Από το πρώτο εντός έδρας που είδα και θυμάμαι, που με πήρε από το χεράκι ο πατέρας μου και με κάθισε στα Ιερά Τσιμέντα, απλά και μόνο για να με ποτίσει το μικρόβιο, πέρασαν 35 χρόνια.

Ναι, σα χθες το θυμάμαι, ναι η Δόξα Δράμας ήταν ο αντίπαλος, ναι κερδίσαμε (5-1), και όχι, δεν πάει εκεί που φαίνεται ότι θα πάει, αυτό το ποστ.

Σε αυτά τα 35 χρόνια, τρέχω ένα ασύλληπτο, αδιανόητο και αξιομνημόνευτο σερί, το οποίο δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να κοντραρει, ή αν μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει, αλλά όποιος θέλει εδώ είμαι, έλα ρε μάγκα να το συζητήσουμε: για 35 χρόνια σερί, δεν έχω χάσει ούτε ένα παιχνίδι του ΠΑΟΚ, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, τη στιγμή της τέλεσης του.

Δεν μου έχει τύχει ούτε μια φορά όλα αυτά τα χρόνια να ρωτήσω άνθρωπο: "Φίλε μήπως ξέρεις τι έκανε ο ΠΑΟΚ;", ούτε και βρέθηκα ποτέ στη θέση να σκεφτώ "πωωω, το μεσημέρι παίζαμε? Χαμπάρι δεν πήρα".

Έχω εξηγήσει σε όλες τις γυναίκες που περάσαν από τη ζωή μου πως η ώρα που παίζει ο ΠΑΟΚ είναι κάτι ιερό (με μια καημενούλα, ξεκινήσαμε τη σχέση μας την παραμονή του Ολυμπιακός- ΠΑΟΚ 0-1 με Εντινιο, και είχαμε και ραντεβού την ώρα του ματς- ωραία πέρασε), και προσπαθώ όσο πιο ήρεμα γίνεται, και με τα λογικότερα επιχειρήματα του κόσμου, σε όλα τα αφεντικά με τα οποία έχω συνεργαστεί, να εξηγήσω, ότι δεν είναι σωστό να με βάζουν σε ώρες που παίζει ο ΠΑΟΚ.

Όσο για το ΚΨΜ; Εννοείται ότι το πρώτο πράγμα που ρώτησα στο κέντρο ήταν "τι ομάδα είναι ο καψιμιτζής" και επίσης εννοείται ότι αν είχε ολυμπιακός - αεκ πχ, και ΠΑΟΚ- ΒΑΟ την ίδια ώρα, οι γάβροι με τα χανουμια θα το άκουγαν στα ωραιοτατα ραδιοφωνάκια τους.

Και μιας κι ανέφερα το ράδιο, μη νομίζετε εσείς οι νέοι ότι μπορούσες ανέκαθεν να δεις το παιχνίδι της ομάδας σου, με όποιον κι αν έπαιζε, σε οποιαδήποτε περιοχή κι αν ήσουν.

Σουπερσπορ (νόβα δηλαδή), με (σχεδόν) όλα τα παιχνίδια να μεταδίδονται, έχουμε από τις αρχές του 2000, πιο πριν η καλύτερη προσπάθεια που έχει γίνει ήταν το "λεπτό προς λεπτό" του Μέγκα, κι ακόμα νωρίτερα η ΕΡΤ, κι αυτή μόνο τα ντέρμπι - ευτυχώς που γεννήθηκα με πατέρα αρρωστακι, και τα εντός δεν ήταν ποτέ πρόβλημα.

Από την άλλη, όσοι είχαν θέμα και για τα εντός, μεγάλωσαν με συντροφιά μια πανέμορφη κολώνα

Φάγαμε πολύ χολΕΡΑ σπορ, αμέτρητο Παναγιώτη Χαραλαμπίδη, ατελείωτο Μάκη Βοιτσιδη, κι αυτό όταν ήμασταν τυχεροί.

Γιατί στα εκτός είχε Λευτέρη Σαρελάκο, και ντεμεκ στεναχώρια γιατι "το ελληνικό πρωτάθλημα χρειάζεται έναν ισχυρό ΠΑΟΚ, έτσι δεν είναι Μιλτιάδη Παναγιωτοπουλε;"

Και φυσικά, μαρτυρικές συνδέσεις με Πάτρα και Ηράκλειο, πράγματα που γινόντουσαν μόνο σε σένα, είτε όταν έπαιζες ημιτελικό ευρωπαϊκού κυπέλλου στο Παλε ξερωγω με το σκορ στον πόντο και.."διακόπτουμε τη σύνδεση μας με το Αλεξάνδρειο, έχεις ανοιχτό μικρόφωνο Παναγιώτη Χαραλαμπίδη, πάμε όμως στο Εθνικό Κέντρο Σκοποβολής γιατί έχουμε πανελλήνιο ρεκόρ", είτε όταν έβαζες γκολ στην Παναχαϊκή, έπαιρνε το μικρόφωνο ο σκατογερος ο Γεωργίου, και μέχρι να καταλάβεις ποιος το είχε βάλει, είχες τελειώσει με τα νύχια του ενός χεριού, κι έπιανες του άλλου.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Γιατί το σερί έσπασε την προηγούμενη εβδομάδα.

Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου, που συνειδητά, εν ώρα αγώνα, αποφάσισα να μην το δω, να μην το ακούσω, να μην παρακολουθήσω την εξέλιξη του από κανένα σάιτ.

Όχι γιατί παίξαμε χάλια με τον συμπολίτη, ούτε γιατί βγήκαμε εκτός στόχων.

Γιατί, στην τελική, αυτό που παρακολουθώ ανελλιπώς από το 1986, σε κάθε μέσο, με κάθε τρόπο, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, είναι ο ΠΑΟΚ, και αυτό που περιφέρεται εδώ και κάνα χρόνο στα γήπεδα της χώρας, μόνο ΠΑΟΚ δεν είναι.

Δε με εκφράζει.

Δε με γεμίζει.

Δε με κάνει την αίσθηση που με έκανε.

Πέρασα όμορφα εκείνο το δίωρο της προηγούμενης εβδομάδας, ή τουλάχιστον αυτό έχω πείσει τον εαυτό μου ότι συνέβη - πάντως μαθαίνοντας την εξέλιξη του ματς, αισθάνομαι ότι πέρασα ομορφότερα από ότι θα περνούσα κολλημένος πάνω από μια οθόνη.

Το ίδιο αποφάσισα να κάνω και σήμερα.

Και πριν συνδέσω ακουστικά, βάλω μουσική, ξεκινήσω να πλέκω ή να ποτίζω λουλούδια, ή να ανοίγω φύλλο σφολιάτας, γκολ.

Το εμπάργκο κράτησε μια βδομάδα.

Ένα νέο σερί ξεκίνησε.

Γιατί όσο και να αισθάνεσαι ότι δε σε εκφράζει, όσο και να λες ότι δε θέλεις ούτε να βλέπεις, at the end of the day, το μόνο που κανείς, είναι να λες ψέματα στον ίδιο σου τον εαυτό.

We're better than that.