Ήτανε δύσκολος εκείνος ο χειμώνας του 06.

Δηλαδή, δεν ξέρω πόσο μακρινά σε φαίνονται όλα αυτά, αλλά εγώ τα σκέφτομαι σαν χθες, και ακόμα σφίγγεται το στομάχι μου: αποκλεισμός από Ευρωπαϊκές διοργανώσεις λόγω χρεών,  παρέλαση προπονητών που νόμιζες ότι δε θα δεις ποτέ στον πάγκο σου, Τζον Γου στα σκοινιά κι υπηρεσιακή διοίκηση (με Βεζυρτζη, Λάκη Οικονομίδη και Κωστάκη Ορφανό) , μπαχαλα, καταλήψεις και συλλαλητήρια, και ρημαδορόστερ της πλάκας - το σκηνικό είναι as PAOK as it gets, και αν δεν τα ζησες ή δεν τα θυμάσαι, τράβα μια γεμάτη τζούρα να τα θυμηθείς όλα.

Εκεί μέσα σε όλο αυτόν τον παοκτσηδικο χαμό, έχουμε και τις μεταγραφές Ιανουαρίου, από κάπου λέει βρέθηκαν λεφτά και θα πάνε για την  ενίσχυση της ομάδας, μη με ρωτάς από που, η φανέλα της χρονιάς με μια άσπρη λωρίδα στη θέση του χορηγού ξεκίνησε, και με την ίδια άσπρη τελείωσε, αν λεφτά εννοούσαν τα χίλια ευρώ που έδωσε η ταβέρνα "Τα τρία αδέλφια" τότε δικαιολογούνται σχεδόν όλες οι επιλογές της εποχής.
Όλες, εκτός από μια: Του Πια.

Στο σημερινό paoktales λοιπόν, ΔΕΝ θα ασχοληθούμε με τον Πια, αλλά με την έτερη κόμπρα (έχει νόημα το ευφυολόγημα, θα το δεις παρακάτω) του Αμαζονίου, τον Ιντιο(τ).

Ο Ιντιο(τ) ήταν το δεξί μπακ που ψάχναμε, που ονειρευόμασταν, ή και που δεν τολμουσαμε να ονειρευτούμε. Να ανοίξουμε κάπου εδώ μια παρένθεση, και να επισημάνουμε ότι την περίοδο εκείνη, μεσουρανούσε στα ερτζιανά της νυφίτσας του Θερμαϊκού, ο Μιχάλης Βραζιλιάνος, ένας ημικαθυστερημένος κουρού του στοιχήματος, με γνώσεις (ντεμέκ) από τη Βραζιλία.
Το θλιβερό αυτό τυπάκι λοιπόν, είχε πείσει το (ακόμα πιο θλιβερό) ακροατήριο του, ότι ο Ιντιο(τ) είχε συμμετοχές μέχρι και στη Σελεσάο, ότι ήταν βασικός στην Κορινθίανς, ότι με λίγα λόγια ρε παιδί μου, ένας ο Ριβάλντο, ένας ο Ζιοβανι, κι ένας ο Ιντιο(τ), αυτά ήταν τα μεγαλύτερα ονόματα που είχαν έρθει ποτέ στην Ελλάδα, κι αν νομίζαμε ότι τα δεξιά μπακ δε μπορούν να κάνουν τη διαφορά σε μια ομάδα, ήταν γιατί δεν τον είχαμε δει ακόμα να παίζει.

Κι ούτε θα τον βλέπαμε δηλαδή, αλλά αυτό δεν το ξέραμε ακόμα.

Οι μέρες πέρασαν, ο παιχταρας προσγειώθηκε Θεσσαλονίκη, στο εν τω μεταξύ ο ανταγωνιστής του για τη θέση, ο Νικόλας ο Αραμπατζής, το σερραικο καθαρόαιμο, έχει σκοράρει σε ντέρμπι με τη σιχαμενη ξαδέρφη γκολ από αυτά που μπαίνουν μια φορά στα δέκα χρόνια (και δεν τα βάζουν Αραμπατζήδες) και γενικά η φάση μας είναι "αφού είναι έτσι ο αναπληρωματικός, φαντάσου τι θα γίνεται όταν μπει ο βασικός".
Α ναι. Στις μεταγραφές Ιανουαρίου εκείνης της χρονιάς, έχουν ανηφορίσει πακέτο Μελίσσης - Αραμπατζής, εγγύηση ποιότητας ο Πανσερραϊκός, ήταν σε αναλογία σαν να ψωνίζεις από τη Σεβίλλη, αν είσαι η Μπαρτσελόνα.

Στις 21 Ιανουαρίου, ο ήρωας μας βλέπει αποστολή για πρώτη φορά, ντέρμπι με τον γάβρο, άιντε ρε παιχταρα να πούμε, γανιάσαμε να σε δούμε να παίζεις, το ματσάκι ξεκινάει με γκολάρα του Μιετσελ που είχε πάρει επ ώμου το μαγαζί εκείνη τη χρονιά και τα έκανε όλα, και με το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, έγιναν κάτι περίεργα και βρεθήκαμε πίσω στο σκορ.

Δεν ξέρουμε πόσο ακριβώς, όπως έχετε διαπιστώσει όσοι μας διαβάζετε συστηματικά, κάτι παθαίνει το μνημονικό μας όταν τα πράγματα δεν κυλάνε ευχάριστα.
Το μάτι μας είναι σταθερά στον παιχταρα από το Μπραζίλ, ούτε σηκώθηκε καθόλου από το καρεκλάκι του όμως, εκεί κολλημένος στον πάγκο, δε γίνεται ρε γαμωτο παίχτης που έπαιξε Εθνική Βραζιλίας είναι, βαλτον μέσα να τους πάρει όλους παραμαζωμα.
Θυμίζουμε πάνω σε αυτό το έπος (περί Εθνικής) ότι τα ίντερνετς μπουσουλούσαν ακόμα στην Ελλάδα, και αν ήσουν λίγο παπατζής, μπορούσες να ταϊσεις τον καλύτερο παπά στο κοινό σου.
Λίγο μετά, μάθαμε ότι η αιτία που ο Ιντιο(τ) ακόμα δε μπορούσε να προσαρμοστεί, ήταν ότι δεν έβρισκε μαγαζί που να σερβίρει σωστό φίδι στη Θεσσαλονίκη - αλήθεια, ο τύπος έτρωγε φίδια, δεν ξέρουμε αν κατάπινε και σπαθιά, αλλά ήταν από κείνους τους μαλακες που θεωρούν πως οτιδήποτε αναπνέει, τρώγεται.
Κι είχε ανοίξει και δικό του μαγαζί λέει στην πατρίδα, με φίδι σωτέ, φίδι πανέ, και φίδι πίτα απ'όλα, αλλά χωρίς κέτσαπ.

Άλλες δύο κολλητές εμφανίσεις στην αποστολή της ομάδας (και μόνο) και η μεγάλη ώρα για την πρώτη συμμετοχή έρχεται, σε ένα ματσάκι με την Καλαμαριά στο Tsamouria Arena. Κλαρίνο μέχρι και εκεί, μιλάμε για μια χρονιά που αν είχαμε τρίχες στη γλώσσα, θα τραβούσαμε μέχρι και αυτές.

Η παιχταρα έπαιξε 20κατι λεπτά αλλαγή, μας μάγεψε με μια ντρίμπλα και μια προσποίηση σε ένα πλάγιο άουτ, μπορεί το παιχνίδι να πήγε σκατα κι απόσκατα, αλλά τουλάχιστον βρήκαμε το δεξί μπακ της επόμενης πενταετίας τουλάχιστον, ελάχιστη αναμονή για το επόμενο ματσάκι, για να τον ξαναδούμε: οκ το επόμενο ματσάκι είναι με τον συμπολίτη, δεν είναι καιροί για μαλακίες και πειραματισμούς, άσε τον παιχταρα λίγο στον πάγκο, δεν πειράζει, αλλά το μεθεπόμενο?



Ε το μεθεπόμενο, ήταν με τη Λάρισα στην Τούμπα, ωραία φάση, ευκαιρία για σκορ και θέαμα, έχουμε αλλάξει και προπονητή πλέον, ο αντιτουριστικός Μομτσιλο Βουκοτιτς (που σίγουρα άφηνε ένα νύχι να μακραίνει πιο πολύ απ'τα άλλα για να φτιάχνει τις βρωμοδουλειές του) έχει δώσει τη θέση του στον Κοσμοπολίτη Γιώργο Ασούμε Παράσχο, η φάση είπαμε είναι γκολ και θέαμα, και ο Ιντιο (τ) είναι βασικός απ'την αρχή:
Αυτό λοιπόν ήταν, γκολ και θέαμα, μόνο που ούτε εμείς τα βάλαμε, ούτε εμείς τα προσφέραμε.

Το κλίμα έχει στραβωσει λίγο για τον ήρωα μας, μέχρι τέλος της σεζόν κατέγραψε άλλη μια ή δύο συμμετοχές (πιθανότατα γιατί δεν είχαμε άλλον και φοβόμασταν μη μηδενιστούμε αν αποφασίσουμε από μόνοι μας να παίξουμε με δέκα- δεν ξέρω, και δε θυμάμαι τι ίσχυε) και μόλις ολοκληρώθηκε η φάση, επέστρεψε σπίτι του.
Πιθανότατα για εκτροφή λαφιάτη και μαύρης μαμπας, δεν ξέρω και δε ρώτησα να μάθω.
Βραζιλιάνο δεξί μπακ πάντως κάναμε 3 χρόνια να ξαναπάρουμε.
Και πήραμε τον Εττο.

Αλλά αυτός είναι άλλο κεφάλαιο, ας γράψει κάτι κι ο DAAT, δική του ιδέα ήταν όλο αυτό..