Η μοναδική καλύτερη περίοδος από το καλοκαίρι, στη ζωή ενός παοκτση με χοσαδα μεγαλομέτοχο, είναι ο χειμώνας.

Γιατί μπορεί το καλοκαίρι να κάνεις μεταγραφές με φόντο την παραλία, αλλά το χειμώνα τις κάνεις με φόντο το Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Και αν έχεις χοσαδα μεγαλομέτοχο, θα σε κάνει και δώρο Χριστουγέννων τον υπερπαιχταρά.

Κι ακόμα, ακόμα, αν αυτός ο μεγαλομέτοχος είναι ο τύπος του "Αν το ΠαΣοΚ ήταν άνθρωπος", θα σε φέρει το κρεμ ντε λα κρεμ.

Σε περίοδο που κατά 99% είσαι εκτός στόχων.

Οπότε αυτό το κρεμ ντε λα κρεμ, απαλλαγμένο πλήρως από το όποιο άγχος, θα αρχίσει να γαζωνει με το καλημέρα.

How cool is that?

Διαβάζεις Looper5 φανατικέ αναγνώστη, και ξέρεις πολύ καλά ότι μια γαμάτη ιδέα μπορεί να κοπεί στα καλά καθούμενα, αλλά και να επανέλθει εκεί που δε θα τη ζητήσει κανείς.

Είναι το paoktales, και αυτός είναι ο Βιντακ Μπράντιτς.

Βρισκόμαστε στο Δεκέμβριο του 1999.

Ελάχιστα πριν κρασάρουν όλοι οι υπολογιστές του σύμπαντος, και καταρρεύσει η παγκόσμια οικονομία, δευτερόλεπτα πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση του πλανήτη ο Αντίχριστος, και περάσουμε στο έρεβος και το σκοτάδι.

Και μπορεί το πρώτο σκέλος να μην επιβεβαιώθηκε στο 100% (υπολογιστές μια χαρά, οικονομία καπουτ), όσον αφορά το δεύτερο όμως, πέντε μήνες μετά βγήκε ο Σημίτης με ένα επικό ΝΔ ημίχρονο/ ΠαΣοΚ τελικό, οπότε Hail Satan it is.

Με το παραπάνω Καρπεντερικό σκηνικό για φόντο, βρισκόμαστε στο επίκεντρο κοσμοϊστορικών εξελίξεων στη μαστούρα μας την πιο μεγάλη: ο πιο λατρεμένος μεγαλομέτοχος, στην ιστορία των λατρεμένων μεγαλομετόχων, είδε κι απόειδε με τα πλάνα Παναγιάς (Σοφολογιωτατου) και Ρόδον Live (Άρι Χάαν) και βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να ντύσει στα ασπρόμαυρα τον πολυνίκη Σερβοσέρβο Ελληνοέλληνα τεχνικό- Ο Πρίγκιπας ο αυθεντικός, ο ομόλοξος ανηφορίζει στη νυφίτσα του Θερμαϊκού, μαζί με όλο του το επιτελείο, και τα ΜΜΕ της πόλης τον έχουν βγάλει στο μπαλκόνι και τον παίζουν: όσο να πεις, ο κύριος Μπάεβιτς κουβαλάει ένα εντελώς διαφορετικό star attitude, ήταν ο άνθρωπος των τίτλων, ήταν παρά τα "Ντεν καταλαβαίνω τι τέλετε να πείτε" ένας press friendly προπονητής, με επιτελείο από πίσω του, με image maker, με με με..

Αλλά το κείμενο δεν είναι για αυτόν.

Λίγο αφού έχει ολοκληρωθεί το evaluation του ρόστερ, με την επιστημονική πινελιά του Σταύρου Σαράφη, αποφασίζει ότι η ομάδα θα χρειαστεί αμυντικό χαφ, και πείθει (οκ, δε χρειάστηκε και πολύ) τον γίγαντα Μπάτμαν (ή τον Θανάση Κάβουρα, τον οδηγό του, δεν έχει και πολύ σημασία) να ξηλωθεί για να φέρει στην ομάδα το ανερχόμενο αστέρι της Σερβίας, τον Βιντακ Μπράντιτς.

Κλάιβ Όουεν και μαλακίες

Ο Μπράντιτς, ομορφόπαιδο από τα λίγα, ψηλός, ευθυτενής, ευπατρίδης, και πιθανότατα ευπροσήγορος, θα κάνει πέτρα την καρδιά του, και θα δεχτεί το περίπου ένα δις για τρία χρόνια που θα τον προσφέρει ο λαοπρόβλητος ηγέτης, και θα πάρει το πρώτο ΚΤΕΛ από Βοϊβοντίνα για Θεσσαλονίκη.

Η γραφειοκρατεία της εποχής, δημιουργεί αναμονή, και η αναμονή γεννάει προσδοκίες, προσδοκίες για τις οποίες έχουν και μια μικρή ευθύνη τα Σπορ του Βορρά της εποχής, που κυκλοφορούν κάθε μέρα και με έναν καινούριο χαμένο της υπόθεσης Μπράντιτς: αρχικά ήταν η Λάτσιο που τον ήθελε σαν τρελή, μετά η Ρόμα που τον ήθελε σαν κολασμένη, έπειτα σε αυτές τις λυσσάρες προστέθηκε κι η Μπόκα Τζούνιορς που τον ήθελε με μανία, και κάπου ενδιάμεσα μαθαίναμε και νέα του Ερυθρού Αστέρα που καθόταν μόνος του σε μια γωνιά κι έκλαιγε, αναθεματιζοντας τον καπιταλισμό που του πήρε το γνήσιο σπλάχνο των Πλάβι μέσα απ'τα χέρια του.

Εμείς δε θέλαμε και πολύ, άλλωστε ίντερνετς δεν υπήρχαν, ή και να υπήρχαν δεν ξέραμε τι να τα κάνουμε, και κάναμε εικόνες με τον παιχταρα, όταν επιτέλους μπει να παίξει, να καταπίνει όλα τα χαφ των αντιπάλων, και να φτύνει τα κεφάλια τους στα πόδια του Περσία.

Τίποτα λιγότερο από αυτό.

Ώσπου μια μέρα, μάθαμε τα ευχάριστα: ο Μπράντιτς θα παίξει!

Ωσαννά τραγουδούν τα Ντουσανόσκυλα χαμηλά στη θύρα πέντε, ο παιχταράς είναι έτοιμος, τα χαρτιά του το ίδιο, η ώρα για το επίσημο ντεμπούτο έχει φτάσει, και το -25 από την κορυφή, είναι θέμα χρόνου να γίνει τουλάχιστον +5.

Διαολε, ένα κράμα Ρεδόνδο και Ραϊκαρντ θα έχουμε στο κέντρο της ομάδας τώρα, ποιός, όχι πείτε ποιος θα βρεθεί να μας σταματήσει;

Ένα λόγο που εμφανίζεται η φωτό του σε αυτό το θρεντ;;;

Το παιχνίδι είναι με τον βαζελο, η ομάδα έχει κάνει 2-3 σερί νίκες, ανάμεσα τους κι ένα ωραιότατο ντορτι (από μια σειρά ντορτιών που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια) στο γηραιό, και το ποδόσφαιρο που παίζει είναι, ας το χαρακτηρίσουμε, ελκυστικό στο μάτι.

Η Τούμπα ζει μια ακόμα από κεινες τις "πιο-φισκα-απλα-δε-γινεται" στιγμές της, όλα φαντάζουν ονειρικά.

Ε, στο 30' 0-1, στο 32' 0-2, ο Μπορμπόκης πατάει κι ένα κλωτσίδι τον Καραγκούνη που πάει να πανηγυρίσει, στο 69' το δεύτερο καλύτερο φορ που ήρθε στη χώρα μας απευθείας από την Πολωνία, ο Βαζέχα (πρώτος και καλύτερος, φυσικά είναι ο Πριγιοβιτς) κάνει το 0-3.

Υπό κανονικές συνθήκες δεν ήθελε και πολύ, ένα ανάποδο φάουλ, ένα ανάποδο πλάγιο δίνεις εκείνη την ώρα, και στο επόμενο πλάνο βλέπεις τον επόπτη της πέντε να πηγαίνει πάνω κάτω με παρέα από πίσω του, παρέα από κεινες που ξέρουν ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τις συνήθειες της μανούλας του, αλλά ήταν οι πρώτες μέρες του Σερβοσέρβου Ελληνοέλληνα τεχνικού, και είχαμε περάσει σε ένα ευρωπαϊκό στάτους, χειροκροτούσαμε τις προσπάθειες των παικτών, "εντάξει παίζει κι ο αντίπαλος στο παιχνίδι", "ήταν καλύτεροι τι να κάνουμε", "έτσι είναι αυτά φιλτατε Παναθηναϊκάκια, σήμερα εσείς, αύριο εμείς, αυτή είναι η ομορφιά του αθλητισμού" και άλλα τέτοια γλυκανάλα, μέχρι που στο 80κατι, ο ήρωας της σημερινής μας ιστορίας, πιάνει ένα βρωμόσουτο λίγο πιο μπροστά από το κέντρο του γηπέδου, το οποίο καρφώνεται στο γάμα.

1-3 τελικό, κανένας δεν το θυμάται βέβαια, όσοι ήμασταν στο γήπεδο θυμόμαστε μόνο τη γκολάρα του Μπράντιτς, και ξεκινάμε νέο κύκλο ονείρων - αυτή τη φορά όχι απλά καταπίνει χαφ, και φτύνει τα κεφάλια τους στα πόδια του Περσία, αλλά όταν ζοριζουν τα πράγματα, του δίνουμε τη μπάλα, κάνει αυτός καραβολίδα, όσο πηγαίνει η μπάλα, παίρνει το σχήμα πεπονιού, και μπαίνει γκολ πάντα.

Όπως σε εκείνο το γιαπωνέζικο μικυμάου.

Θα ήταν κάτι παραπάνω από περιττό να αναφέρουμε ότι κανένα από αυτά τα όνειρα δεν εκπληρώθηκαν ποτέ.

Ούτε καν αυτό με το μικυμάου.

Τα επόμενα 2 χρόνια έκανε σύνολο άλλες 14 συμμετοχές.

Τις περισσότερες ως αλλαγή.

Σε παιχνίδια κυπέλλου.

Και τον δώσαμε όντως στον Αστέρα.

Τσάμπα.