Μετά από 2 γεμάτα χρόνια αλόγιστης σπατάλης, εποχές όχι απλά παχέων, αλλά οριακά Σχορτσιανίτικων αγελάδων, μπαίνει στη ζωή μας το "πρόβλημα ρευστότητας".

Το θέμα δηλαδή δεν είναι ότι ο πρόεδρος δεν έχει, Ω μοντιέ, αλλά δεν τα έχει σε δραχμές: τα έχει σε γεν, σε ECU, σε φιστίκια, μπορεί ο Τρισμέγιστος Μπάτμαν να τα είχε ακόμα και σε μπιτκόιν, απλά δεν τα είχε σε δραχμές.

Α, ναι.

Τα είχε και σε ξενοδοχεία.

Το Ακροπόλ.

Το οποίο αγόραζε και πουλούσε όποτε ήταν σε απόλυτη ανάγκη, πιθανότατα ήταν κάποιο real life hack που εμείς οι πλεμπαίοι δεν είχαμε καταλάβει, αλλά τέλος πάντων, γενικά ο πρόεδρος ήταν καλά, και όσο ήταν καλά αυτός, ήμασταν κι εμείς.

Ε εκείνο το καλοκαίρι, μπήκαν στα αυτιά μας πρώτη φορά οι ψύλλοι ότι μπορεί τελικά και να μην είναι τόσο καλά ο πρόεδρος, καθώς η φημολογία της εποχής οργίαζε για συμπαίκτη στα επιχειρηματικά του.

Το όνομα αυτού, Δημήτρης Αγγελόπουλος, ένας κροίσος, άγνωστο ακόμα αν ήταν της γνωστής οικογενείας ή επρόκειτο περί συνεπωνυμίας, αυτό που ξέραμε ήταν ο τύπος έκανε ντιλια στην Ελβετία και το Καμερούν.

Και παρά το ιντριγκαδόρικο μπαγκγκράουντ, όχι, δεν μιλάμε για τον Δημήτρη Αγγελόπουλο που βρέθηκε χτυπημένος από τη 17 Νοέμβρη.

(Δεν παίρνουμε και όρκο, αλλά μάλλον) ο Αμπαντά με τη φανέλα της Εθνικής Καμερούν

Ανοίγοντας βέβαια μια τέτοια πόρτα, δε μπαίνει μόνο ένας, αυτά είναι γνωστά τοίς πάσι, αλλά όλο και κάνα κορμί από το πουθενά θα σου κατσικωθεί γιατί απλά κάνεις δουλειές με τον μεγάλο.

Είναι το paoktales, και ο σημερινός μας ήρωας, είναι ο Πατρίς Αμπαντά.

Εδώ παίρνουμε και όρκο: ο Αμπαντά σύμφωνα με το Google images

Το καλοκαίρι του 1998 δε σημαδεύτηκε μόνο από το πρώτο "πρόβλημα ρευστότητας" (από μια σειρά τέτοιων προβλημάτων, που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια) που εμφανίστηκε στη ζωή μας, αλλά και από την πρώτη αποχώρηση του Σοφολογιωτατου (από μια επίσης σειρά τέτοιων αποχωρήσεων, που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια)

Εν τούτοις, μιας κ σαν σύλλογος είμαστε η χαρά του "εδώ η θλίψη δεν κερδίζει, δεν κερδίζει ποτέ", η ομάδα πέρασε για λίγο στα χέρια του Όλεγκ Μπλαχίν, αλλά όταν λέμε για λίγο, δε φαντάζεστε πόσο "για λίγο" εννοούμε.

Στο μεσοδιάστημα, το ρόστερ πέρασε σε φάση αυτοδιαχείρισης, όποιος ήθελε να μείνει, έμενε, όποιος ήθελε να φύγει, έφευγε, αρκεί να έφερνε αντικαταστατη.

Σε μια τέτοια σουρρεαλ κίνηση, ο Πάρης Ζουμπούλης πήγε μεν στην ντροπή της προσφυγιάς, αλλά έφερε τον Μαχαιρίδη να κάτσει στο πόστο του.

Μια μέρα, ανάμεσα σε ειδήσεις για το μπάσκετ, και την πώληση του Ακροπόλ, διαβάσαμε μια ενδεκάδα που κατεβάσαμε σε ένα φιλικό, στην οποία υπήρχε ένα όνομα που δεν είχαμε ξαναδεί: ο Πατρίς Αμπαντά αγωνίστηκε σε ένα φιλικό με την Βίντερτουλ (μάλλον), και δεν είναι μόνο ότι δεν έσπειρε ακριβώς, αλλά έκανε τον Όλεγκ να ισιώσει από τα ξύδια, και συγχρόνως να δηλώσει: "Αν κληρωθούμε με τη Ρέιντζερς (σσ: στοματάκι ε?) θα βάλω εγώ φόρμα να παίξω".

Τελικά, εμ κληρωθήκαμε, εμ δεν την έβαλε τη φόρμα του, και κάπου εδώ να επισημάνουμε ότι δεν είμαστε απόλυτα σίγουροι τι γινόταν στην πρώην ΕΣΣΔ επί Μπρέζνιεφ, αλλά δεν παίζεις μπάλα με φόρμα, Μπλιατ, με φανέλα και σορτσάκι παίζεις.

Κι επειδή το ξέραμε ότι δε θα μας πιστέψετε, ιδού

Ενώ λοιπόν ο μέσος παοκτσης περιμένει να ολοκληρωθεί το ντιλ με τον Αγγελόπουλο, ο τόπος έχει βουηξει ότι ο Αμπαντά είναι δωράκι του "Ελβετού" στον Μπάτμαν, και αν κρίνουμε από το γούστο του στα δώρα, δεν πρέπει να μας προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση ότι μετά το ναυάγιο του ντιλ με τον ΠΑΟΚ, ο τύπος πήγε να πάρει την Καλαμαριά.

Μετά από μια σειρά ανεπιτυχών αποτελεσμάτων, ο σύντροφός Όλεγκ ξαναδίνει τη θέση του στον Σοφολογιώτατο, και αν δεν είδαμε στο μηνάκι του Μπλαχίν τι ψάρια πιάνει ο Αμπαντάς, θα ήταν ουτοπικό να περιμένουμε να μάθουμε στο τετράμηνο που έκατσε ο κΆγγελος.

Το πιθανότερο είναι να τον δημιούργησε ψυχικά τραύματα και πληγές που δε θα έκλεισαν ποτέ: κατά 99% τον βάφτισε Πάτροκλο, αν και ο ήρωας της ιστορίας μας θα γυρνούσε λογικά και στο "γιαπί" ή "πεθαμένο".

Η σεζόν ολοκληρώθηκε με τον Αμπαντά να γράφει 0 (μηδέν) συμμετοχές.