"Το παλικάρι έχει ένα μήνα στην ομάδα. Ξέρετε τι απαιτεί η θέση του λίμπερο; Συνεχείς φωνές στους συμπαίκτες του. Αυτός δεν ξέρει καν τη γλώσσα. Τι θα τους λέει; 'Τσάο μπαμπίνα';"

Μια εβδομάδα μετά, σε ένα Ξάνθη - ΠΑΟΚ θα τραυματιστεί ο Νίκος Κολομπούρδας, και θα καταλάβουμε ότι όλο αυτό που ακούσαμε στη συνέντευξη τύπου του Σοφολογιωτατου, ήταν άλλη μια μπούρδα.

Εκτός αν το παλικάρι έμαθε τη γλώσσα.

Διαβάζετε το paoktales, κι αυτός είναι ο Μίρκο Τάκολα.

Για όλους εμάς τους 40κάτι, το Ιταλός αμυντικός, sells itself με τη γοητεία του. Οι πρώτες εικόνες μας από ξένο ποδόσφαιρο έχουν να κάνουν με μάστορες της θέσης, κολλημένοι μπροστά στις οθόνες μας βλέπαμε τον Μπαρέζι, τον Μαλντίνι, τον Φεράρα, τον Βιέρκοβουντ, ακούγαμε σκόρπιες ιστορίες από τον Διακογιάννη και τον Κατσαρό (μέχρι και τα άκυρα του Θεοφιλόπουλου ακούγαμε) και χτίζαμε το μύθο.

Βλέπαμε τις Ιταλικές ομάδες να μην τρώνε γκολ ούτε με αίτηση, την Εθνική τους να περνάει φάσεις ομίλων μόνο με Χ ξερωγω, 3 μηδέν μηδέν και πέρασε, χαζεύαμε και τα ιερά τέρατα να κρατάνε το σκορ τόσο κουλ, ατσαλάκωτοι, με τη χωριστρα στην πένα, και με το κλοτσίδι εκεί που χωρούσε- δηλαδή μουλωχτά, στη ζούλα, και καπάκι θέατρα.

Καταλάβατε που πάει όλο αυτό, ο μικρός Μπάτερς είχε έρωτα με την Εθνική Ιταλίας, και απολάμβανε ένα 0-0 σε Άσκολι- Τσεζένα, πολύ περισσότερο από ένα 3-5 σε Μπάγιερν - Ρεάλ πχ.

Το καλοκαίρι του 1998, μια ανώτερη δύναμη, έφερε στο δρόμο μας, επιτέλους, Ιταλό ποδοσφαιριστή.

Χαρές, πανηγύρια, τηλεοράσεις, ο τύπος δεν ήταν απλά ένας Ιταλός ποδοσφαιριστής, αλλά είχε περάσει από Νάπολι, Παλέρμο, και είχε συμμετοχές και στην Εθνική Ιταλίας!!

Στην ολυμπιακή ομάδα έστω, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, εκείνη την εποχή να έπαιρνες 4 ραντομ μπακ, 2 από το Καμπιονάτο, 1 από τη Σέριε Β, και έναν από τις αλάνες έξω από το εργοστάσιο της Φιατ στο Τορίνο, και να τους έριχνες κόντρα στη Βραζιλία, γκολ δεν τρώγανε.

Σε έναν ΠΑΟΚ που παραδοσιακά το πρόβλημα του ήταν το εύκολο γκολ (που δεχόταν) η απόκτηση του Τάκολα φάνταζε ως το κομμάτι που θα ένωνε όλα τα υπόλοιπα, το σιρόπι που θα δέσει το γλυκό, το γρανάζι που έλειπε από τη μηχανή, το κουμπί που θα κουμπώσει το κοστούμι, όλα εκείνα τα δημοσιογραφικά κλισέ τέλος πάντων που τόσο αγαπήσαμε, αλλά δεν μας ενοχλούσαν καθόλου πια, καθώς ακουγόσαντο σαν τη φωνή του Αλέξη Κωστάλα σε τριπλό Άξελ.

Ιταλό αμυντικό ρε μουνιά, και τώρα να δούμε πόσο εύκολα θα μας βάζετε γκολ χαμούρες, ο παιχταράς θα σας καταπιεί μέχρι να πείτε "βανδαλισμοί".

Βέβαια, επειδή ΠΑΟΚ είσαι, οι μέρες περνούσαν, και Ιταλό αμυντικό ακούγαμε, Ιταλό αμυντικό δε βλέπαμε.

Μια ο Ζαφειρίου, την άλλη ο Κολομπούρδας, την παράλλη ο Κουλακιώτης, μέχρι κι ο Μαχαιρίδης επιστρατεύτηκε στη θέση, αλλά (και με τις αστειοτητες του Σοφολογιωτατου να τις πιστεύει κόσμος, αλήθεια) ο Μίρκο σταθερά γυάλιζε πάγκο.

Μέχρι που ξεμειναμε εντελώς από αμυντικούς εκείνο το απόγευμα στην Ξάνθη, οι πίπες περί "Τσάο Μπαμπίνα" ξεχάστηκαν γρήγορα, και ο ήρωας της ιστορίας μας δεν ξαναβγαίνει από την ενδεκάδα.

Και πως να βγει, όταν το πρώτο του επίσημο γκολ γίνεται το λάβαρο της επανάστασης, η αφορμή για να βγούμε μαζικά στους δρόμους όλης της Μακεδονίας, διαμαρτυρόμενοι για το καθεστώς Κόκκαλη που κυβερνούσε τη χώρα.

Πιο συγκεκριμένα, σε ένα ακόμα από τα ΠΑΟΚ- Ολυμπιακός που έπρεπε να χάσουμε, και όταν λέμε "έπρεπε" δε φαντάζεστε τι γινόταν για να χάσουμε (ή να μην κερδίσουμε), βρισκόμαστε από νωρίς πίσω στο σκορ.

Κλάιν, τίποτα δε μας λέει αυτό, η ομάδα εκείνα τα χρόνια, έπαιρνε μπρος όταν έτρωγε γκολ, και έτσι συνέβη και τότε: κυριαρχεί στο γήπεδο για 50', διάστημα κατά το οποίο έχει βάλει τον διορισμένο πρωταθλητή στην εστία του, και τον βομβαρδίζει.

Το πρώτο γκολ έρχεται στο πενήντακάτι, αλλά όπως προαναφέραμε, ζούμε σε μια περίοδο που για να βάλεις γκολ στον γαβρο, πρέπει να φτύσεις αίμα.

Το γκολ, φυσικά ακυρώνεται ως οφσάιντ.

Δεν πτοούμαστε. Οι επιθέσεις συνεχίζονται κατά κύματα.

Ξανά γκολ.

Αυτή τη φορά δε μπορούν να κάνουν τίποτα.

Ο Σοφολογιώτατος, που περνάει την πρώιμη φάση τρέλας, σε όλο αυτό το διάστημα παίζει κάτι σαν 2-2-6, και σε μια κόντρα τους βγαίνουν ο Γκογκιτς με τον Κατσαμπή. Κλείνουμε τα μάτια, καθώς ξέρουμε την κατάληξη, αν ήταν να χαρακτηρίσεις με μια λέξη τον Κατσαμπή σαν αμυντικό, αυτή μπορεί να ήταν το "φιλότιμος", μπορεί το "δυναμικός", άντε βαριά βαριά και το "βράχος". Αλλά το "γρήγορος", σίγουρα δε θα το επέλεγες.

Ε, ο Παπαπέτρου είδε ότι τον πρόλαβε τον Γκόγκιτς, και τον έκανε και πέναλτι.

Καθώς βρισκόμαστε στο 80φευγα, ο κΆγγελος δίνει εντολή να ανέβουν όλοι μπροστά (λες και είχε μείνει κανένας πίσω). Κερδίζουμε ένα φάουλ μπροστά στην 5. Φραντζέσκος εκτελεί. Τάκολα, κεφαλιά, γκολ!

Το προηγούμενο βράδυ ήμασταν στο Μύλο για τους Σλέγιερ, αλλά το moshpit το καλό έρχεται την επόμενη στην Τουμπάρα.

Αλλαλαγμός, ο Μπάμπης Μιχαηλίδης κάνει κωλοδάχτυλα στον πάγκο του γάβρου, ο Σοφολογιώτατος κοιτάζει τον ουρανό εκστασιασμένος, δεν υπάρχει λόγια να το περιγράψει κανείς αυτό που ζούμε, μιλάμε για παράκρουση κανονική.

Σε αυτή την παράκρουση λοιπόν, διαιτητης και επόπτης βρίσκουν τα αρχίδια να το ακυρώσουν, και πραγματικά, τους το δίνω, γάμησα εγώ εντολή Κόκκαλη και μαλακίες, σε τέτοια Τούμπα, τρέχεις σέντρα και το πολύ πολύ αλλάζεις χώρα μετά.

Το ζήσαμε και πρόσφατα με τον Κομίνη, για μέρες παίξανε με τη νοημοσύνη μας (όχι δεν είστε τρελοί, Βούλγαροι είστε, μάλλον είστε και τρελοί και Βούλγαροι, μιας και τα λέμε έτσι ελεύθερα τώρα, μήπως είστε τίποτα γείτονες?), ο Τάκολα όμως σε κάθε γκολ που έβαζε στο αστείο αυτό πρωτάθλημα, μετρούσε και αυτό κόντρα στο σίχαμα.

Ο κΆγγελος ξαναεφυγε, μετά ήρθε ο Χάαν, ακόμα πιο μετά ο Μπάεβιτς, σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό, οι τύποι φάγανε από Τουρσουνιδη, μέχρι Φραντζεσκο, ε δε θα κολλούσαν στον Μίρκο.

Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, και έχοντας αλλάξει περίπου 46 ομάδες, ο τύπος για εικόνα προφίλ, στο φβ του, έχει μια από τα χρόνια του στον ΠΑΟΚ.

Παιχταρά, ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις, να είσαι πάντα καλά όπου και να βρίσκεσαι.