Τζουλιάνο Σπαντάτσιο paoktales #4
Ο Χοσαδας από τα Ταταυλα των Άνω Λιοσίων είχε ήδη γεμίσει ελπίδα τον κόσμο.
Ο επενδυτής με το τατουάζ (που έκανε και κρατητήριο) ο βασιλιάς του scrap, ο μεγιστάνας με το Panama Hat, ο άνθρωπος τέλος πάντων με τα χίλια παρατσούκλια, είχε θέσει πολύ ψηλά τον πήχη από την πρώτη μέρα της εμφάνισης του στις σουίτες της Τούμπας.
Λίγο η εγγύηση που άκουγε στο όνομα Σαχπατζίδης, λίγο το ότι ο Σαχπα ήταν κολλητός του Ζήση Μίζα, λίγο το ότι Μίζας και Εμ Βι Πι του Γιούρο ήταν στα μαχαίρια, λίγο το ότι και να θέλαμε, δε μπορούσαμε να βρούμε τίποτα που να επιβεβαιώνει ότι ο τύπος όντως το φυσάει το χρήμα, τον παπά τον φάγαμε.
For real.
Τίποτα από όλα αυτά δεν μας έκανε να τη σακουλευτούμε λίγο τη δουλειά, και φάγαμε αμασητο άλλον έναν αρχιμανδρίτη στην πολυετή καριέρα μας σαν οπαδοί, οπότε άλλο που δεν ήθελαν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης της νυφίτσας του Θερμαϊκού, να μας πλασάρουν καθημερινά από Μποκανί, μέχρι Ιακουίντα κι από Κόρδοβα μέχρι Γιοβάνοβιτς, παπάς για όλα τα γούστα και όλες τις τσέπες δηλαδή, παπάς να έχεις όρεξη και να κάτσεις να γράψεις Ελληνοτουρκικό σήριαλ (που ήταν και της μόδας τότε) και να το δώσεις κι ένα πιασάρικο όνομα (κάτι με Αγιάζι πχ - πολύ της μόδας επίσης) και να κονομησεις.
Το καλό ήταν ότι η ομάδα τσουλούσε, είχε προσλάβει (παραδόξως για την εποχή) πολύ καλό προπονητή, τον προφεσορα Λάσλο, το υλικό ήταν σχετικά καλό - είχες χάσει μεν τον Βιτόλο, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν ο ιδιος κορμός με αυτόν της αρμάδας του Σάντος
Τι θέλαμε? Ένα μπακ απ του Βιτόλο ("και καλύτερο βρήκαμε, τον ΣαχλαμΑρίας"), ένα παρτενέρ του Κοντρέρας, αφού μόλις είχαμε λύσει τη συνεργασία μας με τον Τσιρίλο ("βρήκαμε ίδιο, ολόιδιο, φτυστό λέμε: τον Τσιρίλο") σταθερά ένα μπακ απ του Λίνο (αυτό το ψάχναμε για 5-6 χρόνια σερί) κι ένα του Ίβιτς που είχε αποκτήσει δύο κουσούρια: και γερνάει, και μιλάει.
Ω πόσο μιλούσε, τελευταία ειδικά μιλούσε πάρα πολύ, τύπου έβλεπε μικρόφωνο κι άρχιζε τις καταγγελίες, κι αυτό δεν ήταν τόσο καλό για τον Επαναστατικό μηχανισμό αφού, θυμίζουμε, στα χρόνια της Ρεβολούσιον, η Ομερτά φοριόταν πιο πολύ κι από κάτι μυστήριους στον Ιταλικό νότο.
Ο Λάσλο, άλλος που δεν κλείνει το στοματάκι του εύκολα, είχε εντοπίσει το στόχο πίσω στην πατρίδα, ο κόσμος το χε τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι ότι μάλλον κλείνει ο Τανάσε, αλλά απ'ότι φαίνεται, δεν ήταν ακόμα καιρός για ντιλια με τον Μπεκαλι - αυτά θα τα φτιάχναμε αργότερα.
Ο επενδυτής με το μούσι μας κούνησε μαντιλι, το ίδιο και η μεταγραφική περίοδος του Αυγούστου, κι όπως όλα έδειχναν, θα πορευόμασταν με αυτούς που είχαμε.
Μια μέρα του Σεπτεμβρίου όμως, κι ενώ το πρωτάθλημα έχει ήδη ξεκινήσει, μπαίνει στις ζωές μας ο Τζουλιανο Σπαντατσιο.
Βραζιλιάνος, με καριέρα στη Ραπίντ, δεκαρι, αλητοφατσα, φαρμακερό αριστερό (ή δεξί, γουατεβερ, δε νομίζω να θυμάται και κανένας), δεν ήθελε δα και πολύ για να γίνει το νέο μας πουλεν.
Έστω κι αν δεν ήμασταν ακόμα πολύ σίγουροι για το κανονικό του όνομα
Στον πάγκο στο πρώτο κλαρίνο της χρονιάς με τον Τέλη, 1' με τον Νιονιο στη Νέα Σμύρνη για να παίρνει χρόνο συμμετοχής ο παιχταρας, 25' στην τσόντα με τη σιχαμενη ξαδέρφη - μιλάμε η παιχτούρα γαζωνει, θέμα χρόνου είναι να αρχίσουν τα γκολ και οι ασίστ, εντάξει 4 αγωνιστικές παίξαμε, 3 νίκες μια ήττα, κι αυτή επειδή δεν είχαμε ακόμα έτοιμο τον Κακά των φτωχών, τώρα που θα πάρει μπρος θα σας πάρουμε φαλάγγι.
Ακολουθεί ντέρμπι στο Καραϊσκάκη, στο οποίο ενώ προηγεισαι, καταφέρνεις να χάσεις, κι ακολουθούν νέες δηλώσεις Ίβιτς, δηλώσεις από αυτές που σε καθιερώνουν στην ενδεκάδα -αν είσαι ο ανταγωνιστής του.
Σε έναν από τους πιο ροκ ΠΑΟΚ της δεκαετίας, το κλίμα είναι κάτι παραπάνω από περίεργο, έχει δε πολύ γούστο ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται ο προφεσορας Λάσλο από τους αγράμματους δημοσιοσχετιστες που παριστάνουν τους δημοσιογράφους, και ο πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει. Στο περιθώριο αυτού, εμείς, εσείς, οι παίχτες, κι όποιος φουκαρας τέλος πάντων δεν είχε χαμπάρι που βρισκόταν (ή που ερχόταν) γρήγορα κουνούσε μαντίλι.
Ακολουθούν κάτι άχρωμα, άοσμα κι άγευστα εικοσαλεπτα, μέχρι να έρθει η προσωπική αποθέωση του παιχταρα, σε ένα εντός με το Αγρίνιο.
Βασικός, και μάλιστα με γεμάτο ενενηντάλεπτο, κάπου στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου δέχεται μια κάθετη μπαλιά από τον Λάζαρ, πλασάρει με τη μια, ο τερματζής αποκρούει μεν, αλλά τη στέλνει ξανά πάνω του, και με ανάποδη φορά, οριζοντιώνεται, πιάνει το γυριστό, και βάζει ένα από τα γκολ της χρονιάς.
Αυτό ήταν.
Άλλο ένα ενενηντάλεπτο στο 0-0 με την Κέρκυρα πριν την Τότεναμ, και τέλος.
Εκτός αποστολής μέχρι το Δεκέμβρη, μήνα που βαρεσαμε κανόνι για τα καλά, κι όποιος έβλεπε ανοιχτή πόρτα, έφευγε.
Μάλιστα, σύμφωνα με τα πρωτοεμφανιζόμενα τότε στο κοινό Κολκοζαγοράκεια μαθηματικά, για κάθε παίχτη που χάναμε ως ελεύθερο, βγαίναμε δίπλα κερδισμένοι αφού γλιτωναμε αυτά που του χρωστούσαμε, κι αυτά που ήταν να του δώσουμε, μιλάμε τέτοια ντιλς ούτε ο Φερεντίνος.
Κάπως έτσι καλά μας παιδιά, σε μια μεταγραφική περίοδο που έχασες με ψίχουλα τον Βιερίνια, και τσάμπα τον Κοντρέρας, κανένας δε θυμάται ότι σε αποχαιρέτησε και ο Τζουλιανο Σπαντατσιο.
Ο επενδυτής με το τατουάζ (που έκανε και κρατητήριο) ο βασιλιάς του scrap, ο μεγιστάνας με το Panama Hat, ο άνθρωπος τέλος πάντων με τα χίλια παρατσούκλια, είχε θέσει πολύ ψηλά τον πήχη από την πρώτη μέρα της εμφάνισης του στις σουίτες της Τούμπας.
Λίγο η εγγύηση που άκουγε στο όνομα Σαχπατζίδης, λίγο το ότι ο Σαχπα ήταν κολλητός του Ζήση Μίζα, λίγο το ότι Μίζας και Εμ Βι Πι του Γιούρο ήταν στα μαχαίρια, λίγο το ότι και να θέλαμε, δε μπορούσαμε να βρούμε τίποτα που να επιβεβαιώνει ότι ο τύπος όντως το φυσάει το χρήμα, τον παπά τον φάγαμε.
For real.
Τίποτα από όλα αυτά δεν μας έκανε να τη σακουλευτούμε λίγο τη δουλειά, και φάγαμε αμασητο άλλον έναν αρχιμανδρίτη στην πολυετή καριέρα μας σαν οπαδοί, οπότε άλλο που δεν ήθελαν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης της νυφίτσας του Θερμαϊκού, να μας πλασάρουν καθημερινά από Μποκανί, μέχρι Ιακουίντα κι από Κόρδοβα μέχρι Γιοβάνοβιτς, παπάς για όλα τα γούστα και όλες τις τσέπες δηλαδή, παπάς να έχεις όρεξη και να κάτσεις να γράψεις Ελληνοτουρκικό σήριαλ (που ήταν και της μόδας τότε) και να το δώσεις κι ένα πιασάρικο όνομα (κάτι με Αγιάζι πχ - πολύ της μόδας επίσης) και να κονομησεις.
Το καλό ήταν ότι η ομάδα τσουλούσε, είχε προσλάβει (παραδόξως για την εποχή) πολύ καλό προπονητή, τον προφεσορα Λάσλο, το υλικό ήταν σχετικά καλό - είχες χάσει μεν τον Βιτόλο, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν ο ιδιος κορμός με αυτόν της αρμάδας του Σάντος
Τι θέλαμε? Ένα μπακ απ του Βιτόλο ("και καλύτερο βρήκαμε, τον ΣαχλαμΑρίας"), ένα παρτενέρ του Κοντρέρας, αφού μόλις είχαμε λύσει τη συνεργασία μας με τον Τσιρίλο ("βρήκαμε ίδιο, ολόιδιο, φτυστό λέμε: τον Τσιρίλο") σταθερά ένα μπακ απ του Λίνο (αυτό το ψάχναμε για 5-6 χρόνια σερί) κι ένα του Ίβιτς που είχε αποκτήσει δύο κουσούρια: και γερνάει, και μιλάει.
Ω πόσο μιλούσε, τελευταία ειδικά μιλούσε πάρα πολύ, τύπου έβλεπε μικρόφωνο κι άρχιζε τις καταγγελίες, κι αυτό δεν ήταν τόσο καλό για τον Επαναστατικό μηχανισμό αφού, θυμίζουμε, στα χρόνια της Ρεβολούσιον, η Ομερτά φοριόταν πιο πολύ κι από κάτι μυστήριους στον Ιταλικό νότο.
Ο Λάσλο, άλλος που δεν κλείνει το στοματάκι του εύκολα, είχε εντοπίσει το στόχο πίσω στην πατρίδα, ο κόσμος το χε τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι ότι μάλλον κλείνει ο Τανάσε, αλλά απ'ότι φαίνεται, δεν ήταν ακόμα καιρός για ντιλια με τον Μπεκαλι - αυτά θα τα φτιάχναμε αργότερα.
Ο επενδυτής με το μούσι μας κούνησε μαντιλι, το ίδιο και η μεταγραφική περίοδος του Αυγούστου, κι όπως όλα έδειχναν, θα πορευόμασταν με αυτούς που είχαμε.
Μια μέρα του Σεπτεμβρίου όμως, κι ενώ το πρωτάθλημα έχει ήδη ξεκινήσει, μπαίνει στις ζωές μας ο Τζουλιανο Σπαντατσιο.
Βραζιλιάνος, με καριέρα στη Ραπίντ, δεκαρι, αλητοφατσα, φαρμακερό αριστερό (ή δεξί, γουατεβερ, δε νομίζω να θυμάται και κανένας), δεν ήθελε δα και πολύ για να γίνει το νέο μας πουλεν.
Έστω κι αν δεν ήμασταν ακόμα πολύ σίγουροι για το κανονικό του όνομα
 |
| Βασιλόπουλος της εποχής, ονειρεύεται Σεβίτσε από τη Σεβίλλη και Τζουλιάνο Καρπατσιο Σολωμού |
Στον πάγκο στο πρώτο κλαρίνο της χρονιάς με τον Τέλη, 1' με τον Νιονιο στη Νέα Σμύρνη για να παίρνει χρόνο συμμετοχής ο παιχταρας, 25' στην τσόντα με τη σιχαμενη ξαδέρφη - μιλάμε η παιχτούρα γαζωνει, θέμα χρόνου είναι να αρχίσουν τα γκολ και οι ασίστ, εντάξει 4 αγωνιστικές παίξαμε, 3 νίκες μια ήττα, κι αυτή επειδή δεν είχαμε ακόμα έτοιμο τον Κακά των φτωχών, τώρα που θα πάρει μπρος θα σας πάρουμε φαλάγγι.
Ακολουθεί ντέρμπι στο Καραϊσκάκη, στο οποίο ενώ προηγεισαι, καταφέρνεις να χάσεις, κι ακολουθούν νέες δηλώσεις Ίβιτς, δηλώσεις από αυτές που σε καθιερώνουν στην ενδεκάδα -αν είσαι ο ανταγωνιστής του.
Σε έναν από τους πιο ροκ ΠΑΟΚ της δεκαετίας, το κλίμα είναι κάτι παραπάνω από περίεργο, έχει δε πολύ γούστο ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται ο προφεσορας Λάσλο από τους αγράμματους δημοσιοσχετιστες που παριστάνουν τους δημοσιογράφους, και ο πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει. Στο περιθώριο αυτού, εμείς, εσείς, οι παίχτες, κι όποιος φουκαρας τέλος πάντων δεν είχε χαμπάρι που βρισκόταν (ή που ερχόταν) γρήγορα κουνούσε μαντίλι.
Ακολουθούν κάτι άχρωμα, άοσμα κι άγευστα εικοσαλεπτα, μέχρι να έρθει η προσωπική αποθέωση του παιχταρα, σε ένα εντός με το Αγρίνιο.
Βασικός, και μάλιστα με γεμάτο ενενηντάλεπτο, κάπου στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου δέχεται μια κάθετη μπαλιά από τον Λάζαρ, πλασάρει με τη μια, ο τερματζής αποκρούει μεν, αλλά τη στέλνει ξανά πάνω του, και με ανάποδη φορά, οριζοντιώνεται, πιάνει το γυριστό, και βάζει ένα από τα γκολ της χρονιάς.
Αυτό ήταν.
Άλλο ένα ενενηντάλεπτο στο 0-0 με την Κέρκυρα πριν την Τότεναμ, και τέλος.
Εκτός αποστολής μέχρι το Δεκέμβρη, μήνα που βαρεσαμε κανόνι για τα καλά, κι όποιος έβλεπε ανοιχτή πόρτα, έφευγε.
Μάλιστα, σύμφωνα με τα πρωτοεμφανιζόμενα τότε στο κοινό Κολκοζαγοράκεια μαθηματικά, για κάθε παίχτη που χάναμε ως ελεύθερο, βγαίναμε δίπλα κερδισμένοι αφού γλιτωναμε αυτά που του χρωστούσαμε, κι αυτά που ήταν να του δώσουμε, μιλάμε τέτοια ντιλς ούτε ο Φερεντίνος.
Κάπως έτσι καλά μας παιδιά, σε μια μεταγραφική περίοδο που έχασες με ψίχουλα τον Βιερίνια, και τσάμπα τον Κοντρέρας, κανένας δε θυμάται ότι σε αποχαιρέτησε και ο Τζουλιανο Σπαντατσιο.
Διά την αντιγραφήν
0 σχόλια