέραμε γενικά και αόριστα ότι το παιδί διετέλεσε διεθνής (3 φορές.
Πριν 4 χρόνια.
Με την Εθνική Κοινοπολιτείας.) και ότι έχει παίξει σε Δυναμό και Σπαρτάκ Μόσχας, αλλά και Στουρμ Γκρατς.




Πολύ πολύ αργότερα, αυτά τα είδαμε και στο ίντερνετ, τέτοια μεγαλεία δεν υπήρχαν τότε, και αυτός που έκανε ρεπορτάζ για κάποια ομάδα σε εφημερίδα, έπρεπε υποχρεωτικά (κοιτάξτε τώρα πράματα) να κάνει όντως ρεπορτάζ, δηλαδή να πάρει κάνα τηλέφωνο, να τσεκαρει κάνα ξένο μέσο, να κουνήσει λίγο τον κώλο του τέλος πάντων, αντί να πληκτρολογήσει απλά ένα όνομα στο Google.
Και όχι Μάνο, αυτό δεν ήταν μομφή, συνέχισε αγόρι μου το παστίτσιο σου, ξέρουμε είναι δύσκολη μέρα σήμερα, μόνο μαμ και κακά, ψήνουν όλοι έξω και κάνουν φασαρία, που να κάνεις νάνι.

Μια ωραία πρωία λοιπόν, το καλτόμετρο της αγαπημένης Μπουζέτας τερματίζει, νομίζω βαρουσε συναγερμός από χιλιόμετρα, ξαφνικά εκεί στην ουρά που περιμέναμε κάθε μέρα στη Χανιώτη για τα Σπόρια, όποιος τυχερός τα έπαιρνε πρώτος, έκανε και μια γκριμάτσα.
Είχα τσεκαρει εγώ και τον τίτλο, το lay out όσο περνούσε ο καιρός γινόταν και πιο epilepsy unfriendly, πράσινο φόντο, μωβ γράμματα, σε κόκκινο πλαίσιο, με μπλε σκιές, άμα ήταν gif, θα ήταν αυτά που κάνει η Μαριάννα Δρούζα, πως τη λένε, μια με φεγγάρια ευχές καλημέρες και καληνύχτες.

Η σειρά μου ήρθε.
Έσκυψα ευλαβικά, φίλησα το πάτωμα του Σούπερ μάρκετ που μας έδινε τη χαρά και το προνόμιο, να κρατάμε τη Μπουζετα στα χέρια μας, είπα μια προσευχή από μέσα μου, και κοίταξα τη φωτογραφία.
Κι αυτό ήταν.
Δεν ήμουν ποτέ ξανά ο ίδιος, από κείνη τη μέρα και μετά άλλαξα για πάντα, νομίζω ναρκωτικά δοκίμασα το ίδιο βράδυ, κάτι έπρεπε να κάνω για να ξεχάσω, αλλά η εικόνα έχει μείνει ακόμα αποτυπωμένη στον εγκέφαλο μου, με πυρακτωμένο σίδερο:
Ο Τσερνισοφ, με λαδί παντελόνι με πιέτες και λαχουρί πουκάμισο, με χτένισμα βαθύ σοβιέτ, και χαμόγελο σουρωμενου Γέλτσιν, κρατάει αγκαλιά τη γυναίκα του και τη σηκώνει, η οποία γυναίκα του φοράει, ένα μαύρο παντελόνι, και ένα κόκκινο σουτιέν.
Αυτά.
Τίποτα άλλο, ένα γαμημενο μαύρο παντελόνι κι ένα κόκκινο σουτιέν, δεν ξέρω αν ήθελαν να κάνουν κάνα πόιντ, τίποτα του τύπου κοιταχτε, ο σύντροφός Αντρέι είναι μια οπορτουνα, αλλά εγώ είμαι της Μπακουνικής αναρχίας, η φωτογραφία πάντως ήταν αυτή, και η λεζάντα "ΟΠΩΣ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΗΝ ΤΣΕΡΝΙΣΟΒΑ, ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΗΚΩΣΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΠΑΟΚ Ο ΑΝΤΡΕΪ ΤΣΕΡΝΙΣΟΦ".

Ο Τσερνισοφ έφυγε λίγο πρίν ολοκληρωθεί η σεζόν, έχοντας καταγράψει 7 συμμετοχές, ένας θεός ξέρει που, προσωπικά ορκίζομαι δεν τον είδα πουθενά.