Τώρα εσείς δεν έχετε χαμπάρι τι παίζει, και νομίζετε ότι απλά ποσταρουμε σαν ηλίθιοι, αλλά διακυβευεται σοβαρό γούρι, και θα το διαπιστώσετε αύριο στον ημιτελικό.

Είναι το paoktales, κι αυτός είναι ο Μορίς Φαν Χαμ.

Πως σου πάνε τα ασπρόμαυρα

Το 1995 ήταν μια περίεργη χρονιά σε όλα τα επίπεδα. Από τη μια το τμήμα ποδοσφαίρου που έχει αρχίσει να κερδάει, από την άλλη το τμήμα μπάσκετ που έχει αρχίσει να χάνει (αλλά να κλείνει έστω κι έτσι τη σεζόν με έναν τίτλο), και στη μέση το οπαδικό, που έχει επικεντρωθεί μόνο στο πως θα φύγει μια ώρα νωρίτερα ο Βουλινός.

Η αρμάδα του Χάαν, έχει σβήσει την τιμωρία που υφίστατο από τα γεγονότα της Παρί Σεν Ζερμέν, χάρη (και) σε έναν τρομερό τύπο που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε, έστω κι αν έμεινε στη ζωή μας μόνο για 6 μήνες: ο Φραντς Φαν Ρόι, ο οποίος ήταν ένας ποδοσφαιριστής από εκείνους που βγάζεις το παρατσούκλι "στρατηγός", και δεν αισθάνεσαι καθόλου την υπερβολή.

Όπως ας πούμε υπερβολή ήταν να αντικαταστήσεις έναν τέτοιο παίχτη, με τον Φαν Χαμ.

Υπερβολή, και ύβρις, και βλασφημία, και οτιδήποτε άλλο βάζει ο νους σας, δηλαδή δεν ξέρω ποιος τον θυμάται, αλλά σοβαρά βρέθηκε άνθρωπος να πει ότι "ξέρεις κάτι; Δεν έγινε και τίποτα τρομερό που χάσαμε τον Φαν Ρόι. Πήραμε στη θέση του τον Φαν Χαμ".

Πέμπτος Μπιτλ? Ασε μας ρε Μπεστ. Εδώ κύριοι, έχουμε τον 7ο Αϊρον Μέιντεν

Παρά το γεγονός ότι η ομάδα ήταν ακόμα στα χέρια του Χάαν, ο οποίος βέβαια έχει βγάλει διαρκείας πλέον στα μπουζούκια, δε μπορεί παρά να κάνει εντύπωση το ότι ένας Ολλανδός, δεν ήξερε ποια είναι η πραγματική θέση ενός άλλου Ολλανδού - ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα Μορίς, δεν ήταν δεκάρι, αλλά ένα εξάρι, κι αυτό όχι "πολυτελείας".

Μας πήρε κάνα τετράμηνο για να το μάθουμε κι αυτό, στο μεταξύ ο Ιπτάμενος (Δίσκος με Λουλούδια) Ολλανδός, μετά από μια μνημειώδη σούρα, κατά τη διάρκεια της οποίας οι φήμες λένε ότι κατούρησε στο δερμάτινο τσαντάκι του Μπάμπη Μιχαηλίδη, έχει αποδεχτεί την πρόταση της Φέγενορντ, και μας αφήνει για λίγο με τον Σταύρο Σαράφη, και για ακόμα πιο λίγο με τον Ντράγκαν Κοκότοβιτς.

Και για λίγο περισσότερο από όλους, με τον Μιχάλη Μπέλλη.

Ο ήρωας της σημερινής μας ιστορίας, συνεχίζει να κονταροχτυπιέται στις αλάνες της Α' Εθνικής, με τον Τζαλακώστα και τον Σπίνουλα, ταλαιπωρεί και ταλαιπωρείται όσο λίγοι ξένοι στο διάστημα Βουλινού (όχι τόσο στο ταλαιπωρεί, μας έχουν ταλαιπωρήσει κι άλλοι, αλλά ο δόλιος αυτός πρέπει να ταλαιπωρηθηκε πολύ) και από ένα σημείο και μετά, και ειδικά από την πώληση της ΠΑΕ στον Μεγάλο Μπάτμαν κι έπειτα, το μόνο που περιμένουμε είναι να τελειώσει η ρημαδοχρονιά.

Σε ένα παιχνίδι με τον Αθηναϊκό στο Ntamaria Arena, έχει κάνει αυτό που λάτρευε ο Θείος Μίμης να γράφει: μουντιαλική εμφάνιση, από έναν παίχτη που η μόνη του σχέση με το Μουντιάλ πρέπει να ήταν κάνα άλμπουμ της Πανίνι με διεθνείς.

Ήταν παντού, έκοβε, έραβε, μοίραζε, χτύπησε, άνοιξε το κεφάλι του, το έραψε μόνος του - χάσαμε 1-0, κι αυτό από μόνο του, τα λέει όλα για την ποιότητα της ομάδας εκείνης της χρονιάς.

Σε περίπτωση που αισθάνεστε ότι δεν τα λέει και όλα όλα, μάλλον το πρωτοσέλιδο των Σπορ του Βορρά είναι αυτό που το κάνει:

"ΦΥΤΟ Ο ΚΟΚΟ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ!"

Έστω κι έτσι, πρόλαβε να γράψει 23 συμμετοχές, χωρίς φυσικά να σκοράρει, και με την ολοκλήρωση της σεζόν, επέστρεψε στο αγαπημένο του Βέλγιο (απ'όπου τον πήραμε) για τη Σαρλερουά.

Δεν έλειψε σε κανέναν.