"Ναι αλλά ο Κύζας.."

Ποιος Κύζας ρε καημένοι.

Ποιος Κύζας ρε πτηνά.

Κερδίσατε 2-0 με το έτσι θέλω, χωρίς να δώσει καθαρό, καραμπινάτο πέναλτι στον Μάτος - που 2-0, που 2-1, και δεν είπαμε τίποτα.

Δε βγάλαμε κιχ, τσιμουδιά, κράξαμε την ομάδα μας, τον προπονητή μας, τους παίχτες μας, αλλά για την ξεκάθαρη αλλοίωση αποτελέσματος, μόκο.

Και έρχεσαι στην Τούμπα, στη γεμάτη Τουμπάρα, και τρως ένα ντόρτι που σβουράνε τα αυτιά σου, και έχεις το θράσος και μιλάς για Κύζα; Επειδή ρεύτηκε στο αυτί του Κλωναρίδη ο Βαρέλα;

Εκείνη τη μέρα κλείδωσε. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να βρω εισιτήριο, για να είμαι παρών σε μια ακόμα απονομή.

Για μέρες, ο τόπος και η ακριβής ημερομηνία είναι στον αέρα. Δεν ξέρουμε που, δεν ξέρουμε πότε, το μόνο που ξέρουμε, είναι με ποιον: με το πελατάκι μας το καινούριο, που έρχεται με φόρα για να μείνει. 

Μαζί, θα περάσουμε 3 πανέμορφα χρόνια, ο Μάνταλος θα μας κουβαλήσει ισάριθμες φορές την κούπα, θα σκαρφιστούμε πολλούς τρόπους για να τους φερμάρουμε και να μη βαριέται το φιλοθεαμον κοινό.

Απλά, η πρώτη φορά είναι πάντα πιο γλυκιά.

Με την είσοδο μας στις κεντρικές θύρες του γηπέδου, βλέπουμε αθλοπαιδιές ακριβώς απέναντι: σούπερ Μπόουλ και μαλακίες, το αληθινό υπερθέαμα είναι εδώ, στον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας.

Ένα πορτάκι ανοίγει, νέος γύρος κυνηγητού, άψογη φυσική κατάσταση οι λιγοστοί οπαδοί της σιχαμένωσης πάντως, και αυτό τους το δίνω, είναι πολύ καλοί στο τρέξιμο οι κουφάλες.

Σχεδόν όλα έτοιμα για τη γιορτή του ποδοσφαίρου, ξύλο τσεκ, κυνηγητό τσεκ, κερκίδα καρατσέκ, τους την έχουμε πάρει πριν αρχίσει ακόμα.

Ώρα για σέντρα, με ένα γλυκό αεράκι να μας γαργαλάει τα αρχίδια και να βγάζει αυτό το υπέροχο φίλινγκ του "Μαστραπάς loading".

Πολύ γρήγορα, 1-0 από τον Μπισεσβαρ, φαίνεται από την αρχή ότι το παιχνίδι πάει για πολλά με λίγα, λίγο να μας θέλει η μπάλα και θα γελάσει κι ο κάθε πικραμένος.

Αλλά πότε μας ήθελε, για να κάνει την αρχή σε τελικό;

Στα καλά καθούμενα, εντελώς από το πουθενά, ένα σκοτωμένο σουτ του παίχτη για τον οποίο κάποτε έκανε all in η Λίβερπουλ στον Γούμενο, και μεγαλειώδες πνίξιμο από τον Γλύκο.

Πολύ πιθανό να φταίει ο αέρας.

1-1 χωρίς λόγο και αιτία, και άγχος ανεξήγητο - ήταν ο πρώτος από μια σειρά τελικών που έπαιξε αυτή η παρέα, και ήμασταν ακόμα άμαθοι στη διαχείριση.

Στο δεύτερο, μπάλα δεν παίζεται - στο χορτάρι τουλάχιστον. Παίζεται στις κερκίδες πάντως, αλλά κι εκεί χωρίς αντίπαλο: ΠΑΟΚ γερά, γερά και γάμα τα μουνιά, ΠΑΟΚ γιατί, γιατί, είναι πουτανας γιοί επί ένα αναπάντητο εικοσάλεπτο, και να φανταστεί κανείς ότι ακόμα δεν είχαμε ιδέα πόσο πουτάνας γιοί ήταν.

Ενώ εχουμε προετοιμαστεί ψυχολογικά για παράταση, λίγο πρίν το 80' ο Βλαντούσκος παίζει ένα από τα αγαπημένα του game changing χαρτιά. Περνάει στο ματσάκι τον Πέντρο Ενρίκε, ο οποίος ακόμα δε μας είχε δείξει πόσο πυροβολημένος είναι, εμείς νομίζαμε ότι είναι απλά ανισόρροπος.

Σε μια σέντρα από τα δεξιά, ένας από αυτούς τραβάει τον Κρέσπο για ώρα, κανένα πέναλτι βέβαια από το κοράκι, και καπάκια κάρμα: σέντρα Τσίμιροτ, κεφαλιά Ενρίκε, 2-1 και αμπαλαέα ως το πρωί.

Ο τελικός έχει τελειώσει, απλά δεν έχει σφυρίξει και τυπικά ακόμα.

Στο δρόμο της επιστροφής, ακούμε κάτι άκυρα για οφσάιντ, αλλά δε δίνουμε βάση.  Άμα ήταν, θα το έδινε.

Ξημερώματα πλέον πίσω στη βάση, καρφί στο pc για στιγμιότυπα και παραλειπόμενα, η αλήθεια είναι ότι υπάρχει υποψία οφσάιντ, αλλά δε γαμιούνται μωρέ οι χαμούρες.

Άνοιγμα νέας καρτέλας να δω τι λένε τα "αντικειμενικά", αθηνέζικα μέσα.

Νέος χαλίφης, παράγκα, κατεστημένο, σκοταδισμός, καθεστώς Ιβάν, τύφλα να'χει ο Κόκκαλης, και άλλα τέτοια φαιδρά.

Προς στιγμήν, με περνάει από το μυαλό ότι μπορεί και μια τέτοια φάση να μετριάσει τη χαρά μου. 

Σκέψη η οποία αποδεικνύεται εντελώς στιγμιαία.

Και επιπόλαιη.

"Στα αρχιδια μου" λέω από μέσα μου, καθώς κλείνουν τα μάτια μου.

Η κλάψα τους, είναι το πιο γλυκό νανούρισμα μιας υπέροχης και γεμάτης μέρας, και ξανατονίζω: δεν είχα ακόμα ιδέα για το πόσο χαμούρες μπορούν να γίνουν.