"Έχουν χαλαρώσει πολύ. Άδειασαν. Πήραν και το πρωτάθλημα, έχουν πάρει ήδη το κύπελλο δύο φορές, δεν έχουν κίνητρο πλέον. Έχουν χάσει και τη συγκέντρωση τους. Άσε που χωρίς τον Βιερίνια, αλλάζει όλη η αμυντική γραμμή."

Πάνω κάτω αυτά άκουγες μετά τη φιέστα με τον Λεβαδειακό, και εν όψει του τρίτου στη σειρά (και με φωνάζουν μπαμπά) τελικού με τους χάρτινους.

Δηλαδή, για να γίνουμε πλήρως κατανοητοί, η ομάδα μόλις έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα, μετά από 34 χρόνια, αήττητη, ξεκινώντας με -2, και ο περίγυρος έχει βάλει στο γραμμόφωνο φουλ της γκρίνιας στη διαπασών.

Μια εβδομάδα μετά τη φιέστα, σφραγίζουμε το αήττητο στο Γιάννενο, και έχουμε 6 μέρες να προετοιμαστούμε ψυχολογικά για τον τελικό του ΟΑΚΑ.

Τελικός ο οποίος θα διεξαχθεί χωρίς κόσμο, πράγμα απολύτως λογικό και πρωτοποριακό - αυτά με τις γιορτές του ποδοσφαίρου και τις μαλακίες, είναι για τους φλώρους.

Άλλωστε μπορεί να έχουμε αναγκαστεί να δώσουμε 85 τελικούς, όλους στην Αθήνα, αλλα αυτό γίνεται μόνο γιατί το ΟΑΚΑ είναι το ασφαλέστερο γήπεδο του πλανήτη.

Παρόλα αυτά, η αστυνομία αδυνατεί να εγγυηθεί την ομαλή διεξαγωγή ενός τελικού παρουσία οπαδών και των δύο ομάδων, λόγω της "έχθρας που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στους δύο φιναλίστ".

Το κάνουμε ξανά πενηνταράκια για όσους δεν το έπιασαν, ένα χρόνο μετά το κλείσιμο των παιχτών της στα αποδυτήρια, ένα χρόνο μετά το ντεμαράζ αποκαλύψεων για τον ύπουλο και βρώμικο ρόλο του Σαββίδη στα Βαλκάνια, ένα χρόνο μετά την ξεδιάντροπη κλοπή του πρωταθλήματος μας από τη ντροπή της προσφυγιάς, αλλά και ένα χρόνο μετά την κανονική διεξαγωγή τελικού στο ΟΑΚΑ, ο οποίος έλαβε χώρα μόλις 2 μήνες μετά τα προαναφερθέντα, η αστυνομία με τη σύμφωνη γνώμη του υπουργού, αδυνατεί να εγγυηθεί ομαλή διεξαγωγή με παρουσία οπαδών και των δύο ομάδων, οπότε η λύση του "κεκλεισμένων" είναι μονόδρομος.

Πάντως, αφού μόνο με προσκλήσεις θέτε, μόνο με προσκλήσεις θα το κάνουμε, στο κάτω κάτω  είναι γνωστό τοις πάσι πόσο νομότυπα το πάμε το έργο, και αν νομίζετε ότι ειρωνευομαστε, σκεφτείτε μόνο όλες εκείνες τις φορές που ο νόμος βρήκε πλήρη εφαρμογή πάνω μας.

100 προσκλήσεις it is λοιπόν, και δε μας είπε κανένας ΠΟΥ θα τις δώσουμε, στην τελική Μάο Μάο μας ανεβάζετε, Ορκ μας κατεβάζετε, ε εκατό πρεζακια με προσκλήσεις θα είναι οι επίσημοι μας, αυτούς έχουμε για κυριλέ, τιμή μας και καμάρι μας.

Αγωνιστικά, το δίλημμα είχε να κάνει με το κενό του Βιερίνια, και αυτό μας έτρωγε για μέρες. Τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση;

Ξεκινάς τον Γιαννούλη, ο οποίος ακόμα δεν είχε δείξει ούτε το 10% από αυτά που θα μας έδειχνε τα επόμενα 2 χρόνια, για να πας με μια αλλαγή στην τετράδα, ρισκάροντας όμως στο κενό που θα δημιουργηθεί αριστερά, ή πας αριστερά τον Κρέσπο για σιγουριά, και βάζεις τον Ινγκασον δίπλα στον Βαρέλα, αλλάζοντας όμως έτσι τα 2/4 της αμυντικής γραμμής, της καλύτερης αμυντικής γραμμής της λίγκας.

Τελικά, και με το Σκουφί να είναι αλλεργικό στις προπονητικές ακροβασίες, προτιμάται η πρώτη περίπτωση, πιθανότατα ως αυτή με το χαμηλότερο συντελεστή ρίσκου.

Στο τέλος της ημέρας, το δίδυμο Κρέσπο Βαρέλα εκείνη την περίοδο δεν το πείραζες με τίποτα, πόσο μάλλον δεν το πείραζες σε τελικό.

Σε άλλη μια τέτοια κίνηση (χαμηλού ρίσκου, και καθαρού πονταρίσματος στη συνοχή) την έτερη τεράστια απουσία, αυτή του Μαουρισιο, την καλύπτει με Κάνιας Σάχοφ, αφήνοντας στον πάγκο έναν εκ των κορυφαίων χαφ στην Ευρώπη, τη στιγμή που μιλάμε, τον Σέρτζιο Ολιβέιρα.

Τα υπόλοιπα, αναμενόμενα, Ζαμπά Πέλκας και Μπισεσβαρ πίσω από τον Τσούμπα, και πάμε για το τρίτο στη σειρά (και με φωνάζουν μπαμπά).

Πρώτο μισάωρο σαστισμένο, η ομάδα μας αν και δεν έχει χάσει σε συγκέντρωση, δείχνει να μην έχει εντάσεις, τουλάχιστον στα ανεβάσματα. Ήταν το μοναδικό μισάωρο της τριετίας τελικών ΠΑΟΚ- Χάρτινοι, που δεν ήμασταν απόλυτα κυρίαρχοι στο γήπεδο.

Αλλά και το τελευταίο.

Ένα χορευτικό του Ζαμπά στον Χουλτ βγάζει ευκαιρία με τον Τσούμπα, και πτώση του γενικού: ούτως ή άλλως την κερκίδα την έχουν πάρει για άλλη μια φορά τα παοκτσακια, και οι χάρτινοι παραδίνονται στη μοίρα τους.

Λίγο πριν τη λήξη του ημιχρόνου, το Πελκάκι βγάζει σέντρα από τα δεξιά, ο Τσούμπα ντύνεται Φαν Μπάστεν, end of story.

Βυθίζονται στα ψυχολογικά τους για τα καλά, δεν ξέρουμε αν η δική μας γενιά ζήσει να τους δει να σηκώνουν κεφάλι ποτέ, αλλά από την άλλη ποσώς μας ενδιαφέρει, να μη κλεινόσαντο στα αποδυτήρια, υπάρχει Μαρξ και βλέπει ρε χαμούρες.

Μέσα σε μια εβδομάδα, ζούμε για άλλη μια φορά μαγικές κι ονειρεμένες στιγμές, το Πελκάκι που τραγουδάει "Σαν του ΠΑΟΚ την ομάδα.." με όλη τη δύναμη της ψυχής του, με την ένταση που θα το τραγουδούσαμε εγώ κι εσύ, το πρώτο νταμπλ της ιστορίας μας, ένα νταμπλ που κατακτάς σε χρονιά με αήττητο πρωτάθλημα, σε έναν τελικό με το πιο σιχαμένο και μουλωχτό σωματείο από καταβολής σωματείων, εβερ, ο Τσούμπα που κλαίει, το αεκ365 που κλαίει, ο Μάνταλος που κλαίει, πολύ κλάμα ρε παιδάκι μου - γενικότερα ήταν ένας τελικός γεμάτος έντονες εικόνες και συναισθήματα, ήταν ο τελικός επισφράγισμα της απόλυτης κυριαρχίας του ΠΑΟΚ στο Ιράν των Βαλκανίων, ήταν ένας τελικός που δε θα ξεχάσουμε όσο ζούμε, ήταν ο τελικός απάντηση σε ένα κράτος που συστηματικά παλεύει να σε βγάλει τρελό και γραφικό.