Το μόνο που με ρώτησε ήταν "τι ώρα θα φύγετε από δω;"

Ε τι ώρα θα φύγουμε. Κατά τις πέντε. Εννιά είναι το ματς.

"Αργά είναι πέντε".

Αυτό. Τίποτα παραπάνω.

Με εκείνη την απόλυτη σιγουριά που τον διέκρινε πάντα, με το βλέμμα που φωνάζει ότι ξέρει κάτι παραπάνω.

Εγώ, 24 χρονών, σίγουρος κι εγώ ότι τα ξέρω όλα, τον κορόιδευα, αλλά δεν τόλμησα να το κάνω φωναχτά. Τον εχωσα να κάτσει στο μαγαζί αυτός για να πάω εγώ στον τελικό, δε θα τον προκαλέσω κι όλας.

-Εντάξει, δε θα καθυστερήσουμε πουθενά, πέντε και μισή, έξι παρά θα είμαστε στο γήπεδο.

- Αργά είναι.

Και ήταν όντως!

Έξι παρά, το γήπεδο έχει τουλάχιστον δέκα χιλιάρικα απ'έξω, ενώ οι κινήσεις μας για να μπούμε στην τρία γίνονται σημειωτόν.

Παίρνω μια γερή τζούρα Τουμπάρας όσο μπαίνω, από παιδί ακόμα αυτή ήταν η αγαπημένη μου μυρωδιά: μια μίξη από τσιγαρίλα, τσίκνα, κάπνα και ντουμάνι. Η μυρωδιά που σε κάνει να καταλαβαίνεις ότι έφτασες, η μυρωδιά που η ένταση της σε κάνει να υπολογίζεις πόσο κόσμο έχει μέσα.

Και εκείνη τη μέρα, είχε πολύ.

Με τα χίλια ζόρια, φτάνουμε (μάλλον) στις θέσεις μας. Είναι εφτάμιση, οπότε το μισό άγχος το φάγαμε στην είσοδο. Το άλλο μεγάλο μου ντέρτι, επίσης από παιδί, ήταν τι στον πούτσο κάνεις 2,5 ώρες πριν αρχίσει το ματς, καρφωμένος στη θέση σου. 

Η δική του η γενιά βλέπεις, είχε συνηθίσει να πηγαίνει από πολύ νωρίς, έχω ακούσει κάτι ιστορίες για δώδεκα η ώρα το μεσημέρι, σε ματς που άρχιζε πέντε το απόγευμα, και αυτό το χούι πέρασε και σε μας.

Επιλογές δεν είχες, το πολύ πολύ να μάθαινες το καινούριο σύνθημα, ή να μάλωνες με κάναν κυλίκατζη για να περάσει η ώρα. Η οποία δεν περνούσε με τίποτα, ειδικά στα μεγάλα ματς. 

Για "σποράκι, καφεδάκι, φραπεδάκι παιδιά" εκείνη τη μέρα πρέπει να επιστρατεύτηκαν μόνο κασκαντέρ, οπότε τι έμενε;

Το καινούριο σύνθημα.

Ήταν κι εύκολο:

"Σήκωσε το, το γαμημένο, δε μπορώ, δε μπορώ να περιμένω".

Η αλήθεια είναι ότι τελικό στην έδρα μας δεν είχαμε ξαναζήσει, πόσο μάλλον τελικό με τον συμπολίτη, κι αυτή η σιγουριά μας άγχωνε. Όχι για κάναν σοβαρό λόγο, αλλά γιατί όλο το πακέτο παραήταν εύκολο για να είναι αληθινό.

"Σήκωσε το, το γαμημένο", ναι ρε παιδιά, κι εγώ μαζί σας, ποιος αρούλης τώρα, αλλά μισό λίγο, πότε πήγαμε με τέτοια σιγουριά και αισιοδοξία στο γήπεδο και μας βγήκε σε καλό;

"Δε μπορώ, δε μπορώ να περιμένω"..

Από τις προηγούμενες ημέρες, ήταν κάτι παραπάνω από έντονη η φημολογία ότι η ομάδα αυτή θα σκορπίσει την επομένη του τελικού. Ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι, έχουν χαιρετήσει Μπορμπόκης, Κατσαμπής και Παντελής Κωνσταντινίδης, από την ομάδα που πήρε το κύπελλο τον Μάιο του '01 έχουν φύγει επίσης και οι Βενετίδης, Ναλιτζης, οι τελευταίοι που μένουν είναι Οκκάς, Καφές, Εγκωμίτης και Γου Χου.

Εκτός του Εγκωμίτη (κι αυτό επειδή είχε ευπάθεια σε τραυματισμούς) για τους υπόλοιπους έχει βουήξει ο τόπος.

"Ας πάρουν το κύπελλο σήμερα, κι ας φύγουν μετά" λες από μέσα σου, στο άτυπο ντιλ που κάνεις με την ανώτερη δύναμη που έχεις πιάσει κουβέντα.

"Σήκωσε το, το γαμημένο, δε μπορώ, δε μπορώ να περιμένω"κι έχει πάει εννιά παρά.

Αρχίζουμε.

Τοχουρογλου, Εγκωμίτης, Κουτσόπουλος, στο κέντρο της άμυνας Αμπονσά και Κούτσης, στα χαφ Μάρκος Καφές και Κουκιελκα, Γεωργιάδης Οκκάς και Γιασεμακης μπροστά.

Τίποτα μη αναμενόμενο, πάνω κάτω αυτή θεωρούταν η καλή ενδεκάδα του κΆγγελου, ειδικά από τη φυγή του Ουντέζε με δανεισμό στην Αγγλία στα μέσα της σεζόν.

Τίποτα μη αναμενόμενο και στις κερκίδες, τα καημένα τα αρειανά βλέπουν ότι το "σήκωσε το " το τραγουδάει μέχρι κι η θύρα των επισήμων, εντάξει στην Τούμπα γινόταν ο τελικός τι περίμεναν δηλαδή; Ας το κάνανε στο δικό τους, και.. Παπάρια.

Πάλι πιο πολλοί θα ήμασταν.

Κάπου στο εικοσικάτι, ένας δικός τους πάει να ξεκινήσει επίθεση, νομίζω ο καλός τους ήταν, αυτός ο Κνόπερ, ο Μάρκος του παίρνει τη μπάλα σε φάση "επ, φέρε αυτό εδώ", και τη στέλνει συστημένη στον Γου Χου.

Εκεί αρχίζει ένα γαϊτανάκι προσποιήσεων και εμετών, αν ήταν μπάσκετ θα τον είχε σφυρίξει τρία δευτερόλεπτα το κοράκι, τόση ώρα ήταν μέσα στη μικρή τους περιοχή και προσποιούνταν.

Όταν κουράστηκε, και αφού περίμενε κάνα δυο αμυντικούς να ξανασηκωθούν, για να τους ξαναρίξει, αποφασίζει να κάνει και το πλασέ.

Και τα πλασέ του Γου Χου, είχαν μόνο μια κατάληξη, αν ήσουν αμυντικός ή τερματοφύλακας, το θέμα σου ήταν να μην τον αφήσεις να πλασάρει, εκεί εναπόκεινταν οι ελπίδες σου.

Αφού λοιπόν πλάσαρε, γκολ, 1-0, και λες και κάποιος γύρισε το διακόπτη του volume: το "Σήκωσε το, το γαμημένο" σε έσπαγε τα αυτιά πλέον, δε μπορώ να εξηγήσω τι γινόταν, παίζει να το τραγουδούσαν κι οι δικοί τους, και οι περαστικοί απ'έξω, η πόλη όλη, δεν έχω καταλάβει ακόμα τι έχει συμβεί.

Το μόνο που άκουγες όμως ήταν "Σήκωσε το, το γαμημένο, δε μπορώ, δε μπορώ να περιμένω".

Και ήταν τόσο εθιστικό..

Το δεύτερο ημίχρονο δεν είχε τίποτα, ένα τετ α τετ δικό μας στο πενήντα περίπου, και το περίφημο κύπελλο δοκάρι στο ενενήντα.

Αυτό ήταν και όλο το ματς.

Στην απονομή, όλη η ομάδα, παίχτες, φροντιστές, προπονητικό τιμ, ΟΛΟΙ, τραγουδάνε "Σήκωσε το, το γαμημένο" και η φίλαθλη κοινή γνώμη εκφράζει τον αποτροπιασμό της για τις απρέπειες των Παοκτζήδων.

Οι σκατόφλωροι βέβαια ένα χρόνο μετά θα το τραγουδάνε για τη σιχαμενη εθνική τους, και δεν είναι ότι θα το τραγουδάνε απλά, θα το κάνουν και "τιμημένο" γιατί αν η υποκρισία ήταν φράουλες, οι Έλληνες κυριλέδες θα πίνανε πολλές γρανίτες.

Ο νους μου, από το σφύριγμα της λήξης και μετά, είναι μόνο στον πατέρα μου.

Οκ, και στον τύπο με το παπάρι που περιφερόταν πέριξ του γηπέδου, αλλά μη χαλάσω τη στιγμή τώρα.

Ή δε γαμιεται, ας τη χαλάσω

Με κλεισμένο λαρύγγι από τις φωνές, γυρνάω στο μαγαζί να τον αγκαλιάσω, και να πανηγυρίσουμε μαζί, δε μας έπαιρνε για Λευκούς Πύργους και σκηνικά, και το μόνο που θυμάμαι από αυτά που τον είπα, ήταν "Σε ευχαριστώ που με έκανες ΠΑΟΚ".

Στους πανηγυρισμούς, ο Σοφολογιώτατος (μαζί με τα παλικάρια του) δεν αφήνει κανέναν διοικητικό να παραβρεθεί, και φυσικά, όπως αναμενόταν, την επόμενη διαλύει η μισή ομάδα.

Ήταν το δεύτερο κύπελλο μέσα σε 2 χρόνια, αλλά το τελευταίο για τα επόμενα (μάντεψε αριθμό) δεκατέσσερα.